give_me_a_smile_by_trenchmaker.jpgΓύρισα, ταξείδεψα πολύ

κι όλος ο κόσμος είναι για μένα μια Λιλιπούπολη

Τα ταξείδια για μένα είναι πηγή γνώσης, ψυχαγωγία, φυγή, ανανέωση, ξεκούραση, αλλαγή παραστάσεων. Θα μου πείτε, για όλο τον κόσμο το ίδιο δεν είναι; Δεν ξέρω, πάντως στο δικό μου μυαλό, ταξείδι και διακοπές δεν είναι το ίδιο πράγμα. Οι διακοπές είναι χαλάρωση και ξεκούραση και για να τις απολαύσεις δεν χρειάζεται να φύγεις απαραίτητα από το χώρο σου. Με την στενή έννοια της λέξης, και το σαββατοκύριακο, διακοπές είναι.

Όταν ταξειδεύω, ξέρω πως σωματικά θα κουραστώ, ίσως και περισσότερο από ό,τι κατά την κανονική εργασιακή ρουτίνα. Γιατί θα είμαι στους δρόμους από το πρωί ως το βράδυ. Το μόνο που δεν θυσιάζω για τίποτα είναι ο ανεκτίμητος πρωινός ύπνος. Αλλά, όποια ώρα κι αν ξυπνήσω, θα πάρω πρωινό και μετά θα χαθώ μες τους δρόμους, μέχρι μετά τα μεσάνυχτα. Ο στόχος μου είναι να γνωρίσω όλες τις πλευρές του τόπου που επισκέπτομαι: την ιστορία, την τέχνη, την κουλτούρα, τα έθιμα, τις συνήθειες, τον τρόπο ζωής, την φύση, την διασκέδαση, τις μυρωδιές των δρόμων, την κουζίνα (ναι, εσχάτως και αυτήν!), τους ανθρώπους. Θέλω να μάθω τι καφέ πίνουν, πώς περνάνε την ημέρα τους, τι κάνουν στις γιορτές τους και πώς είναι η κοινωνία τους. Ειδικά το τελευταίο στοιχείο, μαζί με την ιστορία ενός τόπου και την τέχνη του, είναι τα πιο ενδιαφέροντα. Οι κοινωνικές συνθήκες όμως δεν βιώνονται εύκολα, και όχι στο σύντομο χρονικό διάστημα και με τον τρόπο που θα επισκεφτεί ένας τουρίστας. Εξού και νιώθω πολύ τυχερή όταν έχω την τύχη να μου δείξουν τον τόπο τους ντόπιοι.

Ταξειδεύω, δηλαδή επισκέπτομαι μουσεία, κάνω βόλτες στους δρόμους, χαζεύω τον κόσμο στα μαγαζιά και στις καφετέριες, τρώω έξω, πίνω καφέδες και ποτά, περπατάω στους δρόμους και ανακαλύπτω κρυμμένες γωνιές, μπαίνω σε εκκλησίες, ξαπλώνω σε πάρκα και προσπαθώ να προσεγγίσω τους ανθρώπους.

Μια άλλη συνήθεια που έχω είναι να προσπαθώ να καταλάβω την γλώσσα του τόπου, όταν δεν την ξέρω, να μάθω ιστορικά και γλωσσολογικά στοιχεία, προφορά αλλά και μερικές λέξεις. Η γλώσσα είναι πάντα το κλειδί για να καταλάβουμε ένα λαό. Σε αυτήν αντικατοπρίζονται τα έθιμα, οι κοινωνικές συνθήκες, τα ιστορικά δεδομένα και η εξέλιξη του λαού και του τόπου.

Μέχρι τα 15 μου είχα ταξειδέψει μόνο εντός Ελλάδος, με την οικογένεια, συνήθως στις πατροπαράδοτες ελληνικές διακοπές -καλοκαιριού και Χριστουγέννων. Οι γονείς μου έχουν κι αυτοί λιγάκι την ίδια πετριά με μένα (αν και εγώ την έχω σε μεγαλύτερα ποσοστά), και έτσι οι διακοπές μας ήταν πάντα και ταξείδι και ξεκούραση. Στα 15 έκανα το πρώτο μου ταξείδι στο εξωτερικό: ήταν το πρώτο (και μοναδικό) με γκρουπ. Ήταν το πρώτο μου ταξείδι στο Παρίσι.

Για το λόγο αυτό -αλλά και επειδή τα γαλλικά ήταν η πρώτη ξένη γλώσσα που έμαθα και σε πολύ μικρή ηλικία, αλλά και επειδή πήγα σε γαλλικό σχολείο και για πολλούς πολλούς άλλους λόγους-, το Παρίσι θα είναι πάντα η πιο ξεχωριστή πόλη για μένα. Το νιώθω με ένα τρόπο δικό μου, το έχω επισκεφτεί πάρα πολλές φορές, πλέον έχω φίλους εκεί και είναι ένα κομμάτι από την προσωπικότητά μου.

Η επόμενη πόλη που με εντυπωσίασε πάρα πολύ ήταν το Άμστερνταμ, και γιατί η πρώτη φορά που πήγα εκεί ήταν υπό ειδικές συνθήκες (πολύ πολύ πολύ ερωτευμένη), αλλά και επειδή ήταν η πρώτη πόλη στην οποία ένιωσα να αναπνέω ελευθερία. Στο Άμστερνταμ έχω την αίσθηση πως ότι τρέλα κι αν κάνω, δεν θα εντυπωσιαστεί κανείς -και σε καμία περίπτωση δεν θα σχολιάσει κανείς. Προερχόμενη από μια χώρα που διαθέτει το ακριβώς αντίθετο χαρακτηριστικό, αυτή η αίσθηση με μέθυσε. Αργότερα, ένιωσα το ίδιο συναίσθημα στην Κοπεγχάγη και το Όσλο. Και πιστεύω πως το ίδιο ισχύει σε όλες τις Σκανδιναβικές χώρες -γεγονός που παρατήρησα παραδόξως σε όλες τις προτεσταντικές χώρες που έχω επισκεφτεί. Λέω παραδόξως επειδή ο Προτεσταντισμός είναι ένα πολύ σκληρό και συντηρητικό δόγμα.

Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα αποπνέει και το Βερολίνο. Μόνο που στο Βερολίνο νιώθεις και ότι εκεί χτυπάει η καρδιά όλης της ηπείρου, ότι είναι μια πόλη σε διαρκή κίνηση, εκεί συμβαίνουν όλα.  Άπειρα φεστιβάλ, μπόλικη τέχνη, φυτώρια σκέψης, αλλά και τρελά πάρτυ και κόσμος από όπου μπορείς να φανταστείς. Μου είχαν πει πως αυτά χαρακτηρίζουν το Λονδίνο. Όμως, στο Λονδίνο αναπνέεις και Βρετανία, και αριστοκρατία και λιγάκι την υπεροψία της πρώην κοσμοκράτειρας. Είναι λιγότερο δημοκρατικό το Λονδίνο, παρά την απεριόριστη ελευθερία που το χαρακτηρίζει.

Ψάχνω να βρω πως να διαλέξω πέντε ή έστω επτά μέρη, αλλά είναι αδύνατον. Να μην αναφέρω την Φλωρεντία, τη Βενετία, την Βαρκελώνη, την Λισσαβόνα; Γιατί τελικά, όλος ο πλανήτης είναι όμορφος, όλες του οι γωνιές κρύβουν μικρά θαύματα, η κάθεμιά μέσα από τις ιδιαιτερότητές της, που όσο κι αν προσπαθούν να τις εξαλείψουν, αυτές επιμένουν, με το πείσμα που τους δίνει η αρχαιότητά τους. Αν έπρεπε να διαλέξω το ταξείδι που με σημάδεψε, αυτό θα ήταν αναμφίβολα στη Φινλανδία. Και αυτό γιατί η χώρα αυτή είναι άγνωστη και κάθε στιγμή σου προσφέρει και μια έκπληξη, βλέπεις και μαθαίνεις πράγματα που δεν θα περίμενες με τίποτα ότι συμβαίνουν. Το δεύτερο ταξείδι που με σημάδεψε ήταν εκείνο στην Πράγα και την Μπρατισλάβα, για την ομορφιά της πρώτης και για την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά της δεύτερης. Εξίσου με σημάδεψε και το ταξείδι στην Σόφια, για τις ομοιότητες με την χώρα μου, αλλά και γιατί ήρθα αντιμέτωπη με την ωμή ανθρώπινη δυστυχία και εγκατάλειψη.

Και, φυσικά, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην Ελλάδα, όχι γιατί είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου, δεν είμαι άλλωστε αντικειμενική ως προς αυτό. Αλλά γιατί τα ταξείδια μου στην Ελλάδα είναι συνυφασμένα με τα βιώματά μου, με συγκινήσεις, αγάπες, παρέες, θυμούς, καβγάδες και πολλά γέλια. Στην Αμοργό και στη Μήλο ήμουν τρελά, τρελά, τρελά ερωτευμένη. Στην Ικαρία, βρήκα τον πιο ονειρεμένο τρόπο ζωής και τους πιο υπέροχους τρελούς του κόσμου. Στην Κρήτη, βρήκα επίσης υπέροχους τρελούς, ανεξάντλητη ιστορία, πολύ τσαγανό και πολύ πάθος. Στην Λευκάδα είδα τα πιο όμορφα τοπία. Στην Ρόδο, πήγα πενταήμερη (δεν χρειάζεται να πω άλλα). Στην Σέριφο έζησα την δεύτερη και ακόμα καλύτερη «πενταήμερη» και έκανα τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου. Στην ορεινή Αρκαδία, λάτρεψα την πανέμορφη φύση. Στο Πήλιο, έμαθα τι σημαίνει ομορφιά, γαλήνη και συμφιλίωση με τον εαυτό σου. Επίσης, στο Πήλιο έχω κάνει τα πιο τρελά χιονοπαιχνίδια!

Αφήνω επίτηδες εκτός τα μέρη στα οποία έχω ζήσει (δηλαδή την Αθήνα, την Ύδρα, τις Βρυξέλλες, την Αλσατία και την Ελβετία), γιατί οι δεσμοί είναι τόσο ισχυροί, που πλέον αυτά εντάσσονται σε άλλη κατηγορία.

Γλυκοπατατονατασάκι μου, δεν κατάφερα να σεβαστώ κανένα από τους περιορισμούς της πρόσκλησης: με τέτοιο θέμα και με την έμφυτη φλυαρία μου, θα ήταν αδύνατον, το ήξερες από την αρχή. Αλλά θα φλυαρήσω ακόμα λίγο, γιατί αν δεν αναφερθώ στην to do list, θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω!

Δεν είχα ως τώρα την ευκαιρία να ταξειδέψω εκτός Ευρώπης -είναι στα άμεσα πλάνα όμως. Το όνειρο της ζωής μου είναι το ταξείδι με τον Υπερσιβηρικό: Μόσχα – Βλαδιβοστόκ, με το τρένο, να διασχίσω όλη την Σιβηρία και στην επιστροφή, παράκαμψη για μια γεύση από Πεκίνο. Αυτό είναι ένα ταξείδι που θα κάνω οπωσδήποτε. Κι αν πεθάνω και δεν προλάβω, θα ξαναγεννηθώ με το έτσι θέλω! Μαζί με αυτό, ή και χώρια, χρειάζομαι δυο εβδομάδες στη Μόσχα και άλλη μία στην Αγία Πετρούπολη, για πολύ ευνόητους λόγους. Και μετά από αυτό, οπωσδήποτε Κούβα (αν και μάλλον άργησα λίγο). Και Χιλή, που την έχω λατρέψει μέσα από τα βιβλία της Αλλιέντε. Και Αργεντινή, για τις πάμπες, την φύση, τα τάνγκο και τους ανθρώπους -και επειδή έχω τόσα πολλά ακούσει από την φίλη μου την Carolina που δεν γίνεται να μην τα δω και από κοντά. Η πλήρης to do list, βρίσκεται εδώ.

Έχω πλέον την αίσθηση πως θα μπορούσα να ζήσω σε οποιοδήποτε μέρος της Ευρώπης (για τα εκτός Ευρώπης δεν γνωρίζω, αφού δεν τα έχω δει). Και το συμπέρασμά μου είναι πως πραγματικά όλοι οι άνθρωποι, κατά βάσιν, είμαστε τόσο, μα τόσο ίδιοι… Η χρήση την λέξης «ίδιοι», μπορεί και να παρερμηνευθεί, δεν μου έρχεται κάποια καλύτερη αυτή την στιγμή, όμως αληθινά, όποιος πιστεύει στη μοναδικότητα του εαυτού του ή της φυλής του, είναι πολύ πολύ βαθιά νυχτωμένος…

*η ορθογραφία της λέξης «ταξείδι» και των παραγώγων της είναι επίτηδες λάθος, για λόγους προσωπικής αισθητικής.

Αν θέλουν να μιλήσουν για τις αντίστοιχες εμπειρίες τους, καλώ την Γοργόνα, τον Υπουργό, την Αλεπού, το Φουρφούρι και το Ράπσμπερυ.