Μπορούν δυο άνθρωποι να αγαπιούνται πολύ βαθιά, διατηρώντας ένα συμβατικό, κουραστικό και γεμάτο αδιέξοδα γάμο; Για πόσο καιρό καταφέρνουν να κρατούν την έξωθεν καλή μαρτυρία, ζώντας μια βασανιστικά ανιαρή ζωή και καταπιέζοντας τις επιθυμίες τους; Είναι δυνατόν να νομίζεις πως είσαι ευτυχισμένος, ενώ στην πραγματικότητα είσαι βαθιά απελπισμένος;
Ο Γιόχαν και η Μαριάν είναι σύζυγοι, αλλά όχι εραστές. Ο Γιόχαν πείθει τη Μαριάν να κάνει έκτρωση, της αποκλαύπτει πως την απάτησε και την εγκαταλείπει για να ζήσει με την ερωμένη του. Εκείνη απελπίζεται, διαπιστώνοντας πως έχει αποτύχει να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που οι άλλοι είχαν από την ίδια. Όταν, όμως ο Γιόχαν απογοητεύεται από την ερωμένη του και επιστρέφει, βρίσκει τη Μαριάν σε μια άλλη σχέση. Ακόμα και την ώρα που είναι έτοιμοι να υπογράψουν τα έγγραφα του διαζυγίου, φλερτάρουν προκειμένου να καλύψει ο καθένας τις ανασφάλειές του. Συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια, και ενώ και οι δύο έχουν ξαναπαντρευτεί και είναι ευτυχισμένοι με τους νέους τους συντρόφους, πολύ περισσότερο από όσο ήταν μαζί, για να ομολογήσουν όμως πως μόνο μεταξύ τους ένιωσαν αληθινή αγάπη. Καταλήγουν επίσης, στο συμπέρασμα ότι οι βαθιές τους επιθυμίες δεν καλύπτονταν κατά την περίοδο του έγγαμου βίου τους. Ο Γιόχαν επιζητούσε μια κανονικότητα, αλλά όχι αυτή της Μάριαν. Η Μάριαν επιθυμούσε πολύ και καλό σεξ, αλλά όχι αυτό που της έδινε ο Γιόχαν -πιθανότατα επειδή η ίδια δεν είχε επιλύσει τα σχετικά αδιέξοδα και ανάσφάλειές της. Και οι δυο, βρήκαν αυτό που ήθελαν στους απόμενους συντρόφους τους, συνεχίζοντας όμως να αγαπόύν βαθιά, όσο κανέναν άλλον, ο ένας τον άλλο.
Οι Σκηνές συζυγικού βίου (Scener ur ett äktenskap), του Ingmar Bergman ήταν η δεύτερή μου επαφή με τον συγγραφέα. Η πρώτη ήταν το Φάνυ και Αλέξανδρος, πριν από πολλά πολλά χρόνια, και σε εντελώς διαφορετική συγκυρία (για ένα εντελώς διαφορετικό θέμα).
Η παράσταση που είδαμε στο Théâtre le Public με τους Muriel Jacobs και Alain Leempoel ήταν πολύ πολύ καλή -αν και ίσως όχι η ιδανικότερη για κατακαλόκαιρο (αλλά το δικό μας καλοκαίρι, καμία σχέση με το μεσογειακό, έτσι κι αλλιώς). Καταπληκτικά σκηνικά, πολύ έξυπνη σκηνοθεσία που αξιοποίησε με καλαίσθητο τρόπο το παιχνίδι με τις φωτοσκιάσεις και δυο πολύ καλοί ηθοποιοί. Η παράσταση είχε πολύ όμορφη μουσική επένδυση, ενώ περιλάμβανε και ένα πολύ ενδιαφέρον οπτικοακουστικό εύρημα: σαν ένθετο εμφανίζονται σε οθόνη κινηματογράφου οι δυο πρωταγωνιστές να απαντούν στις ερωτήσεις που θέτει ένα τρίτο πρόσωπο (ψυχολόγος;) σχετικά με τους εαυτούς τους, το γάμο τους και τη ζωή τους.
Μετά την παράσταση, πίνοντας ένα ποτό στο μπαρ του θεάτρου, προσπαθήσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «πώς είναι δυνατόν να αγαπάς πολύ τον σύντροφό σου, ενώ παράλληλα δεν τον επιθυμείς και δεν μπορείς καν να τον ανεχτείς». Όπως και ο Bergman, καταλήξαμε στην απάντηση πως αυτό είναι δυνατόν -αλλά δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε το πώς, ούτε το γιατί.
Στη φωτογραφία, η Liv Ullmann και ο Erland Josephson, από την ταινία. Ακούμε Μεσάνυχτα Σαββάτου από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.