Ολλανδικά ψαροχώρια και άλλες περιπέτειες

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο συνέβησαν πολλά. Η επικείμενη γιορτή μου συνοδεύτηκε από μια προεόρτια επίσκεψη-έκπληξη, πακετάκι με μια επίσκεψη προγραμματισμένη. Το Αχλαδάκι είχε επικοινωνήσει μαζί μου για να με ενημερώσει ότι επρόκειτο να μεταβεί στο Βρυξελλοχώρι για δουλειά και ήθελε να το συνδυάσει και με τουρισμό. Πέταξα την σκούφια μου και άρχισα να καταστρώνω πλάνα για εξορμήσεις.

Παράλληλα με όλα αυτά, εκτυλισσόταν εν αγνοία μου ένα σατανικό σχέδιο αιφνιδιασμού. Το Αχλαδάκι είναι φίλη του Φρούτου. Όλες αυτές τις μέρες, όπως εκ των υστέρων απεκαλύφθη, τα δυο φρούτα βρίσκονταν σε μυστική επικοινωνία, καταστρώνοντας το εν λόγω σατανικό σχέδιο αιφνιδιασμού της μικρής και αθώας αφεντιάς μου. Έτσι, την Πέμπτη έσκασε μύτη το Αχλάδι και όλα φαίνονται γαλήνια και φυσιολογικά. Την επομένη, έσκασε μύτη, εκεί που δεν το περίμενα το Φρούτο και έτσι αποχαιρέτησα την Γαλήνη και την Φυσιολογικότητα που έχανα…

Με το Φρούτο είχαμε θέματα να λύσουμε και, επεισοδιακά μεν, εν ειρήνη δε,  τα λύσαμε. Διάγουμε και οι δυο μεταβατική και ακανθώδη περίοδο, εξ ου και η ειρήνη δεν ήταν δεδομένη -αλλά επετεύχθη. Δεν καταλάβατε γρυ, ε? Δεν πειράζει.

Το θέμα μας είναι πως όλο αυτό το σενάριο διαδραματίστηκε με φόντο την Βέλγικη επαρχία και τα Ολλανδικά Ψαροχώρια. Σάββατο πρωί λοιπόν, αφού εξαντλήσαμε τα βρυξελλοχωρίτικα αξιοθέατα, ξεκινήσαμε μαζί με το Υπερθέαμα (φίλο της υποφαινόμενης και του καλού της εν Βρυξελλοχωρίω) για την Αμβέρσα. Η Αμβέρσα είναι ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια του κόσμου (νομίζω το δεύτερο μεγαλύτερο της Ευρώπης, με μήκος 30 χλμ πάνω στο ποτάμι, και εκτείνεται και στο Βέλγιο και στην Ολλανδία), ενώ παράλληλα διαθέτει μια πανέμορφη κεντρική πλατεία, με το Δημαρχείο και τον Καθεδρικό, αλλά και μια καταπληκτική παραποτάμια περαντζάδα που θυμίζει λίγο συμπρωτεύουσα. Διαθέτει επίσης και μια αρκετά αξιόλογη αγορά, η οποία, καθώς οι συνδαιτημόνες μας είναι shopping freaks, ξεκοκκαλίστηκε. Ομοίως ξεκοκκαλίστηκαν και τα θαλασσινά που παραγγείλαμε σε ένα από τα εστιατόρια της περαντζάδας. Περάσαμε όλη σχεδόν την ημέρα, χαζεύοντας στην Αμβέρσα, και αρκετά αργούτσικα ξεκινήσαμε για τα ψαροχώρια του Zeeland. Το πλάνο προέβλεπε να ζήσουμε την περιπέτεια, αναζητώντας κατάλυμα σε κάποιο από τα χωριά, με στόχο να εξερευνήσουμε την περιοχή μέσα στις δύο ακόλουθες μέρες.

Το πλάνο αποδείχτηκε αεροπλάνο. Σαν τα ορφανά γυρίζαμε μες την νύχτα από χωριό σε χωριό, αναζητώντας δωμάτιο, κρεβάτι ή έστω αχυρόστρωμα για πέντε. Δοκιμάσαμε την τύχη μας από τις 10.30 το βράδυ ως τις 3.30 τη νύχτα, διαδοχικά στο Veere, στο Middelburg, στο Goes και στο Bergen op Zoom. Φάγαμε πόρτα παντού. Η στάνταρ απάντηση που λαμβάναμε κυμαίνετο από «Sorry, we are fully booked» μέχρι «Room? What room? Are you kidding?». Όχι, δεν kidding ρε πουλάκι μου, δεν ξέραμε πως το Zeeland ήταν η Ολλανδική Μύκονος. Κι όμως είναι. Μύκονο δεν έχει μόνον η Ελλάδα, κυρίες και κύριοι!

Το αποκορύφωμα του παραλογισμού στον οποίο μας οδήγησε όλη αυτή η ταλαιπωρία εκτυλίχθηκε δίπλα στο ποτάμι του -κακάσχημου- Bergen op Zoom: το Αχλάδι μαζί με το Υπερθέαμα έστησαν χορό και οι υπόλοιποι τρεις απολαύσαμε διαδοχικά συρτό, καλαματιανό, μπάλλο και ικαριώτικο -και χτυπάγαμε και παλαμάκια. Είχα ένα déjà vu, γιατί παρόμοια σκηνή είχα βιώσει πριν από 5 χρόνια στο Βρυξελλοχώρι, αλλά τότε είμασταν όλοι μας τύφλα -ενώ τώρα είχαμε πιει μόνο νερό, χυμό και coca cola. Somebody put something in my drink, δεν εξηγείται αλλιώς.

Αφού εμπεδώσαμε την ήττα που φάγαμε, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ακούγοντας διάφορα λυπητερά τραγούδια και ξεσπώντας σε ακατάσχετα νευρικά γέλια -εκνευρίζοντας τον εκάστοτε οδηγό. Ομόφωνα καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως το Υπερθέαμα είναι γκαντέμης, διότι όλοι οι υπόλοιποι είχαμε υπάρξει πολύ τυχεροί σε παλαιότερες αντίστοιχες περιπετειώσεις αποδράσεις.

Την επομένη, σκαρώσαμε εν ριπή οφθαλμού, ένα πιο σώφρον plan B. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το βόρειο τμήμα της χώρας, και κυρίως τα ψαροχώρια ανατολικά του Αμστελοδάμου, και την δεύτερη μέρα να καταλήξουμε στο Μάαστριχτ, για να κάνουμε και διάλειμμα κατά την επιστροφή. Βασική πρόνοια: είχαμε φροντίσει να βρούμε κατάλυμα πριν ξεκινήσουμε.

Στον δρόμο που πηγαίναμε, μας έκοψε μια πείνα και κάναμε παύση στην περιοχή Biesbosch, νοτιοανατολικά του Dordrecht, πριν από το Gorinchem. Δίνω όλες αυτές τις συντεταγμένες, γιατί το όνομα του οικισμού δεν το συγκράτησα, αλλά ήταν πανέμορφος. Βρήκαμε ένα πολύ χαριτωμένο εστιατόριο, κοντά σε μια φάρμα (αφού πρώτα είδαμε τα χαρακτηριστικά προβατάκια και αγελαδίτσες, δίπλα στο κανάλι – παραπόταμο του Maas, μάλλον). Η περιοχή περιλαμβάνει το κλασικό εντελώς επίπεδο τοπίο της Ολλανδίας (η χαρά του ποδηλάτη!), ατελείωτα λιβάδια, κοπάδια που βόσκουν, παιδάκια που παίζουν αμέριμνα, μαμάδες που επιτηρούν διακριτικά και πράσινο, πράσινο, πράσινο και πράσινο. Συμβουλή: αποφύγετε την Ολλανδία, όταν το θερμόμετρο δείχνει πάνω από 28 βαθμούς – η ζέστη συνοδεύεται από αποπνικτική υγρασία την οποία νιώθετε κυριολεκτικά στο πετσί σας. Στο εστιατόριο, φάγαμε πολύ και καλά, εξυπηρετηθήκαμε με χαμόγελα και πληρώσαμε ελάχιστα.

Φτάσαμε στο Volendam, βραδάκι, αλλά πολύ πριν σκοτεινιάζει (το σκοτάδι δεν είναι πλήρες πριν τις 11.30 το βράδυ). Βρήκαμε το -υπέροχο- ξενοδοχείο μας και εντυπωσιαστήκαμε: παραδοσιακό κτίσμα, διακοσμημένο με το τοπικό ναυτικό χρώμα, με πισίνα και sauna (κομμάτι ακριβούτσικο, βέβαια, αλλά θέλαμε να ζήσουμε την περιπέτεια, η οποία ως γνωστόν, φτηνή δεν είναι). Κατόπιν, κάναμε την βόλτα μας στο λιμάνι και την παραλία και συνειδητοποιήσαμε πως εκτός από το couleur local, το χωριό ήταν πολύ τουριστικό και προφανώς πόλος έλξης πολλών παραθεριστών, όχι μόνο Ολλανδών. Παρόλα αυτά, τα πολλά μπαρ του έκλειναν γύρω στη 1, όπερ δεν μας πείραξε καθ’ότι αρκετά κουρασμένοι όλοι μας. Στην παραλία, είδαμε και ερωδιό (τον δεύτερο μέσα σε τρεις εβδομάδες!) και πολλά γιωτ, και το σκηνικό θύμιζε λίγο Ύδρα, αν εξαιρέσουμε τα τυπικά ολλανδικά σπιτάκια με τις κλιμακωτές στέγες.

Την επομένη το πρωί, έβρεχε γάτες και σκύλους, που λεν κι οι Αγγλοσάξονες. Αλλά εμείς, εκεί, να ζήσουμε την περιπέτεια. Μπαρκάραμε λοιπόν στην τράτα (τεσπά, στο φέρρυ) και περάσαμε απέναντι στο Marken. To Marken είναι ψαροχώρι διάσημο για τις πολύχρωμες τοπικές ενδυμασίες του και τα πολύχρωμα σπιτάκια του. Και είναι και πολύ μικροσκοπικό, μια παραλία όλη κι όλη και δυο δρόμοι παραμέσα. Η παραλία είναι ολοζώντανη, με μικροπωλητές (πουλάνε ψάρια και φρούτα), ένα-δυο τουριστικά μαγαζάκια και πολλούς παραθεριστές. Όταν ξεφορτωθήκαμε την συννεφιά, μου φάνηκε και πολύχρωμη. Στο Marken, επισκεφτήκαμε ένα παραδοσιακό σπιτάκι, το οποίο είναι ανοιχτό στο κοινό δωρεάν. Φεύγοντας, ο επισκέπτης αφήνει ό,τι θέλει στην συμπαθητική γιαγιά που -με ακατάληπτα αγγλικα- εξηγεί τι βλέπουμε στο σπιτάκι, το οποίο είναι μικροσκοπικό, αλλά μάλλον τυπικό δείγμα παλιού σπιτιού της περιοχής. Επίσης, επισκεφτήκαμε και ένα καφέ, όπου φάγαμε μια από τις καλύτερες μηλόπιτες ever.

Φύγαμε από το Marken και το Volendam και κατευθυνθήκαμε προς το Edam. To Edam είναι από τα ομορφότερα χωριά που έχω δει ποτέ στην Ολλανδία. Το Gouda είναι ένα τίποτα μπροστά του. Το Edam είναι αρκετά μεγάλο, πολύ γραφικό, με πανέμορφα δρομάκια και σπιτάκια και πολλά κανάλια. Και βέβαια, νοστιμότατο τυρί. Υπάρχουν πολλά τυροκομιά, και προσφέρουν όλα τυριά που παράγονται σε οικογενειακές επιχειρήσεις, δηλαδή όχι βιομηχανοποιημένα. Ο πελάτης μπορεί να δοκιμάσει (dégustation γαλλιστί) από όλα (υπάρχει παλιό, καπνιστό, νέο, κατσικίσιο, αγελαδινο), πριν αγοράσει. Πιστέψτε με, αν δοκιμάσεις μια μπουκιά, μπορείς άνετα να φας επί τόπου ένα κεφάλι! Το ενδιαφέρον είναι πως όλα τα τυροκομιά έχουν τις ίδιες τιμές. Αφού βολτάραμε και προμηθευτήκαμε το στοκ μας σε τυρί, ήπιαμε και μια ντόπια μπύρα σε ένα pub, συνοδεύοντάς την φυσικά με edam!

Στην επιστροφή, κάναμε μια στάση στο Maastricht, το οποίο, ο καλός μου και εγώ έχουμε επισκεφθεί άπειρες φορές και φροντίζουμε πάντα να το δείχνουμε σε όλους τους καλεσμένους μας. Το Maastricht, χτισμένο πάνω στον Maas είναι ένα κόσμημα, σαφώς από τα ομορφότερα ολλανδικά μέρη -δεν είναι τυχαίο πως επελέγη και ως τόπος της γνωστής Συνόδου Κορυφής και Υπογραφής Συνθήκης, όλο σε κάτι τέτοια θέρετρα πάνε!. Πέρα από τα όμορφα κτήρια, το ποτάμι, τον πανέμορφο Σιδηροδρομικό Σταθμό, τα δρομάκια και τα καφέ, στο Maastricht υπάρχει και ένα τεράστιο πάρκο, κοντά στα τείχη, όπου φιλοξενούνται και πολλά ζώα σε ημιελεύθερη κατάσταση (κανονικά ημιελεύθερη, όχι όπως στην Στοκχόλμη). Καθότι δε, φοιτητούπολη (στην πόλη αυτή εδρεύει ένα από τα γνωστότερα και σημαντικότερα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια), είναι και μια πολύ ζωντανή πόλη. Στις ηλιόλουστες μέρες, άπειρος κόσμος βολτάρει και κάνει τα ψώνια του, ενώ η εικόνα που παρουσιάζει η πόλη δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τα μεσογειακά θέρετρα.

Τελικά, εμένα μου αρέσει πολύ η Ολλανδία -παρά την εντελώς επίπεδη γεωγραφία της, ή ίσως και χάρη σε αυτήν.

Φωτογραφίες:

1-Manekken Piss, το περίφημο αγοράκι που κατουράει / σήμα κατατεθέν του Βρυξελλοχωρίου (μη γελάτε, σας βλέπω!)

2-Parc Egmond, Βρυξελλοχώρι, το άγαλμα του Peter Pan ήταν δώρο των παιδιών της Γερμανίας προς τα παιδιά του Βελγίου, κατά τον Μεσοπόλεμο. Εξού και οι Άγγλοι ελευθερωτές, το πυροβόλησαν παραδειγματικά, στηλιτεύοντας την κίβδηλη ουδετερότητα των Βέλγων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

3- Στο Καθεδρικό ναό της Αμβέρσας. Μπορείτε να μαντέψετε ποιο άγαλμα είναι αληθινός άνθρωπος;

4-Ο ερωδιός του Volendam (δεν τον φωτογράφισα εγώ!)

5-Biesbosch

6-Τα φωτογενή πρόβατα του Biesbosch («κοίτα τόν φακό καλέ, μας φωτογραφίζουν!»)

7-Το ξενοδοχείο Spaander, όπου μείναμε στο Volendam

8-Το αυτό, απ’έξω.

9- Volendam, παραλία (η θέα προς το Marken)

10-Marken, η φάρμα

11-Marken, το παραδοσιακό σπίτι

12-Marken, το café

13-Edam

14-Edam