Ετικέτες

, , ,

ΤΟ Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984. Τα τελευταία εφτά χρόνια η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών υποφέρει από την πείνα και τον υποσιτισμό.

Αυτά διαβάζουμε στην εισαγωγική παράγραφο που παρουσιάζει το ντοκυμαντέρ «Wonderful macroeconomics» του Εξάντα και του Γιώργου Αυγερόπουλου. Το ντοκυμαντέρ προβλήθηκε το Σάββατο στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια του Festival des Libertés. Η αίθουσα ήταν γεμάτη, το χειροκρότημα στο τέλος πολύ ζωντανό και η συζήτηση που ακολούθησε αρκετά ενδιαφέρουσα.

Για το ντοκυμαντέρ δεν έχω να σχολιάσω πολλά, πέραν του ότι είναι εξαιρετικό, να το δείτε οπωσδήποτε, και πως προβάλλει εικόνες από ένα κατά πάσα πιθανότητα πολύ κοντινό μέλλον που μας αφορά. Ένα από τα συγκλονιστικότερα σημεία του βρίσκεται προς το τέλος της ταινίας, όταν παρουσιάζεται ο αγώνας των εκτοπισμένων στην περιοχή του El Estor Μάγιας, ώστε να μην ξανα-εκτοπιστούν από την Καναδέζικη εταιρία εξόρυξης GMI και την γουατεμαλέζικη συνεργάτιδά της  EXMIBAL. Η γη την οποία κατέλαβαν, μετά από χρόνιες διώξεις και εκτοπισμούς, στο El Estor, είναι πλούσια σε κοιτάσματα νικελίου. Τρεις φορές προσπάθησε να τους διώξει από εκεί η αστυνομία με βίαιο τρόπο, καίγοντας τις καλύβες τους και τρομοκρατώντας τους. Και τις τρεις φορές επανήλθαν. Την τέταρτη, η επέμβαση διενεργήθηκε από το security της εταιρίας, και αυτοί δεν αστειεύονται: εμφανίστηκαν με κανονικά όπλα και ματσέτες, σκορπώντας το θάνατο και τη φρίκη. Η γυναίκα του δασκάλου που σκοτώθηκε σε αυτή την επιχείρηση, προσπαθώντας να σώσει τα παιδιά που είχαν εγκλωβιστεί στην φλεγόμενη καλύβα-σχολείο, λέει πως θα συνεχίσουν τον αγώνα για να μη χάσουν τη γη τους. Πού αλλού να πάνε άλλωστε;

Αυτοί οι Μάγιας αποτελούν και τον πιο ευάλωτο πληθυσμό, τα δικά τους παιδιά υποφέρουν κυρίως από τον υποσιτισμό. Είναι άλλωστε οι φτωχότεροι των φτωχότερων. Τα παιδιά τους συχνά τρέφονται μόνο με φασόλια και χόρτα. Σύμφωνα με μία από τις μητέρες που μίλησαν στο ντοκυμαντέρ, οκτώ μέρες το μήνα δεν έχουν να φάνε απολύτως τίποτα.

Τα νούμερα βέβαια ευημερούν και η Γουατεμάλα αποτελεί μια γη τις επαγγελίας για επενδύσεις και «ανάπτυξη».

Στη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή του ντοκυμαντέρ, με εντυπωσίασε το σχόλιο που έκανε κάποιος θεατής, ο οποίος με δυο λόγια είπε πως φταίνε και οι καταναλωτικές συνήθειες του «πρώτου κόσμου», και πως αν εμείς πάψουμε να καταναλώνουμε προϊόντα που προέρχονται από χώρες-θύματα τέτοιας εκμετάλλευσης, κάποια στιγμή η πολιτική αυτή θα αλλάξει, αφού οι μεγάλες εταιρίες δεν θα πουλάνε πια τα αγαθά τους. Εξηγούμαι ευθύς εξαρχής, δεν έχω τίποτα εναντίον της τακτικής του μποϋκοτάζ, αποφεύγω να αγοράζω μπανάνες Τσικίτα, ρούχα H&M και Zara, και προϊόντα της procter&gamble. Προσωπικά, πάντως το κάνω περισσότερο για λόγους προσωπικής ηθικής, παρά επειδή πιστεύω πως θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Σκεφτείτε λίγο, στις τωρινές συνθήκες ύφεσης και κρίσης, στην Ελλάδα, αν οι βέλγικες ντομάτες είναι φτηνότερες από τις ελληνικές, και ο μήνας δε σας βγαίνει με τίποτα, εσείς ποιες ντομάτες θα αγοράσετε; Ποιος μπορεί να σας κατηγορήσει, αν αγοράσετε τις βέλγικες (εκτός από το στομάχι και τα αισθητήρια όργανα της γεύσης και της όσφρησής σας) ; Όταν ο σκληρός ανταγωνισμός οδηγεί στο να είναι αισθητά ακριβότερα τα προϊόντα fair trade (τύπου oxfam) από τα κοινά βιομηχανικά των πολυεθνικών, πώς να ψωνίσει αγωνιστικά και με αίσθημα αλληλεγγύης η μέση νοικοκυρά; Και τέλοσπάντων, πόση πρόσβαση έχει όλος ο πληθυσμός τόσο στην πληροφορία, όσο και στα fair trade προϊόντα; Πόσες φορές δεν έχουμε δει την ικανότητα που διαθέτουν οι μεγάλες corporations να αποκλείουν από την αγορά τους μικρούς και «δικαιότερους ή υγιεινότερους» ανταγωνιστές τους, που τους χαλάνε τη σούπα, κάνοντας χρήση θεμιτών τε και αθέμιτων μέσων;

Ορθότατη, δικαιότατη και αξιολογότατη η λογική και πρακτική του μποϋκοτάζ. Μόνο που ο πόλεμος στην Παλαιστίνη και οι φρικαλεότητες στη Γάζα, δεν έχουν σταματήσει επειδή κάνουμε μποϋκοτάζ στα ισραηλινά προϊόντα.

Εν πάση περιπτώσει, να δειτε το ντοκυμαντέρ οπωσδήποτε. Η Γουατεμάλα δεν βρίσκεται τόσο μακριά όσο νομίζουμε.