Ετικέτες
ΤΟ Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984. Τα τελευταία εφτά χρόνια η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών υποφέρει από την πείνα και τον υποσιτισμό.
Αυτά διαβάζουμε στην εισαγωγική παράγραφο που παρουσιάζει το ντοκυμαντέρ «Wonderful macroeconomics» του Εξάντα και του Γιώργου Αυγερόπουλου. Το ντοκυμαντέρ προβλήθηκε το Σάββατο στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια του Festival des Libertés. Η αίθουσα ήταν γεμάτη, το χειροκρότημα στο τέλος πολύ ζωντανό και η συζήτηση που ακολούθησε αρκετά ενδιαφέρουσα.
Για το ντοκυμαντέρ δεν έχω να σχολιάσω πολλά, πέραν του ότι είναι εξαιρετικό, να το δείτε οπωσδήποτε, και πως προβάλλει εικόνες από ένα κατά πάσα πιθανότητα πολύ κοντινό μέλλον που μας αφορά. Ένα από τα συγκλονιστικότερα σημεία του βρίσκεται προς το τέλος της ταινίας, όταν παρουσιάζεται ο αγώνας των εκτοπισμένων στην περιοχή του El Estor Μάγιας, ώστε να μην ξανα-εκτοπιστούν από την Καναδέζικη εταιρία εξόρυξης GMI και την γουατεμαλέζικη συνεργάτιδά της EXMIBAL. Η γη την οποία κατέλαβαν, μετά από χρόνιες διώξεις και εκτοπισμούς, στο El Estor, είναι πλούσια σε κοιτάσματα νικελίου. Τρεις φορές προσπάθησε να τους διώξει από εκεί η αστυνομία με βίαιο τρόπο, καίγοντας τις καλύβες τους και τρομοκρατώντας τους. Και τις τρεις φορές επανήλθαν. Την τέταρτη, η επέμβαση διενεργήθηκε από το security της εταιρίας, και αυτοί δεν αστειεύονται: εμφανίστηκαν με κανονικά όπλα και ματσέτες, σκορπώντας το θάνατο και τη φρίκη. Η γυναίκα του δασκάλου που σκοτώθηκε σε αυτή την επιχείρηση, προσπαθώντας να σώσει τα παιδιά που είχαν εγκλωβιστεί στην φλεγόμενη καλύβα-σχολείο, λέει πως θα συνεχίσουν τον αγώνα για να μη χάσουν τη γη τους. Πού αλλού να πάνε άλλωστε;
Αυτοί οι Μάγιας αποτελούν και τον πιο ευάλωτο πληθυσμό, τα δικά τους παιδιά υποφέρουν κυρίως από τον υποσιτισμό. Είναι άλλωστε οι φτωχότεροι των φτωχότερων. Τα παιδιά τους συχνά τρέφονται μόνο με φασόλια και χόρτα. Σύμφωνα με μία από τις μητέρες που μίλησαν στο ντοκυμαντέρ, οκτώ μέρες το μήνα δεν έχουν να φάνε απολύτως τίποτα.
Τα νούμερα βέβαια ευημερούν και η Γουατεμάλα αποτελεί μια γη τις επαγγελίας για επενδύσεις και «ανάπτυξη».
Στη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή του ντοκυμαντέρ, με εντυπωσίασε το σχόλιο που έκανε κάποιος θεατής, ο οποίος με δυο λόγια είπε πως φταίνε και οι καταναλωτικές συνήθειες του «πρώτου κόσμου», και πως αν εμείς πάψουμε να καταναλώνουμε προϊόντα που προέρχονται από χώρες-θύματα τέτοιας εκμετάλλευσης, κάποια στιγμή η πολιτική αυτή θα αλλάξει, αφού οι μεγάλες εταιρίες δεν θα πουλάνε πια τα αγαθά τους. Εξηγούμαι ευθύς εξαρχής, δεν έχω τίποτα εναντίον της τακτικής του μποϋκοτάζ, αποφεύγω να αγοράζω μπανάνες Τσικίτα, ρούχα H&M και Zara, και προϊόντα της procter&gamble. Προσωπικά, πάντως το κάνω περισσότερο για λόγους προσωπικής ηθικής, παρά επειδή πιστεύω πως θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Σκεφτείτε λίγο, στις τωρινές συνθήκες ύφεσης και κρίσης, στην Ελλάδα, αν οι βέλγικες ντομάτες είναι φτηνότερες από τις ελληνικές, και ο μήνας δε σας βγαίνει με τίποτα, εσείς ποιες ντομάτες θα αγοράσετε; Ποιος μπορεί να σας κατηγορήσει, αν αγοράσετε τις βέλγικες (εκτός από το στομάχι και τα αισθητήρια όργανα της γεύσης και της όσφρησής σας) ; Όταν ο σκληρός ανταγωνισμός οδηγεί στο να είναι αισθητά ακριβότερα τα προϊόντα fair trade (τύπου oxfam) από τα κοινά βιομηχανικά των πολυεθνικών, πώς να ψωνίσει αγωνιστικά και με αίσθημα αλληλεγγύης η μέση νοικοκυρά; Και τέλοσπάντων, πόση πρόσβαση έχει όλος ο πληθυσμός τόσο στην πληροφορία, όσο και στα fair trade προϊόντα; Πόσες φορές δεν έχουμε δει την ικανότητα που διαθέτουν οι μεγάλες corporations να αποκλείουν από την αγορά τους μικρούς και «δικαιότερους ή υγιεινότερους» ανταγωνιστές τους, που τους χαλάνε τη σούπα, κάνοντας χρήση θεμιτών τε και αθέμιτων μέσων;
Ορθότατη, δικαιότατη και αξιολογότατη η λογική και πρακτική του μποϋκοτάζ. Μόνο που ο πόλεμος στην Παλαιστίνη και οι φρικαλεότητες στη Γάζα, δεν έχουν σταματήσει επειδή κάνουμε μποϋκοτάζ στα ισραηλινά προϊόντα.
Εν πάση περιπτώσει, να δειτε το ντοκυμαντέρ οπωσδήποτε. Η Γουατεμάλα δεν βρίσκεται τόσο μακριά όσο νομίζουμε.
Theorema said:
Σωστά. Και, στην τελική, δεν είναι όλα για τους άλλους και μόνο. Κάποτε αλλάζουν τα πράγματα, ανατρέπονται οι ισορροπίες και το «άλλοι» γίνεται «εμείς».
μούργος said:
η γουατεμαλα βρισκεται πολυ μακρυα απο μας.
εμεις, απο εγχωρια βιομηχανικη παραγωγη παμε κατα διαολου [οσες βιομηχανιες απεμειναν ελληνικες και δεν ξεπουληθηκαν αρον αρον οταν ηρθε το ευρω].
μονο ο τουρισμος και η γεωργια μας απεμεινε, αλλα για τη γεωργια λογω πολυτεμαχισμου, λιγες ειναι οι περιοχες που ενδιαφερουν τους ξενους για ξεπουλημα.
και το βασικοτερο: 2 γενιες ελληνων, στη συντριπτικη τους πλειοψηφια δεν ξερουν και δεν θελουν να δουλεψουν μεροκαματο.
συμπερασμα: θα φαμε τις σαρκες μας!
Χαμένο Επεισόδιο said:
‘Ωρες ώρες νομίζω ότι μπαίνοντας εδώ μου μιλάει η φωνή της λογικής μου. Όντως δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα που θεωρητικά μπορούν να έχουν κάποιες πρακτικές μας, όσο η ηθική μας που μας επιβάλλει να τις ακολουθήσουμε.
partizana said:
Αν η Γουατεμάλα σας φαίνεται μακριά, θυμηθείτε τη Γιουγκοσλαβία. Από το 1950 μέχρι το 1991 ήταν χρεωμένη και δεμένη στο ΔΝΤ. Η κατάληξη γνωστή!!!!
renata said:
Με πρόλαβες!
Ορθά μίλησες!
Elena Gogou (@elfinexile) said:
έχω δει το ντοκυμαντέρ για τη γουατεμάλα… έχω δει όμως και αντίστοιχα ντοκυμαντέρ για την κούβα (πχ «surviving peak oil», και άλλα που βρίσκονται στο youtube περί αστικών περιβολιών, κτλ)…
το θέμα για μένα είναι οτι αν πρέπει να διαλέξουμε πρότυπο, ποιό θα είναι; τι θέλουμε να γίνουμε, κούβα ή γουατεμάλα;
φυσικά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλοϊκά, οι συνθήκες και οι γενικές νοοτροπιες των λαών διαφέρουν, αλλά…
εγώ πάντως ψηφίζω κούβα, και ξεκινώ να φυτεύω μαρουλάκια παντού, και να ενθαρρύνω κι άλλους να κάνουν το ίδιο
mpampakis said:
Μα ντομάτες; Νοέμβρη μήνα; Χάθηκαν τα λάχανα;
ΥΓ: Επειδή συμφωνώ με το ποστ δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνω και τον γαστρο-σπαστικό εδώ μέσα!
Ξαναλέω: μα ντομάτες;;;
Ερυκίνη said:
η ερώτηση θα έπρεπε να ήταν : μα ντομάτες Βελγίου?? Βελγίου? κρίμα που το έχασα (δεν ήξερα τι έπαιζε Βρυξέλλες αλλιώς θα ερχόμουνα), θα το δω διαδικτυακώς ελπίζω.
Το μποϋκοτάζ είναι δύσκολη υπόθεση και για να έχει επίδραση πρέπει να γίνει σε πολύ μεγάλη κλίμακα. Που ωραία θα ήταν δηλαδή, αλλά πως να γίνει? πως?
το πρόβλημα είναι που είμαστε όλοι ψωνάρες (στην Κύπρο τουλάχιστον), θέλουμε δουλειά «καθαρή», στο γραφείο. έτσι γίναμε όλοι άνεργοι επιστήμονες και δεν υπάρχει άνθρωπος να καλλιεργήσει τη γη (εκτός εννοείται από παράνομους μετανάστες που ξεζουμίζει ο «καθαρός» στα ρούχα αλλά όχι σε τίποτε άλλο Κύπριος)
c-snoopy said:
Δύσκολοι οι καιροί αδερφάκι μου. Το άγχος δε μας αφήνει ούτε να χαρούμε τις ελεύθερες ώρες μας – και πάλι καλά κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμαστε τους ερασιτέχνες αρθογράφους και συγγραφείς και γελάει και λίγο το χειλάκι μας. Από ικανοποίηση, όχι από χαρά. Από ικανοποίηση ότι, τουλάχιστον, έχουμε διαλέξει το σωστό στρατόπεδο.
Είχα πολύ καιρό να σε διαβάσω. Και η αλήθεια είναι πως η ιδέα ότι θα γίνουμε Γουατεμάλα, Αργεντινή, Τουρκία ή Γιουγκοσλαβία κάθε άλλο παρά με ξεάγχωσε. Αλλά, θα αντισταθούμε. Ε? Σαν τους Μάγιας, όμως. Όχι όπως αντιστεκόμαστε μέχρι τώρα, περιοδικά και βαρετά.
Όσο για το μποϋκοτάζ… Μάλλον ανόητη η ιδέα. Το λένε και οι βασικές αρχές τις επιχειρηματικότητας. Ποτέ, κανένας επιχειρηματίας δεν εξαρτιέται από μόνο ένα αντικείμενο. Άσε που αν δεν χτυπήσουμε την πηγή (δηλαδή το σύστημα) κάτι θα σκαρφιστεί ο επιχειρηματίας.
Τέλος, για τις ντομάτες… Καλύτερα να φυτέψουμε στον κήπο μας καμιά ντοματιά, για να τις τρώμε και στην εποχή τους και να είναι τελείως αγνές. Αλλά, τι λέω… Έχουμε κήπο στην Αθήνα?!
Παράθεμα: demo2 | Lesvosnews.net
Yannis Tsal said:
Εύστοχος ο παραλληλισμός. Μπορεί να μη φτάσουμε ποτέ σε επίπεδα φτώχειας χωρών του (λεγόμενου) Τρίτου Κόσμου, αλλά το κονσέπτο της συνταγής ΔΝΤ & οικονομικών δολοφόνων είναι το ίδιο: οικονομική ανάπτυξη – μεγέθυνση ορθότερα – θυσιάζοντας κοινωνικές παροχές, μεροκάματα, συνδικαλισμό και τελικά – την όποια – δημοκρατία. Και στο τέλος φυσικά το θετικό οικονομικό αποτέλεσμα θα πάει σε λίγες συγκεκριμένες τσέπες (φυσικές και εταιρικές) και για τον περισσότερο κόσμο θα είναι χειρότερα από πριν. Ας το σκεφτούν αυτό οι εναπομείναντες απολογητές της δημοσιονομικής αυστηρότητας και της ευλαβικής τήρησης μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. Στα νούμερα η οικονομία κάποτε ανακάμπτει, αλλά όχι υποχρεωτικά και οι άνθρωποι.
Για το μποϊκοτάζ συμφωνώ. Στην εποχή των πολυεθνικών και των εταιριών holding δεν έχει κανένα αποτέλεσμα εκτός από ψυχολογικό στον καθένα από εμάς. Κι εγώ προτιμώ τσάι από κολεκτίβες του Βιετνάμ και μαύρη ζάχαρη από κοοπερατίβες της Παραγουάης αλλά δεν βαυκαλίζομαι ότι αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα έτσι. Όταν ανάγονται από πρακτικές επιλογές σε στάση ζωής, δραστηριότητες όπως το μποϊκοτάζ, η ανακύκλωση κ.α. τέτοια χαριτωμένα εξυπηρετούν ως συνδικαλιστικά υποκατάστατα των αστών. «Δεν απεργώ γιατί δεν είμαι… κομμουνιστής, αλλά κάνω κάτι καλύτερο για τον κόσμο: μποϊκοτάρω την Coca Cola (πίνοντας Pepsi) και συμμετέχω φανατικά στη δενδροφύτευση του ΣΚΑΙ!»
Πέρα από το φαιδρό, όταν το μποϊκοτάζ γίνεται σε επίπεδο χώρας, δηλ.ένα είδος εμπάργκο, από αφελές γίνεται και εγκληματικό γιατί πλήττει κυρίως τα πιο φτωχά στρώματα αυτής της χώρας. Αυτό το είχε επισημάνει και σε ένα βιβλίο του ο Μιχάλης Ράπτης.
ΥΓ: Σοβαρά τώρα εξάγει και ντομάτες το Βέλγιο κι ανταγωνίζονται τις ελληνικές;
Кроткая said:
Επειδή σχολιαστηκαν επιμόνως οι ντομάτες, να σας ενημερώσω πως ναι, το Βέλγιο παράγει ντομάτες, όπως και η Ολλανδία.
Να σας ενημερώσω επίσης πως στα ελληνικά σούπερ μάρκετ, οι βέλγικες ντομάτες είναι φτηνότερες από τις ελληνικές: από άποψη ποιότητας, το βρίσκω λογικό. Από από άποψη κόστους πάλι, είναι άλλη μια απόψειξη του παραλογισμού που βασιλεύει στον κόσμο μας.
Και, ναι οι βέλγικες ντομάτες φυτρώνουν ολοχρονίς.
Κατά τα άλλα, με καλύπτει απόλυτα το σχόλιο του Τσαλ.
Έλενα, καλώς όρισες. Γενικά, το ποστ και το ντοκυμαντέρ μιλούν για τη Γουατεμάλα, οπότε η αυθόρμητη σκέψη μου, διαβάζοντας το σχόλιό σου ήταν «και τι σχέση έχει η Κούβα τώρα;», ίσως επειδή έχω κουραστεί λίγο να μου τη λένε για την Κούβα, όποτε αναφέρομαι στις φρικαλεοτητες που έχουν κατασπαράξει τη Λατινική Αμερική. Φυσικά το σχόλιό σου υπονοεί το ακριβώς αντίθετο, οπότε άδικα σκέφτηκα ετσι (άδικα: κυριολεκτικά, σε αδίκησα εννοώ).
Από την άλλη, εγώ θα έλεγα: ούτε Γουατεμάλα, ούτε Κούβα. Ας φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Darthiir the Abban said:
Σίγουρα, όπως έοχυμε χιλιοπει, το να μην αγοράζει ο καθένας μας ένα προϊόν δεν θα φέρει αποτέλεσμα σε ένα τόσο πολύπλοκο και ασυντόνιστο σύστημα, αλλά δεν είναι κακό να χρησιμοποιείς και τους μηχανισμούς του συστήματος στο οποίο ζεις, και ας μην δουλεύουν όπως αυτό διατείνεται!
Αναρωτιέμαι τί πιθανότητες έχει να μπει το ΔΝΤ και στη Γερμανία! 😛