Άπειρες οι φορές που θα βρεθείς σε σταυροδρόμι κι οι πιθανότητες να κάνεις λάθος είναι 50-50. Συχνά στέκεσαι ενεός και αγχωμένος μπροστά στις δυο σου επιλογές, αλλά ο χρόνος σε πιέζει, και τελικά, όσο πιο πολύ αγχώνεσαι, the chances are that ή που θα πάρεις τη «λάθος» επιλογή ή που θα μείνεις στάσιμος, έχοντας κάνει τη μη-επιλογή. Κακός σύμβουλος το άγχος.
Δλδ ο φόβος.
Σήμερα βρέθηκα για πρώτη φορά στο Σύνταγμα. Ξενέρωσα τη ζωή μου, ομολογώ, μου φάνηκε παθέτικ αυτό που είδα. Και λίγο σαν επανάληψη παλαιότερων χιλιοπαιγμένων επεισοδίων στη γνωστή Άουλα. Ομολογώ πως περίμενα να δω τις «μάζεις» και τα πλήθη, αλλά αυτά μάλλον με έστησαν. Ομολογώ ακόμη πως περίμενα να κουβεντιάζονται ουσιαστικότερα πράγματα, αλλά άκουσα πολλές γενικολογίες και αοριστολογίες (όσο άκουσα δλδ, γιατί είχα πιάσει και την ψιλοκουβέντα, το παραδέχομαι). Ωραία ήταν βέβαια τα περιπτερίδια στα πέριξ και οι επί μέρους ομάδες εργασίας (είδα μπόλικες γνώριμες φάτσες εκεί βέβαια, αλλά ας είναι).
Προσπαθώ να κλείσω το στόμα της ελιτίστριας που (δεν) κρύβω επιμελώς μέσα μου, αλλά διαπιστώνω πως δεν είναι εύκολο. Θέλω πολύ αυτό το πράγμα να βγάλει κάτι καλό, να δώσει, αν μη τι άλλο, προοπτική. Αυτό είναι κυρίως που λείπει. Η προοπτική και το όραμα. Συνειδητοποιώ πως η απόσταση αφ’ενός, ο ενθουσιώδης ψυχαναγκασμός αφ’ετέρου, με είχαν ποτίσει με το κρασί της υπέρμετρης αισιοδοξίας. Αλλά ας το προσπεράσω αυτό.
Υποθέτω πως το Σύνταγμα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι αυτή τη στιγμή, σε ένα δίλημμα. Μόνο που τέτοιου τύπου διλήμματα απαντιούνται από τις ίδιες τις συλλογικότητες, ανάλογα με τον βαθμό ετοιμότητας και αποφασιστικότητάς τους την δεδομένη στιγμή, ανάλογα με τις ανάγκες τους, ανάλογα με το πόσα έχουν να χάσουν, ανάλογα με το πόσο πρόθυμες είναι για τη ρήξη. Κανείς, ατομικά, δεν μπορεί να προδικάσει τι θα γίνει στο Σύνταγμα. Η πλησιέστερη στο ρεαλισμό εκτίμηση που διάβασα πάντως είναι αυτή εδώ.
Σε κάθε περίπτωση, με αφήνουν παγερά αδιάφορη οι κορώνες των έμπειρων παντογνωστών που διαθέτουν μια απάντηση για κάθε ερώτηση, αλλά συχνά και ένα πρόβλημα για κάθε λύση. Η πραγματικότητα και η ιστορία, πάντα τους ξεπερνούν και αυτούς. Η πραγματικότητα και η ιστορία θέτουν τελικά τη βάση για τις πρωτοπορίες. Ο βαθμός αποφασιστικότητας επικαθορίζεται από τις ανάγκες. Μπορούν οι κατ’επάγγελμα επαναστάτες να παθιάζονται λεκτικά υπερβολικά, οι όψιμες πασιονάριες μπορούν να υποδεικνύουν δρόμους με όλη τη βεβαιαότητα του κόσμου. Δικαίωμά τους. Μολονότι φυσικά κανείς δεν έχει δικαίωμα να θέτει εαυτόν αυτόκλητα μπροστάρη, να αποφασίζει εξ ονοματος άλλων (ή και όλων) χωρίς εξουσιοδότηση, ή να κηρύττει απολυτα πεισμένος πως έχει στα χέρια του τη συνταγή της κοινωνικής σωτήριας -κι αν η κοινωνία δε θέλει να σωθεί; Η στιγμή που αυτοί όλοι θα ξεπεραστούν από την πραγματικότητα, εκείνη η θεϊκά ονειρική στιγμή θα γεμίσει την ατμόσφαιρα αδρεναλίνη και αληθινό πάθος. Θα είναι η στιγμή που πραγματικά ο καθένας ατομικά και ταυτόχρονα όλοι μαζί συλλογικά, θα παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους και δεν θα εμπιστεύονται πια τις τύχες τους σε κανέναν άλλο, Η ζωή μου θα είναι προσωπική μου υπόθεση, γι’αυτόν ακριβώς το λόγο ο καλύτερος δυνατός χειρισμός της θα είναι συλλογικός.
Η ρήξη είναι τρομερά γοητευτική. Κυρίως όταν γίνεται συνειδητά, με αποφασίστικότητα και, οπωσδήποτε με το θάρρος που απαιτεί ένα τέτοιο βήμα. Αυτή η γοητεία της ρήξης με όλες τις βεβαιότητες, με όλες τις καβάτζες, με όλα τα ασφαλή δεδομένα, η στιγμή του σωτήριου salto mortale, ξεκλειδώνει την πόρτα της κάθαρσης και τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Η προσωπική ρήξη είναι πολύ πιο δύσκολη, αλλά και πιο ουσιαστική. Είναι η απαραίτητη, η βασιλική οδός προς την συνολική ρήξη. Νιώθω πως είναι μεθυστική, όσο και η ελευθερία.
Έλεγα πριν πως μου φάνηκε παθέτικ στο Σύνταγμα που είδα, αλλά δεν πειράζει, γιατί ακόμα και αυτό το στάδιο είναι απαραίτητο, χρειάζεται να το περάσει και αυτό, για να φτάσει στο επίπεδο της ρήξης. Κρίμα για μένα που είχα την ευκαιρία να δω μόνο αυτό -προς ώρας-, αλλά χμ, πιστεύω στους συμβολισμούς και αυτόν εδώ λέω να τον πάρω πολύ προσωπικά.
harisheiz said:
Ναι είναι νωρίς ακόμα… Και ναι, είναι για να ξενερώνεις… μακάρι να μην ήταν… Κι εγώ επιμένω ότι όλο αυτό είναι τόσο μεταμοντέρνο όσο και αυτό που πολεμάει… Στην προσπάθεια μου να μείνω αισιόδοξος ευτυχώς υπάρχεις εσύ να με κράζεις που και που και εγώ να σκέφτομαι «βρε λες»;
antidrasex said:
Δεν ξέρω ο Harisheiz τι είδε, καταλαβαίνω τι είδες εσύ Κροτ.
Δεν είμαι και ο φανατικότερος θαμώνας (με την έννοια του να είμαι εκεί κάθε βράδυ) του Συντάγματος αν και το υποστηρίζω με πάθος. Μετά τις πρώτες 15 μέρες (που λόγο απουσίας εκτός Αθηνών δεν μπορούσα να είμαι) κατέβαινα 2-3 φορές την εβδομάδα -και φυσικά όλες τις «κρίσιμες» μέρες, των απεργιών δλδ.
Σίγουρα, εσύ το είδες πλέον σε μια φάση αποκλιμάκωσης.
Έχω και εγώ τις επιφυλάξεις μου για πολλά, αλλά είμαι θετικός και το στηρίζω για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Ακόμα και με τις δυσλειτουργίες του, ακόμα και με την (άμεσα τουλάχιστον) αναποτελεσματικότητα του, έχει ήδη πετύχει σημαντικά πράγματα:
1) κατέβασε κόσμο στο δρόμο, στην πλατεία
2) επιχείρησε μια οργάνωση «απο τα κάτω»
3) έφερε για πρώτη φορά σε συνύπαρξη και συζήτηση στον ίδιο χώρο, πέρα από τα άτομα που δεν το είχαν ξανακάνει και άτομα από διάφορους πολιτικούς χώρους που μέχρι πρότινος δυσκολεύονταν ακόμα και καφέ να πιουν στο ίδιο μαγαζί.
4) και το σημαντικότερο όλων, έδωσε σε πολύ κόσμο ένα σημείο αναφοράς και σημείο εκκίνησης -και σημείο συζήτησης!
Τα πηγαδάκια πέριξ της Συνέλευσης, είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει τελευταία.
Αν περιμένεις ότι το «Σύνταγμα» στη μορφή που έχει τώρα, δικαιολογημένα θα απογοητευτείς. Δικαιολογημένα, αλλά λανθασμένα. Το μόνο που μπορεί να πετύχει το Σύνταγμα, ρεαλιστικά, είναι να είναι το πρώτο βήμα μιας μακρυάς διαδικασίας.
Εγώ λοιπόν επιλέγω να σπρώξω με όποιο τρόπο μπορώ -και ας έχω διαφωνίες σε πολλά- έτσι ώστε να γίνει το δεύτερο βήμα, έστω και με το ζόρι.
Στην τελική, δεκαετίες ολόκληρες προσπαθούμε άλλοι μέσω της Αριστεράς και άλλοι της Αναρχίας να δώσουμε τη λύση, αλλά έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν αλλιώς.
Кроткая said:
Χάρη, το ξερεις πως έχω πέσει στη μαρμίτα με την αισιοδοξία, όσο κι αν προσωρινά ενίοτε απογοητεύομαι. Θα συμφωνήσω πως είναι μεταμοντέρνο, ως προς ορισμένα στοιχεία. Ως προς άλλα είναι καλτ 70s όμως (ντάξει, υπερβάλλω, αλλά με εννοείς).
Δε θέλω να κράζω κανέναν, ούτε καν όσους το αξίζουν :Ρ
Αντιδρασέξ, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Το σκεφτόμουν καθώς επέστρφα στο τρένο, στην αρχή υπερίσχυε η ξενέρα, αλλά μετά συνειδητοποίησα πως μάλλον αυτό είναι ένα αναπόφευκτο στάδιο. Βαρετό, ηλίθιο, ενοχλητικό, αλλά αναπόφευκτο.
Ας δοκιμάσουμε, λοιπόν, κι ας δούμε ως πού μπορούμε να το πάμε.
nefosis said:
Καλημέρα,
Ούτε κι εγώ πηγαίνω καθημερινά στην πλατεία, αλλά αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι κάθε φορά είναι διαφορετικά. Άλλοτε ο κόσμος είναι λίγος και σκόρπιος, άλλες φορές δεν μπορείς να πάρεις ανάσα απ’ το στριμωξίδι. Προστίθενται καινούριες δράσεις, αφίσες, μουσική. Κάποιες μέρες είναι όπως το περιγράφεις και άλλες είναι μαγικά. Ισχύουν όσα γράφει ο Αντίντρασεξ κι επιπλέον, υπάρχει μια αίσθηση ενότητας, αλληλεγγύης και ευγένειας που δεν πολυσυνηθίζονται στη χώρα. Μια αίσθηση ή μια ψευδαίσθηση ότι όλα είναι δυνατά. Ή ίσως να το βλέπω εγώ έτσι 😉
Γιώργος Κατσαμάκης said:
Ρε συ Κροτ η πλατεία δεν είναι τουριστικό θέρετρο. Ζωντανό πράγμα είναι. Από τα περισσεύματα και τις ελπίδες του καθένα μας φτιάχνεται. Πολύ περισσότερο στις περιφερειακές πλατείες της Αττικής και στην επαρχία Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την ελπίδα μας για να την κάνει επανάσταση και νέο καθεστώς, αλλά και σε αυτή χρειάζονται «χρήσιμες» μάζες. Αυτές νομίζω πως φυτεύτηκαν στις πλατείες αυτό τον καιρό. Θέλουν πότισμα και φροντίδα τώρα για να κρατηθούν και να΄»δέσουν» καρπούς. Αν και σαφώς θα διαφωνείς, νομίζω επίσης πως θέλουν και αγρότη να φροντίζει το χωράφι. Καταλαβαίνω τη μέθεξη όσων μπόρεσαν να βιώσουν απόλυτα τις διαδικασίες του Συντάγματος, αλλά η πολιτική δεν είναι παιδική χαρά, όσο ωραίο και αν είναι το όνειρο.
HappyHour said:
Χα! Κι ότι έλεγα να κατέβω χτες…
Την έχω ακούσει απο πολλούς αυτή την απογοήτευση. Δεν ξέρω, ίσως εκείνοι είναι πιο ανεπτυγμένοι πνευματικά, αλλά τι στο καλό διαφορετικό περιμένουν όλοι να ακούσουν στο Σύνταγμα; Απο τη μια φωνάζουμε τόσα χρόνια για τα σκυλάδικα, τα πρωινάδικα, το λαιφσταιλ, τον καταναλωτισμό και ξαφνικά περιμένουμε σε 40 μέρες να διαγραφούν 40 χρόνια και να βγει ο συγχρόνος Τσε, Καστρο, Άρης ή δεν ξέρω γω ποιος στο Σύνταγμα και να κηρύξει την Επανάσταση;
Κι εγώ συνεχώς λέω «δεν γίνεται κι αυτή η Επανάσταση να ησυχάσουμε» αλλά μέσα μου το ξέρω θα αργήσει να γίνει (αλλά μπορεί και όχι, ποτέ δεν ξέρεις…). Όλοι λένε δεν έχουμε ηγετες κλπ κλπ. Νομίζω πως είναι λάθος να περιμένουμε να αλλάξουν τα πράγματα με δεδομένα περασμένων εποχών. Η πλατεία συντάγματος και ιδίως η Συνέλευση έκανε εκτός απο αυτά που είπε ο Αντιδρασεξ και κάτι άλλο. Έφερε την αλληλεγγύη στην πράξη. Όχι στα λόγια ή σε σύνθημα στους τοίχους. Στην πράξη. Κι έφερε και την οργάνωση ή και την αναθέρμανση των συνελέυσων στις γειτονιές. Και στην δική μου περιοχή υπάρχουν στην συνέλευση και μάλιστα πρωτοστατούν άνθρωποι απο συγκεκριμένη δημοτική παράταξη, όμως είμαι κι εγώ εκεί. Και σίγουρα είναι κι άλλοι σαν κι εμένα που δεν ανήκουν πουθενά.
Επίσης, πότε άλλωστε ακούστηκε τόσο μαζικά και απο τόσο ετερόκλητο πλήθος το αίτημα για άμεση δημοκρατία; Τι κι αν δεν τα καταφέρουμε… Όταν θέτεις στόχο το ιδανικό δεν έχεις παρά να φτάσεις κοντά του.
Κι επίσης απενοχοποιήθηκε η συμμετοχή στα κοινά. Τα τελευταία χρόνια είχε γίνει μόδα το απολιτίκ και σε θεωρούσαν το λιγότερο γραφικό να μιλάς για πολιτική. Ξέρετε πόσος κόσμος ελπίζει σε κάτι νέο που θα έρθει; Το θέμα είναι αυτό τον κόσμο να τον πείσουμε όσο μπορούμε ότι είναι κι αυτός μέρος της λύσης.
Τεσπα, θέλω κι άλλα πολλά να πω αλλά δεν γίνεται. Α κι ένα τελευταίο, που έκανε το σύνταγμα και νομίζω το λέει και στο λινκ που έχεις, ναι όσοι κατέβηκαν στον δρόμο στις μεγάλες συγκεντρώσεις νίκησαν τον φόβο του κράτους και των μαντρόσκυλών του.
Кроткая said:
Nefosis, χτες ήταν βαριά βαριά μια 500άρα κόσμος. Κι άλλοι τόσοι γύρω γύρω στα πηγαδάκια και τα τραπεζάκια. Και μπορεί να βάζω και πολλούς, επειδή είμαι και λαρτζ.
Καταλαβαίνω αυτό που λες -προφανώς πέτυχα την κακή μέρα. Καταλαβαίνω και την κούραση, εξάλλου δεν πήγα εγώ να κοιμάμαι στις σκηνές, ούτε και να χτυπάω κάρτα 10ωρα εκεί, ούτε να φάω όλη τη χημεία του Ισραήλ στη μάπα. Είναι προφανές πως ο κόσμος έχει κουραστεί. Είναι προφανές πως χρειάζεται διακοπές και πως η Ανάφη φαντάζει πολύ ελκυστικότερη από το Σύνταγμα.
Γιατί, θαρρώ, πως είναι προφανές ότι οι προελτάριοι έχουν ακόμα να χάσουν περισσότερα από τις αλυσίδες τους.
Γιώργο, καλά κάνεις και μου τα χώνεις. Ναι, δεν είναι τουριστικό θέρετρο η πλατεία κι εγώ όντως πήγα σαν τουρίστας. Και, λάθος προέβλεψες. Καθόλου δεν διαφωνώ σχετικά με τον αγρότη (είναι η τρίτη φορά που κουβεντιάζω για την πρωτοπορία μέσα σε μια βδομάδα, το θεωρώ εξαιρετικά ελπιδοφόρο να κουβεντιάζονται τόσο συχνά αυτά τα πράγματα) -αλλά είμαι απόλυτα βέβαιη πως αυτές οι γνώριμές μου φάτσες δεν θα παίξουν αυτό το ρόλο. Ευτυχώς κιόλας.
Όμως, όχι, η πολιτική πρέπει να είναι ΚΑΙ παιδική χαρά. Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα ο στόχος μου είναι μια κοινωνία με γελαστούς, χαρούμενους ανθρώπους με παιγνιώδη διάθεση και την ευτυχία να ξεχειλίζει. Όλα τα υπόλοιπα είναι ημίμετρα. [και ναι, ντάξει, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, φυσικά, αλλά για μένα αυτό είναι το μέσον για να αγγίξουμε το στόχο, που είναι οι γελαστοί άνθρωποι.]
Χάππι, καταρχάς να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι απογοητευμένη, κι ας λέω πως ξενέρωσα. Και δεν είμαι απογοητευμένη, επειδή αντιλαμβάνομαι πως η ευφορία μου ήταν βασισμένη στο δικό μου φαντασιακό και όχι σε πραγματική εικόνα. Όταν παρεμβάλλονται όποιου τύπου οθόνες, η πληροφορία παραμορφώνεται. Επίσης, δεν είμαι απογοητευμένη γιατί θα ήταν άδικο να απογοητευτώ με μόνο επιχείρημα αυτό που είδα χτες για μια ώρα και κάτι (γιατί ναι, όντως, βαρέθηκα, σόρυ), όταν μιλάμε για μια διαδικασία που κρατάει 40 μέρες. Ντάξει, θα ήταν αλαζονεία μεγάλη.
Κυρίως όμως δεν απογοητεύομαι, επειδή το πιστεύω πως είναι λογικό που συμβαίνει αυτό. Και επειδή πιστεύω πως αν όντως οι ανάγκες της κοινωνίας το απαιτούν, το Σύνταγμα θα αναζωπυρωθεί. Απλά τονίζω πως ο γνώμονας είναι «οι ανάγκες της κοινωνίας», όχι το λακανικό φαντασιακό των επαγγελματιών συνδικαλιστών.
Το κείμενο που λινκάρω είναι πραγματικά από τα καλύτερα που διάβασα τις τελευταίες μέρες, και να το διαβάσετε όλοι. 🙂
partizana said:
Εγώ στο είπα ότι με τις ζέστες δε θα αντέχει κανείς στο Σύνταγμα!
Τα πράγματα είναι πιο απλά. Αυτό που συσπειρώνει, αυτό που κάνει τον κόσμο να ακολουθεί, να ξεσηκώνεται είναι η προοπτική. Και το πρόβλημα είναι ότι αυτή η προοπτική όχι μόνο δε συζητιέται επι της ουσίας αλλά δεν έχει υπερισχύσει και καμία προοπτική- πρόταση. Όλα αυτά που γίνονται στο Σύνταγμα και αλλού, είναι ζητήματα που αφορούν τη μορφή εκδήλωσης ενός περιεχομένου. Απο τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί αυτό το περιεχόμενο, η μορφή θα είναι αυτή που είναι, δυσλειτουργική, θα ξεφουσκώνει εύκολα, θα απογοητεύτει με την ίδια ταχύτητα που ενθουσιάζει και τα λοιπά. καλή η συζήτηση, απαραίτητη. Αλλά όχι ως μορφή ψυχοθεραπείας, όχι ως καφενείο. Δεν πάει μακριά αυτού του είδους η συζήτηση, δεν προσφέρει πολλά γιατί γίνεται αυτοσκοπός ενώ πρέπει να είναι εργαλείο για να πετυχεις αυτό που θέλεις. Εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε.
partizana said:
και βγάλε αυτό το λαικ από δω κάτω! τι ψυχαναγκασμός είναι αυτός!!!
koulpa said:
ακόμα δε το έχω πιάσει το θέμα της πλατείας.. όλο το γυροφερνω.. μα φοβάμαι μη γίνω σκοπτικός και άδικος.. (μια μικρή εκτόνωση μόνο στις μπουρμπουλήθρες μου.. περί αγανάκτησης..) ..πάνω από τις μισές μέρες έχω κατέβει.. μετά τα γεγονότα της 29/6 έχει αλλάξει κάτι.. σα να είναι πιό δύσκολη η ειρηνική διαδήλωση.. σαν να είναι πιό δύσκολη η πολιτισμένη συζήτηση.. για να δούμε.. παντως μια γενιά που έχει γαλουχηθεί με ένα τρόπο.. δεν αλλάζει σε μια νύχτα.. εκεί είμαι πολλές φορές άδικος.. αλλά το παλεύω.. 🙂 🙂
το άσμα το μνημονεύω συχνότατα.. τα λέει όλα.. αλλά όλα τα έλεγε κι ο σουρής πριν 100 χρόνια.. ακόμα κι ο χαρυ κλιν πριν 30.. αλλά όλοι γελάμε σα να αφορά σε άλλους το θέμα.. (μη θυμηθώ τον αριστοφάνη και μελαγχολήσω γελόντας.. ) 🙂 🙂
την καλησπέρα μου 🙂 🙂
kalodio said:
Έζησα αυτό τον ενάμιση μήνα τις πιο συναρπαστικές μέρες της συμμετοχής μου στα κοινά, μιας συμμετοχής που αν μου κολλούσε ένσημα, θα θεμελίωνα συνταξιοδοτικό δικαίωμα.
Μπορώ να πω και εγώ πως δε βρήκες την πλατεία στα καλύτερά της, αλλά μου είναι δύσκολο να μιλήσω απολογιστικά για κάτι που εξελίσσεται ακόμα. Δύσκολο να μιλήσεις και για όσα έχουμε πίσω μας. Έγιναν όλα τόσο απρόβλεπτα, γρήγορα και εντυπωσιακά που μας άφησαν «σύξυλους». Γενικά συμφωνώ με όσα γράφει ο antidrasex, αλλά «αλλάζουν όλα εδώ κάτω μ’ ορμή». Το σίγουρο είναι πως τους επόμενους μήνες το πνεύμα της πλατείας θα ταξιδεύσει ανά την Ελλάδα.
Που θα κατοικοεδρεύει από Σεπτέμβριο;
Ας μην κάνουμε προβλέψεις. Σε αρκετά πέσαμε έξω μέχρι σήμερα..
silentcrossing said:
Προσυπογράφω όλα όσα είπαν αντιδρασέξ + καλώδιο. Αν και μακρυά από το Σύνταγμα έχω μια πολύ καλή εικόνα του κινήματος από την πρώτη μέρα και θα την έχω μέχρι και την τελευταία. Είναι νωρίς για να κάνουμε απολογισμούς, το μόνο συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κανείς είναι ένα: ότι ο πολύς κόσμος δεν ήταν εκεί ποτέ. Μπορεί να συναινούσε ιδιωτικά ή δημόσια με τους διαμαρτυρόμενους και μπορεί να μην ήταν εκεί γιατί φοβήθηκε (λες κι εμείς δεν…), πάντως απουσίαζε στη σημαντικότερη στιγμή της ζωής του. Ας κάνει ο καθένας τις πολιτικές ή τις ψυχολογικές του αναλύσεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι διασπάστηκε το κίνημα, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που λιώνουν στη ζέστη για όλους, μιλάω όμως οριστικά για τη μεγάλη μάζα. Κι επειδή η ντουντούκα του ακομμάτιστου πλήθους έπαιζε και παίζει ακόμα και τώρα στη διαπασών, ε ας μην κρυβόμαστε και μεταξύ μας, η Αριστερά ήταν εκεί και είναι ακόμα και θα είναι και αύριο. Με τα στραβά της, με τα ελαττώματα της, πάνω από όλα όμως με την παρουσία της.
Και ένα τελευταίο: η μεγάλη μάζα θα βγει στο δρόμο, αργά ή γρήγορα, όταν θα είναι πολύ αργά και τα πιάτα θα έχουν αδειάσει. Αλλά θα βγει για να λεηλατήσει και όχι για να αγωνιστεί γιατί τότε δεν θα έχει μείνει τίποτα για να αγωνιστεί κανείς…
Кроткая said:
Παρτιζάνα, η προοπτική σίγουρα. Αλλά και το «δεν έχω πια τπτ να χάσω» παίζει το ρόλο του. Αν ο κόσμος μπορεί να πάει διακοπές, τότε έχει ακόμα πολλά να χάσει.
Βλέπω πως το σχόλιο που ζητάς να βγάλω το λάικ, πήρε 2 λάικ, οπότε θα το αφήσω, χα χα χα!
Κούλπα, σκωπτικός κανένα πρόβλημα. Το χιούμορ μας πρέπει να το διαφυλάσσουμε. Άδικος μη γίνεις. Για μένα, όποιος δεν συμμετέχει, με ποιο δικαίωμα κρίνει;
Καλώδιο, σ’ευχαριστώ γι’αυτό το σχόλιο. Όλα τα αισιόδοξα σχόλια, μου αρέσουν πολύ και σ’αυτή τη φάση είναι απαραίτητα.
Σάιλεντ, εγώ δεν κακίζω τους ανθρώπους που απέιχαν από φόβο. Αν πχ είναι μακριά από φόβο μεν, αλλά κάνουν άλλα πράγματα και δεν σαμποτάρουν, δεν κράζουν, για μένα είναι οκ. Ο Αντιδρασέξ είχε κάνει μια σειρά από εξαιρετικά τουητς που έδειχναν τρόπους να συμπαρασταθείς και να συμμετέχεις, αν δεν μπορείς να είσαι εκεί. Υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει κανείς.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ, ειδικά στην κατακλείδα.
Darthiir the Abban said:
Βρε κροτ μου, αναμενόμενο δεν είναι; Η παθητική διαμαρτυρία έχει αποτελέσματα (αν φέρει, αμφιλεγόμενο…) μετά από πολύυυυ καιρό. Ο περισσότερος κόσμος θα απογοητευτεί απ’ αυτό, θα θεωρήσει τον εαυτό του «φωνή στην έρημο». Όσο δεν είναι έτοιμοι για ενεργητική διαμαρτυρία…
Τheorema said:
«Η ρήξη είναι τρομερά γοητευτική. Κυρίως όταν γίνεται συνειδητά, με αποφασίστικότητα και, οπωσδήποτε με το θάρρος που απαιτεί ένα τέτοιο βήμα. Αυτή η γοητεία της ρήξης με όλες τις βεβαιότητες, με όλες τις καβάτζες, με όλα τα ασφαλή δεδομένα, η στιγμή του σωτήριου salto mortale, ξεκλειδώνει την πόρτα της κάθαρσης και τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Η προσωπική ρήξη είναι πολύ πιο δύσκολη, αλλά και πιο ουσιαστική. Είναι η απαραίτητη, η βασιλική οδός προς την συνολική ρήξη. Νιώθω πως είναι μεθυστική, όσο και η ελευθερία»
Σε μια παράγραφο τα είπες όλα…
Όλα και κάτι περισσότερο μάλιστα. Εφ’ όλης της ύλης.
Τα σέβη μου, Κροτ.
koulpa said:
..συμμετέχω.. και σωματικά.. και πνευματικά.. απλά μετά από 30 χρόνια γκρινιας προς αυτή την κατεύθυνση.. θέλω τώρα να χτιστεί η ρώμη αυθημερών.. εκεί τοποθετώ την αδικία.. 🙂 🙂
την καλησπερα μου 🙂 🙂
kanali said:
Αγαπητή Кроткая
Θα συμφωνήσω με antidrasex και kalodio.
Ήρθαν οι Βέλγοι εκτός περιόδου να κάνουν κριτική στην πλατεία. Μα τι περίμενες να δεις και μάλιστα μια ημέρα εκτός σεζόν;
Είμαι εκεί από την πρώτη ημέρα. Για ένα μήνα σχεδόν κάθε ημέρα.
Η πλατεία έχει πολλές ζωές. Πολλές ερμηνείες. Πολλές εκφάνσεις.
Άλλη είναι η πλατεία που κρατάει να μην την καταλάβουν τα ΜΑΤ. Κράτησε πολλές φορές, παρά την λυσσασμένη αντίδραση του χημικού μισθοφορικού στρατού να την αδειάσει.
Άλλη η πλατεία με τους διάσημους καλλιτέχνες που δίνουν συναυλίες.
Άλλη η πλατεία με τους μη γνωστούς καλλιτέχνες που παρουσιάζουν την δουλειά τους.
Άλλη η πλατεία που γλεντάει παρέες παρέες σε όλες τις γωνιές της παίζοντας διάφορα όργανα.
Άλλη η πλατεία με τους 500.000 διαδηλωτές που απαιτούν να φύγει η τρόικα και το ΔΝΤ. Που απαιτεί να πάρουν τα ελικόπτερα και να φύγουν.
Που λέει «ΟΥΤΕ ΠΑΣΟΚ ΟΥΤΕ ΝΔ ΑΜΕΣΗ ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ».
Εγώ αυτό το έζησα και μετέφερα μέρος από αυτό που κατέγραψα στο blog μου κάτω από τον τίτλο ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ
Αγαπητή Кроткая
το «πανηγύρι» το έχασες. Ότι και να σου πω ότι και να σου προβάλω σε videos και φωτογραφίες δεν θα μπορέσεις να το νοιώσεις. Να αισθανθείς το «στρίμωγμα» της διαδήλωσης, τον παλμό, την κραυγή του διπλανού σου.
Ίσως από Σεπτέμβρη, να κάνουμε ειδικά για σένα μια ήχος και φώς αναπαράσταση…
Кроткая said:
Καμ, η σαφής πρόταση, ο σαφής στόχος, εκεί είναι το ζουμί, πιστεύω εγώ.
Θεωρεμα, το παπί μας περιμένει 🙂
Κουλπα, η Ρωμη δεν χτίζεται αυθημερόν. Ούτε καν η Τσούκα Ευρυτανίας δεν χτίζεται αυθημερόν.
Καναλιώτη, ντάξει μωρέ, ήρθα οφφ σήζον, έχεις δίκιο. Αλλά δεν ήξερα πως το κίνημα έχει χάι και λόου σήζον, νόμιζα πως άμα μπει στην πρίζα, δνε βγαίνει.
Οκ, προφανώς αστειεύομαι και καταλαβαίνω τι εννοείς και καλά κάνετε και τα λέτε όλα αυτά, κι εσύ κι ο Αντιδρασέξ κι ο Σάιλεντ.
faros said:
Παιδιά, το ανοργάνωτο, το … αυθόρμητο (που πατρονάρεται από κάτι Αλαφούζους και τα ρέστα), ο αχταρμάς, το μπάχαλο κλπ. είναι από τη φύση του καταδικασμένο να αποτύχει !
Συγνώμη, αλλά όποιος (καλοπροαίρετος) περίμενε κάτι από τις «πλατείες», πλανάται πλάνην οικτρά !
Στο κάτω κάτω κάποιοι βλέπουν μόνο το Σύνταγμα. Για ρωτήστε τι γίνονταν και τι γίνεται και στις άλλες πόλεις …
Εχτός να περίμενε κανείς … επανάσταση από την Αθήνα ΜΟΝΟ !
Συγνώμη αν σας «την σπάω», αλλά αυτές είναι οι αλήθειες και βέβαια ΚΡΟΤ η απογοήτευση να δώσει την θέση της στην ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ για να υπάρξει αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα που όλοι (ή έστω μερικοί) θέλουμε !
ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ !
Γεια χαρά από την όμορφη Σαμοθράκη !
Methexis said:
[και ναι, ντάξει, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, φυσικά, αλλά για μένα αυτό είναι το μέσον για να αγγίξουμε το στόχο, που είναι οι γελαστοί άνθρωποι.]
Εγώ κρατώ αυτό και ελπίζω.
Кроткая said:
Φάρε, στην όμορφη Σαμοθράκη είμαι σίγουρη πως πίνετε ωραία κρασιά. 😉
Το αυθόρμητο, το ανοργάνωτο και το μπάχαλο είναι τρία εντελώς διαφορετικά πράγματα. Μια αυθόρμητη κίνηση μπορεί να μην είναι ανοργάνωτη. Και σίγουρα δεν είναι ευθέως εξισωμένη με το μπάχαλο.
Μέθεξις, καλώς ορίσατε κι ευχαριστώ.
kanali said:
Διαβάζοντας μερικούς παλαιοκουκουέδες, νοιώθεις οτι αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν από χρόνια σπαστική ανοργασμία.