Ετικέτες
Ο φετεινός βραβευμένος του κινηματογραφικού φεστιβάλ Sundance, είναι ο Eric Daniel Metzgar, για το ντοκυμαντέρ του με τίτλο Reporter (και εδώ). Η ταινία (διάρκειας 100 λεπτών) παρακολουθεί τον Nicholas Kristof σε μια αποστολή στο Κονγκό.
Αλλά μάλλον δεν είναι τόσο απλό. Ο Nicholas Kristof είναι ρεπόρτερ και αρθρογράφος των New York Times και βραβευμένος δυο φορές με Πούλιτζερ. Μεταξύ άλλων, έχει καλύψει πολέμους, ταραχές και ανθρωπιστικές καταστροφές στο Ιράκ, την Καμπότζη, την Σομαλία, τη Ρουάντα, το Νταρφούρ και το Κονγκό. Ήταν από κείνους που διατύπωσαν ανοιχτά την αντίθεσή τους με τον πόλεμο και την εισβολή στο Ιράκ, που κατηγόρησαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ για κακούς χειρισμούς στο θέμα του Ιράν, που κατήγγειλαν την στάση του Ισραήλ προς την Παλαιστίνη και ειδικά την επέμβαση στην Γάζα, και που δεν διστάζουν να στηλιτεύουν την απροθυμία των διεθνών οργανισμών να κάνουν την δουλειά τους.
Η άποψη του Κρίστοφ είναι πως αυτοί οι οργανισμοί, εξυπηρετώντας συμφέροντα, αποφεύγουν να κάνουν την δουλειά τους. Και πως οι κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών λειτουργούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. «Χαίρω πολύ», θα πείτε -αλλά ο Κρίστοφ είναι αμερικάνος, και (συγχωρέστε μου τον έμμεσο ρατσισμό), έχει αξία το γεγονός ότι ένας αμερικάνος βλέπει το θέμα έτσι και δεν διστάζει να κατηγορήσει ανοιχτά την κυβέρνηση της χώρας του για την στάση της. Όχι μόνο επειδή ο ίδιος είναι αμερικάνος, αλλά κι επειδή δημοσιεύει τέτοιες απόψεις σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας του. Θεωρεί λοιπόν, πως ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστούν εγκλήματα, όπως αυτά που συμβαίνουν για παράδειγμα στο Κονγκό, είναι η κοινωνική κατακραυγή. Για να υπάρξει η κοινωνική κατακραυγή, χρειάζεται οι πληροφορίες να φτάσουν μέχρι τις δυτικές κοινωνίες. Αυτό, γενικά, συμβαίνει, αφού ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας της πληροφορίας. Πληροφορίες, όμως, που φτάνουν σε μας με την μορφή αριθμών και στατιστικών (τόσες χιλιάδες νεκροί, τόσες χιλιάδες εκτοπισμένοι, τόσες ημέρες πολέμου ή βομβαρδισμών κ.λπ.) δεν είναι ικανές ούτε να συγκινήσουν, ούτε να ευαισθητοποιήσουν την μεγάλη μερίδα του κόσμου -πολυ περισσότερο να τον οδηγήσουν στην αντίδραση.
Ο Κρίστοφ λοιπόν, κάνει κάτι διαφορετικό. Παρουσιάζει από την στήλη του μεμονωμένες ιστορίες ανθρώπων που υπέστησαν τα δεινά του πολέμου ή των εκτοπισμών: με ονοματεπώνυμο, φωτογραφίες και στοιχεία. Πιστεύει πως αυτή η τακτική είναι αποτελεσματικότερη.
Εδώ και δυο χρόνια μάλιστα, έχει ξεκινήσει την πρωτοβουλία «Win a Trip with Nick Kristof contest»: έναν «διαγωνισμό» που απευθύνεται σε φοιτητές κολλεγίων και πανεπιστημίων, με έπαθλο ένας ή δύο άνθρωποι κάθε χρόνο, να τον ακολουθήσουν σε μία από τις αποστολές του, να ζήσουν από κοντά τον πόλεμο ή την γενοκτονία, να είναι μάρτυρες των φρικαλεοτήτων και να μεταφέρουν τις πληροφορίες και τις εντυπώσεις τους μέσω των blogs τους ή άλλων παρεμφερών (ηλεκτρονικών κυρίως) μεθόδων.
Το ντοκυμαντέρ του Μέτσγκαρ παρακολουθεί, λοιπόν τον Κρίστοφ μαζί με τους δύο «νικητές» του διαγωνισμού του 2008, τη Leana Wen, που είναι φοιτήτρια ιατρικής, και τον Will Okun, που είναι καθηγητής αγγλικών και φωτογράφος. Οι τρεις τους πηγαίνουν σε λεηλατημένα χωριά του Κονγκό και σε καταυλισμούς εκτοπισμένων, συναντούν ανθρώπους που λιμοκτονούν λόγω του αποκλεισμού/εμπάργκο που έχουν προκαλέσει οι εχθροπραξίες, αλλά και τον στρατηγό Nkunda, τον ηγέτη των ανταρτών Τούτσι. Η κάμερα καταγράφει εκτός από την κατάσταση στο εμπόλεμο Κονγκό, και τις εντυπώσεις των δύο νέων, αλλά και τις συζητήσεις τους με τον δημοσιογράφο.
Όλα αυτά, φυσικά, είναι πολύ ενδιαφέροντα και το ντοκυμαντέρ πολύ αξιόλογο. Η προσέγγιση του Κρίστοφ, βέβαια, είναι αρκετά αμερικάνικη (εναρμονισμένη δλδ με την αμερικάνικη νοοτροπία), και αυτό είναι φυσικό. Είναι επίσης μια προσέγγιση που απευθύνεται κυρίως στο ανυποψίαστο ευρύ κοινό, που στην καλύτερη περίπτωση, παρακολουθεί ειδήσεις την ώρα του δείπνου, λίγο πριν τη σαπουνόπερα ή το reality, με το ίδιο (αν όχι μικρότερο) ενδιαφέρον. Ένας πιο υποψιασμένος άνθρωπος, ίσως να μην έχει να πάρει πολλά από τις παρεμβάσεις του, εκτός από εμπλουτισμένο υλικό για τους εφιάλτες που θα διακόπτουν τον ύπνο του τις νύχτες.
Πιθανώς, η τακτική του Κρίστοφ να φέρει σαν αποτέλεσμα μια ευρύτερη ευαισθητοποίηση, και ενδεχομένως κάποιες αντιδράσεις. Υπάρχει πάντα και ο κίνδυνος βέβαια, οι άνθρωποι να συνηθίσουν να διαβάζουν τις φριχτές αληθινές ιστορίες που δημοσιεύει. Όπως συνήθισαν να βλέπουν στην τηλεόραση εικόνες με νεκρά παιδιά στα συντρίμια της Γάζας, τρώγοντας κοτόπουλο με πατατούλες για βραδινό.
Εδώ το blog του Nicholas Kristof.
Кроткая 
Πολύ καλό θέμα και επίκαιρο με την Παγκόσμια Ημέρα για την Ελευθερία του Τύπου
http://www.tvxs.gr/v10643
Καταρχήν μια διόρθωση. Βορειοαμερικανός/ικός είναι ορθότερο για όποιονή ό,τι έχει σχέση με τις ΗΠΑ και τον Καναδά, μιας και περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς κατοικούν νοτίως του Ρίο Γκράντε.
Ο κ. Κρίστοφ (ή Κριστόφ) φαίνεται πως είναι έντιμος και γενναίος δημοσιογράφος, προερχόμενος μάλιστα από την καρδιά του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού (NYC). Δυστυχώς οι φτωχές και απομακρυσμένες χώρες έχουν το θλιβερό προνόμιο να γίνονται θέμα ειδήσεων μόνο όταν ξεσπά πόλεμος ή κάποια φυσική καταστροφή στη γειτονιά τους. Ακόμα και τότε η είδηση παρουσιάζεται με αδιάφορο, αποστειρωμένο και απενοχοποιητικό τρόπο στον – υπέρβαρο συνήθως – τηλεθεατή που δειπνεί παρέα με τις ειδήσεις των 8. Οι πραγματικές ανθρώπινες ιστορίες ευαισθητοποιούν περισσότερο όντως, αλλά εμπεριέχουν τον κίνδυνο να ταυτιστεί ένα γενικευμένο πρόβλημα με το πρόβλημα ενός ή μερικών ανθρώπων. Είναι καλό να βοηθήσουμε φυσικά όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται, αλλά είναι και βολικό να δωθεί η εντύπωση πως βοηθώντας μερικούς ανθρωπους μεμονωμένα λύθηκε το πρόβλημα μιας χώρας που μπορεί να αφορά χιλιάδες ή εκατομμύρια κόσμο. Καλοπροαίρετα και πιο αισιόδοξα, μπορούμε να το δούμε σαν μια καλή αρχή για ουσιαστικότερη και αθρωποκεντρικότερη ενημέρωση.
Όσο αφορά την ταινία φαίνεται αξιόλογη και την περιμένουμε στις αίθουσες. Να πούμε έναν καλό λόγο και για το φεστιβάλ της Σάντανς και το Ρόμπερτ Ρέντφορντ που ηγείται της επιτροπής. Τα τελευταία χρόνια αναδεικνύει σημαντικές ποιότητες από το ανεξάρτητο σινεμά στις οποίες το Χολιγουντ δύσκολα δίνει ευκαιρίες χωρίς προϋπηρεσία και διαπιστευτήρια.
ενας καλοπροαιρετος θα ελεγε: θαυμασια πρωτοβουλια απο εναν αξιολογο ανθρωπο (εγω τεινω να συμφωνησω με την τελευταια προταση σου).
υ.γ.
καποτε ο ντερτι-που εξαφανιστηκε απο τα μπλογκ- ειχε πει μια πολυ επαναστατικη προταση (και συμφωνησα)
καθε χρονο οργανωση σχολικων εκπαιδευτικων εκδρομων σε χωρες του λεγομενου τριτου κοσμου – κυριως αφρικη και οχι σε εμπολεμες περιοχες βεβαια-.
μπορει να ηταν μια καλη ευκαιρια οι δυτικες και «αναπτυγμενες» κοινωνιες να δουνε τη ζωη (τη δικη τους και των αλλων) στο παγκοσμιο χωριο με αλλο ματι.
Κάπως έτσι είχα στο μυαλό μου -τον περασμένο αιώνα- το τι σημαίνει reporter. Την αλήθεια, την αλήθεια, την αλήθεια. Άφωνη απο τη μία για το τεντωμένο σκοινί όπου καταφέρνει και ισορροπεί – και χίλια μπράβο και συγχαρητήρια.
Από την άλλη, οι Αμερικάνοι πάντα είχαν την εξυπνάδα να αφήνουν και λίγο «steam» να ξεφεύγει από το καζάνι που βράζει.
Όχι πως αυτό μειώνει -ούτε στο ελαχιστότατο- την αξία της δράσης του κ. Κρίστοφ.
Και θαμπσ απ και σε σένα, κροτ, αυτό είναι μπλόγκινγκ.
@μούργο, τον ντέρτι σκέφτηκα κι εγώ αμέσως και αυτό που έγραψες!!!
Βλακωδώς κόλλησα και δεν το έγραψα γιατί ήθελα να πω κι άλλες λεπτομέρειες, και δεν θα ήταν σωστό εφόσον λείπει, αλλά εσύ το ανέφερες με το σωστό μέτρο και την ακριβώς σωστή του διάσταση. Μπράβο ρε μουργάκι μου 😀
Τσαλ, τυχαία η χρονική σύμπτωση με την Παγκόσμια ημέρα, αλλά πετυχημένη!
Όσο για την χρήση του λεκτικού «αμερικάνικος», έχω μια μικρή ένσταση. Αν και συχνά διαφωνώ σε πολλά με τον Μπαμπινιώτη, συμφωνώ μαζί του στην χρήση εκφράσεων που καθιερώθηκαν στην καθομιλουμένη, κι ας μην ακριβολογούν (πρβλ «βούλγαροι», όσο κι αν είναι vulgaire το παράδειγμα). Εξού και με ενοχλείη χρήση του θηλυκού επιθέτου στον πληθυντικό όταν πλειοψηφούν οι γυναίκες κλπ. Διαφωνώ με τον καταναγκαστικό ¨εκμοντερνισμό» της γλώσσας, προτιμώ την φυσική της εξέλιξη.
Κλείνει η παρένθεση. Όοσ για το «βορειοαμερικάνικος» που προτείνεις, διαφωνώ, επειδή περιλαμβάνει και τον Καναδά, οι κάτοικοι του οποίου διαφέρουν αρκετά με τους «αμερικάνους», ειδικά σε αυτό που αποκαλούμε «αμερικανιά», και που σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Ξανακλείνει η παρένθεση.
Για τον Κρίστοφ τώρα, ναι, μάλλον πρόκειται για έντιμο και γενναίο (γενναίο σίγουρα) δημοσιογράφο. Έχει δίκιο, μοιάζει να προωθεί την φιλανθρωπία, αν και δεν είναι αυτός ο στόχος του. Και ο ίδιοςδιόλου δεν ακολουθεί αυτή την οδό, από όσο φαίνεται από το ντοκυμαντέρ. Η πρωτοβουλία πάντως του «διαγωνισμού» μου φάνηκε αξιόλογη.
Όσο για το Sundance, συμφωνώ σε όλα! 🙂
Μούργε, όπερ έδει δείξαι, αν και συμμερίζομαι την απαισιοδοξία σου.
Η πρόταση του (εξαφανισμένου) Ντέρτι είναι εύστοχη μεν, δύσκολα πραγματοποιήσιμη δε: σκέψου πώς θα αντιδρούσαν οι συνοδοί καθηγητές πχ!
Παπί, αυτό που λες για τον ατμό που απελευθερώνεται είναι πάρα πολύ σωστό. Όσο μη ευφάνταστη είναι η αμερικάνικη κουζίνα, τόσο έξυπνη είναι η αμερικάνικη «πολιτική μαγειρική».Και μάλλον ο φίλος μας σε αυτή την κατηγορία ανήκει, κι αν γίνει πολύ ενοχλητικός, υπάρχουν και τα «ατυχήματα», τι διάολο, σε τόσες εμπόλεμες ζώνες κυκλοφορεί.
Και, μερθί! 🙂
Thumbs up κι από μένα για την ανάρτηση.
Εύγε επίσης και σε μια μεγάλη εφημερίδα που αφήνει τέτοιες απόψεις να ακούγονται. Μακάρι να ήταν αυτονόητο ή περιττό αυτό το «εύγε» αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Συμφωνώ πολύ με την τελευταία σου παράγραφο. Είναι πανεύκολο να εθιστούν οι άνθρωποι σε σκηνές φρίκης ή δυστυχίας και να μην σημαίνει αυτό τίποτα παραπάνω γι’ αυτούς, αλλά να λειτουργεί σαν μέρος ταινίας.
Δεν έχει σημασία να το απεύχομαι, γίνεται άλλωστε ήδη.
Πάντως, αυτό δεν αναιρεί την σπουδαιότητα του Nicholas Kristof πάνω κυρίως επειδή αντιλαμβάνεται τη δουλειά του σαν λειτούργημα (χωρίς το λαϊκίστικο ένδυμα βεβαίως…)
Μάνο, καλώς όρισες. Υπάρχει και η άποψη που εκφράζει πιο πάνω το Παπί περί λίγου ατμού που αφήνουμε από το καζάνι, για να μην εκραγεί, αλλά έστω κι έτσι, θετικό είναι.
Αλεπού, όπως έλεγε και η Μαφάλντα «ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που συνηθίζει -ή μήπως ο άνθρωπος είναι συνήθως ένα ζώο;»!
Σειρά μου να δευτερολογήσω λοιπόν, ω Κρότκαγια.
Τον Μπαμπινιώτη δεν είμαι ειδήμων, δλδ γλωσσολόγος για να τον κρίνω, υπάρχουν άλλοι ειδικότεροι, ο κ. Τσόμσκι ας πούμε 🙂 Μου φαίνεται λίγο υπερβολικό η γλώσσα των γηπέδων να έχει θέση σε ένα επίσημο λεξικό, αλλά έχει λογίκή και η άποψη περί καθομιλουμένης, ή γλώσσας του λαού.
Η ένστασή μου περί (βορειο)αμερικανών δεν είναι γλωσσολογικής φύσεως ωστόσο αλλά πολιτικής. Εδώ και 2 και πλέον αιώνες οι απόγονοι των πουριτανών του Μεηφλάουερ που αποβιβάστηκαν στο Πλύμουθ Ροκ, άλλοτε με την πειρατία και το πλιάτσικο, άλλοτε με την πονηριά και την παγαποντιά έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να οικειοποιηθούν ότι έχει σχέση με το Νέο Κόσμο, και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου. Θεωρώ λοιπόν ότι «Αμερικανός» νομιμοποιείται να αυτοπροσδιορίζεται, όχι μόνο ο πολίτης των ΗΠΑ αλλά και της Βραζιλίας, του Περού, της Κούβας και των νησιών Σαιν Κιτς και Νέβις. «Βορειοαμερικανός» και πάλι δεν είναι απόλυτα ακριβές γιατί περιλαμβάνει και τον Καναδά, αλλά πάντως πιο ακριβές από «Αμερικανός» σκέτο. Είναι περίπου όπως η ΠΓΔΜ να διεκδικεί από τη μία το όνομα Μακεδονία και από την άλλη… Ευρώπη! «Βορειαμερικανός» έχει επικρατήσει και στη φιλολογία της αριστεράς του δυτικού ημισφαιρίου, για παράδειγμα από τον δον Εντουάρντο Γκαλεάνο τον οποίο ασπάζομαι τα μέγιστα! Όπου βέβαια να σημειώσουμε ότι «δον» εμείς αποκαλούμε τους ανθρώπους με αξία, πνευματική, ηθική και ανθρώπινη, όχι μπλαζέ αριστοκράτες, αφεντικά και τσιφλικάδες! Έτσι λέμε δον/δόνιες αγαπημένους συγγραφείς, καλλιτέχνες, βετεράνους γκεριγέρους και απόμαχους της ζωής και της άδικης κατανομής εργασίας! Στα υπόλοιπα συμφωνώ κι εγώ, περιμένουμε να δούμε την ταινία για να έχουμε καλύτερη εικόνα.
ΥΓ: Είναι φανερή η τάση και πρόθεσή μου να τα πολιτικοποιώ όλα ε; Αρκεί να πω, πως αν και «πράσινος» οπαδικά χθες υποστήριζα την πρώην ομάδα του Κόκκινου Στρατού! 🙂
Τσαλ, πουλί μου, εν προκειμένω το ποστ είναι πολιτικό από μόνο του, οπότε πολιτικολόγησε όσο τραβάει η πουλίσια ψυχή σου!
Εξακολουθώ να διαφωνώ, σε πρακτικό επίπεδο: πώς δλδ θα πω την «αμερικανιά»; «Βορειοαμερικανιά»? Κι άντε να συνεννοηθούμε μετά.
Άλλωστε, ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ στο οποίο αναφέρεσαι, και ορθώς, ούτε αλλάζει ούτε ανατρέπεται, επειδή πέντε ευαισθητοποιημένοι αριστεροί διανοούμενοι (κι άλλοι 15 αριστεροί σκέτο) χρησιμοποιούν την politically correct ορολογία.
Ούτε και τα γλωσσικά ατοπήματα της καθομιλουμένης αλλάζουν από τα πάνω.
Με την ίδια ακριβώς λογική που διαφωνώ επί της ουσίας, αλλά πάνω από όλα αισθητικά με την χρήση όρων όπως «δημοτικιά» ή τονισμούς στην προπαραλήγουσα (του επίπεδου, του διάδρομου κλπ) που χρησιμοποιούν οι συμπαθέστατοι κκέδες.
Έτσι αλλάζει ο κόσμος;
Κατά τα άλλα, εμένα ο αγαπημένος μου Δον λέγεται Κορλεόνε και είναι ιταλοαμερικάνος δεύτερης γενιάς! 😛
ασχετο… Merci για το mail 🙂 το ανέβασα, να φάνε πόρτα οι απαίσιοι…
Μπράβο, μπράβο, Ροδιά!! έτσι για! βουρ!
Κατά την γνώμη μου, δεν είναι απαραίτητο να γίνονται σχολικές εκδρομές στον τρίτο κόσμο, αρκεί σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά, γύρω μας…. Δεν έχει και τόσο τρομερό νόημα να ευαισθητοποιείσαι για κάτι που είναι μια ήπειρο μακριά και να μην βλέπεις την αδικία και την ασυδοσία ακριβώς δίπλα σου. Θεωρώ πως για όλα πρέπει να έχουμε τις κεραίες μας υψωμένες.
Πραγματικά η «αμερικανιά» είναι δύσκολο να αποδωθεί παραστατικά και πολιτικά ορθά ταυτόχρονα. Προτείνω στους κ.κ. γλωσσολόγους να εξετάσουν αν είναι δόκιμοι οι όροι «γιανκιά» και «γκρινγκιά». Νιώθω κολακευμένος δε που με κατατάσσεις εμμέσως στους… 15 πολιτικά ορθούς αριστερούς – ανάμεσα στους 5 διαννοούμενους θα ήταν ιεροσυλία ακόμα και να το σκεφτεί κανείς.
Δεν είμαι ούτε εγώ φαν των ακραίων και κιτς δημοτικισμών στυλ ΚΚΕ, αν και έχω μια αδυναμια στο «χ». Όπως λέμε χτήνος, σεχταρισμός, στρουχτούρα, κλπ. Το συνδέωμε παλιές σκονισμένες εκδόσεις… αναρχοκομμουνιστικής (sic) γραμματείας σε υπόγειο παλαιοβιβλιοπωλείου στην ευρύτερη περιοχή του «άβατου». Μου αρέσουν όμως και στυλιζαρισμένες εκφράσεις και τύποι από την καθαρεύσουσα, όπως και ελληνοποιημένες ξένες λέξεις που βρωμάνε… ψυχρό πόλεμο. Είμαι μάλλον φετιχιστής με τα απομεινάρια του σκοτεινού παρελθόντος. Γενικά πιστεύω πως η γλώσσα είναι ένα εργαλείο που αποστολή του είναι να μας παρέχει επικοινωνιανές δυνατότητες και όχι να μας τις περιορίζει. Αναγνωρίζω βέβαια, κάνοντας την αυτοκριτική μου πως έχω κακή σύνταξη και κάνω πολλά ορθογραφικά λάθη. Παρηγοριέμαι όμως αφού έχουν παραδεχτεί ότι πάσχουν από αυτά τα δεινά ακόμα και δον του διαμετρήματος του Σαραμάγκου (από το πρώτο) και Μάρκες (το δεύτερο).
Τον δον Κορλεόνε τον σέβομαι κι εγώ και ασπάζομαι το χέρι του, ιδιαίτερα από τότε που σκότωσε τον διεφθαρμένο και ρατσίστα αρχηγό της αστυνομίας Μακ Κλώσκυ!
Τσαλ, αναμφιβόλως ανήκεις στους 15 -εγώ θα έλεγα και στους 5 που θεωρείς ιεροσυλία, αλλά ας είναι! 🙂
Είναι αλλόκοτο, γιατί συμφωνώ σε ολόκληρο το συλλογισμό που αναπτύσσεις, πλην όμως όταν μια έκφραση χρησιμοποιείται -και δηλώνει ένα συγκεκριμένο σημαινόμενο- για το 99% του πληθυσμού, ακυρώνοντάς της ή αντικαθιστώντας την, εκτός του ότι ηχείς παράταιρα, μπλοκάρεις την επικοινωνία.
Εννοώ πως ιδεολογικά και εννοιολογικά, συμφωνούμε απόλυτα, μόνο που εγώ είμαι κατάτι πιο λαρτζ (επειδή ακριβώς δεν είμαι διανοούμενη, χα χα χα! 🙂 ).
Ανυπομονώ για την μέρα που η «γιανκιά» θα αντικαταστήσει την «αμερικανιά» για το 99% του πληθυσμού πάντως: θα είναι η αποκατάσταση μια ιστορικής και γλωσσικής πλάνης!
Απλά, μην υπερβάλλουμε, αδερφέ!
Και κάνεις λάθος, η ορθογραφία και η σύνταξή σου είναι μια χαρά, δεν πάσχουν καθόλου! (Φαίνεται πως δεν έχεις διορθώσει ποτέ σου εκθέσεις παιδιών του γυμνασίου και του λυκείου: εκεί να δεις τι πάει να πει σολοικισμός και ασυνταξία! 😯 ).
Ω, μοιραζόμαστε την αγάπη προς τον Δον Κορλεόνε! Αυτός κι αν είναι φετίχ!
ΠιΕς. Ο σεχταρισμός με -χ- είναι σωστός -τα υπόλοιπα -χ- μου προκαλούν αλλεργία, ειδικά ο στρουΧτουραλισμός!Αλλά δεκτός ο ρομαντισμός σου, βέβαια, τα φετίχ του κάθε ανθρώπου είναι ιερά! 🙂
Σοφία, καλά, εννοείται, δεν το συζητάμε. Από την άλλη, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ξέρω πόσο μια τέτοια δραστηριότητα που αντιμετωπίζει την φτωχογειτονιά σαν μουσειακό έκθεμα τοποθετημένο σε προθήκη, μπορεί να φέρει ικανά αποτελέσματα. Αν μη τι άλλο την γνώση, θα μου πεις. Και θα συμφωνήσω, αλλά μακάρι να ακρούσε αυτό.
οταν ελεγα για εκπαιδευτικη εκδρομη δεν εννοουσα να πανε να δουμε την αθλιοτητα ως αξιοθεατο.
τα παιδια θα φιλοξενουνταν σε χωρια και ενα μερος της καθημερινης δραστηριοτητας τους θα ηταν να βοηθησουν σε εργασιες (π.χ. καποιο συνεταιρισμο γης ή χειροτεχνιας)
κατι σαν ερασμους ζωης
(τοσα εχει προσφερει η αφρικη σε ολη την ανθρωποτητα και πολιτισμο πανω απο ολα)
Μούργε, ναι, εντάξει! Αφενός, πιστεύω πως αυτό το ωραίο σενάριο που περιγράφεις ανήκει στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Αφετέρου, αν το φέρουμε στα καθ’ημάς και συνδυάζοντάς το με το σχόλιο της Σοφίας, πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να υλοποιηθεί στην Ελλάδα; Φέρνω σαν παράδειγμα: «εκπαιδευτική εκδρομή στα μουσουλμανικά χωριά της Θράκης ή στο Πέραμα ή στο Κερατσίνι».
Δεν ξέρω, ρωτάω για να καταλάβω, επειδή δεν είναι πως τα’χω κι εγώ λυμένα όλα αυτά.
Ένα μικρό πέρασμα για μια καλησπέρα … (χρωστάω πολλές, όπως και καλημέρες) μια που κάνω … λίγες διακοπές …
υ.γ. υπέροχο άρθρο (εξ ου και τα εξαίσια σχόλια … )
Χαιρετώ κροτ μετά από μακρόχρονη απουσία. Ωραίες είναι αυτές οι διάσπαρτες φωνές σε μεγάλα μέσα. Αμφιβάλλω όμως για την αποτελεσματικότητά τους. Καλές οι μονάδες, αλλά ακόμα καλύτερα τα κινήματα. Γιατί το σύστημα ανέχεται ό,τι και όποιον έχει την ευελιξία α) να αφομοιώσει, β) να εξουδετερώσει πολιτικά, γ) να αδρανοποιήσει ως οινεί απειλή. Αξιέπαινη η προσπάθεια του δημοσιογράφου και μπράβο του, ακόμη καλύτερα να γινόταν η αντίδραση συλλογική.
και ο αλλος ο δημοσιογραφος με το πουλιτζερ? http://www.tvxs.gr/v10108
ειμαι τοσο θυμωμενη με τους αλητες που κανουν κουμαντο , που περνουν υφος, που σηκωνουν το δακτυλο και γινονται εικονες , που εχουν σωματοφυλακες κτλ κτλ και ποτε δεν τους ηρθε μια αναποδη (και δυο ) να μαζευτουν…
ας κανουν λοιπον οσοι μπορουν και οσο μπορουν κατι διαφορετικο , αξια θα εχει. ο κοσμος μπορει να συνηθιζει αλλα καποτε ξυπναει εντρομος .την tvxs την ειχε αναγκη περισσοτερος κοσμος απο οτι νομιζαν
υγ: τωρα μπορουν να πανε τετοιες εκδρομες που προτιναν να τις χρηματοδοτουν ιδιωτες!
Φάρε, ευχαριστούμε όλοι! (και κρασιά χρωστάς!).
Κουπέπι, προφανώς -αφελώς ίσως, νομίζω πως αυτό θα ήθελε και ο ίδιος. Αυτό πάντως υπονοώ κι εγώ στο τέλος.
mondouble, αυτό δεν το είχα πάρει είδηση, αλλά έχεις δίκιο που θυμώνεις, για χαστούκια είναι (αν και αναμενόμενο).
@κροτ
Είναι φυσικό ως διεκεκριμένη και συνεπής γραφειοκράτισσα στο κομιτάτο των Βρυξελλώνε (που λένε και οι καταυλακιώτες) να βλέπεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα και πιο… μαξιμαλιστικά, σε αντίθεση με μένα, έναν από τους ξεπεσμένους διαφωτιστάς!
Για να κάνω το δικηγόρο του… δικηγόρου του Διαβόλου (δλδ τον ίδιο το Διάβολο – για τους φίλους γερο-Μικ) θα λεγα πως ίσως και «γιανκιά» να μην είναι απόλυτα πολιτικά ορθό, αφού «γιάνκηδες» αποκαλούνταν υποτιμητικά οι Βόρειοι Ενωτικοί κατά τον αμερικανικό εμφύλιο (των ΗΠΑ) . Μετά την επικράτησή τους φαίνεται επεκτάθηκε το παρανώμι και για τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα στα χείλη των αντι(βορειο)αμερικανών. Ελπίζω να είναι περισσότερο κατατοπιστικός ο πολύς Χάουαρντ Ζιν στην «Ιστορία του λαού των ΗΠΑ» που σκοπεύω να μελετήσω κάποια στιγμή.
Ευχαριστώ και πάλι για την αναγνώριση και διαφήμιση των αγκιτατόρικων δυνατοτήτων μου, και την αλληλεγγύη σε πολιτικά βίτσια και φετίχ (πότε είπαμε είναι το love parade? 🙂 ). Ως ελάχιστη ανταπόδοση για τα ανωτέρω, παραθέτω μια από τις αγαπημένες σκηνές μου από το Νονό, στην οποία έχω αναφερθεί. Τους χαιρετισμούς μου και… ραβιόλια στη φαμίλια!
Ιδού ο λύγκας (τον μπλόκαρε αρχικά η εχθρική φαμίλια των Τατάλια)
Γιατί ρε παιδία?!Τι κακό έχει το χι?!Άπο το σχολείο χρησιμοποιούσα το χι, μέχρι που ήρθε ο καιρός να γράψω πανελλήνιες και μου είπε ο καθηγητής ότι το χι προδίδει τα ιδεολογικά μου πιστεύω και σοκαρίστηκα!Δεν είχα ιδέα!
Για τον κύριο ρεπόρτερ τώρα. Καταρχην να θέσω ένα κρίσιμο ερώτημα: τι εννοεί όταν λέει ότι οι διεθνείς οργανισμοί και τα ισχυρά κράτη δεν κάνουν τη δουλειά τους? Στο Κονγκό ας πούμε, τι είναι αυτό που έπρεπε να κάνουν?Καλά κάνει και καταγγέλλει την αμερικάνικη πολιτική στο Ιρακ, καλά κάνει και καταγγέλει τα δύο μέτρα και δύο σταθμά ή την υποκρισία στην Παλαιστίνη. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος και δυστυχώς έχουμε ήδη τέτοιο προηγούμενο, τέτοιου είδους προσεγγίσεις να καταλήξουν σε καμιά πρόταση του στυλ «άντε παιδιά, στείλτε στρατό να επέμβει να σώσουμε τον κόσμο από την καταστροφή». Στη Βοσνία η όλη φάση οργανώθηκε με βάση αυτή τη λογική: ο κόσμος σκοτώνεται και η διεθνής κοινότητα δεν κάνει τίποτα. Μέχρι που έκανε, βομβάρδισε τους σερβοβόσνιους το 1995 για να ακολουθήσουν μετά οι βομβαρδισμοί του 1999, το Αφγανιστάν, το Ιρακ κτλ.
Οι αμερικάνοι αν θέλαν να κάνουν ένα καλό στην ανθρωπότητα, καλό θα ήταν να μην πάνε μακριά, ας κάνουν μια βόλτα στη γειτονιά τους, ας κοιτάξουν μέσα στο σπίτι τους (αυτό φυσικά ισχύει για όλους μας) πριν συγκινηθούν από το δράμα κάποιου άλλου. Ίσως τότε να λύναν τα προβλήματά τους και έτσι να συνέβαλλαν κάποια φορά κι αυτόι στη ζωή τους στο καλό όλου του κόσμου.
Επίσης και μιλώντας εκ πείρας όταν βρίσκεσαι πρόσφυγες σε καταυλισμούς κτλ, δεν στεναχωριέσαι απλά. Καταστρέφεσαι γενικά, είναι πολύ σκληρό θέαμα και πολύ τραγική εμπειρία για να θέλεις να το ξαναζήσεις και ποτέ δεν κατάλαβα όλους αυτούς που κάνουν τέτοια τουρ κάθε τρεις και λίγο. Δε λέω ότι πρέπει να γυρνάς την πλάτη, αλλά είναι κάτι που δεν παλέυεται. Καλύτερα να μη το ζήσει κανένας.
Τσαλ, γενικά το πρόβλημα είναι πως οι ΗΠΑ είναι η μόνη χωρα για την οποία καμία γλώσσα (από όσες ξέρω τουλάχιστον) δεν έχει ένα εθνικό επίθετο άλλο από εκείνο που προσδιορίζει και την ήπειρο. Και δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα. Οι λόγοι είναι μάλλον ιστορικοί, αλλά και επειδή το όνομα της χώρας είναι ακρωνύμιο -υποθέτω.
Κατά τα άλλα, ευχαριστώ πολύ για το λινκ με την (πολύ αγαπημένη) σκηνή και βέβαια: θάνατος στους Τατάλια! 🙂
Παρτιζάνα, κανένα πρόβλημα με το -χ- εκτός του ότι βάσει την γραμματικής δεν είναι σωστό. Πχ η λέξη στρουκτούρα προέρχεται από τα λαρινικά, τα οποία έχουν c και όχι χ. Το c συνήθως προφέρεται ως κ στα λατινικά, αλλά και στα αγγλικά και γαλλικά. Τα γερμανικά μάλιστα βάζουν k στη θέση του c, όπερ και δείχνει πως μάλλον το -κ- είναι σωστότερο από το -χ-.
Από κει και πέρα, οι λόγοι της «διπλης προφοράς» ανάγονται στην περίοδο του γλωσσικού διχασμού που συμπίπτει με τον εθνικό διχασμό (Δραγούμης, Βενιζέλος κλπ) και προφανώς, ειδικά τότε, η γλωσσική επιλογή ταυτιζόταν με την πολιτική.
Προσωπικά, είμαι πιο «φιλελεύθερη» στα γλωσσικά, και νομίζω πως η γλώσσα είναι κώδικας επικοινωνίας και τρόπος έκφρασης και άρα ο καθένας εκφράζεται όπως του αρέσει, φτάνει να επιτυγχάνεται η επικοινωνία. Καθώς το -χ- στην θέση του -κ- δεν εμποδίζει την επικοινωνία, κανένα πρόβλημα με όποιον το χρησιμοποιεί! Απλά, εγώ προτιμώ το -κ- (καθαρά για αισθητικούς λόγους).
Όσο για τον Κρίστοφ, στο κρίσιμο ερώτημα που θέτεις, η απάντηση είναι «δεν κάνουν αυτό το οποίο υπαγορεύουν οι καταστατικές τους διατάξεις». Για τα υπόλοιπα, έχεις δίκιο, αλλά είναι άδικες τέτοιες αιτιάσεις για τον Κρίστοφ, ο οποίος συνήθως καταδικάζει τους πολέμους αυτούς (ακόμα και τις επιθέσεις του Ισραήλ στη Γάζα, που γενικά δεν το κάνεις εύκολα μες τις ΗΠΑ).
Από κει και πέρα, να θέσω κι εγώ ένα ερώτημα. Όταν λες «Οι αμερικάνοι αν θέλαν να κάνουν…» κλπ, ποιους περιλαμβάνεις στη λέξη «αμερικάνοι»? Αν μιλάς για τις κυβερνήσεις τους, την CIA, το FBI και τα λοιπά καλόπαιδα, συμφωνώ σε όσα λες επί λέξη.
Αν πάλι μιλάς για τον αμερικάνικο λαό, διαφωνώ: θα έκανε καλά ο λαός αυτός να έπαιρνε το παράδειγμα του Κρίστοφ και να ενημερωνόταν λίγο παραπάνω για το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη.
Πάντως πιστεύω πως είναι άδικο να τσουβαλιάζονται όλοι οι αμερικάνοι στο ίδιο καζάνι εξαιτιας της κυβερνητικής του πολιτικής. Πρώτον, γιατί πάρα πολλοί είναι αυτοί που αντιδρούν, απλά εμείς δεν το μαθαίνουμε. Και δεύτερον, γιατί αν τσουβαλιάζαμε κάθε λαό με βάση την πολιτική της κυβέρνησής του, τότε κι εμείς έπρεπε να χαρακτηριζόμαστε από την πολιτική του Καραμανλή (που ΄ντάξει, έλεος).
Τέλος, για τους πρόσφυγες και τους πολέμους. Ο τύπος δεν πάει στους πολέμους και στους καταυλισμούς για χόμπυ. Κάνει την δουλειά του (και καλά κάνει, μιας και επειδή ακριβώς δεν την παλεύουμε όλοι να πάμε επί τόπου, καλά κάνουν μερικοί δημοσιογραφοι και μας ενημερώνουν). Και θεωρεί πως είναι χρήσιμη αφυπνιστική εμπειρία για όσους επιλέξουν να τον ακολουθήσουν.
Γενικά, δε νομίζω πως ό,τι προέρχεται εκ των ΗΠΑ (για να μην πω «αμερικάνικο» και θυμώσει ο Τσαλ) είναι εξ ορισμού κακό, άσχετα που έχω τις επιφυλάξεις μου κι εγώ για την αποτελεσματικότητα της άποψης του Κρίστοφ.
@παρτιζάνα
Προφανώς δεν εννοούσε ο κ. Κριστόφ να στείλουν στρατό στο Κογκό όπως στη Γιουγκοσλαβία. Οι Διεθνείς Οργανισμοί και οι ισχυρές χώρες όμως έχουν και άλλα μέτρα πίεσης, εκτός από τα στρατιωτικά. Ένα άλλο πρόσφατο τραγικό παράδειγμα είναι η Ρουάντα. Μετά τη διπλωματική και κυρίως στρατιωτική πανολεθρία των G I JO στο Μογκαντίσου της Σομαλίας (σχετική η ταινία BlackHawk του Ridley Scott), κανένας δεν ήθελε να αναμειχθεί στη Ρουάντα και τους αφήσανε να σφαχτούν, για να μην πούμε πως τους ενθάρρυναν κιόλας.
@κροτκα
Πραγματικά υπάρχει αυτό το παράδοξο με την έλλειψη εθνικού επιθέτου για τις ΗΠΑ, για τους λόγους που ανέφερες. Σε παρόμοια περίπτωση, οι πολίτες του κράτους της Νότιας Αφρικής αποκαλούνται συνήθως Νοτιαφρικανοί, αν και γεωγραφικά στη Νότια Αφρική μπορεί να περιλάβει κανείς και τη Ζιμπάμπουε ή η Μοζαμβίκη, λ.χ. Επίσης οι πολίτες της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας υποθέτω πως αποκαλούνται Κεντροαφρικανοί. Γι’ αυτό κι εγώ θεωρώ ορθότερο Βορειαμερικανοί, αν και σαφώς νομιμοποιούνται και οι Καναδοί να αποκαλούνται έτσι, πιθανόν και οι εσκιμώοι της Γροιλανδίας, η οποία υπάγεται γεωγραφικά στην αμερικανική ήπειρο και διοικητικά στη Δανία – άλλο μπλέξιμο!
Μην ανησυχείς για τους Τατάλια, θα κοιμηθούν όλοι με τα ψάρια, οι Μπαρζίνι είναι ο πραγματικός εχθρός! Και μετά σειρά έχουν οι Κούνεο και οι Στράτσι…
(Ηχητική υπόκρουση Νίνο Ρότα)
Τσαλ, πάλι θα σε παρατηρήσω!
Για τις άλλες χώρες που αναφέρεις, η ονομασία τους είναι «Νότιος Αφρική», «Κεντρική Αφρική» κλπ. Οπότε είναι λογικό να ονομάζονται οι κάτοικοί τους έτσι.
Τα αρχικά των ΗΠΑ δεν σημαίνουν Βόρειος Αμερική! Θα μπρούσαμε να εισηγηθούμε το «ενωμενοαμερικάνοι», για παράδειγμα, αλλά είναι εντελώς κακόηχο! 😛
Όσο για τους εχθρούς, ο Δον Μικέλε θα νικήσει στο τέλος και το ξέρουμε. Θυμήσου όμως το τίμημα!
Α εγω δεν κατηγόρησα τον δημοσιογράφο!Καλά κάνει ο ανθρωπος, πιστευω οτι και ο ίδιος αλλά και το κοινό του θα έχουν ωριμάσει πολύ από το 1995. ο φόβος που εξέφρασα πατάει στο παρελθόν και σε μια πολύ καλά δοκιμασμένη ταΧτικη (χαχαχαχαχα!)ν περίπτωση της Γιούγκας. ειμαι επιφυλαχτικη ακριβως γιατι υπάρχει αυτό το παρελθον.
τωρα όταν λέω για τους αμερικάνους ενω τον λαό των ΗΠΑ. Πρέπει και εκεί να δυναμώσουν οι αντιστάσεις!Φανταστείτε τον κόσμο με ένα αμερικάνικο κίνημα ειρήνης πανίσχυρο!Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα!
Παρτιζάνα, γενικά νομίζω, καλό είναι να τα ψάχνουμε καλά, ακριβώς για το λόγο που λες.
Ξέρεις, πολλοί πιστεύουν πως η μόνη επιτυχημένη επανάσταση θα είναι αυτή που θα ξκινήσει από τις ΗΠΑ. Τώρα βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις…
(Χα χα χα χα -για το Χ!!)
🙂
Κι όμως υπάρχει εθνικό επίθετο για τους πολίτες των ΗΠΑ! Στα ισπανικά, ισπανοαμερικανικά ίσως περισσότερο, υπάρχει η λέξη estadunidense που μεταφράζεται… ηνωμενοπολίτης ή κάπως έτσι. Αν έχεις καμιά επαφή με τον… κ. Νίμιτς μπορείς να το προτείνεις ως προσωρινό διεθνές εθνικό επίθετο!
Όσο για τη Διεθνή Επανάσταση, εγώ ευελπιστώ ότι αυτή τη φορά θα ξεκινήσει από τις τέως αποικίες και τις εσχατιές και στη συνέχεια θα συγκινήσει και θα ενσωματώσει την αναπτυγμένη Δύση. Της οποίας οι πολίτες στην πλειοψηφία τους είναι μάλλον αρκετά χορτάτοι και αποχαυνωμένοι από τον καταναλωτισμό και το παραμύθι της καριέρας και του πλουτισμού για να εξεγερθούν.
ΥΓ: Το τίμημα της επικράτησης του δον Κορλεόνε είναι γνωστό: Η αθανασία που του χάρισε η Έβδομη Τέχνη!
Τσαλ, 20% των estadunidense ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ούτε και ξέρω πόσα εκατομμύρια οι άστεγοι. Το παραμύθι της καριέρας και του πλουτισμού αφορά πολύ λίγους νομίζω.
ΥΓ. Χμ, φυσικά.
Αλλά αναφερόμουν περισσότερο σε κείνη την καταπληκτική τελευταία σκηνή στο Il Padrino 2, με τον Μικέλε μόνο στον κήπο, αφού τους έχει καθαρίσει όλους, τα φθινοπωρινά φύλλα που σηκώνει ο αέρας κλπ κλπ.
Άμα μου τη βρεις κι αυτή (αν και τι χρειάζεται, αφού την ξέρω απ’έξω!). 🙂
Τσαλ, έχουμε θαρρώ κι οι δυο πολύ τρελό κόλλημα με το συγκεκριμένο, έτσι;
Πριν μερικά χρόνια που η οικονομία πήγαινε καλά και δεν υπήρχε ουσιαστικά ανεργία, το παραμύθι αφορούσε περισσότερους αφού ακόμα και το γκαρσόνι στα ΜακΝτόναλντ’ς ήλπιζε κάποια μέρα να γίνει πετυχημένος χρηματιστής – αντίστοιχα και η χορεύτρια στο Βέγκας να γίνει σχεδιάστρια μόδας. Μην ξεχνάμε και πόσοι άνθρωποι είναι ανασφάλιστοι, πολλοί από τους οποίους έχουν δουλειά (βλ. ντοκυμανταίρ Sicko Του Μάικλ Μουρ).
Δεν τη θυμάμαι τη σκηνή που περιγράφεις… μήπως τη μπερδεύεις με αυτή; Είναι στον τρίτο Νονό όμως. Ο οποίος δυστυχώς ήταν πολύ κατώτερος από τους 2 πρώτους. Μόνο ο Άντι Γκαρσία ξεχώριζε.
Τσαλ, σωστά τα λες!
[όχι, μια χαρά την θυμάμαι την σκηνή, στο 2ο είναι, που δείχνει πώς σκοτώνουν οι δικοί του όλους του τους εχθρούς και εκείνος είναι καθισμένος στο σαλόνι του νομίζω κι απ’έξω ένα φθινοπωρινό τοπίο… Δεν ξέρω πώς να την ψάξω δυστυχώς!]