clarinet_by_joeyretroheart.jpgΤις Δευτέρες και τις Τετάρτες η εργάσιμη μέρα μου ξεκινά μία στάση του μετρό πιο πέρα από την συνηθισμένη. Σε αυτή τη στάση, στην έξοδο του σταθμού, συναντώ πάντα έναν κύριο, κοντούλη, ελαφρά καμπουριασμένο, με άσπρα μαλλιά. Ο κύριος αυτός στέκεται όρθιος και παίζει jazz με το κλαρινέτο του. Στα πόδια του είναι ανοιχτή η θήκη του κλαρινέτου -για να εναποθέτουμε τον οβολό μας, όλοι εμείς οι βιαστικοί εργαζόμενοι. Μέσα στην θήκη, έχει πάντα τοποθετημένο ένα χαρτονάκι, στο οποίο είναι γραμμένη η φράση «Η μουσική είναι αγάπη».

Η πλήρης αντίθεση του κυρίου αυτού με τα γκρίζα κτήρια, τα γκρίζα πεζοδρόμια και τους γκρίζους βιαστικούς τεχνοκράτες που συνήθως προσπερνούν αδιάφοροι, μου φτιάχνει τη μέρα.

Τις Δευτέρες και τις Τετάρτες, ξυπνώ νωρίτερα, γιατί η εργάσιμη μέρα αρχίζει λίγο πιο νωρίς από τις άλλες μέρες. Κάθε φορά φροντίζω να έχω ψιλά. Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη φτάνω καθυστερημένη στη δουλειά. Ανεβαίνοντας τις σκάλες, ακούω ήδη τις νότες του κλαρινέτου. Βγάζω το πορτοφόλι και ψάχνω για τα ψιλά μου, κοντοστέκομαι, οι τεχνοκράτες γύρω μου σκουντουφλούν πάνω μου, αλλά εγώ λέω καλημέρα στον ασπρομάλλη κύριο κι εκείνος χαμογελά με τα μάτια. Στέκομαι κοντά του λίγα λεπτά και μαζεύω μερικές νότες, τις βάζω στην τσέπη μου, παίρνουν περισσότερο χώρο από τα ψιλά που του έδωσα. Τις κρατώ όλη μέρα μαζί μου, κι έτσι, οι Δευτέρες και οι Τετάρτες αρχίζουν πιο χαρούμενα και η κούραση στο τέλος της ημέρας είναι πιο ελαφριά.

 

__________________________________________

UPDATE

Μόλις είδα αυτό -και ξαναπροσγειώθηκα εντελώς ανώμαλα από το συννεφάκι μου.