Ωραία ήταν τότε, στα χρόνια της αθωότητας, που λέγαμε πως αύριο-μεθαύριο θα αλλάξουμε τα πάντα και ζούσαμε στο εξεγερσιακό συννεφάκι της φοιτητικής συνέλευσης. Ωραία, απλά, εύκολα. Απορίες δεν είχαμε, όλα τα ξέραμε, καθημερινότητες τίγκα στη βεβαιότητα.
Και μετά αρχίσαμε να ζούμε. Στον πραγματικό κόσμο που έχει μισθό, ασφαλιστικές εισφορές και εφορία. Ασχέτως κρίσης, και πριν την κρίση δλδ, με τις ευλογίες της φούσκας της γαματοσύνης των nitro-90s, είδαμε πως ο κόσμος μπορεί και να καταναλώνει ιδεαλισμό για ορεκτικό: αλλά στο κυρίως πιάτο θέλει φράγκα. Και στάτους. Και αναγνώριση. Να είναι κάποιος. Να έχει 4×4 suv και να πηγαίνει για ψώνια στο Λονδίνο ή στο Μιλάνο.
Ζω σε μια πόλη τίγκα στα ψώνια αυτού του φυράματος. Την πρώτη φορά που άκουσα τη φράση “το σαββατοκύριακο πάω για ψώνια στη Βαρκελώνη”, έλεγξα το ημερολόγιο να τσεκάρω αν ήταν πρωταπριλιά. Δεν ήταν. Κι η βλαχάρα που ξεστόμισε (και έπραξε) το παραπάνω, δε νομίζω πως είχε και στο χωριό της vueling να την πηγαίνει φτηνά στις εκπτώσεις του Adolfo Dominguez.
Τεσπα. Το είδος ευδοκιμεί παντού, δεν έχει εθνικότητα, χρώμα, ηλικία ή φύλο. Είναι ό,τι καταναλώνει και ό,τι γράφει η στυλάτη business card (ξες, εγκζέκιουτιβ, μάνατζερ και κάτι άλλα τέτοια τους δίνουν πόντους ανδρισμού -ή περιφέρειας στήθους, αναλόγως).
Μας περιστοιχίζουν, μας έχουν περικυκλώσει και μας λερώνουν τα απογεύματα και τα βράδια μας, μας στοιχειώνουν τις φεγγαράδες μας και το μακρύ τους χέρι φτάνει ως τις πιο ιδιωτικές μας στιγμές, γιατί δυστυχώς η μολυσμένη παρουσία τους πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τις υπάρξεις μας.
Το ζήτημα είναι πως πλέον δεν τους βρίσκεις μοναχα εκεί που το περιμένεις. Τους βρίσκεις κι εκεί που νόμιζες πως υπήρχε άλλη ποιότητα. Στο μυαλό μου έχει εντυπωθεί η ατάκα της Χίλαρυ Γουίνσο (cf από το Τι ωραίο πλιάτσικο! του Κόου): «οι βάρβαροι δεν είναι προ των πυλών. Οι βάρβαροι είναι ήδη μέσα» -ή κάπως έτσι, δεν την έχω απομνημονεύσει κατά λέξη. Οι βάρβαροι λοιπόν είναι παντού. Δεν είναι απλά παντού: είναι νομενκλατούρα. Είναι η διάδοχη κατάσταση της προ Γαλλικής επανάστασης αριστοκρατίας. Αστοί (μπουρζουάδες) ή ακόμα χειρότερα γουοναμπήδες τέτοιοι. Κίβδηλοι, φτηνοί, κενοί, πουθενάδες. Το απόλυτο τίποτα σε συσκευασία Λουί Βιττόν -που κοστίζει όσο δυο ελληνικοί μισθοί.
Αλλά πάλι ξέφυγα. Τουλάχιστον εκεί που περιμένεις να τους βρεις, είσαι προετοιμασμένος, ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Έλα όμως που σου εμφανίζονται, φάντης μπαστούνι, εκεί που λιγότερο το περιμένεις. Με επικάλυψη επαναστατικότητας και αλτερνατιβιάς, αλλά μόλις ξύσεις την επιφάνεια έστω και λίγο, μόλις τοποθετηθούν δημόσια, στις αποστροφές του λόγου, στο μικροσκοπικό αξεσουάρ που κοσμεί μια τσάντα, σε μια φράση σχετικά με τα μελλοντικά τους πλάνα, σε ένα βλέμμα που ξέφυγε από το φτιασίδωμα -εκεί, στις στιγμές αδυναμίας και στιγμιαίας χαλάρωσης, αποκαλύπτονται. Αποκαλύπτεται η δηθενιά, το επίχρισμα, η εσάνς αριστεροσύνης, η τάχα μου καλλιέργεια και ευαισθησία, οι πραγματικές βλέψεις: η ουσία του μικροαστισμού, ενίοτε σε συσκευασία ψυχοπαθολογίας.
Αν προσπαθούσα να γράψω κοινωνιολογική πραγματεία, θα γέμιζα σελίδες με βερμπαλισμούς και μαρξιστική ορολογία, κατά κύριο λόγο προερχόμενους από την οικογένεια των λέξεων μικροαστός και αστικός, και θα έκανα και τη φιγούρα μου. Αλλά επειδή δεν αποτελεί αυτό το στόχο του παρόντος πονήματος, να στο πω κάπως πιο προσωπικά: υπάρχει η κατηγορία πασόκος. Αυτή πλέον φθίνει, οπότε τη θέση της καταλαμβάνει η κατηγορία πρώην πασόκος-νυν αγανακτισμένος ενδεχομένως. Και [κάνοντας και την αυτοκριτική μου, γιατί βιάστηκα να χαρώ δυο χρόνια πριν], εν τέλει αυτοί είναι πιο επικίνδυνοι. Και είναι παντού. Μα παντού. Το τίποτα που συντηρούν ανάμεσα στα αυτιά τους, η κενολογία και η φιγούρα, οι ανασφάλειες και τα κόμπλεξ τους, η υποκρίσια τους πάνω απ’όλα, οι κουτοπόνηρες μεθοδεύσεις, το ψέμα, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που είμαι σίγουρη πως έχεις κι εσύ συναντήσει, είναι σαν μολυσματικός ιός. Μεταδίδονται με ταχύτητα ασύλληπτη και λειτουργούν διαλυτικά ακόμα και στις πιο στέρεες δημιουργικές κατασκευές, ακόμα και στις σχέσεις που φάνταζαν ανίκητες, δυνατές με ουσία και προοπτική.
Δεν είναι μόνο η κοινωνία. Είναι και η κοινωνία, η οποία όμως εν τέλει αποτελείται από ένα πλέγμα ανθρωπίνων σχέσεων -κι αυτές είναι που υφίστανται τη μεγαλύτερη ζημιά από το παρόν σύστημα. Και θέλει πολλή επιμονή, πολύ πείσμα, πολλή δύναμη ψυχική, σταθερότητα και συγκρότηση, για να μη σπας, κάθε φορά που τρως την απογοήτευση στη μάπα.
Εχω σπάσει ήδη μία φορά. Κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δε θα το ξαναπάθω.
Να τελειώνουμε λοιπόν με τους πασόκους. Ή εμείς ή αυτοί.
macgiorgosgr said:
Αμήν!
spiral architect said:
[…] Αυτή πλέον φθίνει, οπότε τη θέση της καταλαμβάνει η κατηγορία πρώην πασόκος-νυν αγανακτισμένος ενδεχομένως. Και [κάνοντας και την αυτοκριτική μου, γιατί βιάστηκα να χαρώ δυο χρόνια πριν], εν τέλει αυτοί είναι πιο επικίνδυνοι. […]
Ας μην ξεχνάμε επίσης:
– Πόσο αναδείκνυαν τότε τους τελευταίους τα κανάλια.
– Ποιοι ξεπετάχτηκαν και νομιμοποιήθηκαν τότε στην πάνω μεριά της πλατείας.
Σε νιώθω, αλλά πλέον είναι αργά. Κάποτε πηγαίνοντας με τα μικρά παιδιά μου σε παιδικά πάρτι, άκουγα όλους γονείς, άνδρες-γυναίκες να συζητούν περί Χαλυβδόφυλλων, Μεταλλοπλαστικής Αγρινίου, Λαναρά και Μουριάδη. Οι ηθικές και τεχνικές μου αντιρρήσεις («παιδιά, κανένας δεν σας χαρίζει λεφτά!») έπεφταν στο κενό, γενόμενος ο κακός και γεροπαράξενος της προσωρινής παρέας.
Είναι αργά πλέον. 😦
corto malteze said:
γινωτούς τους λεει ενας φιλος (για την ορθογραφια δεν ειμαι σιγουρος)
silentcrossing said:
αμένσιοτο; 🙂
μπλε.κουτί said:
Πολύ γλαφυρή η σκιαγράφηση του ήθους του εν λόγω »είδους», – γιατί για είδος που παραδόξως επιβιώνει και διαιωνίζεται ολοένα μεταλλασσόμενο, πιστεύω, πρόκειται -, αλλά πάντα θα με τρώει το σαράκι της ενδεχόμενης ψυχοπαθολογίας και του κομπλεξισμού που διέπουν τον παρατηρητή του – βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Σαν να είναι αυτοί οι ταπεινόφρονες και μάλλον άκακοι πουθενάδες το όλο πρόβλημα, σαν να κινδυνεύει κάτι από αυτούς πλην της αισθητικής μας. Και σαν να φθονεί κανείς σε αυτούς όσα εκείνος στερήθηκε ή θα ήθελε να είχε και που – στις περισσότερες περιπτώσεις – θα άρπαζε με περισσή απληστία ευκαιρείας δοθείσης.
Кроткая said:
macgiorgosgr, όχι ευχολόγια, πράξεις 🙂
spiral, δεν ξέρω αν είναι αργά. Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό, μετράει τουλάχιστον καμιά 40αριά χρόνια. Η ταπεινή μου αίσθηση είναι πως αυτά τα ζητήματα, τα λύνει η πραγματικότητα. Αργά ή νωρίς πάντως, όταν πέφτεις πάνω σε τέτοια φαινόμενα, ε, αν μη τι άλλο, μια κουβεντούλα θα την πεις…
corto, καλό ρε συ!
silent, χμ. Γενικό σχόλιο είναι, αλλά όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται 😉
μπλε κουτί, διαφωνώ. Καταρχάς δεν είναι ούτε ταπεινόφρονες ούτε άκακοι. Δεύτερο, δεν απειλούν μόνο την αισθητική μας (που ξεκάθαρα την απειλούν), αλλά και πολλά άλλα εξίσου σημαντικά πράγματα, όπως το χτίσιμο κοινωνικών δομών αλληλεγγύης ή τη συνοχή συλλογικοτήτων σε ορισμένες περιπτώσεις (βλ. Σύνταγμα), αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις, την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους, τη δημιουργία και εξέλιξη δεσμών. Μιλώ έχοντας παραδείγματα στο μυαλό μου. Κανουν κακό και σε ορισμένες περιπτώσεις μεγάλο, αν μη τι άλλο συνιστούν κακό παράδειγμα δλδ.
Ο αριβισμός και ο αμοραλισμός δεν είναι απλά κακή αισθητική, ειναι κοινωνικές μάστιγες.
Κατά τα άλλα, αν ρωτάς εμένα, δεν πόθησα ποτέ μου αυτά που αυτοι οι άνθρωποι κατέχουν. Οπότε να φθονήσω τι;
kostas.nik said:
το βασικό είναι να σκοτώσεις το πασόκο που κρύβεις μέσα σου. τον αριστερολογούντα κονφορμιστή. και είναι δύσκολο όχι μόνο γιατί προυποθέτει εσωτερική σύγκρουση αλλά και γιατί στο μετά, στο χώρο που νόμιζες πιο τίμιο, θα βρεις πολλούς wannabe πασόκους, πολλούς που τους βρίζουν αλλά στη πράξη τους μοιάζουν αφόρητα. και αυτό είναι ακόμα πιο σκληρό.
Herr K. said:
οταν ερχεται η γνωση εχει φυγει το γροσι
Παράθεμα: Το πρώτο Τρακ | Τα Χαμένα Επεισόδια
Παράθεμα: Δεκατρία σώματα | Τα Χαμένα Επεισόδια