Ετικέτες
Την επομένη που προκυρήχθηκαν οι εκλογές, Μεγάλη Πέμπτη, 12 του Απρίλη (μου αρέσουν πάρα πολύ οι συμβολισμοί), διάβασα αυτό και κατόπιν έριξα στη χαβούζα του τουήτερ τα κάτωθι:
Είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως βρισκόμαστε σε μια από τις πιο κρίσιμες συγκυρίες της σύγχρονης ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας. Ακόμα, είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, δεν υπάρχουν αντικειμενικές αλήθειες, υπάρχουν αντιθέτως πολλές πραγματικότητες και η προσωπική πραγματικότητα του καθενός μας. Αυτά είναι παραδοχές, οι οποίες για μένα έχουν αξιωματική ισχύ. Αν κάτι από αυτά σε βρίσκει αντίθετο, μη διαβάσεις παρακάτω, πιθανόν να εκνευριστείς.
Στη δεδομένη λοιπόν συγκυρία, υπάρχει η πολιτική του μνημονίου και της μοναδικής εναλλακτικής, που σαν τους πρώτους χριστιανούς, οι οπαδοί και υποστηρικτές της προωθούν με θρησκευτική πίστη και ευλάβια. Υπάρχει και η πραγματικότητα όσων πέφτουν θύματα αυτής της πολιτικής. Κοινώς, όπως πάντα συμβαίνει σε αυτού του τύπου τις μάχες, υπάρχουν δυο στρατόπεδα. Οι αντιθέσεις είναι αρκετά πολωμένες ήδη, και όποιος λέει πως η πόλωση είναι κακό πράγμα, ας ρίξει μια ματιά στην ιστορία. Η πόλωση δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Είναι μια ιστορική πραγματικότητα, μια συνέπεια συγκεκριμένων πολιτικών, κοινωνικών διεργασιών και, got news for you, συσχετισμών δυνάμεων. Ένα πράγμα μένει στον καθένα μας να κάνει: να διάλεξει πλευρά.
Γίνεται πολύς λόγος για τις εκλογές, αν αυτές αλλάζουν τον κόσμο, αν έχει σημασία η συμμετοχή, αν η αποχή συνιστά λύση, επιλογή, μήνυμα και όλα τα συναφή. Η προσωπική μου άποψη, που είναι και αδιαπραγμάτευτη και απλώς την εκθέτω, είναι η εξής: κανένα φετιχισμό δεν έχω με τις εκλογές. Οι εκλογές, κι αυτό είναι μια ιστορική αλήθεια, είναι μια κοινωνική κατάκτηση, που σε πολλούς κοινωνικούς σχηματισμούς (και στον ελληνικό επίσης), θυμίζω πως κατακτήθηκε με μπόλικους αγώνες και αίμα. Αυτό για να μην είμαστε επιλήσμονες και να μην παίρνουμε το θέμα έτσι χαλαρά, αλλά και να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Σημειώνω δε πως, τεχνηέντως, ποτέ δεν διδασκόμαστε την ελληνική ιστορία της περιόδου μεταξύ τέλους του Β’ Πακοσμίου πολέμου και της Μεταπολίτευσης. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί κάποιοι θεωρούν καλό να μην ξέρουμε τι ήταν τα Ιουλιανά, τις έγινε στις εκλογές του ’61 και ’63, ποιος ήταν ο Πέτρουλας και ο Λαμπράκης; Πόσος κόσμος αλήθεια ξέρει τι σημαίνει 114; Αν δεν το ξέρεις, κοίτα εδώ: στο σημερινό Σύνταγμα πρόκειται για το άρθρο 120, το 1965 ήταν το 114. Λεπτομέρειες.
Οι εκλογές λοιπόν, δεν είναι φετίχ, είναι ένα εργαλείο, δομικό στοιχείο της αστικής δημοκρατίας, και όπως κάθε εργαλείο, χρησιμοποιείται κατάλληλα και προς το συμφέρον της πλευράς που έχει το πάνω χέρι στο συσχετισμό δυνάμεων. Για να το πω καθαρά, ο κόσμος δεν αλλάζει με τις εκλογές. Οι εκλογές όμως, ή μάλλον το αποτέλεσμά τους, μπορούν να δώσουν ώθηση στις εξελίξεις. Το αποτέλεσμά τους μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό χαρτί, να δώσει ένα καλό boost σε άλλου τύπου διεργασίες. Παράλληλα δε, και κάνοντας μια αναγωγή, πιστεύω ακράδαντα πως ζητήματα όπως το γυναικείο, το περιβαλλοντικό ή το μεταναστευτικό αποκλείεται να επιλυθούν στα πλαίσια του παρόντος συστήματος: πλην όμως, κι επειδή δεν είμαι χριστιανή για να πιστεύω στην ανάσταση των νεκρών και στη μεταθανάτια ζωή, αν είναι εφικτό να γίνουν κάποιες βελτιώσεις in the meantime καλώς. Φτάνει αυτές να μην καθυστερούν τη γενικότερη πορεία προς την «δικιά μας ουτοπία», και φτάνει να μην βαυκαλιζόμαστε: το σύστημα σου δίνει ψιχουλάκια τύπου άδεια μητρότητας ή ιθαγένεια στους μετανάστες, επειδή έχει κάτι να κερδίσει από αυτό ή επειδή νιώθει στριμωγμένο: μικρές νίκες μεν, την αξία τους έχουν, αλλά δεν αλλάξαμε και τον κόσμο επειδή πιθανά κατακτήσαμε αυτές τις πίστες. Τα κοιινωνικά δικαιώματα μπορούν και να αποτελέσουν μεγάλη λούμπα.
Ομοίως και με τις εκλογές. Για να το κάνω ταληράκια: αν υποθετικά έχεις ένα 30% των βουλευτικών εδρών στην αριστερά σε αυτές τις εκλογές, αλλιώς σπρώχνεται το κίνημα που θα έχεις (δεδομένα) εκτός Βουλής, απ’ότι αν η αριστερά εντός έχει ένα 10% (που δεν θα έχει τόσο, αλλά λέμε τώρα). Προφανώς, σκέτες οι βουλευτικές έδρες, δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Έχε ακόμα υπόψην τα εξής δεδομένα: αφενός είναι απόλυτα βέβαιο πως θα υπάρξουν κι άλλα μέτρα μετά τις εκλογές. Αφετέρου, υποθέτω πως δεν θες τα χρυσαύγουλα στο Κοινοβούλιο, σε όποιο πολιτικό χώρο κι αν ανήκεις (και σε αυτό το σημείο η υψηλή συμμετοχή στις εκλογές έχει αξία). Τρίτο και σπουδαιότερο: αυτό που συμβαίνει, δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, και το παιχνίδι δεν παίζεται μονάχα εντός των τειχών: πέρα από τις αναπόφευκτες συνέπειες και κλυδωνισμούς στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, ας μην ξεχνάμε τα αδερφάκια γουρουνάκια που βράζουν περίπου στο ίδιο καζάνι. Κι επειδή νταξ, ψιλοείμαστε και με το διεθνισμό (sic), αν ήμουν Ισπανίδα ή Ιταλίδα, δε θα με χάλαγε να μάθαινα πως η Ελλάδα ψήφισε αριστερά. Μάλλον θα μου έδινε έναν άλλο αέρα για τις κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν.
Από και και πέρα, κι ίσως σε αυτό το θέμα θα έπρεπε να είχα αναφερθεί νωρίτερα, αλλά ας είναι, η συγκυρία είναι τέτοια που δεν χωράνε ευγένειες, αντικειμενικότητες και «δικαιοσύνες». Η άλλη πλευρά εξαπολύει έναν ανηλεή αγώνα προπαγάνδας, αποπροσανατολισμού και εκφοβισμού, δεν φείδεται εξόδων και προσπάθειας σε αυτό το πεδίο και δεν είναι ούτε αντικειμενική, ούτε δίκαιη. Κοινώς υπηρετεί το συμφέρον της με μεθοδικότητα και δουλεύει για την υλοποίηση της στρατηγικής της με ζήλο. Ε, σε αυτό το πλαίσιο, και χωρίς καμία ενοχή ή δεύτερη σκέψη, κι έχοντας κατά νου πως το δίκιο είναι με την από δω πλευρά και πως η πραγματικότητά της είναι η πραγματικότητα των πολλών, προσωπικά θα στηρίξω την «προπαγάνδα της αριστεράς της στείρας άρνησης». Κι όποιος ζητήσει προτάσεις, ας αναλογιστεί καταρχάς αν αυτό αποτελεί eligible πρόταση. Κατόπιν, να αναλογιστεί πως στην αριστερά γενικότερα, δεν περιμένει κανείς το Μεσσία, αλλά δουλεύουμε όλοι μαζί για να φτιάξουμε τον κόσμο που θέλουμε. Προτάσεις λοιπόν: για πες εσύ τι προτείνεις; Μνημόνιο ας πούμε;
Σ’αυτές λοιπόν τις εκλογές, θεωρώ κομβικής σημασίας την συμμετοχή, ακόμα και από όσους (και κυρίως από αυτούς) είναι δεδηλωμένα και ιδεολογικά πολέμιοι των εκλογών. Στην πολιτική είναι απαραίτητη η ευελιξία, και η επιλογή της τακτικής θα πρέπει πάντα να γίνεται βάσει ανάλυσης της συγκυρίας και των απαιτήσεών της. Όποιος δεν πάει να ψηφίσει, αναλαμβάνει ακέραια την ευθύνη της πράξης του, καθώς και των επιπτώσεων που αυτή θα έχει σε όλη την ελληνική κοινωνία και ακόμα σε όσους δεν έχουν δικαίωμα ψήφου (τους ανήλικους για παράδειγμα). Και για μένα είναι αυτονόητο πως δεν θα έχει κανένα δικαίωμα κατόπιν να ασκήσει κριτική ή να παραπονεθεί για όσα θα ψηφιστούν εντός Βουλής. Ας είχε εκφραστεί εγκαίρως.
Από κει και πέρα, εδώ πέρα δεν είμαστε κόμμα και δεν βγάζουμε γραμμή, απλά την αποψάρα μας λέμε. Κατά την αποψάρα λοιπόν της γράφουσας, οι μόνες πιθανές επιλογές σε αυτές τις εκλογές είναι αριστερά, και για την ακρίβεια ΚΚΕ, Συριζα ή Ανταρσύα. Κι αυτό γιατί είναι οι μοναδικές δυνάμεις με σαφή αντιμνημονιακή τοποθέτηση, κινηματική δράση και αριστερή προοπτική, αλλά και οι μοναδικές που δικεδικούν την είσοδο στη Βουλή με αξιώσεις (για την τρίτη μπορεί και να είναι wishful thinking βέβαια αυτό που λεώ 🙂 ).
Σε κάθε περίπτωση, στις 6 του Μάη, και δεν είναι κινδυνολογία, κρίνεται το μέλλον όχι μόνο της δικής μας χώρας, αλλά πιθανότατα και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Για τα επόμενα, ας πούμε πενήντα χρόνια.
Σκέψου, κρίνε και αποφάσισε. Και μην ξεχάσεις ότι δεν υπάρχουν αθώοι.
Кроткая 
Σαγαπααάαωωωωω!!!!!! Αν είχα το ταλέντο σου στη γραφή, τα ίδια ακριβώς θα έγραφα…. Να είσαι καλά.
bravo
Καλημέρα και bravo Кроткая!
Βάζεις τα πράγματα στη θέση τους πιστεύω. Πρέπει να ομολογήσω, ότι όντας επιχειρηματίας και, άθελα μου ίσως, αλλά σίγουρα υποστηρικτής του «συστήματος» τα τελευταία 20 χρόνια, όταν βράθηκα φέτος για πρώτη φορά στους δρόμους ανάμεσα σε αριστερούς, περισσότερο η λιγότερο βαμμένους, αισθάνθηκα «at home» Υπήρξαν βέβαια οι περίεργες στιγμές που φωνάζαμε πχ συνθήματα κατά των αφεντικών κλπ, κι ένα από αυτά έχω υπάρξει κι εγώ (αλλά ποτέ δεν ξέχασα ότι υπήρξα και εργαζόμενος…)
Θα υποστηρίξω την Αριστερά, παρόλο που η στείρα αντιπαράθεση δεν με εκφράζει.
Θα την υποστηρίξω με την ελπίδα πως δίνοντας της δύναμη με την ψήφο μου, θα της δώσω ίσως και λίγη δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτό της και να γίνει καλύτερη. Πιο ανεκτική, πιο πλατιά και πιο δίκαιη.
Συμφωνούμε σχεδόν σε όλα. Ξέρεις πως δε με πείθουν πια οι εκλογές απόλυτα ούτε κι η αποχή. Θα το επεξεργαστώ σε ποστ και θα το κουβεντιάσουμε πιο αναλυτικά.
Αφήνω ως τότε ένα τραγουδάκι που μου ΄ρθε στο μυαλό όταν ξεκίνησα να διαβάζω το ποστ :
το άσμα της Σταυρούλας μου θύμισε το πιο αγαπημένο απομεσήμερο τη ζωής μου…
το κείμενό σου πρέπει να μοιραστεί στο Λαό…
καλημέρα!
Παραλείψατε την αριστερά της ευθύνης.
Yiannis Stoupis, Δημήτρη και katabran, 🙂
Peter Papageorgiou, με αυτό το σχόλιο μου δίνεις την ευκαιρία να τονίσω ένα σημείο που βρίσκω πολύ σημαντικό και δεν τονίστηκε αρκετά στο ποστ. Η ειδοποιός διαφορά της αριστεράς είναι πως δεν είναι προσωποκεντρική και πως δεν δίνει έτοιμες συνταγές. Η αριστερά είναι αυτό που είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν στις διαδικασίες της. Αυτοί τη διαμορφώνουν. Και γι’αυτό βρίσκω εντελώς άτοπο να εγκαλεί κανείς την αριστερά, γιατί σε αυτό το χώρο καλούνται όλοι να προσθέσουν αυτό που έχουν να προσφέρουν. Είναι ζωνταντός οργανισμός που εξελίσσεται ανάλογα με το πώς εξελίσσονται και συμμετέχουν τα κομμάτια της.
Η αριστερά θα γίνει αυτό που θέλουμε και θα υλοποιήσει αυτό που επιθυμούμε, εφόσον εμείς γίνουμε αυτό που θέλουμε και δουλέψουμε γι’αυτό που επιθυμούμε. Ό,τι έχει κανείς να καταλογίσει στην αριστερά, ας έρθει να το αλλάξει.
Σταυρούλα, συμφωνούμε νομίζω. Αναμένω κι εγώ το δικί σου ποστ. Ευχαριστώ για το τραγουδάκι.
Υπεύθυνε, καλώς ορίσατε. Πραγματικά την παρέλειψα. Γιατί δεν είναι αριστερά.
Προσυπογράφω με χέρια και πόδια… 🙂
Ναι Ναι Ναι!
(αλλά και μία μικρή προβοκάτσια για το καλό της ημέρας!):
Ρε συ Κροτ, εγώ ετοιμαζόμουν να το γράψω αυτό.
Ψηφίζω κι εγώ… Ναι σε όλα! Όχι επί του πολυνομοσχεδίου, επί της εισηγήσεως προφανώς.
Αν και πέρασε το Πάσχα και οι Ιούδες, δεν μπορώ να κρατηθώ να μην καταγγείλω το παρακάτω που έλαβε χώρα στη δημοκρατική Φλάνδρα, και περιμένω απάντηση από την βελγοθρεμμένη εμιγρέδα αμφιτριώνισσα!
Συμφωνώ. Όμως ένα ερώτημα που παραμένει, είναι γιατί η αριστερά δεν μπόρεσε να ενωθεί σε μία ισχυρή αντιμνημονιακή φωνή.
Γράφεις κάτι στα σχόλια για την αριστερά που δεν είναι προσωποκεντρική. Συμφωνώ απόλυτα. Οι ψηφοφόροι της αριστεράς είναι πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι ψηφοφόροι της Παπαρήγα ή του Τσίπρα ή του οποιουδήποτε άλλου παλιότερα. Και αν υπάρχουν τέτοιοι, τότε κατά κανόνα είναι απογοητευμένοι πασόκοι, νεοδημοκράτες κλπ.
Και αυτό αφορά όλους αυτούς που αναρωτιούνται «πότε θα έρθει ένας ηγέτης να μας σώσει» και τέτοιες ηλιθιότητες. Δεν χρειαζόμαστε άλλους μεσσίες. Είχαμε πολλούς ως τώρα. Δύο Καραμανλήδες, τρεις Παπανδρέου και Μητσοτάκη και Σημίτη. Τώρα έχουμε άλλους τόσους υποψήφιους μεσσίες, όποιος θέλει ας διαλέξει.
Αυτά.
ΥΓ: Χαιρετίσματα στο Delirium μια που είσαι και Βέλγα.
«θα κάνω προπαγάνδα, δεν θα κάνω συζητήσεις. δεν εξηγώ τα αυτονόητα, σόρρυ.»
Συγχαρητήρια, είσαι στον δρόμο που αρχίζει με τα ιδεολογικά αυτονόητα και καταλήγει, παντού και πάντα όπου δοκιμάστηκε, στις δικτατορίες της φτώχειας. Μερικές από τις οποίες υπάρχουν ακόμα. Καλή διαδρομή.
γιατρε, μια βελγα μπηκε στο κεφαλι μου, θα γινω καλα; 😛
[ειδικα εκεινο το «δεν κανω συζητησεις κλπ κλπ», εγω το εφαρμοζω απο καιρο.]
Παράθεμα: Μην ψάχνεις για μεσσίες « Μεταπαραλογος
Ψιτ, όταν λες αντικειμενικές αλήθειες, καλό είναι να πιστεύεις στην αντικειμενικότητα! 😛 😛
Η δική μου ιδέα ήταν πως όσο περισσότερα κόμματα μπουν στη βουλή τόσο καλύτερα, λιγότερες πιθανότητας να μάσει 150 το ΝΔΣΟΚ μαζί. Το βρίσκω πολύ καλό μήνυμα αυτό. Τώρα αν έπιανε η αριστερά μεγαλύτερο ποσοστό από τους 2, ακόμα καλύτερα, αλλά πιστεύω ότι είναι δευτερεύον στόχος.
Από εκεί και πέρα, Ντόρα και Μάνο προτιμώ πολύ περισσότερο να μην τους έχουμε στη βουλή, απ’ ότι τη χρυσή αυγή. Θεωρώ την «ιδεολογική τους κατεύθυνση» πολύ πιό φασιστική και το μήνυμα που θα δωθεί από την απουσία τους πολύ ηχηρό.
Έχω κάνει μια στήλη με τα συν και τα πλην του να πάω φέτος να ψηφίσω.Τελειώνοντας την ανάγνωση του κειμένου σου έβαλα μερικά στα συν.Μάλλον μερικά στα ΣΥΡ.
Επίσης ακούω φωνές καθημερινά που υποστηρίζουν ότι θα ψηφίσουν Χρυσά Αυγά κι Ασημένια Κολοκύθια.Και κανείς απ αυτούς δε ξέρει τι αντιπροσωπεύει ο χώρος αυτός.Και τρομοκρατούνται όταν τους πληροφορώ για τη σβάστικα σε πολλά απ τα εμβλήματά τους και τη περίοπτη θέση που έχει στα γραφεία τους το βιβλίο ο αγών μου του Χίτλααα.
Θέλω να πω,μερικές φορές προτιμούμε να πεθάνουμε παρά να βάλουμε το λιθαράκι μας να αλλάξει κάτι σ αυτό το μπουρδέλο.
Πιο πολύ παλεύω μέσα μου να ξεπεράσω τη σκέψη ότι αυτό μας αξίζει,παρά την οποιαδήποτε αντίσταση του συστήματος.
Τέλοσπάντων.Καλά έκανες που έγραψες κάτι.Πρέπει να ακουστούν οι φωνές μας.Θα το κάνω κι εγώ και θα προσπαθήσω να πείσω κι άλλους…Μήπως και…ξυπνήσουμε οι ήδη υπάρχοντες κι επιτέλους πράξουμε…
🙂
Εύγε, Κρότκαγια.
Σήμερα το μέτωπο πρέπει να είναι εναντίον των Μνημονιακών κομμάτων και του ναζισμού. Αλλιώς:
Αποχή-αποχή
στηΒουλη η Χρυσή Αυγή
Και για να μην τους πολυπαίρνουμε στα σοβαρά:
Συμφωνώ.
Snowball, 🙂 όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο.
Silent, είσαι σκέτος προβοκάτορας ρε!
Δύτη, ε να κάτσεις να τα γράψεις κι εσύ! Ξαναλέω, όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο 🙂
Τσαλ, το ξαναδα, πρέφα δεν πήρα όμως και άποψη δεν έχω!
dery, η δική μου κυνική απάντηση είναι
ότι η αριστερά δεν έχει ξεπεράσει τις παιδικές της ασθένειες. Κι ελπίζω πως θα την ξεπεράσει η πραγματικότητα.
Μεταπαράλογε, εμένα με ενοχλεί πολύ αυτή η λογική της ανάθεσης -αναθέτουμε σε ένα κόμμα, ένα μεσσία, ένα σωτήρα να κάνει τη δουλειά στη θέση μας. Και μετά γκρινιάζουμε που δεν τα έκανε καλά. Ε, ας τα κάνουμε λοιπόν καλά, εμείς.
ΒΑΠ, καλώς ορίσατε, αν και σας γνωρίζω και από αλλού και ξέρω ποιες απόψεις υποστηρίζετε, όποτε ντε φάκτο διαφωνούμε. Πάντως, αν θέλετε, και η άλλη πλευρά που εσείς υποστηρίζετε, κι αυτή προπαγάνδα κάνει και «κάνει ότι συζητάει». Όχι δεν εξηγώ τα αυτονόητα, λυπάμαι, προτιμώ να κάνω χρησιμότερα πράγματα.
Μούργε, πότε ήσουν καλά μωρέ; :Ρ
Καμ, όχι δεν πιστεύω στην αντικειμενικότητα, οι σπουδές μου φταίνε 🙂 Όσο για το τελευταίο ποου λες, αν και αντιλαμβάνομαι τι εννοείς, δεν συμφωνώ. Εγώ δεν θέλω κανέναν από αυτούς στη Βουλή. Και το όσο περισσότερα κόμματα, πάλι δε με βρίσκει σύμφωνη,, γιατί πολλά από αυτά τα κόμματα πρόθυμα θα κάνουν το δεκανίκι της κυβέρνησης για λίγοα ψίχουλα εξουσίας.
Scary rabbit, μια ένασταση μόνο, όχι δε κανέναν δεν αξίζει αυτό και σίγουρα πάντως όχι στα παιδιά που δεν έχουν δυνατότητα ψήφου ή άλλης παρέμβασης. Δεν ψηφίζουμε πλέον για τις δικές μας γενιές, αυτές είναι καμένες. Αλλά στις επόμενες, ας αφήσουμε κάτι της προκοπής.
Σκάπι, το δικό σου κείμενο βάζει και μερικά στοιχεία που δεν αναφέρω εγώ, οπότε καλά έκανες κ έβαλλες το σύνδεσμο.
Να πάτε να το διαβάσετε το κείμενο της Σκάπι 🙂
Κρατκαγια, κάπου νομίζω σου είχαμε αφήσει ένα σχόλιο, το ‘κοψες ή κάνω λάθος; Όχι με συναισθήματα απόρριψης, από περιέργεια…
oops,σόρρυ, σας ψάρεψα από τα σπαμ 🙂
Ο.Κ, ευχαριστούμε.Νο χαρμαντάν.
Ευχαριστώ για την θερμή υποδοχή η οποία όμως με ενθαρρύνει (πάντα φιλικά):
Σπουδές που αμφισβητούν την ύπαρξη αντικειμενικότητας είναι προφανώς πολύ καλής ποιότητας, αλλά γιατί σταμάτησες εκεί; Συνήθως, στο επόμενο εξάμηνο καλύπτεται και η αμφισβήτηση των αυτονοήτων.
Γιατί ο συνδυασμός υποκειμενικότητας με αυτονόητα είναι επικίνδυνος. (Και η μισή γνώση, λένε, είναι χειρότερη από καμία).
Αγαπητέ μου ΒΑΠ, η γη γυρίζει, ο ήλιος ανατέλει από την ανατολή και δύει στη δύση, ο νόμος της βαρύτητας είναι βεβαιότητες.
Εν προκειμένω για μένα οι βεβαιότητες και τα αυτονόητα προκύπτουν από την οπτική μου γωνία, η οποία είναι προφανώς διαφορετική από τη δική σας. Για μένα, υπάρχουν τάξεις που συγκρούονται. Για σας υπάρχει μια κοινωνία που όλοι είμαστε ισότιμα μέλη της. Για μένα ο κεντρικός σχεδιασμός σε τουλάχιστον κάποια ζητήματα διαχείρησης είναι απαραίτητος. Για σας είναι δεδομένο το laissez passer. Κι εσείς κι οι δικοί σας θεωρηρικοί έχετε βεβαιότητες και αυτονόητα, τα οποία ορισμένοι υπαρασπίζονται με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια.
Δεν έχω θέμα να κουβεντιάσω και να θέσω εν αμφιβόλω ακόμα και τα «αυτονόητά» μου, με κάποιον που προσέρχεται στην συζήτηση με διάθεση να αμφισβητήσει τα δικά του, αν και σε κάποιες περιπτώσεις το χάσμα είναι απλώς αγεφύρωτο.
Δεν πρόκειται να πεισθώ πως ο νεοφιλελευθερισμός εξυπηρετεί το καλό της κοινωνίας. Το αντίθετο είναι για μένα αυτονόητο.Και κάποιοι έχουν τουλάχιστον την ειλικρίνεια να το παραδέχονται, επειδή ακριβώς εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και δεν πάνε να τα πουλήσουν σαν «συλλογικό καλό».
Δεν περίμενα τόσο ευθεία και συνοπτική απάντηση. Θα προσπαθήσω να αποκριθώ ανάλογα. Συγγνώμη για τον ενικό, αλλά αποφεύγω τον πληθυντικό της ευγενείας (συχνά και της ειρωνείας) που προέρχεται από πριγκιπικές και βασιλικές αυλές.
Δεν ξέρω τι πληροφορίες χρησιμοποίησες για να με βάλεις στο κουτάκι του νεοφιλελευθερισμού. Αν είναι τα σχόλιά μου στου Ολντ, τότε ή δεν διάβασες αρκετά ή τα παρεξήγησες. Και το ότι κόλλησες ταμπέλα σε μένα αλλά όχι στον εαυτό σου είναι ελαφρή ζαβολιά — αλλά εντάξει. Για να τα πω και γω σύντομα όπως εσύ: Είμαι πρώην (πολύ) αριστερός, γαλουχημένος έτσι, και τώρα «σοσιαλδημοκράτης». Ίσως για σένα αυτό να είναι το ίδιο με νεοφιλελεύθερος, δεν ξέρω. Θέλω κι εγώ δυνατό κράτος πρόνοιας, κεντρικό σχεδιασμό σε πολλά πράγματα, συλλογικές λύσεις σε όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με δημόσια αγαθά. Και όχι laissez faire (νομίζω αυτό εννοούσες αντί laissez passer). Και πολύ προοδευτική φορολογία. Και με ενδιαφέρει περισσότερο το «συλλογικό καλό» από την πλουτοκρατία — αλλά όχι ο οδοστρωτήρας της μαθηματικής ισότητας.
Από τα Ελληνικά κόμματα, με εκφράζει περισσότερο (αν και όχι τελείως) η ΔΗΜΑΡ. Ξέρω ότι για πολλούς από «εσάς» (για να χρησιμοποιήσω τον περιεκτικό πληθυντικό που μου έρριξες εσύ πρώτη:) ) η ΔΗΜΑΡ δεν είναι «αριστερά». Διάλεξε εσύ την ταμπέλα που σου πάει. Βασικά δέχομαι ελεγχόμενο καπιταλισμό (επειδή η ιστορία επέδειξε ότι ο καθαρός σοσιαλισμός δεν λειτουργεί), ελεγχόμενες αγορές, έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη. Δεν ακολουθώ, ας πούμε, το αντιφατικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που αποσκοπεί να πνίξει την καπιταλιστική παραγωγή ενώ συγγχρόνως λέει ότι οι πόροι της κυβέρνησής του θα είναι «η φορολόγηση των κερδών του κεφαλαίου, των μεγάλων εισοδημάτων…».
Αυτά για τώρα. Au revoir.
Προσθέτω: Στου Ολντ, υποστηρίζω την θέση ότι η ύφεση και η εξαθλίωση είναι αποτέλεσματα της κρίσης, της φούσκας που έσπασε, του υπερβολικού δανεισμού, και όχι των μνημονίων. Ότι θα προτιμούσα και γώ μια λιγότερο περιοριστική και πολύ περισσότερο αναπτυξιακή πολιτική από τους «εταίρους» αλλά, δοθείσης της πολιτικής αυτών, τα μνημόνια βοήθησαν σε σχέση με το τι θα είχε γίνει χωρίς αυτά (για τον απλό λογο ότι λεφτά δεν υπήρχαν και το έλλειμμα ήταν 24 δις και χωρίς βοήθεια και χωρίς δυνατότητα δανεισμού αυτό θα ήταν πολύ πιο καταστροφικό).
Δεν δέχομαι (πιά) τις μεταφυσικές θεωρίες περί ταξικού πολέμου και ανάγκης ανατροπής των πάντων. Και μόνο η εφαρμογή του ιστορικού (αλλά και του διαλεκτικού) υλισμού μας δείχνει, νομίζω, ότι η ιστορία τα απέρριψε αυτά — ή μάλλον τα χρησιμοποίησε για να συνθέσει καινούργιες (σοσιαλδημοκρατικές 🙂 ) λύσεις.
Βέβαια όλλα αυτά έχουν πολλές πτυχές — αλλά σε γενικές γραμμές αυτό ολοκληρώνει την απάντησή μου.
Υπό την έννοια που το θέτεις κροτ μου κανένας μας δεν θέλει ούτε την Χ.Α. στη βουλή γιατί κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι ένα υπολογίσιμο μέρος της κοινωνίας έχει στραφεί στο σκληροπυρηνισμό. Το έλλειμμα δημοκρατίας όμως σήμερα οφείλεται στο ότι έχουμε ανάγει την ικανοποίηση των λογιστικών όρων και της αγοράς σε επίπεδο ανώτερο της ίδιας της δημοκρατίας και των πολιτικών αποφάσεων. Αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατίας σήμερα κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τον οικονομικό φιλελευθερισμό, παρά από την ωμή βία της Χ.Α. που τη γνωρίζεις και ξέρεις να τη διαχειριστείς. Το πρόβλημα εκεί θα προκύψει μόνο αν η κρίση φέρει την κοινωνία σε τέτοιο τέλμα όπου οι σκληροπυρηνικοί θα αναλάβουν την εξουσία.
Όσο για τα πολλά κόμματα στην βουλή, προτιμώ να μην έχουν έπαρση «αυτοδυναμίας» οι κυβερνώντες, μπας και καταλάβουν ότι το να αυξάνουν συνεχώς το μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα δεν είναι δημοκρατικό…
«Το έλλειμμα δημοκρατίας όμως σήμερα οφείλεται στο ότι έχουμε ανάγει την ικανοποίηση των λογιστικών όρων και της αγοράς σε επίπεδο ανώτερο της ίδιας της δημοκρατίας και των πολιτικών αποφάσεων.»
Αν καταλαβαίνω καλά αυτό που λες, σημαίνει ουσιαστικά το εξής: «Σε ένα σωστό κράτος θα μπορούμε να παίρνουμε «πολιτικές αποφάσεις» για το πόσα θα ξοδέψουμε και οι αγορές θα είναι υποχρεωμένες να μας δανείζουν τα απαιτούμενα υπό όρους που θέτουμε εμείς, όχι αυτές». Αυτό εννοείς; Αν όχι αυτό, τί;
Όχι παιδί μου, τί λες τώρα, σ’ ένα σωστό κόσμο το φυσιολογικό είναι να αφήνεις τους ανθρώπους να πεθαίνουν στην αυθονία για να ικανοποιείς τους αριθμούς!
Άλλωστε η κοινωνική υπόσταση δεν έχει χώρο στην «φιλελεύθερη» σκέψη!
AAArrrggghhh!! Кроткая μου συγγνώμη αλλά…
@ΒΑΠ σε ένα σωστό κράτος δεν θα χρειαζόμασταν την συνδρομή των @#$%^& αγορών!! Και για να το πάω κι ένα βήμα πιο μακριά, σε ένα σωστό ΚΟΣΜΟ δεν θα ΥΠΗΡΧΑΝ «αγορές». Δεν είμαι κάνας βαρεμένος χριστιανός, ούτε συνομωσιολόγος αλλά αυτή η λατρεία του χρήματος που τελείται εκεί, ήρθε ο καιρός να πάρει ένα τέλος…
Δεν χρειαζόμαστε αγορές, δεν χρειαζόμαστε αυτή την #$%^& «ανάπτυξη» που απαιτείται για να στηρίξει αυτό το ηλίθιο σύστημα. (Το καπιταλιστικό)
Χρειαζόμαστε να κάνουμε μια «στάση». Να αφουγκραστούμε τον κόσμο, την φύση, τα παιδιά μας, τις ανάγκες των ανθρώπων γύρω μας όχι σε χρήμα αλλά σε χρόνο και αγάπη… Φτάνει πια με το χρήμα…φτάνει πια με τις αγορές… φτάνει!
Ναι είμαι ονειροπόλος. Χίλιες φορές αυτό…
«Να αφουγκραστούμε τον κόσμο, την φύση, τα παιδιά μας, τις ανάγκες των ανθρώπων γύρω μας όχι σε χρήμα αλλά σε χρόνο και αγάπη»
Peter, με αυτό με αποστόμωσες. Δεν ήξερα ότι σ’ αυτό αποβλέπει ο ταξικός αγώνας. Αν είναι έτσι, γιατί απεργίες για αυξήσεις; Γιατί δεν κάθονται σπίτι τους οι άνθρωποι να αφουγκραστούνε όλα αυτά που λες;
Ξέρεις, υποτεύομαι ότι αν όλοι οι αριστεροί μιλούσαν μετξύ τους για το πως ακριβώς βλέπουν έναν ιδανικό κόσμο θα αποκαλύπτονταν τεράστιες διαφορές γνώμης. Αυτό συνήθως γίνεται μόνο μετά την επανάσταση, όμως, γι αυτό τότε καθίσταται απαραίτητο να ρευστοποιηθούν οι διαφωνούντες.
ΒΑΠ, καταρχάς ο δικός μου πληθυντικός είναι πάντα της ευγενείας. Κατά δευτερον, περίεργο που δεν περίμενες ευθεία απάντηση, γιατί εδώ πάντα ευθέως μιλάμε 🙂
Τρίτον, κανένα κουτάκι και καμία ταμπέλα. Διαβάζω τις τοποθετήσεις σου (ναι, στου Ολντ) και σχηματίζω άποψη.
Τέταρτον, λάθος πως δεν κόλλησα ταμπέλα στον αυτό μου. Οι τοποθετήσεις μου γενικότερα, και ειδικά στο συγκεκριμένο ποστ, δεν αφήνουν καμία απόλύτως αμφιβολία για το που ανήκω πολιτικά. Οπότε δε δέχομαι τα περί ζαβολιάς.
Αφού λοιπόν τοποθετείς τον εαυτό σου στη σοσιαλδημοκρατία, η δική μου άποψη για τη σημερινή μορφή της σοσιαλδημοκρατίας είναι πως τοποθετείται δεξιά και πως εφαρμόζει κατά γράμμα νεοφιλελεύθερες πολιτικές με τρομερή κοινωνική αναλγυσία και καμία απολύτως ευαισθησία για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Αλλά ακόμα και ο κεύνσιανισμός, στην τελική, τον καπιταλισμό εξυπηρέτησε, σε άλλες εποχές, όταν το κοινωνικό κόντεξτ ήταν εντελώς διαφορετικό και το κίνημα πολύ πιο διεκδικητικό και αποτελεσματικό.
Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, όχι εγώ δεν την τοποθετώ επ’ουδενί στην αριστερά και τη θεωρώ ό,τι πιο οππορτουνίστικο και τυχοδιωκτικό έχει δημιουργηθεί πολιτικά τα τελευταία χρονια στην Ελλάδα.
Κατά τα άλλα, εν συντομία, εγώ δεν δέχομαι τον καπιταλισμό, και αυτό που ονομάζεις «ελεγχόμενο καπιταλισμό» εγώ το θεωρώ εξίσου μορφή καπιταλισμού που προκύπτει αναλόγως με το επίπεδο και τις συνθήκες της ταξικής πάλης: τους συσχετισμούς δλδ.
Τώρα για το αν ο σοσιαλισμός λειτούργησε, η δική μου θέση είναι πως επί της ουσίας δεν εφαρμόστηκε καν, με εξαίρεση ίσως τα πρώιμα μετεπαναστατικά χρονια. Αυτό που εγώ οραματίζομαι δεν είναι η ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ, σόρρυ.
Η ύφεση είναι όντως αποτέλεσμα της κρίσης, τα ληστρικά δάνεια όμως διόγκωσαν υπερβολικά το χρέος και αυτά είναι απλά μαθηματικά. Τώρα για το αν υπήρχε άλλος δρόμος, είναι απόλυτα προφανές πως διαφωνούμε.
Γενικά οι σοσιαλδημοκρατικές λύσεις και οι «τρίτοι δρόμοι», είναι μεσοβέζικες καταστάσεις που πολύ μακριά δε σε πάνε και έχουν δείξει σαφώς τα στενά τους όρια. Τρανό παράδειγμα η περίοδος μετά την πετρελαϊκή κρίση.
Καμ, δεν διαφωνώ στα πε΄ρι δημοκρατικού ελλείματος, απλά σου θυμίζω το άδοξο τέλος της Βαϊμάρης και τα καμένα Ράιχσταγκ. Για μένα, έτσι κι αλλιώς, ο φασισμός είναι δεκανίκι του καπιταλισμού και τον εξυπηρετεί και η ιστορία με επιβεβαιώνει. Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος 🙂
Peter Papageorgiou, καταρχάς κανένας λόγος για συγγνώμες. Όμως, εγώ δεν έχω απαραίτητα πρόβλημα με το χρήμα ως ανταλλακτική αξία. Με το χρήμα ως προϊόν και εμπορεύσιμο «αγαθό» έχω θέμα. Για μένα πάντως, δεν χρειαζόμαστε «στάση». Εξέλιξη χρειαζόμαστε 🙂
Κανείς δεν οραματίζεται την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ, αυτό απλώς σου συμβαίνει όταν δεν το περιμένεις. Κι αν ήταν αυτό μια εξαίρεση, υπήρξε κάποιο άλλο αποτέλεσμα αλλού; Κούβα, ας πούμε, Β. Κορέα, Κίνα, …
Μην διαβάζεις μόνο Θερβάντες. Διάβασε και λίγο Όρουελλ.
ΒΑΠ, μου αρέσει που σας ενοχλει ο πληθυντικός της ειρωνείας.Σας ενημερώνω πάντως πως δεν πρόκειται να ασχοληθώ άλλο με το θέμα σας. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω το χρόνο μου πιο δημιουργικά, συμπληρώνοντας για παράδειγμά τα κενά που έχω στη μόρφωσή μου.
Νο πρόμπλεμ. Χαίρετε.