Η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Λύση είναι η ζωή. Η αυτοκτονία είναι διέξοδος για την απελπισία και οπωσδήποτε επιλογή άξια σεβασμού. Στο κάτω κάτω είναι η μοναδική επιλογή που βλάπτει αποκλειστικά το δράστη: η επιτομή της αυτοδιάθεσης, εν τέλει.
Οι αμέτρητες φλυαρίες στις οποίες όλοι θα επιδοθούν για την κοινωνία μας που πώς έχει γίνει έτσι, που οδηγεί τους ανθρώπους στην αυτοχειρία και την απελπισία. Οι κομμένες γέφυρες, οι αποκλεισμένοι δρόμοι, τα αδιέξοδα, θες οικονομικά, θες κοινωνικά, θες πνευματικά. Μπλα μπλα μπλα. Σα να ακούω ακόμα και την Σία ή την Όλγα να τα λένε. Κελ ορρέρ!
Εκτός λοιπόν από κοινοτυπίες, έχεις να πεις τίποτα άλλο; Έχεις να κάνεις κάτι; Κάτι, οτιδήποτε, έστω μικρό. Μη γελιέσαι, στο κάτω κάτω της γραφής, αυτή δεν ήταν η πρώτη αυτοκτονιά της κρίσης, ίσως και να το έχεις ακούσει. Εκατοντάδες οι αυτόχειρες τα τελευταία δυο χρόνια. Αυτή ήταν μάλλον η πιο θεαματική, αλλά νταξει, τα’χουμε αυτά τα θεατρικά εμείς στη Μεσόγειο. Είμαστε δραματικοί τύποι. Αυτό που σοκάρει είναι ακριβώς η επιλογή της «σκηνοθεσίας» αυτής της αυτοκτονίας. Άλλοι απλά έπεσαν από ένα μπαλκόνι ή έριξαν μια σφαίρα στον κρόταφο. Απλά, παστρικά, ήσυχα, χωρίς σκηνική παρουσία. Σε αυτή την περίπτωση, υπάρχει μια δραματικότητα, ένας συμβολισμός στον τόπο και τον τρόπο, κάτι που δε σε αφήνει να αποστρέψεις το βλέμμα και να καθησυχαστείς αντιμετωπίζοντας το σαν έναν ακόμη αριθμό. Έρχεται και στρογγυλοκάθεται μπροστά σου και σου λέει «κοίτα με, είμαι ένα πρόβλημα, είμαι ένα σοβαρό πρόβλημα, μάλλον είμαι το πρόβλημα, τι θα γίνει, θα κάνεις τίποτα;».
Κι απλά δεν μπορείς να σηκώσεις τα μάτια σου από κει, δεν μπορείς απλά να κουνήσεις το κεφάλι με αποτροπιασμό, τσκ τσκ τσκ, πού έχουμε φτάσει, ζούγκλα γίναμε, ποιος να τό’λεγε και τα τοιαύτοια, και μετά να συνεχίσεις να πλένεις τα πιάτα σου ή να συμπληρώνεις το εξελόφυλλο, λέωγωτώρα. Όχι. Θα στηλώσεις τα μάτια εκεί, στο κέντρο του προβλήματος, που είναι στο Σύνταγμα, που είναι το Σύνταγμα, είτε εννοείς την πλατεία, είτε εννοείς το θεσμό, κοίτα το, είναι εκεί και περιμένει να κάνεις κάτι. Να αποφασίσεις επιτέλους για τη ζωή σου, να αντιδράσεις, να δείξεις αλληλεγγύη, να σταθείς στα πόδια σου επιτέλους, και να βοηθήσεις και τους διπλανούς να σταθούν. Να σκοτώσεις ρε φίλε, τελικά, το σκυφτό ανθρωπάκι που ήσουν μέχρι χτες, γιατί απλά πλέον, αν μπορείς να συνεχίσεις να είσαι το ίδιο σκυφτό ανθρωπάκι, να το ξέρεις, κάποιος κάποτε θα γυρίσει να σε φτύσει: κι είναι πάρα πολύ πιθανό αυτός ο κάποιος να είναι το παιδί σου.
Μη με παρεξηγείς, δεν έχω καμία όρεξη να σου φορτώνω ενοχές, αυτά είναι ωραία σπορ για ελληνίδες μαμάδες, εγώ μαμά δεν είμαι, κι όσο για ελληνίδα, το κουβεντιάζουμε αν θες. Δεν με ενδιαφέρουν καν οι ενοχές, είναι μια μλκία κ μισή, ένας καλός τρόπος να πλουτίζουν οι φαρμακευτικές τελικά. Ούτε και δυσανάλογες για τα κυβικά σου ευθύνες δεν θέλω να σε φορτώσω. Δεν αναζητώ ήρωες. Δε με ενθουσίασαν ποτέ, εκτός ίσως από όταν ήμουν 15. Αναρωτιέμαι τι να έγιναν οι άνθρωποι, απλά. Κι ούτε καν, σβήστο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι καν πλέον. Δεν είναι θέμα ανθρώπων, καλοσύνης, χριστιανικών αξιών και ανθρωπιστικών ευαισθησιών, να τελειώνουμε πλέον με αυτή την παραμύθα, πολύ κράτησε το αστείο. Υπάρχουν αυτοί κι εμείς. Τόσο απλά. Και το εμείς, πες το ταξικό, εγώ λέω να το πω έτσι, αλλά άμα σε χαλάει η «ξύλινη» ορολογία, πες το κοινωνικό, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί.
Το ζήτημα είναι πως το τυπάκι πήγε και αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα, ενώ πιο πριν το Σύνταγμα είχε πολλάκις καεί, σοδομιστεί, ξεσκιστεί, τσαλαπατηθεί και εξευτελιστεί χειρότερα κι από τα μελαμψά κοριτσάκια που εκδίδονται στη Σωκράτους και στην Πατησίων –και που κάποιους τους ενοχλούν, που για κάποιους, αυτά τα κοριτσάκια είναι το πρόβλημα, ξεφεύγω, το ξέρω, είναι που είμαι κι εγώ υπό το ίδιο σοκ, όσο κι εσύ. Στο θέμα μας λοιπόν, το Σύνταγμα έχει βανδαλιστεί ανερυθρίαστα και ασυστόλως και εξακολουθώ να εννοώ και την πλατεία και τον θεσμό. Κι όμως, μοιάζει αυτό να μην αρκεί, γιατί –λένε κάποιοι- πρέπει να τιμήσουμε τις υποχρεώσεις μας: κάποτε για τιμή μας μάς πούλαγαν ένα όνομα (που το έχουμε ήδη ξεχάσει προφανώς). Τώρα για τιμή μας, ρε φίλε, μας πουλάνε ένα χρέος, που δεν είναι καν δικό μας. Κι ούτε κι αυτό μοιάζει να αρκεί. Ούτε η θεαματική αυτοκτονία μοιάζει να αρκεί. Πάλι,ας πούμε στην Πρωτομαγιά ή στην επόμενη απεργία, λέωγωτώρα, θα κατέβουν κάτω οι γνωστές χιλιάδες που είτε δεν είναι αρκετές, είτε δεν είναι αρκετά αποφασισμένες, είτε δεν έχουν πλάνο, είτε δεν τα βρίσκουν, πάντως μλκ μου, αυτός ο τραπεζίτης ακόμα σε κυβερνάει, αυτοί οι τραπεζίτες ακόμα σε λένε τζάνκ και αποφασίζουν τι θα ξεπουλήσεις, πώς και για πόσα, κι άμα δε σ’αρέσει άντε βρες άλλο ντήλερ.
Ίσως να είναι που ακόμα έχουμε να χάσουμε περισσότερα από τις αλυσίδες μας. Ίσως να είναι που τελικά αυτή η θεραπεία του σοκ είναι καλά μελετημένη και το σχέδιο καλά οργανωμένο. Μπορεί να πεις πως είναι και η ανθρώπινη φύση που αρέσκεται στο βόλεμα. Ναι, θα σου πω. Κι εμένα μου αρέσει το βόλεμα. Σε ποιον δεν αρέσει. Απλά έτσι κι αλλιώς θα ξεβολευτείς βίαια, αν δεν το έχεις πάθει ήδη.
Το θέμα μας λοιπόν είναι ανοίξουμε τα μάτια καλά και να εντοπίσουμε ποιος είναι ο αντίπαλος, να τον κοζάρουμε για να υπολογίσουμε τι δυνατότητες έχει (πολλές, στο λέω). Και να αποφασίσουμε, κυρίως, ποια ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Και να καταστήσουμε σαφές σε αυτόν τον αντίπαλο, πως αυτή τη ζώη θα ζήσουμε, είτε του αρέσει, είτε όχι, όσοι κι αν αυτοκτονήσουν, όσα μάρμαρα κι αν σπάσουν, όσος χημικός πόλεμος κι αν εξαπολυθεί, όσες εκλογές κι αν δεν γίνουν, όσοι καραγκιόζηδες κι αν παρελάσουν από τις οθόνες εκτοξεύοντας συλλογικές ευθύνες και μέτρα, όσες προβοκάτσιες κι αν οργανωθούν. Όσα γραφτά κι αν θα κάψουν, όσες αλήθειες κι αν θάψουν.
Έχω ψιλοβαρεθεί να γράφω τα ίδια, παίζει να έχω γίνει και πολύ γραφική δηλαδή, αλλά η πραγματικότητα είναι μία και είναι αυτή, άλλη δεν έχει, και καιρός είναι να τα περάσουμε λίγο στο fast forward τα στάδια του πένθους, όχι άλλη άρνηση, όχι άλλη θλίψη. Και, αντιθέτως από τα αληθινά στάδια του πένθους, όχι άλλη αποδοχή.
Είναι που μιλάμε και για την Ελλάδα και οι αναγωγές στις κλασικές αναφορές είναι ψιλοαναπόφευκτες, όσο και τα βαρετά κλισέ. Αλλά σκέψου για λίγο το Σύνταγμα σαν σκηνικό θεάτρου, δείξε μου λίγο ποιος είναι ο Κρέων, ποιος είναι ο Αίμων, ποια η Ισμήνη και ποια η Αντιγόνη. Κι ας την αλλάξουμε την ιστορία του Σοφοκλή, λέωγωτώρα: να πεθάνει ο Κρέων, κι όχι η Αντιγόνη. Έτσι, γι’αλλαγή.
sofroniou said:
Οι Έλληνες σαν λαός έχουν το δράμα και την τραγωδία στο αίμα τους. Εντούτοις, ο διπλασιασμός των αυτοκτονιών, είναι ένα γεγονός
santa maura blogspot.com said:
αύτό είναι τό δύσκολο , νά έντοπίσουμε τόν άντίπαλο . γιατί άν μπορούσαμε νά τόν έντοπίσουμε θά είχαν άλλάξει τά πράγματα έδώ καί πολλά χρόνια .
marco said:
«Στο κάτω κάτω είναι η μοναδική επιλογή που βλάπτει αποκλειστικά το δράστη» Δεν είναι αλήθεια αυτό. «Παίρνει» κι άλλους μαζί του.
AGGELIKI said:
ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ????
ο θειος said:
Αν θελουμε «να εντοπισουμε τον αντιπαλο» τοτε δεν εχουμε παρα να κοιταξουμε μεσα μας, ως κοινωνια, να τον ξετρυπωσουμε και να τον βαλουμε να απολογηθει για τα πεπραγμενα .
Αλλα δεν εχουμε ουτε το θαρρος ουτε -kyrivw- τη βουληση να το κανουμε, γιαυτο «μας φταιει ο τραπεζιτης» και ο …φρονημιτης, γιαυτο μιλαμε για «οργανωμενο σχεδιο» , γιαυτο θυμωνουμε, αγανακτουμε, βριζουμε, τα σπαμε, τα καιμε.
Και οποιος το ισχυριστει αυτο σημερα κατηγορειται οτι φορτωνει ενοχες το λαο, αυριο πιθανοτατα mporei na αποτελεσει στοχο των επιδοξων …Ροβεσπιερων.
ΥΓ Παντως σε βλεπω φορτσατη.
undantag said:
Που υπογράφουμε; Τα είπες όλα. Οι ζωντανοί είναι που μετράνε τον ιστορικό μου υλισμό μέσα.
kostaslogh said:
η αυτοκτονια δεν είναι ήταν λύση,η μόνη επιλογἠ ήταν,την αλλη την ονομάτησε:καλάσνικοφ!
serenata said:
Πάντως απόψε κατέβηκε αρκετός κόσμος στο Σύνταγμα, με λουλούδια στο δέντρο που έπεσε ο άνθρωπος αυτός.
Αφησαν και σημειώματα και έγινε κάτι σα μνημόσυνο, μέχρι και παπάς βρέθηκε και έψαλε(!)….
Και συνεχίζουν όλη νύχτα….
Ηταν ένα statement που έκανε με το σημείωμα που άφησε, τον τόπο που διάλεξε ο νεκρός….
Peter Papageorgiou said:
Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τον «θείο»… πέρα από συνομωσιολογίες κλπ, ο εχθρός είναι μέσα μας. Το «αυτοί κι εμείς» ισχύει Кроткая, αλλά ποια η ρίζα του κακού? Όσο υπάρχουν «άνθρωποι» που ενδιαφέρονται μόνο για την πάρτη τους, κοιτούν το συμφέρον το προσωπικό και όχι το κοινωνικό, δεν έχουν πρόβλημα να βγάζουν μύρια πάνω στις πλάτες των φτωχότερων, τα πράγματα δύσκολα θα αλλάξουν. Θα μου πείτε πόσοι είναι οι μεν και πόσοι οι δε… Ναι είναι λίγοι οι «αυτοί» Αλλά είναι γνώμη μου πως παίζουν το παιχνίδι έξυπνα και κρατούν ένα μεγάλο ποσοστό του «λαού» στην ελπίδα να «μπει στο κλαμπ» κερδίζοντας έτσι πολύτιμους σύμμαχους. Όλοι όσοι έχουμε επιθυμήσει ένα iPad, μια μοτοσυκλέτα η κάτι τέτοιο έχουμε λαβει μέρος στο παιχνίδι, έχουμε κάνει το κομμάτι μας για να βοηθήσουμε να χτιστεί αυτό το οικοδόμημα…
έχουμε φτιάξει μια κοινωνία όπου ακόμη και για τα ανθρώπινα αισθήματα με οικονομικού όρους μιλάμε. «Οφείλουμε» αγάπη σε κάποιους, έχουμε «ηθικό χρέος», μιλάμε ακόμη για «πίστωση χρόνου» Αυτά πρέπει να αλλάξουμε. κι αυτές οι αλλαγές ξεκινούν από μέσα από τον καθένα μας…
Πράγματι εύχομαι να δω έστω την αρχή της γέννησης ενός καινούριου κόσμου. Έχω τρία παιδιά. Ανησυχώ για αυτά. Ανησυχώ γιατί τα βλέπω ήδη θύματα του συστήματος. Ανησυχώ γιατί στις πλατείες ξημεροβραδιάστηκα, ενώ η κόρη μου ερχόταν μόνο για να πάρει λεφτά να πάει για καφέ. αλλά είναι μικρή έχει δρόμο μπροστά της…
Μπράβο Кроткая!! keep up the good work…
HappyHour said:
Σε ένα μόνο θα διαφωνήσω, πως είναι αυτοδιάθεση η αυτοκτονία. Για να μην βλάπτεις τους άλλους πρέπει να είσαι μόνος σου στην ζωή και δεν εννοώ μόνο τους συγγενείς. Βλάψιμο δεν είναι μόνο ο θάνατος. Βλάψιμο είναι και η θλίψη. Βλάψιμο είναι και οι ενοχές. Δυστυχώς ό,τι κάνουμε επηρεάζουν κι άλλους γνωστούς και μη.
Σε όλα τα άλλα συμφωνώ.
Την καλησπέρα μου! Λείπω καιρό απο τα μέρη αλλά άποψε είναι αλλιώς…
Кроткая said:
sofroniou, καλώς ορίσατε. Ναι,πράγματι,είναι ένα γεγονός.
santa maura, καλώς ορίσατε κι εσείς. Ωραίο νικ! Έχω την εντύπωση πάντως πως το τοπίο μοιάζει να ξεκαθαρίζει.
marco, καλώς ορίσατε κι εσείς επίσης. Ομολογώ πως όταν το έγραφα, αυτό που λέτε, το σκέφτηκα. Θαρρώ όμως πως θάνατος φυσικός ή αυτοκτονία, η απώλεια είναι πάντα απώλεια. Και το πένθος είναι πάντα πένθος. Ομολογώ ακόμα πως δεν μου έχει συμβεί να χάσω καποιον από αυτοκτονία, από φυσικό θάνατο ναι, μερικες φορές. Και σκέφτομαι πως αν ήταν αυτοκτονία, δε θα ζητούσα «ευθύνες» από το νεκρό.
Αγγελική, δεν θα αυτοκτονήσουν όλοι, θα φύγουν όμως πολλοί. Ήδη φεύγουν. Και νομίζω πως ο άνθρωπος αυτός ήθελε να δώσει πολιτική χροιά στην πράξη του. Ναι, αυτοί που μένουν πίσω, πάντα πονούν,αυτό είναι αλήθεια.
Θείε μου, το ξες και το ξέρω πως διαφωνούμε χρόνια τώρα. Φυσικά και υπάρχουν ευθύνες εκεί που τις ρίχνεις, αλλά αλλού υπάρχουν περισσότερες, δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια. Κι όπως και να’χει, οι τραπεζίτες εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, είτε αυτός ο λαός είναι αυτός που είναι, είτε ήταν ένας ιδανικός λαός που μόνο στη σφαίρα της φαντασίας υπάρχει. Ο Πάγκαλος κι εσύ πάντως δεν έχετε τις ίδιες ευθύνες.
Θυμίζω αυτό που ήμουν ε;
Δικεόρε, έτσι, ιστορικός υλισμός και τα μυαλά στα μίξερ!
kostaslogh, καλώς ορίσατε ομοίως. ποιος θα τα πάρει και τι θα τα κάνει αναρωτιέμαι.
serenata, τα μνημόσυνα δεν μου αρέσουν. Νομίζω πως χρειάζεται κάτι να κάνουμε με τις μνημες εκτός από το να τις τιμάμε. Να τις αξιοποιούμε στη ζωή για παράδειγμα.
Peter Papageorgiou, να τα χαίρεστε τα παιδιά σας, εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα. Αυτό που περιγράφετε, το λένε καπιταλισμό και εκεί εντοπίζω εγώ τη ρίζα του προβλήματος. Ο καταναλωτισμός που εύγλωττα κατηγορείτε -και ορθώς- είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού. Και οι επιπλαστες ανάγκες επίσης. Πρέπει να πουλιούνται τα αγαθά που παράγονται, εφόσον ο στόχος είναι η συσσώρευση κερδων. Απλά πράματα δλδ.
Χάππι, βρε βρε, σαν τα χιόνια. Είναι αυτοδιάθεση η αυτοκτονία. Αυτοδιάθεση είναι να ορίζεις τον εαυτό σου και να αποφασίζεις γι αυτον. Αυτά που περιγράφεις κια που φυσικά ισχύουν είναι οι συνέπειες αυτής της αυτοδιάθεσης. Αλλά εγώ πιστεύω πως δεν έχει νόημα να κάνει κανείς πράγματα για τους άλλους, αν δεν το επιθυμεί ο ίδιος και σίγουρα το να μείνεις ή όχι στη ζωή δεν είναι μια επιλογή που παίρνεις με κριτήρια τους άλλους. Δική σου είναι ηζωή. Όπως το να τελειώσεις μια σχέση, δεν θα το αποφασίσεις με βάση το αν πληγώνεις τον άλλο,αλλά με βάση το τι εσύ επιθυμείς.
fevga said:
Γραφεις »Αλλα εγω…..επιθυμεις».Για να μη θεωρηθει οτι εισαι μονο θεωρια,καλυτερα
να τ’αποδειξεις.Φυσικα ο πιο αποτελεσματικος τροπος ειναι το παραδειγμα.
Αν το καταφερεις,θα ενισχυσεις πολυ την ικανοτητα σου στην επιχειρηματολογια.
Σπίθας said:
1) είπες : » Αυτή ήταν μάλλον η πιο θεαματική, αλλά νταξει, τα’χουμε αυτά τα θεατρικά εμείς στη Μεσόγειο. Είμαστε δραματικοί τύποι. Αυτό που σοκάρει είναι ακριβώς η επιλογή της «σκηνοθεσίας» αυτής της αυτοκτονίας.»
«Ενώ αν γινόταν στην Φιλανδία..» , όπως είπε υπουργός της κυβέρνησης «θα ήταν ένα απλό γεγονός.»
Δεν συμφωνώ με την άποψή σου.
2) είπες: «Άλλοι απλά έπεσαν από ένα μπαλκόνι ή έριξαν μια σφαίρα στον κρόταφο. Απλά, παστρικά, ήσυχα, χωρίς σκηνική παρουσία.»
Οι άνθρωποι επέλεξαν μια προσωπική «λύση».( δεν την κρίνω..)
Ενώ στην περίπτωσή μας το γεγονός καταγράφεται στα πολιτικά γεγονότα, όπως εκείνος επέλεξε να αναφέρει στην επιστολή του.
3) είπες » Ομολογώ ακόμα πως δεν μου έχει συμβεί να χάσω καποιον από αυτοκτονία, »
Εύχομαι να μην σου συμβεί.
koulpaword said:
..έχεις διαβάσει σαρλ εσμπραγιά; περιγράφει σπαρταριστά την δραματικότητα των μεσογειακών.. αυτη η δραματικότητα επιρεάζει τα πάντα μας.. κι εγώ έχω γίνει γραφικός.. και πριν τα μπλονγκζζζ.. αλλά πολύ πιό πλατεια εδώ..
ας λαικίσουμε..
την καλημερα μου 🙂 🙂
bibliothekarios said:
Πέρασα κι εγώ από ‘δω, δεν έχω τίποτα να πω γι’ αυτά που έγραψες. Συμφωνώ. Και με τη Happy συμφωνώ: δεν είναι αυτοδιάθεση η αυτοκτονία. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι τι κάνουμε τώρα που ένας άνθρωπος μας τυραννάει με το δημόσιο θάνατό του και την τελευταία πολιτική του πράξη….
marco said:
Ως τέκνο ανθρώπου που έχει χάσει γονιό από αυτοκτονία, διαβεβαιώ ότι δεν είναι έτσι όπως αναφέρεται. Είναι επώδυνο και δύσκολο και ενίοτε αφήνει μεγάλες ουλές.
Кроткая said:
Σπίθας, καλώς όρισες κι εσύ.
1. οκ,κανένα θέμα. Πάντως δύσκολο το βλέπω να γινόταν στην Φινλανδία κάτι τέτοιο,για πολλούς λόγους. Επίσης, δεν αντιλαμβάνομαι την αναγωγή με τη ρήση του υπουργου.
2. Συμφωνώ. Το ίδιο πράγμα λέω κι εγώ.
3. Ευχαριστώ.
Κούλπα, όχι δεν έχω διαβάσει.
Βιβλιοθηκάριε, την αυτοδιάθεση την εννοώ με τη λογική «ορίζω το σώμα και τη ζωή που μου ανήκει», οπότε εμμένω στην αρχική μου θέση.
Όμως συμφωνώ πως το θέμα είναι ακριβώς αυτό που λες. Απόλυτα.
marco, σέβομαι αυτό που καταθέτεις.
Σπίθας said:
Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα, νάσαι καλά.
Δεν ξέρω τακριβώς τι γίνεται στην Φιλανδία, αλλά ξέρω τι γίνεται σε άλλες κοινωνίες που έχουν παρόμοια προβλήματα.
Για την ρήση του υπουργού δεν μπορώ να σου πω γιατί ούτε αυτός την κατάλαβε, οπότε ήταν άλλού γι’αλλού, ο άνθρωπος.:)
Στο θέμα μας, λίγα λόγια προς εξήγηση. Το φαινόμενο δεν είναι νέο ούτε άγνωστο.
Έχει ερευνηθεί από αρκετούς κοινωνιολόγους κ.λ.π. προ πολλών ετών.
Αναφέρομαι την δομική ανομία η οποία οδηγεί και στην ανομική αυτοκτονία.
Ο Ε. Ντιρκχάιµ στη µελέτη του µε θέµα την αυτοκτονία το1897 ερµήνευσε την αύξηση των αυτοκτονιών όχι απλά µε τη φτώχεια, αλλά µε τις διαταραχές της κοινωνικής τάξης και της κοινωνικής ισορροπίας.
Ντιρκχάιµ για την ανοµική αυτοκτονία
..κατά τη διάρκεια της οικονοµικής κρίσης, συγκεκριµένα άτοµα διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο για αυτοκτονία, λόγω ξαφνικής επιδείνωσης της κοινωνικής θέσης..όταν η κοινωνία αποτυγχάνει να βοηθήσει αυτά τα άτοµα να προσαρµοστούν.
Την καλησπέρά μου.
faros said:
Την Καλησπέρα μου !
Μια φράση. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την απογοήτευση !
Κι ο αείμνηστος Δημήτρης είχε απογοήτευση. Που δεν μπορούσε να κάνει κάτι …
Ίσως δεν μπόρεσε να σκεφτεί να κάνει κάτι …
Ίσως και τα προηγούμενα χρόνια δεν μπόρεσε …
Ποιος ξέρει !
Ίσως φταίνε κι άλλοι, που δεν του έδειξαν τι να κάνει …
Πάντως στα κανάλια, σήμερα, είδα μια προσπάθεια εκμετάλλευσης του γεγονότος από κάποιους …
Κρίμα …
Δεν νομίζω ότι ήθελε κάτι τέτοιο …
onlyandjustme said:
Ένας άνθρωπος έφυγε με αυτό τον τρόπο..Φυσικά ίδια η απόγνωση για κάθε άνθρωπο που έφυγε με παρόμοιο τρόπο,ανεξαρτήτως τόπου..
Είναι τόσο μεγάλη η απόγνωση που έχουν φέρει στους πολίτες,τόσο δύσκολα τα πράγματα κάθε μέρα..Δεν πρέπει να υπάρξει άλλος Δημήτρης..Επιτέλους το κράτος ας προστατεύσει τους πολίτες του…καλημέρα…
Кроткая said:
Σπίθα, δεν διαφωνώ για τα σχετικά με την αυτοκτονία και σίγουρα δεν έχει κι άδικο ο Ντιρκχάιμ.
Πάντως, εξακολουθώ να μην κατανοώ τι σχέση είχε η ρήση του υπουργού για τη Φινλανδία με το ποστ 🙂
Φάρε, απελπισία και απογοήτευση υπάρχει μπόλικη σήμερα στην ελληνική κοινωνία και δεν το βρίσκω παράλογο.
Πάντως ο άνθρωπος θεωρώ πως, απελπισία ή όχι, αφαίρεσε μεν τη ζωή του,αλλά έδωσε πολιτικό νόημα στην πράξη του.
onlyandjustme, καλώς όρισες. Προσωπικά δεν περιμένω καθόλου από το κράτος γενικά, αλλά κυρίως ειδικά το συγκεκριμένο να προστατεύσει τους πολίτες του. Προστατεύει τις τράπεζες και μάλλον προκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή.
Darthiir the Abban said:
Άσε παιδάκι μου να το συζητήσουμε, τα λόγια δεν έχουν κόπο!
(Μπορούμε άμα θες να κάνουμε και μιά επιτροπή και μερικά γεύματα εργασίας!)