Ετικέτες

, , , ,

To camp που βλέπετε στη φωτογραφία δεν υπάρχει πια -όπως και το έτερο camp των Βρυξελλών, στο St Gilles. Εκδιώχθηκαν και τα δύο στις 11 Ιουνίου, κατόπιν παρέμβασης της αστυνομίας με τη δικαιολογία της υγιεινής/καθαριότητας, αλλά και υπό το βάρος των διαμαρτυριών των καταστηματαρχών. Κάτι σας θυμίζει, ε;

Αυτό που βλέπετε είναι τμήμα της πλατείας Flagey. Οι κακές γλώσσες λένε πως η καφετέρια που βρίσκεται στα αριστερά του σημείου που βλέπετε στη φωτογραφία, επιθυμεί να αγοράσει τα συγκεκριμένα τετραγωνικά. Ένας μαγαζάτορας σκοπεύει να αγοράσει μέρος του δημοσίου χώρου για να το γεμίσει με τραπεζοκαθίσματα. Καλά διαβάσατε. Οι κακές γλώσσες -πάλι- λένε πως ο δήμος «το συζητάει». Είναι προφανές το γιατί ο μαγαζάτορας ενοχλείται από την κατασκήνωση: εκτός που «του χαλάει τη φιγούρα» και κάνει χρήση της τουαλέτας του, οι κατασκηνωτές δεν ακουμπούν τον οβολό τους στο μαγαζί του, κάθονται στα παγκάκια και τις τέντες τους, αφού αγοράσουν τη μπύρα τους στον πλησιέστερο Άραβα μπακάλη (στη μισή τιμή, φυσικά).

Δεν ξέρω αν το κίνημα των Indignad@s θα αλλάξει τον κόσμο, αν πρόκειται για εξέγερση, επανάσταση ή εκτόνωση: αυτά θα φανούν στο (άμεσο μάλλον) μέλλον. Εκκρεμούν κάποια σημαντικά ραντεβού και προς το παρόν η εικόνα είναι συγκεχυμένη και τα δεδομένα αλλάζουν μέρα με την ημέρα.

Αν κάτι πάντως έχουμε να κρατήσουμε από όλη αυτή την (πρωτόγνωρη, οφείλουν όλοι να το παραδεχτούν) ιστορία είναι πως αρκετός κόσμος εκπαιδεύεται στο αυτονόητο: ότι ο δημόσιος χώρος είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του -δημόσιος, δηλαδή ανήκει σε όλους. Τουλάχιστον δυο γενιές κουβαλάμε ως κεκτημένη συνήθεια και αλήθεια το γεγονός  ότι, αν θέλουμε να βγούμε από το σπίτι μας για να διασκεδάσουμε, να κουβεντιάσουμε, να κοινωνικοποιηθούμε εν τέλει, πρέπει να πληρώσουμε. Θεωρούσαμε μέχρι πρότινος αδιανόητη -ή έστω basse classe- την περίπτωση να βρεθούμε εκτός σπιτιού δωρεάν -ή έστω με το μίνιμουμ κόστος ενός ποτού αγορασμένου από το μπακάλη.

Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο στο Νότο, ο οποίος κουβαλάει στις πλάτες του το κόμπλεξ της κατωτερώτητας εν συγκρίσει με τους αριστοκράτες βόρειους, Τουλάχιστον στη Δυτική και Βόρεια Ευρώπη, υπάρχουν πάρκα, κήποι και χώροι πρασίνου, αληθινά δημόσιοι, πραγματικά δωρεάν. Πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, βέβαια, όπως για παράδειγμα το Παρίσι, είναι δομημένες με τρόπο που εμποδίζει την συνάθροιση πολυπληθών ομάδων. Το αστικό τους σχέδιο δεν περιλαμβάνει χώρους όπως το Σύνταγμα στην Αθήνα, η Trafalgar στο Λονδίνο ή η Rosa-Luxemburgplatz στο Βερολίνο: μεγάλες εκτάσεις δηλαδή, μεγάλες πλατείες που χωράνε πλήθος. Μάλλον δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει στην πόλη, όπου κατεστάλη βιαίως και ανάλγητα ένα κίνημα σαν την Κομμούνα.

Πάντως τελικά, στη βάση της καθημερινότητάς μας υπήρχε η παραδοχή πως η ύπαρξή μας σε έναν οποιονδήποτε χώρο είναι συνυφασμένη με την καταβολή αντιτίμου: το σπίτι μας το νοικιάζουμε ή το αγοράζουμε, η ψυχαγωγία και η διασκέδαση σε οποιονδήποτε χώρο (καφετέρια, μπαρ, εστιατόριο, θέατρο, γουοτέβα) παρέχεται έναντι αντιτίμου. Εσχάτως στις όμορφες μεσογειακές χώρες, ακόμα και η παραμονή σε μια παραλία χρεώνεται με την ξαπλώστρα. Προφανώς το εστιατόριο σου παρέχει φαγητό επί πληρωμή, και το να παρακολουθήσεις ένα θέαμα (θέατρο, σινεμά) έχει κι αυτό κάποιο κόστος. Από την άλλη, το κόστος της βόλτας στην καφετέρια και το μπαρ εμπεριέχει και τα έξοδα των δημοτικών τελών, που φυσικά μετακυλύονται στην τσέπη του καταναλωτή.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, προς το παρόν το μόνο αγαθό που παρέχεται δωρεάν είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Το σύστημα έχει οργανώσει τη ζωή με τρόπο σατανικό: ο μέσος άνθρωπος εργάζεται (πουλάει την υπεραξία του, αν θέλεις) με αντάλλαγμα ένα μισθό -τον οποίο επιστρέφει στο σύστημα από δεκάδες άλλα κανάλια, προκειμένου να εξασφαλίσει την ύπαρξή του, ή έστω το ευ ζήν του.

Οι Indignad@s οδηγήθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες, παρακινούμενοι από την οργή -αυτό που όμορφα λένε οι Γάλλοι ras-le-bol, το ξεχειλισμένο ποτήρι. Στην πορεία, όμως, ανακάλυψαν πως οι δρόμοι και οι πλατείες δεν ανήκουν στο κράτος, σε ιδιώτες, σε κάποια ανώτερη αόρατη δύναμη: ανήκουν σε όλους μας. Και τη στιγμή ακριβώς που συνειδητοποίησαν αυτό το τόσο απλό γεγονός, λειτούργησαν αναλόγως: ανέλαβαν την φροντίδα, την καθαριότητα και την συντήρηση της πλατείας και του δρόμου που κατέλαβαν.

Και αυτό προφανώς δυσαρέστησε πολλούς: αυτή η αφύπνηση μπορεί να οδηγήσει σε μια απλούστατη συνειδητοποίηση, που τεχνηέντως εμποδίζεται εδώ και χρόνια. Ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους, η κοινωνικοποίηση είναι δικαίωμά μας και οφείλει να μην έχει αντίτιμο, μπορούμε να γελάσουμε, να αγωνιστούμε, να γνωριστούμε, να ερωτευτούμε, να ζήσουμε στο δρόμο -χωρίς χρέωση.

Toma la calle, λοιπόν, επανοικειοποιήσου το δρόμο.

=====================================
Το κείμενο αποτελεί την συνεισφορά του ταπεινού αυτού μαγαζιού σε ένα δι-ιστολογικό αφιέρωμα στην «πλατεία», στον «δημόσιο χώρο», αφιέρωμα που εμπνεύστηκαν ο Βιβλιοθηκάριος και ο Silent. Οι υπόλοιπες συνδρομές προστίθενται σιγά-σιγά εδώ:

Ρενάτα
Ψαροκόκαλο
Κυνοκέφαλοι
Kουπέπκια
Ιχνηλασίες και εδώ
Χάππυ
Καλώδια
Rubies and Clouds
Μπαμπάκης
Δύτης των Νιπτήρων
Niemandsrose
Latecomer
Riski
Roadartist
χώρα του ποτέ-ποτέ
Η ζωή στην κατηρραμένη νήσο
Butterfly’s world

 

Καταχρηστικά κι επειδή έτσι μου αρέσει ( 🙂 ), προσθέτω στη λίστα αυτό εδώ, και σας καλώ να πάτε να το διαβάσετε.