Η εμπρηστική σεζόν άνοιξε και καλά κρατεί, για μια ακόμα χρονιά. Πέρα από τα ατυχήματα (μπρφχχχ, οκ, λέμε τώρα και καμιά μλκία) -που, τι να κάνεις;-, υπάρχουν φυσικά τα συμφέροντα (όπως οι φωτιές στο Ζευγολατιό, τον Υμηττό ή την Εύβοια).
Αυτό εδώ όμως ξεπερνά αυτά τα στενά και συμβατικά πλαίσια των εμπρησμών. Είναι μια ακόμα απλή απόδειξη ότι στην Ελλάδα η έννοια της κοινωνικής αγωγής δεν υπάρχει ούτε στα λεξικά. Για να το δούμε λίγο: το κράτος απαλλοτριώνει ατομικές ιδιοκτησίες σε μια περιοχή που θεωρήθηκε και χαρακτηρίστηκε Εθνικό πάρκο. Χρειάστηκε λοιπόν, τα ελληνόπουλα να προβούν σε μια πράξη, η οποία συνήθως τους προκαλεί από ναυτία και κομάρες, μέχρι πολλαπλά εγκεφαλικά. Και μάλιστα για ποιον; Για το φυσικό περιβάλλον; Μουαχαχα, καλό.
Αλλά, όπως και να΄χει, το έκαναν, γιατί δεν γινόταν αλλιώς (*). Κατόπιν, το κράτος φαίνεται πως τους αποζημίωσε, αλλά αυτοί θεώρησαν ανεπαρκή την αποζημίωση. Εντάξει, αυτά συμβαίνουν. Τι κάνεις, λοιπόν; Πας στα δικαστήρια, είπατε; Τι λε’ ρε φίλε; Και τι είναι εδώ; Σουηδία ή Ελβετία; Σιγά! Αφού είναι έτσι το κράτος, μία λύση υπάρχει: στάχτη και burberry! Αφού δε μπορώ να το «αξιοποιήσω» εγώ το οικοπεδάκι (που ξέρω πώς να το αξιοποιήσω, αμέ! Τσιμέντο να γίνει!), να μη μπορεί κανένας: το καίω για να μάθουν -και γιατί έτσι γουστάρω!
Πέρα από αντικοινωνική συμπεριφορά, άγνοια, μικροψυχία και ταπεινά εκδικητική διάθεση, η πράξη αυτή μαρτυρά και pure ηλιθιότητα: βλαμμένε Ζακυνθινέ, εσύ θα το βλέπεις καμμένο, σε όλους τους άλλους (και το κράτος) προκαλείς έμμεση και πιο μακροπρόθεσμη ζημιά -αλλά, εσύ ο ίδιος, ηλίθιε, εκεί που είχες δέντρα και δροσιά, θα έχεις λάβρα και ασχήμια.
Είναι σαν εκείνο το ανέκδοτο: επειδή ο βλάχος «επαρχιώτης» δε μπορούσε να πάρει δική του Μερσεντές, έκαψε τη Μερσεντές του γείτονα. Τρίτος Κόσμος -confirmed και με τη βούλα.
__________________
(*) Πιθανότατα θα γινόταν και αλλιώς, για όσους είχαν το σωστό βύσμα, και πιθανότατα κάποιοι το είχαν, εφόσον πολύ κοντά στο Εθνικό πάρκο υπάρχουν κάποια αυθαίρετα. Αλλά αυτό είναι πταίσμα, μπροστά στα υπόλοιπα.
Кроткая 
Πολλές φορές έχω αναγκαστεί να πω, με μεγάλη μου θλίψη, πως η μεγαλύτερη κατάρα στα εκπληκτικά όμορφα μέρη του τόπου μας (πιθανόν και σε άλλες χώρες, αλλά εγώ εδώ ζω και εδώ το παρατηρώ) είναι οι ντόπιοι κάτοικοί τους… Και αυτό, απλά παρατηρώντας τα μέρη που ζω, σε βάθος χρόνου…
:-(((
Τι να πει κανείς ρε πστη μου! 👿
Δεν παλεύεται το ζήτημα Κροτ
Και μετά θα φορτώσουν το νεόδμητο με aircondition για να μπορούν να σταθούν και θα φυτέψουν και καμιά πορτοκαλιά για να λένε πως το πρασίνισαν.
Όλο και πείθομαι (που αρχικά δεν ήμουν πεισμένη) πως η εκτός σχεδίου δόμηση πρέπει να καταργηθεί παντελώς, ανεξαρτήτου μεγέθους οικοπέδου!
Μεγάλη κουβέντα αυτή πάντως!
ωχου αρχισαμε παλις τις υπερβολες;
(και το στεγαστικο προβλημα που το βαζεις;
ενα λιθαρακι για την καταπολεμηση του βαζουν και τα καμμενα)
υ.γ.
και μη σχολιαζεις αυτο με την εικονα των καμμενων που θα αντικριζουν οι νεοι ιδιοκτητες (εχω δει τετοια σπιτια οπου και την αυλη ειχαν τσιμεντωσει)
Σοφία, η μεγάλη ατυχία της Ελλάδας είναι μάλλον το γεγονός πως ανήκει στους Έλληνες. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω συναντήσει άλλη τόσο άτυχη χώρα (που να έχει συνάμα και τόσες ομορφιές).
Ρενατάκι, και μετά αναρωτιόμαστε πώς σκατά ψηφίζει ή δρα κοινωνικά ο κόσμος. Να, έτσι.
Μπαλούν, δεν έχω σαφή άποψη για την εκτός σχεδίου δόμηση. Προτιμώ την ανάπτυξη συνείδησης και αισθητικής από τους κανόνες -γενικά μιλώντας- αλλά αναρωτιέμαι αν το νομικό πλαίσιο δεν θα έπρεπε να τις υπηρετεί παράλληλα. Την έχουμε ξανακάνει τη συζήτηση για άλλο θέμα. Είμαι η τελευταία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως νομολάγνος, αλλά αν μιλάμε για οργανωμένες κοινωνίες (πάσσα στην κουβέντα με το Χαρουμενόπαιδο, δυο ποστ πριν 😉 ), πώς αλλιώς θα λειτουργήσουν;
Μούργε, ποια υπερβολή; Εμπρησμός σε εθνικό πάρκο δεν (θα έπρεπε να) συνιστά κακούργημα;
[υγ. ε, η αλήθεια είναι πως η αισθητική δεν είναι ακριβώς το φορτε μας ως λαού].
να γίνω ο ολίγον κακός της ιστορίας;
Διάβασα το άρθρο, μπορεί να είναι εμπρησμός, αλλά δεν συνάγεται κατά ανάγκη ότι τον προκάλεσαν οι ντόποιοι, θα μου πει κανείς και ποιός είχε συμφέρον; οι εξωγήινοι; όχι, αλλά από την άλλη οι οικοπεδοφάγοι δεν είναι πάντα ντόπιοι, το φαινόμενο έχει υπερτοπικό χαρακτήρα. Βέβαια, για το εάν είναι εμπρησμός κρατώ επιφυλάξεις, καθώς δεν θέλω να καταπίνω ότι μου σερβίρουν, ειδικά εάν πρόκειται αυτό να ικανοποιήσει συλλογικά απωθημένα.
Επίσης, όταν απαλλοτριώνονται περιουσίες από το Κράτος θα πρέπει να υπάρχει αποζημίωση ακόμα κι αν ο απαλοτριωμένος χώρος θα χρησιμοποιηθεί προς όφελος του συνόλου. Σε αυτό είμαι κατηγορηματικός, όσο κι αν είμαι αντίθετος με το έννοια της κατοχής ακίνητης περιουσίας. Εάν ο ιδιώτης δεν αποζημιωθεί από το κράτος, τότε η Πολιτεία δεν είναι ευνομούμενη και έτσι δεν μιλάμε για Βαλκάνια, αλλά απλά για Μπανανία, εκτός κι αν ο χώρος έχει καταπατηθεί, οπότε θα πρέπει να εξετάσουμε το χρονικό διάστημα της καταπάσης, θέματα χρησικτησίας και για ποιό λόγο η Πολιτεία δεν ήταν σε θέση να διαφυλάξει την δημόσια ιδιοκτησία.
Μην δαιμονοποιούμε τις τοπικές κοινωνίες, δεν είναι ούτε άγιοι ούτε αγήρτες. Επίσης έχω πεισθεί πλέον ότι πίσω από κάθε φωτιά ΔΕΝ κρύβονται πάντα εμπρηστές, κρύβεται, εκτός των άλλων, και η αδιαφορία όλων μας.
👿
Χαρτοφυλάκιο, δεν ανέφερα πουθενά πως την ευθύνη έχει η τοπική κοινωνία (ούτε και το δημοσίευμα, αν δεν απατώμαι). Το απαλλοτριώμενο οικόπεδο θα μπορούσε να ανήκει και σε έναν Αθηναίο, Θεσσαλονικιό ή Λαρισαίο.
Σε μια ευνομούμενη κοινωνία, προφανώς και το κράτος είναι υποχρεωμένο να αποζημιώσει για την απαλλοτρίωση, και εν πάση περιπτώσει να εφαρμόσει τους νόμους -ποιος το αρνήθηκε; Αν δεν το κάνει, ο πολίτης δικαιούται να καταφύγει στο δικαστήριο. Ακόμα και να πάει να ξεχέσει τον Υπουργό, αν θέλεις, δε θα πω όχι.
Σε καμία περίπτωση δεν δικαιούται να αυτοδικήσει, πολλώ δε μάλλον εις βάρος των συμπολιτών του. Γιατί τελικά καίγοντας ένα εθνικό πάρκο, δεν ζημιώνεις το κράτος, αλλά τους συμπολίτες σου.
Θεωρώ εν προκειμένω πιθανότερο τον εκδικητικό εμπρησμό από την εγκληματική αμέλεια, και λυπάμαι αν θεωρηθώ καχύποπτη ή προκατειλημμένη. Στην τελική, ένα τέτοιο κράτος και τέτοιοι πολίτες με έμαθαν να μην είμαι αγαθή, αλλά καχύποπτη. Χωρίς να καταπίνω ό,τι μου σερβίρουν, the chances are (που λένε και οι αγγλοσάξονες) το δημοσίευμα να μην υπερβάλει.
Για το ότι η Ελλάδα είναι Μπανανία θαρρώ πως υπάρχουν αρκετές ενδείξεις. Για τα υπόλοιπα Βαλκάνια, ομοίως.
Αυτό που προσπαθώ να στηλιτεύσω δεν είναι μόνο αυτό καθεαυτό το γεγονός, αλλά η περιρρέουσα νοοτροπία της αυτοδικίας, του χάρβαλου και της επίθεσης επί δικαίων και αδίκων, ως της καλύτερης άμυνας.
Στο κάτω κάτω, κι ας φανώ γραφική, οι χελώνες και οι λαγοί που ξεσπιτώθηκαν είναι οι μόνοι που δεν έφταιγαν και οι μόνοι που την πήρωσαν.
Η φύση δεν ανήκει στους ανθρώπους και αυτό, για το μαγαζί ετούτο, είναι αξίωμα αδιαπραγμάτευτο.
Παπί,δε διακόπευες εσύ;
ΥΓ. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα ίδια και τα ίδια λέμε.
Άντε να εξηγήσεις στο νεόπλουτο (περασμένα μεγαλεία, τώρα εγκλωβισμένο) ότι ΔΕ χρειάζεται δεύτερο εξοχικό, επειδή το πρώτο που έχει απέκτησε γείτονες και έγινε ίδιο σπίτι σε πόλη (= διότι και άλλοι νεόπλουτοι θέλαν πρώτο εξοχικό… και ο κύκλος συνεχίζεται).
Στη Σουηδία που αναφέρεις, απ’όσο ξέρω, η δόμηση επιτρέπεται μέσα σε δάση, κοντά στη θάλασσα. Αλλά τι δόμηση; Μικρά σπίτια, εναρμονισμένα με το περιβάλλον, κόβοντας όσο το δυνατό λιγότερα δέντρα κτλ. Υπό τέτοιες συνθήκες τα τέσσερα ντζιπ για την πενταμελή οικονένεια (η γιαγιά έχει Πάρκινσον) και το μπάρμπεκιου συνοδεία των εθνικοφρόνων Σαρρή και Μπεζεντάκου δεν ευδοκιμεί.
ΥΓ: χαίρω ιδιαιτέρως που – έστω στην ενδεκάτη ώρα – διέγραψες το racHistικό χαρακτηρισμό «Βλαχοι», θηλυκέ επίγονε του Ζ. Χατζηφωτίου.
(κομπλεξαρισμένη κ…αθηναίοι, εμείς οι βλάχοι όπως λάχει:p )
ίσως να κάνω λάθος, αλλά μάλλον στο άρθρο και στον σχολιασμό διέγνωσα μια εχθρικότητα προς τις τοπικές κοινωνίες.
Στο εξωτερικό άκουσα συχνά να μου λένε, ότι πάσχουμε από το σύνδρομο του Ζορμπά, όσο κι αν ο συγκεκριμένος λογοτεχνικός χαρακτήρας είναι συμπαθής σε κάποιους, οι άνθρωποι έξω το λένε υποτιμητικά, υπονοώντας ότι αυτό που μας ενδιαφέρει είναι απλά το γλεντοκόπι.
Δεν νρέπομαι όμως για την Ελλάδα και κάποια στιγμή ίσως να πρέπει να σταματήσει αυτή η ιστορία με το αυτομαστίγωμα, το οποίο είναι ανατολίτικο κατάλοιπο, μόνο στην Τουρκία ακούω τους ανθρώπους να αυτομαστιγώνονται έτσι χωρίς ουσιαστικά να κάνουν κάτι, ίσως τελικά το αυτομαστίγωμα να λειτουργεί και ως υποκατάστατο της δράσης την οποία δεν είμαστε σε θέση να αναλάβουμε.
Δεν νιώθω βολικά να δαιμονοποιούμε τους Έλληνες, έζησα στο εξωτερικό και έχουν κι αυτοί πολλά τρωτά, που ευτυχώς εμείς δεν διαθέτουμε.
Δικεόρε, οι σκανδιναβικές χώρες αποτελούν ένα καλό παράδειγμα ανθρώπινης δραστηριότητας εναρμονισμένης με το φυσικό τοπίο. Έχουν κι αυτές, βέβαια, την φαλαινοθηρία τους, την υπεραλίευσή τους και άλλες συναφείς δραστηριότητες, αλλά κανένας δεν είναι άσφαλτος, ως καλά γνωρίζεις.
(Διέγραψα τη λέξη, όχι για να σε κάνω το χατήρι, αλλά διότι με βρίσκει αντίθετη η λογική της ταύτισης μιας κοινότητας/εθνότητας/μειονότητας με ένα και μοναδικό αρνητικό χαρακτηριστικό. Θεώρησα καλό να μην εξαφανίσω το ατόπημά μου, λάβε το σαν αυτοκριτική! 🙂 ).
Χαρτοφυλάκιο, μερικές φορές διαβάζουμε αυτό που θέλουμε να διαβάσουμε και αντιλαμβανόμαστε το ανάγνωσμα μέσα από το πρίσμα των δεδομένων μας. Συμβαίνει σε όλους -στην γράφουσα πρωτίστως.
Τις προθέσεις του συγγραφέα του δημοσιεύματος αδυνατώ να τις μαντέψω, προφανώς. Τις δικές μου πάντως τις γνωρίζω καλά. Σε καμία περίπτωση δεν ανήκω σε κοίνους που φτύνουν τις καταβολές τους ή ντρέπονται γι’αυτές, και αυτό θαρρώ πως μπορεί κανείς να το κρίνει από το σύνολο των γεγραμμένων υπ’εμού. Κάθε άλλο. Αυτό φυσικά δε με οδηγεί στο άλλο άκρο, σε καμία περίπτωση δεν θα δικαιολογήσω τα κακώς κείμενα, δεν θα τα κρύψω κάτω από το χαλί -και η συμπεριφορά του νεοέλληνα προς το φυσικό περιβάλλον (και το πολιτιστικό επίσης), επ’ουδενί λόγω δεν τον τιμά και δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των θετικών του. Τουναντίον -και πληθώρα αποδείξεων υπάρχει.
Με αυτό το σκεπτικό, και μιας και το γενικεύεις, οικτείρω τους «Ζορμπάδες», τους μετανάστες που ανοίγουν (ή τρώνε σε) εστιατόρια γεμάτα δωρικές κολώνες και κακόγουστα αγάλματα δλδ, και ζούνε ακόμα με τον πόνο της ξενητιάς του Καζαντζίδη. Αυτές τις συμπεριφορές σήμερα δικαιούνται να τις υιοθετούν οι Αφγανοί και οι Σομαλοί και δεν τους κακίζω, γιατί αυτοί είναι όντως φτωχοδιάβολοι σήμερα. Ο Έλληνας του Βελγίου και ο Τούρκος της Γερμανίας, με τη Μερσέντα παρκαρισμένη δίπλα στο σουβλατζήδικο, είναι απλά γραφικός (και πολύ πολύ λυπηρός ως φαινόμενο).
Αυτούς θεωρώ εγώ «Ζορμπάδες» και κάτι τέτοιοι ευθύνονται και για την εντύπωση που έχουν πολλοί ξένοι για μας, και που συνοψίζεται στο τρίπτυχο «συρτάκι-τζατζίκι-μπεγλέρι».
Ούτε περηφάνεια, ούτε ντροπή δε νιώθω για μια ιδιότητα που μου δόθηκε όσο τυχαία και το φύλο μου -απλώς είμαι Ελληνίδα και είμαι εντάξει με αυτό.
Κατά τα άλλα, όχι, δεν είμαστε οι μόνοι που επιδιδόμαστε στο άθλημα του αδιέξοδου αυτομαστιγώματος: ομοίως πράττουν και αρκετοί Γάλλοι και Ιταλοί -εσχάτως κάποιος ανέφερε κάτι σχετίκο για τους Ολλανδούς, μάλιστα σε πρόσφατο ποστ. Δεν το γνωρίζω για τους τελευταίους, αλλά για τους άλλους που ανέφερα, χα! Εμείς μπροστά τους είμαστε ερασιτέχνες!
Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι οι άνθρωποι του θεού, σε όποια φυλή κι αν ανήκουν έχουν τα καλά τους και τα κακά τους. Εξίσου λάθος θεωρώ τις γενικεύσεις του τύπου «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, οι Ιταλοί απατεώνες, οι Γάλλοι βρομιάρηδες, οι Γερμανοί εργασιομανείς και οι Άγγλοι γκέυ» -urban legends, κλισαδούρες κακής ποιότητας που λειτουργούν αφοριστικά και απέχουν από την αλήθεια, όσο εγώ από την πυρηνική φυσική.
Κροτ,
Η μεγαλύτερη ατυχία της Ελλάδας ήταν που δεν επικράτησε ο σοσιαλισμός! Και δεν εννοώ φυσικά αυτός του… ΠΑΣΟΚ. Όσο και αν θέλουμε να είμαστε δημοκράτες και φιλελεύθεροι, κάποια ζητήματα, όπως η προστασία του περιβάλλοντος, είναι υπερβολικά σημαντικά ώστε να αφήνονται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, φιλοτιμία ή ακόμα χειρότερα συμφέρον. Δε θα διαχωρίσω αστικές περιοχές και περιφέρεια, αν και στην τελευταία είναι αναμενόμενο να παρατηρούνται πιο συχνά αυθαιρεσίες και «χοντράδες». Ο – σοβαρός – αντίλογος σ’ αυτό είναι ότι και το κράτος ιστορικά έχει αποδείξει πολλάκις ότι είναι χειρότερος διαχειριστής του περιβάλλοντος και του δημόσιου συμφέροντος από τους ιδιώτες. Πράγματι. Βέβαια έχει σημασία πιο κράτος. Και πιο πολίτευμα. Και τι νόμοι. Θα επανέλθω.
Αχ βρε Τσαλ, φωτιές που ανάβεις! 🙂
Αναμένω τη δευτερολογία!
Αστο, ρε Τσαλ! Κι εγώ από αυτήν την μπάντα είμαι, αλλά τα μεγάλυτερα οικολογικά προβλήματα [εκτός των ΗΠΑ] τα έχεις συναντήσει σε υπαρκτές ή ανυπαρκτες «σοσιαλιστικές» χώρες [Ρουμανία επι Τσαουσέσκου, πάει ο Δούναβης, Κίνα επί τιμονιέρηδων, πάει ο κίτρινος ποταμός, Σοβιετία, από πού να το πιάσεις…, κλπ ]
γύρισα 😦 αλλά θα συνεχίσω!
Συμφωνώ με κοκκινο μπαλόνι. Το θέμα της εκτός σχεδίου δόμησης είναι κομβικό και πρέπει να λήξει με πλήρη απαγόρευση της πλέον. [και μη νομίζετε πως το λέω με ευκολία, ο νοών νοείτω].
Φυσικά δεν είναι ευκολο πράγμα, όχι μόνο λογω του πολιτικου λεγομένου κοστους, αλλά επειδή στο διάβα του καιρού έχει υφανθεί ένα πολυμπερδεμένο δίκτυο με οικοδομικούς συνεταιρισμούς, τοπικη αυτοδιοίκηση, τοπικές κοινωνίες, αποκεντρωμένους και μη αποκεντρωμένους φορεις δημόσιας διοίκησης κλπ κλπ. Αρκεί να σκεφθεί κάνεις πως μέχρι πρόσφατα ο Ελαιώνας, στην καρδιά της Αθήνας, ήταν εκτός σχεδίου! Κι άντε πες στους κακομοιρους της περιοχής, περίμενε την ένταξη για το κεραμίδι σου.
Σε ολόκληρη τη χώρα εκκρεμούν επί έτη (σε ορισμένες περιπτώσεις δεκαετίες) εκατοντάδες περιοχές προς ένταξη στο σχεδιο πόλεως. Γιατί εκκρεμούν πολλοί οι λόγοι, άλλη φορά]; Ορισμενες μάλιστα βρίσκονται για χρόνια κολλημενες στο στάδιο της πράξης εφαρμογής… Όσο δε ο καιρός περνά τόσο παγιώνονται οι οικοδομικές αυθαιρεσίες, που, όταν μοιραία κι αναπόφευκτα η ένταξη στο σχέδιο πόλεως γίνει, θα αναγκαστούν να τις ενσωματώσουν κάπως κι αυτές. Διότι -να μην γελιομαστε- δεν είναι όλες οι αυθαιρεσίες ξενοδοχεία και βίλες. Αφορά σε κάποιες περιπτώσεις απτες απλές στεγαστικές ανάγκες.
Και που είναι ο δασικός χάρτης; Διοτι χωρίς δασολόγιο μην περιμένετε τίποτα. Όπως και χωρίς Υπ.Περιβάλλοντος αυτόνομο…
……..
Υ.Γ. επειδή ο λόγος για τις τοπικές κοινωνίες: η υποκρισία σε αυτές είναι ένα μείζον πρόβλημα. Ευκολα ξέρεις ή μαθαίνεις τις πομπές του άλλου. Αλλά κάνεις στα φανερά πως δεν κατέχεις γνώση, αλλά στα κρυφά γίνονται όργια. Στην νότιοανατολική πλευρά τση Κεφαλονιάς, π.χ., κάθε χρόνο σχεδόν έχουμε τεράστιες πυρκαγιές. Κάποιες από αυτές μπαίνουν από βοσκούς, κάποιοι μπαίνουν από χασισοκαλλιεργητές που καίνε τις φυτείες τους όταν πέφτει σύρμα για αστυνομική έφοδο και χάνουν τον έλεγχο ή χειρότερα δεν ελέγχουν τη φωτιά, επίτηδες για να καλύψουν τα ιχνη, κάποιοι από οικοπεδούχους.
ε, λοιπόν, όλοι αυτοί κάποιον συγγενή εχουν, κάποιο φίλο, κάποιο γνωστό. Κάποιοι ξέρουμε. Αλλά δεν αντιδρούμε. Έστω να πας να πιάσεις τον φίλο, το γνωστό και να του πεις «κοιτα τη μαλακία σου ρε»! Αλλά πώς; Αφού κι εμείς κάπου αλλου έχουμε λερωμένη τη φωλιά μας…
Για αυτό μου αρέσεις Krot, για τον μαχητικό σου λόγο!
Επί της ουσίας ασφαλώς και δεν θα διαφωνίσω μαζί σου.
Το θέμα είναι να ορίσουμε βέβαια τι είναι τοπική κοινωνία και η Αθηναϊκή είναι μια τοπική κοινωνία σε σχέση με εκείνη της Θεσσαλονίκης π.χ. και το αντίστροφο.
Το να είσαι γραφικός πάντως δεν είναι κακό, η Μερσεντές δίπλα στη δωρική κολώνα και ο καημός του Καζαντζίδη δεν με ενοχλούν, αυτό το fusion μπορεί να γίνει και παραγωγικό αν το καλοσκεφτείς, τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών στην Ευρώπη πέρασαν μέσα από αυτό το fusion και σήμερα πολλά από αυτά διαπρέπουν κι όχι εξαιτίας της προηγμένης κοινωνίας στην οποία ζουν (που κι αυτό βέβαια συμβαίνει), αλλά γιατί έχουν μέσα τους τη φλόγα της διάκρισης και την ανάγκη της ένταξης, αυτό θα συμβεί σε λίγα χρόνια και με τους μετανάστες στην Ελλάδα και πολύ θα το χαρώ.
Ξέφυγα εντελώς, από αλλού ξεκίνησε κι αλλού το πήγα.
Βέβαια αυτό με τον σοσιαλισμό του Τσαλαπετεινού που ανάβει φωτιές αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, καθώς αισθάνομαι ότι μια στάση ζωής όπως η οικολογία, προσπαθεί η αριστερά να την εντάξει μέσα στην δική της ιδεολογική ατζέντα (κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό φυσικά), αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, σαν να προσπαθεί δηλαδή να την οικοποιηθεί.
Η οικολογία ταλαιπωρήθηκε σε χώρες στις οποίες επικράτησε ο εκτός…ΠΑΣΟΚ σοσιαλισμός. Φυσικά το κράτος δεν είναι σύμμαχος στην προστασία του περιβάλλοντος και ειδικά το πολύ…μη ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστικό κράτος.
Περιμένω κι εγώ δευτερολογία από τον Τσαλαπετεινό, γιατί δεν το κρύβω έχω μείνει με μερικά κενά στο θέμα αυτό.
Y.Γ.: Κροτ μου, είμαι «άνευ χαρτοφυλακίου» μη το ξεχνάς αυτό, το σκέτο «Χαρτοφυλάκιο» είναι ξένο προς τα ιδεολογικά μου ιδεώδη 🙂
O σοσιαλησμός του ΠΑΣΟΚ είναι εκείνος που γέμισε την Ελλάδα βιλίτσες και «κωλόσπιτα» κατά την ορολογία του συμπαθούς γραφικού Γιαννόπουλου. Διότι τότε – με καλές προθέσεις, ίσως: 1. μια τεράστια ομάδα μικροαστών απέκτησε ξαφνικά λίγα λεφτουδάκια παραπάνω, χωρίς την παιδεία που θα του επέτρεπε να τα επενδύσει σε ποιότητα ζωής (δε θεωρώ παιδεία το «να βάλω ένα κεραμίδι παν’απ’το κεφάλι μου») 2. μια μικρότερη ομάδα αετονύχιδων απέκτησε ξαφνικα πολλά λεφτουδάκια παραπάνω, και τα επένδυσε με την αρπαχτή μέθοδο με την οποία άρχικά τα έφτιαξε. (ουφ, ξύπνησα στραβά και ήθελα κάπου να ξεσπάσω!)
Τσαλ, επάνελθε.
@ Κροτ
«Διέγραψα τη λέξη, όχι για να ***ΣΕ*** κάνω το χατήρι, αλλά διότι με βρίσκει αντίθετη η λογική της ταύτισης μιας κοινότητας/εθνότητας/μειονότητας με ένα και μοναδικό αρνητικό χαρακτηριστικό. Θεώρησα καλό να μην εξαφανίσω το ατόπημά μου, λάβε το σαν αυτοκριτική»
Χαίρομαι που κάνεις την αυτοκριτική σου συντρόφισσα Κροτ (αναμένω dazibao στους τοίχους του εργοδότη σου). Επίσης χαίρομαι τα μάλα που, σιγά σιγά, ΣΕ μαθαίνω σωστά ελληνικά.
Και το θεμα ειναι πως δεν προκειται για μεμονωμενο περιστατικο. Μαλλον για κοινη πρακτικη και για αυτο οι υποψιες γερνουν προς τον εμπρησμο. Ηδη την περασμενη βδομαδα μια ακομα φωτια απειλησε το δασος της Στροφιλιας στη βορεια Ηλεια (δε χρειαζεται να θυμησουμε οτι δυο χρονια πριν το πευκοδασος απ’ οπου θα περασει η Ιονια οδος εγινε σταχτη στις τεραστιες πυρκαγιες). Λεπτομερεια: Το κομματι αυτο του πευκοδασους εχει χαρακτηριστει πια εθνικο παρκο, η Ιερα Μονη (!!!) Μεγαλου Σπηλαιου ομως εχει καταθεσει σχεδιο για τσιμεντοποιηση του και δημιουργια ξενοδοχειων και γηπεδων γκολφ. Συμπτωση;
ΥΓ: Ε, just ελεος με το νεροβραστο politically correct στυλακι που δεν ξερω που και ποιος εισηγαγε τα τελευταια χρονια. Καπoιον θα τον χαρακτηρισω «βλαχο», «γυφτο» ή οτιδηποτε αλλο και γνωριζω οτι δεν προσβαλω καμια κατηγορια ανθρωπων. Δε νοιωθω καμια προκαταληψη απεναντι σε βλαχους και τσιγγανους, ετσι εχει περασει στο υποσυνειδητο, και δεν με κανει περισσοτερο ή λιγοτερο ρατσιστη. Αυτος ο καθωσπρεπισμος να μην πουμε «βλαχος» αλλα «κακουλινι επαρχιωτουλινι» (ουτε καν χωριατης, τζιζ!) ειναι πολυ υποκριτικος.
Κοινωνική what ????? huh??? [λυγμ] Πότε θα έρθεις να σε κεράσω καφέ να δεις και μόνη σου;;; γιατί από το netι σίγουρα χάνεις πολλάάάάάάάάά …. {Ελβετία ή Σουηδία, ε;;;; Μωρέ και Ουγκάντα λέμε … λυγμ}
… εδώ … είναι η όμορφη Σαμοθράκη … 😀
Καλημέρα !
Εγώ πάλι θα συμφωνήσω χαλαρά ότι είναι εμπρησμός, αλλά ούτε τον πυρομανή, ούτε τον ηθικό αυτουργό έχουμε βρει.
Μπορώ λοιπόν να κάνω και εντελώς διαφορετικές εικασίες…
Δεν είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για εκδικητικό εμπρησμό. Εμένα το μυαλό μου πάει στην σκέψη ότι ‘αφού κάηκε, να γίνουν και αυτά τσιμέντο’ πρόθεση.
Τσαλ, λες:
«Βέβαια έχει σημασία πιο κράτος. Και πιο πολίτευμα. Και τι νόμοι.»
Εγώ θα έλεγα πιο πολύ: Τι πολίτες. Και η αφεντομουτσουνάρα μου μέσα.
Γιατί όλα τα παραπάνω, οι πολίτες τα κάνουν.
Μπορεί να καταριόμαστε το κεφάλαιο, το κράτος, τα κόμματα, τον κακό μας τον καιρό και ότι άλλο, αλλά εμείς είμαστε που δημιουργούμε τα παραπάνω. Όλα. Ή έστω, τα αφήνουμε να συμβαίνουν.
Δεν είναι θέμα αυτομαστιγώματος για την σημερινή κατάντια αυτού του τόπου. Είμαι από τους πρώτους που χτυπάνε το «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν». Όχι, τα περισσότερα συμβαίνουν παντού, σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε διάφορους βαθμούς, γιατί παντού υπάρχουν άνθρωποι.
Αλλά η νοοτροπία «εγώ να βολευτώ και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε» δε νομίζω ότι υπάρχει σε πολλές άλλες χώρες σε αυτό το βαθμό. Τουλάχιστον όχι από τα ψηλότερα ως τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας.
Παπί, τις διακοπές ή τα τσαντισμένα σμάιλυς? 😛
Συκ, ξέρεις το ζήτημα είναι πως επιβιώνεις μόνο με μέσον. Θυμάσαι που ο Λαλιώτης (με το συμπάθειο) είχε ξαμοληθεί να βάλει τάξη στα αυθαίρετα και πήγε και γκρέμισε πέντε παράγκες (που ανήκουν στην κατηγορία πρώην προσφυγικά) ενώ οι βιλάρες πέρασαν και δεν ακούμπησαν; Αλλά, πώς αλλιώς, όταν ο ίδιος ο Υ(«ΠΕ»)ΧΩΔΕ διατηρεί αυθαίρετο στη Σαρωνίδα;
Για τις μικρές κοινωνίες εγώ δεν μπορώ να μιλήσω, δεν έχω ιδία γνώση. Καλύπτομαι από όσα λες πάντως -με βάση αυτά που έχω ακουστά.
[Το’χεις κι εσύ το αυθαιρετάκι σου, λοιπόν!]
Άνευ Χαρτοφυλακίου (παρντόν για το «βάφτισμα», μου ξέφυγε χάριν συντομίας, αλλά δεν θα επαναληφθεί, δεσμεύομαι!), θαρρώ πως το να οριστεί η τοπική κοινωνία δεν είναι δύσκολο. Ένας δήμος είναι μια τοπική κοινωνία. Σε δήμους όπως της Αθήνας ή του Περιστερίου, έχεις τα δημοτικά διαμερίσματα. Τέλοσπάντων, μπορείς να το πεις και «γειτονιά», συνεννοούμαστε πάντως.
Το να είναι κανείς γραφικός είναι λιγότερο κακό από το να είναι δολοφόνος, βέβαια. Για μένα πάντως το να είσαι γραφικός είναι απλά θλιβερό, δηλώνει κακή αισθητική, κολλήματα, ανασφάλειες, ζητηματάκια, εν ολίγοις διάφορα πραγματάκια με τα οποία προτιμώ να μην κάνω κολλεγιά. Αλλά αυτό είναι προσωπικό.
Αυτό που νομίζω πως θα σε βρει σύμφωνο είναι πως αυτού του είδους οι γραφικότητες συνιστούν οπισθοδρόμηση. Και αφαιρούν από την αυθεντικότητα.
Τώρα για το αν διαπρέπουν τα παιδιά των μεταναστών, ε, νομίζω πως κι αυτό κλισαδούρα και urban legend είναι. Σε κάθε χώρα διαπρέπουν διάφορα παιδιά και δεν διαπρέπουν κάποια άλλα. Με τα ποσοστά των πληθυσμών να το πάρεις, αν δεν διέπρεπαν και κάποια ελληνόπουλα του εξωτερικού, δεν θα ήταν λογικό. Και θεωρώ δεδομένο ότι ένα ελληνόπουλο της γενιάς μου που μεγάλωσε στη Φρανκφούρτη είχε πολύ περισσότερες ευκαιρίες και δυνατότητες να διαπρέψει από ένα συνομίληκό μας ελληνόπουλο στο Σουφλί ή στο Καστελόριζο. Άρα ορθώς διέπρεψε, δούλεψε αξιοποιώντας όσα του προσφέρθηκαν και μπράβο του, αλλά γιατί να το κάνουμε θέμα;
Όταν κάνουμε ζήτημα μείζον το γεγονός ότι κάποιοι έλληνες διαπρέπουν, αυτό απλά φανερώνει έναν κομπλεξισμό από την ανάποδη. Έχοντας ενσωματώσει την ήττα και τη λογική πως είμαστε μια μπανανία για τα μπάζα, έτσι και ένας από μας ξεχωρίσει, ε, αυτό το ανάγουμε σε ύψιστο γεγονός, το γράφουν οι εφημερίδες και το παίζουν τα κανάλια.
Για μένα αυτό είναι αγνός και ανόθευτος επαρχιωτισμός. Και σαν φαινόμενο απαντάται συχνάκις σε φτωχειές και χωρίς υποδομές χώρες, όπως αυτές της Μεσογείου. Πάει δε χεράκι χεράκι με εθνικές υπερηφάνειες και κολοκύθια μαριναρισμένα αυτής της συνομοταξίας.
Για τα περιβαλλοντικά/σοσιαλιστικά, θα συμφωνήσω με τον Συκ, νομίζω, αλλά αναμένω την δευτερολογία του Τσαλ.
Δικεόρε, αυτό που έγινε στη δεκατία του 80, με πέντε κουβέντες λέγεται «έκανε η μύγα κώλο» κλπ.
Ε, είπα να κουτσομιλήσω τη σλαβικη διάλεκτό σου για να σε καλοπιάσω! 😛
Σπέκυ, στην Ελλάδα συμβαίνουν πολλά μεμονωμένα περιστατικά, κάθε λογής. Γιατί εκπλήσσεσαι;
ΥΓ Σε ό,τι με αφορά δεν πρόκειται περί political correctness, αλλά μάλλον περί καλαισθησίας.
(Επίσης, είναι και ένα «μεταξύ μας αστείο» με τον Δικηγόρο, και απολογούμαι. Και τέλοσπάντων, θες να σε λέω βλαχομπίσκοτο; 😛 ).
Μπέρμπον, ε, όχι και Ουγκάντα! Τι έχεις τραβήξει πια?
Φάρε, καλές διακοπές και προσοχή με τα μπάρμπεκιου, ανάβουν φωτιές! 🙂
Καμ, είσαι γνωστός για την εμμονή σου με τις conspiracy theories, για πες λοιπόν.
Αντιδρασέξ, χμ. Ίσα ίσα: ο παρτακισμός είναι ένα φρούτο που ευδοκιμεί παντού και είναι χαρακτηριστικό της εποχής και όχι γεωγραφικό. Αν υπάρχει μια διαφορά μεταξύ «βορρείων και νοτίων» ή δυτικών και λοιπών ή όπως θες πές το, ας μην κολλάμε στις ορολογίες, αυτή έχει να κάνει με την εφαρμογή των νόμων. Όχι με την εφαρμογή της τιμωρίας. Αλλά με τη συνείδηση των απλών τύπων σαν εσένα κι εμένα ότι «όταν το φανάρι είναι κόκκινο δεν το παραβιάζω, γιατί δεν είναι μαγκιά να σκοτώσω κάνα άτυχο παιδάκι».
Με αυτή τη λογική, δε διαφωνώ στην προσθήκη «τι πολίτες», αν και μια παροιμία λέει πως το ψαρι βρομάει από το κεφάλι (καλά, για μένα προσωπικά, όλα τα ψάρια βρομάνε γενικώς, αλλά άλλο καπέλο αυτό). 🙂
Πωπω, χαμός… από που να αρχίσω… Λοιπόν αρχικά συμφωνώ με το ποστ Κροτ 100% (όχι δεν έχω πυρετό). Εννοείται ότι η αυτοδικία δεν είναι λύση, ειδικά όταν γίνεται μεμονωμένα. Συζητείται δηλαδή μόνο σε περίπτωση συλλογικής αυτοδικίας, π.χ. σκοτώνουμε τον δικτάτορα. Αλλά ας μην ξεφύγω απο το θέμα, εννοείται ότι καλύτερα πάρκο παρά τσιμέντο. Εννοείται ότι το κράτος πρέπει να αποζημιώνει όταν απαλλοτριώνει σε πραγματικές αξίες και όχι μπαρμπούτσαλα (επιστημονικός όρος ε;). Εννοείται ότι ο εμπρησμός έπρεπε να είναι κακούργημα ειδικά όταν δεν είναι απο αμέλεια. Τώρα που το σκέφτομαι αντί να βάζουν τους εμπρηστές φυλακή (λέμε τώρα, αν και εφ’όσον τους πιάσουν) να βάζουν να ξαναφυτέψουν όλη την καμμένη περιοχή με δικά τους έξοδα, καλό ε ;!
«Αυτό που προσπαθώ να στηλιτεύσω δεν είναι μόνο αυτό καθεαυτό το γεγονός, αλλά η περιρρέουσα νοοτροπία της αυτοδικίας, του χάρβαλου και της επίθεσης επί δικαίων και αδίκων, ως της καλύτερης άμυνας.» (κροτ)
«Εγώ θα έλεγα πιο πολύ: Τι πολίτες. Και η αφεντομουτσουνάρα μου μέσα.
Γιατί όλα τα παραπάνω, οι πολίτες τα κάνουν.
Μπορεί να καταριόμαστε το κεφάλαιο, το κράτος, τα κόμματα, τον κακό μας τον καιρό και ότι άλλο, αλλά εμείς είμαστε που δημιουργούμε τα παραπάνω. Όλα. Ή έστω, τα αφήνουμε να συμβαίνουν.» «Όχι, τα περισσότερα συμβαίνουν παντού, σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε διάφορους βαθμούς, γιατί παντού υπάρχουν άνθρωποι.» (σεξοαντιδραση)
Σας συνδυάζω γιατί έχετε δίκιο και οι δύο, αυτά όμως όλα που συμβαίνουν δεν είναι μόνο επειδή παντού υπάρχουν άνθρωποι αλλά μάλλον γιατί δεν έχουμε δημοκρατία, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στις Βρυξέλλες ούτε πουθενά. Μπορεί να υπάρχουν διάφοροι δημοκρατικοί θεσμοί αλλά δεν φτάνει αυτό. Όσο δεν έχουμε δημοκρατία δεν θα βελτιώνεται τίποτα.
Τέλος, κύριε Τσαλ «για τον Σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι» που έλεγε και ο Γιάννος ; Γιατί σοσιαλισμό και όχι δημοκρατία ;
(Το σεντόνι είναι λινό για να μην ζεσταίνει 🙂 )
Χάππι, χα χα χα! Πάω να δω ποιος φούρνος γκρεμίστηκε και συμφωνούμε!!
Αλλά, οκ, έχουμε ένα μικρό αγκαθάκι, μιας και εγώ πιστεύω (και το’χω πει και πολλές φορές εδώ μέσα) πως η δημοκρατία είναι το καλύτερο από όσα συστήματα έχουν εφαρμοστεί, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει κάποιο καλύτερο που ακόμα δεν είδαμε να εφαρμόζεται.
Ο σοσιαλισμός που λέει ο Τσαλ έχει ένα άλφα παρελθόν, αλλά εγώ δεν πιστεύω πως αυτό το παρελθόν συμβαδίζει με τη θεωρία του.
Ας μην ξεχνάμε πως, ως κι η Μαρία (τι, ποια Μαρία;) δηλωσε ότι «παλεύουμε για το σοσιαλισμό και την αξιοπρέπειά μας»! (ντάξει, δε θα ξαναπώ άλλα σόκιν!).
Τσαλ, όπως βλέπεις, η δευτερολογία σου είναι λαϊκό αίτημα! Ακούς, Τσαλ?
“παλεύουμε για το σοσιαλισμό και την αξιοπρέπειά μας”;
μα πώς είναι δυνατό αυτό, Μαρία με τα πρασινορόζ;
Ή (τέτοιου είδους) σοσιαληστής ή άνθρωπος αξιοπρεπής, δυοίν θάτερον…
(δώστε το βαλσαμωμένο dodo στο Λαό!)
θέλω και γω βιβλιοστάτη! ναι! στην πλέμπα, δώστε τον όλο στην πλέμπα!
Το θέμα της επιτυχίας στο εξωτερικό θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι δεν είναι τόσο απλουστευμένη υπόθεση και η στατιστική μάλλον δεν έχει και πολύ θέση εδώ, ο ισχυρισμός δηλαδή, δούλεψε ή / και του δόθηκαν εικαιρίες έχει ασφαλώς τη σημασία του, εφόσον ικανοποιούνται όμως μια σειρά από άλλες συνθήκες.
Ο αλλοδαπός έχει μια σειρά από πολλά εμπόδια να παρακάμψει, κι αυτά είναι η γλώσσα, η προφορά, τα κολλήματα γενεών που κουβαλάει στο αίμα του, η καχυποψία, το χρώμα, ο επαρχιωτισμός όπως λες, ακόμα και η αισθητική. Το να καταφέρει κανείς να διαπρέψει κάτω από αυτές τις αντιξοότητες, δεν είναι καθόλου urban legend και σαφώς η αναφορά σε αυτό δεν συνιστά επαρχιωτισμό.
Εάν μετά από όλα αυτά, κάποιος καταφέρει να διαπρέψει, ορθώς ανάγεται σε μείζον θέμα, άξιο αναφοράς κι αυτό ουδεμία σχέση με εθνικές υπερηφάνειες και άλλα πατριωτικά (αν και δεν βρίσκω και κάτι κακό σε αυτό που λέγεται εθνική υπερηφάνεια, είναι άλλωστε θέμα οπτικής και χειρισμού, αλλά αυτό ίσως να αποτελέσει σχολιασμό σε άλλο άρθρο).
Μην ξεχνάς επίσης ότι μιλάμε και για διαφορά μεγεθών εδώ, το να διαπρέψει κάποιος σε πολυπληθείς αγορές, όπως π.χ. της Γερμανίας ή των Η.Π.Α. συνιστά σημαντική επιτυχία σε σχέση με μια επιτυχία στην Ελλάδα, ακόμα κι αν ο διαπρέπων στο εσωτερικό καταφέρει να κάνει εξαγωγή της επιτυχίας του. Ο δεύτερος έχει να αντιμετωπίσει μια Πολιτεία η οποία δεν δίνει μεν εύκολα ευκαιρίες, είναι όμως μια ενσωματωμένη οντότητα σε μια ομοιογενή σε γενικές γραμμές κοινωνία, ο πρώτος αποτελεί αρχικά τουλάχιστον ξένο σώμα και ίσως οι ευκαιρίες που θα του δοθούν θα πρέπει να περάσουν ενδεχομένως από το κόσκινο της προκατάληψης. Παλαιότερα αυτό ήταν εντονότερο, τώρα τα πράγματα έχουν σημαντικά αμβλυνθεί, όμως μην ξεχνάς ότι ο σημερινός Έλληνας (κι αυτό εσύ θα το ξέρεις καλύτερα) που παλεύει στο εξωτερικό παίζει σχεδόν «ίσοις όροις» με τους ντόπιους, σε θέματα παιδείας, αισθητικής και πολιτισμού, ενώ παλαιότερα υπήρχε χάσμα και χρειαζόταν διπλή και τριπλή προσπάθεια για την διάκριση. Το γεγονός βέβαια ότι οι αποστάσεις έχουν μικρύνει δεν οφείλεται μόνο στην ανάγκη των νεοελλήνων να πλησιάσουν εγγύτερα την «Ευρώπη», αλλά και στη βελτίωση του βιωτικού επιπέδου μας, ειδικά μετά τη Μεταπολίτευση, για αυτό πάντα υποστηρίζω ότι τα χρήματα μπορεί μεν να δημιουργούν κακή αισθητική (ποιός ορίζει όμως την καλή αισθητική;), ειδικά όταν σου έρχονται κάπως απότομα, αλλά μακροπρόθεσμα αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες. Η Μερσεντές και το κιονόκρανο, είναι μια γραφικότητα, αλλά θα αφήσει κληρονομιά πίσω της και οι νόμοι της εξέλιξης θα εφαρμοστούν.
Μην ξεχνάς επίσης ότι κάθε επιτυχία από μόνη της είναι άξια αναφοράς και τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Σεντόνι έγραψα, αλλά είναι που ένιωσα καλύτερα που με αποκάλεσες με το πλήρες ονόμα μου 🙂
Αρειανοί…
@ Φοξ τροτ κροτ [που πάλι αρχίζει και τρίζει…]
@»[Το’χεις κι εσύ το αυθαιρετάκι σου, λοιπόν!]»
μπα που να κυνηγάς την ουρά σου, γκριφόν του καναπέ! [η αληθεια είναι πως έχω μια αλλαγή χρήσης, αλλά από το γουγλ ερθ δε φαίνεται… Πάντως ίντσα παραπάνω των προβλεπομένων]
Το θεμα της εκτός σχεδίου δόμησης είναι μεγάλο. Θα φέρω κι ενα παράδειγμα να καταλαβεις τι εννοώ. Εχω μια Θεία που έχει τρεις κόρες [να ‘ναι καλα]. Εχει ένα οικόπεδο 6 στρεμμάτων εκτός σχεδίου. Πέρασαν τα χρόνια, οι κοπέλες ήθελαν να έλθουν σε γάμο κοινωνία -καλα να πάθουν, το είπαμε και στου διαδρομιστή το βλογ- και θέλανε κι ένα σπιτάκι η καθε μια. Έλα όμως που η περιοχή με το οικοπεδάκι είναι υπο ένταξη. Εδώ και 14 χρόνια!!! Που σημαίνει: δεν είναι εκτός σχεδίου να χτίσουν τα 300 τετραγωνικά μέτρα περίπου που προβλέπεται για οικοπεδα 6 στρεμμάτων, αλλά δεν είναι κι εντος για να πάει στο σωστό συντελεστή -στον όποιον, δεν έχει σημασία- για να επιτραπεί η οικοδομική δραστηριότητα. Το σχέδιο πόλεως έχει κολλήσει στην πράξη εφαρμογής και κάθε οικοδομική εργασία απαγορευεται μεχρι να ολοκληρωθεί η πράξη εφαρμογής. Γιατί δεν ολοκληρώνεται η τελευταία; Αρχικά, πριν από χρόνια -θυμίζω πως είναι 14 ετών σκάλωμα- το αρχικό κονδύλι που είχε δεσμευτεί, φαγώθηκε. Γνωστή τακτική προυπολογισμου: εγγράφεις κονδύλια και μετά τα τραβάς για αλλη δουλειά, όμως λες «δεν πειράζει, θα τα ξαναβάλω στη θέση τους» αλλά στο μεταξύ εκλογές ή ανασχηματισμοι και νέοι υπουργοί, πάνε τα λεφτά! Πέρασαν χρόνια, βρέθηκαν τα λεφτά. Έλα όμως που άλλαξε η τοπική αυτοδιοιήκηση και δεν ήταν ίδιου χρώματος με εκείνο του ΥΠΕΧΩΔΕ! Φασαρίες, διορθώσεις, πάρτε το σχέδιο πίσω, ενστάσεις κλπ. Βάλε και κάποιους ημέτερους που θέλανε να βολευτουν με επαναχαράξεις δρόμων και κοινόχρηστων περιοχών, ημετεροι που πιάνανε την τοπική αυτοδιοίκηση για το νιτερέσο. Μετά ξανά εκλογές. Μετά ξαναχαθήκανε τα λεφτά [δευτερη φορά!]
Αποτέλεσμα: η θεια δεν έχει εκατομμύρια με ουρα. Εκει που έχει πάει η αγορά ακινήτων δεν μπορεί να αγοράσει ή να χτίσει σπίτι. Στο μεταξύ δημιουργήθηκαν στεγαστικές ανάγκες πρώτου βαθμού (όχι εξοχικά και βίλες). Η περιοχή είναι προς ένταξη, αλλά ένταξη δεν βλέπει. Αυθαίρετο δεν ρίχνει να βολευτεί μέχρι να ενταχθεί και να το νομιμοποιήσει εκ των υστέρων. Πληρώνει τρία νοικια στις κόρες τόσα χρόνια [βάλε πόσες δόσεις ένος στεγαστικου δανείου δλδ χαμένες].
Η θεια.
Οι γειτονες όμως δεν περιμένουν σαν τη θεία.
Και χτίζουν τόσα χρονια και χτίζουν…
Τώρα όταν θα έλθει η ώρα της ένταξης, το σχέδιο που θα πάει να εφαρμοστεί, με τις διαπλατύνσεις δρόμων, με τη δημιουργία κοινόχρηστων χώρων κλπ κλπ, θα πέσει πανω σε διαμορφωμένες αυθαίρετες καταστάσεις, και δεν θα εφαρμοζεται…
«Βασικά πιστεύω ότι ο Ελληνας που βγαίνει έξω αισθάνεται προκαταβολικά παρερμηνευμένος. Συνοδευόμαστε από ένα γραφικό φολκλόρ, από Ζορμπάδες μέχρι Ωνάσηδες και το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε είναι να δείξουμε ότι δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο».
Από την εφημερίδα Καθημερινή.
«Δεν αρκεί δηλαδή να φτάσω εγώ στο σημείο να θεωρώ ότι η Σουηδία είναι πατρίδα μου, αλλά πρέπει και η Σουηδία να με θεωρεί δικό της κομμάτι. Και γιʼ αυτό εγώ αυτό το ρητό το εξηγούσα πάντα αλλιώς στον εαυτό μου, δηλαδή αυτό που θεωρείς πως είναι το καλύτερο που πρέπει να κάνεις στην πατρίδα σου πρέπει να το κάνεις όπου βρεθείς. Η ξενιτιά δεν είναι άλλοθι για να γίνεις κάποιος άλλος»
Από την εφημερίδα Αυγή.
Μερικά όμορφα λόγια από έναν Έλληνα ο οποίος κάποια στιγμή έφυγε από την Ελλάδα και κατέληξε στη Σουηδία στην οποία ζει μόνιμα, εδώ και 45 περίπου χρόνια και σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Σουηδούς συγγραφείς. Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, κάποια στιγμή σου προτείνω να τον διαβάσεις.
(από το μπαλκόνι)
Αγαπητέ ευρωπαϊκέ λαέ… (λέω ευρωπαϊκέ γιατί γνωρίζω πως υπάρχουν και συνέλληνες της διασποράς, αλλά και για να είμαι στο πνεύμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης)
Θα δευτερολογήσω προσπαθώντας να απαντήσω στις αναφορές που έγιναν στις πρωτολογία μου.
Καταρχήν το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ το ανέφερα προφανώς χάριν αστεϊσμού.
@συκουβέλη
Γι’ αυτό είπα «ποιο κράτος» και «ποιο πολίτευμα». Τα καθεστώτα του Τσαουσέσκου και του Ντενγκ Χσιαo Πινγκ μόνο κατ’ επίφαση ήταν σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά, επομένως προφανώς δεν μπορεί είναι πρότυπα οικολογικής πολιτικής. Θα προσέθετα και η Σοβιετία του Στάλιν, αλλά για να είμαι δίκαιος πρέπει να παρατηρήσω πως πριν 50 ή και 20 χρόνια δεν ήταν ακόμα γνωστές, στο ευρύ κοινό τουλάχιστο, οι συνέπειες άπό τη μόλυνση του περιβαλλοντος. Κατανοώ τη βάση του σκεπτικισμού «και οι άλλοι τα ίδια θα κάνανε», αλλά δεν είναι σωστό να συμψηφίζουμε ό,τι έγινε με ότι πιθανά να είχε γίνει. Επί της ταμπακέρας, μιλώντας σήμερα για σοσιαλισμό προφανώς δεν σημαίνει να παραδειγματιζόμαστε και να νοσταλγούμε τα λάθη και εγκλήματα που έγιναν κάποτε στο όνομά του. Προϋποθέτει: α) Να αξιοποιήσουμε το πλουσιότατο ιδεολογικό του υπόβαθρο, κληρονομιά των μεγάλων δασκάλων του, οχι δογματικά αλλά ανοιχτόμυαλα και γόνιμα. β) Να αξιοποιήσουμε την προηγούμενη θετική εμπειρία, στις περιπτώσεις που εφαρμόστηκε. Και όχι μόνο στα καθεστώτα του λεγόμενου υπαρχτού σοσιαλισμού, αλλά και σε άλλες κοινωνίες, από την κοινοβιακή αγροτική οικονομία των Ίνκας μέχρι τις κολεκτίβες των Τσιάπας και του Παρανά. γ) Να συμπληρώσουμε την προηγούμενη γνώση και εμπειρία, με νέες ιδέες, πρωτοβουλίες και κινήματα, δουλεύοντας για έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο και οικολογικό πρόσωπο. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και πρόκληση της γενιάς μας.. Όταν αναλάβει τα ηνία η επόμενη ίσως είναι ήδη πολύ αργά.
@AX
Δε νομίζω πως η αριστερά προσπαθεί να οικειοποιηθεί την οικολογική πολιτική, σήμερα τουλάχιστο. Όλοι προσπαθούν πλέον να την οικειοποιηθούν γιατί… πουλάει. Η αριστερά θεωρώ ότι έχει αγκαλιάσει την οικολογία πιο σοβαρά, και κυρίως πιο μαχητικά. Και με μεγαλύτερη συνέπεια, γιατί την είχε ψηλά στην ατζέντα της σε εποχές που (η οικολογία) αντιμετώπιζε αδιαφορία ή και χλεύη.
@νομοδιδάσκαλε undantag
Συμφωνώ με την ταξική σου ανάλυση. Το ΠΑΣΟΚ (στην πρώτη τετραετία ιδιαίτερα) έκανε ένα καλό, ανέβασε ένα περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας, και δύο κακά. Επιδώθηκε στην ίδια αν όχι χειρότερη λεηλασία και αναξιοκρατία με τη δεξιά και, το χειρότερο, πρόδοσε τα οράματα και τα συνθήματα της αριστεράς. Με αποτέλεσμα τη σημερινή διάλυση του κράτους και την απογοήτευση των πολιτών, που αποτυπώθηκε στις προγούμενες εκλογές με υψηλή αποχή και στροφή προς την άκρα δεξιά.
@σεξοαντιδραστικέ
Σωστή η προσθήκη, «και τι πολίτες». Πρόλαβε και σου απάντησε η οικοδέσποινα, με το «ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι». Η ατομική ευθύνη πάνντα είναι δεδομένη, αλλά εγώ είμαι πιο απαιτητικός απέναντι στο κράτος, τη συντεταγμένη πολιτεία, την κορυφή τέλος πάντων, για να ενημερώσει, να ενθαρρύνει, να κινητοποιήσει και να εμπνεύσει σωστές ατομικές συμπεριφορές. Βέβαια κάποιος μπορεί να πει ότι το κράτος για να τα κάνει αυτό πρέπει να πιεστεί από τους πολίτες, όπερ φαύλος κύκλος. Η απάντησή μου είναι, πως για να λύσουμε ένα πρόβλημα πρώτα ορίζουμε τις αρχικές συνθήκες και το σύστημα αναφοράς. Θεωρώ λοιπόν, ότι για να μη συγκρούεται το ατομικό με το δημόσιο συμφέρον, αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε μια κοινωνία δομημένη για να ικανοποιεί τις ανάγκες των μελών της, δηλαδή κοινωνία σοσιαλιστική και όχι σε μια κοινωνία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρότερων, δηλαδή καπιταλιστική. Προσοχή, έχω γράψει «μπορεί να γίνει». Που πάει να πει ότι δεν είναι αυτονόητο πως κάθε σοσιαλιστική ή φερόμενη ως σοσιαλιστική κοινωνία πετυχαίνει αυτό το σκοπό. Όμως, προσφέρει τις δυνατότητες, κάτι που το αντίπαλο σύστημα δεν μπορεί να το κάνει, γιατί η απληστεία του κέρδους καταπίνει κάθε οικολογική συνείδηση, αίσθημα δικαιοσύνης ή ηθική.
@HH
Δεν ξέρω τι έλεγε ο Γιάννος και η Γιάννα, αλλά εξαρτάται πως αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία. Ιδεατά είναι επιθυμητός και ο σοσιαλισμός και η δημοκρατία. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν ο σοσιαλισμός εγκαθίσταται με δημοκρατικές διαδικασίες, δλδ εκλογές. Ύπήρξαν τέτοια παραδείγματα, με χαρακτηριστικό τη Χιλή του Αγιέντε. Δυστυχώς, τις περισσότερες περιπτώσεις οι δυνάμεις της αντίδρασης τσάκισαν και τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Ο άλλος δρόμος, ο πιο δύσκολος και «αμφιλεγόμενος», είναι η εγκαθίδρυση σοσιαλισμού με επαναστατικό τρόπο. Τότε αναγκαστικά περνάμε από το στάδιο της δικτατορίας του προλεταριάτου, κατά το οποίο «θυσιάζουμε» ένα μέρος της δημοκρατίας για να ανοίξουμε το δρόμο στο σοσιαλισμό, με δυναμικά μέσα. Οι ενστάσεις σε αυτή τη διαδικασία κατανοητές και δεκτές. Προσωπικά είμαι ενενδοίαστα υπέρ μιας σοσιαλιστικής επανάστασης, εφόσον οι συνθήκες το απαιτήσουν, γιατί προτιμώ μια κοινωνία που η εργατική τάξη θα κυβερνά και θα ζει με εξιοπρέπεια ενώ οι πρώην δυνάστες της θα υποφέρουν, σε σχέση με το αντίστροφο.
Αυτά είχα να πω, ελπίζοντας να μην κούρασα υπερβολικά με τον «φιντελικό» μου. Και ελπίζω όπως πάντα η ιστορία να με δικαιώσει!
(χαιρετώ αρχηγικά το συγκεκριμένο πλήθος α λα Αντρέας, με ηχητική υπόκρουση Καρλ Ορφ)
Ναι καλή μου σοβιετικιά φίλη έκανες ατόπημα με τους Βλάχους αλλά αυτόν τον στερεοτυπικό τίτλο τι τον ήθελες?!
Συμφωνώ για την Ελλάδα και τη χωριατίλα της- η οποία ενισχύεται από όλο το νομοθετικό εποικοδόμημα- πχ βλέπε αναθεώρηση αρθρου 24, νέος χωροταξικός σχεδιασμός κτλ. Επίσης εκνευρίζομαι από τις διαφημίσεις της ΜΑΡΦΙΝ και τη κάθε τράπεζας που και καλά προστατεύει το περιβάλλον.. Με τέτοιους αδηφάγους, ο χωριάτης που καίει το δάσος είναι απλά ένα πταίσμα!
Και του λέγαν του Αλιέντε!Πρόεδρε να δώσουμε όπλα στο λαό, τίποτα αυτός!όχι θα τον άφηνε ήσυχο η αντίδραση τον Αλιέντε!Δεν μπορείς να αποφύγεις τη σύγκρουση, δυστυχως.
Και μια και λέμε για διάφορες χώρες, πιστεύω ότι οι ελληνικές πόλεις είναι οι πιο άσχημες του κόσμου, ακομα και από τις μεγάλες αμερικάνικες, οι οποίες όπως και να χει έχουν ένα κάποιο στυλ.
@Kροτ
Σαν ποιο δηλαδη συστημα που δεν είδαμε να είναι καλύτερο ;
@Τσαλ
Και γιατί να μην αφήσουμε τον λαό να αποφασίσει τι οικονομικό σύστημα θα ακολουθήσει ; Και γιατί να μας κυβερνά η εργατική τάξη ; Να καταργηθούν τελείως και οι τάξεις (όχι του σχολείου) και η εργασία τι την έχουμε την τεχνολογία !
Μιας και αρχιζει και ανοιγει η κουβεντα και σε αλλο θεμα λογω της θεσης του Ανευ Χαροφυλακιου, ας πω τη γνωμη μου μεσω της εμπεριας μου. Μενω οπως και η Κροτ στο Βελγιο, το οποιο εχει μια ιδιαιτεροτητα σε οτι αφορα τη συνθεση του ελληνικου πληθυσμου. Δεν ειναι μια χωρα που υπαρχουν μονο οι μεταναστες πρωτης γενιας (εκεινοι που τους εχουμε συνδυασει με τα καραβια και τον Καζαντζιδη) και οι απογονοι τους οπως η Αυστραλια, ή μια χωρα που οι Ελληνες ειναι ενας μονιμος μεν, δυναμικος δε πληθυσμος οπως εκεινοι που ειναι στην Αγγλια, φοιτητες δηλαδη 18-28 χρονων.
Στο Βελγιο υπαρχουν εκεινοι που ηρθαν μεταναστες το 60 (“στου Βελγιου τις στοες” που ελεγε και το ασμα), μια νεα κοινοτητα δημιουργηθηκε με την εισοδο στην ΕΟΚ και την ελευση οσων δουλευαν στην Κομισιον και το Κοινοβουλιο και εχουμε τελος (ειδικα την τελευταια δεκαετια) και εκεινους που ερχονται για μεταπτυχιακα, διδακτορικα και προγραμματα stage. Αρκετοι απο τους τελευταιους θα μεινουν και θα δημιουργησουν τη βαση για εναν πιο μονιμο πληθυσμο μεταναστων (οπως ο υποφαινομενος και η Κροτ).
Δυστυχως ή ευτυχως, αν θελουμε να γενικολογησουμε και να βαλουμε τους ανθρωπους στη λογικη των μεσων ορων, υπαρχουν διακριτα ορια αναμεσα στους Ελληνες μεταναστες. Οι πρωτοι (και πιο οριτζιναλ) ειναι αυτοι που τωρα εχουν κυριως εστιατορια (η επιλογη των ονοματων ειναι παντα αναμεσα σε ποσάιντον, μάικονος, χερκουλίς), μπαρ και μαγαζια με ρουχα. Πολλα παιδια (ή ακομα και εγγονια) των πρωτων μεταναστων δεν γνωριζουν καν ελληνικα, ενω σε ποσοστα μιλωντας, δεν προχωρησαν τοσο στις σπουδες τους οσο τα παιδια των εργαζομενων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ (το δευτερο μεταναστευτικο κυμα) που ειχαν απο την αρχη αλλα προνομια, μεγαλες αποδοχες, σπουδες στο «ευρωπαϊκο σχολειο», κανενα αγχος για το αν ο μπαμπας εχει το βραδυ δουλεια. Τελος υπαρχει η νεα γενια που εχει μεγαλωσει στην Ελλαδα και δοκιμαζει την τυχη της στο εξωτερικο. Εχει λαβει ηδη ανωτερη εκπαιδευση και ερχεται εδω για διαφορους λογους που θα παιξουν αργοτερα σημαντικο ρολο στο αν θα παραμεινει για αρκετο χρονικο διαστημα ή θα τα μαζεψει και θα φυγει.
ΥΓ. Τελικα παραμενω ο μονος που δεν εχω κανενα προβλημα με τους «βλαχους». Δεν ξερω, ισως και οσοι εχουν βλαχικη καταγωγη να μην εχουν προβλημα. Στην τελικη η οικογενειακη μου μεριδα στον Πυργο ειναι, για τον οποιο εχω ακουσει διαφορα. Ε, ποτε δεν εχω παρεξηγηθει, ισα ισα που το βρισκω και νοστιμο.
@Speculoos
😉 Στον Πύργο, ε? Για φαντάσου… ;-Ρ
Από συνειδητή επιλογή, τα τελευταία χρόνια μένω, όχι στην πόλη του Πύργου, στην οποία βρίσκω μόνο μερικά σημεία απίστευτα όμορφα και όλα τα υπόλοιπα απλά προτιμώ να μην τα σχολιάζω, αλλά στην Αρχαία Ολυμπία. Και επειδή οι δρόμοι μου με πηγαίνουνε ως ημιμόνιμη κάτοικο και σε άλλες περιοχές εκπληκτικού φυσικού κάλλους και επίσης εκπληκτικού αφύσικου κάλου πολλών από τους κατοίκους τους, έχουμε πάντα με τον περίγυρό μου ανάλογες συζητήσεις. Ακόμα είναι υπό συζήτηση αν όλα αυτά τα λέμε από την άνεση του καναπέ μας, και την ασφάλεια της δουλειάς μας που μας βάζει αυτόματα σε μια άλλη εντελώς διαφορετική κατηγορία από αυτή των περισσοτέρων γύρω μας. Θεωρώ όμως, ότι κάποια πράγματα πρέπει να είναι αδιαμφισβήτητα και πλέον που η πληροφόρηση, η βασική μόρφωση και η βασική ενημέρωση υπάρχει γύρω μας σε πολύ μεγάλο ποσοστό, είναι με αυξανόμενο ποσοστό και η ευθύνη όλων γύρω μας να τηρούνε κάποια βασικά πράγματα.
θα καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία. Όταν κάποτε έφυγα από την Ελλάδα και αναζήτησα την τύχη μου στο εξωτερικό, όχι σαν γκαρσόνι ή σαν ανθρακορύχος, έχοντας στα μπαγκάζια μου πτυχία, όρεξη για δουλειά, ένα κασετόφωνο που έπαιζε άλλοτε Nick Cave, άλλοτε Μπαχ, άλλοτε Σιδηρόπουλο, αλλά ποτέ Καζαντζίδη, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά η επιλογή να φύγω ήταν δική μου και δεν έγινε από ανάγξη, αισθάνθηκα ότι έπρεπε να περάσω από διάφορα κοινωνικά εμπόδια για να σταθώ και να μου δοθούν οι ευκαιρίες. Πίσω από τη στυλιζαρισμένη ευγένεια του Γερμανού, Γάλλου, κλπ, υπήρχε μια καχυποψία, έπρεπε να παίξεις στο δικό τους τεραίν, χωρίς όμως να ξεχάσεις και τις καταβολές σου. Εάν έμενα στην Ελλάδα, δεν θα είχα τα εμπόδια ενδεχομένως που είχα, ίσως ούτε και τις ευκαιρίες, αλλά το αποτέλεσμα ίσως τελικά να ήταν το ίδιο, γιατί πιστεύω βαθιά ότι ο προορισμός μου ήταν κατά κάποιο τρόπο προδιαγεγραμμένος, υπήρξα πλασμένος για να κάνω αυτά που έκανα, ακόμα κι αν χρειαζόταν να περάσω από την τρύπα της βελόνας.
Εμπόδια θα υπάρξουν παντού στο δρόμο, στην αρχή, στη μέση, στο τέλος, θα υπάρξουν, ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά όπως λέει και ο Καλλιφατίδης τον οποίο αναφέρω παραπάνω: «αυτό που θεωρείς πως είναι το καλύτερο που πρέπει να κάνεις στην πατρίδα σου πρέπει να το κάνεις όπου βρεθείς. Η ξενιτιά δεν είναι άλλοθι για να γίνεις κάποιος άλλος”.
Το θέμα είναι να το θες!
Χωρίς καμία διάθεση διδαχής, ο καλός, που λέει κι ο λαός, ποτέ δεν χάνεται, απλά μπορεί λίγο να ταλαιπωρείται.
Άνευ Χαρτοφυλακίου, θα συμφωνήσω απόλυτα με την τελευταία φράση πως κάθε επιτυχία έχει την αξία της και πως τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο.
Θα πω ακόμη πως δεν έχω εμπειρία των συνθηκών που επικρατούσαν πριν την δεκαετία του 90, μιας και ήμουν πολύ μικρή ή μη υπαρκτή εκείνες τις εποχές. Γνωρίζω αυτά που γνωρίζω ζώντας στην Ελλάδα ως το 2002 και εκτός Ελλάδας έκτοτε. Θα πω ακόμα πως βαριέμαι την παρελθοντολογία, δε μπορώ να ασχολούμαι πια με τα πέτρινα χρόνια των 60s, εντάξει τα ξέρω όλα αυτά, μου τα είπαν κι οι γονείς μου, αλλά μπάστα.
Δε θεωρώ σε καμία περίπτωση πιο αξιόλογη την επιτυχία του Έλληνα της Γερμανίας από εκείνη του Σουηδού που ζει στη Βρετανία ή του Έλληνα που έφυγε από το Καστελόριζο και πήγε στην ΑΘήνα. Όλες είναι σημαντικές, και δεν είναι συγκρίσιμες, γιατί καθένας από τους τρεις ξεκίνησε από άλλη αφετηρία, έθεσε χ,ψ,ω στόχους, πέτυχε μέρος ή όλους, δεν έχει σημασία. Μπράβο τους.
Από κει και πέρα γιατί να είμαι εγώ περήφανη για τον Καραθεωδορή; Εξαιρετικός επιστήμονας, σπουδαίο μυαλό, χίλια μπράβο του, αλλά σε τι η δική ΤΟΥ επιτυχία κάνει εμένα περήφανη; Μαζί προσπαθήσαμε; Έκανα κάτι εγώ για να είμαι περήφανη που εκείνος είναι μεγάλος επιστήμονας; Αυτή είναι η ένστασή μου με τις εθνικές υπερηφάνειες και τα συναφή, αλλά όντως είναι άλλο θέμα και ξεφύγαμε.
Μια λέξη ακόμα. Λες «Η Μερσεντές και το κιονόκρανο, είναι μια γραφικότητα, αλλά θα αφήσει κληρονομιά πίσω της και οι νόμοι της εξέλιξης θα εφαρμοστούν.»
Η παράδοση και το παρελθόν έχουν την αξία τους. Από την παράδοση και το παρελθόν είναι χρήσιμο να φιλτράρουμε τι παίρνουμε και κάποια να τα αφήνουμε. Τη φράση στα εισαγωγικά, προσωπικά όχι απλά την αφήνω πίσω μου, δεν έχω καμία σχέση μαζί της, και θα προτιμούσα να συνδεθώ με το αφρικάνικο ταμ-ταμ, παρά με αυτή την αηδία.
Καμ, του Άρη πλανήτη ή του Άρη Θεσσαλονίκης; elaborate pls!
Πόλλο, δανείζομαι τη γλαφυρή σου ιστορία για να την προσφέρω σε όσους νιώθουν «εθνικά υπερήφανοι».
Άνευ Χαρτοφυλακίου (δευτερολογήσας), τον έχω υπόψην τον Καλλιφατίδη και θέλω να τον διαβάσω και συμφωνώ. Φταίω εγώ που ένιωσα μια χαρά ενσωματωμένη σε όσες χώρες έζησα; Για να με νιώσει η Σουηδία κομμάτι της και για να νιώσω την Σουηδία πατρίδα μου (ή τη Γερμανία ή τη Χονολούλου) πρέπει και οι δυο μας να αφήσουμε πίσω τις προκαταλήψεις και τα στεγανά μας. Απλά πράματα.
Πρόεδρα Τσαλ, κλαπ κλαπ κλαπ, εγώ σε ψηφίζω πάντως. Δυο παρατηρήσεις:
1. Προτιμώ μια κοινωνία στην οποία δεν θα υποφέρει κανένας, ο ρεβανσισμός δεν με ενδιαφέρει προσωπικά ως χόμπυ.
2. Η σοβαρή αντιμετώπιση του περιβάλλοντος ως ενός συνόλου στο οποίο ανήκουμε εμείς δεν μπορεί να καταστεί εφικτή από κανένα σύστημα στο οποία η παντιέρα, ο στόχος και η προεξάρχουσα αξία είναι το οικονομικό κέρδος. Τελεία και παύλα, για μένα. Περιβάλλον και φιλελευθερισμός, περιβάλλον και καπιταλισμός απλά δεν υπάρχει.
Παρτιζάνα, δίκιο έχεις, αλλά περνάω μέρες χωρίς έμπνευση κι έτσι έπεσα στις κλασικούρες, τις εύκολες λύσεις. Μέα κούλπα!
Στα άλλα συμφωνώ, τις διαφημίσεις της Μάρφιν δεν τις έχω υπόψην μου, έχω όμως κάτι αντίστοιχες στο Βέλγιο, καθώς και τις καμπάνιες του Σκάι κλπ κλπ. Τα ίδια χάλια δλδ.
Χάππι, τι απάντηση μπορώ να σου δώσω; Είμαι εγώ Πυθία; Αφού δεν έχει δοκιμαστεί άλλο σύστημα, τι θες από μένα;
Όσο για το άλλο σου ερώτημα, για να μην υπάρχουν τάξεις, που είναι και η επιδίωξη, και εφόσον έχουμε δεχτεί πως θαύματα δεν γίνονται ούτε και αλλαγές σε μια νύχτα, χρειάζεται να περάσουμε και από ένα στάδιο, στο οποίο τα τωρινά αφεντικά θα πάψουν να είναι αφεντικά σωστά; Αλλά πλήρης κατάργηση του συστήματος από τη μια μέρα στην άλλη δεν γίνεται. Αυτό εννοεί ο Τσαλ (τολμώ να ερμηνεύσω τα λεγόμενα του Πρόεδρα!).
Σπέκυ, προσυπογράφω την ανάλυσή σου και δε με ενοχλεί καθόλου που είσαι Πυργιώτης. Κι ο φίλος μου ο Δικηγόρος ο undantag Βλάχος είναι (από την Καστοριά, πάλι καλά όχι από την Κοζάνη που είναι χάλια), δεν έχω προβλήματα εγώ, εδώ κάνω παρέα με Γάλλους, σε σας θα κολλήσω, χα χα χα!!
Σοφία, είδε ο γύφτος τη γενιά του!
Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και θα ήθελα πολύ να ακούσω από σένα ένα insight από τη μεριά του εσωτερικού μετανάστη -σαν εκείνο του Σπέκυ, για τους «μετανάστες πολυτελείας» που είμαστε εμείς.
Άνευ Χαρτοφυλακίου, έλα πουλάκι μου, τώρα συνεννοούμαστε! Αυτό ακριβώς είναι και η δική μου γνώμη!
[Και οι λόγοι για τους οποίους έφυγα ίδιοι περίπου είναι: στην περίπτωσή μου, επρόκειτο για αγνή περιέργεια.].
Σας φιλώ, θα είμαι λίγο in and out τις επόμενες μέρες, η μεγάλη αναχώρηση πλησιάζει γαρ! 🙂
Μα!!!!
😮
Του πλανήτη φυσικά!
@HH
Η εργατική τάξη είναι δικαιότερο να κυβερνά γιατί είναι η πιο πολυπληθής και αυτή που παράγει (συνολικά) περισσότερη υπεραξία, από την οποία τη μερίδα του λέοντος καρπούται και συσσωρεύει ως κεφάλαιο η παρασιτική κηφήνικη τάξη των αφεντικών, των βιομηχάνων, των τσιφλικάδων και των χρηματιστών-τζογαδόρων. Κατάργηση των τάξεων; Αυτό φυσικά είναι το ζητούμενο. Αλλά με ποιο άλλο τρόπο μπορεί να γίνει, αν όχι σαν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης μέσα από το ιστορικό προτσές, που θα αναδείξει δυνάμεις ανατροπής της σημερινής άδικης κατανομής του πλούτου και της εργασίας;
@ψηφοφόρε Κροτ
Η αντίσταση και επικράτηση κατά του δυνάστη δεν είναι μισαλλοδοξία, είναι φυσικό δικαίωμα και νόμιμη άμυνα κάθε καταπιεσμένου εξεγερμένου. Μην αφήνετε να σας διαβάλλουν οι αστοί πασιφιστές που λένε πως είναι γενικά και αόριστα υπέρ της δημοκρατίας και κατά του πολέμου. Και οι καλοπροαίρετοι «μεσολαβητές», που καλούν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι να τα βρουν φονιάδες και θύματα, τύραννοι και νόμιμοι κυβερνήτες, καταπιεστές και καταπιεσμένοι. Σε κάθε περίπτωση άλλωστε, αναλαμβάνω το ιστορικό και πολιτικό κόστος των λεγόμενών μου.
@Τσαλ
Κάπως παλαιοκουμουνιστικά μου μοιάζουν τα γραφόμενα σας. Ιδία πείρα βέβαια δεν έχω (λόγω του νεαρού της ηλικίας) ακουστά μόνο. Και επιμένω γιατί να μην αποφασίσουν όλοι, όχι απλά οι περισσότεροι. Δεν θέλω να αποφασίζουν άλλοι για μένα, θέλω να μετέχω των αποφάσεων είτε με την ψήφο μου είτε με το λόγο μου και πάντα με τη συμμετοχή μου. Το να ανήκω στην εργατική τάξη δεν με δένει με τον άλλο. Ούτε θέλω να ανήκω σε καποια τάξη. Οτι μένω όμως στην ίδια πόλη με κάποιον αυτό με δένει μαζί του. Το προβλημά μας είναι ποιος καρπούται την υπεραξία της εργασίας ; Τι με νοιάζει, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Η ελευθερία όμως της επιλόγης αυτή μετράει. Θα επικρατήσει το προλεταριατό και τι μετά ; Θα πάψω να καταναλώνω σαν πρόβατο ότι μου πασσάρουν ή μήπως θα έχω καλύτερη παιδεία επειδή τα μέσα παραγωγής θα είναι κρατικα ;
Ουφ, έπηξα, κάνει και ζέστη, η σκέψη μου ζεσταίνει τον εγκέφαλο και συμβάλλω στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Σταματώ.
Καλές διακοπές Κροτ. Χαίρομαι που διαφωνούμε, έτσι γνωρίζω νέες απόψεις, νέα επιχειρήματα, όλο και κάτι μένει θέλω να πιστεύω απο όλα αυτά. Τα λέμε από Σεπτέμβρη… Σμουτς σε όλους !
(Νοκ αουτ με βγαλάτε βρε πουλί μου 🙂 🙂 🙂 )
Καμ, ε και πού να ξέρω εγώ; Με έχουν πιάσει και οι ζέστες, δε μπορώ να συγκεντρωθώ!
Τσαλ, με πρόλαβε η Χάππι, μήπως είσαι ΚΚΕ, Πρόεδρα?
[Δε μίλησα για ίδιο τραπέζι εγώ πάντως. Απλά θεωρώ πως ο ρεβανσισμός γεννά εκδίκηση κοκ, και τελικά γίνεται ένας φαύλος κύκλος που δεν τελειώνει ποτε].
Χαρουμενόπαιδο, μη νομίζεις πως κι ο Τσαλ έχει ιδία πείρα -δεν είναι τόόόσο μεγάλος όσο φαίνεται, απλά είναι διανοούμενος! 😛
Μια μόνο παρατήρηση θέλω να κάνω σε όσα γράφεις. Δεν μπορείς να μην ανήκεις σε μια τάξη, εφόσον γεννήθηκες σε μια ταξική κοινωνία. Από τη στιγμή που γεννιέσαι είσαι εντός μια τάξης, αυτής τοι άμεσου περιβάλλοντός σου και αυτό σε καθορίζει εν πολλοίς (κλικ για την προηγούμενη κουβέντα μας, χε χε χε!). Η ταξική μας κοινωνία διαθέτει ταξικό ασανσέρ και μπορεί στη διάρκεια της ζωής σου να μεταβείς σε άλλη τάξη, αν και αυτό είναι αρκετά σπάνιο. Πάντως μόνο ζώντας εκτός κοινωνίας γίνεται να μην ανήκεις σε τάξη.
Από την άλλη, μπορεί να μη δένεσαι προσωπικά με ανθρώπους της τάξης σου, αυτό εγώ το δέχομαι, αλλά μεταξύ σας υπάρχει μια συλλογική μνήμη και μια συλλογική συνείδηση, που επικρατεί, ακόμα και ερήμην σου.
Έτσι είναι ο Τσαλ, βαρύ πυροβολικό!!!
Καλά να περάσεις!
Elementary καλή μου…
Το «the arrival» δεν το έχεις δεί;
ε, όχι βέβαια. Σιχαίνομαι την επιστημονική φαντασία, τη βαριέμαι όσο τίποτα άλλο.
Γι’ αυτό έχεις ελλείψεις!
{Και μη-σφαιρικές και ολοκληρωμένες προκαταλήψεις 😈 😛 }
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα λέει ο σοφός ελληνικός λαός.
Ξεκινώ την… απολογία μου, λέγοντας πως δεν είμαι ούτε ήμουν ποτέ παλαιοκομμουνιστής ή μέλος του ΚΚΕ. Και πως ήταν δυνατό να είμαι, το τελευταίο ειδικά, όταν κυνηγήθηκα λυσσωδώς με τα… ΟΠΛΑ – το άξιο παρακλάδι της Γκεπεού.
Δεν είμαι ενταγμένος ακόμα σε κάποια συνιστώσα της αριστεράς, χωρίς να αποκλείω να γίνει αυτό κάποτε, ή να δημιουργήσω… δικιά μου. Οπωςσδήποτε είμαι μαρξιστής, με την έννοια που το εξηγεί ο σύντροφος Τσε στις Σημειώσεις της Κουβανικής Επανάστασης:
Σαν μας ρωτούν αν είμαστε μαρξιστές ή όχι, η συμπεριφορά μας είναι σαν εκείνη του φυσικού που τον ρωτούν αν είναι «νευτωνικός» ή του βιολόγου που θα τον ρωτούσαν αν είναι «παστερικός». Υπάρχουν αλήθειες τόσο φανερές που είναι τελικά άσκοπο να συζητούνται. Πρέπει να είναι κανείς «μαρξιστής» τόσο φυσικά όσο είναι «νευτωνικός» ο φυσικός και «παστερικός» ο βιολόγος, υπολογίζοντας ότι αν νέα φαινόμενα προκαλέσουν νέες αντιλήψεις, εκείνα που πέρασαν δεν χάνουν τη συμμετοχή τους στην αλήθεια.
Επίσης εμπνέομαι και ασπάζομαι σε μεγάλο βαθμό το έργο των δασκάλων Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Λούξεμπουργκ, Γκράμσι, Μαριάτενγκι και από τους σύγχρονους, του «κακού μαέστρου» Τόνι Νέγκρι, όπως και τους αγώνες των επαναστατών Τουπάκ Αμάρου, Μπολίβαρ, Μαρτί, Μορασάν, Σαντίνο, Χο Τσι Μινχ, Τσε Γκεβάρα, Σουμποκομαντάντε Μάρκος κ.α. Θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά σέβομαι τα μπάνια του λαού και τις άδειες των μελών του δικαστηρίου, αλλά και των ακροατών της δίκης/αναγνωστών των πρακτικών της. Θα προσθέσω μόνο κάποια λόγια της Ρόζα Λούξεμπουργκ που διάβασα σήμερα.
Ο μαρξισμός είναι μια επαναστατική αντίληψη του κόσμου, που αγωνίζεται ακατάπαυστα για καινούρια αποτελέσματα, που δεν απεχθάνεται τίποτα περισσότερο από τις στατικές, οριστικές φόρμουλες, μια αντίληψη που θέτει σε δοκιμασία τη ζωντανή της δύναμη μέσα στην κλαγγή των όπλων της αυτοκριτικής και των κεραυνών της Ιστορίας.
Εγώ δε θα μπορούσα να υπερασπιστώ καλύτερα των εαυτό μου. Προσδοκώ η ιστορία να μας δικαιώσει, τους δασκάλους μου και μένα!
@Χάπυ
Κρίμα που φεύγεις και δεν προλαβαίνω να συντάξω… βιβλιογραφία μαρξιστικής κατήχησης για τις διακοπές σου. Αστειεύομαι φυσικά. Καλά να περάσεις και να επιστρέψεις ανανεωμένη στους ταξικούς αγώνες του Σεπτέμβρη.
Η απάντηση που σου έδωσε η… νεαρή σ/σα Κροτ είναι πολύ καλή. Να προσθέσω μόνο, ότι όλοι δικαιούνται να συμμετέχουν στις αποφάσεις για τα κοινά, αλλά είναι δύσκολο να υπάρχει ομοφωνία και αμεσότητα. Γι’ αυτό εμείς προτείνουμε το σύστημα της διπλής εξουσίας, σύμφωνα με το οποίο τα εργατικά (και φοιτητικά, στρατιωτικά, γειτονιάς κλπ) συμβούλια αποφασίζουν, και η – κεντρική – κυβέρνηση υλοποιεί απλώς τις αποφάσεις. Αυτό εφαρμόστηκε με πολύ καλά αποτελέσματα τα πρώτα χρόνια μετά το θρίαμβο της Οκτωβριανής Επανάστασης, πριν α[αξιωθούν τα σοβιέτ και περιέλθει όλη η εξουσία στη σταλινική κρατική γραφειοκρατεία.
Όσο αφορά την κατανομή του πλούτου και τα καταναλωτικά πρότυπα, σοσιαλισμός δε σημαίνει να γίνουν όλα κρατικά και οι εργαζόμενοι… δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτή τη στρέβλωση τη δημιούργησε το… ΠΑΣΟΚ. Ο σοσιαλισμός συναπάγεται μια οικονομία δομημένη να ικανοποιεί τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι των κέρδος μερικών άπληστων απανθρώπων. Έτσι σε μια σοσιαλιστική οικονομία μπορεί να μην μπορείς να βρεις πχ 200 διαφορετικά μοντέλα κινητών και 500 μοντέλα σεσουάρ. Κύριοι στόχοι είναι να υπάρχει εργασία και αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο για όλους, το οποίο περιλαμβάνει καλές δημόσιες υποδομές και υπηρεσίες υγείας, παιδείας, συγκοινωνιών, δυνατότητες πολιτιστικής έκφρασης και καλλιέργειας, ανάπτυξη της κοινωνικότητας και συμμετοχικότητας των πολιτών, ποιοτική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, σεβασμός του περιβάλλοντος και της διαφορετικότητας στα πλαίσια μιας πλουραλιστικής κοινωνίας.
@Κροτ
Η υπερβολική ειλικρίνια… μερικές φορές βλάπτει! Μην καταστρέφεις τη μυθολογία που πάει να δημιουργηθεί γύρω από το προσωπό μου, ότι και καλά συμμετείχα στον ισπανικό εμφύλιο, στην αλγερινή και την κουβανική επανάσταση, ότι ήμουν στην Ινδοκίνα, στη Νικαράγουα και την Οαχάκα! Άσε για αυτά τα ζητήματα να αποφανθεί η ιστορία!
Τσαλ, «Αυτή τη στρέβλωση τη δημιούργησε το… ΠΑΣΟΚ». Ε, καλά, εντάξει, πριν το ΠΑΣΟΚ υπήρξαν και άλλες στρεβλώσεις, αλλαχού!
Αλλά ας μην το βαρύνουμε κι άλλο!
Σωστά Κροτ, υπήρχαν κι άλλες, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα… εδώ! Ενωμένο δυνατό, ελπίζω όχι 🙂
Παράθεμα: Επιλογές εκ της σύνταξης « ΚΕΛΑΗΔΙΣΜΑΤΑ
Τσαλ, χωρίς να θέλω να κάνω τον προβοκάτορα, υπάρχουν κι άλλες που είναι ακόμα εδώ (δεν εννοώ αποκλειστικά στην Ελλάδα). Το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έτσι κι αλλιώς, οπότε αν στρέβλωσε κάτι αυτό είναι η σοσιαλδημοκρατία (που ως και αυτήν τη στρέβλωσε εδώ που τα λέμε) αλλά αν μη τι άλλο δεν είπε ποτέ πως θα φέρει τον κομμουνισμό, σωστά;
Αν αυτοπροσδιοριζόταν σοσιαλδημοκρατικό, θα ήταν περισσότερο έντιμο. Λέγεται όμως σκέτο σοσιαλιστικό, και μάλιστα κίνημα! Ήμαρτον! Τι σχέση έχει δηλαδή ο σοσιαλισμός του Μάρξ, του Λένιν και της Λούξεμπουργκ με τους πρασινοφρουρούς; Επειδή ο Αντρέας για ένα φεγγάρι στα νιάτα του πέρασε, σαν παιδική ασθένεια, από τον Τροτσκισμό (επί Μιχάλη Ράπτη); Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο. Κέρδισε τις εκλογές του ’81 καπηλευόμενο την ελπίδα και το όραμα του λαού για αλλαγή μετά τη δικτατορία, με συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Έξω οι βάσεις». Όταν ανέβηκε στην εξουσία όμως, ακολούθησε ακριβώς αντίθετη πολιτική απέναντι στον ευρωπαϊκό όσο και τον αμερικανικό παράγοντα. Έκανε κάποια έργα και έδωσε αυξήσεις (που έπρεπε να γίνουν) με δανεικά και ξεχείλωσε το δημόσιο τομέα διορίζοντας όλο σχεδόν τον κομματικό στρατό του, ενώ καπέλωσε και τα συνδικάτα με εργατοπατέρες – εν αναμονή υπουργούς. Θα μου πείτε τα ίδια και χειρότερα έκανε και η δεξιά, που επιπλέον ήταν και δεξιά του αίματος. Σωστά. Τουλάχιστο η δεξιά έχει την ειλικρίνια να παραμένει… δεξιά, με ότι την χαρακτηρίζει, αντί να καλύπτεται με σοσιαλιστικό μανδύα. Που ακόμα και σήμερα μπορεί να παραπλανεί κάποιους – πολύ λιγότερους από παλιότερα – αφελείς πολίτες του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου, αποψιλώνοντας την κανονική αριστερά – παρά τις όποιες αδυναμίες της. Τελικά… βαρβαρότητα.
Βρε Τσαλ, βρε Τσαλ! Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις! Το ΠΑΣΟΚ δηλώνει σοσιαλιστικό κι εγώ δηλώνω Αντριάνα Σκλεναρίκοβα! Μας πιστεύεις?
Μάλλον όχι, αλλά δεν είμαι και φαν της Αδριάνας για να τσιμπήσω, ούτε καν… της Τζέσικας Άλβας. Καμιά υποψήφια α λα Σάλμα Χάγιεκ δεν έχετε στο κίνημα;
ΟΧΙ ΡΕ! Αυτή είναι χάλια! Χειρότερη κι από την -φρικαλέα- Πενέλοπε!
Τσαλ, οσμίζομαι διάσπαση!!!
«Το ΠΑΣΟΚ δηλώνει σοσιαλιστικό κι εγώ δηλώνω Αντριάνα Σκλεναρίκοβα! Μας πιστεύεις?»
Και εσύ (ως Σκλεναρίκοβα) και το ΠΑΣΟΚ (ως «κεντροαριστερά») δεν είστε παρά βαμμένες ξανθές – σε σύγκριση με τα πρότυπά σας πάντα!
(ΤΟ ΠΑΣΟΚ, σε μια στιγμή αδυναμίας, με λίγο ζιβάγκο και τον Αντρέα στο βίντεο, ίσως και να το πίστευα. Εσένα πάλι, σε ξέρω καλύτερα!)
Και δεν είμαι καν ξανθιά! Σκέψου!
[μη χάσεις ευκαιρία ελεεινό απόβρασμα του ΔΣΘ!!]
Άλλος ένας μύθος καταρρέει…
Καμ, με θεωρούσες ξανθιά?!?!
👿
Μην ανησυχείς μικρό μου γκριφόν – εγώ σε θεωρώ ακόμη!
:rofl:
ουστ κι οι δυο σας! ουστ λέμε!!!
Ούστ και Μαρσέλ Προύστ 😆
Παράθεμα: Ποιο μητροπολιτικό πάρκο και κουραφέξαλα; « Το κόκκινο μπαλόνι