(Disclaimer: αυτό το ποστ είναι μες τη γκρίνια, αν δεν είστε σε mood, μην το διαβάσετε -εγώ μια φορά, προειδοποίησα!)

Αν πριν από ενάμιση χρόνο, μου έλεγε κάποιος ότι θα πάθαινα κρίση επειδή χάλασε η τηλεόραση, απλώς θα έσκαγα στα γέλια και θα θεωρούσα ότι αυτός ο κάποιος είτε δε με ξέρει καθόλου καλά, είτε είναι χαζός. Και, όμως, ενάμιση χρόνο μετά διαψεύδομαι πανηγυρικά, διότι χάλασε η Νόβα εδώ και τρεις μέρες, κι έχω πάθει στερητικό. Βέβαια, εκπέμπουν χωρίς πρόβλημα TF1, France 2, BBC, CNN, Euronews, κάτι βέλγικα (που δεν τα βλέπω) και άλλα τέτοια, αλλά τι να το κάνεις; Εγώ είχα συνηθίσει κάθε βράδυ, επιστρέφοντας από τη δουλειά, στις 8, να βάζω ΝΕΤ και να βλέπω ειδήσεις, κάνοντας το πρώτο ήρεμο τσιγάρο της ημέρας. Κι αν τυχόν έχανα τις ειδήσεις των 9 (δηλαδή των 8, λόγω διαφοράς ώρας), τουλάχιστον υπήρχαν οι ειδήσεις των 12 (στις 11) από την ΕΤ1, ή έστω οι ειδήσεις της ΕΤ3 (παρεμπιπτόντως, όση ΕΤ3 έχω δει τους τελευταίους μήνες, δεν είχα δει σε όλη μου τη ζωή –καταρραμένη ξενητειά! Μέχρι και για την επικείμενη ίδρυση κέντρου ατυχημάτων σε κάποιο χωριό του νομού Σερρών ή Ημαθείας (θα σας γελάσω και δεν το θέλω) ενημερώθηκα -που μεταξύ μας, μια χαρά είδηση είναι!).

Το θέμα μου όμως είναι άλλο. Καθώς μας τέλειωσε η Νόβα εδώ και δυο μέρες, συνειδητοποίησα ότι καθόλου αποκομμένη από το ελληνικό γίγνεσθαι δεν είμαι εν τέλει, διότι ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο -και κυρίως υπάρχει το απευθείας ραδιόφωνο από τις ιστοσελίδες. Να’ναι καλά ο Σκάι λοιπόν, ενημερώθηκα in real time για τις διαβουλεύσεις για το Μακεδονικό, για την παραίτηση του Φιδέλ, για την «στήριξη στον Χριστόφια» που υπέδειξε ο Ττάσσος στους ψηφοφόρους του -για όλα. Κι έτσι κανένα κενό δεν έχω. Άσε που μισοάκουσα και την Ελληνοφρένεια…

Παρ’όλα αυτά έχω νεύρα και δεν ξέρω γιατί. Ίσως και να μη φταίει η χαλασμένη Νόβα τελικά. Ο καιρός πάντως δεν φταίει στα σίγουρα, γιατί είναι αίθριος και ο ήλιος λάμπει -κι ας κάνει λίγη ψύχρα, αυτά δε μας πτοούν εδώ στο Βρυξελλοχώρι. Μάλιστα χτες, έκανα μια μεγάλη βόλτα στο πάρκο κατά το μεσημεριανό διάλειμμα και επέστρεψα το βράδυ στο σπίτι με τα πόδια, περνώντας μέσα από το πάρκο και ακούγοντας μουσική από το λατρεμένο mp3 player.

Μπορεί και να φταίει που βλέπω διάφορα εκνευριστικά γύρω μου. Συναδέλφους να λουφάρουν εις βάρος συναδέλφων, άστεγους στο μετρό, σκουπίδια στο δρόμο -και κυρίως μια διαρκή προσπάθεια από όλους να πείσουν όλους τους άλλους πως μία είναι η αλήθεια: η δική τους. Χωρίς ποτέ να ακούν τι λένε οι συνομιλητές τους. Εδώ και λίγο καιρό, δεν μπαίνω στον κόπο να εξηγήσω τις θέσεις μου: ή το πιάνεις ή όχι. Δεν είναι από σνομπισμό. Απλώς δεν βλέπω κανένα να έχει την διάθεση να ακούσει. Αντιθέτως, όλοι έχουν μπόλικη όρεξη να πουν, αλλά και να υποβάλουν στον συνομιλητή τους απολογητική διάθεση.

Πέρα, όμως από τον μικρόκοσμο του καθένος μας –ο καθένας έχει δικαίωμα να περνάει τη φάση του-, και εκτός από τις μεγάλες ειδήσεις που απασχολούν τους πάντες (το Κόσοβο, τον δεύτερο γύρο στην Κύπρο, τον Φιδέλ), συμβαίνουν και άλλες, μικρότερες, δίπλα μας:

Κάντε ένα κόπο και δύο κλικ: εδώ και εδώ.

______________________________

Υ.Γ. -1 Είναι προφανές πως η ενημέρωση δεν εξαρτάται καθόλου μα καθόλου από την τηλεόραση (νιώθω να ξαναβρίσκω τον παλιό καλό ευατό μου!)

Υ.Γ. -2 Για άλλα πράγματα ήθελα να γκρινιάξω -αλλού κατέληξα τελικά. 🙂