βιβλιοφαγία

Ετικέτες

παναγιώτης κούστας, jonathan coe, wolfgang korn

«We’re a strange generation, aren’t we?»
«How do you mean?»
«I mean that we’ve never really grown up. We’re still tied to our parents in a way that would have seemed inconceivable to people born in the 1930s or 1940s. I’m fifty now, for God’s sake, and I still feel that I have to ask my mother’s… permission, half the time, just to live my life the way that I want to. Somehow I still haven’t managed to get out of my parents’ shadow. Do you feel the same?»
[…]
And I thought, you know, maybe I’m wrong, but I’m sure that when Picasso painted Guernica, with its graphic depictions of the horrors of modern warfare, the main thing going through his mind wasn’t what his mum was going to say when she saw it. I kind of suspect that he’d gone beyond that some time ago».

Ο Maxwell Sim κοντεύει τα 50 και το βασικό του στήριγμα στη ζωή είναι οι 74 facebook friends του. Μετά από ένα μάλλον αποτυχημένο ταξείδι στην Αυστραλία για να δει τον πατέρα του, το οποίο ακολούθησε έναν με βεβαιότητα αποτυχημένο γάμο, ξεκινά ένα ταξείδι από το Watford προς βορρά, με φανερό στόχο να προμοτάρει μια καινούρια και πολύ σοφιστικέ μάρκα οδοντόβουρτσας. Στην πορεία, όμως, οι οδοντόβουρτσες περνάνε σε δεύτερη μοίρα: στο πρώτο πλάνο μπαίνει για πρώτη φορά ο ίδιος και -κυρίως- το παρελθόν του.

O Jonathan Coe είναι ένας από τους συγγραφείς των οποίων την πένα ζηλεύω πάρα πολύ -let alone τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του. Το τελευταίο του βιβλιο, The terrible privacy of Maxwell Sim, εκτός από το υπέροχο γράψιμο, που κερδίζει αμέσως τον αναγνώστη, εντυπωσιάζει και με τις ανατροπές του σεναρίου, αλλά και με το πόσα πολλά θέματα της σύγχρονης κοινωνίας αγγίζει και πόσο εμβαθύνει στα περισσότερα, χωρίς να ξεχνά το χτίσιμο των χαρακτήρων. Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, η χαριστική βολή έρχεται στις 3-4 τελευταίες σελίδες.

O Maxwell είναι ο καθημερινός τυπικός άνθρωπος μιας οποιασδήποτε σύγχρονης κοινωνίας που παρακολουθεί έκπληκτος την εξέλιξη του κόσμου, παράλληλα με τη δική του ζωή -και δεν πιστεύει στα μάτια του. Γιατί είναι αδιανόητος ο τρόπος με τον οποίο ζει ο ίδιος και όλοι οι υπόλοιποι καλοκουρδισμένοι συγκάτοικοί του σε αυτή -τουλάχιστον- τη μεριά του πλανήτη. Δε χωρά στο μυαλό του η απίστευτη τυποποίηση που βιώνει ο καθημερινός οποιοσδήποτε -και πόσο έχει μάθει να την απολαμβάνει μέσα από την επαναληπτική σιγουριά που προσφέρει. Είναι τρομακτική η διαστροφή που χαρακτηρίζει την σύγχρονη ανάπτυξη κάθε είδους. Και πόσο φυσιολογική μας φαίνεται.

Even to someone like me, who had done nothing more than skim the papers and the news websites over the last couple of weeks, it was pretty obvious that we were getting it badly wrong, that knocking down factories to put up shops wasn’t turning out to be such a great idea any more, that it wasn’t sensible to build an entire society on foundations of air.

Είναι πολλά τα αποσπάσματα που θα ήθελα να αντιγράψω, δεν έχει νόημα, να πάτε να το διαβάσετε οπωσδήποτε, να, το συστήνει κι η Αλεπού!

*****

Modern finance for dummies θα μπορούσε να είναι εναλλακτικός τίτλος για το βιβλίο του Wolfgang Korn Πώς ένα κόκκινο γιλέκο έκανε το γύρο του κόσμου. Ένα γιλέκο. Το σπέρμα που οδήγησε στη γέννησή του βρίσκεται σε μια παραγγελία που στάλθηκε με μέηλ από τη Γερμανία. Οι πρόγονοί του εξορύχθηκαν από μια πετρελαιοπηγή στο -παράλογα βαθύπλουτο- Ντουμπάι και ταξείδεψαν ως το -παράλογα πάμφτωχο- Μπαγκλαντές για να μεταποιηθούν στη μορφή πρωταγωνιστή της ιστορίας μας: το κόκκινο γιλέκο. Το γιλέκο περνάει από πλούσια χέρια σε φτωχά. από χώρες ζεστές σε κρύες. Ακολουθώντας το λαθραία στο ταξείδι του, μαθαίνουμε κι εμείς πώς δουλεύει αυτός ο κόσμος. Στις σελίδες του βιβλίου, παραμονεύουν πάρα πολλές εκπλήξεις -ακόμα και για όσους παίζουν την παγκοσμιοποίηση στα δάχτυλα. Το καταπληκτικό με αυτό το βιβλίο είναι πως, ακόμα και κάποιος που σιχαίνεται τα οικονομικά -όπως εγώ- μπορεί να το καταλάβει, αλλά και πως ακόμα και ένας πολύ ψαγμένος οικονομολόγος μπορεί να το ευχαριστηθεί.

Ευχαριστώ πολύ τον Silent που το πρότεινε.

*****

Σε αυτή τη ζωή, ένα πράγμα που αξίζει είναι να καταρρέουν οι μύθοι μας και οι ακράδαντες πεποιθήσεις μας. Ως πολύ ισχυρογνώμων και απόλυτος άνθρωπος που είμαι, έχω βιώσει διάφορες καταρρεύσεις. Μερικές από τις πεποιθήσεις μου έκαναν εκκωφαντικό θόρυβο, καθώς γκρεμίζονταν, ακριβώς επειδή τις είχα υπερασπιστεί με θαυμαστό πάθος και σθένος στο παρελθόν. Μία από αυτές ήταν η αντιπάθεια που έτρεφα (τι αντιπάθεια, δε λες μίσος καλύτερα;) για την επιστημονική φαντασία.

Για να καταλάβετε, έχω διαβάσει μόνο 20 σελίδες Ιουλίου Βερν (δε θυμάμαι καν από ποιο βιβλίο, νομίζω τις Είκοσι χιλιάδες λευγες -αλλά δεν έχει σημασία, βαρέθηκα τόσο πολύ που το παράτησα). Δεν έχω καν μπει στον κόπο του Ασίμοφ. Ούτε καν τα κλασικά, είμαι εντελώς αγράμματη στο συγκεκριμένο τομέα της λογοτεχνίας (και τον αντίστοιχο του κινηματογράφου, μην μπείτε καν στον κόπο να ρωτήσετε, όχι, δεν έχω δει Star Trek).

Η πεποίθηση, άποψη και μύθος μου κατέρρευσαν χάρη στον Παναγιώτη Κούστα, και του είμαι ειλικρινά ευγνώμων. Πέραν του ότι μοιάζει απίθανα ενδιαφέρων τύπος (και μόνο για τις εντελώς παράταιρες δουλειές που έχει κάνει!), γράφει απολαυστικά, έχει όραμα και ιδέες. Ο κόσμος τον οποίο φαντάζεται και σκιαγραφεί στο βιβλίο του, Έξι δισεκατομμύρια τρόποι ζωής, είναι φανταστικός όσο και ρεαλιστικός. Έχοντας αξιοποιήσει τα τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά και την αστείρευτη δυναμική του ανθρώπου, ο κόσμος αυτός μπορεί και να υπάρξει: γιατί έχει αδυναμίες και δεν είναι τέλειος. Γιατί σκοντάφτει σε τρικλοποδιές και ενσωματώνει τις ανθρώπινες ατέλειες. Γιατί τελικά, η ουτοπία είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα.

Έχει φτάσει η ώρα να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις. Οτιδήποτε είναι καλό για την Οικονομία, είναι καλό και για τη Δημοκρατία. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ας αφήσουμε τα αγαθά που διαλέγουμε καθημερινά, που κάθε μέρα υποστηρίζουμε με τα χρήματά μας, να καθορίσουν ποιος και πώς θα μας κυβερνήσει.

Όλοι όσοι οραματίζονται να αλλάξουν τον κόσμο, καλά θα έκαναν να διαβάσουν το βιβλίο αυτό, όχι μόνο για να πάρουν ιδέες, αλλά και για να αποφασίσουν τι θα ήταν καλό να αποφύγουν.

Ο ίδιος ο συγγραφέας πάντως παίρνει μια πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση (της αλλαγής), αποφασίζοντας να απελευθερώσει αντίτυπα του βιβλίου του δωρεάν, όπως αρκετοί μουσικοί διαθέτουν ήδη δωρεάν τη μουσική τους. Να πάτε να δείτε το blog του βιβλίου, αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον συμπλήρωμα. Και δείτε εδώ, γιατί το προτείνει και η annabooklover.

Καλή ανάγνωση!

*****

Bonus: ένα καταπληκτικό βιδεάκιον εδώ. To πρότεινε ο visk στου Δύτη.