Dario Fo

Το 1974 ο Dario Fo ανέβαζε στο θέατρο μια εντελώς σουρρεαλιστική ιστορία: φαντάστηκε πως οι τιμές διπλασιάστηκαν μέσα σε ένα μήνα (μα, γίνονται αυτά τα πράματα;) και πως οι κάτοικοι μιας γειτονιάς του Μιλάνο αποφάσισαν να πληρώσουν στο σουπερ-μάρκετ τα μισά χρήματα από όσα τους ζητήθηκαν -ή οι πιο θαραλλέοι να μην πληρώσουν τίποτα! (μα, γίνονται αυτά τα πράγματα;). Πού να φανταζόταν τι θα ακολουθούσε; Λίγους μήνες μετά, κάποιοι τρελοί Ιταλοί έκαναν αυτό, που εκείνος είχε περιγράψει επί σκηνής, πράξη! Μάλιστα, ο Fo κατηγορήθηκε ως «υποκινητής εξέγερσης» από έντυπο που ανήκε στο Μπερλουσκόνι! Το πιο σουρρεαλιστικό από όλα είναι πως στις δίκες που έγιναν κατόπιν, καθώς οι ιδιοκτήτες των σούπερ-μάρκετ έκαναν μηνύσεις, οι «πελάτες-κλέφτες»… αθωώθηκαν!

Αυτά συνέβαιναν στην Ιταλία, στην δεκαετία του ’70. Το 1997 ο Fo τιμήθηκε -δικαίως- με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Δέκα χρόνια μετά, ο συγγραφέας ξαναγράφει το έργο (το λινκ δυστυχώς, μόνο στα ιταλικά), προσαρμοσμένο στην σύγχρονη πια επικαιρότητα -η οποία είναι, μάλλον, λίγο χειρότερη από εκείνη της δεκαετίας του ’70 (αν σκεφτούμε μόνον ότι ο Μπερλουσκόνι είναι πλέον, για τρίτη φορά πρωθυπουργός). Ο τίτλος πλέον, ελαφρώς αλλαγμένος, είναι «Sotto paga – non si paga», δηλαδή «Είμαστε κακοπληρωμένοι – δεν πληρώνουμε!».

Το νέο κείμενο αναφέρεται στην κρίση, στις ομαδικές απολύσεις, στο «chômage technique» (την κατάσταση δηλαδή, κατά την οποία οι εργαζόμενοι είναι στο stand-by: δεν έχουν απολυθεί ακόμα, αλλά δεν πληρώνονται, γιατί δεν υπάρχει αντικείμενο εργασίας), στους απασχολούμενους ή άνεργους πτυχιούχους, στην τραπεζική αισχροκέρδια, στην παγκοσμιοποίηση, στην καταστολή και στην οικονομία της ρουλέτας και του τζόγου, για να καταλήξει στον εξής εμπνευσμένο διάλογο:

-Δεν μπορώ να πάρω κάτι που δεν μου ανήκει, δεν γίνεται να μην πληρώσω, δεν είμαι κλέφτης!
-Μα, σκέψου λίγο: είναι ένα αντικείμενο που κατασκευάστηκε από συναδέλφους σου εργάτες στην Κίνα, άρα το προϊόν ανήκει στους εργάτες!

Guy Pion

Guy Pion

Πρόκειται για μια αριστοφανική εκδοχή του Μαρξ και του Γκράμσι. Μέσα σε δυο ώρες, ο Fo ασκεί κριτική σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής συγκυρίας, μέσω μιας απολαυστικής φαρσοκωμωδίας, για να καταλήξει σε ένα ασιόδοξο και ελπιδοφόρο τέλος: στα 83 του χρόνια, ο Fo πιστεύει στην επανάσταση!

Την παράσταση είδαμε στο γνωστό μέρος, σε σκηνοθεσία του Carlo Boso και με πρωταγωνιστές τους καταπληκτικούς Béatrix Ferauge, Hervé Guerrisi και Guy Pion. Προλαβαίνετε ως τις 13 Μαρτίου -αν δεν την δείτε, θα έχετε πραγματικά χάσει, αν μη τι άλλο, το πρωτοφανές θέαμα του ενθουσιωδέστερου και διαρκέστερου χειροκροτήματος που -τουλάχιστον η γράφουσα- έχει δει ποτέ σε θέατρο στο Βέλγιο.

Η παράσταση  π ρ έ π ε ι  δε να ανέβει και στην Ελλάδα, οπωσδήποτε -είναι πιθανώς ό,τι πιο ταιριαστό στην συγκυρία.