Έχω πραγματικά βαρεθεί σιχαθεί αυτή την παραμύθα που κυκλοφορεί περί σκληρά εργαζόμενων Ελλήνων που δαιμονικά η κακιά μάγισσα Μερκοζύ αποκαλεί τεμπέληδες και άχρηστους και λοιπά. Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι, θα μου πεις. Όχι, θα σου απαντήσω, η κασέτα παίζει ακόμα (μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε, κάπου πέτυχα ένα βίδεο και έλαβα κι ένα μέηλ με τα -πασίγνωστα πλέον- στοιχεία και νούμερα του ΟΟΣΑ κλπ κλπ, βαριέμαι να ψάχνω τώρα).
Δεν εννοώ πως τα στοιχεία είναι λάθος. Δεν εννοώ πως δεν πρέπει να λέγεται η αλήθεια. Να λέγεται και να βροντοφωνάζεται. Πλην όμως, το θέμα πλέον δεν είναι αυτό. Τα διάφορα βίδεα και κείμενα που κυκλοφορούν -μάλιστα και στα αγγλικά, γαλλικά και ό,τι άλλη γλώσσα θέλεις-, που προσπαθούν να πείσουν ότι δεν φταίει ο ελληνικός λαός για την επικείμενη χρεωκοπία (-αυτήν που έχει ήδη γίνει, θες να πεις, -ναι, αυτήν εννοώ) είναι 1. passés και 2. απολογητικά και σε γραμμή άμυνας. Πέραν του ότι είναι εντελώς ηλίθιο να μετράς την παραγωγικότητα, την εργατικότητα και δεν-ξερω-ποιαν-άλλη-ότητα σε εργατοώρες [έλα, πες μου τώρα πως δεν είχες ποτέ συναδέλφους που περνάνε το οχτάωρο στο fb ή παίζοντας πασιέντζες -εγώ στην πρωτεύουσα της Ευρώπης (λέμε και καμιά μαλακία τώρα) είχα τέτοιους και στις τρεις δουλειές που έχω αλλάξει] -πέραν λοιπόν αυτού του αδιάψευστου γεγονότος, η ουσία είναι πως η ρητορική μας πλέον είναι απαράδεκτη, αν μένει στη γραμμή άμυνας. Δεν έχουμε καμιά δικαιολογία πλέον να απαντάμε λες και είμαστε το πεντάχρονο που συνέλαβε η μαμά του να κλέβει το γλυκό από το βάζο. Η κυρία Μέρκελ λέει τους Έλληνες τεμπέληδες και γραφικούς Ζορμπάδες που περνάνε τη ζωή τους χορεύοντας συρτάκι και πίνοντας ούζα, αντί να ξημεροβραδιάζονται σε γραφεία και να βλέπουν ακόμα και στον ύπνο τους τη γραμμή παραγωγής -κι οι Έλληνες απαντούν «όχι, φράου Μέρκελ, εμείς δουλεύουμε σκληρά, κοιτάχτε, το λέει κι ο ΟΟΣΑ πως δουλεύουμε πιο πολλές ώρες από τους Γερμανούς».
Αντί να πεις καθαρά και ξάστερα πως το πλάνο είναι ένα και μοναδικό, να συμπιεστεί το κόστος παραγωγής, ώστε να μείνουν ανέγγιχτα τα κέρδη των επιχειρήσεων -όπου κόστος παραγωγής ίσον τα εργατικά-, αντί να καταδείξεις τον απόλυτο παραλογισμό της σύνδεσης του δημοσίου χρέους με το τους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αντί να βγεις και να πεις εν τέλει πως το μεγάλο έλλειμα δεν είναι το οικονομικό, αλλά το δημοκρατικό, ότι αυτό το πολίτευμα έχει πλέον καταντήσει να είναι το χαλάκι εισόδου στο Eurogroup, να το τσαλαπατάνε όλοι οι υπουργοί και οι παρατρεχάμενοί τους, πριν μπουν στην αίθουσα της συνεδρίασης. Αντί λοιπόν να πεις αυτά, λες ακόμα «όχι, είμαι εργατικός, είμαι καλό παιδί, φτωχό πλην τίμιο, μην ακούς αυτά που λένε».
Κάνω άσχετη παρέκβαση: σκεφτόμουν τις προάλλες, ποιο είναι το νόημα της κάρτας. Εννοώ το να χτυπάνε κάρτα οι εργαζόμενοι, στην άφιξη και αναχώρησή τους από τον εργασιακό χώρο. Σε ένα εργοστάσιο για παράδειγμα, αυτό δεν έχει κανένα νόημα: η παραγωγή είναι πολύ πραγματική, δεν αμφισβητείται. Εύκολα μετριέται πόσα κιλά καλώδια/χάλυβα/σιδερόβεργες/τσιμέντο/μπισκότα Παπαδοπούλου (οσονούπω Νεστλέ ή Κραφτ, μαθαίνω) παρήχθησαν σε μια μέρα/εβδομάδα/μήνα. Σε μια εταιρία, σε αυτό δηλαδή που ονομάζουμε τομέα υπηρεσιών, τον αέρα κοπανιστό δηλαδή που παράγει ο δυτικός κόσμος εδώ και 2-3 δεκαετίας, επίσης είναι εύκολο να καταλάβεις πόσο δουλεύει ο καθένας: υπάρχουν προθεσμίες, συναντήσεις, πελάτες κλπ. Μη μου πεις πως η κάρτα χρησιμεύει στο να κρίνει ο εργοδότης ποιος εργαζόμενος είναι πιο παραγωγικός και ποιος όχι, ώστε ο πρώτος να πάρει μπόνους και ο δεύτερος επίπληξη: το έχω ήδη απαντήσει αυτό: ο χρόνος παραμονής στον εργασιακό χώρο δεν ισούται με καμία Παναγία με αληθινή παραγωγή. Ο υπάλληλος γραφείου διαθέτει υπολογιστή, άρα μπορεί να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από το να δουλεύει, ενώ ο εργάτης -δυσκολότερα μεν- μπορεί να λουφάρει.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι η εργασιομανής Γερμανίδα (ουουου, φρικαλέο κλισέ!) που στραβομουτσουνιάζει αηδιασμένη με τους λουφαδόρους. Δεν κάνω βουντού στους τεμπέληδες. Καμία σχέση. Απλά δεν είναι αυτό το θέμα μου τώρα.
Επανέρχομαι λοιπόν στην κάρτα: ποια είναι η ουσία; Η παραγωγή. Ούτε καν η παραγωγικότητα δεν είναι το θέμα, αν ο εργοστασιάσρχης έχει πέντε εργάτες που παράγουν για είκοσι πέντε, σκασίλα του αν οι υπόλοιποι είκοσι λουφάρουν (ντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι, απλοποιώ, I know). Ποιο το νόημα λοιπόν της κάρτας; Η πειθάρχιση είναι το νόημα, ο σπασμένος τσμαπουκάς, να νιώθεις πως τελείς υπό ιερά εξέταση μονίμως, να τρέχεις με την ψυχή στο στόμα να χτυπήσεις την αναθεματισμένη την κάρτα, για να μη φανεί πως άργησες δέκα λεπτά ή έφυγες ένα τέταρτο νωρίτερα, επειδή πχ αρρώστησε το παιδί σου ή σου χάλασε το αυτοκίνητο. Θα στο πω σε τρεις λέξεις: το σκυμμένο κεφάλι, αυτό είναι το θέμα.
Ομοίως και στο θέμα μας, όλη αυτή η ρητορική περί τεμπέληδων χαραμοφάηδων Ζορμπάδων παίζει ένα διττό ρόλο. Αφενός να πουλήσει παραμύθα εσωτερικά στην κοινή γνώμη χωρών όπως η Γερμανία. Να πειστεί ο Γερμανός πολίτης ότι για όλα φταίνε αυτοί οι τεμπέληδες των νότιων ηλιόλουστων χωρών (ουουου, άλλο ένα φρικαλέο κλισέ). Με αυτό τον τρόπο έχει αφενός βρεθεί το εξιλαστήριο θύμα, ο φταίχτης για την κρίση, την ύφεση, τη βύθιση του Τιτανικού και το προπατορικό αμάρτημα, ενώ αφετέρου δεν θα ασχοληθεί με το γεγονός ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια η αγοραστική του δύναμη (του Γερμανού, πρόσεξέ με) και η πραγματική αξία του μισθού του (ναι, ναι, του Γερμανού εργαζόμενου), έχουν υποβιβαστεί πολύ περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου στην Ευρώπη. Να μην το ψάξει παραπάνω και ανακαλύψει πως βασική αιτία γι’αυτή τη μείωση είναι η πολιτική που ασκήθηκε κατά τη γερμανική ενοποίηση, η οποία surprise surprise μοιάζει δαιμονισμένα με την shock therapy της Ρωσίας και της Πολωνίας, η οποία επίσης μοιάζει πάρα πολύ με την πολιτική που επβάλλεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Και το καλύτερο; Ένας από τους εγκεφάλους και αρχιτέκτονες αυτής της πολιτικής που ασκήθηκε στην ενοποιημένη Γερμανία τότε (δλδ το ξεπούλημα της μακαρίτισσας της ΛΔΓ) ήταν guess who? Κάποιος που τον λένε Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Το βλέπεις το παζλ;
Ο δεύτερος στόχος όλης αυτής της γκροτέσκας και κακόγουστης ρητορικής είναι μάλλον πιο προφανής: να γεμίσει τύψεις και ταπείωνωση ο ήδη εξαθλιωμένος λαός που υφίσταται αυτή την πολιτική για στόχους αλλότριους από αυτούς που του πουλάνε. Να ενσωματώσει το λογύδριο περί τεμπελιάς, χαμηλής παραγωγικότητας και αχρηστείας εν τέλει, να πειστεί πως αυτό που ζει του αξίζει, με συνέπεια -τι άλλο;- να αποδεχτεί την πολιτική που τον καταδικάζει στη μιζέρια αδιαμαρτύρητα. Σαν τον εργαζόμενο που τρέχει αλαφιασμένος να χτυπήσει την κάρτα, έτσι κι αυτός ο λαός να τρέχει για τέσσερις γενιές να ξεπληρώσει ένα χρέος που δεν είναι δικό του, και να είναι κι ευχαριστημένος με το ξεροκόμματο που παίρνει για μισθό γιατί δεν του αξίζει και τίποτα καλύτερο.
Φυσικά, το βλέπουμε να ξεδιπλώνεται σε όλο του το μεγαλείο το κόνσεπτ, όπου δεν πίπτει λόγος, -κυριολεκτικά- πίπτει ράβδος. Αλλά, όπως το πένθος δεν ταιριάζει τελικά στην Ηλέκτρα, ούτε κι εμάς μας ταιριάζει η ηττοπάθεια.
ΞΕΝΗ said:
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη. Ωραίο κείμενο. Αναλυτικότατο.
sofroniou said:
Εξαιρετικό
renata said:
Όποιος επιδίδεται σε άμυνα ακόμα έχει χάσει το παιχνίδι. Ήρθε η ώρα για επίθεση., δλδ αντιπαλεύοντας την πολιτική αυτή ως να ανατραπεί. Όχι, δεν ξύπνησε η επαναστάτρια μέσα μου.Απλά γίνεται εμφανές σε όλο και περισσότερους πως χρειαζόμαστε ριζική αλλαγή.
ttallou said:
Γραμμή Μαζινό κοντολογίς. Φανταζόμαστε πως ακόμα μας προστατεύει η άμυνα.
Σοφία said:
Και δηλαδή δε θα κατηγορούμε κανέναν; 😛
Οσο για την κάρτα είναι το πλέον βλακώδες σύστυμα!
Τι σημασία έχει αν ερχεσαι στην ώρα σου και κοιμάσαι στο γραφείο;
Ενώ μπορεί να φτάνει; 5 λεπτά αργότερα και να δουλεύεις περισσότερο απ’ όλους!
katabran said:
κι εδώ κι αλλού προσυπογράφω τις απόψεις σου…
στην τελευταία τελεία κρύβεται ένας οικονομικός αυτόχειρας…
Scaryrabbi said:
Κάπου παραπάνω ενθουσιάστηκα. Έλεγες κάτι για το σκηνικό που μοιάζει να απολογούμαστε. Ο πιο λάθος τρόπος (αλλά όχι κ ο μονος) να αντιμετωπίζεις όλα αυτά,είναι να φέρεσαι σα ραγιάς. Νομίζω πάντα νιώθαμε ο φτωχός συγγενής της κάθε Γερμανίας. Ας πούμε την αλήθεια. Δουλευουμε για να ζήσουμε δν ζουμε για να δουλευουμε. Κι επίσης ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΤΑ. Όταν τελικά λοιπόν βγάλετε τα κέρατα απο τα πρωτόγονα και αδεια κεφάλια σας θα θέλετε να ζείτε σαν Έλληνες. Προσωπικά το όνειρό μου είναι να φτάσω τα επίπεδα εργασιακής ενασχόλησης των προγόνων μου. Αλητεία και Λογοτεχνία ρε γμτ.
Μπερδεμένο μήνυμα. Που να σου εξηγώ!
Καλημέρα 🙂
Vandaqueen said:
Το »αλητεία και λογοτεχνία» των προγόνων μας το θέλω κι εγώ, μόνο που ανακύπτει ένα μικρό πρόβλημα: Προϋποθέτει την ύπαρξη δούλων. Να σου θυμίσω ότι μόνο στην Αίγινα υπήρχαν 40.000 ελεύθεροι και 400.000 δούλοι.
Yannis Tsal said:
Συμφωνώ επί της ουσίας, μια μικρή παρατήρηση μόνο.
Η «κάρτα» εκτός από το χρόνο άφιξης καταγράφη και τον χρόνο αναχώρησης. Εμμέσως δηλαδή προστατεύει το 8ωρο (τον προβλεπόμενο χρόνο εργασίας γενικότερα), αφού ο επιπλέον χρόνος μπορεί να διεκδικηθεί ως υπερωρία. Γι’ αυτό στην Ελλάδα παραδοσιακά η «κάρτα» ισχύει κυρίως στο δημόσιο και σε πρώην δημόσιες εταιρίες. Στις πούρες ιδιωτικές εταιρίες δεν βάζουν κάρτα γιατί δεν τους πειράζει να πας στο γραφείο λίγο αργότερα, αφού θεωρούν δεδομένο ότι θα κάτσεις το λιγότερο μια ώρα πέραν του ωραρίου. Για υπερωρία φυσικά ούτε λόγος. Με αυτό δεν υπερασπίζομαι ένα σύστημα που βρίσκω κι εγώ ηλίθιο, απλά σημειώνω ότι μέσα στην ηλιθιότητά του μπορεί να έχει και κάποια πλεονεκτήματα.
partizana said:
Να πούμε ότι και στη Γερμανία έχει ανεργία, ζει και βασιλεύει η ημιαπαχόληση, οι λεγόμενες mini jobs, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κτλ κτλ, γενικά 27 εκ. ευρωπαιοι λέει, ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Άρα οποιαδήποτε αντιπαράθεση των «εθνικών» μας ιδιαιτεροτήτων, ακόμα κι αν αυτή παίρνει διαστάσεις απολογητικές, συσκοτίζει το κύριο, που δεν είναι άλλο από το αμείλικτο γεγονός ότι όλοι είμαστε θύματα των ίδιων πολιτικών. Μπορεί πχ, στην Αγγλία η ανώτατη εκπαίδευση να είναι προνόμιο λίγων, μπορεί τα σχολεία να είναι τόσο διαφοροποιημένα (και από άποψη υλικοτεχνικής υποδομής, όσο και από το περιεχόμενο της διδακτέας ύλης, ανάλογα με τις «τοπικές» συνθήκες – βλέπε αποκεντρωμένο σχολείο), μπορεί στην Ελλάδα αυτά τα πράματα να εφαρμόζονται πιο επιτακτικά τα τελευταία χρόνια κυρίως και ακόμα να μην έχουν ξεδιπλωθεί οι χάρες τους, αλλά το κοινό σημείο παραμένει: μόνο όσοι έχουν θα σπουδάζουν και οι υπόλοιποι θα μαθαίνουν ό,τι επιβάλει η αγορά, για όσο το επιβάλει και κατά τα άλλα, το μυαλό παστίτσιο. Αυτή είναι η πολιτική της ΕΕ, παντού.
Darthiir the Abban said:
Ξεκίνα κι εσύ ένα chain letter ντεεεε….
harisheiz said:
Λες, «Πέραν του ότι είναι εντελώς ηλίθιο να μετράς τη παραγωγικότητα, την εργατικότητα και δεν-ξερω-ποιαν-άλλη-ότητα σε εργατοώρες»… Ούτε καν, αν πιστεύεις ότι η παραγωγικότητα μετριέται σε εργατοώρες είναι γιατί είσαι υπέρμετρα αισιόδοξη… Αυτά διάβαζα σήμερα και μου έχει φύγει το τσερβέλο… Η παραγωγικότητα λοιπόν μάθε ότι προκύπτει διαιρώντας το ΑΕΠ δια τον αριθμό των συνολικών εργατοωρών… κοινώς η μονάδα μέτρησής της είναι παραγόμενα λεφτά ανά εργατοώρα… Από σήμερα τα οικονομικά τα έχω αποκαθηλώσει από τις επιστήμες και τα έχω εντάξει κάπου ανάμεσα στην αστρολογία και τη μαγειρική…
Κανονικά ως παραγωγικότητα θα πρέπει να ορίζεται ο λόγος ενός input προς ένα output και ο ρυθμός παραγωγής χρήματος ειδικά όταν υπάρχει αυτό που λέγεται υπεραξία… Για να το κάνω πιο απλό, δουλεύω σε ένα ορυχείο 10 ώρες τη μέρα και βγάζω 100 κιλά άνθρακα που κάνει 1 ευρώ το κιλό, εσύ δουλεύεις στο διπλανό ορυχείο ίδιο αριθμό ορών και βγάζεις κι εσύ 100 κιλά αλλά εσύ βγάζεις διαμάντια που κάνουν 1000 ευρώ το κιλό. Σύμφωνα με τους οικονομολόγους εσύ είσαι 1000 φορές πιο «παραγωγική» από εμένα. Παράδειγμα 2ο, εγώ είμαι αγρότης και βγάζω 100 ευρώ την ώρα, τα οποία τα δίνω σε εσένα που είσαι τραπεζίτης στο Λουξεμβούργο και μου δάνεισες 20.000 ευρώ για να πάρω Τρακτέρ και απλά κάθεσαι. Ότι βγάζω ανά ώρα το δίνω σε εσένα… Η «παραγωγικότητα» μας είναι η ίδια…
Προφανώς, λοιπόν γι’αυτό και οι τραπεζίτες του Λουξεμβούργου εμφανίζονται πρώτοι, ως πιο παραγωγικοί, στις αντίστοιχες στατιστικές της ΕΕ! 🙂
Τέλος πάντων, κατανοώ απόλυτα την ανάγκη για χρήση του συγκεκριμένου δείκτη ως εργαλείο για ανάλυση… Απλά, δεν καταλαβαίνω γιατί ονομάζεται «παραγωγικότητα» και όχι «ρυθμός παραγωγής χρήματος». Κάπως έτσι έχουν γεννηθεί και όλες αυτές οι παρανοήσεις και οι παρεξηγήσεις στην Ευρώπη… Συμφωνώ μαζί σου ότι είναι λάθος και αμυντική η στάση μας, αλλά δικαιολογώ απόλυτα αυτόν λαό που εκτός ότι τον έχουν διαλύσει οικονομικά και ψυχολογικά, τον πατάνε και στον κάλο του, σε αυτό που λέμε περηφάνια… Όχι με την έννοια του εθνικισμού και ξέρεις ότι δεν είμαι Ελληνάρας, αλλά τρελαίνομαι όταν ξέρω ότι ο Ολλανδός (που τον έχω φάει στη μάπα) πιστεύει με βάση τον δείκτη «παραγωγικότητας» ότι είναι πιο εργατικός από τον Έλληνα… Τα ίδια σκατά είναι, μη σου πω είναι χειρότερος!
harisheiz said:
Διόρθωση: «ως παραγωγικότητα θα πρέπει να ορίζεται ο λόγος ενός input προς ένα output και ΟΧΙ ο ρυθμός παραγωγής χρήματος»
Στα υπόλοιπα που έχεις γράψει συμφωνώ απόλυτα, ειδικά για την κάρτα!… Συμφωνεί και ο Φουκώ κι ο Ντελέζ μαζί σου να ξέρεις! 😉
http://depositfiles.com/files/5bgga2e40
Click to access deleuze_control_society.pdf
Кроткая said:
Παιδιά, για μένα η ουσία είναι πως το ζήτημα δεν είναι εθνικό,αλλά ξεκάθαρα ταξικό. Όχι πως η υποκειμενικότητα του κάθε εθνικούς σχηματισμού δεν παίζει ρόλο, αλλά δεν είναι το κομβικό σημείο.
Από και πέρα, ναι γραμμή Μαζινό (Ττάλου) και θα θυμάστε πώς την πάτησαν οι Γάλλοι (όπως την πατάνε πάντα οι Γάλλοι από τους Γερμανούς, μέχρι να επέμβουν οι Βρετανοί, πάτερν αιώνων είναι αυτό).
Τσαλ, ναι δίκιο έχεις, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον αυτό εφαρμόζεται. Εγώ που έχω βρεθεί σε τρεις περιπτώσεις στην δυσάρεστη κατάσταση να χτυπάω κάρτα, μόνο στη μία ίσχυε αυτό που περιγράφεις.
Και όχι κάρτα δεν ισχύει μονο στο δημόσιο, trust me 🙂
Χάρη, εμφανίζεσαι μια φορά το χρόνο, πυροβολείς με σχόλια-σεντόνια, μας αφήνεις να τα σκεφτόμαστε για κανα τρίμηνο και εξαφανίζεσαι. 😛 [πάλι καλά δλδ, σκέψου να άφηνες τέτοια σχόλια κάθε μέρα].
Ναι, το είχα ακούσει πως έτσι μετριέται η παραγωγικότητα (χάρη απλοποίησης δεν ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες στο ποστ, οπότε καλά έκανες και το άφησες το σχόλιο). Όταν ο στόχος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων, δε μου φαίνεται και παράλογο το σκεπτικό πάντως. Έτσι κι αλλιώς μια σκέτη μπούρδα είναι η παραγωγικότητα. Εσύ προτείνεις άλλο τρόο μέτρησης, εγώ προτείνω να μη μετράμε, δλδ πιο χρήσιμο μου φαίνεται το trainspotting από αυτό 🙂 .
Αλλά ντάξει, άμα συμφωνούν ο Φουκώ κι ο Ντελέζ μαζί μου, θα νιώσω κολακευμένη, Μόνο μην τους πεις πως δεν έχω διαβάσει ούτε τον ένα ούτε τον άλλο και πληγωθούν 😀
μούργος said:
το σκυμμένο κεφάλι, αυτό είναι το θέμα.
συμφωνω και επαυξανω!
[σε οσες δουλειες εχω δουλεψει με καρτα συνηθως οι πιο τακτικοι με το ωραριο ειναι και πιο αχρηστοι, ισως γιατι ξερουν οτι δεν εχουν να επιδειξουν και τιποτα αλλο.
εκτος απο αυτους ειναι και οι υποτακτικοι [αυτοι που σερνονται σαν σαλιγκαρια στα γραφεια των διεθυντων] και αυτοι ειναι μια χειροτερη κατηγορια απο τους αχρηστους.
Dimitris said:
Bravo !
DonnaBella said:
http://www.1millionsignatures.eu/?a=form
please check, please sign the petition (if you agree). please send on..
Кроткая said:
Μούργε, έχουμε ακριβώς την ίδια εμπειρία -αλλά το σημαντικό είναι πως συμφωνείς μαζί μου και είναι καταγεγραμένο πλέον!
Δημητρη, ευχαριστώ 🙂