Την έχω εξιδανικεύσει αυτή την πόλη, την ωραιότερη του κόσμου, κι όσα κι αν παθαίνει, εμένα μου αρέσει. Είναι λίγο σαν εφηβεία που θαυμάζεις κάποιον χωρίς κανένα όριο, είναι σημανικός, αναπνέεις μόνο για να μαθαίνεις τα νέα του. Και κάνεις πως τα στραβά δεν υπάρχουν.
Όσα κι αν συμβούν, ό,τι κι αν της κάνουν, δεν σταματά ποτέ να με συγκινεί. Τρομάζω κάπως περπατώντας στους δρόμους της πλέον, με ενοχλούν οι μπάτσοι, τα αυτοκίνητα, τα παραβιασμένα φαναρια, τα κάγκελα κάθε είδους. Με πληγώνουν οι πληγές της, οι ξέχειλοι κάδοι που προκαλούν ανθρώπους να ψάξουν την επιβίωσή τους εκεί μέσα.
Από τη Βιβλιοθήκη ως τη Χαριλάου Τρικούπη, χίλιες εικόνες. Το τυροπιτάδικο στη γωνία της Ιπποκράτους έχει γίνει trendy, λίγο παραπέρα, μπροστά στο Οντεόν παίζει μια μπάντα χάλκινα κι ένας μπόμπιρας χορεύει εμποδίζοντας τους βιαστικούς πεζούς να περάσουν. Μικροπωλητές, άστεγοι, φυλλαδιάδες, απεργοί πείνας, γραβατωμένοι, άνεργοι, χασομέρηδες, εργαζόμενοι, όλοι μαζί ένας αχταρμάς.
Ωραίος αχταρμάς, γοητευτικός για τις αντιφάσεις του. Κι είναι λίγο ξενερωτικό που όλοι είναι όπως είναι. Μια περιρρέουσα κατάθλιψη στην ατμόσφαιρα, κάτω από τον ήλιο. Μια γενιά -η δικιά μας- που τα έχει κυριολεκτικά χαμένα. Πιέζεται από παντού να δώσει λύσεις, να προβεί σε πράξεις, να γίνει δυναμική, ενώ ποτέ δεν της έδειξαν με τι μοιάζει ο δυναμισμός. Ψάχνει να βρει άκρη, απαντήσεις, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει κώδικες που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει, και δεν επικοινωνεί με κανέναν και τίποτα. Μοιάζουμε τόσο πολύ με τυφλά κουτάβια που τους φορέθηκε το ρουχαλάκι του ενήλικου άκαιρα, πρόωρα, βεβιασμένα. Μετέωρα αγγίγματα που δεν βρίσκουν ποτέ το στόχο τους, μετέωρες λέξεις που δεν βγαίνουν από τα χείλη, μετέωρα βλέμματα που αλλάζουν δρόμο την τελευταία στιγμή. Και μετέωρες πράξεις που σχεδιάζοναι αλλά δεν ολοκληρώνονται. Και πάνω που πάει να κάνει το βήμα, να πει τη λέξη, να αγγίξει, κάτι πάει πάντα στραβά, και ακολουθεί αναδίπλωση, επιστρέφει στα βήματά της που οδηγούν στο καβούκι. Τα κόκκινα χείλη μένουν αφίλητα και οι κόκκινοι δρόμοι μένουν απάτητοι.
Οι φίλοι μου είναι όλοι στεναχωρημένοι. Τελοσπάντων δεν την παλεύουν και πολύ. Ακόμα κι όταν γελάνε, στα μάτια τους παίζει αστραφτερά η μελαγχολία. Και ψυχανεμίζομαι πως δεν φταίνε οι λογαριασμοί που θα μείνουν απλήρωτοι. Φταίνε κι αυτοί, αλλά φταίει περισσότερο εκείνο το τσάκ, το κάτι που λείπει, οι αναστολές που κυριαρχούν, οι ενοχές που περισσεύουν, οι αντοχές που μειώνονται. Το είπαν thrisis, να χέσω την ορολογία της τρεντοσύνης, να πάνε να πνιγούν όσοι γεμίζουν σελίδες με τη μελαγχολία των φίλων μου.
Δεν είναι πως κλαίνε, είναι πως γελούν αμήχανα, υστερικά, άδεια. Είναι πως βιώνουν συμβολισμούς τελεολογικούς, πως αρχίζουν να νιώθουν μπαγιάτικοι. Είναι που πάντα τα βράδια γυρνάνε σπίτι τους μόνοι, ακόμα κι όταν κάποιος τους περιμένει στο κρεβάτι τους.
Αυτή η επ-άνασταση είναι πλέον απόλυτα επιτακτική ανάγκη. Όχι αύριο-τώρα.
(Αναζητώ το ερωτικότερο γέλιο που έχει ηχογραφηθεί ποτέ και που στο δίσκο προηγείται του κομματιού. Όποιος το έχει, να μου το δώσει, παρακαλώ).
undantag said:
Επανάσταση; Πρίν ή μετά το κατσίκι;
Στάρματα στάρματα εμπρός στον αγώνα λοιπόν Κρότι.
Χαίρομαι που έχεις καλή διάθεση (που το κατάλαβα: αλλοιώς πως διάλο θα έβλεπες ΑΥΤΗ την πόλη όμορφη;;;)
Να περάσεις καλά – και που’σαι, θέλω να σε δώ σύντομα 🙂
HappyHour said:
Είπες είπες και τι δεν είπες… Όλα τα πες γμτ… μέρες που είναι…
Καλή Ανάσταση να ‘χεις!
(βάλε μια μικρή σημείωση ότι και οι λέξεις πια βγαίνουν με δυσκολία,χωρίς να έχεις έναν κόμπο στον λαιμό…)
renata said:
Το ζόρι πως νιώθεις πως όσα κάνεις δε σε γεμίζουν όσο κι αν προσπαθείς ν΄ ανταποκριθείς δεν αγγίζει μόνο τους 30+.
Ίσως η η δική σας η γενιά κι η επόμενη «χαϊδεύτηκαν», με την έννοια πως τα σχολικά κι εφηβικά σας χρόνια τα περάσατε σε εποχές ευμάρειας και καταναλωτισμού και η συμβολή της οικογένειάς με το να μη σας αναθέτει ιδιαίτερες ευθύνες από νωρίς , πέρα απ΄τον αυτοσκοπό σχεδόν ορισμένων , το Πανεπιστήμιο, συνέβαλε στο να μη μάθετε από νωρίς να «προσαρμόζεστε» στην καθημερινότητα.
Μέχρι να το ξεπεράσετε θα κοντεύετε στα 40, γι αυτό απολαύστε τα 30+ χρόνια σας τώρα. 😉
Το βλέπω πολύ στη νεότερη γενιά (συναδέλφους 20+) που τώρα ζουν τα εφηβικά-μετεφηβικά τους χρόνια. Ανώριμοι.
τσαλαπετεινός said:
A, ρε Κροτ!
Έγραψες πάλι!
Καλό Πάσχα και δύναμη…
φιλιά
elasticrash said:
το αγάπησα αυτό το κείμενο, ταυτίστηκα μέχρι ένα επίπεδο, μια μικρή θλίψη την είχα πάντα.
κανένας δεν είναι έτοιμος για επαναστάσεις πριν τον πετάξουν από το παράθυρο και να του πουν πέτα.
🙂
Γιώργος Κατσαμάκης said:
Νοιώθω Κροτ σαν να συνεχίζεις μια χθεσινή συζήτηση για τη γενιά μας, ζαλισμένη ίσως από τις μυρωδιές της πόλης ή τις εικόνες της (αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι μια πειστική δικαιολογία). Σίγουρα είναι όμορφη η μεγάλη μας πόλη, κυρίως γιατί συνήθισε να μην κρύβει ούτε τις ασχήμιες της. Η γενιά μας (αυτές οι γαμημένες γενικεύσεις…) συνήθισε νομίζω να επιδεικνύει τις ασχήμιες της, να τις περιφέρει από ‘δω κι από ‘κει, τόσο που στην ουσία έκρυψε το αληθινό της πρόσωπο σε μια περιφερόμενη μελαγχολία για να δικαιολογεί μια ανεξήγητη «ευαισθησία». Δεν μου αρέσει, ξέρω πως δεν της μοιάζω και δεν της αναγνωρίζω ελαφρυντικά: τσιφούτικη, ανώριμη, άψητη, εγωκεντρική, ακοινώνητη, ευνουχισμένη, «πασοκένια», άχρωμη, χωρίς αιχμές, θλιμμένη και θλιβερή, μοιραία. Τι να πω…., δεν είμαστε παιδιά για να μας φταίνε οι άλλοι. Το πρόβλημα δεν είναι νομίζω η μοναξιά. Είναι να αντέχεις τον εαυτό σου όταν γυρίζεις στο σπίτι…
Στέργιος said:
Η μακραίωνη ελληνική παράδοση προσφέρεται γενναιόδωρα στην πόλη αυτή. Εκείνη όμως λέει, όχι, θέλω ό,τι είναι εύκολο, ό,τι είναι γρήγορο, ό,τι είναι επικερδές. Τότε, η ελληνική παράδοση τίποτα δεν παθαίνει. Η πόλη όμως ξεπέφτει.
Άλλες πόλεις τίμησαν και αξιοποίησαν την ελληνική παράδοση και το αποτέλεσμα είναι ότι ευημερούν.
Το συμπέρασμα είναι ότι τα παράπονα και οι στενοχώριες τίποτα δεν προσφέρουν. Εκείνο που χρειάζεται είναι, συνειδητότητα και ανάληψη προσωπικής ευθύνης.
silentcrossing said:
Θέλω να χρησιμοποιήσω όλες τις λέξεις του κόσμου για να περιγράψω αυτή την κρίση, όχι την οικονομική-την υπαρξιακή, αλλά και πάλι δεν θα καταφέρω να εκφραστώ. Θα στο πω με ένα τραγούδι κι εσύ θα καταλάβεις:
Γι’ αυτή την εμπειρία εγώ προετοιμάζομαι από τα 17 που πρωτοδιάβασα το Generation X, όμως και πάλι κάτι λείπει. Είναι που εμείς ζήσαμε από νωρίς και με ένταση κάθε δυνατή εμπειρία και πια τίποτα δεν μας συγκινεί. Είναι όμως παρήγορο ότι πριν από κάθε μεγάλη επανάσταση υπήρξε πριν μία περίοδος απόλυτης βαρεμάρας…
Σ’ευχαριστώ krot!
krotkaya said:
Δικηγορε, αυτη την πολη την εβρισκα παντα ομορφη και δε θα παψω να την βρισκω ομιρφη,οποτε αυτο δεν ειναι κριτηριο για το αν ειμαι καλα. Κατα τα αλλα, ειναι σπουδαιες οι προσωπικες επαναστασεις,να σαν εκεινη του φιλου σου του ιταλου.
Χαππι,ολα ισως οχι,εκεινα που με ενοχλουν μαλλον.
Ρενατα,εγω συμφωνω απολυτα μαζι σου,του Βιβλιοθηκαριου να τα πεις. Πιστευω πως η δυσκολια με την απολαυση δεν ειναι ααχετη μς αυτο που συζητας.
Τσαλαπετεινε μου, να εισαι καλα.
Elasticrash, συμφωνω με χιλια για την εκπαραθυρωση.
Γιωργο,ναι με εναν τροπο αυτη τη συζητησγ συνεχιζω. μονο που δε μιλω για κοινους τιυς αχρωμους «πασοκιενιους» λαιφσταιλαδες. για μας μιλω,που ειμαστε κι εμεις «εκκρεμεις». πιστεψε με ειναι ελαχιστοι που ξερω που αντεχουν τον εαυτι τους και αυτοι ειναι οι λιγοι που δεν κοιμουνται μονοι.
στεργιε,καλως ορισες.
αγαπημενε silent,εγω ευχαριστω για το τρομακτικα επικαιρο και ταιριαστο ασμα. εγω δεν εχω να καυχηθω πως εζησα πολυ εντονα,μπορει να φταιει και αυτο.παντως η κριση αυτη μοιαζει να διαιωνιζεται η εστω να κραταει χρονια. αν δεν την παλευαν το ’69 εμεις τι να πουμε;
partizana said:
Η λύση στην κατάθλιψη είναι το Βελιγράδι. Μπορείς να πιείς για να ξεχάσεις με 1,30 την μπύρα και 2 ευρώ το ουίσκι, να περπατήσεις σε πάρκα και μεγάλα πεζοδρόμια, να καπνίσεις σαν φουγάρο με 1,30, να φας μέχρι σκασμού με 5 ευρώ. Δεν υπάρχει Τρέμη και Πορτοσάλτε να σου ανεβάζουν την πίεση. Δε σε νοιάζει που εδώ ο κόσμος νομίζει ότι αμα δουλέψει σκληρά και τίμια θα προκόψει, που πιστεύει ότι αμα μπεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα σωθεί, γιατί είσαι σε θέση να βγάλεις ένα ηχηρό «Μπουαχαχαχαχα», να βρεις διασκεδαστική την αυταπάτη μιας και τώρα μπορείς να τους φέρεις ως χαρκατηριστικό παράδειγμα τον μίζερο εαυτό σου και την κατάντια της χώρας σου που πάντα έλεγε ναι, ναι, ναι και να τους ταπώσεις όλους. Δεν υπάρχει άλλος ο δρόμος- ακόμα και ο Τζίζας μας διδάσκει πως η Ανάσταση θα έρθει σε 3 μέρες- τα σημάδια είναι παντού και δείχνουν το δρόμο!! Ρίξτε μια γύρα στη σούβλα και για μένα!
Αλέξανδρος Δελάρζ said:
Πάντως παιδιά, και η επανάσταση δεν χρειάζεται ανασκούμπωμα και διαφορετική ψυχολογία. Και σ’ αυτήν αρνιά θα ψήνουμε, πώς;
Πιγκουίνος said:
Εγώ νομίζω ότι αυτό που κρατάει αυτήν την γενιά μακριά από την «επανάσταση» είναι το ότι καταλαβαίνει ότι ουσιαστικά θα πρέπει να τα βάλει με τον ίδιο της τον εαυτό. Και αυτό από μόνο του είναι τρομερά ζόρικο. Δεν φταίει ούτε η ευμάρεια, ούτε η ασχήμια, φταίει το ότι μια ολόκληρη γενιά έχτισε τα όνειρά της πάνω σε μια φούσκα – και δυστυχώς δεν βρέθηκε (σχεδόν) κανείς να της το πει – σιγά μην της το έλεγε. Κατά τα λοιπά συμφωνώ ότι η Αθήνα είναι μια πολύ ωραία πόλη κι ας έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα να την διαλύσουν.
HappyHour said:
Δεν ξέρω πως κάνουν αυτό που βάζουν λινκ για ποστ παραθέτοντας απόσπασμα, γι αυτό βάζω το ποστ. Με αφορμή σου…
http://exegermenoto2009.blogspot.com/2011/04/blog-post_22.html
tsalapeteinos said:
Για πες τα κι εσύ να δούμε, εγώ τόσα πάσχατα τα λέω και ο λαός… τρώει μαγειρίτσα!
Kanali said:
Καλώς την.
faros said:
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !
(από … όλες τις απόψεις)
αλεπού said:
Κάθε άνοιξη τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι ότι ακόμα μυρίζουν τα λουλούδια σ’ αυτή τη βρωμούπολη. Πώς αντέχουν κι ανθίζουν οι νεραντζιές γύρω απ΄τα σκουπίδια; Πώς βγαίνει αιώνες τώρα το χαμομηλάκι κι οι παπαρούνες στις καταπατημένες εξοχές της Αττικής; Πώς καταστρέψαμε την πόλη που μας γέννησε και μας μεγαλώνει;
Δεν την θεωρώ την ομορφότερη πόλη του κόσμου. Αλλά την αγαπώ από σεβασμό στη ζωή μου. Και θα’ θελα να την είχανε αγαπήσει κι άλλοι… ίσως να μπορούσε να σωθεί τότε χωρίς πλαστικές επεμβάσεις…
Καλό μας Πάσχα…
kkmoiris said:
πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη ;
θέλω να δανειστώ λίγην απο την αισιοδοξία σας, από το «γαμώτο» σας έστω…
scalidi said:
Με συγκίνησες, κροτ…
Λίγο κουράγιο, μωρέ, να δείχνουμε όλοι, να βλέπουμε τον εαυτό μας με τα καλά μας και τα στραβά μας, να μυρίζουμε και τις πασχαλιές κι όλα θα κυλάνε απαλά σαν ανάλαφρο βαλσάκι στη ζωή…
Asimina said:
Το έχω το γέλιο που λες. Είναι στον δίσκο Reflections. Έλα σπίτι για καφέ και θα στο αντιγράψω 🙂
Кроткая said:
Παρτιζάνα, καλοπερνάς βλέπω! Εγώ και στην Αθήνα πάντως μια χαρά πέρασα.
Αλεξ, τα αρνιά να δω πότε θα επαναστατήσουν.
Πιγκουΐνε, ίσως και το ότι ακόμα έχει πράγματα να χάσει. Αλλά στο συναισθηματικό/πνευματικό επίπεδο είναι πιο ζόρικο το θέμα, νομίζω.
Χάππι, μερσί (και για το ποστ και για τις φωτογραφίες και για όλα).
Τσαλ, Καναλιώτη και Φάρε, γεια σας παληκάρια!
Αλεπού, συνήθως και το έτερόν μας ήμισυ δεν είναι αντικειμενικά ο ωραιότερος του κόσμου, αλλά για μας δεν υπάρχει ωραιότερος, καταλαβαίνεις τι εννοώ ε;
ΚΚΜ, δανειστήτε ό,τι αγαπάτε και άτοκα μάλιστα, αλλά η αισιοδοξία δεν είναι ακριβώς το φόρτε μου αυτές τις μέρες.
Σκαλιδάκι, απαλά και ανάλαφρα, πού το βρίσκουμε αυτό;
Ασημίνα, ναι από αυτό το δίσκο είναι, και θα έρθω οπωσδήποτε: έχεις και νέα να μου πεις εσυ.
HappyHour said:
Ατ γιορ ντισποζαλ
katabran said:
…
πάντα χωρά η υποψία εφόσον ζεις δίχως μαρτύρια, δίχως να σου τρυπάν τα χέρια με καρφιά, ότι το δίχως άλλο, σε ένα ή σε πολλά έκαμες λάθος, έσφαλλες…
faros said:
Χάρηκα πολύ για την … επανεμφάνισή σου !
Καιρό είχες να φανείς !
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !
Кроткая said:
Χάππι, άι νόου, άι εμ γκρέητφουλ!
Καταμπράν, ωραίο άσμα. Όμως το σφάλμα τη δεδομένη στιγμή μοιάζει σωστό, όσο ευθυνόφοβη κι αν ακούγομαι.
Φάρε, χρόνια καλά κυρίως. 🙂
faros said:
Καλή Κόκκινη Πρωτομαγιά !
the elf at bay said:
Πολύ ωραίο το κείμενο αλλά η επανάσταση δεν πρόκειται να έρθει. Δυστυχώς.
Кроткая said:
Φάρε, εδώ είναι απλά ηλιόλουστη και ιδιαιτέρως ήρεμη.
Ελφ, ευχαριστώ. Εγώ πιστεύω πως θα έρθει. Απλά μάλλον δεν θα προλάβουμε να τη δούμε εμείς.
Asimina said:
Αν δεν κουνήσουμε τα οπίσθιά μας να κάνουμε κάτι, πώς περιμένουμε να δούμε την επανάσταση;; Ζούμε τον νόμο της αδράνειας. Τα πράγματα αλλάζουν, εμείς όμως θέλουμε να διατηρήσουμε την ευμάρεια και την ειρήνη του παρελθόντος. Λογικό είναι, απλά κάποια στιγμή πρέπει να προσαρμοστούμε… Δύσκολοι καιροί.
faros said:
Εμείς, κάτι, κάνουμε ! 😀
(να έλεγα, να περάσεις μια βόλτα να δεις … δεν ; )
Καλημέρα και Καλή Βδομάδα !
Asimina said:
Aπό πού να περάσω, Φάρε; Κι εμείς κάτι ψιλά κάνουμε, άλλα μάλλον δεν είναι αρκετό προς το παρόν. Η αλλαγή στην νοοτροπία θέλει πολλή δουλειά…
αγκνιρα said:
Ωραίο κείμενο, Κροτ, όπως πάντα.
Ήμουνα και γω κάτω και διαπίστωσα το ίδιο (εγώ το ονόμασα kollektive Depression.) Αλλά περισσότερο στην Αθήνα και λιγότερο στην ύπαιθρο.
Κατά τα άλλα συμφωνώ με την Ρενάτα.
Καλό μήνα 🙂
faros said:
Γειαααααααααααααα !
the elf at bay said:
Α, τότε συμφωνώ, οκ, όντως εμείς θα είμαστε αστρόσκονη τότε.
Кроткая said:
Γεια σας φίλοι αγαπημένοι.
Φάρε και Ασημίνα, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί, όσο μπορεί, όπου μπορεί.
Αγκνίρα, δεν έχω καμία εικόνα από την επαρχία: υποθέτω πως το ότι ο πληθυσμός είναι μικρότερος και η φύση πιο παρούσα παίζουν και τα δυο κάποιο ρόλο -θετικό.
Ελφ, αστρόσκονη θα είναι ωραία να είμαστε -θα τα κοιτάμε από ψηλά, ε;
Darthiir the Abban said:
Λοιπόν που λες, κυκλοφορεί η παρανόηση πως δεν μου αρέσει η Αθήνα.
Λάθος, εμένα οι μεγάλες πόλεις και η σπατάλη του ανθρώπου σε αυτές είναι που δεν μου αρέσει,η Αθήνα, για μεγάλη πόλη, καλή είναι και φυσικά μ΄αρέσει αφού σε αυτή μεγάλωσα!