To παρακάτω είναι ένα σχόλιο που άφησε η Theorema, σε αυτό το ποστ του Herr K. :
Ζω στο Βέλγιο [σημ. της Κροτ: και εγώ], όπου οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες που γνωρίζω είναι μονογονεϊκές.
Η μαμά είναι στις Βρυξέλλες με το/τα τέκνο/α και ο μπαμπάς στην Ελλάδα. Δεν είναι χωρισμένοι. Απλώς ζουν χωριστά (ο καθένας για τους λόγους του) [σημ. της Κροτ: το επιβεβαιώνω].Η μαμά ζώνεται ενίοτε -ή και συχνότατα- τα μπαγκάζια της (παιδιά, σκυλιά, βαλίτσες, κούτες, καροτσάκια, φάρμακα, ταπεράκια, παμπεράκια, μάξι κόζι, κλπ κλπ) και επιστρέφει αεροπορικώς στα πάτρια για να επισκεφθεί τον μπαμπά και να τον δουν και τα τέκνα του, που τον στερούνται τα καημένα όλο το χρόνο.
Αυτός σπανίως μετατοπίζεται, αν και σόλο.Στις Βρυξέλλες φυσικά τα ανθρέφει ολομόναχη, ενώ ταυτόχρονα τυγχάνει και εργαζόμενη (9-5 μίνιμουμ).
Όταν τα τέκνα έχουν να μελετήσουν, να κάνουν εμβόλιο, να πάρουν αντιβίωση, να πάνε στο πάρτι του συμμαθητή, στο ιδιαίτερο των μαθηματικών, για ψώνια, για βιβλία, όταν περνάνε εφηβεία, ιλαρά, ερωτική απογοήτευση, δυσκολίες στα μαθήματα, όταν είναι ευτυχισμένα ή απελπισμένα, όταν έχουν κέφια, πρόβλημα, χαρές κλπ, φυσικά ποιος είναι δίπλα τους? Η μαμά!Ο μπαμπάς βρίσκεται στην Ελλάδα και μαθαίνει τα νέα τηλεφωνικώς ή ιντερνετικώς. Νοσταλγεί εκ του ασφαλούς.
Δεν κουράζεται για κάτι πάρα πάνω, δεν συμμετέχει σε κάτι περισσότερο. Είναι παρατηρητής. Σαν να βλέπει μια ωραία ταινία στο σινεμά, ένα πράμα.
Ενίοτε (τολμά!!!) να είναι και κριτής της δουλειάς του άλλου. Κι όχι οποιασδήποτε δουλειάς! Της ανατροφής ανθρώπων. Εκ του μακρόθεν! Το έχω ακούσει ΚΑΙ αυτό!Γιατί δεν έτυχε να δω ΠΟΤΕ ένα ανάλογο παράδειγμα όπου να απουσιάζει η μαμά? Μα ΜΙΑ μαμά?
Ποτέ! Αυτό εξακριβώνεται εύκολα, δεν ζω μόνο εγώ στις Βρυξέλλες, την πραγματικότητα την γνωρίζει όλος ο κόσμος.Πόσο ευκολότερα «αφήνει» σε κάποιον άλλον (αυτό πάρτε το όπως θέλετε ή όπως σας βολεύει) ένας πατέρας τα παιδιά του από ο,τι μια μητέρα? Η ζωή το αποδεικνύει εμπράκτως και με στατιστικές!
Προσωπικά, μεγάλωσα με αξιολάτρευτο κι υπέροχο πατέρα ο οποίος θα έκανε τα πάντα για μένα, εκτός του να συμμετέχει στην ανατροφή μου. Όλα τα έκανε η μάνα μου, εκείνος απλώς αγαπούσε και βαθμολογούσε.
Οι φίλες μου στο σχολείο το ίδιο.
Οι σημερινές μου φίλες, σε μικρότερο ίσως βαθμό, αλλά και πάλι όχι με δραματικές αλλαγές στην διαχείριση της οικογένειας. Ο μπαμπάς είναι συχνά εκεί, αλλά στα ζόρια φαίνεται μόνο η μαμά.
Γιατί δεν ακούω ΕΝΑ παιδί να λέει: θα το πω (το ο,τιδήποτε) στον μπαμπά μου?Ένας πατέρας είναι το ίδιο απαραίτητος στην οικογένεια όσο και μια μάνα. Κανείς δεν είναι πιο χρήσιμος ή πιο καλός. Οι ρόλοι είναι ίσοι και αλληλοσυμπληρώνονται. Μόνο έτσι λειτουργεί σωστά αυτός ο μηχανισμός και βγαίνουν από αυτόν ισορροπημένοι ενήλικες.
Όσον αφορά όμως την αφοσίωση και την προσφορά -σε περιπτώσεις κρίσης (χωρισμός) σαν αυτή που αναφέρεται στο ποστ- νομίζω πως είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει το οποιοδήποτε κράτος. Να ευνοήσει τον γονιό εκείνο που, κατά την κοινή πρακτική και σύμφωνα με τα δεδομένα, έχει εμπράκτως περισσότερες πιθανότητες να ασχοληθεί με τους ανθρώπους που τον έχουν ανάγκη αποτελεσματικά.
Δεν είναι όλοι οι γονείς ίδιοι, φυσικά. Υπάρχουν άριστοι πατεράδες και λιγότερο καλές μανάδες. Όλα γίνονται. Και όλα είναι σχετικά και αναστρέψιμα.
Απλώς αυτός είναι ο γενικός κανόνας και πιστεύω πως βασίζεται, όσο με αφορά, σε ρεαλιστική και προσεκτικότατη παρατήρηση του κόσμου γύρω μου και σε προσωπική εμπειρία.
Προτού σχολιάσει κανείς το σχόλιο της Θεωρέμα -με το οποίο συμφωνώ εν πολλοίς- αξίζει να διαβάσει και το ποστ και όσα ειπώθηκαν πριν και μετά, για να είναι εντός κλίματος. Εγώ, επειδή πήρα τη συζήτηση χαμπάρι αρκετά καθυστερημένα, προτίμησα να σχολιάσω εδώ και όχι εκεί -που πλέον θα ήταν μπαγιάτικο.
Είναι αλήθεια πως η ελληνίδα μάνα μπορεί να είναι μεγάλο «πλήγμα» και η υποφαινόμενη έχει αναφερθεί πλειστάκις σε αυτό. Και είναι και -τρόπον τινά- «παθούσα». Και η προσπάθεια να στηλιτεύσει κανείς αυτό το στοιχείο δεν είναι άδικη. Το κακό με την ελληνίδα -και όχι μόνο, έχω υπόψη μου ακόμα και βέλγικες αντίστοιχες περιπτώσεις- μάνα δεν είναι ο υπερπροστατευτισμός [μόνο] [που, μεταξύ μας συχνά, χαρακτηρίζει και τον έλληνα πατέρα]. Το κακό είναι πως μεταφέρει αυτούσια τα βιώματα, τα μοντέλα και την κοσμοθεωρία της στην επόμενη γενιά. Κακό, όσο και αναπόφευκτο, πλην όμως -υποτίθεται πως- ο κόσμος προχωράει προς τα εμπρός και διδάσκεται από τα σφάλματα του παρελθόντος.
Από την άλλη, συχνάκις συμβαίνει τα παιδιά να μεγαλώνουν με μια μάνα με αυτά τα χαρακτηριστικά, και με έναν πατέρα κατά το πλέιστον απόντα -όπως εύστοχα παρατηρεί η Θεωρέμα. Εδώ το πρόβλημα εντοπίζεται και πάλι σε ένα κεκτημένο του παρελθόντος που υπαγορεύει η μητέρα να είναι νοικοκυρά/σύζυγος/γονιός, ενώ ο πατέρας κουβαλητής και πλουτοπαραγωγική πηγή. Και, ενώ τα δεδομένα αλλάζουν (και η μητέρα πλέον συνεισφέρει οικονομικά, συχνά εξίσου με τον πατέρα), οι νοοτροπίες και τα μυαλά αργούν σχετικά (η μητέρα εξακολουθεί να είναι εκτός από εργαζόμενη, και νοικοκυρά και γονιός κατ’αποκλειστικότητα, ενώ ο πατέρας απλώς εργαζόμενος και κουβαλητής).
Το ζήτημα που έθεσε το ποστ του Herr K. είναι το κατά πόσον είναι δίκαιο, σε περίπτωση διαζυγίου, η επιμέλεια των παιδιών να ανατίθεται -με το νόμο, όπως προσπαθείται να θεσμοθετηθεί (το λινκ στο ποστ του Herr K.)- εκ προοιμίου στην μητέρα. Αυτό είναι εξ ορισμού άδικο, κοντόφθαλμο και προδίδει μια μονομερή θεώρηση των πραγμάτων. Η λογική λέει ότι ο δικαστής οφείλει να εξετάσει την κάθε περίπτωση αυτόνομα και να κρίνει ακριβώς βάσει των υποκειμενικών δεδομένων: η επιμέλεια των παιδιών ανατίθεται στον γονιό που πληροί περισσότερο τα κείμενα κριτήρια. Έτσι υποτίθεται ότι συμβαίνει σήμερα.
Όμως, η συζήτηση που προέκυψε με αυτή την αφορμή, έφερε στην επιφάνεια άλλα υποφώσκοντα ζητήματα: ενώ οι εποχές αλλάζουν, οι νοοτροπίες παραμένουν στάσιμες. Η επιδιωκόμενη εδώ και χρόνια ισότητα [προσωπικά διαφωνώ με τον όρο: προτιμώ όρους όπως «προσφορά ίσων ευκαιριών», «αντιμετώπιση χωρίς προκαταλήψεις», «άρση των διακρίσεων που εκπορεύονται από το φύλο». Χάριν ευκολίας, χρησιμοποιώ τον επικρατούντα όρο] δεν είναι ακόμα πραγματικότητα. Ακόμα και σε χώρες όπως η Σουηδία, που θεωρητικά είναι πιο μπροστά σε τέοτια ζητήματα, η εξίσωση των μισθών δεν έχει επικρατήσει στο 100%. Για να μην αναφερθούμε σε συνεντεύξεις για πρόσληψη, κατά τις οποίες νέες γυναίκες υποχρεώνονται να δηλώσουν ότι δεν σκοπεύουν να αποκτήσουν παιδί στα προσεχή χρόνια. Και μάλλον περιττεύει η αναφορά σε φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, περιρρέοντος σεξισμού και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.
Το ζήτημα μάλλον δεν έχει κλείσει ακόμα -και πιθανότατα δεν θα κλείσει για αρκετό καιρό. Η κοινωνία προχωράει πολύ αργά, αν λάβουμε υπόψην ότι 300 χρόνια μετά την διά νόμου κατάργηση της δουλείας, τόσο η ίδια η δουλεία (με άλλες μορφές), όσο και οι φυλετικές διακρίσεις καλά κρατούν.