Χιλιάδες κόσμος, δύο σκηνές με ζωντανό πρόγραμμα και μία επιπλέον με dj, ένα σωρό περίπτερα και μικρομάγαζα, απρόσμενα καλή οργάνωση, τρομερό κέφι (παρά τη βροχή) -οι πρώτες μας εντυπώσεις! Εν ολίγοις, περάσαμε άψογα!

[έχω ένα θεματάκι με το γιουτούμπι, και έτσι το ποστ θα ανανεωθεί αργότερα.]

Το φεστιβάλ άνοιξε με βροχόπτωση και χωρίς φωτογραφική μηχανή. Έτσι, είδαμε το Lenny Kravitz φορώντας αδιάβροχα -χωρίς να ενθουσιαστούμε. Αντιθέτως, περάσαμε πολύ καλά με τους REM, οι οποίοι παίξανε μιάμιση ώρα και γενικά ήταν ξεσηκωτικοί. Ο Michael Stipe καταφέρνει να φτιάξει ατμόσφαιρα σχεδόν χωρίς να κινείται! Πάρα πολύ ωραία η αναμετάδοση στα video walls, με πανέξυπνο μοντάζ και γραφικά. Και βέβαια, REM είναι αυτοί, δεν χρειάζονται θέαμα για να στηρίξουν την μουσική τους.

Όλα τα λεφτά ήταν η δεύτερη μέρα: πάρα πολύ καλοί οι Verve, ιδού και οι αποδείξεις:

Ο Neil Young τραγουδάει ακόμα στα 63 του χρόνια, αν και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένας μουσικός πρέπει να ξέρει πότε να σταματήσει να παίζει.

Στα μισά του live του κ. Young, μεταφερθήκαμε στην διπλανή σκηνή, όπου οι Hot Chip ξεσήκωναν τα πλήθη των 16χρονων που τους παρακολουθούσαν και ήξεραν απ’έξω όλους τους τους στίχους. Πάρτε μια ιδέα από το γιουτούμπ:

Και μετά, έγινε της τρελής! O Moby μας έστησε για περίπου ένα μισάωρο, αλλά άξιζε τον κόπο. Έπαιξε σχεδόν δύο ώρες και ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα έφτιαξε την πιο καταπληκτική ατμόσφαιρα που έχω δει σε live. Για την ακρίβεια, αυτό που γινόταν ήταν ένα πάρτυ με 60 χιλιάδες κόσμο. Με τη βοήθεια δύο ντράμερ και την καταπληκτικής του τραγουδίστριας, ο τύπος μιξάρει, παίζει ντραμς και ηλεκτρική κιθάρα, τραγουδάει, χορεύει και όλα αυτά ακατάπαυστα (ενίοτε και ταυτόχρονα). Μετά από αυτό, αναθεωρώ τις απόψεις μου για το τι είναι ένα καλό live. Και σημειώνω ότι σιχαίνομαι τα κλαμπ και την μουσική που παίζεται στα κλαμπ. Το live του Moby όμως είναι κάτι ανπανάληπτο. Πολύ καλή η αναμετάδοση από τα video walls, αλλά ποιος νοιαζόταν; Όλος ο κόσμος χόρευε! Εδώ δείτε τι έγραψε ο ίδιος.

Πολύ καλές στιγμές το Feeling so real, το Natural blues, το Honey, το Porcelain και βέβαια τα Slipping away και Lift me up. Γι’αυτά δεν έχουμε πειστήρια -χορεύαμε! 🙂

Χρωματιστές γαλότσες: το trend του φεστιβάλ!

Animal rulzzzz!

Μετά από πολλές μπύρες…

χε, χε, χε!

Η τρίτη μέρα ήταν βροχερή, αλλά εμείς φτάσαμε όταν κλείσαν οι ουρανοί, αφήνοντας πίσω τους ένα λασπερό τοπίο.

Πρώτα ανακαλύψαμε την KT Tunstall, η οποία ήταν πολύ καλή. Ωραία φωνή, πολύ καλές μελωδίες, όχι πρωτότυπη, αλλά εύχαρις παρουσία! 🙂

Όταν άρχισε να γίνεται slow και μελαγχολική, περάσαμε δίπλα, στον Ben Harper: ψιλο-reggae κατάσταση, θεϊκός ο μπασίστας και περσόνα ο ντράμερ!

Στη συνέχεια, -μετά από μια μικρή στάση, για να πάρουμε δυνάμεις- μεταφερθήκαμε στους Gnarlis Barkley: πολύ κέφι και ενθουσιασμός (ενώ κάναμε και γνωριμίες!).

 

Ο βασικός μας στόχος για την τρίτη μέρα, όμως, ήταν το κλείσιμο: οι Radiohead. Μετά το απαραίτητο λουκάνικο, κατευθυνθήκαμε προς την σκηνή, όπου γινόταν το αδιαχώρητο. Η πλειονότητα των θεατών είχαν ήδη αγγίξει το τριψήφιο νούμερο σε κατανάλωση μπύρας και δεν ήταν πολύ ήρεμοι, γεγονός που αντιμετωπίστηκε με διαδοχικές μετατοπίσεις. Όμως, οι Radiohead ήταν μια σκέτη απογοήτευση. Καμία επικοινωνία με τον κόσμο, υπερβολικά πολύ ψάξιμο και χάσιμο, υπερφίαλο στήσιμο στο video wall. Οι τύποι παίζανε για την πάρτη τους, πράγμα αρκετά ενοχλητικό, όταν μπροστά τους είναι συγκεντρωμένοι πάνω από 70 χιλιάδες θεατές. Κορυφαία στιγμή το Lucky. Λίγο μετά, σημειώθηκαν μαζικές αποχωρήσεις, μεταξύ των οποίων και η -σταδιακή- δική μας.

Πάλι καλά που απολαύσαμε τα άλλα σχήματα.

αντίο Kitty!

χωρίς περαιτέρω σχολιασμό.

Τα μπαλόνια της έκθεσης που φιλοξενείται από το Bozar αυτές τις μέρες. Η είσοδος στην έκθεση είναι ελεύθερη με την επίδειξη του εισιτηρίου του Werchter. Το μπλουζάκι της έκθεσης φορούσε ο Moby στο live του.

Την τελευταία μέρα φτάσαμε αργά και φύγαμε νωρίς -κατόπιν της τριήμερης εξουθένωσης, και δεδομένης της εργάσιμης επαύριον, λογικό. Έτσι κι αλλιώς δεν θα βλέπαμε τους dEUS που έπαιζαν στα μαύρα μεσάνυχτα (κυριολεκτικά), οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε καινούρια ακούσματα και αποζημιωθήκαμε.

Κλασικού τύπου οι Raconteurs ξεσήκωσαν τα πλήθη:

Για πολύ λίγο περάσαμε από τους Grinderman, αλλά δεν επιμείναμε και πολύ στο άκουσμα «μεταίχμιο 70s-80s» με ανάλογο λουκ!

Αντιθέτως, ενθουσιαστήκαμε (και μαζί μας καμιά 60αριά χιλιάδες άλλοι) με τους Kaiser Chiefs, οι οποίοι στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα είχαν φτιάξει ατμόσφαιρα πάρτυ! Πολύ καλή βρετανική ροκ και τρομερή επικοινωνία με τον κόσμο: ό,τι χρειάζεται ένα καλό live!

Άντε και του χρόνου!

Επιτυχής επιχείρηση διάσωσης γατιού, αποκεκλεισμένου στα ψηλά!

Ένα από τα camping sites του φεστιβάλ.

Εδώ θα βρείτε την ανταπόκριση της Soir, και σχόλια από όσους παρέστησαν.