Εσύ που σε έμαθαν από μικρό παιδί να διαβάζεις για να «γίνεις άνθρωπος» και να «πετύχεις στην κοινωνία». Εσύ που ακόμα κι όταν συνειδητοποίησες ποια είναι η κλίση σου στο σχολείο, συνέχισες να μελετάς και εκείνα που βαριόσουν «για να προκόψεις». Εσύ που διάλαξες σπουδές με βάση την κλίση σου. Εσύ που μπήκες στο Πανεπιστήμιο φαντασιωνόμενος το Ναό της Γνώσης, το Ιερό Τέμενος των Μουσών και την πλήρη συνειδητοποίηση -και έφαγες τη βιοχλαπάτσα κατάμουτρα και απογοητεύτηκες. Εσύ που κατανάλωσες μέρος της πατρικής περιουσίας για να σπουδάσεις στο εξωτερικό και να γυρίσεις φέρελπις με περγαμηνές. Εσύ που δεν γύρισες τελικά. Εσύ που βρέθηκες γύρω στα 25, μετά τις σπουδές να αναρωτιέσαι «και τώρα τι;». Εσύ που έστελνες δεκάδες βιογραφικά εντός και εκτός και λάμβανες απαντήσεις-προκάτ «Πολύ ενδιαφέρον, θα σας έχουμε υπόψιν». Εσύ που πέρασες λίγη ή και πολλή ανεργία. Εσύ που βρήκες μια θεσούλα με μισθό – χαρτζηλίκι και την απόλυση να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι σου. Εσύ που θα ήθελες μια θέση στο δημόσιο, για να έχεις τα βράδια σου ελεύθερα, μπας και προλάβεις να ερωτευτείς και να ζήσεις. Εσύ που δεν ανήκεις στους χλιδάνεργους, αλλά που δεν βγαίνεις για να ανοίξεις επιτέλους τα φτερά σου και το σπίτι σου και να βρεις την ανεξαρτησία σου. Εσύ που δεν πληρώνεσαι υπερωρίες και ζητιανεύεις ένσημα. Εσύ που έφυγες από επιλογή και δεν θες πια να γυρίσεις και θεωρείσαι προνομιούχος.
Εσύ που είσαι γύρω στα 30. Που ακόμα αναρωτιέσαι τι θες να κάνεις στην ζωή σου. Που έχεις ένα σωρό ενδιαφέροντα, που καμία σχέση με την δουλειά σου δεν έχουν. Που θες να κάνεις άλλα -που ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις άλλα, αλλά δεν βρίσκεις πώς. Εσύ που δεν αποφάσισες ακόμα ποια δουλειά θες να κάνεις -αλλά σου φορέθηκε μια «καριέρα» καπέλο.
Εσύ που σίγουρα δεν θες να πεθάνεις δουλεύοντας. Που θες να πάρεις σύνταξη πριν αποδημήσεις εις τόπον χλοερό. Και που είχες (έχεις;) όνειρα να κάνεις κάτι δημιουργικό και ενδιαφέρον -αυτό που σου έταξαν κάποιοι. Αυτοί που τώρα παίζουν κομπολόι με τις χάντρες της ζωής σου και με το μέλλον σου.
Εσύ, σήμερα, πήγες στην δουλειά;
_______________________________
Σαφώς καλύτερα από μένα τα λέει ο Vita mi εδώ.
Επίσης, ο Σεφ ανέβασε ένα πολύ καλό pps που έλαβε από μένα, που το έλαβα από τον Vita mi.
(Υποθέτω πως δεν χρειάζεται να πω ότι ακούμε Paint it black από τους Rolling Stones).
Кроткая 
«Ταλαίπορη» γενιά! Που έχεις τα πτυχία ματσο. Που έχεις όνειρα να αλλάξεις τον κόσμο και να τον κάνεις καλύτερο απ΄ότι τον παρέλαβες… «Ταλάιπορη¨γεννιά» που αξίζεις πολλά περισσότερα απ ότι σου δίνει η ζωή. Που είσαι φυλακισμένη. Που είσαι άνεργη ή σχεδόν άνεργη… Που κυνηγάς χίμαιρες… που ζεις μια ζωή που θάθελες να ήταν διαφορετική. Που ζείς μια ζωήπου δεν έχεις χρόνο να τη ζήσεις. Γιατί τρέχεις και δεν φτάνεις. «ΤΑΛΑΙΠΟΡΗ» ΓΕΝΙΑ…..
Krotkie, σε καμία από τις τρεις ελληνικές δουλειές για να βγει ο μήνας, ούτε καν σε αυτή που πρέπει να δουλέψω μόνη μου στο σπίτι. Τίποτα. Τέλος. Όχι ρε ΓΑΜΩΤΟ! Ο Χ Ι!
Θα ξαναδηλώσω επαναστάτρια του καναπέ.
Πήγα κανονικά στη δουλειά. Θέλω να είμαι σε θέση να φεύγω όποτε νομίζω οτι δουλευόμαστε εκεί μεσα.
Τι θα καταλάβουν με την απεργια μου; Τιποτα. Ειναι αναισθητοι. Τι θα κερδισω με το
να παω για δουλειά; Λεφτα για να μπορω να διαλέγω.
Η μαυρη λίστα θα μου αφαιρέσει αυτη τη δυνατοτητα. Φοβαμαι οτι θα φτασει η στιγμη που θα πρεπει να το βουλωνω και που δε θα μπορω να φυγω οταν νομιζω οτι δεν
αξιζει τον κοπο.
Δε ρισκαρω τη δυνατοτητα επιλογων που εχω τωρα. Στην κοψη του ξυραφιου αλλα επαγγελματικα ζωντανη.
Ξερω ξέρω…όποιος θυσιαζει την ελευθερια κλπ κλπ…
(
Καλημερούδια! 😀
Δε θα πω πως είναι φοβερό κείμενο, επειδή συμφωνούμε αλλά επειδή έχεις πιάσει το σφυγμό της γενιάς σου, απ’ ό,σο μπορώ να διακρίνω!! 😉
Το πρόβλημά μας δεν είναι τα πτυχία, είναι το ότι νομίζαμε πως με την απόκτηση μόνο μιας καλής παιδείας θα είμασταν βασιλιάδες στο Ελλάντα. Αλλά κάθε εποχή έχει τα χαρακτηριστικά της και τις ανάγκες της. Και πολλοί από εμάς δεν είμαστε σε θέση να αλλάξουμε μυαλά και να βρούμε έναν τρόπο έτσι ώστε η εργασία μας να μπορεί να μας κρατά ανεξάρτητους οικονομικά. Θέλω να πω ότι στην Ελλάδα η πλειοψηφία των νέων ψάχνει δουλειά μισθωτού σε εταιρείες γιατί απλά μόνον αυτό ξέρουν να κάνουν και ίσως ποτέ δεν μπόρεσαν να σκεφτούν πως υπάρχουν κι άλλες δουλειές, δουλειές που μπορείς μέχρι και να τις «δημιουργήσεις» εσύ ο ίδιος. Απορώ επίσης που υπάρχουν τόσοι πτυχιούχοι οικονομικών και διοίκησης επιχειρήσεων και σχεδόν κανένας δεν έχει τα κότσια και το μυαλό να αρχίσει μια δουλειά μόνος του. Είναι σαν να τα περιμένουμε όλα έτοιμα. Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως είμαστε μια ευνουχισμένη γενιά.
Καλημέρα.
(εσύ πήγες στην δουλειά Κροτ;)
Σήμερα απεργία! Όχι άλλο καπέλωμα ρε παιδιά… Στο τέλος θα γίνουμε όλοι οικονομικοί μετανάστες. Φιλιά και καλημέρες 🙂
Αυτό όλο που περιγράφεις το βλέπω να έρχεται καταπάνω μου και τρελαίνομαι. Δεν δουλεύω, αλλά αν δούλευα δεν ξέρω τι θα έκανα. Ειλικρινά. Δεν ξέρω αν θα πήγαινα ή όχι. Η αλήθεια είναι ότι είμαι κότα, μάλλον θα πήγαινα, αν και κάποτε ξυπνούν κι οι κότες…
Απεργία; Τί είναι αυτό;
Η δεύτερη παράγραφος με εκφράζει απόλυτα, όμως δεν θα έκανα απεργία για τους δικούς μου προβληματισμούς, επομένως δεν με βρίσκει σύμφωνο με το πνεύμα του ποστ. Συμφωνώ επίσης με την asimina, ότι δεν έχω τα κότσια να κάνω αυτό που θέλω και νομίζω ότι η μόνη λύση στην εργασία είναι η μισθωτή. Και πάλι αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, όχι της πολιτείας ή της κυβέρνησης. Θα ήταν, άν φοβόμουν την χρονοβόρα διαδικάσία που χρειάζεται για να ξεκινήσεις μια προσωπική εταιρία ή άλλες γραφειοκρατικές πραγματικότητες. Όμως δεν είναι αυτό που φοβάμαι, φοβάμαι την περίπτωση της «αποτυχίας» επειδή τη σημέρον ημέρα στις ανεπτυγμένς κοινωνίες μόνο επιτυχημένος επιβάλλεται να είναι κανείς. Και έτσι προτιμώ την σαφώς ευκολότερη λύση της μισθωτής εργασίας με όλα τα αρνητικά της. Το προβλημα μπορεί να λυθεί μόνο όταν το αναγνωρίσεις: «Καλημέρα, με λένε Κ. και είμαι μισθωτός»!:))
Ωραίο κείμενο. Στο τέλος μου θύμισε αυτή τη φωτό
η αλήθεια στα κόκκινα..
Καλημέρα,
στη δουλειά το συζητήσαμε (η εταιρία μου είναι ΔΙΠΛΑ στη γεσεέ) και καταλήξαμε ότι θα δουλέψουμε, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά είμαστε ευχαριστημένοι από τη δουλειά μας, 8 στελέχη όλα κι όλα σε μία εταιρία όπου κάνουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ και όπως κατάλαβες…
αφήσαμε την απεργία για άλλους…
Φυσικά, βγήκαμε έξω, ανακατευτήκαμε με τον κόσμο, δώσαμε το ισχνό μας παρόν…
Η ιστορία αυτή με το ασφαλιστικό με έχει τρομάξει.
Δεν τολμώ να σκεφτώ τι άλλο μας περιμένει…
Και επειδή ανοίγεις παράλληλα πάρα πολλά θέματα,
όλα τα φιλαράκια μου μικρότερης ηλικίας, με master στο τσεπάκι, με ένα εκατομμύριο όνειρα…
ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν…
Καλημέρα-καλησπέρα!
Γεια σας παιδάκια! Εδώ δεν απεργούμε, οπότε έχει πέσει μπόλικη δουλειά, κανονικά!
mr. e, μερικές φορές την (μας) θεωρώ «χαμένη» γενια, αλλά είναι κάπως πεσσιμιστικό αυτό και προτιμώ να μην σκέφτομαι έτσι.
Παπί, έτσι μπράβο! Και τα παπιά μπορούν να είναι επαναστημένα!!
Περαστική, η προσωπική στάση είναι προσωπική και άρα απολύτως σεβαστή. Το πόσα θα καταλάβουν από την απεργία εξαρτάται σαφώς από τη μαζικότητά της. Ένας απεργός σε μια εταιρία ίσον κανένας. όλοι όσοι εργάζονται στην εταιρία αν απεργήσουν, όμως, ε, τότε κάτι τις θα το καταλάβουν. Επίσης, δεν επιλέγω αν θα απεργήσω με βάση το πόσ αποτελεσματικό θα είναι, επειδή πολύ απλά δεν μπορώ αυτό να το προβλέψω, ούτε να το ελέξγω εγώ μόνη μου. Και γενικά προτιμώ να μην ξεκινώ με μελανούς οιωνούς. Αν αυτοί προκύψουν, τους αντιμετωπίζω στην πορεία. Αλλά αυτή είναι η δική οπτική γωνία και προσωπική στάση, βεβαια, δεν είναι υποχρεωτική για όλους.
Ρενατάκι,εκ των πραγμάτων. Είμαι από τους τυχερούς που δεν βίωσαν ανεργία για πολύ καιρό, αλλά την φάση «στέλνω 100 βιογραφικά και παίρνω τον π@@λο» την γνωρίζω καλά. Και κυρίως γνωρίζω καλά το συναίσθημα «ακόμα δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω». Μόνο που το «όταν μεγαλώσω» πλέον είναι παρόν και εγώ ακόμα δεν ξέρω.
Ασημίνα, χμ, δεν συμφωνώ. Το βλέπω το πράγμα από λίγο πιο πριν. Καταρχάς δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να ανοίξουμε δική μας επιχείρηση, δεν έχουμε το ταλέντο ή το κεφάλαιο, ή την διάθεση ή τις ικανότητες ή χιλιάδες άλλα πράγματα που απαιτούνται. Επίσης, αν όλοι γίνουμε επιχειρηματίες πού θα βρεθούν οι υπάλληλοι; Επίσης, στο Ελλάντα, και οι επιχειρηματίες ΤΕΒΕ έχουν. Και όλοι όσι ανοίγουν δική τους δουλειά, δεν γίνονται απαραίτητα Νιάρχοι, υπάρχουν και οι μικρέμποροι και μικροβιοτέχωνες, των οποίων η ζωή δεν διαφέρει πολύ από του μισθωτού, ως προς τα έσοδα κυρίως.
Συν το γεγονός ότι το θέμα δεν είναι τόσο ή μόνον αυτό. Το βασικό θέμα είναι πως ό,τι επάγγελμα κι αν επιλέξεις ή σου φορεθεί, πάλι πρώτα θα πεθάνεις και μετά θα πάρεις σύνταξη.
Μαράκι, στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές…
Πρασινοτάτη, δεν είναι θέμα θάρρους. Είναι θέμα του πόσο επιτακτική νιώθεις την ανάγκη να αντιδράσεις. Προσωπικά δεν είμαι καθόλου ο πιο θαραλλέος άνθρωπος του κόσμου. Κι έχω φοβηθεί μπόλικες φορές, αλλά πήρα την επιλογή να το αντιμετωπίσω, έστω και τρέμοντας.
Ντοτ, φυσικά και δεν επιλέγει κανείς να κάνει απεργία για τα δικά του «ψυχολογικά προβλήματα»! Η δεύτερη παράγραφος μπήκε στο κείμενο με την λογική του «δράττομαι της ευκαιρίας», «ειρήσθω εν παρόδω», λέω τον πόνο μου κάπως. Αν και δεν ξέρω πόσο άσχετο είναι.
Δλδ, εμ έφαγα τα χρόνια μου στα θρανία, εμ κάνω μια δουλειά που δεν διάλεξα, εμ θα την κάνω και μέχρι να πεθάνω, εμ και για 3 κι εξήντα? Ε, όχι! Σιχτίρ δλδ κάπως.
Από κει και πέρα, για τα περί μισθωτής εργασίας κλπ, δεν επαναλαμβάνω αυτά που ειπα και στην Ασημίνα. Πάντως ως προς το πόσα κίνητρα δίνονται σε όσους θέλουν να επιχειρήσουν το επιχειρείν, ε, μια ευθύνη την εχει και η κυβερνητική πολιτική, εν Ελλάδι τουλάχιστον.
Όσο για την «αποτυχία», εκεί διαφωνώ εντελώς. Δλδ, η αποτυχία και η επιτυχία έχει να κάνει με το πώς νιώθεις μέσα σου, αν εσύ είσαι ικανοποιημένος με αυτό που σου συμβαίνει, όχι με το τι λένε οι άλλοι. Οι γονείς μου, η οικογένειά μου και ο περίγυρός μου με θεωρούν σούπερ επιτυχημένη, σοβαρά. Εγώ πάλι θεωρώ πως έχω κάνει μια τρύπα στο νερό. Αλλά και αυτό είναι το δικό μου ψυχολογικό πρόβλημα και θα το λύσω με τον ψυχαναλυτή μου!
Αλλά συμφωνώ εντελώς και απόλυτα με την κατακλέιδα. Οι Γάλλοι το λένε πολύ ωραία με μια λέξη: «assume», δλδ πάρτο απόφαση (σε μένα το λέω). 🙂
Niemandsrose, γαμάτη η φώτο!! Ευχαριστώ!
Κίβι, αν μη τι άλλο η δική μου.
Φαίη, η σημερινή απεργία όμως είναι κάπως πιο συνολική, γιατί αφορά σε κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το αν είσαι ευχαριστημένος με τη δουλειά σου ή όχι, αλλά με το αν θες να δουλεύεις ως τα 70, ακόμα κι αν γουστάρεις τη δουλειά…
Κόσμο είχε? (Μετεωρίτης, ο ανταποκριτης μας στο Πεδίον του Άρεως! 😉 )
Θα σου πω εγώ, που ΄μουν εκεί! Είχε πάρααα πολύ κόσμο! 😉
Κι όχι επειδή απήργησα, αλλά επειδή είδα! 😉 Σμουουουτς!
Όντως η πολιτεία έχει ευθύνη για την στήριξη της επιχειρηματικότητας, πολύ σωστά το λες. (βλέπεις άλλωστε τα χαϊρια του Βελγίου με την βαριά για τους μικρομεσαίους φορολογία. Μόνο πολυεθνικές και μεγάλες επιχειρήσεις επιβιώνουν.)
Σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι επιχειρηματίες. Αλλά θα επιμείνω στο ότι ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό μισθωτών θα μπορούσαν να κάνουν μια δουλειά που να εξαρτάται από εκείνους και μόνον. Έχω ως συγκεκριμένο παράδειγμα πολύ κοντινό μου πρόσωπο που κάνει χειρωνακτική εργασία και εργάζεται ως τεχνικός σε μια εταιρεία. Με τα εκτός έδρας και τις υπερωρίες δουλεύει πολύ περισσότερο από 8 ώρες την ημέρα και φτάνει να παίρνει κάπου 1000 ευρά τον μήνα. Είναι δυσανάλογες οι αποδοχές με την εργασία του και είμαι σίγουρη πως αν αποφάσιζε να ανοίξει δική του δουλειά με τον ίδιο κόπο θα έβγαζε πολύ περισσότερα. Μάλλον πρόκειται για θέμα νοοτροπίας και συνήθειας. Και φόβου. (Για αυτό πιστεύω ότι στην γενιά μας λείπει το τσαγανό).
Τεσπά, μεγάλη κουβέντα ανοίχθηκε και φύγαμε από το θέμα του ασφαλιστικού, που είναι πολύ σοβαρό.
Περιμένω απάντηση!
Γουφ
Είμαι με πυρετό τέζα.
Ήθελα πολύ να πάω σήμερα.
Έγινε της πουτάνας έμαθα.
Όχι ότι θα ιδρώσει το αυτί κανενός…
Θέλω να πώ πως κι εμένα δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή η μισθωτή εργασία.
Ούτε καν κανονική μισθωτή, γιατί αντιμετώπισα τεράστιο πρόβλημα έυρεσης εργασίας.
Και τώρα δουλεύω ανασφάλιστη και επί ξύλου κρεμάμενη.
Όμως το να ξεκινήσεις δική σου δουλειά εκτός από γερά αρχίδια προυποθέτει και γερό κεφάλαιο.
Και όχι μόνο για να την ξεκινήσεις.
Και για να προλάβεις την περίπτωση αποτυχία.
Φαντάζομαι όλοι μας γνωρίζουμε κάποιον που χρωστάει τα μαλλιοκεφαλά του στο ΤΕΒΕ και ακόμη δεν κατάλαβε από πού του’ρθε.
Γι αυτό οι «μή κατέχοντες» επιζητούν την ασφάλεια του μισθωτού, λέμε τώρα…
Μου φαίνεται τελικά πως αν οι γονείς μας αντί να μας στέλνουν για σπουδές αγόραζαν 2-3 γκαρσονιέρες, η επένδυσή τους αυτή θα μας εξασφάλιζε πολύ περισσότερο!
Τουλάχιστον δε θα ψοφούσαμε ποτέ της πείνας! (ένας εφιάλτης που πολλοί φίλοι μου έχουν ομολογήσει πως τον βλέπουν συχνά, παρ’όλο που αυτή τη στιγμή εργάζονται…)
Φιλιά!
Ρενατάκι, αυτά είναι πολύ καλά νέα!
Ασημίνα, με πρόλαβε το Πατσιούρι, αλήθεια, δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. Συμφωνώ μαζί της.
Πατσιούρι, περαστικά παιδί μου! ΑΝ μη τι άλλο, με 50 εργάσιμα χρόνια που σε περιμένουν, φχαριστήσου τουλάχιστον τα sick leaves!!! 🙂
Μμμμ, σωστά είναι όλα αυτά. Κι εγώ τα ίδια σκέφτομαι ως άξιο τέκνο της γενιάς μας…
Το παράδειγμα όμως που έδωσα είναι για κάποιον που δεν χρειάζεται γερό κεφάλαιο (τι κεφάλαιο θέλει ένας υδραυλικός για να κάνει δική του δουλεια;) και νομίζω δείχνει πολύ καλά την νοοτροπία μας, δικαιολογημένη ή μη. (έχω εμμονή σήμερα, δεν πρόκειται να μου αλλάξετε γνώμη 🙂 )
καληνύχτες…
καλέ, τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνια;;;
επίσης, είναι προφανές πως κάθε περίπτωση ειναι ιδιαίτερη και δνε υπάρχει μία και μόνη αλήθεια. Συν το γεγονός ότι, ναι, μια εμμονή με τα πτυχιά υπάρχει. Αθάνατη ελληνική οικογένεια…
Στοχος δε, δεν είναι να αλλάξει γνώμη κανείς. Ειναι να δούμε πολλές πλευρές του θέματος!!!
Φιλιά, σματς στον ξανθό άγγελο και….μαγείρευε ντε!!!!
Καλημέρα Κροτ!!! Προσπάθησα να ποστάρω και χθες αλλά για κάποιο περίεγω λόγο έκανε απεργία και ο Η/Υ!!! 🙂
Τέλος πάντων!!! Ευτυχώς Κροτ μου απάντησες στους περισσότερους εσύ αντί για μένα… Ξέρεις τι ευέξαπτη που είμαι ώρες – ώρες και θα δυσαρεστούσα πολλούς από ‘δω μέσα…
Ξέρεις τι μας φταίει και δεν πάμε ποτέ μπροστά???? Ο ωχαδερφισμός μας…. Το «αφού εγώ είμαι καλά και βολεμένος με τη δουλειά μου, γιατί να απεργήσω?» Το «εγώ θα σώσω τον κόσμο ρε αδερφέ?»…..
Αλλά δεν θα συνεχίσω, γιατί θα γίνω κακιά….
ΑΠΕΡΓΙΑ είναι μόνη απάντηση και λύση! Και να το ξέρετε: Μόνο με την μαζικές εκδηλώσεις αγανάκτισης «ιδρώνουν αυτιά»…. Οι εργαζόμενοι ΔΕΝ έχουν άλλον τρόπο διαμαρτυρίας…. Είναι ένα Συνταγματικό Δικαίωμα κερδισμένο με ΑΙΜΑ!
Παρακολουθώντας τους σημερινούς 30ρηδες και το πώς νοιώθουν, συμφωνώ με το κειμενο σου Κροτ από την αρχή ως το τέλος. Δεν τολμώ πια να τους ρωτήσω για τίποτα. Κι αν τόκανα ως τώρα κανα δυο φορές, εκεινο που μου είπαν , είναι : Εσύ ωραια μας μεγάλωσες, μας διδαξες αρχές , συμπεριφορές, σεβασμό, αλληλεγγύη ….. τώρα τί λες ;
Κι εγω σιωπώ γιατι ειναι η δική μου η μεταπολιτευτική γενιά που αλλοτριώθηκε
καλημερα Κροτ…
ειχα χτες γραψει ενα μικρο σχολιο στον Ινδικτο με αφορμή αρθρο του Κωστοπουλου στο περιοδικό του για τους τριαντάρηδες. Λυπηρό άρθρο.
Things which matter most must never be at the mercy of things which matter least. – Goethe
Jo, και βέβαια δεν έχουν οι εργαζόμενοι άλλο τρόπο διαμαρτυρίας. Ποιον άλλο να έχουν? Το μόνο θέμα είναι πως για διάφορους λόγους έχει φτάσει η απεργία να εκφυλιστεί και να μην αντιμετωπίζεται με τη σοβαρότητα που της πρέπει και αυτό είναι μεγάλο προβλημα.
Η χτεσινή πάντως από ό,τι έμαθα ήταν από τις καλές περιπτώσεις.
Ριτς, δεν διαβάζω Κωστόπουλο γιατί είναι ολόκληρος μια θλιβερή περίπτωση. Η πεμπτουσία της απαξίωσης κάθετι ουσιαστικού και σημαντικού. Η πεμπτουσία του αριβισμού και του οπορτουνισμού -και ας μην συνεχίσω, θα γίνω πολύ κακιά. Και δεν είναι πλέον τριαντάρης ο Κωστόπουλος, μήπως να το βούλωνε καλύτερα λοιπόν; Δεν ξέρω καν τι είπε, αλλά αν η κατάσταση είναι εκεί που είναι σήμερα, μεγάλο μερίδιο ευθύνης βαρύνει τους διάφορους Κωστόπουλους…
Σοφία, σωστός ο Γκαίτε, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα σου!!!
best σχολιάστρια ever, γίνεσαι πολύ σιβυλλική!!
Μετάφραση (σε ελεύθερη απόδοση): δεν πρέπει να ξεπουλάμε το μέλλον μας για ένα μικρό πρόσκαιρο, αμφίβολο και τελικά ανούσιο όφελος το οποίο καταλήγουμε να το πληρώνουμε αργότερα όλη μας τη ζωή. Γιατί κανείς δεν θα μας χαρίσει τα πράγματα που φοβόμαστε (ή αδιαφορούμε) εμείς οι ίδιοι να διεκδικήσουμε. Και για να μην ξεχνιόμαστε, χεχε:
» Η οργή είναι ένα διάστημα κλεισμένο στ’ αυτιά
αυτές τις μέρες πρέπει να φωνάζεις δυνατά
Με ταϊζουν βλακείες και περιμένουν να χωνέψω
Κοιτάζω τον κόσμο, δεν ξέρω τι να πιστέψω…
…
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία»
Εγώ καλή μου Κροτ, ανήκω σ’εκείνη την κατηγορία των 30ρηδων (και βάλε!!!) που δεν θα πάρουν σύνταξη…ΠΟΤΕ! Αν θέλεις το συζητάμε και γιατί!
Λοιπόν, αν το έβλεπα μόνο προσωπικά – όπως δυστυχώς κάνουν πολλοί – δεν θα έπρεπε να με νοιάζει τίποτα! Ή θα έπρεπε να παραδωθώ στη μοίρα μου και να κλάιγομαι ολημερίς – ω, και μένα τώρα κανείς δε με σώζει κλπ. κλπ. – ή να πω ότι δεν βαριέσαι είτε απεργήσουμε είτε όχι, το ένα και το αυτό!!! Αλλά ρε γμτ! Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι σ’ αυτή τη χώρα!!! Και όταν κάθε φορά που λέμε «κάποιος», δεν εννοούμε τον διπλανό μας, αλλά εννοούμε και τον εαυτό μας μαζί….Ξέρεις τι καλά που θα είναι????
Μήπως στην Έλλάδα φταίει και το γεγονός ότι «Εργατική Πρωτομαγιά» ίσον «Πρωτομαγιά τα λούλουδα γιορτάζουν»???? Για να ανατρέξουμε λιγάκι πίσω (όχι πολύ, μέχρι το 1886!!!) να δούμε τι σκ@τ@ ήταν αυτή η «Εργατική Πρωτομαγιά» και πως κατακτήθηκε αυτό το δικαίωμα στην ΑΠΕΡΓΙΑ!
Σοφια, αγαπητή μου Σιβυλλα και φιλόλογε, είμαι απολύτως σύμφωνη με την ερμηνεία σου!
(με κίνδυνο να θεωρηθώ αμόρφωτη, ρωτώ: τι είναι το στιχάκι;).
jo, αυτό ακριβως είναι το point, δεν κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Προσωπικά γιορταζα όλες τις εργατικές πρωτομαγιές, τουλάχιστον από το 95 και μετά στο Πεδίον του Άρεως και όχι στην φύση. Καλή η φύση και τα λουλούδια, αλλά σε αυτά πήγαινα άλλη μέρα! 🙂
Στερεονόβα
;-D
εμ, καλά το’πα πως είμαι αμόρφωτη!!!
Ε, όχι και αμόρφωτη!!! Διαμαρτύρομαι κύριε Πρόεδρε!!!! (ψστ… άκου και Διάφανα Κρίνα επίσης… και γενικά ελληνική ροκ σκηνή….)
;-D
Διάφανα Κρίνα ακούω. Αλλά με τους στέρεονόβα έχω πρόβλημα στη μελωδία. Και δεν είναι πως δεν μου αρέσει η ελεκτρόνικα.
Αλλά, δεν ξέρω με χαλάνε λίγο.
Δεν ξέρεις το απίστευτο τραγούδι των Στέρεο Νόβα;;; Δεν μπορώ να το πιστέψω (ότι βρήκα κάτι που αποδεικνύει πως δεν έχουμε ακριβώς τα ίδια γούστα. Είχα αρχίσει να ανησυχώ.)
Παραδέχεσαι όμως πως είναι εξαιρετικοί οι στίχοι; Και πάντα επίκαιροι.
οι στίχοι ναι. και όλοι τους οι στίχοι ειναι εξαιρετικοί.
αλλά η μουσική… χμμμ…
καλά, οκ, ρεζιλεύτηκα εντελώς, αρκεί τώρα!!!
quizzzzz
τι είναι χειρότερο
α) να μην απεργήσεις πηγαίνοντας στη δουλειά
β) να !!!απεργήσεις!!! παίρνοντας ρεπό ή άδεια
ο νικητής κερδίζει ρεπό ή άδεια
Στιχάκιαμ όσο κάνετε τέτοια βιτριολικά σχόλια σας εκτιμώ όλο και περισσότερο!!!