Προχθές που επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο προς το σπίτι, και αφού περάσαμε την μεγάλη λεωφόρο και μπήκαμε στα μικρά δρομάκια, πριν το σπίτι μας, ζήτησα για πλάκα από τον καλό μου να μου δώσει για λίγο το αυτοκίνητο.
Ο καλός μου όμως δεν κατάλαβε το χιούμορ μου, και μου το έδωσε! Και βέβαια, σιγά μην έχανα την ευκαιρία!

ΟΔΗΓΗΣΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ! Κανονικά, όχι πάρκινγκ και βλακείες! Κανονικότατος δρόμος με προτεραιότητες, stop, φανάρια και ΚΥΡΙΩΣ με άλλα αυτοκίνητα και πεζούς!
Και τα κατάφερα μια χαρά!

Χτες το πείραμα επαναλήφθηκε και μάλιστα μετά τα μεσάνυχτα, με μια σχετική κόπωση και όχι τέλεια ορατότητα! Και εγένετο θαύμα: όχι μόνο οδήγησα -χωρίς θύματα, για δεύτερη συνεχή φορά- αλλά το ΠΑΡΚΑΡΙΣΑ κιόλας! Εντάξει, σε μια θέση όπου χώραγε νταλίκα, όχι ΙΧ. Και καβάλησα και λίγο πεζοδρόμιο. Λιγάκι, 2 εκατοστούλια μόνο!

Αισθάνομαι βαθύτατα συγκινημένη από την ανεπανάληπτη επιτυχία μου, και ναι, αναμένω το χειροκρότημα του κοινού! Κλαπ κλαπ κλαπ!

Υ.Γ. 1- Το γεγονός ότι εδώ και πέντε μέρες, συγκατοικώ εκτός από τον καλό μου, και με τον εχθρό που έχει τη μορφή μαύρου κουτιού με οθόνη και τηλεχειριστήριο, χωρίς να του έχω σπάσει ακόμα τα μούτρα (του εχθρού), οφείλεται στο γεγονός ότι (ο εχθρός) δεν έχει συνδεθεί ακόμη με την κεραία, και άρα είναι ανενεργός και προς το παρόν ακίνδυνος. Εντάξει, είναι μία ήττα.
Αλλά μπροστά στη νίκη μου επί των οδών, η σημασία της ήττας αυτής είναι απειροελάχιστη, σωστά;Υ.Γ. 2- Πάω για βραδινό μάθημα οδήγησης -σε δρόμο κανονικό!_______________________________________________________

UPDATEΑφού χαλάρωσα μετά από το roller coaster του βραδινού μαθήματος οδήγησης, έχω να δηλώσω ότι είμαι ΟΔΗΓΑΡΑ!

Ξεκίνησα το αυτοκίνητο κανονικά, ΞΕΠΑΡΚΑΡΑ, και κυκλοφόρησα -με επιτήρηση πάντα- στα δρομάκια της γειτονιάς μου. Βρέθηκα για λίγο και σε μεγάλη λεωφόρο, πονοκεφάλιασα με τις προτεραιότητες (ισχύει πάντα η προτεραιότητα από δεξιά στο Βέλγιο, εκτός αν υπάρχει διαφορετική σήμανση), μου έσβησε ΜΟΝΟ τρεις φορές (καταραμένε συμπλέκτη!), σταματούσα στις διαβάσεις, άφηνα πεζούς και σκυλάκια να περνούν, παραχώρησα την προτεραιότητά μου (όταν μου έσβησε το αυτοκίνητο, καταραμένε συμπλέκτη, επαναλαμβάνω!), πήρα τις στροφές μου πολύ ωραία, δεν μπήκα στο αντίθετο ρεύμα και όλα βαίνουν -ή μάλλον κυλούν- κατ’ευχήν. Η απόδειξη είναι πως είμαι ζωντανή και σας γράφω, όπως και ο καλός μου, που βρίσκεται δίπλα μου και πίνει τη βοτκίτσα του (για να χαλαρώσει), ενώ το αυτοκινητάκι ξεκουράζεται από κάτω αγρατζούνιστο, ατρακάριστο και χωρίς εμφανή τραύματα.

Οι απώλειες:

– Ο καλός μου απέκτησε μερικές ακόμα άσπρες τρίχες, αλλά γλίτωσε το έμφραγμα.
– Η Άλφα χτύπησε λίγο κάτω από το μπροστινό προφυλακτήρα σε σαμαράκι (είναι πολύ χαμηλό το αυτοκίνητο, εγώ φταίω;).
– Παραλίγο να τρακάρουμε μία και μόνο φορά. Να σας εξηγήσω όμως: θέλω να στρίψω δεξιά και δεν έχω προτεραιότητα, οπότε σταματώ. Το αυτοκίνητο σβήνει (ΓΙΑΤΙ????), πάνω που πάω να το ανάψω και πάλι, ελέγχω το δρόμο, δεν έρχεται κανείς ούτε από αριστερά ούτε από δεξιά. Αλλά μέχρι να βάλω ταχύτητα και να πάρει μπρος… εμφανίζεται ένας φουλαριστός και γκαζωμένος από αριστερά. Εντάξει, είχε προτεραιότητα, αλλά δεν πρόλαβα να σταματήσω: μπέρδεψα το φρένο με το γκάζι!
(Το Χάρο με τα μάτια μου είδα βασικά, αλλά τη γλιτώσαμε πάντως!).

Θα ξαναπάμε για μάθημα μες την εβδομάδα. Μόνο που ο καλός μου, αφού μου είπε τι καλά τα πήγα και πόσο έχω βελτιωθεί, με ρώτησε πότε σκοπεύω να πάρω δικό μου αυτοκίνητο. Γιατί, άραγε; Να φταίει που το αυτοκίνητο μουγκρίζει σαν θηρίο της ζούγκλας κάθε που περνάω από τη δευτέρα στην τρίτη; Γιατί μουγκρίζει αλήθεια, το σκασμένο;