• Disclaimer
  • quotes
  • travel agency
  • τα posts των αλλων
  • εδω Λιλιπουπολη!
  • κατερινα γωγου

Кроткая

Кроткая

Category Archives: προσωπικα δεδομενα

μετά τη στροφή

29 Κυριακή Ιαν. 2017

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα

≈ 6 Σχόλια

Ανοίγοντας της πόρτα της πέμπτης δεκαετίας, το πιο κυρίαρχο συναίσθημα είναι αυτό το «μετά τη στροφή», ακόμα ένας ελικοειδής δρόμος με αδιευκρίνιστο τέλος διαφαίνεται, μαζί με το πιο θετικό προαίσθημα του κόσμου. Έχοντας πια εγκαταλείψει την δαμόκλειο σπάθη του επικείμενου που όλο το φτάνεις και όλο ξεφεύγει, έχοντας κατακτήσει τη γνώση πως ο χρόνος μόνο γραμμικός δεν είναι, απλά ζεις.

Όσοι είστε πριν το γύρισμα, να ξέρετε πως σας περιμένει απέραντη γαματοσύνη. Οι άλλοι, το ξέρετε ήδη.

Αγάπες, φιλιά, υγεία, κάβλα κι επανάσταση 🙂

Και όμορφα ταξίδια στην ψυχή του Άλλου.

Όσλο, Ιούνης 2006
Όσλο, Ιούνης 2006
Kilpisjärvi, Φινλανδία, Μάης 2007
Kilpisjärvi, Φινλανδία, Μάης 2007
Pori Jazz festival, Φινλανδία, Ιούλης 2008
Pori Jazz festival, Φινλανδία, Ιούλης 2008
Stary Rynek, Poznan, Πολωνία, Δεκέμβρης 2008
Stary Rynek, Poznan, Πολωνία, Δεκέμβρης 2008
Ticino, Ελβετία, Αύγουστος 2009
Ticino, Ελβετία, Αύγουστος 2009
Beli, Cres, Κροατία, Αύγουστος 2009
Beli, Cres, Κροατία, Αύγουστος 2009
Dubrovnik, Κροατία, Αύγουστος 2009
Dubrovnik, Κροατία, Αύγουστος 2009
Güllfoss, Ισλανδία, Μάης 2009
Güllfoss, Ισλανδία, Μάης 2009
Hidarfjall, Ισλανδία, Μάης 2009
Hidarfjall, Ισλανδία, Μάης 2009
Reykjavik, Ισλανδία, Μάης 2009
Reykjavik, Ισλανδία, Μάης 2009
Salzburg, Αυστρία, Γενάρης 2009
Salzburg, Αυστρία, Γενάρης 2009
Ελσίνκι, Φινλανδία, Δεκέμβρης 2010
Ελσίνκι, Φινλανδία, Δεκέμβρης 2010
Ελσίνκι, Φινλανδία, Δεκέμβρης 2010
Ελσίνκι, Φινλανδία, Δεκέμβρης 2010
Ισταμπούλ, Μάης 2013
Ισταμπούλ, Μάης 2013
Piedra del Coyote, Atacama, Chile, Νοέμβρης 2016
Piedra del Coyote, Atacama, Chile, Νοέμβρης 2016
Monkeys Forest, Ubud, Bali, Ινοδνησία, Μάης 2016
Monkeys Forest, Ubud, Bali, Ινοδνησία, Μάης 2016
Ubud, Bali, Ινδονησία, Μάης 2016
Ubud, Bali, Ινδονησία, Μάης 2016
Chinatown, Kuala Lumpur, Μάης 2016
Chinatown, Kuala Lumpur, Μάης 2016
Σιγκαπούρη, Μάης 2016
Σιγκαπούρη, Μάης 2016
Tebenquiche, Torres del Paine, Patagonia, Chile, Νοέμβρης 2016
Tebenquiche, Torres del Paine, Patagonia, Chile, Νοέμβρης 2016
Puerto Natales, Torres del Paine, Patagonia, Chile, Νοέμβρης 2016
Puerto Natales, Torres del Paine, Patagonia, Chile, Νοέμβρης 2016
Torres del Paine, Patagonia, Chile, Νοέμβρης 2016
Torres del Paine, Patagonia, Chile, Νοέμβρης 2016
Lago Azul, Torres del Paine, Patagonia, Chile, Νοέμβρης 2016
Lago Azul, Torres del Paine, Patagonia, Chile, Νοέμβρης 2016
Valparaiso, Chile, Νοέμβρης 2016
Valparaiso, Chile, Νοέμβρης 2016
Iguazu, Argentina, Φλεβάρης 2010
Iguazu, Argentina, Φλεβάρης 2010
San Telmo, Buenos Aires, Argentina, Φλεβάρης 2010
San Telmo, Buenos Aires, Argentina, Φλεβάρης 2010
La Moneda, Santiago, Chile, Οκτώβρης 2016
La Moneda, Santiago, Chile, Οκτώβρης 2016
Βελιγράδι, Αύγουστος 2009
Βελιγράδι, Αύγουστος 2009
Valparaiso, Chile, Νοέμβρης 2016
Valparaiso, Chile, Νοέμβρης 2016
Piedra del Coyote, Atacama, Chile, Νοέμβρης 2016
Piedra del Coyote, Atacama, Chile, Νοέμβρης 2016
Mostar, Αύγουστος 2009
Mostar, Αύγουστος 2009
Ωχρίδα, Αύγουστος 2009
Ωχρίδα, Αύγουστος 2009
Positelj, Αύγουστος 2009
Positelj, Αύγουστος 2009
Sarajevo, Αύγουστος 2009
Sarajevo, Αύγουστος 2009

the supreme object of life

22 Πέμπτη Δεκ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα, βγαλμενα απ'τη ζωη

≈ 3 Σχόλια

The Supreme object of life is to live. Few people live. It is true life only to realise one’s own perfection, to make one’s every dream a reality.
Oscar Wilde

Οι μεγάλες πόλεις μού προκαλούν το ίδιο συναίσθημα με την αδεισώπητη φυση: νιώθω απειροελαχιστη -και αυτό είναι σοφία. Είμαι, όπως και ο καθένας από μας, ένα μικρό σημάδι που έχω την ευθύνη να κάνω ο, τι καλύτερο μπορώ με τη μικρή μου ύπαρξη. Για μένα και για τους άλλους. Αλλά δε γίνεται να κάνεις καλό στους άλλους, αν δεν κάνεις καλό σε σένα.

Στις μεγάλες πόλεις, είναι ωραία να κυκλοφορείς χωρίς χάρτη και χωρίς προορισμό. Μολονότι η αυτόματη τάση είναι η ευθεία πορεία, τα θαύματα κρύβονται πίσω από τις γωνίες, τα βρίσκεις αν επιλέξεις την τεθλασμενη των στροφών. Αν ακολουθήσεις το gut feeling.

Μαγικό πράγμα αυτό το gut feeling, κι όταν αποφασίσεις και καταφέρεις να το βγάλεις από το mute και να το αφήσεις να ψυχανεμίζεται τι είναι καλό και τι κακό, αν μάλιστα αποφασίσεις να το ακούς κιόλας, έχεις μάλλον θέσει τις σωστές προϋποθέσεις για να εντοπίζεις τα μικρά θαύματα της ζωής και να τα απολαμβάνεις.

Ταξιδεύοντας ανοίγω το βλέμμα και το μυαλό, μαθαίνω, απορροφω καινούριες εικόνες και εμπειρίες σαν σφουγγάρι, κανω μια διπλή εξερεύνηση προς τα έξω και προς τα μέσα, μαθαίνω τον κόσμο και εμένα.Κι αν κάτι έμαθα πολύ πρόσφατα -ίσως καθυστερημένα, αν υπάρχει σωστός χρόνος για τέτοια πράγματα- είναι πως το πιο όμορφο, μαγικό και γεμάτο εκπλήξεις ταξίδι, είναι αυτό που κάνεις στην ψυχή του Άλλου.

15401070_384060175266589_23915244961247019_n

Λονδίνο, 10 Δεκέμβρη 2016

tribute στα χρόνια της αθωότητας ~ εξ αφορμής

19 Τετάρτη Οκτ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα, εγώ τον χάνω τον καιρό μου

≈ 13 Σχόλια

Αστυπάλαια, 13 Αυγούστου 2016, φώτο της Κίκας

Αστυπάλαια, 13 Αυγούστου 2016, φώτο της Κίκας

Ο φίλος μου ο Silent πήγε στην Κοπεγχάγη και στο Όσλο και ανέβασε φωτογραφίες συνοδεία Χατζηδάκι και Κούντερα.

Σήμερα το πρωί άκουγα αυτό -πόσο σύμπτωση μπορεί να είναι το γεγονός ότι ο Silent κι εγώ πάθαμε κόλλημα με το λιμάνι της Κοπεγχάγης κι ότι σκεφτόμασταν Χατζηδάκι την ίδια μέρα;

Η φίλη μου η Θεωρέμα πριν από λίγες μέρες έγραψε αυτό κι εγώ ένιωσα να φουσκώνω από συγκίνηση, τρυφερότητα και ταύτιση. Ένιωσα κάτι γνώριμο από παλιά.

Γιατί όλα αυτά αναβίωσαν για λίγο τη μαγεία της εποχής εκείνης που θα αποκαλούσα «τα χρόνια της αθωότητας του ίντερνετ«, τότε που παθαίναμε ενθουσιασμό, εντυπωσιασμό και μεγάλη χαρά, ανακαλύπτοντας ο ένας τον άλλο και νιώθαμε πως είμαστε αδερφές ψυχές παρά τα χιλιόμετρα που μας χώριζαν, τότε που τα πίξελ εξαφάνιζαν τις αποστάσεις και λειτουργούσαν σαν διαβιβαστές συναισθημάτων, ντοπαμίνης και ωκυτοκίνης.

Τα χρόνια της αθωότητας μπορεί να τέλειωσαν, αλλά μας έμειναν οι φίλοι, η τρυφερότητα, τα πιο σπάνια [αλλά πιο ουσιαστικά] μηνύματα, σε μπουκάλι ή σε πι εμ, ντι εμ, γουοτέβερ εμ και τα ανταμώματα.

Μας έμεινε επίσης αυτό που κάθεται και παραμένει, καθώς διαλύεται ο κουρνιαχτός. Κι η χαρά να ανακατεύουμε τους φίλους από το ίντερνετ με τους φίλους από το real life, τους φίλους από την Αθήνα ή την Κρήτη με τους φίλους από το Βρυξελλάκι  ❤ (όπως πλέον ξαναβαφτίστηκε το Βρυξελλοχώρι) και να βγαίνει μια σαλάτα σχεδόν εφάμιλλη σε γεύση με τη χωριάτικη (για την οποία κάποτε θα γράψω μια ωδή, τό’χω υποσχεθεί στον εαυτό μου).

Μας έμεινε η δημιουργικότητα και τα μάτια που λάμπουν στο άκουσμα μιας νέας ιδέας, μιας βόλτας, ενός ταξιδιού, μιας συναυλίας. Μπορεί να κάναμε μια μικρή στάση, μια ανάπαυλα στο πιτ στοπ ίσως, αλλά κάτι μέσα μου μού λέει καθαρά πως δεν είμαστε καν στα μισά της διαδρομής. Μας περιμένουν ακόμα πολλά ντάηνερς, βενζινάδικα, λίμνες και χιόνια να διαβούμε. Πολλές πορείες να περπατήσουμε.

Εμείς που κλείνουμε εισιτήρια για πλάκα, άσχετα αν υπάρχουν φράγκα, για να’ρθουν οι φίλοι να μας δουν. Εμείς που παίρνουμε χαρά απλά και μόνο ξεφυλλίζοντας το skyscanner και το lonely planet. Που τελικά η ουσία της ζωής για μας είναι η χαρά της ανακάλυψης, καθετί καινούριο, θες τραγούδι, θες εικόνα, θες σκέψη, θες συναίσθημα, θες πιώμα.

Εμείς, μλκ, που γελάμε στις κηδείες. Γελάμε κλαίγοντας. Βασικά γελάμε και δεν κρατάμε κακίες. Απλά, όταν χρειάζεται, κάνουμε ένα ωραίο ξεκαθάρισμα -και πάλι φίλοι όμως και καλή καρδιά.

Δέκα χρόνια κιόλας. Άκου να δεις Silent, τις προάλλες ρε συ είδα το Δύτη στο Βρυξελλοχώρι, πόσο γαμάτο ε; Και με πιάσανε τα γέλια όταν είδα το μέηλ του, γιατί μου πήρε περίπου τριάντα δευτερόλεπτα να θυμηθώ πώς τον λένε στην πραγματικότητα (και για το επίθετο δεν είμαι σίγουρη, αλλά ποιος νοιάζεται), αλλά δεν ξεχνώ εκείνη τη βόλτα στη θάλασσα έξω από τα Χανιά (πάνε τρία χρόνια; τέσσερα; ίσως πέντε) που μετά το φαγητό και τις ρακές, εσύ κι αυτός φτιάχνατε καστράκια και ζωγραφίζατε σχέδια στην άμμο, όσο πιο μακριά από το κύμα γινόταν. Ήταν σούρουπο. Παίζει να ήμασταν κοντά στη Σούδα. Ήταν ωραία. Είχαμε γελάσει, είχαμε σίγουρα μιλήσει πολιτικά, κι είχαμε επίσης κουτσομπολέψει. Ούτε και θυμάμαι τι, θυμάμαι όμως τη γλυκιά αίσθηση του σούρουπου και τα κάστρα στην άμμο.

Μου βγαίνουν κι άλλα τέτοια συναισθηματικά, όπως να σου πω Silent, ότι είσαι ένας βασικός λόγος που αγάπησα την Κρήτη -εσύ και κάνας δυο άλλοι που θα τους το πω από κοντά κάποια στιγμή σύντομα. Σκέφτομαι το φίλο μας το Βιβλιοθηκάριο που στεναχωριέται που αργοπεθαίνουν τα blogs (πες πέθαναν ήδη καλύτερα). Είναι που τα blogs είναι μικρομάγαζα, και ξέρεις στην εποχή της κρίσης που ζούμε, τα μικρομάγαζα πεθαίνουν, τα παίρνουν αμπάριζα τα malls, δηλαδή το fb και κάτι άλλοι τέτοιοι κολοσσοί. Ο κόσμος προτιμάει σούπερ μάρκετ, γρήγορη, εύκολη και πλαστική κατανάλωση, τα πάντα όλα σ’ενα σκρολ ντάουν, τα μικρομάγαζα του πέφτουνε βαριά του κόσμου, πού να κάθεσαι να σκέφτεσαι τώρα; Και πέφτουμε κι εμείς οι ίδιοι στη λούμπα.

Έπαθα κι εγώ γκρίνια Βιβλιοθηκάριου, μαλακία λέω, είμαι γω γκρινιάρα; (μη γελάς, σε βλέπω). Σκέφτομαι αλλιώς εγώ, πως αν κάτι πεθαίνει, καλώς πεθαίνει, μάλλον δεν έχει άλλο να δώσει, οπότε καλώς έδωσε όσα έδωσε και μπάστα κι η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία. Ας μεγαλουργήσει για λίγο το σούπερ μάρκετ, δεν πειράζει, ας κάνει την αρπαχτή του. Μετά, όταν η φούσκα θα σκάσει, θα μείνουν μόνο αυτά τα λίγα που αξίζουν, που αντέχουν στο χρόνο. Αυτός εδώ ο φανταστικός τύπος πχ.

Κοιτάζω μπροστά και βλέπω δρόμους να φεύγουν, καράβια και ράγες τρένων να πηγαίνουν μακριά, λευκά πανιά στον ορίζοντα, και κύματα, πολλά κύματα. Βλέπω μουσικές στη διαπασών μέσα σε ένα παλιό αμάξι που με το ζόρι πιανει τα 60. Βλέπω κι ένα νοικιασμένο που τραγουδάει φάλτσα «μενεξέδες και ζουμπούλια και θαλασσινά πουλιά».

Αυτά τα θαλασσινά πουλιά που δεν στέκονται, που κυλούν σε γαλάζιους ουρανούς και σύννεφα, αυτά τα ερωτεύτηκα αθεράπευτα και για πάντα. Με αυτά τα θαλασσινά πουλιά θέλω να πιω κονιάκ ένα κρύο βράδυ στο Archiduc στο Βρυξελλάκι <3, να φάω βρώμικο μαζί τους σε ένα ντάηνερ κάπου στο Ιλλινόις, να προσπαθώ μαζί τους να καταλάβω τι γράφει μια πινακίδα με κυριλλικούς χαρακτήρες στο Νοβοσιμπίρσκ.

Τους χρωστάω ευγνωμοσύνη, εγώ προσωπικά, για μέρες σαν τη σημερινή που έχω όρεξη να κάνω πλάνα και που όλα βγάζουν νόημα. Μαζί μπορούμε να ξύσουμε την επιφάνεια και βάλουμε περιεχόμενο σε λέξεις όπως μοναξιά, απόγνωση, θλίψη. Να αποκτήσουν οι λέξεις πραγματικές διαστάσεις. Και μόλις ολοκληρώσουμε το έργο της απόδοσης περιεχομένου, να τις κατεδαφίσουμε, κι αυτές και το περιεχόμενό τους. Και με τα συντρίμια να φτιάξουμε εισιτήρια, τρένα και καράβια, να μπούμε μέσα και να γίνουμε Πήτερ Παν και Τίνκερμπελ. Να χαθούμε στον ορίζοντα χορεύοντας Clash και Pulp -ενώ στο μυαλό μας θα γυρίζουν τελικά για πάντα τα 9/8 κάποιου Μάρκου.

με αφορμή τους Όρνιθες

21 Κυριακή Αυγ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα, αδεσποτα, musica, théâtre

≈ 1 σχόλιο

Ετικέτες

Όρνιθες, Θέατρο Τέχνης, Κουν, Χατζηδάκις

Η αφορμή για όλα αυτά ήταν η παράσταση των Ορνίθων στην Επίδαυρο χτες. Στην οποία δεν μπόρεσα να πάω, δυστυχώς. Έψαξα όμως να βρω την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης και, για μια ακόμα φορά, επιβεβαίωσα πως το διαδίκτυο είναι απέραντη θάλασσα με πολλά σκουπίδια, αλλά ευτυχώς και αρκετά διαμάντια. Όποιος ψάχνει λοιπόν, βρίσκει:

Πρόκειται για την παράσταση που κατέβηκε κακήν κακώς το 1959, επί υπουργείας Τσάτσου, έχοντας προκαλέσει σκάνδαλο – και ανέβηκε ξανά το 1962, για να δικαιωθεί εν τέλει το 1975, όταν γέμισε την Επίδαυρο ασφυκτικά.

Το Θέατρο Τέχνης την ανέβασε ξανά το 1987 στο Ηρώδειο, μάλλον με αφορμή το θάνατο του Κουν -και αυτή είναι μια από τις πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις, όταν έπιανα ελάχιστα πράγματα, αλλά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από τα κοστούμια και τη μουσική (τόσα καταλαβαίνεις στα 10 σου χρόνια 🙂 ).

Η αναζήτηση αυτή, από κλικ σε κλικ, οδήγησε αναπόφευκτα στο να μετατραπεί η 21η Αυγούστου σε ημέρα Μάνου Χατζηδάκι και αναπόλησης των παιδικών μου χρόνων.

«Να περιφρονώ τις συνήθειες των πολλών, τη λογική του κράτους και την ‹ηθική› των συγγενών μου. Να αγαπώ με πάθος τους κυνηγημένους, τους ανορθόδοξους και τους αναθεωρητές.»

«Οι συνήθειες και οι ανάγκες μας αλλάζουν. Η ευαισθησία μας παραμένει και συνεχίζεται αναλλοίωτη μέσα στους καιρούς. Κι αυτήν καλείται η Τέχνη να εκπροσωπήσει καταγράφοντάς την, σε πείσμα των γεγονότων και της παντοδυναμίας των λεγόμενων «ιστορικών στιγμών».»

Τα λόγια αλιεύτηκαν εδώ.

Hatzidakis-Orni8es-Koun

Αναζητώντας απεγνωσμένα το αφιέρωμα του radiobubble στο Χατζηδάκι, από τις 16 Μαρτίου 2009 -το οποίο δυστυχώς δεν βρήκα, πάσα προσφορά δεκτή – έπεσα πάνω σε αυτή την επιστολή του Χατζηδάκι στον Κουν. Πέρα από την ποιότητα των ανθρώπων αυτών, εννοώ την καλλιτεχνική ποιότητα και το δημιουργικό μεγαλείο, διακρίνεις και την ουσία τους ως ανθρώπων, αλλά και την αγάπη που τους συνδέει, όσο και την αγάπη για τη δημιουργία και την τέχνη. Κι όταν αγαπάς, μόνο αλήθειες μπορείς να φτιάχνεις. 

Κλικ μετά από κλικ, ανάμνηση μετά από ανάμνηση, έψαξα και αυτό το εκπληκτικό κείμενο, και με θλίψη διαπίστωσα ότι έχει εκτεθεί σε κάθε λογής ιστοσελίδες. Εικάζω πως, αν ο Χατζηδάκις ήταν ακόμα εν ζωή, θα είχε απαγορεύσει στη μέγιστη πλειονότητα αυτών να εκθέτουν τα λόγια του. Δεν τολμώ να μαντέψω σε ποιες θα το επέτρεπε, αλλά με ασφάλεια μπορώ να υποθέσω σε ποιες θα το απαγόρευε. Δεν τολμώ να οικειοποιηθώ αυτή την προσωπικότητα -κι όσοι το τολμούν, δείχνουν απλά τη μικρότητά τους.
Ξυπνάει ο ελιτισμός μου και η αποστροφή για όλον αυτό τον αχταρμά που ζούμε. Και σκέφτομαι πόσο καλύτερα ήταν πριν από 20-25 χρόνια, τότε που οι διαχωριστικές γραμμές ήταν σαφείς, τότε που «εμείς» κι «αυτοί» ήμασταν με καθαρότητα τοποθετημένοι ένθεν κακείθεν.

Το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε για πρώτη φορά στο Τρίτο, το 1978. Τριάντα οκτώ χρόνια πριν. Και το τελευταίο σημείο στίξης του είναι ακόμα επίκαιρο. Όσο και παρεξηγήσιμο όμως, σε αυτές τις μέρες της ευκολίας, της κενότητας, της πανταχόθεν Αυριανής.

Καληνύχτα Κεμάλ.
Μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά.

 

****

Το κειμενάκι ξεκίνησε από δυο ποστ στο φβ. Σε μια προσπάθεια να μη χαθούν οι πληροφορίες στο φβ-χάος, προέκυψε αυτό το ποστ.

Καρτ-ποστάλ για το βιβλιοθηκαριο – μήνυμα σε μπουκάλι, ακόμα μια φορά 

17 Τετάρτη Αυγ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα, προσκλησεις, εγώ τον χάνω τον καιρό μου

≈ 3 Σχόλια

Αγαπημενε μου Βιβλιοθηκαριε, 

Σήμερα φεύγω από την Ελλάδα και λυπηθηκα που δεν καταφέραμε να τα πούμε από κοντά. Σκέφτομαι, δεν πειράζει, όταν ξαναρθω, που μπορεί να’ναι σε πέντε μήνες, μπορεί και πιο νωρίς, δεν ξέρω, η ζωή είναι απρόβλεπτη, γεμάτη εκπλήξεις. 

Αυτό το «όταν ξαναρθω» βέβαια, είναι ασαφες και αφηρημενο, το ξέρω. Ξερω ακόμα πως η δική μας φιλία είναι μια πραγματική απόδειξη πως οι ζωές των ανθρώπων τεμνονται και απομακρυνονται με ένα ρυθμό ακανόνιστο, όμως ο καθένας μας μπορεί να επαναφέρει την τροχιά του κοντά στην τροχιά του άλλου, εφόσον κι οι δυο το θέλουν. 

Είμαστε τόσο διαφορετικοί, αλλά μας διαπνεουν μερικές βασικές κοινές συντεταγμενες, συνεννοουμαστε μερικές φορές με μισή λέξη, δεν είναι συνηθισμένο αυτό και με κάνει να αναθαρρω, όταν εντοπιζω τέτοιες περιπτώσεις. 

Έχω πολύ κακή σχέση με το μεταφυσικό, είμαι αθεραπευτα ρεαλιστρια, ξέρεις, του «διαφωτισμου», που τόσο της μόδας είναι, με μια έννοια όμως που όσοι χρησιμοποιούν τη λέξη επειδή είναι του συρμου, μάλλον δεν καταλαβαίνουν : εννοώ πως αντιλαμβάνομαι, καταλαβαίνω και δέχομαι μόνο όσα είναι απτα και συγκεκριμένα. Θέλω να μου τα κάνουν ταληρα. 

Ξεφυγα όμως, ξανά. Δεν το’χω λοιπόν με τη μεταφυσική, πιστεύω πολύ στον άνθρωπο, στο μυαλό και το συναίσθημα και τη δημιουργία του. Και μάλλον εκεί είναι που τεμνονται οι τροχιες μας. 

Και σε κάτι άλλο. Είμαστε, θαρρώ, κι οι δυο, ρεαλιστες και ρομαντικοι, ταυτόχρονα. Περίεργη μίξη. Δεν πιστεύουμε σε θεούς και υπερφυσικες δυνάμεις, αλλά μπορούμε να συγκινηθουμε σε βαθμό μελοδραματισμου με τα θαύματα της φύσης και της ανθρώπινης δημιουργίας. Και με ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, ένα στίχο, ένα χαμόγελο, την αφέλεια μιας παιδικής κουβεντας. 

Καλή ανταμωση, φίλε μου. Με περίπου δύο χιλιάδες χιλιόμετρα ανάμεσα μας, ας πιούμε στα όμορφα πράγματα που θα βρούμε μπροστά μας. 

Φιλιά στα κορίτσια και το αγόρι σου. 

Τα νησιά 

17 Τετάρτη Αυγ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα

≈ Σχολιάστε

Σε κάποια νησιά πας μόνο μια φορά και τα ξεχνάς. Σε άλλα πας πολλές φορές, αλλά από συνήθεια, από σύμπτωση, από τύχη.

Κάποια άλλα νησιά τα ερωτευεσαι με την πρώτη ματιά και ξαναπας συστηματικά και κάθε φορά η αγάπη βαθαινει όλο και πιο πολύ.

Είναι και κάτι αλλά νησιά που πας μόνο μια φορά, μα δεν τα ξεχνάς ποτέ, σε χαραζουν ισόβια, ακόμα κι αν δεν ξαναπας ποτέ – κι είναι κρίμα.

Κι είναι και κάτι αλλά νησιά που την πρώτη φορά κάτι σου λένε, φεύγεις με ένα ερωτηματικό, το νιώθεις πως αφήνεις εκκρεμότητες, το ξέρεις πως θα τα ξαναπεις μαζί τους. Κι όταν επιστρέψεις, πιάνεις το νήμα από εκεί που το είχες αφήσει πριν κάποια χρόνια και νιώθεις οικεία αμέσως και είναι τόση ευτυχία που επιβεβαιωνεις ότι όντως, υπήρχαν όμορφες εκκρεμότητες.

Φέτος πήγα για δεύτερη φορά στην Αστυπαλαια, ήταν απόφαση της τελευταίας στιγμής και μετά από δισταγμο, ήταν η απάντηση σε ένα δίλημμα. Κι ήταν η σωστή απάντηση. Γιατί θα ξαναπάω. Γιατί δεν λυσαμε όλες μας τις εκκρεμότητες η Αστυπαλαια και εγώ.

Ενώ ήμασταν ακόμα στο προηγούμενο νησί, η αγαπημένη μου Α. μου είπε πως νιώθει ότι τα νησιά είναι άνθρωποι κι η θάλασσα ανάμεσα τους είναι τα συναισθήματα κι οι σχέσεις μεταξύ τους. Τώρα ξέρω πως έτσι είναι.

Το τελευταίο βράδυ μας, πριν από το επόμενο νησί, ήπιαμε «στην Αστυπαλαια».

Απόψε, το τελευταίο βράδυ στη  λατρεμένη Αθήνα, πίνω «στο επόμενο νησι». Που μπορεί να είναι κάποιο σαν την Αστυπαλαια.

Οι άνθρωποι είμαστε νησιά. Η θάλασσα μας ενώνει. Οι κλωστές που μας συνδέουν είναι κύματα αφρισμενα ή είναι οι ομοκεντροι κύκλοι που ρυτιδωνουν το νερό, όταν πέφτει ένα βότσαλο.

Μένουν ακόμα πολλά νησιά να ανακαλύψουμε. Αλλά μένουν ακόμα και μερικά όπου αφήσαμε πίσω μας εκκρεμότητες και ερωτηματικά.

Η ζωή εχει πολύ πλούσια φαντασία.

Θάλασσα 

05 Παρασκευή Αυγ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα

≈ 2 Σχόλια

Η θάλασσα. 
Η μήτρα όλων. 

Η στιγμή που ρυθμίζεται η αναπνοή και το μόνο που ακούς είναι ο ήχος της φιλτραρισμένος από το νερό. Το γαλάζιο νερό. Όχι γαλάζιο. Μπλε. Azul.

Ο συντονισμός. 

Νιώθεις κάθε μικροσκοπική μυική ίνα. Κάθε απειροελάχιστο νευρό να αφήνεται. 

Πλήρωση. Πλήρωμα. 

Πληρωμή σε αλάτι, ιώδιο και υγρό στοιχείο. 

Το άδειασμα που δεν είναι κενό, αλλά προετοιμασία για να γεμίσεις ξανά. 

Ευδαιμονία του θαλασσινού νερού σε μορφή σχεδόν στερεά. Στέρεη. Επιπλέεις στο νερό, αλλά νιώθεις σταθερότητα. 

Η αίσθηση της καμπής, η αίσθηση πριν τη στροφή, χωρίς πολλά γκάζια όμως πια. Και χωρίς κανένα φόβο. 

Ακινησία πάνω, σχεδόν μέσα στο νερό, μα τόσο δυναμική, μονίμως σε κίνηση. 

Αλήθειες, διαπιστώσεις, συνηδειτοποιηση που χιλιάδες άνθρωποι έχουν κάνει ήδη πριν, και θα κάνουν σαφώς μετά. Μα που καθένας μας ανακαλύπτει μόνος. Και όχι όλοι. 

Δέκα πέντε και εκατό χρόνων ταυτοχρονα. Γίνεται; γίνεται, στον κατάλληλο τόπο, την κατάλληλη στιγμή. 

Ποτέ ξανά καμία υπόσχεση. Παρεκτός από μια: αυτή που χρωστάς στη ζωή. 

άσε με να σου διηγηθώ

04 Πέμπτη Αυγ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα

≈ 2 Σχόλια

Ζω μακριά από την Ελλάδα 14 χρόνια (και κάτι ψιλα). Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα του «μη ανήκειν» ή καλύτερα του «ανήκειν σε περισσότερα από ένα πλαισια». Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να ανηκουμε κάπου, γτ μόνο μέσα σε πλαίσια μπορούμε να αντιληφθουμε και να κατανοησουμε τον κόσμο γύρω μας. Γι’αυτό εξάλλου χτίζουμε στερεότυπα.

Αν ένα πράγμα μου έδωσε η εκτός Ελλάδας ζωή, είναι το ότι έχω σε μεγάλο βαθμό καταφέρει να σκέφτομαι «έξω από το κουτι» και ότι έχω καταρριψει σταθερές και απολυτες πεποιθήσεις μου πάρα πολλές φορές. Έχω αυτοαναιρεθει και αυτοακυρωθει σε ένα σωρό πράγματα και καταστάσεις.

Αυτό είναι ένα πολύ καλό βήμα προς την αυτογνωσία.

Νόμιζα πχ πως μου ταιριάζει το λατινικό μοντέλο. Γνώρισα το λατινικό μοντέλο και κατάλαβα ότι χωραω καλύτερα στο αγγλοσαξωνικο. Και πάλι βέβαια η χρήση της λέξης «μοντέλο» γίνεται για οικονομία της συζήτησης, η λέξη κατά βάση είναι λάθος. Μάλλον, είναι στερεότυπο.

Ένα άλλο δώρο που μου έκανε η εκτός Ελλάδας ζωή, είναι ακριβώς πως αγάπησα την Ελλάδα, με έναν τρόπο που, όσοι δεν έχετε ζήσει εκτός (και συμπαθατε με για το δασκαλιστικο υφος), μάλλον δεν θα καταφέρετε ποτέ. Δε θεωρώ την Ελλάδα καλύτερη. Ούτε χειρότερη. Έχει απλά μια διαφορετικοτητα την οποία θα κουβαλαω πάντα μέσα μου. Και την οποία έμαθα να αγαπώ, όπως έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου.

Και πέρα από γραφικές εικόνες με θάλασσες, νησιά, βουνά και τσίπουρα (τα οποία διόλου δεν υποτιμω), η ελληνικοτητα είναι μια σπουδαία αξία. Όσο σπουδαίες βέβαια είναι και η γαλλικοτητα, η βελγικότητα ή η ρωσικότητα. Μπορείς να αναγνωριζεις μια από αυτές ως δική σου, καταφερνοντας όμως να εκτιμάς και να απολαμβάνεις – και, έστω κλεφτά και για στιγμές, να οικειοποιεισαι-, και τις άλλες.

Εν τέλει, οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, δεν διαφερουμε και τόσο πολύ, όσο θέλουν να μας πείσουν τα σχολεία και οι κοινωνίες μας. Στις πέντε βασικές μας ανάγκες, μάλιστα, για οξυγόνο, στέγη, τροφή, πλήρωση και συναισθηματικη κάλυψη, είμαστε  απόλυτα ίδιοι.

Με έχει απασχολήσει δεκάδες φορές η έννοια «πατρίδα» όλα αυτά τα χρόνια, πράγμα εξαιρετικά λογικό όσο και κοινοτυπο. Μάλλον θα με απασχολεί για παντα. Ακόμα και αν γυρίσω κάποτε στην Ελλάδα, που δεν είμαι σίγουρη αν το θέλω, είμαι απόλυτα βέβαιη ότι θα κουβαλαω πλέον μέσα μου ένα σωρό άλλους τόπους. Αυτούς όπου έζησα, αυτούς που επισκεφτηκα, αυτούς που γνώρισα από ανθρώπους, κι ας μην πήγα εκεί ποτέ.

Νομίζω τελικά πως πατρίδα είναι κατά βάση οι άνθρωποι κι αυτά που ζεις μαζί τους. Έχουμε απίστευτα πολλές δυνατότητες και δυνάμεις μέσα μας, ούτε καν φανταζομαστε πόσες, κι αυτό αναδεικνυεται σε συγκυριες «κρισης» και σε καταστάσεις οριακές. Σε ο, τι με αφορά τουλάχιστον, έχω καταλάβει πως μπορώ να λειτουργησω σχεδόν παντού και σε κάθε πλαίσιο – εφόσον το θέλω και το επιλέξω.

Και πάντως θα είμαι πάντα μια σύνθεση που μονίμως θα πλουτιζεται και που καμια από τις συνιστωσες της δεν είναι αποκλειστικά δική μου.

Και θα έχω μονίμως την ανάγκη, να νιώσω τη χαρά που φουντωνει όταν λέω ευχαριστώ.


Γράφτηκε αρχικά σαν ποστ στο φβ, με αφορμή ένα σημείο από το βιβλίο του Χορχε Μπουκάι «Déjame que te cuente», το τραγουδάκι της Cesaria και τρεις συγκεκριμενους ανθρώπους (ξέρουν αυτοί 😉 ). 

Αμοργός 

03 Τετάρτη Αυγ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα, γυρισα, ταξειδεψα πολυ

≈ 5 Σχόλια

3 Αυγούστου 1995. Δέκα τέσσερις ώρες μέχρι την Αμοργό με κάποια Δημητρουλα. Τότε που νομίζεις πως γίνεται να συμβαίνουν τα πάντα. Εποχές γλυκές σαν ηλικίες που νιώθεις παντοδυναμος επειδή έχεις ένα σάκο στην πλάτη, φίλους καλούς και θάλασσες να σε περιμένουν. Και την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος όλος σου ανήκει.

3 Αυγούστου 2016. Στο καράβι για την Αμοργό, τελευταίο κατάστρωμα, ήλιος κι αέρας, το Αιγαίο στα καλύτερα κέφια του.

Τώρα πια το ταξίδι είναι μόλις 8 ώρες. Πάλι με ένα σάκο στην πλάτη, φίλους καλούς και θάλασσες να περιμένουν.

Τώρα όμως, ο κόσμος όντως σου ανήκει. Τώρα όντως συμβαίνουν τα πάντα. Τώρα έχεις αληθινή δύναμη. Τη δύναμη που πηγάζει από το γεγονός ότι ξέρεις πώς να ρουφηξεις τη ζωή. Γιατί ξέρεις πια τα τερτιπια της και τις δικές σου αδυναμίες, ξέρεις πια πώς να τη χειριστεις, πώς να δεχτείς όσα σου δίνει, να τα κάνεις πιο όμορφα και να τα επιστρεφεις.

Να μην προσδοκας τίποτα, να δέχεσαι αυτό που σου προσφέρεται, να έχεις συνείδηση ότι η ζωή είναι πράξεις, απλά να κάνεις αυτό που σου’ρχεται, να λες αυτό που θες, να εκφραζεις αυτό που νιώθεις.

Να παίρνεις το πλοίο για ένα νησί και μετά για ένα άλλο, ενώ παράλληλα κάνεις καθημερινά το πιο σπουδαίο ταξίδι, την περιπλάνηση στον πλανήτη της ψυχής σου και την εξερεύνηση στους πλανήτες των ανθρώπων που νοιάζεσαι.
Ανάμεσα σε δύο Αυγουστους, μεσολαβησαν δεκάδες μήνες, μισή ζωή πες. Αυτό που μένει είναι οι άνθρωποι και η αγάπη. Κι όλα όσα έδωσες που ήρθαν πίσω πολλαπλασια.

Κι η ευγνωμοσυνη, αυτό το ακριβό συναίσθημα που ξεχειλιζει σαν χειμαρος, σε γεμίζει με σταγόνες χαράς σε ενεσιμη μορφή.

Νιώθουμε μια ταύτιση με τα νησιά, γιατί είμαστε κι εμείς νησιά που μας ενώνει μια κόκκινη θάλασσα φτιαγμένη από τις πράξεις που μας δένουν.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γέμισαν τις μέρες μου, τα νησιά που κουβαλαω μέσα μου.

Καλούς Αυγουστους να’χουμε.

ήταν πολύ νωρίς

12 Τρίτη Ιολ. 2016

Posted by Кроткая in προσωπικα δεδομενα, αδεσποτα, βγαλμενα απ'τη ζωη

≈ Σχολιάστε

Ετικέτες

#mono_agapi, @contrabbando, @radiobubble

13626453_10154317754868430_5106548347614537309_n

Κάθομαι και κοιτάω το άσπρο ηλεκτρονικό χαρτί και σκέφτομαι μονάχα πως το μόνο που λυπάμαι είναι εκείνα τα βράδια που έφυγα νωρίς από την Ιπποκράτους, εκείνα τα Χριστούγεννα που πάλι την είχαμε κλεισει (την Ιπποκράτους ντε) με γέλια και ποτά στα χέρια, κι ίσως να ήταν η τελευταία φορά που σε είδα, και μού’χες φανεί καλά, αλλά έφυγες εσύ πολύ νωρίς.

Εκείνο το βράδυ έφυγες νωρίς. Αλλά και γενικά. Ξαναδιαβάζω τα δώρα και νιώθω πλούσια, δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω, σου χρωστάω ξέρεις πολλά, αλλά δε στό’πα ποτέ, αυτή τη μαλακία κάνουμε μωρέ, νομίζουμε πως θα είμαστε εδώ για πάντα και δεν μιλάμε, δεν λέμε στους ανθρώπους αυτά που λάμπουν στα μάτια μας, το αφήνουμε για αργότερα, μην και μας πέσει η μύτη, και μετά είναι αργά πια και λες γαμώτο, έφυγε, πέρασε η ώρα, πέρασε η μέρα, πέρασε η ζωή -και δεν πρόλαβα.

Πάλι για μένα θα πω, αυτό το «δεν πρόλαβα» δεν παίζει να ξανασυμβεί, άλλαξα ούτε και φαντάζεσαι πόσο, δεν υπάρχει «δεν πρόλαβα», δεν υπάρχει «άστο για αύριο», όχι, αύριο θα είναι αργά, αύριο παίζει και να μην προλάβω, τώρα, τώρα πρέπει, τώρα *θέλω*. Τώρα που το νιώθω, τώρα που έχω τις λέξεις έτοιμες και θέλουν λίγο σπρωξιματάκι για να αρθρωθούν. Λίγο τσιπουράκι.

Λίγο τσιπουράκι, σαν εκείνο που πίναμε στην Ιπποκράτους, γαμώτο σου, και βρίζαμε όλοι μαζί το μλκ τον κουμπάρο σου που γενικά σπαστικός είναι -το ξες- αλλά τους αγαπάμε τους σπαστικούς που μας κάνουν να γελάμε και μπορούμε άνετα να τους βρίζουμε και μετά πάλι να γελάμε.

Άλλαξα που λες. Δεν κάνω πλάνα γιατί βαρέθηκα να κάνω το θεό να γελάει, λέω καλύτερα να γελάω εγώ. Δηλαδή μερικά πλάνα τα κάνω, όχι μόνη, με όσους θέλουν να ακολουθήσουν. Όποιος θέλει καλώς, όποιος δε θέλει κρίμα. Αλλά αν έμαθα κάτι στο ίδρυμά (ξές, το ίδρυμα της Ιπποκράτους), είναι πως είναι καλό να αφήνεις τους ανθρώπους να ανθίσουν, και τα ζιζάνια καλά είναι, γνώση και εμπειρία, ειδικά όταν τα ξεριζώνεις. Πιο καλά όμως ακόμα να ποτίζεις το σπόρο της αμφιβολίας και μετά να τον βλέπεις να θεριεύει.

Όλοι αλλάζουμε, όλα αλλάζουν, αυτή είναι η ουσία στη ζωή, αυτή είναι η ζωή τελικά. Κι ακόμα κι αν μένουμε αμετακίνητοι, πάλι αλλάζουμε, γιατί αλλάζει το πλαίσιο, οπότε αναγκαστικά αμετακίνητος εσύ σε άλλο φόντο, κι αυτό ακόμα συνιστά αλλαγή και εξέλιξη, ανεξάρτητα από σένα. Ανθρώπινο να φοβόμαστε το ξένο, το διαφορετικό, το καινούριο, το άγνωστό. Θαρραλέος δεν είσαι επειδή δε φοβάσαι. Θαρραλέος είσαι όταν φοβάσαι, αλλά παρόλαυτά πηγαίνεις, τολμάς, πράττεις κι ας τρέμεις.

***παύση***
νοτιφικέσιο στο φβ. αυτο.

Πάνω που σκεφτόμουν πως κι ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής. Πάνω που ξαναθυμόμουν την απόλυτη εκλογίκευση αυτού που δε χωράει στο μυαλό του ανθρώπου. «Στις κηδείες δεν κλαίμε για κείνους που έφυγαν. Κλαίμε για εκείνους που έμειναν πίσω, κλαίμε για μας.» Φυσικά. Γιατί ο άλλος την έκανε και πια δε νιώθει, εμείς όμως νιώθουμε ακόμα και ζούμε και όχι, δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Και δεν τη δέχεται βρε αδερφέ την αδικία, δεν την θέλει.

Πάω να γράψω «μου λείπεις». Αντί γι’αυτό προτιμώ να πω πως χαίρομαι που σε γνώρισα, που έζησα το μοίρασμα, την αίσθηση να ξαναγίνομαι μαθήτρια και να ρουφάω την κάθε λέξη, το κάθε πείραγμα, το κάθε απόσταγμα σοφίας που έλαβα από σένα. Χαρά και ευγνωμοσύνη μόνο. Κρίμα για όποιον δεν είχε τη δική μου τύχη, ακόμα χειρότερα για όποιον δεν κατάλαβε. Και ξυπνάει ο ελιτισμός μου και μου ψιθυρίζει πως όποιος δεν κατάλαβε δεν το άξιζε, αλλά δεν είναι ώρα τώρα γι’αυτά. Τέρμα πια με τα δηλητήρια. Αρκετό δηλητήριο κύλησε στις δικές σου φλέβες, φτάνει να καταστρέψει ολόκληρη χώρα.

Εγώ δεν ήμουν εκεί όταν σου είπαν το τελευταίο γεια χαρά. Αλλά νιώθω να φουσκώνω από χαρά και περηφάνεια που ήταν εκεί άνθρωποι που δε σε γνώρισαν καν. Έτσι πρέπει να γίνεται, αυτό είναι το σωστό. Ένα θησαυρό πρέπει να τον μοιραζόμαστε, ακόμα και αν είμαστε πια στο «και πέντε», δεν είναι αργά.

Σαν την αγάπη: όσο πιο πολλή δίνεις, τόσο πιο πολλή έχεις. Χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς αστερίσκους, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς προσδοκίες. Και χωρίς επεξηγήσεις. Αγαπάς γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. Δεν έχει λίγο, πολύ, μέτρια. Δεν είναι καφές η αγάπη. Μερικά μεγέθη είναι απολύτως απόλυτα, και αυτά είναι που αξίζουν, αυτά είναι που γεμίζουν, εκεί είναι η ουσία.

Η αγάπη είναι το αντίθετο της σύγκρισης. Στην αγάπη δε χωρούν τα γιατί. Γιατί έτσι. Γιατί αγάπη. Στην αγάπη δεν υπάρχει το πιο και το λιγότερο. Αγάπη τόσο. Αγάπη έτσι. Χωρίς ερωτηματικά. Χωρίς σημεία στίξης. Συνεχής και αρμονική ροή είναι η αγάπη.

Και δε σταματάς να αγαπάς επειδή ο άλλος έφυγε. Και τι πα’να πει «έφυγε»; Τι πα’να πει «πέθανε»;

***

13627140_10153938442349011_3501876032405037070_n

Άνοιξα σήμερα, για χάρη σου, ένα κουτάκι με αναμνήσεις. Βρήκα εκεί μέσα ξεχασμένα, καλά και κακά. Θύμωσα, στεναχωρήθηκα, μετάνιωσα, έκλαψα, χαμογέλασα, έσκασα στα γέλια, μου κόπηκε η όρεξη, μου κόπηκε ο βήχας, ντράπηκα λίγο, αναστέναξα από χαρά, αναστέναξα από λύπη.
Ένιωσα.
Έζησα.

Ευχαριστώ.

 

 

← Older posts

Кроткая

και μέηλι διαθέτομεν:
krotkaya παπί gmail τελίτσα com

οι φίλοι μου με λένε Κροτ ή Βέλγα

Enter your email address to subscribe to this blog and receive notifications of new posts by email.

Μαζί με 293 ακόμα followers

//γραφος

και ραδιο διαθετωμεν

και ειδησεις διαθετωμεν

και διεθνεις ειδησεις διαθετωμεν

Φακελος Ιδιωτικοποιησεις

από το radiobubble

tweet tweet

  • @ZRKGlitcher Bah vas y* 1 year ago

πινακας ανακοινωσεων

  • Ελευθερία έκφρασης

    Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
    και κλέβουν ένα λουλούδι
    από τον κήπο μας
    και δε λέμε τίποτα.

    Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
    περπατούνε στα λουλούδια,
    σκοτώνουν το σκυλί μας
    και δε λέμε τίποτα.

    Ώσπου μια μέρα
    -την πιο διάφανη απ’ όλες-
    μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
    ληστεύουν το φεγγάρι μας
    γιατί ξέρουνε το φόβο μας
    που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

    Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
    πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.

    Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

  • #syntagma

  • Οι συνήθειες και οι ανάγκες μας αλλάζουν. Η ευαισθησία μας παραμένει και συνεχίζεται αναλλοίωτη μέσα στους καιρούς. Κι αυτήν καλείται η Τέχνη να εκπροσωπήσει καταγράφοντάς την, σε πείσμα των γεγονότων και της παντοδυναμίας των λεγόμενων "ιστορικών στιγμών".

    Μάνος Χατζηδάκις

  • debtocracy

    Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο, στο RadioBubble

    socialism

    "Το σοσιαλιστικό αέτωμα του Παρθενώνα", του Άντι

    Incredible police violence at No Border Camp demo in Brussels

    RSS Gatherate popular

    • รู้หรือไม่? ทำไมกาแฟบางสูตรมีรสเปรี้ยว
        คนที่ชอบดื่มกาแฟ คงมีความสงสัยกันว่า “ทำไมกาแฟมีรสเปรี้ยว”  บางคนอาจจะคิดไปว่ากาแฟเปรี้ยวนั้นเป็นกาแฟที่ไม่มีคุณภาพ ซึ่งไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสมอไป วันนี้เราจะมาไขข้อข้องใจกัน   กาแฟ เป็นเครื่องดื่มที่ทำจากเมล็ดกาแฟคั่ว ซึ่งผลเชอร์รี่ของกาแฟก็คือผลไม้ชนิดหนึ่ง มีพันธุ์หลักๆ ที่นิยมปลูกกันอยู่ 2 พันธุ์ คือ อาราบิก้า และ โรบัสต้า เมื่อผลเชอร์รี่สุกเต็มที่ จะสร้ […]
    • กาแฟดำ VS โอเลี้ยง แตกต่างกันอย่างไร?
        กาแฟดำหรืออเมริกาโน เป็นกาแฟที่ได้จากเมล็ดกาแฟคั่วบดล้วนๆ ไม่มีเมล็ดอื่นและการเติมน้ำเชื่อมลงไปผสม แม้ว่าสีจะคล้ายกันมากแต่รสชาติจะต่างจากโอเลี้ยงอย่างสิ้นเชิง   ต้นกำเนิดของโอเลี้ยง มาจากจีนแต้จิ๋ว โดย ‘โอ’ แปลว่าดำ ส่วน ‘เลี้ยง’ แปลว่าเย็น ดังนั้นมันจึงหมายถึงเครื่องดื่มสีดำและเย็น โดยส่วนผสมหลักของโอเลี้ยงก็คือกาแฟเหมือนกันกับอเมริกาโน แต่จะแตกต่างตรงที […]
    • การผลิตเม็ดกาแฟมีขั้นตอนไหนบ้าง ?
            การเตรียมเมล็ด เป็นขั้นตอนก่อนจะทำการนำเมล็ดกาแฟออกจากผลหรือเปลือกของมัน ที่มีลักษณะสีแดงกลมคล้ายกับผลของเชอรี่ เพื่อให้ได้เมล็ดกาแฟดิบ หรือที่เรียกกันว่า กาแฟสาร ซึ่งในขั้นตอนนี้จะทำหลังจากที่ได้ทำการเก็บเกี่ยวผลมาแล้ว โดยหลักๆ จะสามารถทำได้อยู่ 2 วิธี คือ       → วิธีแห้ง เป็นวิธีสำหรับพันธุ์โรบัสต้า โดยการนำเอาผลของกาแฟสดๆ ไปตาก หรือผึ่งแดด เพื่อให้ […]
    • วัฒนธรรมการดื่มกาแฟในตุรกี
            อีกประเทศที่มีเรื่องเล่าของกาแฟที่น่าสนใจคือตุรกี กาแฟสำหรับตุรกีไม่ใช่แค่เครื่องดื่ม กาแฟในตุรกีได้รับความนิยมมายาวนาน ช่วงหนึ่งเป็นเครื่องดื่มยอดนิยมในราชสำนัก กล่าวว่ามีพนักงานประจำที่ทำหน้าที่ชงกาแฟให้สุลต่านโดยเฉพาะ หากต้องการจะแนะนำนางกำนัลคนใดให้สุลต่านได้รู้จัก ก็จะให้ทำหน้าที่นำกาแฟไปถวายสุลต่าน นอกจากเป็นเครื่องดื่มแล้ว กาแฟยังสามารถทำนายโชคช […]
    • วัฒนธรรมการดื่มกาแฟในอิตาลี
            การดื่มกาแฟกลายเป็นหนึ่งของสัญลักษณ์ของอิตาลี มากกว่าที่ไหนๆ ในยุโรป เพราะเมนูกาแฟ ก็มีหลากหลายมากมาย น่าแปลกที่ว่าที่ประเทศอิตาลี ไม่มีการปลูกกาแฟ แต่กรรมวิธีในการผลิตนั้นทำให้อิตาลีเป็นชาติหนึ่งที่ขึ้นชื่อในกาแฟ กลิ่นหอมจากการบดคั่วของเมล็ดกาแฟ นำมาบดและกลั่นความเข้มข้นออกมาให้ได้ดื่มกัน       กาแฟของชาวอิตาเลี่ยนคือ Espresso คือเป็น ทางอิตาลีนิยมดื่ […]
    • วัฒนธรรมการดื่มกาแฟในญี่ปุ่น
            ประวัติความเป็นมาของวัฒนธรรมกาแฟในญี่ปุ่น เริ่มต้นจากการนำเข้ามาโดยพ่อค้าชาวดัตช์เมื่อปี ค.ศ. 1800   ตอนนั้นยังไม่ได้รับความนิยมในหมู่คนญี่ปุ่นมากนัก ญี่ปุ่นเริ่มมีร้านกาแฟแห่งแรกเมื่อปี 1888 เป็นร้านกาแฟสไตล์ตะวันตก  ชื่อว่า “ร้านกาแฟ คาฮีฉะคัง” (Kahiichakan)       การเกิดร้านกาแฟ ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่เครื่องดื่มแบบตะวันตกถูกประยุกต์เข้ากับวัฒนธรรมของ […]
    • วัฒนธรรมการดื่มกาแฟในเวียดนาม
            เวียดนามเป็นชนชาตินิยมดื่มกาแฟ ในศตวรรษที่ 19 ฝรั่งเศสได้นำกาแฟและเผยแพร่วัฒนธรรมการดื่มกาแฟในเวียตนาม  เวียตนามจึงเริ่มปลูกกาแฟและได้เป็นประเทศผู้ปลูกกาแฟสำคัญของโลก โดยในช่วงปลายศตวรรษ 1990 เวียตนามเป็นผู้ปลูกกาแฟใหญ่เป็นอันดับ 2 ของโลก รองจากบราซิล รวมทั้งเป็นผู้ส่งออกกาแฟสำคัญ เวียตนามปลูกกาแฟหลายพันธ์ในภาคต่างๆของประเทศ อาทิ Arabica, Robusta, Char […]
    • วัฒนธรรมการดื่มกาแฟในไทย
            ก่อนที่ความนิยมของการดื่มกาแฟสดจะแพร่หลายในประเทศไทย โดยเฉพาะในเมืองใหญ่เมืองท่องเที่ยวต่างๆนั้น คนไทยรู้จักกาแฟในลักษณะของกาแฟโบราณ ที่ใช้ถุงผ้าในการชง รสชาติเข้ม จึงเติมนมข้นหวานน้ำตาลลงไป ได้กาแฟรสชาติเข้ม หวาน มัน และยังแยกชนิดย่อยๆ ลงไปทั้งกาแฟด้าที่ไม่เติมอะไรเลย โอเลี้ยง โอยัวะ ยกล้อ ฯลฯ ซึ่งเรียกชื่อแตกต่างไปตามเทคนิคการเติมนมข้มหวานหรือน้้าตาล […]
    • ประโยชน์ของการดื่มกาแฟมีอะไรบ้าง ?
            กาแฟเป็นเครื่องดื่มที่มีส่วนผสมของคาเฟอีนซึ่งเป็นสารที่ออกฤทธิ์กระตุ้นประสาท ซึ่งต้องดื่มในปริมาณที่พอเหมาะจะช่วยให้เกิดประโยชน์ แต่หากดื่มในปริมาณที่มากเกินไปอาจจะทำให้เกิดผลกระทบต่อสุขภาพ และร่างกายหลายด้าน ได้แก่ เกิดอาการใจสั่น นอนไม่หลับ กระวนกระวาย เกิดอาการกังวลและหงุดหงิดง่าย อีกทั้งสตรีที่ตั้งครรภ์ไม่ควรดื่มกาแฟในปริมาณที่มากเกินไปเนื่องจากอาจ […]
    • สายพันธุ์ของกาแฟที่คุณควรรู้จัก !
            สายพันธุ์กาแฟในโลกนี้มีกาแฟมากมายหลากพันธุ์หลายชนิด แต่ที่รู้จักกันโดยทั่วไปจะมีอยู่ 4 พันธุ์ แต่กาแฟพันธุ์ ลิเบอริก้าและเอ็กซ์เซลซ่า ไม่นิยมปลูกเพื่อการค้าเนื่องจากรสชาติไม่ค่อยดีนัก ส่วนพันธุ์ที่นิยมปลูกเพื่อการค้าและมีขายกันโดยทั่วไปมีอยู่ 2 พันธุ์คือ อราบิก้า และโรบัสต้า       อราบิก้า (Arabica) คนที่รักความกลมกล่อม กลิ่นหอม และรสชาตินุ่มละมุนของกา […]

    RSS Gatherate latest

    • Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.

    ταδε εφασαν

    Αυστρία δεν είναι μό… στη Στις (χιονισμένες) όχθες του ό…
    Left G700 στη μετά τη στροφή
    εύη στη Another wonderful piece by the…
    Stavrula στη μετά τη στροφή
    Snowball στη μετά τη στροφή
    ystoupis στη μετά τη στροφή
    Кроткая στη μετά τη στροφή
    Δύτης των νιπτήρων στη μετά τη στροφή
    μετά τη στροφή | Кро… στη the supreme object of lif…
    Кроткая στη the supreme object of lif…

    #logo31

    • #logo31
    • @project_logo31
    • Από το Logo 31 στην Area 51
    • Ο μύθος του logo31
    • logo31 logo31
    • search #logo31

    I. Εκλεκτικες συγγενειες

    • 267 καρφίτσες
    • anenecuilco14
    • ballon rouge
    • Bυτίο
    • cat_alternative
    • doleross
    • Dr Psychia
    • надежда
    • everything you know is wrong
    • gazakas
    • Granma πολυσυλλεκτικόν
    • Head Charge
    • Indi
    • πεχλιβάνης
    • ποίηση στη σκάλα
    • σ. A.F.M.
    • σιωπηλή διασταύρωση
    • τσίου!
    • τα χαμένα επεισόδια
    • τα δυο κουπέπκια
    • το βρακί του νταρθ
    • Όμορφα
    • Αγελαδοχάρης
    • Αλεπού – Au Renard Prêchant
    • Δύτης των νιπτήρων
    • Εβελίνι
    • Η Λέσχη
    • Η Σοφία στην Ολυμπία
    • Θεωρέμα
    • Κωνσταντίνος
    • Λασπόμουτρο
    • Μαυρο Χαλι
    • Νεκατωμένος
    • Ο Κούνελος αυτοκτονεί
    • Προβοκάτωρ
    • Παπίκου και Ρισπέκτφουλ
    • Παναγιώτης Φραντζής
    • Ροΐδης Ροΐδης
    • Στρίντζω
    • Τέκης
    • Το Φρούτο
    • Χασοδίκης
    • Χαζομπαμπάκης
    • αντιδραsex
    • βιβλιοθηκάριος
    • δεσκρατσμπλογκ
    • εκτός καρέ
    • θέλει βέσπα και γόβες Louboutin
    • kospanti
    • Latecomer
    • mindstripper άι λαβ γιου!
    • Nina C.
    • no budget blog no budget blog
    • Plagal
    • radio sociale
    • Renatάκι
    • Sraosha

    II. animal care

    • FaZoo
    • Αδέσποτα προς υιοθεσία
    • ΚΑΖ ΚΑΖ
    • αδέσποτο αδέσποτο
    • αδεσποτολόγιο
    • γαβ νιάου γαβ νιάου
    • Strayhelp Strayhelp

    III. Ενημερωνομαι

    • Économistes Atterrés
    • financial crimes
    • Fortress Europe
    • Άρης Χατζηστεφάνου
    • Εθνική Βιβλιοθήκη
    • Υπόθεση δολοφνίας Γρηγορόπουλου
    • αριστερό βήμα
    • sowar mag sowar mag
    • u-τοπία

    IV. Ακτιβίζουν

    • Collettivo Prezzemolo
    • debtocracy
    • fair music
    • Initiative de solidarité à la Grèce qui resiste Initiative de solidarité à la Grèce qui resiste
    • Υπερτασική αριστέρα
    • psi-action

    V. Ακουσε το

    • φοίβος δεληβοριάς
    • Μουσική κιβωτός
    • Moby Moby
    • muz!CoN
    • Postradio Postradio

    VI. Θεματικα

    • favarte favarte
    • Άντι Άντι
    • χειροτεχνήματα: το παπί και το σουσάμι
    • Γιάννης Ιωάννου Γιάννης Ιωάννου
    • Ειδικό Σχολείο Αγ. Δημητρίου-Καλλιθέας
    • Μαζί Μαζί
    • Ο Παύλος έχει ιδιαίτερες ικανότητες
    • Πάνος Χαρίτος
    • Τραγουδιστάν
    • Το άρωμα του τραγουδιού
    • αδέσποτοι
    • βασανίζομαι
    • λέξεων ιστορίες
    • Les fleurs du mal
    • quotz

    VII. Ταξειδευουν

    • Ισλανδία -ένα βλογ!

    VIII. Συγγραφεις και αναγνωστες

    • Ε.ΚΕ.ΒΙ.
    • ολλανδόφωνη λογοτεχνία και ποίηση
    • Jonathan Coe

    VIIII. Ελληνοτουρκικα

    • Hilal
    • Μουσικές

    X. ceci n'est pas une BD

    • Banksy
    • Bittercomix
    • Blutch
    • Boule et Bill
    • Casterman
    • Corto Maltese
    • Dargaud
    • Dubuisson
    • Dupuy et Berberian
    • Enki Bilal
    • Fluide Glacial
    • Glenat
    • Διεθνές Φεστιβάλ Κόμιξ της Angoulême
    • Luc Cromheecke
    • Munoz
    • Plunk
    • Stijn
    • Taga
    • Winschluss

    AOC

    καβα

    protection de la Cave

    Creative Commons License
    This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

    technicalities

    • Εγγραφή
    • Σύνδεση
    • Ροή καταχωρίσεων
    • Ροή σχολίων
    • WordPress.com

    Βαρομετρο

    • 677.274 από 24.02.2007

    καιρος περναει

    Δεκέμβριος 2019
    Κ Δ Τ Τ Π Π Σ
    « Αυγ.    
    1234567
    891011121314
    15161718192021
    22232425262728
    293031  

    Ακύρωση
    Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
    To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy