20 Χρόνια Βρυξελλάκι καρδούλα

Χτες συμπλήρωσα 20 χρόνια ζωής εκτός Ελλάδας και είναι σχεδόν η μισή μου ζωή. Σαν χτες πριν από 20 ακριβώς χρόνια, απόγευμα της τελευταίας μέρας του Φλεβάρη, μια πτήση της Ολυμπιακής με έφερε στο Βρυξελλάκι. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά το άγχος μου, έφευγα για πρώτη φορά, όχι απλά από την Αθήνα, αλλά με σκοπό να μείνω πέντε μήνες -νόμιζα τότε η αφελής- σε μια πόλη που δεν γνώριζα. 

Θυμάμαι πολύ καλά αυτή την πτήση: γύρω στις 6 το απόγευμα, το αεροπλάνο χώθηκε μέσα σε μια εναέρια Μόρντορ, πηχτά γκρι σύννεφα και κεραυνοί γύρω μας, δυνατοί άνεμοι το πήγαιναν πέρα δώθε λες και ήταν αερόστατο. Προσγειωθήκαμε με εντελώς βουλωμένα αυτιά και ανακατεμένα στομάχια σε ένα άσχημο αεροδρόμιο κακής 70s αισθητικής, ενώ έπεφτε τρελή βροχή (πού’νά ξερα) και φύσαγε τρελός αέρας (πού να΄ξερα δις).

Μόλις είχε ξεκινήσει η αποκλειστική κυκλοφορία του ευρώ, κι εγώ έψαχνα να βρω σπίτι σε μια άγνωστη πόλη, στην οποία ακόμα ο κόσμος συνεννοούνταν σε βέλγικα φράγκα, ενώ εγώ έπρεπε να κάνω νοερά τη μετατροπή από φράγκα σε ευρώ και από ευρώ σε δραχμές, μπας και βγάλω άκρη. Τλκ νοίκιασα μια σοφίτα τύπου Αμελί Πουλέν, αλλά πανάκριβη και κατάτι λιγότερο ρομαντική: οι κουρτίνες ήταν μισοσκισμένες, οι ταπετσαρίες ψιλοσάπιες και τα βράδια από πάνω από το κεφάλι μου άκουγα κάτι συμπαθή τρωκτικά να παρτάρουν, αλλά νεβερ μάηντ, δεν περνούσα και πολύ χρόνο εκεί μέσα. Παράλληλα, έπρεπε να συνηθίσω σε κάτι γαλλικά που δεν ήταν αυτά που είχα μάθει (άκου nonante!), αλλά και σε μια άλλη γλώσσα που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι τη μιλούσε τόσος πολύς κόσμος στο Βέλγιο, ώστε όλες οι επιγραφές να είναι δίγλωσσες. 

Τις πρώτες μέρες έμεινα σε ένα ξενοδοχείο που λεγόταν Aristote, κοντά στην πλατεία Στάλινγκραντ (!), σε μια περιοχή που μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν και πολύ καλόφημη (κοντά στο Midi για σας που ξέρετε), και του οποίου οι διάδρομοι με τα δωμάτια είχαν ονόματα εμπνευσμένα από την Κόλαση του Δάντη. Έμενα σε ένα δωμάτιο στο Πουργκατόριο και τα βράδια διάβαζα τα τελευταία κεφάλαια από το Έγκλημα και Τιμωρία. Καθώς αναλογίζομαι τη φάση, αναρωτιέμαι αν περνούσα κατάθλιψη ή αν έχω ξεχάσει τι έπινα. Το ξενοδοχείο πάντως εκεί είναι ακόμα. 

Πέρασα πέντε καταπληκτικούς μήνες, όπου στην πρακτική που έκανα δεν καταλάβαινα χριστό (πλέον μπορώ να το παραδεχτώ χωρίς αμηχανία), αλλά μετά τις 6 που σχολάγαμε και τα ΣΚ ζούσα αυτό που ήταν ο σκοπός μου όταν αποφάσισα να φύγω: την περιπέτεια, την εμπειρία να μη μιλάς ελληνικά, να γνωρίζεις κόσμο από ένα σωρό απίθανες χώρες, να κάνεις βόλτες με το τρένο για πλάκα και να περνάς τα ΣΚ σε άλλες χώρες, χωρίς απαραίτητα να πάρεις αεροπλάνο. Δεν είχα καμία όρεξη να επιστρέψω στην Ελλάδα -όχι μόνο για όσα με καλούσαν σαν σειρήνες εδώ, αλλά και για όσα ήθελα να αποφύγω εκεί. 

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, δύο ακόμα χώρες μετά, επέστρεψα στο Βρυξελλάκι, για να ανακαλύψω ότι η περιπέτεια τελειώνει όταν αρχίζεις να έχεις μια κανονική βαρετή δουλειά. Ότι η προσαρμογή δεν είναι εύκολη όταν εγκαθίστασαι μόνιμα σε μια άλλη χώρα, και ξεκινάς μια κανονική ζωή. Ότι γνκ η ζωή, όταν τελειώσει η φοιτητοκατάσταση, δεν είναι τραλαλά. 

Έφυγα από την Ελλάδα σε μια εποχή που φεύγαμε από επιλογή, για να ζήσουμε την περιπέτεια, και μπορεί να επιστρέφαμε, μπορεί και όχι, αλλά μπροστά μας ανοίγονταν ένα σωρό προοπτικές, ή μάλλον έτσι νομίζαμε οι αδαείς τότε στα χρόνια της φούσκας. 

Κατάλαβα πόσο πολύ μου έλειπε η Ελλάδα το Δεκέμβρη του 08. Μου φαινόταν αδιανόητο ότι μάθαινα τα νέα από το tvxs και το indymedia, κι ότι ο κόσμος γύρω μου δεν καταλάβαινε τι σήμαινε αυτό που συνέβαινε στην Αθήνα, ότι για να μοιραστώ αυτό που ένιωθα, έπρεπε να καλέσω διεθνή κλήση. 

Αποπειράθηκα μάταια να επιστρέψω στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια αργότερα, τη χειρότερη στιγμή και φσκ πήρα αυτό που καταλαβαίνετε: έψαχνα δουλειά στην Ελλάδα το 12, πιο άκυρο πεθαίνεις. Τότε, συζητώντας και με άλλους “βετεράνους” του εξωτερικού, συνειδητοποίησα ότι στη δεκαετία πάνω κάνεις ταμείο. Κι ότι αν είσαι ακόμα έξω, κάπως το διψήφιο νουμεράκι σε ταρακουνάει, αλλά μάλλον είναι ώρα να αρχίσεις να συνηθίζεις στην ιδέα ότι δεν παίζει να γυρίσεις. 

Μαθαίνεις να ζεις με γέφυρες: τουήτερ, σκάηπ, blogs, ενώ η αναζήτηση στο skyscanner γίνεται χόμπι ή ρουτίνα. 

Νταξ, μεγαλώνοντας, ωριμάζεις (λένε), κατασταλλάζεις (λένε), βγάζεις συμπεράσματα. Μαθαίνεις θα πω εγω. Αν έμαθα κάτι είναι ένα πράγμα που μοιάζει με απερίγραπτο κλισέ, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό: οι άνθρωποι έχουμε πιο πολλά κοινά από διαφορές. Είμαστε περισσότερο κοντά, περισσότερο ίδιοι από όσο νομίζουμε. Έχουμε τις ίδιες ανάγκες, έχουμε συναισθήματα και θέλουμε όλοι να ζούμε καλά. Κι όταν μας φταίει ο καιρός, η δουλειά ή ο διπλανός μας στο μετρό -κάτι άλλο στην πραγματικότητα μας φταίει, και θα συνεχίσει να μας φταίει, ακόμα κι αν μετακομίσουμε στο αντίθετο ημισφαίριο. 

Έχω κάπως την αίσθηση πως δεν έχει σημασία πού ζεις. Σημασία έχει πώς ζεις. Σημασία έχει ποιους ανθρώπους επιλέγεις να έχεις γύρω σου. Πατρίδα τλκ (ή μάλλον home που είναι λιγότερο σεξιστικό και πιο ακριβές) είναι οι άνθρωποι, όχι τα κτήρια. Έτσι κι αλλιώς, το τι διαβατήριο έχεις είναι τυχαίο γεγονός. Τολμώ να πω ότι πλέον θα μπορούσα να ζήσω οπουδήποτε δεν είναι εμπόλεμη ζώνη και δεν έχει ξερωγώ κάποια major καταστροφή. Ποιος ξέρει, θα δείξει. 

Είκοσι χρόνια – πέρασαν σα μια ανάσα, είναι περίεργο, είναι και λίγο συγκινητικό. 

Είκοσι χρόνια, λοιπόν, Βρυξελλάκι καρδούλα.

the supreme object of life

The Supreme object of life is to live. Few people live. It is true life only to realise one’s own perfection, to make one’s every dream a reality.
Oscar Wilde

Οι μεγάλες πόλεις μού προκαλούν το ίδιο συναίσθημα με την αδεισώπητη φυση: νιώθω απειροελαχιστη -και αυτό είναι σοφία. Είμαι, όπως και ο καθένας από μας, ένα μικρό σημάδι που έχω την ευθύνη να κάνω ο, τι καλύτερο μπορώ με τη μικρή μου ύπαρξη. Για μένα και για τους άλλους. Αλλά δε γίνεται να κάνεις καλό στους άλλους, αν δεν κάνεις καλό σε σένα.

Στις μεγάλες πόλεις, είναι ωραία να κυκλοφορείς χωρίς χάρτη και χωρίς προορισμό. Μολονότι η αυτόματη τάση είναι η ευθεία πορεία, τα θαύματα κρύβονται πίσω από τις γωνίες, τα βρίσκεις αν επιλέξεις την τεθλασμενη των στροφών. Αν ακολουθήσεις το gut feeling.

Μαγικό πράγμα αυτό το gut feeling, κι όταν αποφασίσεις και καταφέρεις να το βγάλεις από το mute και να το αφήσεις να ψυχανεμίζεται τι είναι καλό και τι κακό, αν μάλιστα αποφασίσεις να το ακούς κιόλας, έχεις μάλλον θέσει τις σωστές προϋποθέσεις για να εντοπίζεις τα μικρά θαύματα της ζωής και να τα απολαμβάνεις.

Ταξιδεύοντας ανοίγω το βλέμμα και το μυαλό, μαθαίνω, απορροφω καινούριες εικόνες και εμπειρίες σαν σφουγγάρι, κανω μια διπλή εξερεύνηση προς τα έξω και προς τα μέσα, μαθαίνω τον κόσμο και εμένα.Κι αν κάτι έμαθα πολύ πρόσφατα -ίσως καθυστερημένα, αν υπάρχει σωστός χρόνος για τέτοια πράγματα- είναι πως το πιο όμορφο, μαγικό και γεμάτο εκπλήξεις ταξίδι, είναι αυτό που κάνεις στην ψυχή του Άλλου.

Λονδίνο, 10 Δεκέμβρη 2016

ήταν πολύ νωρίς

Ετικέτες

#mono_agapi, @contrabbando, @radiobubble

Κάθομαι και κοιτάω το άσπρο ηλεκτρονικό χαρτί και σκέφτομαι μονάχα πως το μόνο που λυπάμαι είναι εκείνα τα βράδια που έφυγα νωρίς από την Ιπποκράτους, εκείνα τα Χριστούγεννα που πάλι την είχαμε κλεισει (την Ιπποκράτους ντε) με γέλια και ποτά στα χέρια, κι ίσως να ήταν η τελευταία φορά που σε είδα, και μού’χες φανεί καλά, αλλά έφυγες εσύ πολύ νωρίς.

Εκείνο το βράδυ έφυγες νωρίς. Αλλά και γενικά. Ξαναδιαβάζω τα δώρα και νιώθω πλούσια, δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω, σου χρωστάω ξέρεις πολλά, αλλά δε στό’πα ποτέ, αυτή τη μαλακία κάνουμε μωρέ, νομίζουμε πως θα είμαστε εδώ για πάντα και δεν μιλάμε, δεν λέμε στους ανθρώπους αυτά που λάμπουν στα μάτια μας, το αφήνουμε για αργότερα, μην και μας πέσει η μύτη, και μετά είναι αργά πια και λες γαμώτο, έφυγε, πέρασε η ώρα, πέρασε η μέρα, πέρασε η ζωή -και δεν πρόλαβα.

Πάλι για μένα θα πω, αυτό το «δεν πρόλαβα» δεν παίζει να ξανασυμβεί, άλλαξα ούτε και φαντάζεσαι πόσο, δεν υπάρχει «δεν πρόλαβα», δεν υπάρχει «άστο για αύριο», όχι, αύριο θα είναι αργά, αύριο παίζει και να μην προλάβω, τώρα, τώρα πρέπει, τώρα *θέλω*. Τώρα που το νιώθω, τώρα που έχω τις λέξεις έτοιμες και θέλουν λίγο σπρωξιματάκι για να αρθρωθούν. Λίγο τσιπουράκι.

Λίγο τσιπουράκι, σαν εκείνο που πίναμε στην Ιπποκράτους, γαμώτο σου, και βρίζαμε όλοι μαζί το μλκ τον κουμπάρο σου που γενικά σπαστικός είναι -το ξες- αλλά τους αγαπάμε τους σπαστικούς που μας κάνουν να γελάμε και μπορούμε άνετα να τους βρίζουμε και μετά πάλι να γελάμε.

Άλλαξα που λες. Δεν κάνω πλάνα γιατί βαρέθηκα να κάνω το θεό να γελάει, λέω καλύτερα να γελάω εγώ. Δηλαδή μερικά πλάνα τα κάνω, όχι μόνη, με όσους θέλουν να ακολουθήσουν. Όποιος θέλει καλώς, όποιος δε θέλει κρίμα. Αλλά αν έμαθα κάτι στο ίδρυμά (ξές, το ίδρυμα της Ιπποκράτους), είναι πως είναι καλό να αφήνεις τους ανθρώπους να ανθίσουν, και τα ζιζάνια καλά είναι, γνώση και εμπειρία, ειδικά όταν τα ξεριζώνεις. Πιο καλά όμως ακόμα να ποτίζεις το σπόρο της αμφιβολίας και μετά να τον βλέπεις να θεριεύει.

Όλοι αλλάζουμε, όλα αλλάζουν, αυτή είναι η ουσία στη ζωή, αυτή είναι η ζωή τελικά. Κι ακόμα κι αν μένουμε αμετακίνητοι, πάλι αλλάζουμε, γιατί αλλάζει το πλαίσιο, οπότε αναγκαστικά αμετακίνητος εσύ σε άλλο φόντο, κι αυτό ακόμα συνιστά αλλαγή και εξέλιξη, ανεξάρτητα από σένα. Ανθρώπινο να φοβόμαστε το ξένο, το διαφορετικό, το καινούριο, το άγνωστό. Θαρραλέος δεν είσαι επειδή δε φοβάσαι. Θαρραλέος είσαι όταν φοβάσαι, αλλά παρόλαυτά πηγαίνεις, τολμάς, πράττεις κι ας τρέμεις.

***παύση***
νοτιφικέσιο στο φβ. αυτο.

Πάνω που σκεφτόμουν πως κι ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής. Πάνω που ξαναθυμόμουν την απόλυτη εκλογίκευση αυτού που δε χωράει στο μυαλό του ανθρώπου. «Στις κηδείες δεν κλαίμε για κείνους που έφυγαν. Κλαίμε για εκείνους που έμειναν πίσω, κλαίμε για μας.» Φυσικά. Γιατί ο άλλος την έκανε και πια δε νιώθει, εμείς όμως νιώθουμε ακόμα και ζούμε και όχι, δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Και δεν τη δέχεται βρε αδερφέ την αδικία, δεν την θέλει.

Πάω να γράψω «μου λείπεις». Αντί γι’αυτό προτιμώ να πω πως χαίρομαι που σε γνώρισα, που έζησα το μοίρασμα, την αίσθηση να ξαναγίνομαι μαθήτρια και να ρουφάω την κάθε λέξη, το κάθε πείραγμα, το κάθε απόσταγμα σοφίας που έλαβα από σένα. Χαρά και ευγνωμοσύνη μόνο. Κρίμα για όποιον δεν είχε τη δική μου τύχη, ακόμα χειρότερα για όποιον δεν κατάλαβε. Και ξυπνάει ο ελιτισμός μου και μου ψιθυρίζει πως όποιος δεν κατάλαβε δεν το άξιζε, αλλά δεν είναι ώρα τώρα γι’αυτά. Τέρμα πια με τα δηλητήρια. Αρκετό δηλητήριο κύλησε στις δικές σου φλέβες, φτάνει να καταστρέψει ολόκληρη χώρα.

Εγώ δεν ήμουν εκεί όταν σου είπαν το τελευταίο γεια χαρά. Αλλά νιώθω να φουσκώνω από χαρά και περηφάνεια που ήταν εκεί άνθρωποι που δε σε γνώρισαν καν. Έτσι πρέπει να γίνεται, αυτό είναι το σωστό. Ένα θησαυρό πρέπει να τον μοιραζόμαστε, ακόμα και αν είμαστε πια στο «και πέντε», δεν είναι αργά.

Σαν την αγάπη: όσο πιο πολλή δίνεις, τόσο πιο πολλή έχεις. Χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς αστερίσκους, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς προσδοκίες. Και χωρίς επεξηγήσεις. Αγαπάς γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. Δεν έχει λίγο, πολύ, μέτρια. Δεν είναι καφές η αγάπη. Μερικά μεγέθη είναι απολύτως απόλυτα, και αυτά είναι που αξίζουν, αυτά είναι που γεμίζουν, εκεί είναι η ουσία.

Η αγάπη είναι το αντίθετο της σύγκρισης. Στην αγάπη δε χωρούν τα γιατί. Γιατί έτσι. Γιατί αγάπη. Στην αγάπη δεν υπάρχει το πιο και το λιγότερο. Αγάπη τόσο. Αγάπη έτσι. Χωρίς ερωτηματικά. Χωρίς σημεία στίξης. Συνεχής και αρμονική ροή είναι η αγάπη.

Και δε σταματάς να αγαπάς επειδή ο άλλος έφυγε. Και τι πα’να πει «έφυγε»; Τι πα’να πει «πέθανε»;

***

Άνοιξα σήμερα, για χάρη σου, ένα κουτάκι με αναμνήσεις. Βρήκα εκεί μέσα ξεχασμένα, καλά και κακά. Θύμωσα, στεναχωρήθηκα, μετάνιωσα, έκλαψα, χαμογέλασα, έσκασα στα γέλια, μου κόπηκε η όρεξη, μου κόπηκε ο βήχας, ντράπηκα λίγο, αναστέναξα από χαρά, αναστέναξα από λύπη.
Ένιωσα.
Έζησα.

Ευχαριστώ.

 

 

τα όχι που δεν λέμε

 

Τα όχι που δεν λέμε είνα βαρίδια στα πόδια μας και τόνοι στις πλάτες μας που τις λυγίζουν. Κάποιοι από εμάς είναι πιο δυνατοί και αντέχουν κάπως παραπάνω, άλλοι υποκύπτουν ευκολότερα, πάντως όλων οι ώμοι είναι σκυφτοί. Από κεκτημένη ταχύτητα είμαστε συχνά έτοιμοι να πούμε ναι (ή όχι) που δεν θέλουμε, να κάνουμε υπομονή, να αντέξουμε λίγο ακόμα, να υπομείνουμε κι άλλο και τελικά ξεχνάμε να ζούμε.

Είμαστε οι επιλογές και οι αντιφάσεις μας και μια ζωή παλεύουμε να συμφιλιωθούμε με τις πρώτες και να επιλύσουμε τις δεύτερες και μοιάζουμε λίγο με το Σίσυφο.  Κάποιοι καταφέρνουν να κάνουν ρήξεις και τομές και να αφήσουν την πέτρα που χωρίς λόγο κουβαλάνε, ακριβώς γιατί καποια στιγμή έρχεται η επιφοίτηση και τους φανερώνει πως αυτή η ανηφόρα δεν έχει πια νόημα. Είναι αυτοί που έχουν ανοιχτά αυτιά και μάτια να ακούσουν και να δουν την απλή κοινή λογική που τους φανερώθηκε με επιφοίτηση.

Όλοι ερχόμαστε τουλάχστον μία φορά στη ζωή μας αντιμέτωποι με ένα όχι που πρέπει να ειπωθεί, με ένα ναι που μοιάζει δύσκολο όσο και αυτονόητο. Που πρέπει να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.

Αλλά πάντα η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία.

η απαραίτητη ελαφρότητα

Υπάρχει στη Μαφάλντα ένα σκιτσάκι, όπου αυτή η καταπληκτική πιτσιρίκα σχολιάζει κάτι σχετικά με τις κοινωνικές αλλαγές και αναφέρεται στις «παλιές δομές που αντιστέκονται». Δεν το θυμάμαι καλά για να το αναπαράγω σωστά και είναι λίγο δύσκολο να το βρω τώρα. Πάντως είναι τόσο αστείο, όσο και αληθινό. Ό,τι και να κάνεις, όσο και σωστά να εντοπίζεις τα επίδικα και τα καίρια σημεία παρέμβασης, όσο συντονισμένος κι αν είναι ο σχεδιασμός σου και όσο καλή η εκτίμησή σου, οι παλιές δομές πάντα θα αντιστέκονται σθεναρά. Χρειάζεται τρομερή δύναμη και αποφασιστικότητα για να σπάσουν.

Πριν από λίγες ώρες συζητούσα με μια καινούρια καλή φίλη για τη διαφορά μεταξύ hear και listen. Δεν επρόκειτο για γλωσσολογικές ανησυχίες τριτοδεσμιτισσών, αλλά για φιλοσοφικο-κοινωνική συζήτηση. Δεν έχει σημασία εδώ ποιο ήταν το θέμα ή η αφορμή της κουβέντας, σημασία έχει πως αυτά τα δύο ρήματα διακρίνει σημαντική εννοιολογική διαφορά, την οποία δεν κάνουμε στα ελληνικά, ενώ κάνουν οι περισσότερες λατινογενείς και αγγλοσαξονικές γλώσσες. Πολιτισμικές διαφορές. Πάντως οι άνθρωποι συνήθως hear, αλλά για να listen απαιτούνται σοβαρές και βασικές προϋποθέσεις, που δεν υφίστανται παρά σπάνια. Τα αυτιά του μυαλού δεν είναι πάντα ανοιχτά, όταν ακούγονται αλήθειες που δυσκολεύουν, είναι μάλλον ανοιχτά μόνο όταν ο ενδιαφερόμενος είναι έτοιμος, και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό (note to self).

Σχετικά με αυτό ακριβώς το θέμα, πριν από λίγες μέρες, σε μια άλλη συζήτηση περί ανθρωπίνων σχέσεων, μια άλλη καινούρια φίλη διατύπωσε το προφανές πως, αν σε μια σχέση δε νιώθεις άνετα και δε μπορείς να είσαι όλες τις στιγμές ο εαυτός σου, η σχέση δεν έχει νόημα. Η φίλη αναφερόταν σε ερωτικές σχέσεις, αλλά ο κανόνας ισχύει για όλες. Ήταν μια στιγμή αποκάλυψης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχα ξανακούσει κάτι παρεμφερές. Αλλά προφανώς, όλα αυτά τα χρόνια, I was hearing but not listening.

Προχτές, η αγαπημένη Ζακού μού έκανε ένα σχόλιο θανατηφόρο και το συνόδευσε από μια κλασική της ατάκα: ότι γενικά στη ζωή είναι απαραίτητη η ελαφρότητα, είναι απαραίτητο να παίρνεις τα πράγματα χαλαρά και τον εαυτό σου όχι και πολύ στα σοβαρά, αλλιώς δεν την παλεύεις μία. Και αυτό είναι κάτι που είχα heard πολλές φορές, αλλά ήταν η πρώτη φορά που το listened.
Πέραν του ότι αυτός είναι ο συντομότερος τρόπος για να κατακτήσεις την ψυχική ηρεμία και μια καλή ζωή σε προσωπικό επίπεδο, επεκτείνοντας τη σκέψη της, είναι συνετό να συνειδητοποιείς πως αν τοποθετήσεις τον εαυτό σου στις πραγματικές του διαστάσεις, δεν είσαι παρά μια κουκκίδα στον πλανήτη, μια στιγμή στο παγκόσμιο ιστορικό και κοινωνικό πρότζεκτ. Οπότε γενικά ο πλανήτης και η ανθρωπότητα δεν ασχολούνται και πολύ με την πάρτη σου, κι αν αυτό το καταλάβεις, θα ζήσεις καλύτερα. Επίσης, θα παίρνεις σημαντικές αποφάσεις πιο εύκολα, θα διορθώνεις λάθη πιο γρήγορα, θα ζεις καλύτερα και θα είσαι χρησιμότερος στην κοινωνία.

Ο χρόνος που πέρασε ήταν εξαιρετικά σημαντικός σε προσωπικό επίπεδο -εκτός από το δημόσιο και πολιτικό δηλαδή. Συνέβησαν πολλά, κυρίως όμως πήρα σημαντικές αποφάσεις, έκλεισα κύκλους, άνοιξα κεφάλαια, επανόρθωσα μπλοκαρισμένες καταστάσεις. Ο χρόνος που έρχεται σε λίγο είναι δίσεκτος, αλλά εγώ δεν είμαι προληπτική.

Στις αποφάσεις που θα παρθούν, λοιπόν, στα καλύτερα που έρχονται είτε το θέλουν είτε όχι, στην ελαφρότητα που θα καταφέρω και στις παλιές δομές που θα πάψουν να αντιστέκονται. Καλή και όμορφη και δημιουργική χρονιά νά’χουμε.

mutatis mutandis

Κι αν είμαι εδώ που είμαι, είναι γιατί έμαθα πια να διακρίνω τα άνθη ανάμεσα στα αγκάθια, κι ας είναι του κακού. Εδώ και μήνες δεν έχω πια την ανάγκη να μιλάω, ίσως επειδή έχουν όλα ειπωθεί, ίσως επειδή χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω ανακάλυψα την χρυσή αξία της σιωπής, τη σπουδαιότητα να αφουγκράζεσαι πίσω από τις λέξεις των άλλων, αυτά που νιώθουν, να διακρίνεις την αντεστραμμένη πραγματικότητα που εκφράζουν οι λέξεις τους και να τις επαναντιστρέφεις για να βρεις την αλήθεια. Αλήθεια. Μετά την πραγματικότητα, συμφιλιώνομαι και με την αλήθεια, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή.

Δεν έχω πια την ανάγκη του πρωταγωνιστικού ρόλου, καμία αγωνία, δεν θέλω καν το ρόλο. Καλές οι ερμηνείες, δε λέω, αλλά έχουν κάτι κουραστικό, λίγο δήθεν, λίγο ψέμα. Ντάξει, ίσως το ψέμα να είναι η αλήθεια του άλλου, απλά δε μου κάνει, το αφήνω απαλά στο πάτωμα, δεν πειράζει σου λέω, τώρα τό’παμε πια, πάει πέρασε.

Πέρασε, ξέρεις, όλα περνάνε, το κακό είναι πως μαζί μ’αυτά περνάμε κι εμείς, αν δεν καταλάβουμε εγκαίρως πως σημασία δεν έχει τόσο η υστεροφημία, όσο η πράξη, οι πράξεις, αξία έχουν αυτά που κάνεις, για σένα, για τους άλλους, άξια έχει έχει να στάζει αυτοεκτίμηση κάθε σου πράξη, να βρίθει αυτοσεβασμού κάθε λέξη, να ξέρεις πως αυτό που είσαι είναι καλό, πολύ καλό και μην το κρύβεις πια, μην το φτιασιδώνεις, *δεν* χρειάζεται.

Μάλλον συνεχίζω στο ίδιο μοτίβο, ε τι να κάνουμε, έτσι είναι εδώ, αυτά λέμε, αυτά που σκεφτόμαστε και πάντως αυτά είναι, ένα κι ένα ίσον δύο, απλά πράματα κι αν δεν αρέσουν, κρίμα, αλλά πάντως είναι ειλικρινή. Όσο ειλικρινείς ήταν κι οι λέξεις τότε που στην κόψη του ξυραφιού ειπώθηκαν τα ανείπωτα. Ανείπωτα μα ειλικρινή. Με ρώτησαν τι επιθύμησα στη ζωή μου και δεν έκανα. Και δεν είχα απάντηση, είτε είμαι από κείνους τους τυχερούς που όλα όσα επιθύμησαν πολύ τα απέκτησαν κατέκτησαν, είτε γιατί τελικά δεν επιθύμησα και πολλά ή δεν επιθύμησα τα αδύνατα. Σκέφτηκα με πονηριά πως το να επιθυμείς τα αδύνατα είναι συνταγή για αποτυχία, οπότε έπαιξα λίγο on the safe side. Παίζει. Πάντως είμαι εντάξει μ’αυτό.

Παίζει επίσης να ψυχανεμίστηκα από νωρίς, ευτυχώς για μένα, πως τα ακριβά έχουν φτηνό ή καθόλου περιτύλιγμα, δε φαντάζουν. Η κάθε απληστεία είναι επίσης συνταγή για αποτυχία. Υπάρχει μια λεπτή διαφορά ανάμεσα στην από-κτηση [αντικειμένων, γνώσεων, εμπειριών] για την ουσία, από την από-κτηση για να πειστούν οι άλλοι πως υπάρχει περιεχόμενο, κάτι που τελικά οδηγεί στην απο-κτήνωση.

Και τελικά, μάλλον έχω καλό σκορ. Όσο κι αν είμαι χρεωμένη, δε χρωστάω. Τπτ.

****

Το κείμενο αυτό γράφεται, διορθώνεται, ξαναγράφεται, εδώ και τέσσερις μήνες. Είναι κάτι που δεν συνηθίζω, δεν ξέρω πώς μου προέκυψε αυτό, για κάποιο λόγο δεν πάτησα το publish, όταν το ξανακοίταξα έκανα αλλαγές και αυτό περισσότερες από μία φορές.

Πριν από λίγο καιρό, έπεσα τυχαία στο blog μιας κοπέλας που ξέρω λίγο, και κρυφοκοίταξα τις σκέψεις της και τη ζωή της. Ένιωσα να τη θαυμάζω, γιατί διηγείται χωρίς φτιασίδια, με τρόπο απλό, πώς αποφάσισε να αλλάξει ριζικά τη ζωή της, πώς αυτή η απόφαση σταδιακά ωρίμασε μέεσα της και κάποια στιγμή αυτή η ριζική αλλαγή ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου, δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό. Υποθέτω πως πρέπει να ήταν δύσκολη διαδικασία, επίπονη, να κοιτάξει μέσα της, να βρει πραγματικά τι είναι αυτό που θέλει, να σκεφτεί λεπτομέρειες ίσως, να μπει στη διαδικασία της οργάνωσης των αλλαγών. Έκανε ένα μεγάλο ταξίδι, μακρινό και πολύμηνο. Έζησε χωρίς λεφτά και κυρίως χωρίς καβάτζες. Μάλλον αυτός είναι ο τρόπος να βρεις τον εαυτό σου. Να αφήνεις τις καβάτζες. Ένιωσα πως οι αλλαγές που έχω κάνει εγώ είναι μικρές και ασήμαντες, μπροστά σε αυτά που έκανε αυτή. Βέβαια, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, κάθε άνθρωπος έχει δικές του ανάγκες και προτεραιότητες. Και το ξεβόλεμα του καθενός είναι σοβαρό βήμα για τον ίδιο.

Να ωριμάζεις δε σημαίνει απαραίτητα να χάνεις τον αυθορμητισμό σου. Να ωριμάζεις σημαίνει να αποκτάς την ικανότητα να τοποθετείς τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, στη θέση τους. Να μη μοιάζουν δυσθεώρητα τα ασήμαντα και να δίνεις σημασία στα σημαντικά. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι συναρπαστικό. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τα δικά σου θέλω και τους δικούς φόβους, από κείνα που σου φορέθηκαν, αλλά δεν σου ανήκουν. Είναι όμως απελευθερωτικό και λυτρωτικό.

Και κάπως έτσι, η ζωή συνεχίζεται.

καρτ-ποστάλ 3: ίσιοι ορίζοντες και καθαρά βλέμματα

Αγαπητό μου Χαμένο,

Οι ορίζοντες είναι πάντα ίσιοι, κι όσοι το βλέπουν αυτό έχουν βλέμμα καθαρό και δεν παρεξηγούν. Οι δύσκολες μέρες, που τέτοιες υπάρχουν πολλές, υπάρχουν για κάποιο λόγο: κάνουν την επόμενη μέρα να μοιάζει πιο φωτεινή. Μερικές φορές, οι δύσκολες μέρες κρατάνε βδομάδες, αλλά και πάλι στο τέλος του δρόμου μας περιμένει φως. Και πάντως σίγουρα, είναι πολύ διδακτικές.

Μου αρέσουν επίσης οι ίσιοι δρόμοι, οι ευθείες κουβέντες και τα καθαρά σχήματα. Βέβαια, εγώ έχω και OCD, οπότε μάλλον αυτό είναι ίσως μια αιτία.

Όσο περνάει ο καιρός, αρχίζω να εκτιμώ περισσότερο τις ώρες που περνάω με μένα ή με λίγους ανθρώπους. Δε θέλω πια μεγάλα πάρτυ και πολυκοσμίες. Θέλω χαλαρότητα και ησυχία και κουβέντα, να γίνεται αλισιβερίσι συναισθημάτων, γνώσεων, αλκοόλ και εμπειριών. Έτσι, τα λέω ευθέως και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ. Έχω επίσης την εντύπωση ότι σε κάποιες περιπτώσεις μέσα σε γρήγορους ημίωρους καφέδες ειπώθηκαν συμπυκνωμένα τα σημαντικά και ουσιαστικά. Αντίθετα συναντήσεις που κράτησαν ώρες, ήταν γεμάτες πλατειασμούς και χωρίς ουσία.

Η ουσία αυτή που αναζητάμε, είναι μάλλον η καθαρότητα. Σαν όταν κοιτάς πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας προς το βυθό και το νερό είναι τόσο κρυστάλλινο που διακρίνεις κάθε λεπτομέρεια του βυθού. Σαν τη θάλασσα που σου στέλνω με αυτή την καρτ-ποσταλ. Τη θάλασσα που ανυπομονώ να παώ να βρω σε λίγες μέρες. Ένα καθαρό και σαφές μήνυμα, σε χρώμα ευκρινές και με αναγνώσιμες προθέσεις.

Νιώθω πως μας περικυκλώνει ο θάνατος. Και δεν είναι μόνο που το φετεινό καλοκαίρι είναι τόσο ματωμένο. Είναι και που όλο μαθαίνω για θανάτους, κι όλο ακούω τέτοια νέα. Σκέφτομαι να αφήσω όλη αυτή τη θανατίλα όμως και να επικεντρώθω στο θαλασσινό πλάνο που επίκειται και πλησιάζει.

Καλή αντάμωση, Χαμένο [και περιμένω την κάρτα σου 🙂 ]

 

καρτ-ποστάλ 2: η γλώσσα είναι πατρίδα, και τα καλοκαίρια επίσης

Κοίτα να δείς, Βιβλιοθηκάριε, που με ιντριγκάρισες με την καρτ-ποστάλ σου, καθώς άγγιξες δυο θέματα που πολύ αγαπώ: τη γλώσσα και την πατρίδα. Θυμάμαι ένα στριπάκι της Μαφάλντας που λέει περίπου «Οι Ελβετοί αγαπάνε τη Ελβετία, επειδή γεννήθηκαν εκει; Οι Τούρκοι αγαπάνε την Τουρκία, επειδή γεννήθηκαν εκεί; Αν δεν εκνευριζόταν οι δασκάλα, θα έγραφα μια έκθεση όλο με τέτοιες ερωτήσεις: πατριωτισμός και συνήθεια, ο τίτλος». Δεν το περιγράφω καλά, αλλά είμαι σίγουρη πως το ξέρεις.

Η πατρίδα είναι μια πολύ ιδιόμορφη έννοια, πολύ υποκειμενική νομίζω. Ετυμολογικά μπορεί να προέρχεται από τη λέξη «πατέρας», υποθέτω πως υπό αυτό το πρίσμα «πατρίδα», είναι ο τόπος που γεννήθηκε κάποιος ή ο τόπος του πατέρα του, κάπως έτσι. Όμως πατρίδα τελικά για τον καθένα είναι εκεί που νιώθει οικεία, «home» που λένε κι οι Άγγλοι. Εμένα πατρίδα μου είναι η Αθήνα. Είναι λίγο και το Βρυξελλοχώρι πια.

Πατρίδα είναι και η γλώσσα, γιατί κι εκεί νιώθω οικεία, γιατί είναι το εργαλείο με το οποίο εκφράζομαι κι είναι αδιάσπαστο στοιχείο μας η έκφραση, θαρρώ. Πατρίδα είναι κι η μουσική, άρα πατρίδα σου είναι ίσως κι αυτές οι κασέτες που γράφεις για τις διακοπές σας. Πατρίδα είναι τα τραγούδια που διαλέγεις γι’αυτές τις συλλογές, όσο κι αν δύσκολα συνδυάζονται μεταξύ τους, εσάς είναι ο κοινός σας τόπος και θα είναι πατρίδα των παιδιών σας, σίγουρα, όπως κι εμένα πατρίδα μου είναι ο Λοΐζος κι ο Χατζηδάκις που ακούγαμε στις διακοπές των παιδικών μου χρόνων στο αυτοκίνητο.

Πάνε πολλά χρόνια που δεν έχω γράψει κασέτα, ούτε καν ακούσει. Ούτε και ξέρω πόσα, καμιά δεκαετία σίγουρα. Δεν μπορώ να σου πω αν μου λείπει, νομίζω πως όχι, γιατί πλέον έχω κακή σχέση με τη νοσταλγία, επειδή έχω συμφιλιωθεί με το παρελθόν. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να ξανακούσω τις κασέτες των εφηβικών μου χρόνων, αυτές που γράφαμε και χαρίζαμε στους αγαπημένους συμμαθητές μας. Κάπου κάπου ακούγεται τυχαία κάποιο τραγούδι από τότε και σχεδόν ενοχλούμαι.

Ξέρεις, εγώ δεν έχω χωριό, κι έτσι οι διακοπές των παιδικών μου χρόνων, είναι μοιρασμένες σε ένα σωρό ελληνικά μέρη, νησιά ή όχι, κάθε χρονιά και άλλος τόπος. Μου αρέσει αυτό, μου άρεσε τότε, έτσι κι αλλιώς εγώ περνούσα το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών μέσα στη θάλασσα: αλλά με άγχωνε και με στεναχωρούσε που κάθε χρόνο έπρεπε να μπω σε μια παρέα, να γίνω μέρος ενός συνόλου που μοιραζόταν κοινές αναμνήσεις από παλιότερα καλοκαίρια, ξέροντας πως το «μπορεί να τα πούμε του χρόνου» της τελευταίας μέρας, δεν επρόκειτο να εκπληρωθεί.

Έτσι βέβαια έχω πολλές πατρίδες, αλλά δέσιμο δεν έχω. Παρά μόνο με την Αθήνα. Τι με βάζεις και θυμάμαι τώρα. Είναι καλοκαίρι, είναι καιρός για χαρά και ξεγνοιασιά. Ακόμα και στο Βρυξελλοχώρι δεν βρέχει σήμερα, κι ας κάνει ψύχρα.

Θέλω να σου ευχηθώ, φέτος στα Πούλιθρα να προσθέσετε όλοι σας μια ακόμα πινελιά στην πατρίδα σας των καλοκαιρινών διακοπών. Και μπόλικες νότες, αλλά αυτό δε χρειάζεται να το ευχηθώ: έχεις ήδη φροντίσει!

Καλή αντάμωση, Βιβλιοθηκάριε!

καρτ-ποστάλ

Αγαπητέ Βιβλιοθηκάριε,

Η καρτ-ποστάλ που έστειλες στον Silent, είχε κι άλλους αποδέκτες κι ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Πολλές σκέψεις μου γέννησαν οι δικές σου σκέψεις -ή ίσως να τις είχα ήδη στα σπάργανα μες το κεφάλι μου και η καρτ-ποστάλ σου να τις απελευθέρωσε.

Είσαι τυχερός, Βιβλιοθηκάριε, που είσαι ευτυχισμένος τόσο όσο φαίνεται: λίγοι άνθρωποι έχουν την τύχη σου και για ακόμα λιγότερους αυτό διαρκεί περισσότερο από στιγμές ή μέρες. Σκέφτομαι πως κι εγώ την έχω γευτεί την ευτυχία, αλλά δεν κρατούσε πολύ. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, ίσως όταν κρατά λίγο να την εκτιμάμε περισσότερο.

Ίσως όμως από την άλλη να είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την ευτυχία μας: εμείς φτιάχνουμε τις ζωές μας, εμείς έχουμε τις επιλογές, αν όχι για τα πράγματα και τα γεγονότα, πάντως για τη στάση μας απέναντι σε αυτά. Αυτοκριτική είναι αυτό: σκέφτομαι πόσες φορές θα μπορούσα να ήμουν καλά, αλλά δεν ήμουν γιατί έβαζα τον εαυτό μου σε κακό τριπ. Σκέφτομαι πόσα πράγματα θεωρώ δεδομένα ενώ δεν είναι. Σκέφτομαι πόσες πολλές φορές, η ίδια συνέχισα, προκάλεσα ή δεν σταμάτησα αυτά που με έβλαψαν, ενώ θα μπορούσα να το είχα κάνει έγκαιρα.

Ακόμα σκέφτομαι πως η ευτυχία είναι η απελευθέρωση από τους φόβους μας. Οι φόβοι πάντα υπάρχουν, το άγνωστο, το μέλλον, ο θάνατος, αλλά ευτυχισμένος είναι αυτός που διαχειρίζεται αυτούς τους φόβους, που τους βάζει στις πραγματικές τους διαστάσεις, τους κοιτάζει κατάματα και μαθαίνει να ζει μαζί τους.

Δε σκέφτομαι ποτέ το θάνατο: σα να μην υπάρχει. Μάλλον, δε σκέφτομαι ποτέ το δικό μου θάνατο: αντίθετα σκέφτομαι συχνά το θάνατο αγαπημένων ανθρώπων και αυτό, ναι, με τρομάζει. Βλέπεις οι άνθρωποι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου: μαθαίνω από αυτούς, φχαριστιέμαι την παρέα τους, η χαρά μου είναι μισή κι η λύπη μου διπλή αν δεν τις μοιραστώ μαζί τους.

Ξέρω όμως και ανθρώπους που νίκησαν το θάνατο, μέσα από το αναπόδραστό του: ακούγεται αντιφατικό, το ξέρω, αλλά δεν είναι: γιατί το θέμα δεν είναι αν πεθαίνεις, αυτό είναι αναπόφευκτο, το θέμα είναι πώς. Και δε μιλώ για την υστεροφημία, μιλώ για τη διαχείριση και την αντιμετώπιση του ίδιου του γεγονότος.

Σκέφτομαι όμως το φόβο πολύ, είναι ένα πράγμα σύμφυτο με τη ζωή δυστυχώς. Νομίζω πως όλη η ζωή μας είναι μια συνεχής πάλη με τους φόβους μας. δεν πιστεύω αυτούς που λένε πως δεν φοβούνται: δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δε φοβάται, ο καθένας μας άλλα πράγματα ίσως. Αντίθετα προς αυτό που λέει το κλισέ, ότι γενναίος είναι αυτός που φοβάται αλλά το παραδέχεται, εγώ νομίζω πως γενναίος είναι αυτός που φοβάται αλλά δεν μπλοκάρει τη ζωή του μέσα στους φόβους του. Κι εγώ το παραδέχομαι πως φοβάμαι: αυτό δε με κάνει γενναία.

Δεν είμαι γενναία, φίλε μου Βιβλιοθηκάριε: είμαι δειλή. Γιατί οι φόβοι μου με κυριεύουν συχνά, παραλύουν τη σκέψη και τη διορατικότητά μου. Και τελικά μόνο όποιος καταφέρει να μην τον κυριεύουν οι φόβοι του, μπορεί να είναι ευτυχισμένος.

Βαριά πράματα όλα αυτά, καλοκαιριάτικα, αλλά βλέπεις εγώ είμαι στο Βρυξελλοχώρι που έχει συννεφιά και ψύχρα και μια μίζερη ατμόσφαιρα, οπότε δύσκολο να γράψω πράγματα αλέγρα.

ΥΓ. Οπωσδήποτε να διαβάσεις το «Τι ωραίο πλιάτσικο!», είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά βιβλία που έχω διαβάσει και πιστεύω πως θα σου αρέσει πολύ.

χρώματα

Δεν μου αρέσουν οι ταινίες του Αγγελόπουλου, αλλά μπορώ να αγαπήσω αυτό το κείμενο. Καθώς μεγαλώνω, μαθαίνω να λέω πια αυτό που σκέφτομαι, χωρίς να με πολυνοίαζει αν και πώς θα με κρίνουν. Μου αρέσει λοιπόν ο Ταραντίνο, αλλά όχι ο Αγγελόπουλος. Μου αρέσουν ξερωγώ οι Franz Ferdinand, αλλά όχι οι Queen.

Καθώς μεγαλώνω, οι βεβαιότητές μου λιγοστεύουν, πια πρέπει να μετριούνται στα δάχτυλα άντε των δυο χεριών. Επίσης, αλλάζω και βλέπω πως αυτό σε κάποιους δεν αρέσει, κάποιοι δεν μου το συχωρούν, αλλά δεν πειράζει. Καλά νά’μαστε, που λένε, κι ας είμαστε μακριά, αν αυτό είναι πιο βολικό για όλους μας. Σκεφτόμουν να κάνω ένα πάρτυ, αλλά πολλοί που θέλω να έρθουν, δε θα έρθουν γιατί είναι μακριά. Ποιο το νόημα; Άσε, θα κοιμηθώ πάνω του, που λένε κι οι αγγλοσάξονες, και θα δω.

Σκεφτόμουν ακόμα να βάψω τα μαλλιά μου, αλλά τελικά μάλλον όχι. Λέω να λιγοστέψω γενικά τα ρετούς και τις παρεμβάσεις. Αν έμαθα κάτι καλά, τα τελευταία οχτώ χρόνια είναι πως όσο κι αν προσπαθείς να εξωραΐσεις το φαίνεσθαι, όσο κι αν διατυμπανίζεις τα πτυχία σου, τα τυπικά σου προσόντα, τις περγαμηνές και τα κατορθώματά σου, άλλο τόσο είναι φανερό αυτό που πραγματικά είσαι. Φωνάζει τόσο δυνατά αυτό που είσαι, που δε με αφήνει να ακούσω αυτό που λες ότι είσαι -αυτό μου το έμαθε ο κολλητός μου ο Π. και είναι ένα από τα πολλά πράγματα, για τα οποία του είμαι ευγνώμων.

Οχτώ χρόνια -τόσος είναι περίπου ο καιρός που υπάρχει αυτό το ταπεινό μαγαζί, στο οποίο φιλοξενείσαι τώρα. Είναι απλά ασύλληπτο το πόσα λάθη έχω κάνει μέσα σε αυτά τα οχτώ χρόνια -κι υπάρχουν και μάρτυρες για όλα αυτά τα λάθη, αν και ο πιο αμείλικτος κριτής είναι αυτή η φωνούλα που στέκεται λίγο πιο πάνω από το δεξί μου αυτί και δε σταματά ποτέ να μου τα υπενθυμίζει. Λέω λοιπόν να τη φιμώσω.
Επίσης ασύλληπτο είναι το πόσο πολλά πράγματα έμαθα μέσα σε αυτά τα οχτώ χρόνια. Που λες, κάποτε ήμουν τζάνκι με τη γνώση. Μετά ανακάλυψα ότι όσες ζωές και να ζήσεις, δεν αρκούν για να μάθεις τα πάντα, οπότε χαλάρωσα και συμφιλιώθηκα με την ιδέα πως μάλλον δεν γίνω παντογνώστης, θα είναι πάντα πολλά τα βιβλία, οι ταινίες και οι μουσικές που δεν θα γνωρίζω ή δεν θα καταλαβαίνω, αλλά πως είναι οκ κι αυτό. Κι επίσης, προτίμησα να ασχολούμαι με πράγματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή, όπως ξερωγώ, στα πόσα ποτήρια τζιν με πιάνουν τα κλάματα και πρέπει να με μαζέψουν οι φίλοι από το πάτωμα. Ή με τα χρώματα που γεμίζει ο ουρανός την ώρα της ανατολής δίπλα στη θάλασσα. Κάτι τέτοια για τα οποία θα με πεις επιπόλαιη, και θα σου πω πως ναι, είμαι.

Συμφιλιώθηκα. Με πολλά πράγματα. Ασύλληπτος και αυτός ο αριθμός. Και μετά έγινε μια χιονοστοιβάδα και δεν προλάβαινα να θυμώνω, να λυπάμαι και να αποδέχομαι. Και να συμφιλιώνομαι. Και κάποια φάση έβγαλα error 404 – brains not found κι είπα να πατήσω λίγο φρένο και τότε έγιναν όλα. Τα σπουδαία. Τα μαγικά. Τα απροσδόκητα.

Circular Couple ~ queennight

Μού’χουν πει πως είναι αξιοπρόσεχτο πόσο εύκολα ενθουσιάζομαι με απλά πράγματα ή με ασήμαντα πράγματα. Ισχύει. Αναρωτιόμουν αν αυτό είναι καλό ή κακό. Πλέον έπαψα να αναρωτιέμαι, απλά είναι έτσι και καλύτερα να μην κάνω πολλές ερωτήσεις, γιατί χάνω χρόνο.
Και μ’έχουν πει και συναισθηματική. Και ναι είμαι. Και ψάχνω να βρω για ποιο σκοτεινό λόγο αυτό είναι κακό -αλλά, ξες κάτι; Δε μου αρέσει καθόλου να εφαρμόζω αυτό που μας μαθαίνουν από παιδιά, πως πρέπει να είμαστε δυνατοί και να αντέχουμε και να μη δείχνουμε τι νιώθουμε κι όλες αυτές τις ανοησίες που κάνουν τους ανθρώπους ανάπηρους. Που λες, με πιάνουν τα κλάματα. Και τα ακατάσχετα γέλια. Και ενθουσιάζομαι. Και θυμώνω. Και μετά μου περνάει. Όλα μου περνάνε.
Γιατί, τελικά, όλα περνάνε. Κι είναι κι αυτό οκ.

Πριν από λίγες ώρες, ή ίσως μέρες, δεν έχει σημασία, είδα κάποιον από μακριά, κάποιον που γνώριζα πολύ καλά και πλέον δεν μιλάμε και είναι σωστό που δε μιλάμε γιατί κανένας από τους δυο μας δε θέλει πια να βλέπει τον άλλο, οπότε γιατί να υποκρινόμαστε ότι «χάρηκα που σε είδα, να περνάς καλά», αφού στην πραγματικότητα δεν χάρηκα που σε είδα και σταρχίδιαμου αν περνάς καλά. Οπότε ήταν πολύ οκ που εγώ τον είδα, αυτός δε με είδε κι ούτε γάτα ούτε ζημιά, κι είναι πολύ γαμώ σου λέω, να συμβαίνουν κάτι τέτοια και να πλημμυρίζεις ικανοποίηση που δε χρειάζεται να υποκρίνεσαι.
Κι είναι πολλοί αυτοί που δε με νοιάζει και δεν τους νοιάζει -κι έχουμε πετάξει τον καθωσπρεπισμό και την οίηση και είμαστε όλοι μας πολύ καλύτερα από πριν.

Ναι, λιγοστεύουν οι βεβαιότητες, δεν είμαι σίγουρη πια για πολλά πράγματα, τα οποία αποτελούσαν απόλυτες αλήθειες στο παρελθόν (αλλά καμία σχέση με πραγματικότητες δεν είχαν). Μέσα όμως σε αυτές τις λιγοστές βεβαιότητες, είναι και μια λίγο παράξενη: δε ξέρω πόσα «κεριά» μου μένουν ακόμα, ξέρω πως είναι πολλά (ή έστω αρκετά) για να προλάβω να κάνω εκείνα που πραγματικά έχουν αξία να γίνουν -και λίγα για να σπαταληθούν σε κείνα που δεν έχουν αξία. Έτσι, απλά και συνοπτικά, αποφάσισα πια να αντιμετωπίζω τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, που άλλους τους οδήγησαν στη φιλοσοφία. Αλλά δεν είμαι φιλόσοφος, ούτε επιστήμονας, ούτε ειδήμων. Και είναι πολύ γαμώ που δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, ξες κάτι; Ποτέ δεν το θέλησα 🙂

Ξέρω τι σκέφτεσαι -ή μάλλον δεν ξέρω, το εικάζω, ή ίσως δεν το εικάζω καν, μάλλον απλά το σκέφτομαι εγώ κι υποθέτω πως το σκέφτεσαι κι εσύ. Πως γίνεται χαμός στον κόσμο, συμβαίνουν τόσες τραγωδίες, κι εγώ ασχολούμαι με ενδοσκόπηση και υπαρξιακά. Χμ, ναι. Αλλά, μωρέ, είναι που δεν έχω να πω τίποτα για όλα αυτά. Τα λένε άλλοι τόσο καλά. Κάνε μερικά κλικ και θα βρεις ένα σωρό ουμπερ αναλύσεις, απόψεις και συναισθηματικά ξεσπάσματα για όλες τις τραγωδίες του κόσμου. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα σε όλα αυτά. ‘nough said, που λένε. Κάνω απλά ό,τι μπορώ. Λέω πως είναι αρκετό αυτό. Ίσως και όχι. Το παλεύω πάντως -κι έπαψα πια να λέω την παλεύω και είναι επίσης γαμώ.

Kι είναι ακόμα και κάτι ορόσημα αυτές τις μέρες που προκαλούν χιονοστοιβάδα συλλογισμών, αλλά ας είναι, σημασία έχει πως είναι λίγο σα να περπατάω μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος.
Η φάση είναι περίοδος χρώματος μπλε της νύχτας, όπως το χρώμα που’χει ο ουρανός σε κείνο τον καταπληκτικό πίνακα του Βαν Γκογκ που έχει το όνομα μιας γαλλικής τοποθεσίας (πόλη; ποτάμι;) που όλο ξεχνάω ποια ειναι.

Όχι άλλες κανονικότητες, γκώσαμε πλέον. Είναι τόσο μη κανονικά όλα αυτά που ζούμε, όλα αυτά που μας συμβαίνουν, που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, που μόνο για συλλογικό τρανς μπορεί να πρόκειται, αν κάνουμε πως ζούμε σαν να ήταν όλα όπως πριν. Τα μη κανονικά πάντως είναι μάλλον εκείνα που μας πάνε στα καλύτερα.