Προφανώς όλοι πληροφορηθήκαμε ήδη αυτό, διάφορος κόσμος έγραψε διάφορα, το πιο σωστό νομίζω πως το είπε η Κοκκινομπαλόνη, πως τάχα είμαστε μια κοινότητα, τάχα αγαπιώμαστε και νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο, αλλά τελικά, όταν δεν υπάρχει το καθημερινό πιξελικό παρόν, είναι πολύ εύκολο να ξεχαστούμε για ένα πεντάμηνο ή και παραπάνω, για να ανακαλύψουμε μετά πως δεν χάθηκε επειδή βαρέθηκε τα πίξελ, χάθηκε επειδή τον άφησε η ζωή. Και πως τελικά, είναι ρηχή και fake η κοινότητα, είναι ρηχά και fake οσα γίνονται εδώ μέσα, γιατί η πραγματικότητα συμβαίνει μονάχα αφού βρεθούμε γύρω από το ίδιο τραπέζι ή σε διπλανές καρέκλες.
Ναι, φυσικά όλοι μας κάποτε θα πεθάνουμε, είμαστε πεπερασμένα όντα, κι εξάλλου στις κηδείες δεν κλαίμε γι’αυτόν που έφυγε, κλαίμε για μας. Και το πένθος δεν έχει να κάνει με αυτόν που έφυγε, έχει να κάνει με μας και με όσα έχουμε συνδέσει και προβάλει σε αυτόν που έφυγε. Και πίσης τελικά, στα ακροτελεύτια σημεία του δρόμου που λέγεται ζωή, είμαστε μόνοι, πραγματικά, σοβαρά και ανυπέρβλητα μόνοι. Μερικές φορές, αυτό συμβαίνει και στα ενδιάμεσα σημεία. Ο Αλλού ήρθε απλά να μας υπενθυμίσει όλα αυτά και να μας βάλει τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, ότι να μη βαυκαλιζόμαστε τελικά με τον παραμορφωτικό βίρτουαλ πιξελικό κόσμο, σιγά το σπουδαίο πράγμα. Γενικά, σιγά το σπουδαίο πράγμα.
Ο Αλλού, που ήταν όλα όσα έγραψαν και διάφοροι άλλοι, και που έφυγε τόσο αθόρυβα, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε αυτές τις βασικές αλήθειες: να μην τα παίρνουμε όλα αυτά πολύ στα σοβαρά, να μην εκφέρουμε μεγαλοστομίες, καλός ο συναισθηματισμός αλλά και λίγη πραγματικότητα δεν βλάπτει και τελοσπάντων, ζωή είναι και τελειώνει. Το θέμα είναι πριν τελειώσει, να έχουμε κάνει πέντε πράγματα που άξιζαν και να έχουμε περάσει όμορφα.
Θύμωσα λίγο, με μένα, με τους άλλους, στεναχωρήθηκα, αλλά τελικά κατάλαβα, για μια ακόμα φορά πως τα σπουδαία είναι στα μικρά, μην το κάνεις και ζήτημα, δεν είσαι και τόσο σπουδαίος, απλά μπορείς να δώσεις στους άλλους και σε σένα δυο ομορφιές, δυο χαμόγελα, ένα γέλιο. Ε, αφού μπορείς, απλά κάντο, τα υπόλοιπα είναι φρουφρού. Το κατάλαβα για άλλη μια φορά, κι είναι εξαιρετικά πιθανό πως θα το ξαναξεχάσω, μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο να μου το ξαναθυμίσει. Και μαλακία να κάνεις το ίδιο λάθος, αλλά τελικά κι αυτό συμβαίνει.
Ο Αλλού μου χάρισε, προσωπικά, κι ίσως χωρίς να το ξέρει, περισσότερες από δύο ομορφιές, δυο χαμόγελα κι ένα γέλιο, Και τον ευχαριστώ. Απλά αυτό.