Ετικέτες
Μού’λεγε κάποιος πως στην Ελλάδα ο κόσμος δεν χορεύει. Είναι κάτι που έχω διαπιστώσει κι εγώ. Πριν από μερικά χρόνια, ούτε κι εγώ δεν χόρευα, προτιμούσα να κάθομαι στη γωνία και να παρατηρώ να κάνω τους Στάτλερ και Γουόλντορφ. Μέχρι που μου συνέβη, δεν θυμάμαι καν πώς και πότε και πού, αλλά ελάχιστη σημασία έχει, αυτό που έχει σημασία είναι το απίθανο συναίσθημα απελευθέρωσης που νιώθεις χορεύοντας. Σπουδαία βαλβίδα αποσυμπίεσης συναισθηματισμού και συσσωρευμένης έντασης.
Από την άλλη, δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί να μην χορεύει ο κόσμος. Δε μπορώ να μην αποφύγω τη σύγκριση με τους και καλά «ξενέρωτους» βορειο-ευρωπαίους που, ατσούμπαλα ίσως, χορεύουν όμως. Χτυπιούνται σα βλαμμένα πιθανά, ε και; Υποθέτω πως αυτή η ψιλοκακιασμένη κριτική που μόλις έκανα κι εγώ είναι η αιτία που ο κόσμος δεν χορεύει. Σκέφτονται πως μάλλον δεν χορέυουν καλά και τι θα πουν αυτοί που τους βλέπουν; Ξες πως το λένε: κόμπλεξ.
Ντάξει, ό,τι νά’ναι. Εννοώ πως εδώ ο κόσμος χάνεται κι εγώ ασχολούμαι με κοινωνιο-ψυχολογικές αναλύσεις της κακιάς ώρας. Αλλά όχι, δεν είναι αυτό, απλά κάνοντας αυτή την κουβέντα, την οποία σκεφτόμουν κιόλας αργότερα, θυμήθηκα αυτήν. Και ναι ρε φίλε, τι νόημα έχει αν δεν μπορείς να τη χορέψεις την επανάσταση; Τι νόημα έχει αν δεν είναι απελευθερωτική, αν δεν οδηγεί στο να σπάσεις τα βαρίδια της αλλοτρίωσης, του συναισθηματικού μπλοκαρίσματος και των χαλασμένων ανθρώπινων σχέσεων; Ο χόρός; Ναι, ο χορός, το τραγούδι κι ας είναι φάλτσο, το άγγιγμα, το να κάνεις επιπόλαια πράγματα, χωρίς να σε τρώνει μετά οι σκέψεις.
Να μπορείς να κουβεντιάζεις οτιδήποτε, να προτείνεις ad hoc λύσεις και ιδέες και να μην είναι θέμα η απόρριψη. Να μην καταστέλλεται ο ανθρώπινος αυθορμητισμός, πάνω από όλα. Έκανα κι εγώ μια τρέλα πριν από λίγες μέρες. Κατόπιν, μου είπαν κάτι φίλοι πως «δεν είσαι πια 18, δεν είσαι πια φοιτήτρια». Ντάξει, πλάκα έκαναν οι φίλοι, αλλά η ατάκα είναι ψιλογραμμένη στο συλλογικό μας συνείδητο, είναι η αυθόρμητη αντίδραση ή έστω σκέψη, κάθε που βλέπουμε ένα ενήλικο-εργαζόμενο-θαπρεπεσοβαρο άνθρωπο να επιλέγει πράγματα που κοινωνικά θεωρούνται άτοπα, παράλογα ή, δεν ξέρω, ψάχνω να βρω τι λέξη, άκυρα; Μη αποδεκτά; Όχι συνηθισμένα; Αυτό. «Δεν είσαι πια φοιτήτρια». Ε, και;
Ολοένα και πιο συχνά έχω την infamous ευκαιρία να διαπιστώνω πως ο συντηρητισμός ύπουλα έχει χωθεί ακόμα και στα πιο προοδευτικά (με ή χωρίς εισαγωγικά) στοιχεία της κοινωνίας. Τα φίλτρα και τα κόσκινα διυλίζουν τις σκέψεις και τις πράξεις ακόμα κι εκείνων που περνιούνται για [ή αυτοπροσδιορίζονται ως] επαναστικοί τύποι. Οτιδήποτε η κοινωνία -αυτή η κοινωνία που θέλουν να αλλάξουν- θεωρεί exteme, μη αποδεκτό ή παράταιρο, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους το κριτικάρουν.
Δε γίνεται δουλειά έτσι, συντρόφια. Τσιτάτο, κλισέ, ό,τι θες, αλλά για ρίξε μια ματιά στον καθρέφτη και δοκίμασε να μουτζουρώσεις τις γωνίτσες μικροαστισμού που βλέπεις εκεί.
Γι’αυτούς όλους τους λόγους -και για πολλούς άλλους που μπορείς να βρεις εδώ και εδώ, το Σάββατο να είσαι εδώ:
#an_to_thes #insert_coin
Tic Tac said:
Πόπο πόσα ξαδερφάκια μου βλέπω στη φωτογραφία…
😀
Καλά, θα στριμωχτούμε λίγο και θα χορέψουμε, αν είναι για καλό σκοπό.
macgiorgosgr said:
Γεια Κροτ!
Κάποια μέρα μου είπανε σε ένα μπαρ «ρε συ, σαν μαούνα χορεύεις». Μα δεν χορεύω ρε μάστορη, το ξέρω, δεν με άγγιξε και δεν την άγγιξα αυτήν την τέχνη. Πάντως, από τότε όποτε βρω την ευκαιρία (σπάνια, μην νομίζεις), χορεύω. Σαν μαούνα, όπως πάντα. Και δεν ντρέπομαι κιόλας! …και, κοίτα να δεις που την τελευταία φορά (αν το διανοείσαι δηλαδή) …έδινα όρντινο για τις …κινήσεις…!
Στον αντίποδα όμως: «Γιατί δεν χορεύεις ζεϊμπέκικο;». Πρόσφατη ερώτηση εν μέσω ούζων. Πολλών ούζων. «Μια φορά μόνο χόρεψα.» Κι αρχίσαμε την κουβέντα περί του χορού εκείνου, τον συμβολισμό, το αίσθημα που υπάρχει, τον λόγο ύπαρξής του τέλος πάντων. Διότι αν δεν τον νιώθω αυτόν τον χορό, τον πόνο, το βάσανο, το σπάσε γη να μπω μέσα, αν δεν υπάρχει αυτό, δεν βγαίνει. Και μου γυρνάνε τα μάτια να βλέπω γυναίκα να χορεύει ντεμέκ ζεϊμπέκικο ή άντρα να χορεύει τσιφτετέλι, κι ας είναι πλέον το καθιερωμένο. Κι είναι ίσως συντηρητικό, προσκόλληση σε μιαν άλλη εποχή, που είχε άλλους κανόνες και ήθη. Αλλά αν θέλουμε να σπάσουμε για πάντα τα δεσμά που μας κρατάνε, θα πρέπει να κρατήσουμε ένα κρίκο να θυμόμαστε την αλυσίδα. Αλλιώς όταν θα έρθει ξανά η χειροπέδα θα την πατήσουμε, γιατί δεν θα ξέρουμε τί είναι και δεν θα φυλαχτούμε.
[…]
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
[…]
Σύννεφο με παντελόνια, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι
ΥΓ: Ασυνάρτητο ε;
Snowball said:
Ένα τραγούδι των Locomondo λέει:
Χορεύτε παιδιά, η καλύτερη εκτόνωση μετά τις πολεμικές τέχνες… 🙂
Χαμένο Επεισόδιο said:
Και μην ξεχνάμε και έναν βασικό λόγο/αποτέλεσμα/συνθήκη του χορού ε;
renata said:
Α, χτύπημα κάτω απ΄τη μέση είναι αυτό; Θα πάω (να χορέψω) κι ας μου βγει και σε κακό. 😛
renata said:
Γράψ’ τους όλους, παιδάκι μου και χόρευε. Κομπλεξικοί άνθρωποι. Όπως και όποτε γουστάρουμε χορεύουμε, γελάμε, κλαίμε, χτυπιόμαστε. Μην πέσω σε κλισέ τύπου «η ζωή είναι μικρή» Οκ?
renata said:
Μην πέσω σε παγίδα. Το ΄πα κοροϊδευτικά το «η ζωή είναι μικρή» πριν γραφτεί η βλακεία του Κωστόπουλου
syllas79 said:
Άσε μας.
partizana said:
Δε χορεύω ποτέ γιατί πάω σα το σκουπόξυλο, αλλά ντάξει, δε μου βγαίνει κιολας. όσο για την κατηγορία ότι δεν είσαι πια φοιτήτρια..Ούτε εγώ είμαι αλλά το φερε έτσι η ζωή που στα 32 μου χρόνια δεν έχει αλλάξει το παραμικρό από τότε που ήμουν φοιτήτρια! Ούτε λεφτά, ούτε δουλειά, ούτε τίποτα ‘σταθερό’. Εγώ φταίω;! Ε είπα και γω να αποδεχτώ τη μοίρα μου, έχω ξυρίσει το κεφάλι μου, αγόρασα σταράκια, και έβαλα σε μια βαλιτσούλα ρούχα και βιβλία και πήρα τους δρόμους! Ζωαρα!
serenata said:
Τι σημασία έχουν τα χρόνια;
Με το πως χορεύουμε/μιλάμε/φερόμαστε/ντυνόμαστε…..
Ούτε εγώ είμαι φοιτήτρια, ε και;
Η ηλικία είναι σχετική.
Πόσο νιώθεις και πόσο δείχνεις….τα άλλα είναι αριθμοί..!!!
Το Φαούδι said:
Ο χορός όντως θέλει να πετάξεις από πάνω σου την έγνοια της ‘εικόνας’. Θαυμάζω τους ανθρώπους που το έχουν καταφέρει, εγώ πάλι δεν το καταφέρνω πάντα.
Όσο για τα περί φοιτητών, προσωπικά είμαι φαν της διά βίου μάθησης!
Καλά να περάσετε!
the elf at bay said:
Δυστυχώς στην Ελλάδα βασιλεύει η υποκρισία, το μονόχνοτο βασίλειο των Ελληναράδων μικροαστών (όλοι έχουμε κατάλοιπα από αυτό) κι το μίσος μεταξύ αναρχοφασιστών-σοσιαλφασιστών κι ακροδεξιών μονοπωλίων.
Προσωπικά παραμένω αυθόρμητος κι ας με κοιτάνε σαν ούφο.
🙂
αγκνιρα said:
Έχεις δοκιμάσει να χορέψεις ποτέ σκουπίζοντας με την ηλεκτρική σκούπα ή πλένοντας τα πιάτα; Για δοκίμασέ το! 😉
Τι θα πει «δεν είσαι πια φοιτήτρια»; Τσκ, τσκ, τσκ… (Τέτοια μούλεγε παλιά κάποιος καλός μου και δεν έμεινε για πολύ καιρό καλός μου :grin:)
asimina said:
Έχω την εντύπωση πως όταν λέμε «δεν είσαι πια φοιτήτρια» και λοιπές εκφράσεις, βαθιά μέσα μας ζηλεύουμε. Γιατί εμείς είμαστε στην λούμπα του σοβαρού και δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε όσα έκαναν οι φοιτήτριες, αν και πολύ θα το θέλαμε…
(το είχα διαβάσει πολύ πολύ παλιά σε ένα βιβλίο του Λένου Χρηστίδη και νομίζω έχει δίκιο)
Φιλάκια και γουφ!
asimina said:
Επίσης: «χόρευε και μη ερεύνα»
faros said:
Σήμερα, 155 χρόνια μετά τη Νέα Υόρκη και 102 χρόνια από την καθιέρωση της Μέρας της Γυναίκας στην Κοπεγχάγη, ο αγώνας συνεχίζεται αμείωτος, ώστε να βρει επιτέλους δικαίωση το «άλλο μισό του ουρανού» !
Χρόνια Πολλά !