Ετικέτες

, , ,

Μού’λεγε κάποιος πως στην Ελλάδα ο κόσμος δεν χορεύει. Είναι κάτι που έχω διαπιστώσει  κι εγώ. Πριν από μερικά χρόνια, ούτε κι εγώ δεν χόρευα, προτιμούσα να κάθομαι στη γωνία και να παρατηρώ να κάνω τους Στάτλερ και Γουόλντορφ. Μέχρι που μου συνέβη, δεν θυμάμαι καν πώς και πότε και πού, αλλά ελάχιστη σημασία έχει, αυτό που έχει σημασία είναι το απίθανο συναίσθημα απελευθέρωσης που νιώθεις χορεύοντας. Σπουδαία βαλβίδα αποσυμπίεσης συναισθηματισμού και συσσωρευμένης έντασης.

Από την άλλη, δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί να μην χορεύει ο κόσμος. Δε μπορώ να μην αποφύγω τη σύγκριση με τους και καλά «ξενέρωτους» βορειο-ευρωπαίους που, ατσούμπαλα ίσως, χορεύουν όμως. Χτυπιούνται σα βλαμμένα πιθανά, ε και; Υποθέτω πως αυτή η ψιλοκακιασμένη κριτική που μόλις έκανα κι εγώ είναι η αιτία που ο κόσμος δεν χορεύει. Σκέφτονται πως μάλλον δεν χορέυουν καλά και τι θα πουν αυτοί που τους βλέπουν; Ξες πως το λένε: κόμπλεξ.

Ντάξει, ό,τι νά’ναι. Εννοώ πως εδώ ο κόσμος χάνεται κι εγώ ασχολούμαι με κοινωνιο-ψυχολογικές αναλύσεις της κακιάς ώρας. Αλλά όχι, δεν είναι αυτό, απλά κάνοντας αυτή την κουβέντα, την οποία σκεφτόμουν κιόλας αργότερα, θυμήθηκα αυτήν. Και ναι ρε φίλε, τι νόημα έχει αν δεν μπορείς να τη χορέψεις την επανάσταση; Τι νόημα έχει αν δεν είναι απελευθερωτική, αν δεν οδηγεί στο να σπάσεις τα βαρίδια της αλλοτρίωσης, του συναισθηματικού μπλοκαρίσματος και των χαλασμένων ανθρώπινων σχέσεων; Ο χόρός; Ναι, ο χορός, το τραγούδι κι ας είναι φάλτσο, το άγγιγμα, το να κάνεις επιπόλαια πράγματα, χωρίς να σε τρώνει μετά οι σκέψεις.

Να μπορείς να κουβεντιάζεις οτιδήποτε, να προτείνεις ad hoc λύσεις και ιδέες και να μην είναι θέμα η απόρριψη. Να μην καταστέλλεται ο ανθρώπινος αυθορμητισμός, πάνω από όλα. Έκανα κι εγώ μια τρέλα πριν από λίγες μέρες. Κατόπιν, μου είπαν κάτι φίλοι πως «δεν είσαι πια 18, δεν είσαι πια φοιτήτρια». Ντάξει, πλάκα έκαναν οι φίλοι, αλλά η ατάκα είναι ψιλογραμμένη στο συλλογικό μας συνείδητο, είναι η αυθόρμητη αντίδραση ή έστω σκέψη, κάθε που βλέπουμε ένα ενήλικο-εργαζόμενο-θαπρεπεσοβαρο άνθρωπο να επιλέγει πράγματα που κοινωνικά θεωρούνται άτοπα, παράλογα ή, δεν ξέρω, ψάχνω να βρω τι λέξη, άκυρα; Μη αποδεκτά; Όχι συνηθισμένα; Αυτό. «Δεν είσαι πια φοιτήτρια». Ε, και;

Ολοένα και πιο συχνά έχω την infamous ευκαιρία να διαπιστώνω πως ο συντηρητισμός ύπουλα έχει χωθεί ακόμα και στα πιο προοδευτικά (με ή χωρίς εισαγωγικά) στοιχεία της κοινωνίας. Τα φίλτρα και τα κόσκινα διυλίζουν τις σκέψεις και τις πράξεις ακόμα κι εκείνων που περνιούνται για [ή αυτοπροσδιορίζονται ως] επαναστικοί τύποι. Οτιδήποτε η κοινωνία -αυτή η κοινωνία που θέλουν να αλλάξουν- θεωρεί exteme, μη αποδεκτό ή παράταιρο, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους το κριτικάρουν.

Δε γίνεται δουλειά έτσι, συντρόφια. Τσιτάτο, κλισέ, ό,τι θες, αλλά για ρίξε μια ματιά στον καθρέφτη και δοκίμασε να μουτζουρώσεις τις γωνίτσες μικροαστισμού που βλέπεις εκεί.

Γι’αυτούς όλους τους λόγους -και για πολλούς άλλους που μπορείς να βρεις εδώ και εδώ, το Σάββατο να είσαι εδώ:

4ο (και τελευταίο) donation crack, μασκέ πάρτυ

#an_to_thes #insert_coin