Ετικέτες

, , , , ,

Monaco, Jardin ExotiqueΔέκα μέρες και 1300 φωτογραφίες μετά, η επιστροφή στο νεφελώδη και βροχερό βορρά είναι, χμ, όχι και τόσο ευχάριστη. Μπορεί να μην την παλεύω με τις θερμοκρασίες άνω των 35, αλλά και κάτω από 20 μες τον Αύγουστο δεν είναι και νορμάλ. Τέλοσπάντων, κι εγώ από το νότο είμαι, δεν μπορώ να αλλάξω τα γονίδιά μου. Ευτυχώς που έχει λίγο ακόμα νότο το πρόγραμμα φέτος.

Pisa

Ο νότος λοιπόν του πολυθρύλητου κουΐζ που τόσο σας μπέρδεψε δεν ήταν ανατολικά, αλλά δυτικά. Ήρθε η ώρα να το πάρει το ποτάμι: Καταλωνία, Μονακό, Ιταλία και Βαλεαρίδες ήταν χοντρικά τα μέρη που είχαν τίμη να πατήσουμε το πόδι μας. Και πώς γίνονται όλα αυτά σε δέκα μέρες, θα ρωτήσετε.

Firenze, Ponte vecchio

Με πλεούμενο, αγαπητοί μου φίλοι. Πέρισυ στο Ντουμπρόβνικ, πετύχαμε φάση όπου άραξε ένα από κείνα τα τεράστια κρουαζιερόπλοια και ξεχύθηκαν από μέσα του χιλιάδες αλλοπαρμένοι και μανιασμένοι τουρίστες, με στόχο να τα κάνουν όλα σε πέντε-έξι ώρες. Τότε ήμουν μικρή και αθώα, και δεν ήξερα ακόμα πως δουλεύει αυτό το σύστημα: έμαθα επί τόπου πώς είναι μια μικρή μεσαιωνική πόλη να δέχεται ξαφνικά 2000 επιπλέον κόσμο. Δεν είναι καλά, χάλια είναι, πήζει ο τόπος και δεν μπορείς ούτε καφέ να πιεις χωρίς να wait to be sitted/served για κάνα τέταρτο. Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να μην το κάνω ποτέ αυτό το πράμα (όπως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κάνω ποτέ ταξείδι οργανωμένο με γκρουπ), αλλάάάάά…

Firenze, Santa Croce

…άλλα, που λέτε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει και την ώρα που εγώ έδινα την υπόσχεση, οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί και γέλαγαν εις βάρος μου. Ένα χρόνο μετά, βρέθηκα κι εγώ σε ένα τέτοιο κολασμένο καράβι: όλα πρέπει να τα δοκιμάζει ο άνθρωπος μια φορά στη ζωή του -ειδικά όταν του τα προσφέρουν αγαπημένα πρόσωπα με τη μορφή δώρου. Έτσι, λοιπόν τά’φερε η μοίρα και επιβιβάστηκα στο σούπερ ντούπερ πλεούμενο.

Firenze

Για το πλεούμενο δεν έχω να πω πολλά, εκτός από το ότι το προσωπικό ήταν υπερ-καταπληκτικό, υπέρ-ευγενικό και υπέρ-συμπαθητικό: η δουλειά που κάνουν αυτά τα παιδιά είναι ίδια με αυτήν που έκαναν οι σκλάβοι στις αποικίες, χωρίς πλάκα. Η διαφορά είναι πως δεν τους μαστιγώνουν, αντιθέτως τους πληρώνουν κάτι ψίχουλα. Δεν είναι τυχαίο που όλοι τους ήταν είτε από τη Νοτιοανατολική Ασία, είτε από τη Λατινική Αμερική είτε από την Ανατολική Ευρώπη. Το αφήνω στην άκρη, πάντως τώρα που το ανακάλυψα, νομίζω πως είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους δε με ξαναβλέπω να κάνω τέτοιου τύπου διακοπές.

Roma, Piazza Navona

Κατά τα άλλα, το πλεούμενο ήταν κάτι μεταξύ Las Vegas και χλιδοκατάστασης τύπου Dubai -τίγκα στην αμερικανιά. Πάντως, αν επιλέξεις να βγεις έξω με το που ρίχνει άγκυρες, να εκδράμεις ολημερίς στα πέριξ και να επιστρέψεις two seconds before the last call, όλα καλά, είσαι πλέον εντελώς dead για να ασχοληθείς με την αμερικανιά, πας σχεδόν κατευθείαν για ντους και ύπνο (όπερ και ήτο η τακτική της γράφουσας).

Civitavecchia

Τι πρέπει [και τι μπορείς] να κάνεις, λοιπόν, αν βρεθείς σε αυτά τα μέρη για λίγες ώρες; Με εξαίρεση τη Βαρκελώνη, όπου μείναμε παραπάνω (πριν την αναχώρηση και μετά την επιστροφή) και είμαστε πολύ ευτυχείς γι’αυτό, στους άλλους προορισμούς είχαμε στη διάθεση μας περί τις 10 ώρες καθ’έκαστον. Αν έχεις οργανωθεί καλά και αξιοποιήσεις τα καλά οργανωμένα μέσα μεταφοράς, πάντως, μπορείς να κάνεις αρκετά πράγματα μέσα σε αυτές τις 10 ώρες. Για να δούμε λοιπόν:

Napoli, via Toledo

Monaco: Το κακόμοιρο το μικρό πριγκηπάτο αναπτύχθηκε τουριστικά στα 60s και είνται τίγκα στα μπετονένια κουτιά και στα ακριβά γιωτ. Με λίγη τύχη και πολλή προσπάθεια, καταφέρνεις να δεις 3 εκατοστά θάλασσας ανάμεσα στα πανάκριβα πλεούμενα. Πάντως, μια βόλτα στην παλιά πόλη, για να δεις τον Καθεδρικό, το Παλάτι και την esplanade με τα κανόνια και τη θέα, επιβάλλεται. Έτσι κι αλλιώς, τα έχεις δει όλα μέσα σε ένα τέταρτο. Η θέα πάντως αποζημιώνει τους θαρραλέους που θα ανέβουν στο λόφο με τα πόδια.
NB: η πριγκήπισσα Grace Kelly είναι θαμμένη μέσα στον Καθεδρικό.
Extra tips: Ο εξωτικός κήπος με τους κάκτους είναι μάλλον το σπουδαιότερο αξιοθέατο του μικρού φορολογικού παραδείσου. Μια επίσκεψη το Ωκεανογραφικό μουσείο, επίσης αξίζει τον κόπο (hint: έχει και μπόλικους Nemo και Doris!).

Napoli, κατάληψη

Livorno-Pisa-Firenze

Το Λιβόρνο ιδρύθηκε από τους Μέδικους, τότε που ήταν παντοδύναμοι και εξουσιάζαν τα πάντα: καθώς το λιμάνι της Πίζας ήταν σε ποτάμι, δεν επαρκούσε πλέον για τις πλούσιες εμπορικές δραστηριότητες της Φλωρεντίας, κι έτσι οι Μέδικοι έφτιαξαν το Λιβόρνο, το οποίο  ήταν κάποτε το μεγαλύτερο λιμάνι της Ιταλίας. Καταστράφηκε ολοσχερώς στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο κι έτσι πλέον δεν έχει σπουδαίες ομορφιές να επιδείξει -πάντως έχει ισχυρή αριστερά, γεγονός αξιοσημείωτο για μια πόλη της Βόρειας Ιταλίας. Έξω από το Λιβόρνο, υπάρχει μια τεράστια νατοϊκή βάση, είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή σε μέγεθος.

φεύγοντας από τη Napoli, στο βάθος ο Βεζούβιος

Η γειτονιά του διάσημου Πύργου είναι μάλλον η γραφικότερη -αλλά και η τουριστικότερη- στην Πίζα. Πρόκειται για λίγα οικοδομικά τετράγωνα, στο κέντρο των οποίων δεσπόζει ο Καθεδρικός, το στραβό του Καμπαναριό και το Βαπτιστήριο (πολύ εντυπωσιακό το Βαπτιστήριο). Μην πάτε πριν τις 10 το πρωί, είναι ακόμα κλειστά. Στα πέριξ αφθονούν τα κλασικά ιταλικά πολύχρωμα σπιτάκια με τις κλασικές τουριστιές. Η υπόλοιπη πόλη πάντως, μάλλον διαθέτει κάποιες ομορφιές και τα γεφύρια της στον Άρνο χτίζουν ένα γραφικό τοπίο. Η ατυχία της Πίζας είναι πως βρίσκεται δίπλα στη Φλωρεντία, κι έτσι κανείς σχεδόν δεν ασχολείται μαζί της. Πράγμα, όχι και τόσο κακό, ίσως, μιας και οι ορδές των τουριστών την αφήνουν στην ησυχία της, κι έτσι παραμένει αυθεντική.

Pompei, τοιχογραφία από πορνείο

Τώρα, για τη Φλωρεντία, ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Μην πάτε Αύγουστο πάντως, γιατί όλη η μαγεία εξαφανίζεται μέσα στους χιλιάδες επισκέπτες, ενώ οι ουρές για τα μουσεία είναι πολύ αποκαρδιωτικές. Καθώς είχα ήδη ξαναπάει, δεν είχα κανένα άγχος να δω τα κλασικά (Accademia, David, Uffizi, Santa Croce κλπ). Το Palazzo Pitti μου ξέφυγε και αυτή τη φορά, αλλά θα το καταφέρω κάποια στιγμή. Αυτό πάντως μου έδινε την ελευθερία να βολτάρω ανέμελα στα δρομάκια και να λυπάμαι όλους εκείνους που έκαναν ουρές κάτω από τον ήλιο για να μπουν στο Duomo και στα μουσεία. Εννοείται πως το Duomo είναι εντυπωσιακό, όσες φορές και να το δεις. Ομοίως και το Ponte vecchio. Από αυτήν την επίσκεψη πάντως, πιο πολύ θα θυμάμαι την Tratoria Anita στην Via del Parlascio, λίγο πριν τη Santa Croce (καταπληκτική pasta και τέλειο κρασί!), και τα παγωτά του Vivoli στην ίδια γειτονιά.

Pompei, o ναός της Ίσιδας

Roma

Τα ίδια με τη Φλωρεντία, ισχύουν και για τη Ρώμη: εφόσον την έχεις ξαναδεί, αν έχεις λίγες ώρες στην διάθεσή σου, κανένα άγχος: βολτάρεις από το Colosseo ως τη piazza Venezia και μετά τη Fontana di Trevi, περπατάς μέχρι το Κοινοβούλιο και το Πάνθεον, βγαίνεις στην Piazza Navona και καταλήγεις στο Campo de’ Fiori (οπωσδήποτε στάση εκεί για καφέ, είναι αρκετά αυθεντικά, ειδικά αν είναι μέρα αγοράς και είναι από τις αγαπημένες πιάτσες των ντόπιων), κι αν προλάβεις, κάνεις μια βόλτα και από τον Άγιο Πέτρο και τέλος. Αν πάλι, δεν έχεις ξαναπάει στη Ρώμη, καλύτερα να μην το επιχειρήσεις, αν δεν έχεις τουλάχιστον 5 μέρες στην διάθεσή σου, είναι πολύ frustrating να έχεις χρόνο μόνο για το ένα εικοστό από όσα προσφέρει η πόλη. Προτιμότερο είναι να μείνεις στην Civitavecchia να χαζεύεις τα καράβια στο λιμάνι!

Napoli, costa Amalfitana

Napoli/Campania

Ντάξει, ό,τι και να πω είναι λίγο. Και μόνο η θέα του Βεζούβιου μπαίνοντας στο λιμάνι, αρκεί. Τα περίχωρα της Νάπολης διαθέτουν δαντελωτές ακτές πανέμορφες, χωριουδάκια όπως το Positano ή το Sorrento (εκεί, στου da Franco, θα φας την καλύτερη πίτσα του κόσμου), την ακτή Amalfitana με τις υπέροχες θάλασσες και την πανέμορφη φύση (όχι για Αύγουστο, όμως, ήδη από τις 9 το πρωί ο δρόμος προς τις παραλίες είναι πηγμένος στην κίνηση), και φυσικά αρχαία αρκετά για να βλέπεις για κάνα τρίμηνο. Η Πομπηία είναι μάλλον ο πιο εντυπωσιακός αρχαιολογικός χώρος που έχω δει ποτέ, όχι τόσο επειδή είναι όμορφος, αλλά επειδή είναι καλά διατηρημένος και δίνει μια πολύ σαφή εικόνα του τρόπου ζωής των Ρωμαίων στον 1ο αι. π.Χ. Χαρακτηριστικά, σε πολλά σημεία έχουν διατηρηθεί ως και οι τοιχογραφίες ή τα επιχρίσματα των τοίχων, στις κουζίνες φαίνονται οι φούρνοι, στα υπνοδωμάτια τα πέτρινα κρεβάτια, ενώ το θέατρο και η αγορά είναι σαν ζωντανά.
Η Καμπάνια γενικά θυμίζει πάρα πολύ οικεία πράγματα σε μας. Το τοπίο είναι παρόμοιο, οι θάλασσες επίσης, και οι συμπεριφορές ομοίως. Όσο τραγουδιστά και να μιλάνε οι Ιταλοί, όταν πλακώνονται στους δρόμους ή βρίζονται για μια προτεραιότητα ή ένα stop που παραβιάστηκε, οι λέξεις δεν έχουν σημασία, μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι παίζει, ακόμα και αν δεν μιλάς ιταλικά (αν καταλαβαίνεις, κοκκινίζεις για πάρτη τους, χα χα χα!).
Η Νάπολη είναι μια πολύ τυπική πόλη του νότου. Βρόμικη, ακατάσταστη, με κεραίες τηλεοράσεων στις ταράτσες, μπουγάδες στα μπαλκόνια, σκουπίδια στους δρόμους, φθαρμένα κτήρια που αν ανακαινιστούν θα κάνουν τη Φλωρεντία να μοιάζει με μικρή επαρχιακή πόλη. Στα στενά όμως, γύρω από τη via Toledo και τη via Medina, η ζωή ξεχυλίζει, όσο και η φτώχια. Είναι άδικο να χαρακτηρίσεις τη Νάπολη με μια λέξη, γιατί είναι και άσχημη και όμορφη, και τσαμπουκαλεμένη αλλά και γοητευτική, μπαρόκ αλλά και ανάλαφρη. Ή που θα σε γοητεύσει ή που θα θες να φύγεις στο πρώτο πεντάλεπτο. Εγώ λέω να ξαναπάω για καμιά βδομάδα πάντως, για να φχαριστηθώ το ιστορικό κέντρο, να δω το Paestum και το Herculeanum και να κάνω βόλτες στην πέριξ φύση.

Mallorca, Palma, το ιερό του Καθεδρικού

Mallorca

Πόσο κλισέ ακούγεται η φράση «η Μαγιόρκα είναι τουριστική»; Απόλυτα κλισέ. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο και δεν είναι ακριβής. Η Μαγιόρκα έχει βέβαια πολλά all inclusive μπετονένια ξενοδεχεία και ένα night life τύπου Φαληράκι. Έχει όμως και ένα πολύ καλά διατηρημένο ιστορικό κέντρο στην Palma και ένα σωρό γραφικά χωριουδάκια και εντυπωσιακά βουνά για εξερεύνηση, περπάτημα και αναρρίχηση, μπόλικη ιστορία και χνάρια από όλους τους λαούς που την κατείχαν κατά καιρούς (Άγγλους, Γάλλους, Άραβες, Μαυριτανούς κ.λπ.). H Μαγιόρκα είναι καταλανική, όπως όλες οι Βαλεαρίδες, οπότε δεν βλέπεις εκεί τυπική Ισπανία. Το κάστρο δεσπόζει πάνω στην παραλία, δίπλα στον Καθεδρικό (του οποίου το ιερό έχει φιλοτεχνήσει ο Gaudi παρακαλώ, ενώ οι φωτισμοί που δημιουργούνται από τα βιτρώ θυμίζουν ντισκομπάλα! -επίσης, το παρεκκλήσι δίπλα από το ιερό είναι όσο γκόθικ μπορείς να φανταστείς!). Από εκεί μέχρι την plaça d’Espana ξεδιπλώνεται ένα δίχτυ από μικρά δρομάκια με εκείνα τα χαρακτριστικά χρώματα και παραθυρόφυλλα της Μεσογείου. Σε κάθε γωνιά μπορεί να πετύχεις ένα χαριτωμένο μαγαζάκι, ένα κτήριο εποχής μοντερνισμού (plaça Weyler και plaça Mallor πχ) ή άλλες εκπλήξεις. Από την plaça d’Espana, μπορείς να πάρεις το παλιό ηλεκτρικό τρενάκι (σαν το τρενάκι του Πηλίου, για όσους το θυμούνται) και να διασχίσεις την βορειοδυτική πλευρά του νησιού, να θαυμάσεις την όμορφη φύση και τα άγρια βουνά, για να φτάσεις στο Soller, ένα γραφικό χωριό με το λιμάνι του (στο λιμάνι πας με τραμ, εξίσου παλιό με το τρένο). Στο port Soller ψάξε να βρεις τα Gelats artisans (σπιτικά παγωτά), στο δεξιό του μέρος: εκεί θα φας το καλύτερο παγωτό της ζωής σου (συστήνω dulce de lecche granizado -που μας έφερε και αναμνήσεις αρχεντίνικες -μιαμ!).

Mallorca, Palma

Barcelona

Την άφησα τελευταία, επειδή εκεί περάσαμε τις περισσότερες μέρες, αλλά κι επειδή της το χρωστάω. Πριν από αυτό το ταξείδι, έλεγα πως προτιμώ τη Μαδρίτη από τη Βαρκελώνη: έφταιγε που δεν την είχα δει καλά. [Τώρα πρέπει να ξαναπάω στη Μαδρίτη, να ρην δω κι αυτήν πιο καλά και να καταλήξω]. Η Βαρκελώνη, ακόμα και στο peak της τουριστικής περιόδου είναι σκέτη απόλαυση, και μόνο για τα κτήρια της εποχής μοντερνισμού δλδ, αν μη τι άλλο. Αλλά και για τα tapes bars (έτσι λέγονται τα τάπας στα καταλάνικα) στο Barrio Gottico και στο Raval. Εκτός από τη Sagrada familla που είναι ντροπή να μην πας να την δεις, έχω κι άλλα tips:

Barcelona, casa Batlo

Casa Pedrera και Casa Batlo στο Passeig de Gracia: δύο ιδιωτικά σπίτια φτιαγμένα από τον Gaudi. Στην Pedrera μάλιστα έχει φιλοτεχνήσει και τα έπιπλα. Κυματιστό σαν θάλασσα το ένα, πιο «βουνίσιο» το άλλο. Πώς είναι δυνατόν  να φτιάχνεις κτήρια χωρίς ούτε μία γωνία; Πόσο ιδιοφυΐα μπορεί να είναι ένας τέτοιος αρχιτέκτονας; Και πόσα χρώματα χωράνε σε ένα σπίτι;

οδος Laietana 29: κομιξάδικο πολύ καλά ενημερωμένο, για όσους αγαπάνε τα βιβλία με εικόνες. Μάλιστα, διαθέτει και ντόπιους κομίστες, αλλά και βιβλία στα καταλάνικα. Τα παιδιά που το έχουν είναι υπερπρόθυμα να εξυπηρετήσουν και τον πιο απαιτητικό και παρέχουν πλούσιες πληροφορίες.

Barcelona, Palau de la Musica

Palau de Musica: δημιουργημένο από τον Lluís Domènech i Montaner (ο οποίος έχει φτιάξει και το Gran Otel στην plaça Weyler της Μαγιόρκα), για να στεγάσει την ορχήστρα της περιοχής στις αρχές του 20ου αι. (με χορηγία του Orfeo Català), αυτό το «Μέγαρο Μουσικής» απευθύνεται σε όλους και φιλοδοξεί να κάνει τη μουσική προσιτή σε όλους, γεγονός που ενσαρκώνεται στην αρχιτεκτονική του (αρχικά δεν υπήρχαν καν πόρτες, η είσοδος ήταν μια πιλωτή που οδηγούσε στα εκδοτήρια και τις αίθουσες). Η μεγάλη του αίθουσα χωράει 1500 άτομα (και δεν την φαίνεται) και είναι φιλοτεχνημένη με φυσικά μοτίβα και καταλάνικα σύμβολα. Η ακουστική είναι εξαιρετική και στη μικρή αίθουσα, όπου απολαύσαμε ένα κονσέρτο αφιερωμένο στον Μαγιορκίνο συνθέτη και τργαουδοποιό G. d’Efak (πιάνο-κιθάρα-φωνή) , στα πλαίσια των 30λεπτων κονσέρτων που οργανώνει τις Κυριακές το Palau. Την ίδια ώρα στην αυλή της εισόδου έπαιζαν κέλτικα -δωρεάν.

Barcelona, Park Güell

Park Güell: Υποθέτω πως γνωρίζετε ήδη, ότι στις αρχές του ο 20ου αι., ο Eusebi Güell, φίλος, συνεργάτης και χορηγός του Gaudi, είχε την ιδέα να διαμορφώσει αυτό τον τεράστιο χώρο σε οικιστική περιοχή για την ανώτερη τάξη, κατά τα πρότυπα των βρετανικών πάρκων. Έτσι, ο Gaudi άρχισε να εργάζεται, αλλά πρόλαβε να χτίσει μόνο τέσσερα κτήρια και να διαμορφώσει το χώρο της πλατείας και της αγοράς. Το πλάνο δνε πήγε καλά -δεν πούλαγε-, κι έτσι το σχέδιο εγκαταλήφθηκε. Παρ’όλα αυτά, το σπίτι του φύλακα (που σήμερα στεγάζει μουσείο της πόλης), το σπίτι-τούρτα (εμπνευσμένο από το παραμύθι Χάνσελ και Γκρέτελ) και ο διάσημος χαμελαίοντας στο συντριβάνι εξακολουθούν να προσελκύουν χιλιάδες επισκέπτες. Ο χώρος αγοράστηκε στη δεκαετία του ’30 από την πόλη της Βαρκελώνης και πλέον είναι δημόσιο πάρκο. Μια βόλτα εκεί, είναι πραγματικά σαν παραμύθι.

Barcelona, Park Güell

Montjuïc, ο εβραϊκός λόφος: εκεί βρίσκεται το Μουσείο Μιρό (κλειστό τις Δευτέρες, εμείς την πατήσαμε!), το Μουσείο Καταλανικής τέχνης (ένα τεράστιο και εντυπωσιακό κατασκεύασμα), ένα από τα ολυμπιακά στάδια και ένα σύγχρονο ανοιχτό θέατρο χτισμένο κατά τ απρότυπα του αρχαιοελληνικού είναι λίγα από αυτά που μπορεί να δει κανείς εκεί. Μπορεί επίσης να βολτάρει για ώρες στη φύση. Η ανηφόρα είναι ζόρικη, εξού και συστήνουμε να πάρετε το τελεφερίκ από την Paral.lel.

El Bitxo: καταπληκτικό tapes bar πίσω από το Palau. Δοκιμάσαμε τορτίγια, τυρί πράσινο (ζυμωμένο με σπανάκι) και τυρί κόκκινο (ζυμωμένο με ντομάτα) και θα τα θυμόμαστε για καιρό.

Lobo και Mirinda: τσαχπίνικα, όχι ακριβά και χαριέστατα καφενεία στην οδό Xucla, πίσω από τη Rambla από την πλευρά του Raval (μετρό Liceu). Στο Lobo κάνουν και ωραίο πρωινό.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν -και πάμε γι’άλλα! 🙂