Ο Βιβλιοθηκάριος μου ζήτησε να γράψω ένα ποστ για τα βιβλία και τη σχέση μου μαζί τους. Επειδή τον συμπαθώ και η παράκληση για την παραγγελιά ήταν πριβέ μεν, ευγενεστάτη δε, είπα να ανταποκριθώ. Είναι λίγο περίεργο το αίτημά του, γιατί είναι πολύ ευρύ, σαν έκθεση με ελεύθερο θέμα κάπως. Γενικά, το «ελεύθερο θέμα» δεν είναι εύκολο να το χειριστείς -όπως οι εξετάσεις με ανοιχτά βιβλία, και δεν ξέρω και τι ακριβώς περιμένει, αλλά, οκ, μια δοκιμή θα μας πείσει -κι εκείνον κι εμένα.
Έμαθα ανάγνωση πριν να πάω στο σχολείο. Στο νηπιαγωγείο διάβαζα ήδη fluently και ήξερα να γράφω -αν και όχι ορθογραφημένα, βέβαια. Βιβλία υπήρχαν πάντα πολλά στο σπίτι μας, και υποθέτω πως τα πρώτα μου βιβλία ήταν τα κλασικά παιδικά παραμύθια που μου διάβαζαν οι γονείς μου. Ξέρετε τώρα, τα Τρία Γουρουνάκια, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Χιονάτη και όλα αυτά τα ηθικοπλαστικά και συχνά τρομακτικά. [Μα, είναι τώρα παραμύθι για παιδιά αυτό που μιλάει για ένα λύκο που έφαγε μια γιαγιά;]. Παράλληλα ή λίγο αργότερα, κυκλοφόρησαν και όλα εκείνα τα πιο σύγχρονα παραμύθια του Τριβιζά, τα βιβλία του Πιλάβιου, αργότερα οι κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικ -υποθέτω πως όλοι όσοι περάσατε την παιδική σας ηλικία στα τρισκατάρατα (κατά τα άλλα) 80s, με αυτά μεγαλώσατε.
Κατόπιν ήρθαν τα παιδικά βιβλία της Ζωρζ Σαρρή, της Άλκης Ζέη, του Καλιότσου: τα Ξύλινα Σπαθιά (μου το θύμησε η Χάππι -η οποία έγραψε και σχετικό ποστ-μερσί, Χάππι), Το Καπλάνι της βιτρίνας, Τα στενά παπούτσια, ο Θησαυρός της Βαγίας, ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Κόκκινη κλωστή δεμένη κ.λπ. Θυμάμαι πως είχα διαβάσει σε αρκετά μικρή ηλικία τους Νικητές και είχα γεμίσει απορίες.
Γενικά, ήμουν διαβαστερό παιδί, προτιμούσα να διαβάζω παρά να παίζω (κι ακόμα περισσότερο βαριόμουν τις διάφορες αθλοπεδιές, κολυμβητήρια, μπαλέτα και τα σχετικά), εξού και είχα ταυτιστεί τρελά με τον Άγγελο από το Θησαυρό της Βαγίας. Δε θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο «για μεγάλους» που διάβασα, αλλά σίγουρα τα πρώτα που με εντυπωσίασαν ήταν Το Όνομα του Ρόδου, τα βιβλία της Αλλιέντε (όλα μέχρι την Πάουλα, μετά την έκοψα) και προφανώς του Ντοστογέφσκυ. Έτσι ξεκίνησα να διαβάζω Ρώσους, αλλά ομολογώ πως ο Τολστόι και ο Τσέχωφ δε με ενθουσίασαν ιδιαίτερα.
Στον Ντοστογέφσκυ αξίζει χωριστή μνεία, μιας και είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας και τον θεωρώ πραγματική διάνοια. Τα πρώτα που διάβασα ήταν ο Ηλίθιος και ο Παίκτης (γύρω στα 15), εντυπωσιάστηκα πολύ, τόσο που πέρασαν μερικά χρόνια για να διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία του. Ο Ντοστογέφσκυ ήταν η αιτία που έκανα μαθήματα ρώσικων, ελπίζοντας κάποτε να τον διαβάσω από το πρωτότυπο (πλέον είμαι ρεαλίστρια, αυτό το ενδεχόμενο δεν παίζει). Το παράξενο είναι πως το μεγάλο του σουξέ, το Έγκλημα και Τιμωρία, το διάβασα τελευταίο. Ήταν εκείνη η εξαιρετική έκοδη του Γκοβόστη, σε μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου -πρέπει να το διάβασα 3-4 φορές συνεχόμενα.
Είπα Άρης Αλεξάνδρου και θυμήθηκα πόσο με έχει ενθουσιάσει το Κιβώτιο. Καταπληκτικό, κρίμα που το έχω σε μια άθλια έκδοση με πολλά τυπογραφικά λάθη και άσχημο εξώφυλλο.
Πολύ είχα χαρεί τα έργα του Μολιέρου -μολονότι υποχρεωτικά αναγνώσματα για τις εξετάσεις των γαλλικών. Συνήθως ό,τι διαβάζεις για εξετάσεις, το σιχαίνεσαι. Μόνο με το Μολιέρο και το Θουκυδίδη δε μου συνέβη νομίζω, μάλλον επειδή πρόκειται για αριστουργήματα, ίσως κι επειδή κατέχουν και οι δυο τόσο καλά την τέχνη της γλώσσας.
Όσο κι αν μου αρέσει η γαλλική λογοτεχνία, αδύνατο να συμπαθήσω τον Ουγκώ. Αντιθέτως, απόλαυσα πολύ τα βιβλία του Καμύ, του Μπαλζάκ -και εσχάτως γνώρισα την Άναις Νιν και την Αμελί Νοτόμπ (οκ, αυτή είναι βελγίδα).
Κατά τα άλλα, πέρασα προφανώς τη φάση Πόε-Μπωντλέρ-Ρεμπώ-Καρυωτάκης (όποιος δεν την πέρασε να σηκώσει το χέρι), αλλά χόρτασα κατάθλιψη, φτάνει*. Και τη φάση του Καβάφη την πέρασα, αλλά αυτόν τον διαβάζω ακόμα -αν και με λιγότερη μανία. Διάβασα μονορούφι τα βιβλία του Όργουελ και του Μπρεχτ, και σαφώς είναι από τα αγαπημένα μου.
Δεν ξέρω αν έχει πολύ νόημα να κάτσω να κάνω λίστες με συγγραφείς με βιβλία. Σίγουρα θα ξεχάσω πολλούς, και μάλλον θα είναι βαρετό -σαν κατάλογος εκδόσεων. Αυτό που ίσως έχει σημασία -και για τον Βιβλιοθηκάριο- είναι μάλλον πως αγαπώ το διάβασμα, σαφώς προτιμώ τη λογοτεχνία από κάθε άλλο είδος, και πλέον περνάω φάσεις που διαβάζω μανιωδώς το ένα βιβλίο μετά το άλλο, και άλλες φάσεις που για μήνες διαβάζω μόνο περιοδικά. Πρέπει να εξαρτάται από το πόσο μπουκωμένος είναι ο εγκέφαλός μου με διάφορα άλλα. Δε μπορώ πάντως να φανταστώ το σπίτι μου (και το κομοδίνο μου) χωρίς βιβλία. Το όνειρό μου είναι μια τεράστια βιβλιοθήκη από τοίχο σε τοίχο και από το πάτωμα ως το ταβάνι -με σκαλίτσα!
Οπωσδήποτε πρέπει να σημειώσω την όψιμη αγάπη μου για κόμιξ. Και, δεν ξέρω, αν μετράει, αλλά μία από τις βιβλιοθήκες του σπιτιού, είναι αφιερωμένη στους ταξειδιτικούς οδηγούς (δε μετράει, πλάκα κάνω!).
Αυτό τον καιρό, διαβάζω αυτό -και έχω καταπoρωθεί!
Άλλες απορίες, Γιώργο;
=============================
*Α προπό, αν δεν την έχετε υπόψη, να ψάξετε μια καταπληκτική έκδοση ποιημάτων του Μπωντλέρ μεταφρασμένων από τον Καρυωτάκη (26+1 ποιήματα νομίζω πως λέγεται).
undantag said:
Λείπουν (χοντρικά) οι: Proust, Flaubert, Bésson, Larsson, Hamsun, Kafka, Βέφα, και η αγάπη της καλής γαλλικής λογοτεχνίας της Régence (ναι, ο abbé Prévost και η Mme de Sévigné), κατά τα άλλα σχεδόν πλήρης σύμπτωση αγαπημένη μου αναρχοκομουνίστρια του κιαρατά!
Σμάτς
ΥΓ: επιζήσατε του φεστιβάλ;
Γιώργος Κατσαμάκης said:
όχι Κροτ, καμία.
Είπαμε πως «οι πορείες της ανάγνωσης ακολουθούν τις πορείες της ζωής ή σπανιότερα οδηγούν σε αυτές».
Ας πούμε λοιπόν, εδώ, πως κάνουμε μια αναδρομή (κυρίως) στα καλοκαίρια μας, πως η αναγνώσεις μας εν πολλοίς είμαστε εμείς, οι αναζητήσεις μας. Και όπως περίπου το είπε ο Μπόρχες, εμείς δημιουργούμε τα βιβλία που διαβάζουμε. Σε ευχαριστώ για την εκτέλεση της παραγγελιάς.
[Περιμένω και τους άλλους..]
k2 said:
Ελπίζω να στρωθώ κι εγώ να ανταποκριθώ στην ευγενέστατη πρόσκληση του Βιβλιοθηκάριου (αν και είπα στο άλλο κουπέπι ν’αρχίσει πρώτο!), οπότε δεν θα μπω εδώ σε πολλές λεπτομέρειες. Σημείωνω μόνο χοντρικά αποκλίσεις και συγκλίσεις. Ναι, Αλιέντε ως την Πάουλα (από τα 14-15 ως το πρώτο έτος του Πανεπιστημίου που διάβασα την Πάουλα – πολύ κλάμα). Μέτα άρχισε να μου φαίνεται πολύ μελό έως άρλεκιν και την έκοψα. Σηκώνω το χέρι μου, φάση Πόε-Μπωνλέρ-Ρεμπώ-Καρυωτάκη δεν πέρασα ποτέ. Μολιέρο ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει. [Α, και φαίνεται ότι έδινες Sorbonne I μαζί με τη μεγάλη μου αδελφή, κι αυτή Μολιέρο είχε δώσει (το Ile des Esclaves ήταν; Δεν είμαι σίγουρη). Εγώ, δυο χρόνια μετά, έδωσα Βολταίρο (τέλειος!) και Αλμπέρ Κοέν (μπλιαχ!!).]
Μία όμως είναι η τεράστια σύγκλιση: ναι, τεράστια βιβλιοθήκη! Εγώ θέλω ολόκληρο δωμάτιο (όπως σε κάτι αγγλικά αρχοντικά σε ταινίες εποχής) με βιβλιοθήκες απ’το πάτωμα ως το ταβάνι, με σκαλίτσα! 🙂
faros said:
Απ΄ότι κατάλαβα, δεν διάβασες Μικρή Λουλού, Κατερίνα, Μπλέικ, Τιραμόλα και όλα αυτά που κάνουν ένα παιδάκι … ευαίσθητο και … κοινωνικοποιημένο !
Προφανώς δεν διάβασες ΜΑΣΚΑ, Λέμι Κόσιον, Παιδί Φάντασμα, για να αντιληφθείς την … αδικία του κόσμου, να … ανδρωθείς (καλά αυτό είναι … ανάποδα), να … «ενσωματωθείς» !
Περίμνα να έχεις διαβάσει Λουντέμη … αλλά … εντάξει … κανένας (καμμία) δεν είναι τέλειος ! 😀
Την πιο καλή … καλησπέρα μου !
HappyHour said:
Μπλεικ και Τιραμόλα διάβαζα κι εγώ !!!! Κατερίνα όταν λες εννοείς σούπερ Κατερίνα;
faros said:
Είχε και … σούπερ ;;;;;;;;;;;;;;
Кроткая said:
αχ βρε Φάρε, μα πού ζεις?!?!?!
Sophia said:
ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥΥΥ!!!
(Θύμισέ μου να τραβήξω μια φωτό το κομοδίνο μου στην Ολυμπία…)
;-Ρ
Δύτης των νιπτήρων said:
Στο ξεκίνημα μοιάζουμε αρκετά.
Λείπει βλέπω η γερμανική λογοτεχνία, γιατί;
Α, και ξαναδοκίμασε με Τολστόι-Τσέχοφ, αξίζει τον κόπο!
faros said:
Καλημερούδια !
Γιώργος Κατσαμάκης said:
O Φάρος βρίσκει ελλείψεις, ο Δύτης βρίσκει ελλείψεις, ο undantag βρίσκει ελλείψεις….
Μήπως να κάνουμε κανένα ποστ και για ό,τι δεν διαβάσαμε;
ΟΚ σταματάω τις παραγγελιές……….
HappyHour said:
Πώπω! Καλέ εσύ είσαι διαβασμένη 😆 !
Τα ποιήματα δεν πιάνονται εντάξει ;! Γιατί Ρίτσο δεν έχεις διαβάσει, Ελύτη, Σεφέρη; Ο Καρυωτάκης πάει πάντα πακέτο με Πολυδούρη. Και μια και είπε ο Φάρος για Λουντέμη, Κοσμά Πολίτη, Ηλία Βενέζη;
Αυτό με την βιβλιοθήκη όλοι πρέπει να το ονειρεύονται γιατί προυποθέτει και μεγάλο σπίτι 😛 !
Υ.Γ. Είναι όλο το βιβλίο αυτό; Μήπως το ‘χουτε και σε μετάφραση;;;
αγκνιρα said:
Θα πρότεινα κάτι άλλο: Να κάνετε ένα ποστ με τα καλύτερα βιβλία που διαβάσατε ποτέ και για ποιο λόγο σας άρεσαν (για να διαπαιδαγωγήσετε λίγο και τους αδιάβαστους, 😉 )
αγκνιρα said:
Και κάτι άλλο: e-books versus «κανονικά» βιβλία. Τι νομίζετε; Ποια θα υπερισχύσουν τελικά;
Γιώργος Κατσαμάκης said:
Νομίζω πως όσο τα e-books θα εξαρτιόνται από το ηλεκτρικό ρεύμα, θα υπάρχουν και τα έντυπα. Μένει να δούμε κατα πόσο με το χρόνο «κανονικά» θα θεωρούνται από τις επόμενες γενιές τα ηλεκτρονικά βιβλία για να μιλάμε για κυριαρχία τους. Η συζήτηση είναι μεγάλη, γίνεται με διάφορους όρους, συγχρωτίζεται με «τεχνολογικοφιλία» ή ρετρό ρομαντισμό, όμως το θέμα είναι να κυριαρχεί η ελεύθερη ανάγνωση: αυτή ψηλαφίζουμε και εδώ, αυτή «εκδίδει» και «συγγράφει τα βιβλία (στην όποια μορφή τους)
Darthiir the Abban said:
Ψιτ, σταμάτα να κρύβεις τον Αστερίξ κάτω από το μαξιλάρι!
Γιώργος Κατσαμάκης said:
O Φάρος βρίσκει ελλείψεις, ο Δύτης βρίσκει ελλείψεις, ο undantag βρίσκει ελλείψεις, η Χάπυ βρίσκει ελλείψεις, ο Darthiir the Abban βρίσκει ελλείψεις…
Ωραία. Η Κροτ λέει τι διάβασε και εμείς τι δεν διάβασε
HappyHour said:
Εγώ πάντως είμαι με το real book, νομίζω δεν συγκρίνεται η αίσθηση του ξεφυλλίσματος. Υπήρξαν φορές που διάβαζα ένα βιβλίο κι όλα γύρω εξαφανίζονταν, δεν με αποσπούσε τίποτα, το χέρι γύριζε μηχανικά την κάθε σελίδα χωρίς να το συνειδητοποιώ. Τώρα το ε-βοοκ δεν ξέρω. Εμένα με κουράζει η οθόνη του υπολογιστή.
kitsosmitsos said:
Τρελαίνομαι με τις βιβλιοπροτάσεις!
Άρρηκτα συνδεδεμένες με το καλοκαίρι.
partizana said:
Ολοι θέλουμε μια τεράστια βιβλιοθήκη τελικά!!
φάση Καρυωτάκη δεν πέρασα ποτέ μου- ούτε φάση Πυξ Λαξ. Εγώ μελαγχολούσα με Ιβο Άντριτς και Το γεφύρι του Δρίνου..
Кроткая said:
Αχ, το ήξερα, το ήξερα, ΤΟ ΗΞΕΡΑ πως ξεχνάω ένα σωρό! Βρε συ Γιώργο, είναι αδύνατον να κάνει κανείς ένα τέτοιο ολοκληρωμένο ποστ… Πάντα κάτι θα ξεχνάς!
Το λοιπόν, έχομεν και λέμε!
Δικεόρε, ο Κάφκα λείπει, οι υπόλοιποι απορρίφθησαν μετά βδελυγμίας (ειδικά ο Προυστ και ο Φλωτέρ είναι για τον κάλαθο!).
Αλλά, ο αγαπημένος Φράντς, μας πώς τον ξέχασα? Δίκη, Μεταμόρφωση και Πύργος είναι τα αγαπημένα μου, επίσης συστήνω ένα μικρό μπροσουράκι που λέγεται «Γράμματα στον πατέρα μου».
Γιώργο, τι όμορφο, «εμείς δημιουργούμε τα βιβλία που διαβάσαμε», τι ωραίο!
Κουπέπι, για την Αλλέντε συμφωνώ απόλυτα -αλλά για μένα ήταν ως το 3ο έτος, είμαι λίγο μεγαλύτερη, γκουχ! Ναι, ναι, ολόκληρο δωμάτιο, όπως τα καπνιστήρια στα αγγλικά σπίτια του 19ου αιώνα!
Όπερ μου θυμίζει πως ξέχασα να αναφέρω την Ώστεν (την οποία λατρεύω για το εξαιρετικό της χιούμορ), αλλά και ένα σωρό άλλους Βρετανούς/Ιρλανδούς, όπως ο Wilde -και θα θυμηθώ και τους άλλους, ουφ!
Φάρε, το ποστ ήταν για βιβλία και μόνον, όχι για αναγνώσματα κάθε είδους. Η Μικρή Λουλού δεν έβγαινε πια στα χρόνια μου, αγορίστικα δεν διάβαζα, αλλά προφανώς διάβαζα Κατερίνα (σαν παιδί κι εγώ!). 🙂
Αλλά άμα είναι να πιάσουμε και τα κόμιξ, θέλω άλλα δύο ποστ!
Χάππι, άλλη η Κατερίνα και άλλη η Σούπερ Κατερίνα, μα σε ποια γενιά ανήκεις εσύ?!
Σοφία, μπράβο, είδα εσένα και θυμήθηκα τον Yeats και τον Coe, μεγάλη λατρεία ο Coe, μα πώς είναι δυνατόν να τον ξέχασα?!?!
Δύτη, γιατί την ξέχασα, να γιατί! Ανέφερα τον Μπρέχτ μόνο, πρόσθεσα τον Κάφκα πιο πριν και να προσθέσω (στο νήμα!) τον Ρίλκε και τον Γκρας (επίσης θα προσέθετα και το Νίτσε, αλλά δεν ξέρω αν πιάνονται οι φιλόσοφοι: όμως ο Ζαρατούστρα μια χαρά λογοτεχνία είναι, όχι; τι λες;).
Τσέχωφ είδα προσφάτως μπόλικο στο θέατρο (3 παραστάσεις σχεδόν μαζεμένες) και έχω αρχίσει να αναθεωρώ, αν και πιστεύω πως σε σύγκριση με το Ντοστογέφσκυ είναι κάπως πιο βαρετός και του λείπει το wit, το μπρίο (οκ, δεν είναι και μπριόζος ο Ντοστογέφσκυ, είναι όμως πνευματώδης).
Γιώργο, μήπως να έκανα ένα update με όλα εκείνα που ξέχασα?
Χάππι, προφανώς και έχω διαβάσει Ρίτσο, Σεφέρη και Ελύτη, αλλά και Σικελιανό. Από όλους αυτούς λοιπόν, μόνο ο Ρίτσος μου αρέσει, τον Ελύτη τον βαριέμαι και ο Σεφέρης κρατά μια απόσταση που κάπως με βάζει απέναντί του, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ο Σικελιανός πάλι με εκνευρίζει, δεν ξέρω γιατί.
Πάντως, για το Σεφέρη ειδικά και μόνο η Ελένη και η γνωστή επιστολή αρκούν για μένα για να τον θεωρώ σπουδαίο, αλλά αγαπημένο, χμ, όχι.
Λουντέμη, φυσικά και έχω διαβάσει (άλλος ένας που ξέχασα λοιπόν, καλά, από Έλληνες έχω ξεχάσει ένα 70%, μπορώ να σου πω), αλλά δε μπορώ να πω πως με σημάδεψε.
Ο Βενέζης δεν μου άρεσε ποτέ.
Μπορώ να πω όμως πως με έχει συγκλονίσει η Διδώ Σωτηρίου. Και πως θυμάμαι την ημέρα που διάβασα την Εντολή, έπαθα πολλαπλά σοκ και την ξαναδιάβασα άλλες δυο φορές κατόπιν (ήταν στις εξετάσεις της πρώτη Λυκείου, την ώρα που κανονικά έπρεπε να διαβάζω Φυσική, αλλά πήγα αδιάβαστη). Αυτό είναι από τα βιβλία που με σημάδεψε κάπως και που δεν έπρεπε να ειχα ξεχάσει, ντροπή.
Εντελώς άσχετο, αλλά είναι χαζό που ξέχασα να αναφέρω την Τριανταφύλλου, γιατί είναι κι αυτή αγαπημένη (τουλάχιστον μέχρι το Άλμπατρος -μετά έπεσε λίγο στην ίδια λούμπα που έπεσε και η Αλλέντε). Αλλά άμα πάμε και στους τόσο σύγχρονους, πρέπει να αναφέρω και το Γλυκοφρύδη. Τέλοσπάντων, το’πα εγώ πως δεν γίνεται τέτοιο ποστ…
Χάππι, μπορεί το υπόλοιπο σπίτι να είναι μικρό και μόνο το δωμάτιο της βιβλιοθηκης να είναι μεγάλο. Σκασίλα μου πχ για την κουζίνα, δεν μαγειρεύω αφού.
Νομίζω πως είναι ολόκληρο, εγώ το διαβάζω στα ελληνικά σε κανονικό βιβλίο (εκδόσεις Κάκτος, νομίζω).
Αγκνίρα, αυτό κι αν είναι δύσκολο. Τι να πρωτοδιαλέξεις; Εγώ αρνούμαι να το κάνω αυτό, στάνταρ κάτι θα ξεχάσω και στάνταρ κάτι θα αδικήσω.
Πάντως, αν έπρεπε να διαλέξω υποχρεωτικά και με το μαχαίρι στο λαιμό ένα, μάλλον θα διάλεγα τη Μεταμόρφωση του Κάφκα.
Α, ξέχασα και το Γιάλομ που επίσης μου αρέσει πάρα πολύ.
Όσο για τα e-books, εγώ αδυνατώ να διαβάσω για πολλή ώρα στην οθόνη, με πιάνει πονοκέφαλος και τσούζουν τα μάτια μου. Ακόμα κι αν εξαφανιστούν τα αληθινά βιβλία, προσωπικά θα τυπώνω τα ebooks, οκ, είναι τελείως unsustainable, αλλά δε θα στραβωθώ κιόλας!
Καμ, ο Αστερίξ! Ο Αστερίξ!
Δίστασα να σου πω την αλήθεια, καθότι, είπαμε no cheating και άρα αφήνουμε τα κόμιξ εκτός, ΑΛΛΑ ο Αστερίξ είναι άλλη φάση.
Επίσης, το Logicomix είναι κόμικ, αλλά είναι και βιβλίο.
Α, και τώρα που είδα και σένα, θυμήθηκα και το Θεώρημα του Παπαγάλου του Γκέτζ, αλλά και το «Θείος Πέτρος και εικασία του Γκόλντμπαχ» του Δοξιάδη, τα οποία με έκαναν να αγαπήσω τα μαθηματικά στα 30 μου (μεγάλο επίτευγμα λέμε!).
Γιώργο, όχι, λέτε κυρίως τι ξέχασα να αναφέρω, αλλά δε φταίω εγώ. Η μισή μου βιβλιοθήκη είναι ακόμα στην ΑΘήνα, τι να κάνω?
Χάππι, συμφωνώ μαζί σου. Επίσης, όλη μέρα δουλεύω στο κομπιούτερ, ε, θέλω χαρτί για να χαλαρώσω το βράδυ…
Κίτσεμήτσε, τόσα που αναφέραμε εδώ μέσα, μπορείς να γεμίσεις 20 καλοκαίρια, όχι ένα μόνο!!
Παρτιζάνα, ντάξει, όχι και Πυξ Λαξ, έχουμε και μια αξιοπρέπεια! Και, μεταξύ μας, ο Μπωντλέρ και ο Ρεμπώ μου αρέσουν περισσότερο (και μου αρέσουν ακόμα), Καρυωτάκη έχω κάτι αιώνες να διαβάσω, μόνο τα μελοποιημένα από τη Λένα Πλάτωνος και από τα Υπόγεια Ρεύματα θυμάμαι πια! 🙂
Δύτης των νιπτήρων said:
Δεν είναι πνευματώδης ο Τσέχοφ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΩΔΗΣ Ο ΤΣΕΧΟΦ;;;; Α, φταίει που τον είδες στο θέατρο -τα διηγήματα πρέπει να διαβάσεις, είναι απίθανα, θα με θυμηθείς!
Ορίστε και λίγο σπαμάρισμα για τον Τολστόι: http://dytistonniptiron.wordpress.com/2009/12/05/tolstoy-encomion/ 😉
Γιώργος Κατσαμάκης said:
Δύτη έψαχνα και σένα, το μαίηλ σου δηλαδή, για να κάνω παραγγελιά, αλλά ή είμαι στραβός ή δεν το δίνεις. Τέλος πάντων…. Θα κάνω την πρόσκληση ανοιχτή (και σε όσους σχολίασαν ή θα σχολιάσουν εδώ μέσα):
«Καλημέρα σας και καλό μήνα.
Πριν από ενάμιση χρόνο η Μπαλόνη είχε υποσχεθεί (και δεν τήρησε) πως θα γράψει ένα ποστ για τα βιβλία που είχε διαβάσει από μικρή μέχρι τώρα που έχει μεγαλώσει.
Είναι λίγο κουφό αυτό που θα σας ζητήσω, αλλά θα ήθελα να διαβάσω ένα ποστ σας για το πώς μπήκατε και πώς πορευτήκατε στην ανάγνωση. Σας το «παραγγέλλω» λοιπόν. Θα είναι ένα «ψυχογράφημα» έμμεσο και γι’ αυτό ενδιαφέρον. Και λίγο «καλοκαιρινό» και λίγο πιο φευγάτο από την κρίση ή μέσα στην κρίση με το δικό του πνεύμα το καθένα
…
Θα με ενδιέφερε αυτό το διαδραστικό: να παραγγείλω να γραφτεί αυτό που θα ήθελα να διαβάσω από εσάς!!!!!!!!!
Καλό μεσημέρι
Γιώργος»
Δύτης των νιπτήρων said:
Γιώργο, μου ζητάς δηλαδή και μένα μια πνευματική αυτοβιογραφία… Θα τη γράψω όταν θα έχω γίνει πολύ διάσημος, να πουλήσουμε και τίποτα! 🙂
Είπαμε, ξεκίνησα και γω με Άλκη Ζέη και Ζωρζ Σαρή, πιο νωρίς με πολύ Ιούλιο Βερν και Τεντέν. Στην εφηβεία έπεσα στον Κίπλινγκ, μετά σε Μπόρχες και Κορτάσαρ, μετά κόλλησα με τους Γερμανούς, τώρα πια διαβάζω ό,τι πέσει στο χέρι μου. Ορίστε, η αυτοβιογραφία σε σύντομη περίληψη (νομίζω στην ορολογία της βιομηχανίας του σινεμά, αυτό το λένε teaser, ο γαργαλιστής σα να λέμε).
Παράλειψή μου το μέιλ, το έβαλα τώρα. Το πλήθος των θαυμαστών μου θα το χρωστά σε σένα. 😉
Γιώργος Κατσαμάκης said:
Ποστ δεν έχεις να το βάλεις; Το σχόλιο είναι λίγο. Ούτε βιογραφικό σε προεκλογικό φυλλάδιο να ήταν.
-Οι θαυμαστές σου μπορούν να με ευχαριστούν απαιτώντας ποστάκιον…
renata said:
Γιώργο, τι καλά! Δράττομαι της ευκαιρίας! 😉
Кроткая said:
Δύτη, καλά, καλά, μη θυμώνεις, θα ξαναδοκιμάσω! Πάντως τα θεατρικά του δεν είναι άσχημα, εγώ πέρασα καλά, είναι και αστεία!
Γιώργο, γι’αυτό μου αρέσουν τα βλογς. Γιατί είναι σαν βίρτουαλ καφενεία! 🙂
Кроткая said:
Δηλώνω θαυμάστρια του Δυτη και απαιτώ ποστάκιον λοιπόν!
Έλα Δύτη, πες κάναν άλλο γερμανό να θυμηθώ κι εγώ ποιούς ξέχασα! 🙂
Δύτης των νιπτήρων said:
Εχμ, ας πούμε Τόμας Μαν, Χέρμαν Μπροχ, Ελίας Κανέτι… Μαξ Ζέμπαλντ, Τόμας Μπέρνχαρντ, λίγο από Μούζιλ… Κι οι Αργεντίνοι πού είναι;
(για το άλλο, όπως βλέπετε, κάνω την πάπια)
Кроткая said:
Σωστά, σωστά! (Μαν και Κανέτι έχω διαβάσει μόνο). Και θυμίζω και τον Ντέμπλιν.
Αργεντίνοι? Το Μπόρχες εννοείς? Μου αρέσει μεν, δεν είναι και αγαπημένος δε.
Δύτη, μην κάνεις την πάπια, θα σε εκθέσουμε! 😛
Δύτης των νιπτήρων said:
Και Κορτάσαρ, και Σάμπατο.
Кроткая said:
ε, γράψ’το λοιπόν αυτό το ποστάκιον, να μορφωθούμε κι εμείς που έχουμε παραμείνει στα μπανάλ!!
Ασμοδαίος said:
Α, βλέπω ότι διαβάζαμε τα ίδια βιβλία όταν ήμασταν μικροί. Είμαι περίεργος να δω αν θα ταιριάζουν τα διαβάσματά μας όταν δε θα μεγαλώσω. :-p
ΥΓ. Πάω αμέσως να σας κάνω φόλλοου. =)
Ασμοδαίος said:
–όταν *θα μεγαλώσω, φυσικά. =)
Кроткая said:
βρε, βρε, βρε, σαν τα χιόόόνιαααααα!!!!
faros said:
Μπαααααααααααααα !
Όοοοοοοοοοολα αυτά που ανάφερα, ΔΕΝ είναι βιβλία ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Έπεσα από τα … σύννεφα !!!!!!!
KV said:
σουϊτ!
Αυτές οι αγάπες ξεκινούν ΜΟΝΟ νωρίς!
Σμακ
tsalapeteinos said:
Και από πολιτικά βιβλία δεν αναφέρεις τπτ; Ούτε καν το… Κόκκινο και το Πράσινο βιβλιαράκι;
Εγώ πάντως μικρός διάβασα μανιωδώς… άτλαντες, και μάλιστα είχα αδυναμία στους πίνακες με στατιστικά στοιχεία. Αν και ακόμα δεν είχα διαμορφώσει ταξική συνείδηση, με εντυπωσίαζαν οι επιδόσεις των «πενταετών προγραμμάτων» και τα εκατομμύρια τόνοι παραγώμενου άνθρακα, χάλυβα, και οι κιλοβατόρες ηλεκτρικής ενέργειας των σοσιαλιστικών χωρών.
Στην εφηβεία είχα πάθος με τα βιβλία του Ιουλίου Βερν, πρέπει να διάβασα πάνω από 40. Μετά ανακάλυψα τον Ντοστογέφσκι, τον Έσσε, τον Καμύ και πιο πρόσφατα τους λατιναμερικάνους. Έκανα και κάποιες προσπάθειες να διαβάσω και φιλοσοφία αλλά μάλλον αποκαρδιώθηκα. Προτιμώ την πολιτική, που κατά μια έννοια είναι «φιλοσοφία στην πράξη». Επίσης δύσκολα μπορώ να διαβάσω ποίηση, ιδίως αν δεν είναι στρατευμένη. Με ενδιαφέρουν πολύ και ιστορικά βιβλία, αλλά συνήθως δεν έχω το χρόνο και την υπομονή να τα ολοκληρώσω – είναι συνήθως μπαούλα βλέπετε.
Σχετικά με τα e-books, δυσκολεύομαι κι εγώ να φανταστώ ότι μπορούν κάποτε να αντικαταστήσουν τα τυπωμένα βιβλία, αλλά βλέπω με θετικό μάτι τις δυνατότητες που προσφέρουν, κυρίως ως προς την εξοικονόμηση χώρου, την επιλογή και σύνθεση αποσπασμάτων και ενδεχομένως αντικατάσταση εκδόσεων όπως τα pocket books. Π.χ. στις διακοπές αντί να παίρνεις μαζί 4-5 βιβλιαράκια να παίρνεις μια συσκευή που έχει μέσα 1000 βιβλία + update άρθρων από εφημερίδες και περιοδικά, κάτι σαν προσαρμοσμένο i-pad δηλαδή.
Кроткая said:
Μπέρμπον, κάτι ξέρεις εσύ, ε?
Τσαλ, ευχαριστώ πάρα πολύ για το σούπερ βλογ του αντιστασεφ, είναι τέλειο!
Είπα να μην τα βάλω τα πολιτικά -μόνο το κόκκινο βιβλιαράκι έχω διαβάσει, όχι το πράσινο! 🙂
Ο Ιούλιος Βερν δε μου άρεσ ε ούτε όταν ήμουν μικρός.
Συμφωνώ για το ipad!
KV said:
Γιεπ! Αλλά δεν θα μπορούσα να φτιάξω αυτή τη λίστα … πωπωωωωωω τύψεις για κάθε τι που θα ξέχναγα!
vangelakas said:
ὑπέροχο τὸ τρέχον βιβλίο σου. Τὸ εἶχα διαβάσει πρὸ 6ετίας σὲ διακοπὲς στὴν Ἀμοργὸ καὶ ἄχ!
Μαθαίνοντας μάλιστα ὅτι ἐξεδώθη νωρίτερα τοῦ 1984 μὲ ἔκανε νὰ τὸ ἐκτιμήσω πιότερο.
Δὲς αὐτό: http://vangelakas.blogspot.com/2010/05/orwell-vs-haxley.html
Кроткая said:
Μπέρμπον, άσε, μη συζητάς, tell me about it! Συμπλήρωσα μπόλικα ξεχασμένα και στου Κουπεπκιού.
Βαγγέλαξ, αναλογίες με το 1984 βλέπω κι εγώ, αλλά περιμένω να το διαβάσω ολόκληρο για να κρίνω συνολικά. Προς το παρόν, λογοτεχνικά προτιμώ το Χάξλεϋ, αλλά στην ουσία προτιμώ τον Όργουελ -πλην όμως είμαι μόλις πριν τη μέση. ΑΥτό που έχεις στο ποστ σου, το είχα λάβει με μέηλ και ομολογώ πως δεν τον ήξερα πριν, αυτό το μέηλ με έβαλε να τον ψάξω.
perastikos said:
Επιτέλους και κάποιοι που διαβάζουν ενδιαφέροντα κείμενα. Έχω βαρεθεί να βλέπω γνωστούς – ες να διαβάζουν Μαντά και Αβραμίδη. Με λοξοκοιτάνε όταν ακούν πως μόλις τέλειωσα τον Οδυσσέα του Τζόυς ξεκίνησα Θουκυδίδη.
Αν κρίνω και από τα ευπώλητα, θεωρώ πως η light πεζογραφία ζει και βασιλεύει. Εκνευρίζομαι επιπλέον να ακούω πως τη διαβάζουν για να ξεσκάσουν βρε αδερφέ, κάτι σαν τα μεσημεριανάδικα κουτσομπολίστικα δηλαδή. Κατάντια.
Α, και ο Χάξλεϋ είναι πολύ δυνατός. Όχι τόσο στην τεχνική της γραφής του όσο στις προβλέψεις του όπως για παράδειγμα στην κλωνοποίηση. Τι γνώσεις ή τι ενόραση είχε για να την περιγράφει τόσο αναλυτικά;
Кроткая said:
Μερσί Περαστικέ!
Τον χάξλεϋ κοντεύω να τον τελειώσω και τείνω αν συμφωνήσω μαζί σου. Λογοτεχνικά δε λέει πολλά (είναι και μέτρια η μετάφραση), αλλά η υπόθεση και το πνεύμα του βιβλίου είναι συαρπαστικά!