Είναι μάλλον η πρώτη φορά που η πλούσια παραγωγή του ερασιτεχνικού θεάτρου της ελληνικής κοινότητας των Βρυξελλών παρουσιάζει κάτι τόσο αξιόλογο. Το έργο είναι μάλλον αρκετά γνωστό ήδη και η συγγραφέας επίσης. Αξίζει όμως να σημειωθούν δυο λόγια.
Η Λούλα Αναγνωστάκη είναι από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου και τα έργα της είχαν την τύχη να παρουσιαστούν από το Θέατρο Τέχνης. Πηγή της έμπνευσής της και μαγιά της δημιουργίας είναι η σύγχρονη ελληνική μεταπολεμική πραγματικότητα. Ένα τοπίο μάλλον όχι ιδιαίτερα αισιόδοξο και υποσχόμενο. Η διάχυτη μελαγχολία και απαισιοδοξία, όμως, δεν οδηγούν σε ένα μάταιο σοφιστικέ λόγο. Είναι απλά στοιχεία περιγραφικά. Η πίστη στην αναπαράσταση της πραγματικότητας και η ειλικρινής απόδοσή της χαράσσουν το περίγραμμα και καθιστούν τη γραφή της προσιτή σε όλους και ελκυστική. Παράλληλα, δεν επικεντρώνεται στην πολιτική διάσταση -όπως συχνά συμβαίνει με τους μεταπολεμικούς συγγραφείς. Όσο και αν το πολιτικό στοιχείο είναι πανταχού παρόν, αποτελεί ένα μόνο άξονα, ο οποίος εξελίσσεται παράλληλα με την κοινωνία, τα έθιμα, τις παραδόσεις και το αξιακό σύστημα. Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που καθιστά το έργο της άμεσο.
«Η Κασέτα» διαδραματίζεται στην Αθήνα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Η Χούντα και οι πληγές της μεταπολεμικής περιόδου είναι νωπές, τα «χρωματιστά καφενεία» είναι πραγματικότητα και οι παλινοστούντες αρχίζουν να επιστρέφουν από την Τασκένδη. Παράλληλα, συνυπάρχει το γήπεδο, τα ναρκωτικά, η διαρκώς αυξανόμενη αστυφιλία. Όλα αυτά συνθέτουν το γενικότερο τοπίο, στα πλαίσια του οποίου υπάρχουν δυο οικογένειες των οποίων οι πορείες είναι άρρηκτα και ψυχαναγκαστικά συνδεδεμένες. Οκτώ πρόσωπα που φυτοζωούν κάνοντας όσα πρέπει και όχι όσα ονειρεύτηκαν. Ένα τυχαίο και φαινομενικά άσχετο γεγονός (η αποπειρα δολοφονίας του Πάπα στο Βατικανό) έρχεται να λειτουργήσει σαν θρυαλλίδα -ή καλύτερα, ως αφορμή- για να δωθεί η λύση στο δράμα. Μόνο που η λύση αυτή δεν επιλύει τα αδιέξοδα.
Το ενδιαφέρον στοιχείο της παράστασης που είδαμε στο Bozar είναι το γεγονός πως, αν και από ερασιτεχνικό θίασο, ήταν απόλυτα επαγγελματική: σκηνοθεσία, ηθοποιοί, σκηνικά, κοστούμια, μακιγιάζ και μουσική επένδυση δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από μια επαγγελματική -και πλουσιοπάροχα χρηματοδοτημένη- παράσταση. Το (αρρωστημένο) κλίμα της σεμνοτυφίας και του ψυχαναγκασμού, το σκληρό πλέγμα των διαπροσωπικών σχέσεων και της κυριαρχίας των οικογενειακών δεσμών, η αίσθηση αποσύνθεσης των πρώτων χρόνων μετά τη μεταπολίτευση, όλα αυτά αποδόθηκαν εξαιρετικά.
Ένα πολύ ενδιαφέρον ψυχογράφημα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας, υπό το πρίσμα των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων των τελευταίων πενήντα χρόνων -ένα πάρα πολύ καλό κείμενο που αποδόθηκε άψογα τόσο ερμηνευτικά όσο και σκηνοθετικά.
Τελευταία παράσταση: 14 Δεκεμβρίου. Προλαβαίνετε.
Δύτης των νιπτήρων said:
Προλαβαίνουμε…; Χμμ, ναι: να βγάλω σχετικά φθηνά εισιτήρια για αύριο πρωί για Βρυξέλλες, και να επιστρέψω την Τρίτη πρωί-πρωί έχοντας κοιμηθεί στο αεροδρόμιο. Θα το σκεφτώ. 🙂
renata said:
Ευτύχησα να το δω όταν πρωτανέβηκε εδώ στην Αθήνα. Μας πήγε η φιλόλογός μας θυμάμαι (μαθήτρια Λυκείου).
Ωραίες επιλογές έχετε εκεί! 🙂
tsalapeteinos said:
Ενδιαφέρον ακούγεται. Αφού κάνει αναφορά στην απόπειρα δολοφονίας κατά του Βοϊτίλα, ελπίζω να κάνει κάποια νύξη και για τον υπονομευτικό ρόλο του κατά της Θεολογίας της Απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική και στη χρηματοδότηση των πολωνικών συνδικάτων με χρήματα των τραπεζών της Αγ(ρ)ίας Έδρας και της μαφίας!
k1 said:
Πράγματι ωραίες επιλογές. Για το επίπεδο του θεάτρου στην Ελλάδα δεν αμφέβαλλα. Για το ελληνικό θέατρο στο εξωτερικό όμως το βρίσκω πολύ θετικό
Τουρνέ στα νησιά said:
Επιστροφή στα πολιτιστικά ποστ?
Και ειρωνικά σχόλια τύπου «προλαβαίνετε»?
Ξέρεις κυρία μου πόση ώρα κάνει το καράβι από το νησί?
Αποχωρώ ζοχαδιασμένος πάω να σχολιάσω το προηγούμενο ποστ σου.
μούργος said:
καλα, φανταζεσαι στη τελευταια μερα της παραστασης να ειναι κρεμασμενοι στα ταμεια του θεατρου καμμια εκατοστη ατομα που αφησαν δουλειες, οικογενειες και υποχρεωσεις, μπηκαν στη πρωτη πτηση που βρηκαν για το βρυξελλοχωρι και ετσι τωρα θα χτυπιουνται να δουν την παρασταση γιατι το διαβασαν στη κροτ [και μιλαμε απο καθε γωνια της ελλαδας, απο νευροκοπι μεχρι μανη και απο φιλιατρα μεχρι κακοσαλεσι]
υ.γ.
παντως οταν πρωτοπαιχτηκε ειχε επιτυχια [πως περναει ο καιρος]
undantag said:
Εγώ πάλι ακολούθησα τη συμβουλή της Κράτκαγιας (και μιας κοινής φίλης επί σκηνής) και… πρόλαβα, σέρνοντας μαζί μου και δύο ξένους φίλους (που μάλλον Χριστό δε κατάλαβαν!)
Το θεατρικό συμπυκνώνει τη νεώτερη ελληνική ιστορία από το 1944 μέχρι το 1982. Δύσκολο να το παρακολουθήσει άνθρωπος που δεν την έχει ζήσει ή διαβάσει. Πολυεπίπεδο, γρήγορο – αλλά γι’αυτό συναρπαστικό.
Η γλώσσα των νεώτερων προσώπων του δράματος – αραχνιασμένη τώρα – ήταν ό,τι πιο «ιν» είχε να επιδείξει η αργκό των νέων, πασπαλισμένη με παλαιοπασοκική διάλεκτο, στις αρχές του «σοσιαλισμού». Ο κυρ-Τάσος πάλι μιλάει όπως γράφει η «Εστία» που ευλαβικά διαβάζει.
Αριστούργημα. Και η παράσταση, θα συμφωνήσω με την σ. Κρατ, καθόλου ερασιτεχνική – με δεδομένο ότι αρκετοί από τους ηθοποιούς ήταν ερασιτέχνες που έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση. Chapeau.
παρτιζανα said:
Πολύ ωραία! Μόνο μια διόρθωση, δεν είναι παλινοστούντες αυτοί που επέστρεφαν από την Τασκένδη τότε αλλά πολιτικοί πρόσφυγες!Οι παλινοστούντες ήρθαν μετά!
faros said:
Εγώ, πάλι, γιατί αυτά το ψυχο… ψυχο… τα … ψυχοτέτοια τέλος πάντων, δεν τα πάω ούτε με … σφαίρες !!!
Και (ειδικά στην ηλικία σου) τα απέφευγα και τα αποφεύγω ακόμα !
υ.γ. ξέρεις, αν κάποια πράγματα τα ζήσεις, η μεταφορά τους στην οθόνη ή στο σανίδι, πάντα … σκοντάφτει !!!
Θερμή Καλημέρα και Καλή Βδομάδα !
Τσαλαπετεινός said:
Μάλλον το χάσαμε!
Кроткая said:
Δύτη, εμ, δεν ρώταγες! Η νέα Ολύμπικ έχει προσφορές 1 ευρώ αλέ-ρετούρ + τους φόρους! Πιο φτηνά κι από τζάμπα! Και για τη διανυκτέρευση, η Κροτ προσφέρει το μπαλκόνι και την κάβα της. Τι λες?
Ρενάτα, δεν παραπονιόμαστε.
Όχι ρε Τσαλ, στην Ελλάδα αναφέρεται η παράσταση, δε σου φτάνει;
Κουπέπι, και μάλιστα ερασιτεχνικό!
Ρεμάλι, μπα, ζεις; Εμ, απευθυνόμουν σε όσους ζουν εντός πολιτισμού, και όχι σε όσους ζουν στη βάρβαρη επαρχία, χο χο χο!
Μούργε, ιιιιιιιι!!! Λες μετά να μου κουβαληθούν όλοι αυτοί να τους φιλοξενήσω?!?!?
Δικεόρε, πες τα πες τα, γιατί εμένα με αμφισβητούν!
Παρτιζάνα, χμ. Στην παράσταση μιλά για παλινοστούντες το άρθρο που διαβάζει ο μπαρμπα-Τάσος στην….χμ, «Εστία». Θα το βάλω σε εισαγωγικά, για να είμαι εντάξει και με την παράσταση και με την αλήθεια.
Αλλά, πολιτικοί πρόσφυγες όσοι ΕΦΕΥΓΑΝ από την Τασκένδη; Είσαι σίγουρη;
Παλινοστούς είναι όποιος επιστρέφει στην πατρίδα του, άρα μάλλον καλή είναι η λέξη. Πολιτικοί πρόσφυγες ήταν μάλλον τότε που έφυγαν από την Ελλάδα για την Τασκένδη. Ή τα μπέρδεψα?
Φάρε, καθόλου «ψυχοτέτοια» δεν ήταν η παράσταση. Απλή, απλούστατη, κατανοητότατη και σαφέστατη ήταν. Χωρίς φιλοσοφίες και ψαξίματα, κάθε άλλο.
Τώρα για το άλλο που λες, θες να σου πω ποια χρονιά γεννήθηκα; Ε, εμείς μόνο από οθόνες και σκηνές μπορούμε να τα μάθουμε (κι από βιβλία).
Τσαλαπετεινέ, ε, ναι, αργήσατε για! 😛
partizana said:
στις αρχές του 1980 άρχιζαν να έρχονται πιο μαζικά οι πολιτικοί πρόσφυγες από τις σοσιαλιστικές χώρες, όπου είχαν καταφύγει μετά τη λήξη του Εμφυλίου. Μέχρι τη χούντα δεν μπορούσαν να γυρίσουν στην Ελλάδα, με την μεταπολίτευση όμως άρχισαν σιγά σιγά κάποιοι να επιστρέφουν. Αυτοί είχαν μια ανάμνηση από την πατρίδα τους, γιατί οι πολλοί από αυτούς είχαν γεννηθεί στην Ελλάδα, άρα ο όρος παλινοστούντες είναι σωστός.
Στις αρχές του 1990, με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τους πολέμους στον Καύκασο, άρχισε νά έρχεται ένα κύμα προσφύγων, οι γνωστοί ‘ρωσοπόντιοι’, οι οποίοι δεν είχαν σχέση με τους πολιτικούς πρόσφυγες. Οι ‘ρωσοπόντιοι’ ήταν εκεί από πάντα. Αυτούς επίσημα τους ονόμασε το κράτος ‘παλινοστούντες’. Μπορεί και κάποιοι από αυτούς να ήρθαν το 1980, αλλά σαφώς ο μεγάλος όγκος τους ήρθε τη δεκαετία του 1990.
Πιστεύω ότι στην παράσταση εννούν τους πολιτικούς πρόσφυγες που επέστρεφαν και όχι τους ‘ρωσοπόντιους-παλινοστούντες’. (οι οποίοι δεν είναι κυριολεχτικά παλινοστούντες, διότι δεν ήταν ποτέ στην Ελλάδα για να τη νοσταλγήσουν, αλλά τι να κάνουμε έτσι τους ονόμασαν). Μπορεί βέβαια τότε το 1980 και τους πολιτικούς πρόσφυγες να τους έλεγαν παλινοστούντες, αλλά σίγουρα τώρα όταν ακούς τη λέξη ‘παλινοστούντες’ πάει ο νους σου στους ‘ρωσοπόντιους’.
μούργος said:
αααααααααα, καβα θελω και γω λεμεεεεεεε!
[το μπαλκονι με χαλαει λιγο 😀 ]
faros said:
Μούργε, για … ψάξου !!!
Που την βρήκε η κροτ την κάβα, μου λες ;;;;;;;;;;;;
(το μπαλκόνι το ξέρω … απ΄το πουλί που τάιζε ) χε χε
΄σπέρααααααααα !
Aura Voluptas said:
Συγχαρητήρια στη θεατρική ομάδα λοιπόν και πάντα τέτοια ( καλές παραστάσεις ) !
( ε, εισιτήρια δεν πρόλαβα να βγάλω για Βέλγιο, το έργο απόψε τέλειωσε – επομένως, καμία τύψη – ας δώσω τις ευχές μου τουλάχιστον ) 😉
faros said:
Πολύ πολύ Καλημέρα !
alepou said:
Την έχω σε μεγάλη εκτίμηση την Αναγνωστάκη και «η κασέτα» αποτελεί εξιαρετικό δέιγμα γραφής!
Κρίμα που δεν προλάβαμε, χτες δεν ήταν 14; 😉
Кроткая said:
Παρτιζάνα, οκ, κατάλαβα τι εννοείς. Πολιτικοί πρόσφυγες τότε που τους διώξανε κακήν κακώς. Το «παλινοστούντες» εγώ δεν το είχα συνδυάσει καθόλου έτσι -αλλά μιας και το κείμενο είναι της δεκαετίας του ΄80, δεν θα μπορούσε να αναφέρεται σε αυτούς.
Μούργε, 😳 Κάβα είναι το υπόγειο στα γαλλικά -το δικό μας υπόγειο ποτά δεν έχει, μόνο κάτι χαρτόκουτα και κάτι παλιές καρέκλες, σου κάνουν;
Φάρε, κρύβε λόγια λέμε, Φάρε!
Aura, ε, καλά δεν πειράζει. Έρχεσαι άμα σου κανονίσω πριβέ παράσταση;
Φάρε, καλησπέρα!
Αλεπού, ούτε κι εσείς προλάβατε, να σας βάλω κι εσάς στην πριβέ;
[ορθώς, δίκιο έχεις!]
μούργος said:
ουτε η καβα μου κανει [απο φιλοξενια σκιζεις ομως] 😛
.
φαρε, σε ευχαριστω που μου ανοιξες τα ματια [κασονια φευγαν απο τη λασπη τα ποτα αλλα δεν περιμενα οτι θα φταναν στο εξωτερικο]
Кроткая said:
Μούργε, λες να μην το ξέρω; Από τη Λάσπη έμαθα!
μούργος said:
μα τοσο επιδραστικη ειναι η λασπη τελος παντων; 😛
Pietá said:
Euxaristoume polu gia ta iperoxa sxolia…
(ek tis en logw theatrikis omadas)
Кроткая said:
Μούργε, ναι, ρε Μούργε, μιλάμε για ανεξίτηλο στίγμα!
Pietà, καλώς ορίσατε, να είστε καλά και να φτιάχνετε πάντα τέτοιες ομορφιές! 🙂
partizana said:
Πολιτικοί πρόσφυγες που γύρισαν πίσω απο την ΕΣΣΔ, δεν τους έδιωξε κανείς, από μόνοι τους γύρισαν, είχαν μεγάλο καημό με την πατρίδα τους-πράμα που δεν κατάλαβα ποτέ αλλά τεσπα!
Μα τι μπέρδεμα έγινε τώρα στα καλά καθούμενα?!
Кроткая said:
Βρε Παρτιζάνα, πολιτικοί πρόσφυγες ήταν όταν εξαναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα. Νομίζω πως δψεν έφυγαν μετά τον εμφύλιο επειδή είχαν όρεξη για τουρισμό, αλλά επειδή αν έμεναν κινδύνευε η ζωή τους. Παλινοστούντες όταν επιστρέφυν στην Ελλάδα.
Τον καημό να σου πω την αλήθεια κι εγώ δεν τον καταλαβαίνω, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία.
Μπερδευτήκαμε!
Xrusokantharos said:
Mia mikri diorthwsis monon..
To theatriko itan apo to «Elliniko Theatro Belgiou»… kai ouxi apo tin «theatriki omada tis ellinikis koinotitas»..
Xerete einai polloi oi thiasoi edw..
the more the better.. pou lene!!! alla exei simasia nomizw.
Euxaristw
Кроткая said:
Χρυσοκάνθαρε, μερσί για τη διόρθωση!
Πρόκειται για παρεξήγηση, μιας κι εγώ αναφερόμουν στο σύνολο των ερασιτεχνικών ελληνικών σκηνών -και ως «κοινότητα» αντιλαμβάνομαι τους έλληνες του Βελγίου όχι τις αυτοαποκαλούμενες «κοινότητες» με τις οποίες δεν έχω και μεγάλη σχέση.
Πλην όμως αξίζει να πάνε τα credits στο ΕΘΒ, αφού είναι και ο δημιουργός της παράστασης! 🙂
Καλή επιτυχία στη Λυών εύχομαι! 🙂
Xrusokantharos said:
Merci..