Brandenburger Tor, 8.XI.2009

  • Στις 9 Νοεμβρίου, οι Γερμανοί γιόρτασαν την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Μάλλον, χρειάζεται να το θέσουμε διαφορετικά: η Γερμανική κυβέρνηση, οι πολιτικοί της σύμμαχοι εντός και εκτός των «τειχών», εκατοντάδες Γερμανοί (όχι Βερολινέζοι), μερικές χιλιάδες τουρίστες -αυτοί γιόρτασαν. Ήταν εκεί ο Βαλέσα, ο Γκορμπατσόφ, η Χίλαρυ Κλίντον, ο Μπαρόζο -αλλά επίσης, η Κρότ και το Μπαλόνι.
    Ένα από τα χάπενινγκς ήταν αυτό με τα διάσημα τουβλάκια/ντόμινο: πολλά από τα τουβλάκια ήταν ζωγραφισμένα από σχολεία, πανεπιστήμια, συλλόγους. Τα περισσότερα από τα τουβλάκια ήταν «προσφορά» (/διαφήμιση) της Lancia, της Deutsche Bank, της Easyjet, της ΒMW, της Mercedes -δλδ των νικητών. Αναμενόμενο δεν είναι να γιορτάζουν όλες αυτές οι εταιρίες την πτώση του Τείχους; Ήταν πιθανότατα αυτές που πλέον όλων επωφελήθηκαν.
    Θα ήταν βέβαια λογικό, να γιορτάσουν και οι Γερμανοί -ή τουλάχιστον οι Βερολινέζοι. Καθώς όμως, η «εθνική συνείδηση» δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ισχυρή στη Γερμανία, ενώ παράλληλα μιλάμε για ένα λαό με έντονο το πρακτικό πνεύμα, κάνοντας τον απολογισμό οι Γερμανοί μάλλον νιώθουν όχι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι, ή ακόμα και προδομένοι. Πολλά από αυτά που επιθυμούσαν, επιδίωκαν ή ήλπιζαν δεν έχουν επιτευχθεί, 20 χρόνια μετά. Γιατί, λοιπόν, να γιορτάσουν; [Οι Γερμανομαθείς δείτε και αυτό, ενώ αυτό μπορείτε να το διαβάσετε όλοι.]
    Όπως και να’χει, το Βερολίνο παραμένει η πιο ωραία πόλη της Ευρώπης, η πιο ζωντανή, ατμοσφαιρική και ελκυστική -γεμάτη δραστηριότητες, τέχνες, ιδέες, κουβέντες και κίνηση. Αυτός είναι μάλλον ο λόγος για τον οποίο, οι δεκάδες εκθέσεις, αφιερώματα και ρετροσπεκτίβες που οργανώθηκαν με την ευκαιρία της επετείου, αφενός ήταν μακράν πιο ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές από το γλέντι της Άνγκελα στην Πύλη του Βραδεμβούργου, αφετέρου αναδείχθηκαν σαφώς λιγότερο από τα media. Πολλά από αυτά τα αφιερώματα θα είναι προσβάσιμα για μερικούς μήνες ακόμα. Αν βρεθείτε στο Βερολίνο στο προσεχές διάστημα, μην τα χάσετε, και οπωσδήποτε να κάνετε μια βόλτα από το Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο (απέναντι από τη Bebelplatz, επί της Unter den Linden).

Checkpoint Charlie, 7.XI.2009

  • Προσφάτως επιβεβαίωσα τη διαφωνία μου με την Αλεπού σχετικά με τον Μπέκετ. Προ διετίας ήταν η πρώτη φορά που είδα το Happy days, και μάλιστα σε μια από τις καλύτερες εκδοχές του, προ ημερών το En attendant Godot, και νομίζω πως μου αρκεί. Τι θέλω να πω;
    Υπάρχουν ορισμένα δημιουργήματα της τέχνης (ή και ορισμένοι δημιουργοί) τα οποία πρέπει κανείς να έχει προσεγγίσει (ή δοκιμάσει) για να διαθέτει μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη γενική παιδεία (ή κουλτούρα). Μάλιστα. Ένας από αυτούς τους δημιουργούς είναι ο Μπέκετ. Έξοχα.
    Ο Μπέκετ σαφέστατα είναι το γέννημα μιας εποχής, την χαρακτηρίζει και έχει προφανώς επηρρεαστεί από αυτήν, όσο κάθε μεγάλος καλλιτέχνης από την εποχή του. Δεν είμαι εδώ για να αμφισβητήσω ούτε το ταλέντο του, ούτε την ευστροφία του, ούτε την πρωτοτυπία της δημιουργίας του. Οπωσδήποτε όχι. Όμως, ορισμένες εκδοχές της τέχνης ενδέχεται να παρήγαν εκστατικά αποτελέσματα στην εποχή τους, αλλά να μην αποδίδουν το αυτό αποτέλεσμα σε μεταγενέστερες εποχές. Ενδέχεται ακόμη, ορισμένα εκφραστικά μέσα, μέθοδοι και τεχνοτροπίες να μην είναι προσπελάσιμες ή ακόμα, ευχάριστες και ενδιαφέρουσες για όλους τους ανθρώπους. Μάλλον εδώ είμαστε: ο Μπέκετ είναι μεγάλος συγγραφέας. Αλλά δεν είναι για μένα. Χίλιες φορές να δω 22 φορές συνεχόμενα όλες τις ταινίες του Κουστουρίτσα. Χίλιες φορές να διαβάσω 100 συναπτές φορές τις 11 διασωθείσες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Ή ακόμα καλύτερα, να παώ για καφέ (οκ, μπορεί και να το υπερβάλλω λίγο, αλλά το’χετε!).
  • Μέσα στην ίδια μέρα με τον Μπέκετ, μου συνέβησαν και οι Orishas. Μπορεί να μην είναι το αγαπημένο μου μουσικό είδος, αλλά η ατμόσφαιρα της γιορτής στο live τους είναι εμπειρία. Αν δεν τους έχετε πετύχει ως τώρα, την επόμενη φορά μην το χάσετε. Είναι σκέτο πανηγύρι!

Potsdamer platz 8.XI.2009

  • Συμβαίνει αυτές τις μέρες στο Βρυξελλοχώρι μας: το Φεστιβάλ Αραβικού κινηματογράφου. Προς το παρόν, έχω δει μόνο το Chant des mariées (=το τραγούδι της νύφης). Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία: πολύ «ανατολίτικη», αρκετά «γυναικεία», ελαφρώς κλισαρισμένη, αλλά έχει μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία για τον πόλεμο, τα ρατσιστικά μίση, τη φιλία, το γάμο, τη θέση της γυναίκας στις διάφορες κουλτούρες.
    Η ιστορία εξελίσσεται στην Τυνησία στα 1942, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, σε μια γειτονιά της Τύνιδας. Δυο κορίτσια, η μία μουσουλμάνα και η άλλη εβραία ονειρεύονται να παντρευτούν, αλλά ο πόλεμος και οι θρησκείες τους ορίζουν τις παραμέτρους του γάμου, και τελικά τη ζωή τους. Σκιαγραφόντας τη σχέση και την καθημερινότητά τους, η ταινία αναδεικνύει το ανακάτεμα των εθίμων και της κουλτούρας στη Μεσόγειο, ασχέτως θρησκείας, αλλά και πόσο τελικά η θρησκεία μπορεί να λειτουργήσει διχαστικά ή έστω καθοριστικά.
    Πολύ καλές οι δυο πρωταγωνίστριες, η σκηνοθεσία θα μπορούσε να είχει αποφύγει μερικά κλισέ, πάντως η ταινία είναι εξαιρετικά επίκαιρη, αφού ο πόλεμος, ο ρατσιμός και οι προκαταλήψεις δεν λείπουν ούτε από τη Μεσόγειο, ούτε από τον υπόλοιπο πλανήτη, ακόμα και στις μέρες μας.

Potsdamer platz 9.XI.2009

  • Χτες βράδυ, ήμασταν εδώ

και ήταν άπαιχτα!

Εντάξει, και οι Cribs, καλοί ήταν.

  • Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους. Οι προθέσεις είναι σαφείς. Τριάντα έξι χρόνια πριν, υπήρχαν πολύ συγκεκριμένα αιτήματα που οδήγησαν τον κόσμο (μια μειοψηφία ίσως, πάντως αρκετά μεγάλη) στο δρόμο, στην κατάληψη και στις ερπύστριες των τανκς. Τριάντα έξι χρόνια μετά, τα αιτήματα είναι άλλα, τα ζητούμενα όμως μερικές φορές μοιάζουν σε βαθμό κατάθλιψης. Το ίδιο και κάποιες από τις πρακτικές που ακολουθούνται.
    Τι ακριβώς να εννοεί άραγε ο κύριος Υπουργός; Δεχόμενοι το προφανές, ότι δηλαδή οι «επέτειοι» μυρίζουν λιβάνι και κόλλυβα (άλλοτε πάλι αποπνέουν μια εσάνς εξαργύρωσης), προφανώς και δεν είναι ζητούμενο η ημέρα της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου να μετατραπεί σε επέτειο. Από την άλλη, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα προσωπικά να δω σε, ας πούμε 30 χρόνια, είναι τον μελλοντικό πρωθυπουργό να καταθέτει στεφάνι στη γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, υπό την προστασία της αστυνομίας, ή ακόμα και υπό τη ρίψη αυγών από κάποιους αμετανόητους. Αναρωτιέμαι βέβαια, ποιος φόβος άραγε να ωθεί τον κύριο Υπουργό, σε τέτοιου τύπου δηλώσεις;
  • [Ασχέτως πολιτικών απόψεων και αδιαφορώντας αν η κοπέλα αυτή ανήκει σε ένα χώρο με τον οποίο συχνά διαφωνώ, αν μη τι άλλο η σκέψη και ο λόγος της διακρίνονται από κάποια συγκρότηση και ειρμό, που δυστυχώς πλέον σπανίζουν].

Brussel, 22.XI.2009

  • Σήμερα είχε 15 βαθμούς. Κοντεύει τέλος Νοεμβρίου και ακόμα παλτά δεν έχουμε βάλει. Μετά… μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, ή μάλλον μας έριξε χαλάζι. Global warming?