Ετικέτες
Φέτος, στις Κάννες έκαναν την έκπληξη, Βράβευσαν μέσα στην Γαλλία, μια ταινία – γροθιά στο στομάχι αυτής της χώρας. Μια ταινία που εξηγεί πολύ απλά και με σαφήνεια, γιατί συνέβη η εξέγερση του Νοεμβρίου του 2005. Και που απαντά αρνητικά στο κατά πόσον οι χιλιάδες (εκατομμύρια μάλλον) μετανάστες έχουν ενσωματωθεί.
Αν και, το Entre les murs, δεν είναι μια ταινία για τους μετανάστες. Είναι μια ταινία για την δύσκολη εφηβεία δύσκολων παιδιών από δύσκολες γειτονιές. Είναι μια ταινία που δείχνει πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι τα εκπαιδευτικά συστήματα, σε σχέση με τις αληθινές ανάγκες των εφήβων, σε μια τόσο παράλογη εποχή.
Esmeralda και Khoumba
Και, εν τέλει, είναι μια ταινία για τις ταξικές διακρίσεις, για την ταξική κοινωνία μας, για εκείνες τις κοινωνικές τάξεις που δεν χρησιμεύουν παρά μόνο σαν αναλώσιμο υλικό στην σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Τα παιδιά αυτών των τάξεων έχουν μια πολύ αδρή και ασαφή συνείδηση αυτού του γεγονότος. Αν και όταν το καταλάβουν, είναι πια μάλλον αργά γι’αυτούς.
Όταν, λοιπόν, οι ανάγκες εδράζονται στο επίπεδο της επιβίωσης, έχει σημασία αν ένα παιδί 15 χρονών δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η λέξη «ασημόχρωμος»¨στην γλώσσα του (το «του» προς συζήτηση); Και τι να την κάνει την γνώση του παρακειμένου της υποτακτικής, όταν το θέμα του είναι η επιβίωση, η εθνική του συνείδηση και η ταξική του καταγωγή; Τι να κάνει με αυτές τις γνώσεις, όταν παρουσιάζοντας τη ζωή και τον εαυτό του, αναφέρει ότι «δεν του αρέσει να επισκέπτεται τον αδερφό του στη φυλακή;».
François, Souleymane και Boubakar
Κι όμως, υπάρχουν δάσκαλοι που επιμένουν πως αυτά τα παιδιά τις χρειάζονται και αυτές τις γνώσεις. Αλλά που καταλαβαίνουν πως αυτές οι γνώσεις δεν θα βοηθήσουν σε τίποτα, αν αυτοί οι δάσκαλοι δεν δοκιμάσουν να πλησιάσουν αυτά τα παιδιά, να αφουγκραστούν τις αγωνίες τους και να τα στηρίξουν την στιγμή που κάνουν τα πρώτα τους βήματα σε μια de facto πολύ δύσκολη ζωή. Σε μια κοινωνία που έχει ήδη αποφασίσει πως δεν τα θέλει. Τέτοιος είναι ο François, ο καθηγητής γαλλικών σε ένα λύκειο του 20ου διαμερίσματος του Παρισιού -ενός από τα διαμερίσματα-γκέττο. Σε μια τάξη, όπου η μειοψηφία των μαθητών είναι λευκοί, και ακόμα λιγότεροι είναι Γάλλοι.
Το Entre les murs, με έναν τρόπο, συμπληρώνει τα κομμάτια του παζλ που είχε ξεκινήσει να σχηματίζεται από το Μίσος του Κάσοβιτς. Και σαφέστατα άξιζε τον Χρυσό Φοίνικα.
_____________________________________
Αυτό το ποστ, αυτή η ταινία είναι ένας τρόπος να διαβάσει κανείς την σημερινή μέρα. Γιατί, αν οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία, και αν τα αιτήματα του ’73 είναι επίκαιρα, τότε πώς αλλιώς, παρά διαβάζοντας την σημερινή πραγματικότητα, θα αποδειχθεί πως τα συνθήματα δεν είναι κενό γράμμα;
Και η πραγματικότητα της ταινίας δεν αφορά πλέον μόνο το Παρίσι ή το Λονδίνο. Κάντε μια βόλτα στην Αχαρνών και στα Κάτω Πατήσια…
Кроткая 
To argument θα μπορούσε να είναι κατά πόσον επίσης τα συνθήματα, είναι συν-θύματα…
;-D
Νομίζω Rat μου ότι οι ταινίες και τα άδεια/γεμάτα συνθήματα και όόόόόλα τα άλλα δεν μιλάνε τελικά αν δεν υπάρχει προπαιδεία … Ελπίζω να κάνω πολύ μεγάλο λάθος !
Ναι και όχι. Μου άρεσε η ταινία, αλλά έφυγα από την προβολή με την αίσθηση ότι κάτι μου έλειπε. Χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω. Το ίδιο είχα πάθει και με το «Μίσος» (δεν το είχα σκεφτεί -εύστοχος ο παραλληλισμός που έκανες).
Ίσως να φταίει ο υπερβολικός θόρυβος που έγινε γύρω από την ταινία, που δημιούργησε προσδοκίες για κάτι ανεπανάληπτο. Νομίζω ότι τελικά οι κριτικοί που υπερεκθειάζουν κάποια φιλμ, μάλλον κακό τους κάνουν…
Δεν έχει το νησί χειμερινό σινεμά, λέμε! Γιατί με κουρλαίνετε με τέτοια ποστ τον μαγκούφη,ε, ε;
Θα πάω να απαλλοτριώσω το τραπεζικό υποκατάστημα, απ’ όπου παίρνω τα καταναλωτικά μου δάνεια, και θα το κάμω Σινεμά (ελπίζω τουλάχιστον να γλιτώσω τα δάνεια μέχρι τα χριστόυγεννα, που θα πάρω νέο καταναλωτικό)! Μετά σίγουρα θα ‘ρθουνε να μου το κλείσουνε και γω θα καταγγείλω τον καπιταλισμό-καζίνο (τώρα που τον βρίζουν όλοι είναι εύκολος στόχος) και θα ζητήσω βοήθεια από τον Υπουργό Πολιτισμού και Προαστίων, Μιχάλη Λιαπη, που είναι πια σοσιαλιστής (εγω το πιστευω). Το κλεισιμο δε θα το γλιτώσω, ωστόσο σαν πρώην τράπεζα, νυν για λίγο σινεμά, και ξανα-μανά τράπεζα θα ζητήσω να ενταχθώ στο πακέτο των 28 δις. για τις τράπεζες. Θα μου πουν «δεν δικαιούστε», θα τους πω «σοβαρά; αν δε δικαιούμαι εγώ , μια τράπεζα-σινεμά, τότε πώς δικαιούνται οι άλλοι που είναι τράπεζες-θέατρο (του παραλόγου);». Θα μου πούνε «είστε για δέσιμο» και θα με κλείσουνε μέσα και τότε -μόνον τότε!- θα συμβιβαστώ. Το επισκεπτήριο κάθε Πέμπτη 10-12:00. Επειδή δεν καπνίζω, αντί τσιγάρα θα μου φέρετε την ταινία σε dvd;
Πρέπει να είναι πολύ χρήσιμη ως προς τα συμπεράσματα ταινία, ειδικά για την εποχή μας. Μιλάμε για λαούς με έντονο και παραδοσιακό σωβινισμό, Γάλλους, Άγγλους κλπ. Δείτε τι έχουν κάνει οι Αγγλοσάξωνες στους Ινδιάνους και στους Αβορίγινες. Ο πολύς Ζιντάν υπέστη πολλάκις τον χλευασμό για την καταγωγή του, ακόμη κι όταν είχε καταξιωθεί.
Ως Έλληνες νομίζω απέχουμε από τέτοιες νοοτροπίες. Δε συμφωνώ με όσους ισχυρίζονται ότι κακομεταχειριστήκαμε π.χ. τον Αλβανό με όλες τις βρωμοδουλειές, με μαύρη εργασία και τα συναφή. Οι άνθρωποι ήρθαν εδώ με το έτσι θέλω σε εποχές έντονης ανεργίας στη χώρα και υψηλού χρέους της διεθνώς και σήμερα είναι μεγαλοεργολάβοι. Οι Έλληνες μετανάστευαν κι έριχναν μαύρη πέτρα πίσω κι ετούτοι είναι δίπλα στο σπιτάκι τους, όλο το συνάλλαγμα πάει Αλβανία, χώρια που μιλάνε και για μειονότητα. Η δε φιλοξενία από τους ντόπιους κατοίκους όσων λαθρομεταναστών προκλητικά και με ανηλεή αισχροκέρδεια μας πλασάρει η Τουρκία στα νησιά μας είναι θεωρώ ενδεικτική του ήθους της ελληνικής φυλής.
Όσο για τα μηνύματα του Πολυτεχνείου, εξαργυρώθηκαν με ανταπόδωση όσων προκάλεσε η επάρατος Δεξιά. Ανταπόδωση στη νοοτροπία καρεκλοκένταυρου, στα ρουσφέτια, στο κλίμα δικομματισμού, στην εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, όπως του Μπακογιάννη σε αντάλλαγμα για το αίμα του Λαμπράκη και του Μπελογιάννη, του αναρχοαντιεξουσιαστικού τρόμου που προκαλείται τέτοιες μέρες σε φουκαράδες βιοπαλαιστές και δε συμμαζεύεται.
H ταινία ήταν εξαιρετική.
Μια κοινωνική κάτοψη ντοκιμαντερίστικου τύπου.
Νομίζω όμως ότι αν υπήρχε και το στοιχείο της πλοκής
πέρα της καταγραφής
θα ήταν ακόμα καλύτερη…
Αφήστε αγαπητή τις γροθιές στο στομάχι γιατί παραμονεύουν και τα απέθαντα του Άδωνι. Άσε που μπορεί εκτός από το σφυρί να σε βγάλει και στο ριάλιτι.
Οι μετανάστες είναι απλά άνθρωποι. Και σε μία προπαγάνδα περί δήθεν ίσων δικαιωμάτων ωφείλουν οι ηγεμόνες αυτής της προπαγάνδας να μην διαρήξουν τα ιμάτιά τους αλλά να υπερασπιστούν τα λεγόμενά τους.
«Eκτός τόπου και χρόνου είναι τα εκπαιδευτικά συστήματα, σε σχέση με τις αληθινές ανάγκες των εφήβων, σε μια τόσο παράλογη εποχή.»
Κι όχι μόνον των εφήβων, όταν υπάρχουν και δάσκαλοι-καθηγητές που κάνουν μια τυπική- ίσα ίσα να γλυτώσει με την υποχρέωση-«γιορτή» και μες στην τάξη έχει μείνει 30 χρόνια πίσω στη διδακτική και στη συμπεριφορά. 👿
Έχουν χάσει τ’ όνειρο γμτ, αν το είχαν ποτέ…
Απόλυτα επίκαιρη τη βρίσκω, Κροτ μου. Δεν πρόλαβα να τη δω ακόμα.
Πάει δυστυχώς στη λίστα για ντιβιντί διότι δεν έχω κουράγια να στηθω στην ουρά στο » Άστυ » και δεν βρήκα και παρέα και αυτόν το καιρό δεν είμαι σε φάση να πηγαίνω μόνη μου . Μου είπαν ότι φέρνει πολύ σε ντοκυμανταίρ . Μπράβο στον άνθρωπο-ορχήστρα που το έγραψε και πρωταγωνίστησε .
Είδα χθες όμως το γερμανικό » Κύμα » . Πάρα πολύ καλή ταινία . Μην τη χάσεις με τίποτα !!! Εκεί να δεις πως φαίνεται η έλλειψη στόχων, προτύπων, ονείρων, ιδεολογίας στους σημερινούς έφηβους . Και τα παιδιά που παίζουν τους μαθητές καταπληκτικά .
η ταινια νομιζω κραυγαζει ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ-ΑΛΛΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ. και τί να πεις σε όλους αυτους τους κόσμους?
ποιοι ειναι πιο πολλοι? πιο φτωχοι ?πιο επιθετικοι? ποιοι ειναι καλοι? ποιος επιβιωνει? πως? παιζει ρολο η υποτακτική?
νομιζω το θεμα με τις προσδοκιες του κοινου εχει να κανει με το ειδος της ταινιας (ειναι οσο ταινια ειναι και τα ντοκυμαντερ του Μουρ). δεν εχει μυθοπλασια , δεν εχει κρεσεντο, δεν εχει συναισθημα. Ενας φιλολογος σημειωνε ολο το χρονο, στην ακρουλα του , ολα οσα συνεβαιναν στο σχολειο του και διηγουνταν οι καθηγητες στο συλλογο.
μπορει να φαινονται ανεκδοτικα και κινηματογραφικα σε καποιους , σε αλλους ειναι απλως μια καταγραφη γογονοτων
εγω θα το ελεγα και contre les murs
Σοφία, ή και θύματα απλώς?
Μπέρμπον, και όραμα, μπερμπονάκι. Και όραμα που λείπει.
Χασοδίκη, αν αυτό που σου έλειψε ήταν η πλοκή, τότε μάλλον φταίνε αυτοί που σε έκαναν να αναμένεις πλοκή και κρεσέντο, όπως λέει και η mondouble.
Από κει και πέρα, βέβαια, εξαρτάται και από τις προσωπικές προσδοκίες, αλλά και τα προσωπικά γούστα. Και μάλλον αυτό φανερώνει και το γεγονότος ότι το ίδιο ένιωσες και με το Μίσος. Δεν είναι κακό, κατ’εμέ, δεν θέλουμε όλοι το ίδιο, όταν πάμε σινεμά!
Σου άρεσε όμως, αν κατάλαβα καλά. 🙂
Αλεξήνωρ, το θέμα της ταινίας -και το θέμα μου στο ποστ- δεν ήταν ο ρατσισμός. Ήταν ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι ταξικές διακρίσεις και η ταξική συνείδηση.
Στα άλλα που λες διαφωνώ καθέτως. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι φέρθηκαν στην Ινδία και στην Αλγερία, όπως ακριβώς όλοι οι αποικιοκράτες: δλδ όπως και οι ΈΛληνες όταν ήταν αποικιοκράτες. Διάβασε την δημηγορία προς Μηλίους του Θουκυδίδη, είναι διδακτικότατο κείμενο. Για να μην μιλησω για τον Αλέξανδρο δλδ…
Από κει και πέρα, έχοντας ζήσει στην Γαλλία, είδα τόσους -και τόσο- σωβινιστές όσο και στην Ελλάδα. Καθόλου λιγότερο, καθόλου περισσότερο.
Όσο για τους Αλβανούς που μετανάστευσαν δίπλα στο σπιτάκι τους, να σε πληροφορήσω πως Αλβανούς έχει και στο Βέλγιο, και στην Αμερική και στην Ισπανία, που δεν είναι και τόσο «δίπλα στο σπιτάκι τους». Κι όσο για το τι αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στην Ελλάδα, σου προτείνω να διαβάσεις αυτό, για αρχή: https://krotkaya.wordpress.com/2008/04/08/esclavage/
Περί του Πολυτεχνείου, νομίζω καλόν είναι να διακρίνουμε το νόημα της ημέρας και του αγώνα από το πώς αυτές οι έννοιες αντιμετωπίζονται και γίνονται αντικείμενο καπηλείας.
Βίτα Μι, ναι ίσως, δεν ξέρω, δεν μπορώ να το φανταστώ. Εμένα πάντως με συγκλόνισε και σε αυτή της τη μορφή.
Ανιμάλι, δεν τα πιάνω όλα, έχω κενά στην επικαιρότητα, αλλά συμφωνώ στο δεύτερο σημείο! 😦
Ρενατάκι, δες το, είμαι σίγουρη πως θα σου αρέσει. [και θα σου χρησιμεύσει ίσως, κιόλας!].
Αουρα, δε νομίζω να χάνει στο ντιβιντί, γιατί δεν επικεντρώνει στα τεχνικά, την φωτογραφία κλπ. Οπότε, συγχωρείσαι!
Ναι, θα το δω το Κύμα, δεν μας ήρθε εδώ ακόμα!
mondouble , πες τα ντε, έτσι ακριβώς!
Για να μη σου πω contre les murs des oreilles και φανώ υπερβολική…
Μετακομίσαμε, μετακομίσαμε (και την Παρασκευή πάμε… Βουλγαρία)! Δυστυχώς, θα χάσω το τελευταίο τριήμερο του Φεστιβάλ… Αλλά έχω ανάγκη μια αλλαγή
Χμ, από τη σιωπή σας να εκλάβω πως δε θα έχει dvd εκεί που θα ‘μαι μετά την απαλλοτρίωση… Εντάξει, παλεύεται… Τσιγάρα έστω;… 😆
ω, Σιορ μου, σας ελησμόνησα, πώς μπόρεσα?!
Και βέβαια θα έχει: και dvd και τσιγάρα και γλυκά κι ό,τι θέλετε!
Και νιώθω φριχτά που προκαλώ τέτοιου είδους συνέπειες, με ένα-δυο αθώα ποστ!!!
Τάκι, έχετε κι εσείς ένα πανηγυράκι εκεί στη Σαλόνικα και το κάνετε θέμα! τσκ!
Έχω υπόψη μου να το δω οπωσδήποτε. Ήξερα μια Γαλλίδα- δεν ζει πια- η οποία δίδασκε σε προάστιο του Παρισιού σε τέτοια παιδιά. Γαλλίδα μεγαλοαστικής οικογένειας παρακαλώ, αριστερή η ίδια. Μου είχε πει πολλές ιστορίες γι’ αυτά τα τρομαγμένα αγρίμια. Όταν είχε πρωτοπάει σ’ ένα τέτοιο σχολείο, είχε σοκαριστεί. Μετά όμως, δέθηκε μαζί τους κι έμεινε ως τη συνταξιοδότησή της εκεί.
«sikofagos Δευτέρα Νοέμβριος 17, 2008 σε 2:40 μ.μ
Δεν έχει το νησί χειμερινό σινεμά, λέμε! Γιατί με κουρλαίνετε με τέτοια ποστ τον μαγκούφη,ε, ε;»
Πες τα άνθρωπέ μου!! 🙂
Βρε Κροτ, ώρες ώρες νιώθω στο μπλόγκ σου σαν τον λιχούδη που κάνει δίαιτα και μπαίνει σε ένα γλυκύτατο ζαχαροπλαστείο!
Άντε τώρα να περιμένω να βγει σε DVD αφού μου τρέξαν καλά-καλά τα σάλια.
Το θέμα βέβαια είναι να καταλάβουμε γιατί είναι δύσκολη η εφηβεία τώρα (αν δεν ήταν και παλιότερα).
Να καταλάβουμε γιατί ξαφνικά σταμάτησαν κάποια πράγματα να έχουν σημασία
Να καταλάβουμε γιατί έχουμε καταλήξει σε τόση ισοπέδωση.
Παραχαϊδευτήκαμε, παραχαϊδεύουμε και ταυτόχρονα ξεχάσαμε και αδιαφορούμε.
Και είναι εύκολο να ρίχνουμε την ευθύνη της κάθε οικογένειας και του καθενός στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Η ταινία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Πέρα από τα γκετοποιημένα παιδιά παρουσιάζει εν γένει και την αδιαφορία που υπάρχει ως προς τη μάθηση.
Όσο για τον καθηγητή, ενδιαφέρουσα προσωπικότητα μεν, αν και ξεφεύγει λίγο απ’ τα όρια και γι’ αυτό και την πατάει τελικά.
Αλεπούδιους, πρέπει να έχει πολύ ενδιαφέρον και να είναι μεγάλη πρόκληση να δουλεύεις σε τέτοιο περιβάλλον, ειδικά αν αγαπάς τη δουλειά αυτή. Αλλά θέλει υπομονη και κότσια…
Ρόδο, μα πού ζεις? Σε βραχονησίδα?
[και μην κάνεις δίαιτα, μια χαρά είσαι! 😉 ]
Καμ, νομίζω πως ανέκαθεν η εφηβεία ήταν μια δύσκολη ηλικία, ασχέτως εποχής.
Προσωπικά θεωρώ μέγιστες της ευθύνες της οικογένειας. Μεγαλύτερες από του σχολείου, στην προκειμένη περίπτωση όμως μιλάμε για πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις οικογένειας. Που κι οι ίδιες χρειάζονται υποστήριξη. ‘Αρα, είναι πιο περίπλοκο το θέμα.
Τώρα, όσο για τον καθηγητή, προσωπικά τον βρήκα πάρα πολύ καλό στη δουλειά του. Και πριν κρίνω την αντίδρασή του και την ικανότητα αυτοελέγχου, μπάινω για λίγο στην θέση του, και νομίζω πως τα κατάφερε καλύτερα από ό,τι πχ θα τα είχα καταφέρει εγώ! 🙂
@ Κροτ, Νιemandsrose
Bραχονησίδες όλου του κόσμου ενωθείτε!
Με το νέο Χωροταξικό Σχέδιο του Σουφλιά (δεν τα ξέρεις εσύ Κροτ, αυτά, είσαι ξενάκι…) θέλουν να χτίσουν ξενοδοχεία σε βραχονησίδες (πέντε τον αριθμό, που πέντε να ναι οι ψήφοι τους, κι αυτές από λαθος χέρι!), αλλά Σινεμά δε μας δίνουνε! Χα! Κάτσε μην τα πάρουμε στην κράνα (που λέει και ένα μικρανήψι μου) και σου το κάνω εγώ το ξενοδοχείο …θερινό σινεμά! Άιντε…
Σιορ μου, το δικό σας το νησί δεν είναι βραχονησίδα δα! Από τα μεγαλύτερα είναι! 🙂
Είδες, είδες; Αχ, τελικά το μέγεθος δε μετράει… 😆
αναρωτιέμαι πάντως αν θα έρθει ελλάδα ή πως θα την βρούμε
Σιορ μου, όχι βέβαια, δεν μετράει, χα χα χα!!
Πόντιο πλάσμα, την παίζει το Άστυ ντε!!! Μα, εγώ θα στα λέω από 3000 χλμ μακριά;
Δεν την έχω δει, αλλά σίγουρα οι κριτικοί κινηματογράφου -τις πιο πολλές φορές- ζημιά κάνουν παρά καλό, πριν την προβολή κάθε ταινίας.
Δεν μπορεί να στηρίζεται στην υποκειμενική αντίληψη κάποιου και να «καίγεται».
την καλημέρα μου
vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com
Μπα, ειλικρινά σου λέω πως αν φτάσεις μέχρι εκεί, πιθανών θα πάθεις πολύ χειρότερα. «Αναίμακτα» την έβγαλε στην ταινία.
Καλώς ή κακώς, δεν πιστεύω στην εμφανή ειδική μεταχείριση παιδιών γιατί με αυτόν τον τρόπο δυστυχώς ενισχύεται η «γκετοποίησή» τους.
Οι ισορροπίες μέσα σε μια αίθουσα είναι πάρα πολύ λεπτές.
προσπαθώ να την δω αλλά ακόμη δεν τα έχω καταφέρει…
δεν πρόκειται να την «χάσω»…
Καλά ρε Κροτ, δεν ήξερες πως είμαι η Κυρά του Προ; :))
Χμ… για να πάρω λίγο την σκυτάλη όσον αφορά την τάξη… Πιστεύω πως πρέπει να κάνεις ταυτόχρόνα τα παιδιά να νιώθουν μέρος ενός συνόλου μέσα στο οποίο μπορούν να λειτουργήσουν αφενός και να αναπτυχθούν αφετέρου, προσεγγίζοντας το καθένα τους με τον τρόπο που θα σε εκλάβουν καλύτερα. Αυτό είναι πολύ κουραστικό για τον εκπαιδευτικό που στην ουσία πρέπει να κάνει ταυτόχρονα πολλά πράγματα, και μάλιστα, με τρόπο που να μην κάνει κανένα παιδί να νιώσει άσχημα. Να μιλήσεις στο καθένα, με ξεχωριστό τρόπο χωρίς στην ουσία να το ξεχωρίζεις, να τονίζεις την ατομική του ύπαρξη σε ένα σύνολο.
Ποτέ, μέσα σε μια τάξη, δεν μπορεί να ξέρεις ακριβώς τι συμβαίνει σε κάθε παιδί και τί κουβαλάει πίσω του, τι γίνεται στο σπίτι του όταν κλείνει η πόρτα. Επειδή όμως, στο σχολείο προσπαθούμε να τα κάνουμε να νιώσουν αυτοπεποίθηση και να συνειδητοποιήσουν την αξία τους και το ότι το καθένα από αυτά είναι μια προσωπικότητα και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε έτσι και να την σεβόμαστε, βλέπουμε μεγάλη διαφορά στα παιδιά μας. Βέβαια, μέχρι στιγμής δεν έχουμε κάποια με πολύ παραβατική συμπεριφορά, με εξάρτηση από ουσίες ή πιο περίπλοκα προβλήματα σε μεγάλο βαθμό. Αλλά έχουμε κατορθώσει, να κάνουμε τα διελά και τα αμίλητα παιδιά μας, αυτά τα οποία είχανε πάντα χαμηλωμένο το βλέμμα και προσπαθούσαν να εξαφανιστούν και να γίνουν αόρατα, να αποκτήσουν ύπαρξη και λόγο στην κοινότητα, και να νιώσουν πολύ καλύτερα για τον εαυτό τους.
Είναι μια μάχη, που τις περισσότερες φορές ή την χάνεις, ή δεν καταλαβαίνεις την διαφορά. Την διαφορά θα την δεις καιρό μετά, όταν θα παρατηρήσεις πως περπατάνε στο δρόμο, και πως αντιμετωπίζουν την ζωή τους. Συχνά, θα πρέπει να παραμερίσεις την ύλη των μαθημάτων, σίγουρα θα πρέπει να τα δεις και έξω από την τάξη, στα διαλείμματα, στις άλλες εκδηλώσεις του σχολείου, εκει θα σου μιλήσουνε, ή _δεν_ θα σου μιλήσουνε αλλά θα νιώσουν σιγουριά με την παρουσία σου, γιατί κάποιος είναι εκεί και μπορεί να τα υπερασπιστεί άμα χρειαστεί. Και το βασικό για μένα? Να είσαι ειλικρινής μαζί τους. Να τα αναγνωρίζεις σαν ανθρώπους, που έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με σένα. Και έτσι μόνο θα τα κάνεις να πιστέψουν στον εαυτό τους. Και ένα παιδί, μετράει.
Και θα συμφωνήσω με τον Καμηλιέρη… το χαϊδολόγημα (προσοχή, δεν εννοώ την υποστήριξη) βλάπτει σοβαρά την υγεία και αποτρέπει το αίσθημα της ευθύνης που πρέπει να έχουν όλοι.
vloutis, συμφωνώ, ω, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο!
Καμ, δεν μίλησα για ειδική μεταχείριση. Μίλησα για ειδική ανάγνωση των ιδιαιτεροτήτων. Δεν είναι το ίδιο.
Φοραδίτσα, να μην την χάσεις: στο Άστυ, δεν ξέρω για πόσο ακόμα!
Ρόδο, ανεβάζεις τη σημαία πίνοντας μπάφους?! :Ρ
Σοφία, συμφωνώ απόλυτα. Και είναι μάλλον ένας από τους λόγους που δεν πήρα το δρόμο σου. Θέλει πολύ κουράγιο.
Και προσοχή: εκείνα τα δειλά παιδιά, θέλουν τον τρόπο τους για να βγουν στο προσκήνιο. Μια αδέξια κίνηση και τα έχεις κάνει να κλειστούν ακόμα πιο πολύ. Μερικές φορές πάντως, τα αποτελέσματα μπορεί να τα δεις μερικά χρόνια μετά την αποφοίτηση και μόνο…
Φίλη Кроткая
Ανακάλυψα το βλογ σου μέσω του φίλου omadeon. Έχεις κάνει καλή δουλειά, τα συγχαρητήριά μου. Θα ξαναπεράσω σίγουρα (σε έχω βάλει και λινκ)!
Όσο για την ταινία που περιγράφεις, μου άνοιξες την όρεξη να πάω να τη δω! Εγώ έχω να προτείνω σε όλους τα καταπληκτικά «Γόμορρα», ένα φιλμ που περιγράφει τη Μαφία εκ των «έσω», με απόλυτα ωμό και ρεαλιστικό τρόπο.
Ή, και ξέρεις, πιό άμεσα, όταν παρατηρείς πως το βλέμμα τους δεν αποφεύγει πια το δικό σου, και αρχίζουν να χαμογελάνε… Όταν διαπιστώνεις, ότι πια μέσα στην τάξη και έξω από αυτή, σηκώνουν το κεφάλι, όταν πλησιάζουν τα άλλα παιδιά, όταν δεν φοβούνται τις κοινές δραστηριότητες. Αρκεί να τους δώσεις να καταλάβουν πως υπάρχει χώρος και για αυτά, πως μερικά τετραγωνικά εκατοστά δίπλα στους άλλους, τους ανήκουν δικαιωματικά, and all they have to do, is just step in… (Το έχω πολύ πρόσφατο τώρα, για αυτό το λέω… μοναδικό συναίσθημα!)
Βασικά, δεν θέλει και τόσο κουράγιο, είναι απλά στάση ζωής, ό,τι κάνεις έξω, κάνεις και στο σχολείο αλλά σίγουρα θέλει καλά λαιμά, άσε που γίνεσαι πολύ φίλος με τους Ωρυλάδες της περιοχής!!!
;-D
Ανορθόδοξε, καλώς όρισες και ευχαριστώ πολύ!! 😳 !
Δώσε μου λίγο χρόνο και θα σε ανακαλύψω! 🙂
Σοφία, από λαιμό δεν έχω πρόβλημα, ένα ζητηματάκι με την υπομονή έχω μόνο… 🙂
Αλλά, είσαι τυχερή που τα ζεις αυτά!
Παράθεμα: Η Λίστα της Krotkaya ! « Aura Voluptas