Δέκα έξι συγγραφείς – είκοσι εφτά ιστορίες εμπνευσμένες από τις στάσεις του μετρό της Αθήνας. Η ιδέα της Athens Voice είναι πολύ έξυπνη. Στην αρχή θεώρησα το κόνσεπτ πιασάρικο και αυτό με ενόχλησε, αλλά επειδή μεταξύ όσων γράφουν συμπεριλαμβάνονται και μερικοί αγαπημένοι, προμηθεύτηκα το βιβλίο και το διάβασα.
Το παράδοξο είναι πως οι ιστορίες που ξεχώρισα δεν ήταν εκείνες που γράφτηκαν από τα πρόσωπα που αποτέλεσαν την αφορμή να πάρω το βιβλίο. Κι αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον: το στοιχείο της έκπληξης, αλλά και τα καινούρια ονόματα που σημείωσα, για να προσέξω στις έπόμενες εξορμήσεις μου σε βιβλιοπωλεία της Αθήνας.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, λοιπόν, ξεδιπλώνεται η Αθήνα, καθημερινή όσο και απρόβλεπτη. Μια ιστορία για κάθε σταθμό του μετρό. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που μπορεί να κρύβουν αλλόκοτα μυστικά. Ιστορίες μυστηρίου, οικογενειακές, εφηβικές, συναισθηματικές, ιστορίες αδιεξόδων, παράνοιας, ακόμα και πειράματα.
Αν έχεις την συνήθεια να κρυφοκοιτάς τους συνεπιβάτες σου στο μετρό και να προσπαθείς να φανταστείς την ιστορία και την διάθεσή τους, αν αγαπάς την Αθήνα, αν σου αρέσει να κυκλοφορείς με μέσα μαζικής μεταφοράς, τότε αξίζει να διαβάσεις το βιβλίο. Προσωπικά, ένιωσα για λίγο να βρίσκομαι στην Αθήνα και το χάρηκα.
Από την άλλη, δεν έχουν όλες οι ιστορίες αξιώσεις, κάποιες είναι πρωτόλειες, άλλες φωνάζουν προχειρότητα και κατά παραγγελία γραφή. Αξίζουν, όμως, οπωσδήποτε οι εξής:
Ο Άδειος Άνθρωπος του Γιώργου Ζαρκαδάκη (Σεπόλια)
‘Εξι πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα του Αλέξη Σταμάτη (Ομόνοια)
Πεζόδρομος Δράκου του Κωστή Γκιμοσούλη (Συγγρού-Φιξ)
Αιώνια αγάπη του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη (Δάφνη)
Ο μπορντό χαρτοφύλακας του Μαμαλούξ (Άγιος Δημήτριος)
Επεισόδιο του Γιώργου Ζαρκαδάκη (Ευαγγελισμός)
Και κατά την ταπεινή γνώμη της γράφουσας, οι δυο καλύτερες είναι:
Στο δρόμο για του Μπρικ του Στέφανου Δάνδολου (Αμπελόκηποι)
Εβδομήντα πρόστιμα του Δημήτρη Σωτάκη (Δουκίσσης Πλακεντίας)
Καλή ανάγνωση!
Кроткая 
Έχω μια μίνι εμπιστοσύνη στην «Athens Voice» και στις επιλογές της.
Μόλις τελείωσα και την Προδοσία και Εγκατάλειψη της Σταυρούλας Σκαλίδη, που είχα βρει σε σένα (η πλοκή, ο τρόπος γραφής, τα πάντα είναι υπεράνω περιγραφής… και πάλι είχες δίκιο όταν το πρότεινες).
Οπότε μάλλον θα σε ακολουθήσω πάλι, παλιοκροτκίνι! Maybe!
thanks πάντως, ξέρω-νιώθω πως αν δεν γουστάρεις κάτι δεν προτείνεις 😉
Ο Δάνδολος είναι αστέρι!
Παπίκου, άμα δε γουστάρω όχι απλά δεν προτείνω: κάνω ποστ για να προειδοποιήσω όσους διαβάζουν, να μην πέσουν στη λούμπα! χε χε χε!
Κι εδώ προειδοποιώ: δεν είναι όλα καλά.
Και για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, περίμενα πολλά περισσότερα από τη Σώτη (αναμασημένο φαϊ τύπου Φτωχή Μάργκο, σκάλες κατώτερο), από την Αμάντα Μιχαλοπούλου και από τον Κούλογλου.
Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα όμως ο Γκιμοσούλης, του οποίου ο Αγγελος της μηχανής δεν μου είχε αρέσει.
Σου λέω, μερικά είναι διαμάντια, άλλα πάλι μπορείς και να τα προσπεράσεις.
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το βιβλίο της Σταυρούλας, εμένα με εντυπωσίασε και δεν είναι κι εύκολο βιβλίολ, θέλω να πω δεν είναι εύπεπτο, κάθε άλλο.
Στράτο, δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι δικό του, αλλά ειλικρινά είναι πολύ καλό το διήγημά του.
Αν και, για μένα το καλύτερο από το βιβλίο είναι του Σωτάκη: φανταστική ιστορία (και με τις δύο έννοιες), εντελώς απρόβλεπτη και πάρα πολύ καλογραμμένη!
τελειο! αν και νομιζω οτι οτι ειναι πιασιαρικο για τον ενα δεν ειναι απαραιτητα πιασιαρικο και για τον αλλον…ειναι το μετρο που ειναι στη ζωή μας που το κανει ενδιαφερον!θα το διαβασω και εγω γιατι μου αρεσουν τα μετρο , τα τρενα, τα αεροπλανα..κτλ κτλ
Μου αρέσει το concept. Νομίζω ότι το μετρό λειτουργεί πολύ καλά σαν πηγή έμπνευσης. Μ’ αρέσει να χαζεύω τον κόσμο στο μετρό ή τον ηλεκτρικό. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα μου «την πούνε» για το αδιάκριτο βλέμμα, γι’ αυτό προσπαθώ να είμα διακριτική.
Κάτσε να τελειώσω την αδιάβαστη ντάνα δίπλα στο κρεβάτι μου και θα το πάρω κι αυτό.
Δεν παύει να με εκπλήσσει η απίστευτη γοητεία του κόσμου γύρω μας, ακόμα και στις στιγμές του που δεν είναι παραδοσιακά ωραίες ή γοητευτικές… Αν γύριζα ποτέ ένα μικρό κλιπάκι, θα ήταν οι άνθρωποι που περπατάνε γύρω μας στο δρόμο με τις ιστορίες και τις σκέψεις του μυαλό τους να βγαίνουν γραμμένες από μέσα τους. Θεωρώ τον δρόμο το καλύτερο σημείο που μπορείς να ρίξεις την ματιά σου και να δεις τον άλλον στην ολότητά του (τουλάχιστον αυτή που εσύ μπορείς να αντιληφθείς) μέσα στην κίνηση (αν και στο μετρό και τα ΜΜΜ βλέπεις την δύναμη της στάσης και του βλέμματος). Είναι εκατομύρια φωτογραφίες που ποτέ δεν τραβάω, αλλά βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα μου.
Χαίρεται, χαίρεται!! Τι κάνετε??
Είπα να περάσω για ένα γεια.
Ωραιο βιβλίο, θέλω κι εγώ εδώ και καιρό να το διαβάσω, αλλά..
Τεσπά, ελπίζω να περνάτε καλά!!
Φιλάκια
Σας εμπιστευόμαστε τυφλά, ως εκ τούτου θα το τσιμπολογήσω… Αν και το μυαλό μου χαρτοπολτός τώρα τελευταία, ε, μου πήρε τα μυαλά κι ο νέος πρεζινταν… Ε, πολύ θέλει ο άνθρωπος; Τσου! (ή μήπως τσίου-τσίου; πάει, χαρτοπολτός… ου μην και χορτοπολτός, πάει…)
Δε με λέτε (όχι, να με πείτε…) τη σπονδυλωτή ταινία «Ιστορίες του Μετρό» (TUBE TALES), τις έχετε δει;
Καλημέρα σου, Κροτ
mondouble, έχεις δίκιο. Από τη μια επειδή το μετρό έχει γίνει τρεντιά (καλή τρεντιά βέβαια, αλλά…) εγώ το πήρα σαν πιασάρικη μαρκετίστικη ιδέα.
Από την άλλη, όμως, έχεις όντως -και ευτυχώς- μπει στη ζωή μας, οπότε…
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που σκέφτονται θετικά αντί να γκρινιάζουν (όπως εγώ).
Αδιάκριτη Αλεπού, σε ξέρω εγώ πώς καρφώνεις τον κόσμο. Να το πάρεις, θα σου αρέσει νομίζω -τουλάχιστον ορισμένες από τις ιστορίες.
(ξενοδοχεία βρήκαμε;).
Σοφία, μετά από αυτό το σχόλιο, το ταπεινό τούτο μαγαζί σου απονέμει επάξια -όσο και υποκειμενικά- τον τίτλο της καλύτερης σχολιάστριας. Δεν χρειάζεται πια να κονταροχτυπιέσαι με τον Μπαμπάκη!
Είναι από τις πιο διεισδυτικές οπτικές γωνίες που έχω δει ποτέ.
Έτσι είναι. Η γοητεία του κόσμου στο δρόμο. Η ολότητα του ανθρώπου μέσα στο βλέμμα. Βλέπω κι εγώ τον κόσμο έτσι.
Τι κάνεις κουνέλι; Γιατί δεν το διάβασες τεμπελο-δαπιτάκι;
Σιορ μου, μη μου λέτε πως με εμπιστεύεστε τυφλά, με φορτώνετε με πολύ βαριές ευθύνες -κι αν μετά δεν σας αρέσει;
Χαρτοπολτός ή μήπως συκοπολτός;
Όχι δεν την έχω δει τηνν ταινία, πείτε ντε κάτι παραπάνω!
Τσίου για!! 🙂
Ααα … Δεν προλαβαίνω τώρα να το διαβάσω . Θα το πάρω όμως κάποια στιγμή για να το διαβάζω στο Μετρό ! 🙂
Χθες τελείωσα το καινούργιο του Μαμαλούξ ( Η μοναξιά της ασφάλτου ). Σαν νεράκι φεύγει και είναι απολαυστικό από άποψη αφήγησης . Μάστερ ο Μαμαλούκας στην αφήγηση .
Άσχετο με Μετρό, σχετικό με τρένα . Εγώ θυμήθηκα την άλλη ταινία το » Tickets » με τρεις ιστορίες που εκτυλίσσονται μέσα σ’ένα τρένο . Γλυκύτατη και ευχάριστη ταινία, προπροπέρσινη νομίζω …
Αυτή που αναφέρει ο Lardigos νομίζω είναι αγγλική τηλεοπτική σειρά ( ? ). Κάπου την έχει πετύχει το μάτι μου, ίσως σε κανένα βίντεοκλαμπ, δεν θυμάμαι καλά .
Πω πω ρε γαμώτο, πόσο καιρό το έχω στο μυαλό μου αυτό το βιβλίο να το πάρω…
Περιμένει αγκαλίτσα με την «Καλοσύνη των ξένων» πότε θα αρρωστήσω γιατί μόνο τότε μου φαίνεται θα βρω χρόνο!
βιβλιοσκώληκα…!
:p
βιβλιοσκώληκα…!
:p
Καλημέρα (χμ, μάλλον καλό μεσημέρι!)
Οι «Ιστορίες του Μετρό» (ο αγγλικός τίτλος είναι TUBE TALES) είναι μια σπονδυλωτή ταινία εννέα ιστοριών με σκηνικό το λονδρέζικο subway. 9 σκηνοθέτες, μεταξύ αυτών Μπομπ Χόσκινς, Τζουντ Λο, Γιούαν ΜακΓκρέκορ (νομίζω είναι όλών η πρωτη τους σκηνοθεσία), και τουλάχιστον -κατά τη γώμη μου- 4 μικρά μαργαριταράκια, αν και όλες τους είναι αξιόλογες. Στην Ελλάδα διανέμεται από την prooptiki.
΄Ξέχασα να αλλάξω username. (A, χαρτοπολτός και συκοπολτός , δε λέτε τίποτα… 😆 ) Το άνωθεν ποστ το σύναψε ο υποφαινόμενος.
Χα! Και την άλλη Δευτέρα κάνουν πάρτυ, οι συγγραφείς! Και θα πάμε και θα πιούμε και θα χορέψουμε! Χα! (δις)
A! και του Μαμαλούκα το καινούριο μην το πάρεις, θα στο πάρω εγώ…
Ούτε του Ράγκου να πάρεις, θα στο πάρω κι αυτό.
Αχα!Κι εγώ σήμερα πήρα το καινούριο του Μαμαλούξ. Επίσης θα ‘μαι κι εγώ την άλλη Δευτέρα στο πάρτι! 😛
Διευκρίνηση :Εγώ Ε Χ Ω ΟΛΟΔΙΚΟ ΜΟΥΟΥΟΥ!! (δωμάτιο)
@renata
Εσύ βεβαίως κι έχεις όπως άλλωστε και ξέρεις ποιος άλλος του οποίου η φωτό φιγουράρει στον τοίχο του δωματίου που του ετοίμασε ΑΥΤΗ ΜΕ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΠΙΤΙ!!!
Μα βέβαια.Αυτός που έχει τη φωτογραφία του, έχει Σ Ο Υ Ι Τ Α Ο Λ Ο Κ Η Ρ Η ! ) Το ξέρουμε δα! 😀
Πραγματικά πολύ χρήσιμο το ποστ σου, γιατί το είδα το βιβλίο μου άρεσε, αλλά είμαι λίγο καχύποπτος και με τα πιασάρικα, αλλά και με τη λογοτεχνία κατά παραγγελία κυρίως. Μου δίνεις το πράσινο φως για αγορά πάντως.
Για τη Σώτη Τριανταφύλλου πάντως που αναφέρθηκε, δυστυχώς πάσχει από «κρίση υπερπαραγωγής», γράφει συνέχεια, κάθε λίγο και λιγάκι και χάνει βέβαια έτσι σε ανανέωση και ποιότητα. Και το λέω εγώ που υπήρξα φανατικός αναγνώστης της. Και το λέω εδώ γιατί βέβαια το θέμα μας δεν είναι η Τριανταφύλλου, αλλά έχει να κάνει με τους επιτυχημένους και ταλαντούχους συγγραφείς που στην προσπάθεια να μείνουν στην επικαιρότητα (δεν το πάω απαραίτητα στα χρήματα) καίγονται και παράγουν κείμενα κατώτερα των δυνατοτήτων τους.
Aura, εγώ του Μαμαλούξ θα το προμηθευτώ τα Χριστούγεννα, και βέβαια θέλω να μου κάνει και αφιερωση!
Ούτε αυτή την ταινία την ξέρω, μα εντελώς αμόρφωτη είμαι πια!!!
Βρε Πατς, όχι και να αρρωστήσεις για να διαβάσεις ένα βιβλιαράκι! Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη ντε!
ΑΦΜ, είμαι οκ, τι το λες δις!? 😛
Σιορ μου, θα την ψάξω όπως και της Aura! Σας καταλάβαμε για, μην ανησυχείτε!
Εγκληματική και αιμοσταγή Ντόλυ, ΦΥΣΙΚΑ και θα μου τα πάρεις και τα δύο, αλοίμονο. Και θα φροντίσεις να έχουν και αφιέρωση μέσα.
Έμαθα πως τελικά το σπίτι δεν έχει πισίνα, οπότε δεν το καταδέχομαι!
Ρενάτα και Αλεπού, δωμάτια έχετε, αλλά προσέξτε μη γίνετε τα επόμενα θέματα για ποστ στο Έγκλημα!
Μιχάλη, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Διάβασέ το πάντως, ορισμένες ιστορίες είναι μικρά θαυματάκια.
Όσο για τη Σώτη (και όχι μόνο), ακριβώς το ίδιο ήμουν κι εγώ: φανατική. Αγόραζα όλα της τα βιβλία χωρίς καν να διαβάσω το οπισθόφυλλο. Από τα ΄Κινέζικα κουτιά και μετά, έχω απογοητευθεί. Κι ίσως και να άργησα κιόλας, άλλοι απογοητεύθηκαν νωρίτερα.
Μεγάλη λούμπα η δημοσιότητα -και τα χρήματα και όλα αυτά. Δυστυχώς.
To mail που έστειλα το διάβασες;;;;;;;;;;
Αααα…Ψήθηκα τρελά…
Μπράβο, και έψαχνα (άλλο) ένα βιβλιαράκι να διαβάσω.
Αυτό ακούγεται ότι πρέπει 🙂 Να’σαι καλά!
Αλεπού, εσύ το δικό μου;
Imogen, έχω κι άλλα να προτείνω, να δω πότε θα προλάβω!!