Το κείμενο που ακολουθεί το έλαβα ηλεκτρονικά και προέρχεται από αφιέρωμα του «Ε» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Δεν είμαι σε θέση να ελέγξω την εγκυρότητά του, αλλά ακόμα και αν τα μισά από όσα αναφέρει, δεν ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας, εμένα μου αρκεί. Φυσικά και όλοι γνωρίζουμε πως αυτά συμβαίνουν. Κι άλλα χειρότερα. Αλλά είναι καλό να τα ξαναθυμόμαστε, κάθε φορά που ψωνίζουμε στην λαϊκή μας, χαιρόμαστε με τα καταπληκτικά νούμερα της οικονομίας μας και περηφανευόμαστε αυτάρεσκα για την «πρόοδο» της χώρας. Κάποιοι άλλοι έχουν φτύσει αίμα γι’αυτήν (αν δεχτούμε ότι αυτή η ευημερία όντως ισχύει -αλλά δεν είναι αυτό το θέμα εδώ), κι εμείς δεν καταδεχόμαστε καν να τους θεωρούμε συμπολίτες μας.
Το κείμενο είναι λίγο μεγάλο, αλλά θεώρησα καλό να μην το κόψω. Στο τέλος, υπάρχει ένα λινκ, όπου θα βρείτε φωτογραφίες. Ρίξτε μια ματιά, κακό δεν θα σας κάνει.
Η Νέα Μανωλάδα είναι η «πατρίδα της φράουλας». Βγάζει το 90% της εθνικής παραγωγής. Ένα πραγματικό αρχοντοχώρι, με φαρδείς δρόμους και καλοκαμωμένα σπίτια και δυο πλατείες για την απογευματινή βόλτα. Το χωριό είναι μικρό: 2.000 κάτοικοι, 3.500 με τους μετανάστες. Το καλοκαίρι άλλοι 1.500 ξένοι εργάτες συρρέουν εδώ από όλη την Πελοπόννησο για την συγκομιδή του καρπουζιού. Το χωριό έχει 30 μικράκια στο νηπιαγωγείο κι ένα δημοτικό σχολειό με 100 περίπου παιδιά. Για γυμνάσιο και λύκειο πηγαίνουν σε άλλα, μεγαλύτερα χωριά. «Αλλά δεν έχουν αγωνία, δεν έχουν άγχος τα δικά μας τα παιδιά. Το μέλλον τους το εξασφαλίζει η γη». Το χωριό έχει κάποια εμπορικά, μερικές καφετέριες και κάποια ταβερνεία. Αυτή είναι όλη κι όλη η ζωή του. Απλή, λιτή, συμμαζεμένη. Νοικοκυρεμένη. Επιτέλους και μια ιστορία επιτυχίας. Επιτέλους και κάποιοι έλληνες δουλευταράδες, ανοιχτόμυαλοι, ριζοσπαστικοί και πετυχημένοι. Οι αγρότες σε άλλες περιοχές της χώρας συζητούν «το φαινόμενο του κόκκινου χρυσού» ενώ τα πιο έγκυρα εξειδικευμένα έντυπα εξαίρουν «την αλλαγή νοοτροπίας, το πνεύμα συνεργασίας και εξωστρέφειας των παραγωγών». Ενθουσιασμένοι οι ευρωπαίοι διακινητές, ξετρελαμένοι οι ευρωπαίοι καταναλωτές. Πως το καταφέρνουν; Τι διαθέτουν ετούτοι οι Πελοποννήσιοι που σε όλους τους άλλους διαφεύγει; Οι άνθρωποι εδώ είναι ανοιχτόκαρδοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπει ξένος στον καφενέ και να μην τον κεράσουν λίγο από το εξαιρετικό κόκκινο κρασί τους ή έναν μεζέ από τη σούβλα τους. «Η ζωή μας άλλαξε το 2005 με την συμμετοχή μας στην Fruit Logistica» δηλώνουν οι πρωτοπόροι αυτοί αγρότες. Οπου «Fruit Logistica» η μεγαλύτερη έκθεση φρούτων και λαχανικών που γίνεται κάθε χρόνο παγκοσμίως! Κι έχουν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι: αν συνεχιστεί η καλή πορεία του προϊόντος και τα επόμενα δυο χρόνια, οι καλλιεργούμενες εκτάσεις στην περιοχή θα φτάσουν τα 10.000 στρέμματα!Μόνο μια μικρούλα λεπτομέρεια αμαυρώνει αυτήν τη χρυσή επιχειρηματική εικόνα. «Αντιμετωπίζουμε οξύ στεγαστικό πρόβλημα με τους εργάτες» δηλώνουν οι παραγωγοί στα ευρωπαϊκά φόρα. Οπότε, σχεδιάζοντας ένα διήμερο στην ιστορία της ελληνικής επιτυχίας, λέω να ξεκινήσω από τα πιο σκούρα για να τελειώσω με τα καλύτερα. Αρχίζω λοιπόν με το «οξύ στεγαστικό πρόβλημα». Γύρω από το χωριό απλώνονται τέσσερις παραγκουπόλεις. Μια σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Οδηγώ μέσα στο σκοτάδι που γίνεται ολοένα και πιο πυκνό. Στρίβω αριστερά και μπαίνω σε έναν καρόδρομο της συμφοράς. Δεν βλέπω τίποτα.
Σβήνω τη μηχανή κι αφήνω τα μάτια μου να συνηθίσουν το μαύρο. Πρώτα διακρίνεις τα αστέρια. Και μετά το περίγραμμα των δέντρων. Κι ύστερα κάτι ακαθόριστους όγκους. Καλύβια, παράγκες, παραπήγματα. Κι ύστερα προβάλλουν οι σκιές. Δεν βλέπω πρόσωπα, δεν βλέπω μάτια. Μόνο σφίγγω χέρια, κάποιος με χτυπάει στην πλάτη, μια γυναίκα γαντζώνει το μπράτσο μου. «Δενπειράζει που δεν έχουμε φως, που δεν έχουμε νερό. Μεροκάματο δεν έχουμε». Μιλάει σπαστά ελληνικά, παρόλο που ζει ήδη 5 χρόνια στην Ελλάδα. Η ίδια δηλώνει τσιγγανοβουλγάρα από το Ρούσεν. Είναι κι άλλοι δικοί σου εδώ; «Πολλοί. Εδώ στη δικιά μας γειτονιά είναι Βούλγαροι, Τσιγγανοβούλγαροι και Ρουμάνοι. Παραπέρα, είναι από άλλες χώρες. Να φύγεις τώρα γιατί άμα σε δει το αφεντικό, δεν θα με πάρει ούτε αύριο στη δουλειά». Συνήθως οι παραγκουπόλεις χτίζονται στις παρυφές του αστικού ιστού, αυθόρμητα και άναρχα. Εδώ το επιχειρηματικό δαιμόνιο ορισμένων ντόπιων πήγε ένα βήμα παραπέρα: νοικιάζουν τα χωράφια τους στους μετανάστες για να στήσουν την παράγκα. «Κάποιος ξερίζωσε μέχρι και το αμπέλι του για να στήσει τις ρουμς-του-λετ τενεκεδουπόλεις» λέει ένας κάτοικος που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του. «100-150 ευρώ το μήνα πληρώνουν για να στήσουν το παράπηγμα που συνήθως παίρνει νερό και ηλεκτρικό – παρανόμως εννοείται – από κάποιο καλύβι όπου ο ιδιοκτήτης του χωραφιού βάζει τα εργαλεία του. Εννοείται επίσης ότι πληρώνουν και το νερό και το ηλεκτρικό». Μια βόλτα στις παραγκουπόλεις της Νέας Μανωλάδας αρκεί για να επιβεβαιωθεί η πληροφορία.«Τώρα είναι πολύ καλά, δόξα στον αφέντη, ο δικός μου με πληρώνει πάντα. Θα πάρετε ένα τσάι;» Στην παράγκα που ο Μοχάμεντ μοιράζεται μαζί με άλλους επτά συγχωριανούς του από το Μπαγκλαντές, η τηλεόραση παίζει χαμηλά βίντεο-κλιπ: μια γκόμενα χαριεντίζεται με τα κύματα και τραγουδάει. Στα μπανγκλά ασφαλώς και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Γενικώς. Τι εννοείς για τις βεβαιώσεις; Και τι εννοείς ότι ο αφέντης σε πληρώνει; Και το εννοείς αυτό το «αφέντης», γαμώτο μου;Εννοεί ότι κάποιοι υπάλληλοι του δήμου πλούτισαν νομιμοποιώντας με πλαστά έγγραφα τους αλλοδαπούς εργάτες.
Αυτό διαπιστώθηκε μετά από την έρευνα της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ η οποία απέδωσε ευθύνες, εκτός των άλλων και σε αιρετό εκπρόσωπο της τοπικής αυτοδιοίκησης, που γνώριζε αλλά σιωπούσε. Στην κομπίνα συμμετείχαν και πολλοί ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων που έχουν δηλώσει επάγγελμα αγρότη. Πολλοί εξ αυτών χορηγούσαν έναντι 300-500 ευρώ εκάστη, δεκάδες υπεύθυνες δηλώσεις εργασίας στους αλλοδαπούς για δήθεν μεροκάματα που είχαν κάνει με σκοπό οι τελευταίοι να τις χρησιμοποιήσουν μαζί με άλλα έγγραφα του ΟΓΑ στην έκδοση αδειών παραμονής τους. Κι όταν ο Τζαμάλ είναι χαρούμενος γιατί απλώς πληρώνεται, εννοεί ότι το αφεντικό δεν τον καρφώνει στους μπάτσους στο τέλος της σεζόν. Πρακτική διαδεδομένη και σε αυτήν την περιοχή, όπως και σε όλη την Ελλάδα. Ο λαθρομετανάστης ή ο πρόσφυγας δουλεύει ολημερίς στο χωράφι σου. Τρεις μήνες μετά, όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής, τον καρφώνεις στον μπάτσο. Ο οποίος δεν τον έχει δει όλο το προηγούμενο διάστημα και, ξαφνικά, τον ανακαλύπτει! «Που είναι τα χαρτιά σου;» τον ρωτάει. «Δεν έχω χαρτιά», ψελλίζει αυτός. Ιδού πως εξατμίζεται το εργατικό κόστος, υπουργέ! Οδηγώ προς τον τρίτο καταυλισμό. «Από εδώ η κόρη μου η Σάσα. Είναι μεγάλο κορίτσι πιά και μας βοηθάει. Την παίρνουμε κάθε μέρα στα χωράφια». Ο περήφανος πατέρας ακουμπάει το χέρι του στον ώμο του μεγάλου κοριτσιού. Εκείνη παίζει τα μαλλιά της και μου χαμογελάει μέσα από τα σάπια δόντια της. «Πόσο χρονών είσαι;» Δεκαπέντε. «Σχολείο πας;» Ποτέ. «Στον γιατρό;» Παίρνει ντεπόν. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ήρθαν εδώ κάποιοι ακτιβιστές, έχουν να δουν γιατρό αυτοί οι άνθρωποι. Οπότε, πονάει κεφάλι; Ντεπόν. Πονάει στομάχι; Ντεπόν; Κάηκαν μαγειρεύοντας; Ντεπόν. Ζουν πολλά παιδιά εδώ στην τρίτη παραγκούπολη κι ακόμα περισσότερα ζουν σε μικρά διαμερίσματα στην Λάππα, την Βάρδα και τα γύρω χωριά. Ελάχιστα πηγαίνουν σχολείο – τα περισσότεραβγαίνουν από πολύ μικρά στη δουλειά. Με μειωμένο μεροκάματο. «Γιατί μαζεύει λιγότερες φράουλες. Φυσικό». Πολύ φυσικό το θεωρεί ο μπαμπάς της Σάσας. Οπως κι ότι η Σάσα δουλεύει. Ο μπαμπάς, η μαμά και η Σάσα σηκώνονται κάθε μέρα στις 4. Πρώτη κίνηση να ανοίξουν την τηλεόραση. Στη δική τους παράγκα έχουν ρεύμα, έτσι κάθε πρωί μαθαίνουν τα νέα της πατρίδας. Πίνουν δυνατό τσάι – γάλα η Σάσα «γιατί είναι παιδί». Κι ύστερα πηγαίνουν στην κεντρική πλατεία της Μανωλάδας για να τους φορτώσει στην καρότσα το αφεντικό και να τους πάει στο χωράφι. Η οικογένεια είναι από τις τυχερές: καταρχήν έχουν δουλειά κι έπειτα δουλεύουν για τον ίδιο γαιοκτήμονα εδώ και χρόνια. Οι υπόλοιποι στην πλατεία περιμένουν να τους διαλέξουν. Πως; Με ποιά κριτήρια; Τα γερά μπράτσα και τις φαρδιές πλάτες, για τους άντρες που κουβαλάνε τα χώματα και σκάβουν τα χωράφια. Την ευλυγισία, για τις γυναίκες που σκύβουν ανάμεσα στα στενά αυλάκια του θερμοκηπίου για να μαζέψουν τις φράουλες. «Η Ελλάδα μας κάνει την χάρη και μας ανέχεται. Στη Βουλγαρία η Σάσα και η γυναίκα μου θα ήταν πουτάνες κι εγώ άνεργος. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και να φύγεις τώρα, σε παρακαλώ, γιατί θα έρθει το αφεντικό».Γύρω στις 6.30 το πρωί, οι τυχεροί της ημέρας έχουν στοιβαχτεί στις καρότσες των γαιοκτημόνων. Θα μαζεύουν ασταμάτητα φράουλες μέσα στα θερμοκήπια. Αν η θερμοκρασία έξω είναι στους 25 βαθμούς μέσα «στα πλαστικά» εκτινάσσεται στους 40°! Σκυφτοί πάνω από τα αυλάκια ξεχορταριάζουν και συλλέγουν τα φρούτα για επτά ώρες, με ένα μικρό διάλειμμα 15 λεπτών. «Φέρνουμε δικό μας φαγητό, όμως τώρα μας δίνουν νερό. Και μετά τις κινητοποιήσεις παίρνουμε περισσότερα χρήματα». Και τι παίρνετε Ελιά; 22 ευρώ, οκτώ λιγότερα από τον ανειδίκευτο. Κι όταν χρειαστεί να δουλέψουν υπερωρίες μετά τις 5 το απόγευμα μέχρι το βράδυ, παίρνουν 3,5 ευρώ την ώρα. Ο Ελιά είναι Αλβανός και θυμάται ακόμα τις κινητοποιήσεις του 1999. Τότε οι Αλβανοί της περιοχής αντέδρασαν και οργάνωσαν την πρώτη απεργία. Ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτούργησε και εκεί. Οι ξένοι εργάτες άρχισαν να δέρνονται μεταξύ τους και η πρώτη «εξέγερση» πνίγηκε στο αίμα. Το δικό τους αίμα. Ομως τελικά κέρδισαν. Λίγο μεγαλύτερα μεροκάματα και δροσερό νερό. Στις 2 το μεσημέρι η δουλειά σταματά. «Α, η οικογένεια είναι αξία. Εμείς τρώμε όλοι μαζί το μεσημέρι γύρω από το τραπέζι». Ο, ας τον πούμε, κυρ-Πέτρος είναι γύρω στα 50, βιαστικός και κουρασμένος. Η ρυμούλκα του τρακτέρ του είναι γεμάτη Πακιστανούς και Ινδούς. Θα τους ξεφορτώσει στην πλατεία για να γυρίσει σπίτι και να πει την προσευχή στο τραπέζι. Από την καρότσα του κυρ Πέτρου πηδάει ο Τζεμάλ. Εμείς θα κάτσουμε για μεσημεριανό στο δικό του τραπέζι. «Πίσω στην πατρίδα διάβαζα ένα βιβλίο για τον Μεγαλέξανδρο. Για αυτό ήρθα στην Ελλάδα, επειδή οι ΄έλληνες είναι τόσο σπουδαίοι. Το χωριό μου στο Μπαγκλαντές λέγεται Κουμινλά. Με το πόδι πέρασα στο Πακιστάν. Μετά, πόδι πόδι, πήγα στο Ιράν. Μετά πάλι πόδι, στην Τουρκία. Σε κάθε χώρα πλήρωνα τον κομάντο 800 δολάρια. Κάθε χώρα, άλλο κομάντο. Αυτός ξέρει τα περάσματα και μας ταΐζει. Το πιο ακριβό πέρασμα είναι από Τουρκία σε Ελλάδα. Αυτό 2000 δολάρια». Πόσο άθλια μπορεί να είναι η ζωή στο χωριό του για να πουλήσει σπίτι και χωραφάκι ώστε να έρθει εδώ; Εδώ μαγειρεύει με το ίδιο νερό που ποτίζονται τα χωράφια. Κοιμάται σε μια παλέτα με μια κουρελού. Το τζαμί του είναι μια παράνομη παράγκα. Δεν μπορεί να βγει για βόλτα γιατί φοβάται μήπως τον σταματήσει ο μπάτσος. Κι ακόμα χειρότερα, δεν είναι καθόλου ελεύθερος. «Δεν έχει σημασία. Δεν είμαι ελεύθερος, είμαι όμως ζωντανός. Στο Μπαγκλαντές έχει ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι, όμως, όπως εδώ. Αν εκεί έρθει ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση θα σκοτώσει όποιον είναι Νέα Δημοκρατία». Ο Τζαμάλ, λοιπόν, παίρνει τα 22 του ευρώ και είναι ζωντανός στην Νέα Μανωλάδα. «Ξένος ως και στην χαρά του», κάθε απόγευμα πηγαίνει βόλτα στην κεντρική πλατεία, ψωνίζει δυο ψιλοπράγματα στο μίνι μάρκετ, τρώει παγωτό και πηγαίνει νωρίς στην παράγκα. Δεν έχει πολλές σχέσεις με την τοπική κοινωνία ούτε εκείνη μαζί του. Εισπράττει το μεροκάματό του και μετά σαν κύριος πληρώνει τους λογαριασμούς του: 1 ευρώ την ημέρα για το νοίκιο της παράγκας, 3 ευρώ την ημέρα στον νταβατζή του (τον τοπικό μαφιόζο, δηλαδή, που εισπράττει τα χρήματα ως προστασία), 5 ευρώ την ημέρα για το φαγητό του. Βάλε σε αυτά και τα λεφτά που βάζει στην άκρη γιατί χρωστάει σε συγγενείς από τους οποίους δανείστηκε, για να πληρώσει τους τράφικερς που τον έφεραν στην Ελλάδα. Ο Τζαμάλ δουλεύει για 5 ευρώ την ημέρα. «Η τοπική κοινωνία είδε στους λαθρομετανάστες ένα εργαλείο με πολλαπλά οφέλη». Ο άνθρωπος που μας μιλάει, οδήγησε από την Νέα Μανωλάδα μέχρι την Κυλλήνη για να μας δει. Φοβάται να σπάσει τη σιωπή των χωριανώντου, «που δουλεύουν υπό την προκλητική ανοχή των τοπικών αρχών». Σε αυτό το χωριό, που πνίγεται σε νέφη διοξινών και καταστρέφει με τα χημικά τον υδροφόρο του ορίζοντα, υπάρχει και μια μειοψηφία που αντιστέκεται. Και που προσπαθεί να κινητοποιήσει τις δημοτικές και νομαρχιακές αρχές, την αστυνομία, την κεντρική εξουσία. «Είμαστε από χέρι χαμένοι. Τι να πεις όταν ο Δήμος αντί να χτίσει σπίτια για τους μετανάστες, παραχωρεί την έκταση για να χτιστεί γήπεδο του γκολφ; Τόσοι πολλοί είναι πιά οι παίκτες του γκολφ σε αυτή τη χώρα; Η, όταν ο αστυνομικός που καλείται να ελέγξει κάποιον τσιφλικά είναι συγγενής του;» Οι πληροφορίες μας λένε πως οι μικροί γαιοκτήμονες «νοικιάζουν» με τη μέρα εργάτες, οι τσιφλικάδες όμως έχουν τους «δικούς» τους.
«Οι τσιφλικάδες έχουν δημιουργήσει παράνομους, άθλιους καταυλισμούς με παραπήγματα από πλαστικό και καλάμια. Οι εργάτες πληρώνουν ενοίκιο για να ζουν χωρίς θέρμανση, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα υγιεινής. Και οι τσιφλικάδες παίρνουν πίσω το μεροκάματο που δίνουν στους εργάτες, εφαρμόζοντας την πρακτική των μεγάλων κλειστών ξενοδοχειακών μονάδων: μέσα στα χωράφια λειτουργούν παράνομα μίνι μάρκετ από τα οποία αναγκάζουν ο καθένας τους «δικούς του» εργάτες να ψωνίζουν καθημερινά διάφορα προϊόντα τα οποία δεν υπόκεινται σε αγορανομικό ή υγειονομικό έλεγχο». Αυτή την πληροφορία (που ερχόταν συνεχώς από διαφορετικές πηγές, μετανάστες και κατοίκους) ακολουθήσαμε και για αυτό επιμείναμε να δούμε όλους τους καταυλισμούς. Τρεις μόλις μέρες αργότερα η πληροφορία θα επιβεβαιωνόταν: ο τσιφλικάς όταν αντιλήφθηκε την έρευνα του «Εψιλον» σήκωσε μέσα σε μια νύχτα το παράνομο μίνι μάρκετ και το μετέφερε σε μικρή ρεματιά, μακριά από τους ενοχλητικούς.
Και όντως, δεν προλάβαμε να το δούμε με τα μάτια μας. Αν τα άλλα τρία σημεία του ορίζοντα είναι σημαδεμένα από τις παράγκες, αν εκεί οι άνθρωποι ζουν σκυφτές και μισοελεύθερες ζωές, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που θα έβλεπα στον τελευταίο και ίσως μεγαλύτερο καταυλισμό.
Δεκάδες θερμοκήπια στη σειρά, αριθμημένα, περιφραγμένα με συρματόπλεγμα. Προβολείς φωτίζουν το κέντρο του καταυλισμού – μέσα στα θερμοκήπια κεριά. Κανένας δεν ξέρει πόσοι εργάτες ζουν εδώ. Είναι πάντως δεκάδες – μπορεί και 500. Στην άκρη του καταυλισμού οi τουαλέτες τους: παραπήγματα από καλάμια και πλαστικό με μια τρύπα στη μέση. Ολα τα λύμματα πέφτουν σε ένα μικρό ποτάμι που οδηγεί στην προστατευόμενη από τη συνθήκη Ραμσάρ λιμνοθάλασσα του Κοτυχίου. Είναι νύχτα και οι εργάτες κάνουν βόλτες, απλώνουν μπουγάδες, μαγειρεύουν. Κανένας δεν με προσκαλεί στην παράγκα για τσάι, κανένας δεν μου ανοίγει την πόρτα, κανένας δεν θέλει να μου μιλήσει. Οι γυναίκες με οδηγούν στους άντρες τους. Πολύ γρήγορα, πολύ συνοπτικά το άτυπο συμβούλιο μού ανακοινώνει μέσα στο μισοσκόταδο την ετυμηγορία του: «Να φύγεις αμέσως από εδώ. Για ό,τι θέλεις, να ρωτήσεις το αφεντικό.» «Πόσο χρονών είσαι», ρωτάω ένα αγόρι που στέκεται δεξιά μου με τα χέρια στις τσέπες. «Δεκατέσσερα», μου απαντάει. «Δουλεύεις;», ξαναρωτάω. «Ασφαλώς, δεν είμαι τεμπέλης». «Τώρα κυρία πρέpει στ’ αλήθεια να φύγετε. Τώρα!». Ο επιστάτης εμφανίζεται καβάλα στο μηχανάκι του και κόβει βόλτες γύρω από τον καταυλισμό. Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών επιτηρητής, που εποπτεύει καθημερινά τους εργάτες.Ο ίδιος το επόμενο πρωί περιπολεί ασταμάτητα την παραγκούπολη όσο βρίσκομαι εκεί. Ο επιστάτης καβάλα γύρω γύρω από το συρματόπλεγμα και οι εργάτες να εξαφανίζονται μόλις με βλέπουν στη γωνία. Ο επιστάτης να μαρσάρει κι εγώ γονατιστή, έξω από την παράγκα να μιλάω σε ανθρώπους που βλέπω μόλις τα μάτια τους μέσα από μικρές τρύπες στο πλαστικό. Ο επιστάτης να στριφογυρίζει όλο και πιο κοντά και οι εργάτες να χώνονται όλο και πιο βαθιά στο θερμοκήπιο, που είναι το σπίτι τους. Δεν ξέρω με πόσες διαφορετικές προφορές άκουσα το ρήμα «φοβάμαι». «Φοβάμαι» σε τόνο βουλγάρικο, «φοβάμαι» σε τόνο τσιγγάνικο, «φοβάμαι» σε τόνο ανατολίτικο. Φοβάμαι πάντως σε σπαστά ελληνικά. Και σε λίγο θα άρχιζα να φοβάμαι κι εγώ.Γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν έκανα ούτε ένα βήμα μόνη μου.
Το σαραβαλάκι μου το ακολουθούσαν μονίμως ένα μαύρο αγροτικό πολυτελείας κι ένα μηχανάκι. Και πληροφορούμαι πως διάφορα περίεργα τηλεφωνήματα άρχισαν στις αρχές του τόπου. «Τι είναι αυτοί οι Αθηναίοι ρουφιάνοι; Μαζέψτε τους». Στους εργάτες όλων των καταυλισμών έπεσε σύρμα να μην μας μιλάνε, να μην μας ανοίγουν τις πόρτες τους. Ακόμα χειρότερα, άρχισαν να εκτοξεύονται απειλές στους κατοίκους της Νέας Μανωλάδας από κάποια αόρατα μεγάλα αφεντικά.
Κάπως έτσι μάθαμε πως στην περιοχή «με 2.000 ευρώ θα σε ξαπλώσουν κάτω». Το δυστύχημα είναι πως όταν εγώ τηλεφώνησα σε κάποιο μεγάλο αφεντικό, δεν δέχτηκε καν να με συναντήσει. Έτσι, δεν είχα τη χαρά να συναντήσω «τον μεγαλύτερο Έλληνα φορολογούμενο αγρότη», όπως μου συστήθηκε. Και δεν μου έλυσε την απορία «τι ρόλο βαράω». Γιατί «ο μεγαλύτερος φορολογούμενος Έλληνας αγρότης» ξέρει, λέει, για ποιούς δουλεύω και ποιοί με έβαλαν να κάνω όσα κάνω. Πριν προλάβω να μάθω κι εγώ, μου έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα.Κι έτσι φεύγω από την Βουπρασία με πολλές απορίες.
Οι «Stereo Nova» τραγουδούν δυνατά για την «τελευταία άκρη απ’ το σχεδιάγραμμα της οικονομίας». Για τους λαθραίους, τους παράνομους, τους αόρατους εργάτες της Ευρώπης. Για όλους αυτούς που φτιάχνουν «το θαύμα της φράουλας» στην Ισπανία, το «θαύμα της ντομάτας» στη Νότιο Ιταλία, τον «κόκκινο χρυσό» στην Ελλάδα. Είναι «τα φαντάσματα μιας σκοτεινής κοινωνίας».
Φωτογραφίες εδώ.
meniek said:
Το διάβασα την Κυριακή… Και θυμήθηκα κάτι που είπε ο (ανυπόληπτος σε γενικές γραμμές) Λαζόπουλος: Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σκάνδαλο γιατί κανείς δεν σκανδαλίζεται 😦
renata said:
«Ντρέπομαι για την ζέστη μου και για την ανθρωπιά μου»…
ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ said:
Συγκλονιστικό.
Μου θυμίζει κάτι που μου έλεγε φίλος δημοσιογράφος πριν από σχεδόν 10 χρόνια όταν έκανε ανάλογο ρεπορτάζ στην Ηλεία.
Τότε είχαν ξεσηκωθεί η αλβανοί -κυρίως- εργάτες επειδή τα «αφεντικά» δεν τους πλήρωναν τα δουλεμένα. Αστυνομικός διοικητής είχε πει off the record («έχω και παιδάκια») στο δημοσιογράφο πως το κόλπο είναι απλό: αγοράζουν (οι «αφεντάδες») ένα παλιοφόρεμα ή ένα ζευγάρι παπούτσια από τη λαϊκή και τα ρίχνουν μέσα στη παράγκα. Μετά κάνουν «καταγγελία» στην αστυνομία για κολπή η οποία μετά από έρευνα «αποδεικνύεται». Ο «κλέφτης» απελαύνεται κι όλα τελειώνουν.
Τα ξέρουν όλοι χρόνια τώρα. Αλλά, άλλοι «έχουν παιδάκια» ενώ για άλλους «είναι πολλά τα λεφτά Άρη»
QueenElisabeth said:
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν «θα κάνω πολύ καιρό να φάω φραουλες». Όχι ότι αυτές που τρώω έρχονται από την Ηλεία, αλλά λέμε τώρα… Μετά το ξανασκέφτηκα. Θύμωσα αλλά δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω.
Κρυώνω ξαφνικά…
Nina C said:
Φράουλες και αίμα. Κυριολεκτικά…
itelli said:
Κ με αυτό κ με το προηγούμενο ποστ, δεν οδηγούμαι πουθενά… Δεν ξέρω τι να σκεφτώ… Εκτός από το ότι μια ζωή φταίνε οι αμερικανοί, που είναι ζώα, αιμοβόροι, εκμεταλλευτές, ηλίθιοι, που χαύουν ό,τι τους πασάρει η ΤV, κ που δεν ξέρουν τι γίνεται έξω από τα σύνορά τους, κ που μια ζωή ψηφίζουν τον μεγαλύτερο βλάκα (από τους 2). Κ γελάμε με τα καραγκιοζάκια.
Τέτοιου είδους σχόλια όμως, δεν οδηγούν πουθενά, ούτε εσένα, ούτε τους αναγνώστες σου. Είμαστε πάνω-κάτω της ίδιας ευαισθησίας/αντίληψης. Το πρόβλημα δεν είναι με εμένα κ εσένα (κ τους λοιπούς αναγνώστες σου). Το πρόβλημα είναι με τα υπόλοιπα ζώα, που το παίζουν χριστιανοί, ευαίσθητοι, ανοιχτόκαρδοι κ ακριβοδίκαιοι.
Άμα όμως καταστρέψεις το αφεντικό, καταστρέφεις κ την (μισοκατεστραμμένη) ζωή των μεταναστών. Αν δώσεις αξιοπρέπεια κ εξισώσεις τα δικαιώματά τους με τους ιθαγενείς πολίτες (το οποίο αποδεικνύεται από το προηγούμενο ποστ σου ότι δεν ισχύει, ή μάλλον ισχύει επιλεκτικά), κινδυνεύεις να πολλαπλασιάσεις τα ζώα (τα εγχώρια εννοώ, της φυλής Βορίδη κ Σία). Κ τότε είναι που διακινδυνεύεις ακόμα περισσότερο την κοινωνική συνοχή.
Μην με πάρεις με τις πέτρες. Κ εγώ μετανάστης, όπως κ εσύ, κ ας είμαστε πλέον μια μεγάάάάάάλη πατρίδα (απο τον Ατλαντικό ως τη Μαύρη Θάλασσα). Έφαγα κ εγώ ξύλο κ μού είπαν κ εμένα να γυρίσω πίσω στην Ρωσία απ’όπου ήρθα (το αφήνω ασχολίαστο). Κάνω όμως μια διαπίστωση κ την κάνω μόνο κ μόνο για να δω πώς γίνεται να μπαλαντζάρει το πράγμα χωρίς να χάσει κανείς…
mr e. said:
Ενας κόμπος στο στομάχι μου, ένα δάκρυ στο μαγουλό μου, μια γροθιά στη σκέψη μου, μια ντροπή στον πολιτισμό μου, μια απελπισία στη συνείδησή μου, μια ΝΤΡΟΠΗ ! Μια απέραντη θλίψη γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Νοιώθω και ‘γω δούλος !….. ΝΤΡΟΠΗ ΝΤΡΟΠΗ ΝΤΡΟΠΗ…..
Кроткая said:
Meniek, λέει ακόμα έξυπνα ο ΛΑζόπουλος -και δεν το λέω ειρωνικά. Εγώ τα παίρνω όταν άνθρωποι με τέτοια μυαλά κάνουν μαλακίες.
Ρενάτα, άλλοι πάλι καθόλου δεν ντρέπονται.
Αμετανόητε, είναι μπόλικη η σαπίλα και ναι μεν βρομάει από το κεφάλι το ψάρι, αλλά εδώ ζέχνει ως κι η ουρά. Δεν ξέρω αν αυτοί που «έχουν παιδάκια» είναι χειρότεροι από κείνους που τους αφήνουν να λειτουργούν όπως λειτουργούν. Σε κάτι τέτοιες φάσεις, σκέφτομαι πως η φυσική εξόντωση «θα ήταν μια κάποια λύσις», αλλά δεν είναι γιατί η κατάσταση είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Και θα σου θυμίσω κάτι οικείο λέγοντας πως αυτό που χρειάζεται είναι η συνολική ανατροπή.
Πρασινοτάτη, με αυτή τη λογική, θα πρέπει να πεθάνεις της πείνας -αν και αρκετά συχνά ένα εμπάργκο αποδίδει καρπούς.
Ντόλυ, απολύτως!
Itelli, καταρχάς εδώ μέσα δεν παίρνουμε κανένα με τις πέτρες. ΑΚόμα κι όταν διαφωνούμε, διαφωνούμε σαν άνθρωποι, όχι σαν φασίστες! 🙂
Επί της ουσίας του σχολίου σου τώρα, εγώ συμφωνώ με αυτό που λες. Το να ανεβάσω εγώ ή αλλοι εκατό τέτοια ποστ δεν φέρνει καμία λύση και δεν κάνει τη ζωή όσων υποφέρουν έτσι καλύτερη. Απλώς γνωστοποιεί το πρόβλημα ή το υπενθυμίζει σε όσους το ξέρουν. Κι αυτό δεν φέρνει αποτέλεσμα, αφού ένα κλικ μετά το πρόβλημα έχει απλώς αποθηκευτεί στις cache σελίδες του διαδικτύου. Δεν τρέφω αυταπάτες, δεν κάνουμε καμιά επαναστασάρα εδώ ούτε καν μικρό αγώνα. Απλά διαδίδουμε πληροφορίες.
Όπως έλεγα και πιο πάνω, το πρόβλημα είναι συνολικό και μόνο τέτοια μπορεί να είναι η απάντηση.
Από την άλλη, είμαι από κείνους που πιστεύουν ότι και τα μικρά λιθαράκια έχουν την αξία τους: αν σωθεί έστω κι ένας άνθρωπος, είναι κέρδος κι αυτό για μένα. Μικρό, αλλά κέρδος.
Κι ο καθένας κάνει όσα μπορεί. από την θέση του. Άμα πχ διαδώσεις την πληροφορία, μπορεί αυτή να βρει ευήκοα αυτιά και κάποιος να αποφασίσει να αναλάβει μια δράση. Αν δημιουργηθεί ένας σύλλογος, μια οργάνωση που αγωνίζεται για τα θέματα αυτά, μπορεί να είναι μοχλός πίεσης για να παρθούν αποφάσεις βελτιωτικές. Αυτά δεν είναι λύσεις, αλλά είναι μικρά βήματα.
Προσωπικά, επί της ουσίας δεν είδα πουθενά μια συνολική και ολοκληρωτική λύση, γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή η κοινωνία και αυτό το σύστημα τρέφουν τέτοιους μηχανισμούς εκ των πραγμάτων.
Κι εσύ καλά έκανες και δε γύρισες στη Ρωσία από όπου ήρθες -και υποψιάζομαι πως έβαλες τα γυαλιά σε μπόλικο κόσμο.
Να’σαι καλά.
Mr.e, δεν είναι ντροπή; Δεν είναι σωστό να μην μένουμε αμέτοχοι;
Sophia said:
Αν κάνεις πρωί την διαδρομή Πύργος-Πάτρα, βλέπεις πως είναι στοιβαγμένοι στα αγροτικά, τα βράδια που γυρίζω πάρα πολλές φορές τους βλέπω στην Εθνική με τα ποδήλατα μέσα στη νύχτα, ή ακόμα χειρότερα πεζοί, να γυρίζουν από τα χωράφια, μέσα στα μαύρα σκοτάδια. Για να κυκλοφορούν τα αφεντικά τους με τα X5 και τα συναφή (γκρρρ…)… Είναι οι σκιές μέσα στη νύχτα, οι άνθρωποι χωρίς φωνή, οι βουβοί θεατές της δικής μας ζωής, οι άνθρωποι που τα όνειρά τους αποτελούνται από εφιάλτες, οι μοναδικοί άνθρωποι που διασχίζουν τρέχοντας την εθνική κρατώντας αγκαλιά από μια μικρή σακούλίτσα, σχεδόν στη μέση του πουθενά… Για έλα ρώτα εδώ να δεις πόσοι θεωρούν αυτή την κατάσταση τρελή μαγκιά…
Darthiir the Abban said:
Παραξενεύεσαι;
Γιατί κοροϊδευόμαστε;
Δεν υπάρχει «αυτοκρατορία» που χτίστηκε χωρίς να βασιστεί στο αίμα και την εκμετάλλευση, διαχρονικά και παγκόσμια…
faros said:
Κροτ, καλημέρα σου.
Στην τελική, με δυο λόγια, τα είπε όλα ο Darthiir the Abban!
αλεπού said:
Σοκαριστικό!
Speculoos said:
Σοκαρονται μονο οσοι δεν ειναι απο τα αγια χωματα της Ηλειας. Οι αυθαιρεσιες (καθε ειδους) ειναι τροπος ζωης τα τελευταια 20-25 χρονια (τουλαχιστον τοσα μπορω να θυμαμαι – αντε κροτ κι αλλα προσωπικα δεδομενα!)
Oι δε παραγκουπολεις δεν ειναι καθολου καινουριο φαινομενο και δεν περιοριζονται μονο στα ορια της Μανωλαδας. Πρωτα οι γυφτοι φυλαγαν τα μπαμπακια και τ’ αραποσιτι στη Λιμενα (sic) εχοντας οι ιδιοι 2-3 προβατα και απο τα μεσα του 90 και περα στις παραγκες μενουν διαφορων εθνοτητων ανθρωποι. (Λιμενα ονομαζεται απο τους ντοπιους η αποξηραμενη λιμνη της Αγουλινιτσας)
Στάθης said:
Καλημέρα
Μερικές eπισημάνσεις:
Από ένα πρώτο ψάξιμο στο Internet είδα ότι το θέμα:
1. Πρωτοαναφέρθηκε το 2006 στον Ριζοσπάστη
2. Την ίδια χρονιά έκανε καταγγελία ο τότε διοικητής της εκεί πυροσβεστικής η οποία κλήθηκε να σβήσει φωτιά σε καταυλισμό (κάτι ακούστηκε ότι μπήκε από τους εργοδότες….). Αποτέλεσμα? Θάψιμο της καταγγελίας του και μετάθεση του..
3. Από κουβέντα με δικηγόρα μάθαμε ότι δεν μπορεί να γίνει καταγγελία από απλό πολίτη γιατί δεν έχουμε έννομο συμφέρον (sic!!!)
4. Το θέμα θα μπορούσε να διερευνηθεί από τους τοπικούς βουλευτές (90% ΠΑΣΟΚ – ΝΔ στις εκλογές 2007) αλλά έχουνε πιό σοβαρά θέματα να λύσουν (καταγγελίες για πλαστογραφίες εγγράφων καί άλλα μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ)
5. Η μόνη ελπίδα είναι, πρός το παρόν και για μένα τουλάχιστον, η διάχυση της πληροφορίας μπάς και κάποια στιγμή αποκτηθεί η κρίσιμη μάζα για πιό δυναμικές παρεμβάσεις
Кроткая said:
Σοφία, ποιοι το θεωρούν μαγκιά; οι γεωκτήμονες; δεν εκπλήσσομαι…
Καμηλιέρη, σωστά, σωστά. Αλλά τώρα, ε, δεν είναι και αυτοκρατορία η ψωροκώσταινα… 🙂
Φάρε, λέει πολλά σωστά ο Καμηλιέρης, κι ας γκρινιάζει!
Αλεπούδιους, όσο και κοινό δυστυχώς.
Σπέκυ, δε νομίζω πάντως πως συμβαίνει μόνο στην Ηλεία. Σε όλες τις αγροτικές περιοχές πάνω κάτω, τα ίδια πρεπει να γίνονται, όχι;
(σημείωσα!)
Στάθη, καλώς όρισες. Δεν το ήξερα πως είχε αναφερθεί ο Ριζοσπάστης, αλλιώς δεν θα είχα κανένα πρόβλημα φυσικά να το αναφέρω. Υποθέτω πως τούτο το ρεπορτάζ είναι πιο φρέσκο πάντως. Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που αναφέρεις και συμφωνώ πολύ στο 5ο σημείο.
Όμως, απορία, γιατί δεν είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνω καλά. Λες «δεν μπορεί να γίνει καταγγελία από απλό πολίτη γιατί δεν έχουμε έννομο συμφέρον «. Δλδ καταγγελίες κάνουν μόνο όσοι έχουν έννομο συμφέρον; Άμα εγώ δω κάποιον να κλέβει τον γείτονά μου και το καταγγείλω, δεν θα με λάβουν υπόψη, επειδή «τι με κόφτει εμένα;». Πάμε καλά;
Στάθης said:
Кроткая, ο γυαλός μια χαρά είναι, εμείς αρμενίζουμε στραβά (και που να δείς η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσιά αυτού του τόπου)…
Υ.Γ1 Το ίδιο θέμα υπάρχει σε σημερινό «ρεπορτάζ» στον Ε.Τ (http://www.e-tipos.com/newsitem?id=31927)
Δύο, ενδιαφέρουσες κατά την γνώμη μου, επισημάνσεις:
1. Ο «reporter» δεν αναφέρει πουθενά τις πηγές και το πουλάει ώς «αποκαλυπτικό»
2. Η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πάλλη Πετραλιά «…ζήτησε απο τον αρμόδιο γραμματέα του υπουργείου να μεταβεί επί τόπου και να διερευνηθούν οι ευθύνες των αρμόδιων τοπικών ελεγκτικών αρχών». Ανατρίχιασα, το λιγώτερο. Το ότι ο Κουβέλης του ΣΥΡΙΖΑ είχε υποβάλλει ερώτηση στην Βουλή από 01/04 (http://www.ana-mpa.gr/anaweb/user/showprel?service=3&maindoc=6296107) πέρασε στο ντούκου, επίσης. Τα σχόλια δικά σας, το δικό μου δεν μπορεί παρά να είναι «…ουαί υμίν…» ή, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου «ε ρε βρεγμένη σανίδα που χρειάζεται»
Υ.Γ2 Sorry για το ‘σεντόνι», όπως και για το ότι ξέχασα στο προηγούενο σχόλιο μου, τα, πίστεψε με καθόλου τυπικά, θετικά σχόλια για το blog σου (το «αναγνώσματος περί» δούλεψε, πρέπει να ομολογήσω)
White Filly said:
Συγκλονιστικό…
mr e. said:
Αθλιοι και τρισάθλιοι όσοι εκμεταλλεύονται τη δυστυχία των εξαθλιωμένων της γής. Αθλιοι και τρισάθλιοι και στη γενική περιφρόνηση όσοι πλουτίζουν με τον ιδρώτα των άλλων. Αθλια και τρισάθλια τα Κράτη που δημιουργούν εξαθλιωμένους αλλά ακόμα περισσότερο άθλια και τρισάθλια αυτά που ανέχονται την εκμετάλλευση των εξαθλιωμένων χωρίς να κάνουν τίποτα.
Μακάρι να υπάρχει καθαρτήριο και κόλαση για όλους εκείνους που υποβίβασαν/υποβιβάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που έχασαν/χάνουν τη ψυχή τους στο βωμό της «ανάπτυξης», που λάτρεψαν τον «δαίμονα» που λέγεται χρήμα, που έστειλαν/στέλνουν τις αξίες στο απόσπασμα…
Χτες για να είμαι ειλικρινής είχα δει μόνο τις φωτογραφίες. Σήμερα διάβασα και το κείμενο. Σήμερα είμαι πολύ νευριασμένος. Σήμερα ντρέπομαι ακόμα πιο πολύ που ζω σε μια τέτοια κοινωνία….
Βάσκες said:
Μας χτυπάς αλύπητα με το ένα θέμα μετά το άλλο…
Ίωνας said:
Αντί σχολίου, παραπέμπω στο αληθινό πρωταπριλιάτικό μου ψέμα.
(αν θεωρείται spam, να σβηστεί)
N.Ago said:
Η Ελλάς, ούτε δουλεία έχει ούτε και ρατσισμό.
Ούτε καν μεταναστες! Η Ελλάς δεν έχει ξένους. Μόνο τη λέξη φιλοξενία ξέρει. Αλλά αυτή, δεν είναι για τους ξένους της. Όχι. Αυτή η λέξη, όσο ελληνική κι αν είναι, καλό είναι οι ξένοι της να μην τη μάθουν. Αν τη μάθουν, θα μάθουν και τις φράουλες. Και τα κρατητήρια. Και τα στρατόπεδα στη Πάτρα. Και στο Λαύριο. Αλλά όχι και τη φιλοξενία. Η Ελλάς, δεν έχει ξένους, δεν μπορείτε αυτό να το καταλάβετε; Κι αν έχει, κάντε κάτι να μην το ξέρει η ίδια. Δεν είναι ώρα για τέτοια.
Ίωνας said:
Ν.Αgo,
χωρίς να παραβλέπω τα υπαρκτά προβλήματα που έθεσες, νομίζω πως δεν πρέπει να κατοχυρώνονται ως μέρος μιας «νεοελληνικής ιδιαιτερότητας». Ζωντανό παράδειγμα είσαι κι εσύ: ήθελες, προσπάθησες, μπόρεσες. Προσοχή, δεν λέω «αφού υπάρχουν κι αλλού προβλήματα, μη μιλάς» ή «επί Χότζα, καλύτερα ήταν;».
Τα ίδια γίνονται παντού – στην επικάλυψη των ΜΜΕ διαφέρουμε. Όπως έγραψα και αλλού, στις ΗΠΑ 1 στους 100 είναι στη φυλακή, 1 στους 9 σιτίζεται με κουπόνια και 1 στους 6 δεν έχει ασφάλιση. Φυσικά, στις ετήσιες εκθέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι ΗΠΑ δεν γράφουν κάτι για τη χώρα τους. Έτσι, από το 1998 και μετά, αποφάσισε να καλύψει το κενό ενημέρωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις ΗΠΑ η… Κίνα.
http://en.wikipedia.org/wiki/Human_Rights_Record_of_the_United_States
Δες και το σύνδεσμο στο προηγούμενο σχόλιό μου.
N.Ago said:
Συμφωνούμε !
Кроткая said:
Στάθη, πάρα πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που αναφέρεις. Αλήθεια, ποιες να είναι οι πηγές του ΕΤ? Γιατί τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι του Ε πήγαν και είδαν -λένε.
Αυτού του τύπου οι παρεμβάσεις στη Βουλή περνάνε στα ψιλά, τώρα θα το μάθουμε;
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια (σπυ αρέσει κι εσένα ο Ντοστογιέφσκυ;) 🙂
Φοραδίτσα, 😐
Βάσκες, εγώ ή η πραγματικότητα;
Ίωνα, καλώς όρισες και φυσικά και δεν είναι σπαμ. Πολύ καλό το πρωταπριλιάτικο. Πικρό.
Nago, στην Ελλάδα μανούλα μου, την φιλοξενία την πουλάμε στους τουρίστες μαζί με μουζάκα και ούζο.
Ίωνα, σωστό το ότι συμβαίνουν παντού, αλλά έχω μια παρατήρηση. Η Ελλάδ αμας αφορά περισσότερο γιατί:
1. είναι η χώρα μας
2. πουλάει προφίλ «γκρηκ φιλοξένια», αλλά ειλικρινά από όση εμπειρία έχω, είμαστε από τους πιο καχύποπτους και κλειστούς λαούς που έχω δει. Και δεν το λέω μόνο σε σχέση με τους μετανάστες, αλλά και σε ό,τι αφορά στο πώς αντιμετωπίζουμε κάθε τι διαφορετικό και ξένο, από τους μετανάστες, ως τους κουτόφραγκους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Έλληνες του εξωτερικού φτιάχνουν τις μικρές τους ελληνικές παροικίες και τις κρατούν ερμητικά κλειστές και προς τους εκάστοτε ντόπιους, αλλά και προς τους άλλου ξένους. Τα ίδια κάνουν και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί, δλδ οι λαοί που θεωρητικά είναι οι πιο ανοιχτόκαρδοι. Αυτά αποτελούν προσωπική μου παρατήρηση, μετά από 6 χρόνια εκτός Ελλάδος.
Για το δεύτερο σκέλος, και ειδικά για τις ΗΠΑ και την Κίνα, καλύπτομαι απόλυτα από τα λεγόμενά σου -και πάω να δω το λινκ!
Nago, 🙂
Ίωνας said:
Кроткая,
ένα-ένα.
Αντιλαμβάνομαι τον ελληνισμό ως πολιτισμική έννοια. Αν κλειστώ στο όμαιμον και μερικές χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, αυτοκτονώ. Φυσικά, αυτά δεν έχουν σχέση με τον ψευδεπίγραφο «κοσμοπολιτισμό» που επικαλούνται διάφοροι πολιτικάντηδες, αλλά μ’ ένα διαφορετικό πλέγμα σχέσεων· εν τέλει, μια άλλη κοινωνία προσώπων.
Είναι απλό να κάνουμε δυο-τρία μερεμετάκια, ώστε να καλύψουμε τις ατέλειές μας. Αλλά, είναι απείρως δυσκολότερο ν’ αλλάξουμε ριζικά.
Και αυτό μας φέρνει στο δεύτερο σκέλος…
Έχουμε πλούσια γλώσσα, όμως τίποτε δε μπορεί να πλησιάσει τον ορισμό του Χατζιδάκι για τον Τουρισμό: είναι «η ευμάρεια της εθνικής πορνείας».
Με τον ορισμό που προηγήθηκε κατά νου, δεν είναι δύσκολο ν’ αντιληφθούμε γιατί ο τουρίστας αντιμετωπίζεται ως όρθιο ευρώ. Δεν είναι φυλετικό το ζήτημα, αλλά κοινωνικό. Παγκόσμιο. It’s all about the money, που λένε και στο Κορακοχώρι.
(Μη με αναγκάσεις να γράψω π.χ. για την κουτοπονηριά των Τούρκων και την υποκρισία των Άγγλων – πάντα στον τομέα των σχέσεων με τους «ξένους», μετανάστες ή τουρίστες.)
Για τις παροικίες, θα συμφωνήσω: η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει κάποιος στην Ελλάδα ως gastarbeiter, είναι ν’ αναποφεύγει τη συναναστροφή με ομοεθνείς του.
(Rule of thumb – σπανίως υπάρχουν εξαιρέσεις.)
Allu Fun Marx said:
Βαδίζουμε ολοταχώς προς τέτοιες κοινωνικές δομές που ο καπιταλισμός θα θυμίζει όλο και πιο πολύ δουλοπαροικία.
Και αν νομίζετε ότι αυτό αφορά μόνο τους ξένους, γελιέστε. Οι ενοικιάσεις εργαζομένων από εταιρία σε εταιρία τι είναι αν δεν είναι δουλεμπόριο με τις ευλογίες της κυβέρνησης ;
Για πατήστε το link να διαβάσετε τι γράφει εκεί…
Ίωνας said:
(ωχ, μπλέχτηκαν δύο «να» προηγουμένως και γεννήθηκε το «αναποφεύγει»)
Allu Fun Marx,
να δω το 134 του ΟΤΕ στην Ινδία και ΤΙ στον κόσμο! Birdy num-num.
(hint: BT)
Πόντος και Αριστερά said:
ΕΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
——————————————————
Καρλ Μαρξ
ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ν’ ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά και να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή
μεταχείριση των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας. Οι εργοδότες κοίταξαν πώς θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες απ’ το Βέλγιο, τη Γαλλία ή την Ελβετία.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε’ αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και ν’ ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών. Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας απ’ τη Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%. Την ίδια στιγμή όμως μυστικά έστειλαν στη Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά απ’ τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου, και να τους φέρουν στο Εδιμβούργο. Η Πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί.
Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στη Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας.
Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό θα έχει αναπόφευκτα τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Και αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στη Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι απ’ τους εργάτες των άλλων εθνών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αυτοί οι ίδιοι οι νεο-εισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν σύντομα στο επίπεδο ενός παρία.
Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες ν’ αποδείξουν στους εργάτες των υπολοίπων χωρών ότι κι αυτοί, όπως οι αδελφοί τους στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πώς να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν υποτακτικά όργανα του κεφαλαίου στον αγώνα του ενάντια στην εργατική τάξη.
Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών
Καρλ Μαρξ, Λονδίνο, 4 Μαίου 1866
———————————–
Από το Βιβλίο Πρακτικών του Γενικού Συμβουλίου της Α’ Διεθνούς
Πόντος και Αριστερά said:
—————————————————————————————————
Κάποιες σχετικές με το παραπάνω κείμενο πληροφορίες
—————————————————————————————————
Στις 3 Μαίου 1866, ο Μαρξ έλαβε από την Επιτροπή των Γερμανών Ραφτεργατών του Λονδίνου, υλικό σχετικά με Γερμανούς ειδικευ μένους ράφτες που χρησιμοποιούνταν ως απεργοσπάστες από Ολλανδούς και Βρετανούς εργοδότες.
Στις 4 Μαίου, έγραψε το κομμάτι “Μια Προειδοποίηση” και το έστειλε στον Λήμπκνεχτ, εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής, για να δημοσιευθεί σε Γερμανικές εφημερίδες.
Ο Μαρξ, κατόπιν οδηγίας του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς, έγραψε αυτή την έκκληση σε σχέση με την εισαγωγή Γερμανών και Δανών ραφτεργατών στη Σκωτία, εισαγωγή που είχε σκοπό τη χρησιμοποίησή τους ως απεργοσπαστών. Αυτό το θέμα συζητήθηκε στη συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς την 1 Μαίου 1866. Ο Φρίντριχ Λέσνερ ενημέρωσε στη συνεδρίαση ότι και οι Λονδρέζοι βιομήχανοι σκόπευαν επίσης να καταφύγουν στην εισαγωγή Γερμανών εργατών. Γι’ αυτό το σκοπό, οι Γερμανοί ραφτεργάτες που ζούσαν στο Λονδίνο σχημάτισαν μια επιτροπή με επικεφαλής τους Λέσνερ και
Χάουφε και αποφάσισαν να δράσουν από κοινού με το Συμβούλιο της Διεθνούς, με σκοπό να ματαιώσουν τα σχέδια των βιομηχάνων και των πρακτόρων τους στηΓερμανία. Το Κεντρικό Συμβούλιο έστειλε δύο αντιπροσώπους στο Εδιμβούργο, οι οποίοι και έπεισαν τους νεοφερμένους εργάτες ν’ ακυρώσουν τα συμβόλαιά τους και να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Κατόπιν αιτήματος του Μαρξ, ο Λέσνερ και ο Χάουφε τον ενημέρωσαν στις 3 Μαίου με λεπτομέρειες για τα όσα συνέβησαν στο Εδιμβούργο.
Η “Προειδοποίηση” που γράφτηκε απ’ τον Μαρξ στις 4 Μαίου δημοσιεύθηκε σε διάφορες γερμανικές εφημερίδες.
Τόσο τα πρόχειρα όσο και τα διορθωμένα χειρόγραφα αυτού του ντοκουμέντου έχουν σωθεί.
Την ίδια περίοδο, ο Λέσνερ και ο Χάουφε δημοσίευσαν μια ανακοίνωση σχετικά με τους σκοπούς και τα καθήκοντα της Επιτροπής των Γερμανών Ραφτεργατών του Λονδίνου και περιελάμβανε μια έκκληση προς τους Γερμανούς εργάτες του Λονδίνου να συγκεντρώσουν χρήματα. Τον lούλιο του 1866, η Επιτροπή δημοσίευσε μια δεύτερη ανακοίνωση, επίσης υπογεγραμμένη απ’ τους Λέσνερ και Χάουφε, που απευθυνόταν στους ραφτεργάτες της Γερμανίας.
Кроткая said:
Ίωνα, θα συμφωνήσω 100% σε όσα λες. Η αίρεση είναι πως μιλούσαμε για άλλο πράγμα. Εγώ μιλούσα για αυτό που ισχύει στην πράξη, εσύ μιλάς για τις περγαμηνές μας (δεν τον χρησιμοποιώ ειρωνικά τον όρο) οι οποίες είναι πλούσιες και τις οποίες συνήθως οι ενοέλληνε ςδυστυχώς δεν γνωρίζουν καν.
Όσο για την κατακλείδα, εδώ να δεις πόσο συμφωνώ! Αν και, ομολογώ πως έχω πετύχει 2-3 εξαιρέσεις -που επιβεβαιώνουν τον κανόνα…
ΑΦΜ, απολύτως. Σημειώνω πως το ευρωδημόσιο εφαρμόζει ήδη την τακτική αυτή -προς το παρόν για τις περιπτώσεις αντικατάστασης εγγύων ή ασθενών, αλλά και για περιπτώσεις που δνε βρίσκεται αλλιώς υπάλληλος. ΚΙ όσα εφαρμόζει το ευρωδημόσιο, δεν αργούν να εφαρμοστούν και στα κατά τόπους δημόσια και ιδιωτικά.
Ίωνα, καλομελέτα κι έρχεται.
Π&Α, ευχαριστώ για την προσθήκη -ζωντναή βιβιλοθήκη είστε πια! Είναι μια πολύ διδακτική ιστορία που υποδεικνύει και την απάντηση… 🙂
Ίωνας said:
Кроткая,
κι όμως, δεν είναι άλλο πράγμα. Πολιτισμός δεν είναι τα… «πολιτιστικά», ούτε κάποια σημαντικά πράγματα που έγιναν στο παρελθόν και σήμερα αποτελούν το προγονικό μας άλλοθι. Πολιτισμός είναι η καθημερινή μας στάση.
Είναι θέμα ερμηνείας 😉
(Για το… οφσορικό ζήτημα: αν ακούσω Ινδό να μιλάει με γιαγιά για το αυξημένο πάγιο, θα βάλω το πουκάμισο με τα συγκοινωνούντα μανίκια.)
Кроткая said:
Το ίδιο ακριβώς λέμε Ίωνα. Ακριβώς το ίδιο. Πολιτισμός είναι η καθημερινή μας στάση ζωής και εκεί έχουμε τρομερό έλλειμμα στην Ελλάδα, ενώ σε περγαμηνές έχουμε πλεόνασμα. Ειδικά του παρελθόντος.
Δεν είναι απαραίτητο να διαφωνούμε. Μπορεί και να συμφωνούμε, όπερ συμβαίνει εν προκειμένω.
Ίωνας said:
Δεν είναι απαραίτητο να διαφωνούμε;
Σκάνδαλο! 🙂
Кроткая said:
αίσχος! ντροπή! όνειδος! φρίκη!
😛
Herr K. said:
Кроткая, χρήσιμη η ανταπόκριση από την αγαπημένη μας Μπανανία. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι πιο άγριοι εκμεταλλευτές μπορεί να σε φιλοξενήσουν, να σε κεράσουν και να σε κάνουν να αισθανθείς άνετα στο καφενείο, όπως περιγράφει η δημοσιογράφος. Μού ‘τυχε πρόσφτα σ’εστιατόριο: ο σούπερ κουλ ιδιοκτήτης (αστειάκια, επικοινωνιακός κτλ) βρίζει σκαιότατα, το επόμενο λεπτο, το γκαρσόνι του.
Αυτοί θα αγοράσουν και το ρατσισμό που πουλάνε τα μμε – χωρίς αυτούς τα κανάλια «δεν θάχαν ούτε το φως τους να πληρώσουν»
Кроткая said:
Αγαπητέ μου κύριε Κόυνερ, καλώς ορίσατε, είμαι παιδιώθεν θαυμάστριά σας!
έχτε απόλυτο δίκιο φυσικά -και κάπως πρέπει να ζήσει κι ο κύριος Πρετεντέρης, δεν συμφωνείτε; 🙂
(καταπληκτικό το μπλογκάκι σου!)
Herr K. said:
Ευχαριστώ Кроткая. Προς το παρόν το δουλεύω μόνος – το μπλογκ – έτσι όμως και πιάσω την καλή, θα βάλω εργάτες απ’ το Μπαγκλαντές να το γράφουν (βεβιασμένο χαμόγελο)
Кроткая said:
Αξιότιμε κύριε Κ., τότε θα μπω κι εγώ στη δουλεψή σας! θα σας φτιάχνω καφέδες! 🙂
ritsmas said:
Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ έχει χαλάσει κόσμο. τρέχουν και δεν φτάνουν.Μανωλάδα λένε και κρύβονται…. Εντάξει, ειναι ένα κανονικό κομμάτι της ελληνικής επαρχίας και αυτό. Τις προάλλες αντιμετωπίσαμε το ίδιο θέμα στην Αρτα. Μετανάστες που εργαζονταν σε κατι χοιροστάσια δεν είχαν πού να κοιμηθούν τα βράδια και επειδή ηταν παρανομοι και σκιάζονταν, οπως μας ειπαν οι χωρικοι, κρυβονταν τις νύχτες κατω από τα γεφύρια χωρις σκεπάσματα, χωρίς τίποτα. Τους εντοπίσαμε, ειδοποιησαμε το υγειονομικό, βρηκαμε τους εργοδότες τους και ως που να φτάσουν οι ανθρωποι του υγειονομικου απο Θεσσαλονίκη, ειχαν φύγει, γιατί ηταν παρανομοι οι καημένοι. στο μεταξύ μαζεψαμε ρουχα για να τους στείλουμε, αλλά δεν ξέρω τί εγινε, γιατί δεν μπόρεσαν οι άνθρωποι μας να τους εντοπίσουν…Ισως τωρα να μαζεύουν φράουλες στη Μανωλάδα…. Ωραίο χωριο, καθαρό, κουκλί….
Кроткая said:
ε, λογικό δεν ήταν να φύγουν, αφού θα κατεύθαναν οι αρχές; Σιγά μη δεν ήταν παράνομοι…
Πολλές οι Μανωλάδες…
Myshkin vs Raskolnikov said:
Τα σταφύλια της οργής. Ή οι φράουλες αν προτιμάτε.
Кроткая said:
Ρασκόλνικοφ, έτσι, έτσι ακριβώς…
ritsmas said:
Καλός ο Myshkin…..Κυκλοφορεί τελευταία κι ενα βιβλίο με τις φράουλες. Σκεφτηκα να το αγοράσω και να το δεσω με το θέμα, αλλά είπα, ασε καλύτερα, γιατί θα το χοντρυνουμε κι άλλο.
Кроткая said:
Για πες λίγα παραπάνω για το βιβλίο παρ’όλα αυτά…
ritsmas said:
«Φράουλες και αίμα» | Κούνεν Τζέιμς Σάιμον, ο τίτλος του βιβλίου που προανέφερα…Δεν εχει σχεση με τη δουλεία, αλλά ο συνειρμός ήταν φοβερός στο μυαλό μου όταν το ειδα στο Fnac προ ωρών.
Кроткая said:
Α, οκ, καταλαβα σε τι αναφέρεσαι, παρανόησις! Ευχαριστώ πάντως!
ΠΙΚΟΣ ΑΠΙΚΟΣ said:
Έτοιμη η ΙΣΤΟΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ, μαζί με ένα ολοκαίνουριο τσάμικο…
Кроткая said:
Πίκο, σας λατρεύω και σπεύδω!!
(και το σαλαμάκι; -ξέρω, είμαι άπληστη!!)
Παράθεμα: panem et circenses « Кроткая