Ο Βασίλης Νικολαΐδης είναι τραγουδοποιός. Εργάζεται ως δικηγόρος. Πρωτοεμφανίστηκε στην ευρύτερη ελληνική μουσική σκηνή, το 1981 στους Αγώνες Τραγουδιού που διοργάνωσε ο Μάνος Χατζιδάκις. Τα τραγούδια του «Οδός Σανταρόζα» και «Δωμάτιο Χρωματιστό» ξεχώρισαν και βραβεύθηκαν.Έχει κυκλοφορήσει προσωπικούς δίσκους (μουσική, στίχοι και ερμηνεία). Συμμετείχε επίσης στιχουργικά και ερμηνευτικά σε δίσκους των «Χάνομαι γιατί Ρεμβάζω». Έγραψε τους στίχους του δίσκου «Το νησί των λωτοφάγων» (1990) σε μουσική του Στάμου Σέμση και ερμηνεία της Έλλης Πασπαλά.Πήγε στην Ρουάντα ως εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. Κατέγραψε τα όσα έζησε εκεί στο βιβλίο του «Μπαζουνγκού, ένα οδοιπορικό στη Ρουάντα (Μάρτιος-Ιούνιος 1995)».
Προσωπική δισκογραφία
- Οδός Σανταρόζα (Μάης 1982, Minos)
- Ελλάς (Απρίλης 1984, Minos)
- Η νύχτα ήταν πάλι κάπου αλλού (Νοέμβριος 1989, Σείριος)
- Ατασθαλίες (1993, Lyra)
Αυτά μας λέει η Wiki. O Πίκος Απίκος μας λέει και αυτά, πιο ειδικά για το παρακάτω αγαπημένο τραγούδι (στο λινκ μπορείτε και να το ακούσετε, με τη φωνή του Πίκου -εικάζω, γιατί δεν είναι η φωνή του Νικολαΐδη):
Οδός Σανταρόζα
Δεν είν’ από επάγγελμα, δεν είν’ αυτός ο λόγος
Που πάω και στριμώχνομαι στο κακουργοδικείο
Δεν είμαι κάνας διάσημος δα ποινικολόγος
Καλά – καλά δεν πρόλαβα να πάρω και πτυχίο.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ τρέχω στην κάθε δίκη
Κι η τρίχα μου σηκώνεται στη θέα του φονιά
Όχι από λύπη ή ανθρωπιά μα με γεμίζει φρίκη
Και σπρώχνω ψιθυρίζοντας «μια θέση ρε παιδιά !»
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
που γουστάρει πτώματα και δικηγόρου πρόζα
Να σου πω που βρίσκεται Σταδίου και γωνιά
Εκείνο το ερείπιο της οδού Σανταρόζα
Με συγκινούν οι συγγενείς που κλαίνε στους διαδρόμους
Κι η αδρεναλίνη μ’ανεβάζει τους σφυγμούς
Σα βλέπω αυτόν τον άθλιο κοντά στους αστυνόμους
Να σπαρταράει σαν ψάρι απ’τους λυγμούς !
Μου φαίνεται όμως κάποτε η μέρα πως θα ‘ρθεί
Που θ’απονεμηθεί στον κόσμο η Θεία Δίκη
Εμένα θα δικάζουνε, Πολιτική Αγωγή
Θα είναι όσοι κοίταζα με φρίκη
Οι λωποδύτες, μαστροποί, προπάντων οι φονιάδες
θα τρέχουν συνωθούμενοι όλοι για να με δουν »
Αυτός όταν μας δίκαζαν μας έφτιαχνε καντάδες »
και δαχτυλοδειχτούμενο θα με περιφρονούν.
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
Και κομμάτι διαστροφή στο σάπιο σου κρανίο
Να σου κρατήσω ρεζερβέ κι εσένα μια γωνιά
Να δεις τα όσα γίνονται στο Κακουργοδικείο.
Ο Νικολαΐδης, όμως έχει γράψει άλλο ένα αγαπημένο τραγουδάκι, το εξής:
Η ιστορία της Μαρίας
Σαν πρώιμο σταφύλι η Μαρία
πριν πατήσει ακόμα καν τα δέκα τρία
τους άντρες έκανε τυφλά να την ποθούν,
σαν τα μυγάκια που πετούν γύρω απ’τη φλόγα
όταν αντίκριζαν την ροδαλή της ρώγα
γύρω της τρέχανε για να τσουρουφλιστούν.
Κατεβαίνει απ’το χωρίο της στην Αθήνα
Γερμανοί παντού και λύσσαξε στην πείνα
-τι άλλο θα βρω για να σας πω ένα παραμύθι;-
λόγω πείνας της αμβλύνθηκαν τα ήθη
στην Αθήνα της Μαρίας η ομορφιά
ξεπουλήθηκε στη μαύρη αγορά
ένας δοσίλογος την έχει ερωτευτεί
κι αυτή του δίνεται χωρίς να το σκεφτεί.
Μία μέρα ένας άντρας την πλευρίζει
«Κακοκοίρα μου» στ’αυτί της ψιθυρίζει
«Μ’αυτόν που είσαι το κεφάλι σου θα φας,
γυρεύοντας, κοπέλα μου, το πας».
Σηκώθηκε ένα βράδυ απ’το κρεβάτι
«Προς νερού μου», λέει «πάω» στο συνεργάτη.
Βιαζότανε αυτός να την πηδήσει
μα τον πείθει πως αμέσως θα γυρίσει.
Από κάτω περιμέναν οπλισμένοι
δυο της ΟΠΛΑ και στο Κόμμα οργανωμένοι
τους ανοίγει, ανεβαίνουνε επάνω
και σκοτώνουν στο κρεβάτι το ρουφιάνο.
Φχαριστήθηκε ο κοσμάκης, κι η Μαρία
Άστε ντούε βγήκε στην παρανομία
μα την ψάχνανε παντού οι Γερμανοί.
Φεύγει εκείνη στο βουνό, για να κρυφτεί.
Με αντάρτες στο βουνό κάνει παρέα.
Γνωρίζει κάποιον ονόματι Αντρέα.
Τα γένια του μυρίζανε θυμάρι,
μαυροσκούφης ήτανε του Άρη.
Της υπόσχεται, μόλις λευτερωθούνε,
με το καλό θα ήθελε να παντρευτούνε.
Εδώ μπαίναν στην Αθήνα οι Εγγλέζοι,
δός του εκείνος για παντρειά να την πιέζει.
Κάποιος βρέθηκε να την διαφωτίσει,
ο Φώτης και τα μάτια της ν’ανοίξει.
Ο Αντρέας ήταν, λέει, τροτσκιστής,
«γι’αυτό δεν πρέπει να τον ξαναδείς».
Του χώσανε, λοιπόν, μία παγίδα,
του αντάρτη, κι αν τον είδατε, τον είδα.
Πάει τον έφαγε το μαύρο το σκοτάδι
κατά διαταγήν του Ζαχαριάδη.
Και μια νύχτα σκοτεινή πάνω στο Γράμμο,
ο Φώτης τη ζήτησε σε γάμο.
Ο Φώτης βρέθηκε μετά στη Βουλγαρία
κι αυτή να σέρνεται μες στα στρατοδικεία.
Ο Επίτροπος ζητά την εσχάτη των ποινών
μα επεμβαίνει ευτυχώς κάποιος γιος εφοπλιστών.
Την είχε δει σε μιαν εφημερίδα.
«Την ερωτεύτηκα, μπαμπά» του λέει «μόλις την είδα.
Κι όταν σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη,
στη Μητρόπολη γινήκανε οι γάμοι,
ο φάκελός της σαν σκιά εξαφανίστηκε,
σε κολυμπήθρα εθνική ξαναβαφτίστηκε.
Από τότε κολυμπάει στα πλούτη μέσα,
η Μαρία είναι τώρα ναυρχέσσα.
Έχουν δίκιο της ζωής οι βετεράνοι:
Στόλους σέρνει, άμα θέλει, το φουστάνι
Έχουν δίκιο όταν λένε οι παλιοί:
Στόλους σέρνει, άμα θέλει,….
(δε λέμε βρομόλογα εδώ μέσα! 🙂 )
Το πρώτο, το έχω συχνά αφιερώσει στους δικηγόρους φίλους μου. 🙂
Και τα δύο τα βρίσκω πανέξυπνα.
Πού να βρίσκεται άραγε ο Νικολαΐδης και γιατί δεν τραγουδάει πια;
UPDATE
Εδώ μπορείτε να βρείτε ένα οδοιπορικό για την αποστολή στη Ρουάντα, γραμμένο από τον ίδιο.
Κατόπιν καθολικής απαιτήσεως του κοινού (!), ιδού και έτερο αγαπημένο τραγουδάκι του Βασίλη Νικολαΐδη:
Χάρη στην Όλυφ, εδώ μπορείτε να δείτε την καινούρια εκτέλεση, αλλά καμία σχέση με την πρωτότυπη. Συνεχίζουμε τις έρευνές μας, πάντως!
Το σαλάμι
Μ’ άφησες μόνο, ο διάολος να πάρει τη μοίρα μου
θα σ’ είχα σφάξει αν ήταν του χαρακτήρα μου
Μ’ ένα σαλάμι αφημένο καιρό στο ψυγείο
είπα λοιπόν κι εγώ να σου κάνω ένα αστείο
Και πήρα τους μπάτσους αμέσως και του τηλεφώνησα
και παγωμένα τους είπα πως σε δολοφόνησα
στην μηχανή του κιμά είπα σ’ είχα λιανίσει
και ένα σαλάμι με σένα πως είχα γεμίσει
Και ήρθαν στο σπίτι αμέσως για να με πιάσουνε
και στα μπαλκόνια βγήκανε για να δικάσουνε
Πω πω να δεις το αίμα του πλήθους παγώνει
μ’ ένα σαλάμι που παίρνουνε σ’ ένα σεντόνι
Και πλάκα να δεις να γράφει ο τύπος διάφορα
και ν’ απορώ κοίτα ρε πως τα κατάφερα
για να σε κάνω κοντά μου ξανά να γυρίσεις
στ’ αλλαντικά να κοπούν εντελώς οι πωλήσεις
Και πλάκες επίσης γινήκαν στην αναπαράσταση
που μου τη βαράει κι αρχίζω κι εγώ την παράσταση
τους δείχνω να φέτες κόβω απ’ το σαλαμάκι
και τους ρωτάω αν έχει κανένα ουζάκι
Που λες τους την δίνει να θέλουνε να με λιντσάρουνε
και για μια πλάκα την κεφαλή να μου πάρουνε
Κάπου εδώ μωρό μου τα αστεία τελειώνουν
προφυλακιστέο με βγάζουν και μέσα με χώνουν
Και λέω την αλήθεια και τώρα πια δεν με πιστεύουνε
τρελοί και γιατροί μες’ το Δαφνί μ’ αποφεύγουνε
και περιμένω μωρό μου να ‘ρθείς να τους πεις }
πως είσαι καλά δεν είσαι σαλάμι και ζεις }
Кроткая 
Μια φορά να μπω σε αυτό το βλογ και να διαβάσω κάτι που ξέρω, καημό το’χω.
Φιλάκια!!
😆
παιδί μου εσύ τότε δεν είχες καν γεννηθεί!
(πότε πρόλαβες?)
Ολοκληρώνοντας την τριλογία των δημοσιεύσεών μου (!!!) πάει σχεδόν μια δεκαετία από τότε που έλιωνα την «ιστορία της Μαρίας» (από ένα cd με ζωντανές ηχογραφήσεις του νεοσύστατου Μελωδία -ίσως και του 902). Ήταν μάλιστα και ένα από τα τραγούδια που με συντρόφευαν κατά την εγκατάστασή μου στο Βέλγιο. Το άλλο πασίγνωστο τραγούδι του Νικολαϊδη είναι φυσικά το «μ’ άφησες μόνο, ο διάολος να πάρει τη μοίρα μου κτλ κτλ».
Η Σανταρόζα είναι και το πρώτο πρώτο τραγούδι που είπε στου «Μουσικούς Αγώνες». Για την ιστορία, δύο Αγώνες διοργανώθηκαν και πήραν μέρος πολλοί και διάφοροι, από τον Γερμανό, τον Λέκκα και την Τσανακλίδου μέχρι τους φρεσκότατους Νικολαϊδη, Κρίστη Στασινοπούλου -μετά τη Λιλιπούπολη και πριν τη Eurovision-, Θ. Παπακωνσταντίνου -που τότε έγραφε μόνο για ζώα, χελώνες και γάτους- και τους Κατσιμιχαίους -όπου τραγούδησε ο Πάνος ένα τραγούδι στο οποίο λέγεται Χάρης και μιλάει για τον…Ζιώγαλα.
Αυτά και συγγνώμη για τον πολύτιμο χώρο σας (τρία στη σειρά δεν πρέπει να έχω ξανακάνει!)
Α, επίσης να φτιάξετε τα λινκς σας. Σε μένα τουλάχιστον δε δουλεύουν!
krot μου με έχεις αφήσει άφωνη!!! Από πριν σπάω το κεφάλι μου που ξέρω τη μελωδία του Σανταρόζα…. Το άκουγε ο μπαμπάς μου όταν ήμουν μικρή (5-6 χρονών, το δωμάτιό μου ήταν παράλληλα και γραφείο του μπαμπά)!!! Μπράβο βρε κροτούλα μου!!! ❤
που τον θυμηθηκες αυτον;
αρχισαν οι ανασκαφες στη σανταροζα και τον βρηκαν; 😀
καλος , δεν λεω, αλλα οι χανομαι γιατι ρεμβαζω που ανεφερες παρα πολυυυ καλυτεροι!!!
Πολύ όμορφο τραγούδι.:-)
Το πρώτο γνώριμο πολύ!Με γύρισες πίσω πολλά χρόνια! 🙂
Συγγνώμη για την παρέμβαση αλλά έχω όρεξη για λίγη σπαστική γκρίνια. Στους στίχους της Μαρίας έχεις ένα λάθος.
Δεν είναι «δυο της όπλα» αλλά «δυο της ΟΠΛΑ» (έχει διαφορά) και το κόμμα με «Κ» κεφαλαίο παρακαλώ! :p
και μην ξεχνάμε το καλυτερότερο όλων του Νικολαΐδη: ΤΟ ΣΑΛΑΜΙ!
Γειά χαρα! Κατα καιρούς αναρωτιόμουν το ίδιο: που να βρίσκεται ο Βασίλης Νικολαίδης, να τον ρουφηξε η μαυρη τρυπα της δικηγορίας άραγε κ.λ.π. κ.λ.π. Πολύ χαίρομαι που μάς φέρνεις νέα του -άκου Ρουάντα….,
Κι εγώ όπως η Νινα καραλάτρης του «Σαλάμι» (παρότι η Μαρια ιστοριοκοινονιολογικώς συνοψιζει το συνολο της μεταπολεμικής ελληνικής ιστορίας) …..
Το Σαλάμι αν δεν κάνω λάθος έχει ξανα κυκλοφορήσει τώρα τελευταία διασκευασμένο. «Το ερείπιο της οδού Σανταρόζα» είναι από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια της εποής αυτής διότι ισορροπώντας ανάμεσα στη νοσταλγική μουσική και τους πραγματιστικούς στίχους βρίσκεται στο μεταίχμιο της αλλαγής μιας εποχής.
Ελπίζω μόνο ο Νικολαϊδης να έχει αντισταθεί και να μην έχει γίνει ένας από αυτούς τους δικηγόρους που σατυρίζει. Θα δώσει δύναμη και σε μας τους υπόλοιπους (κι ας μην είμαστε δικηγόροι)
Πολύ καλός ο Νικολαϊδης! Και οι στίχοι του για το «Νησί των Λωτογάφων» ήταν εξαιρετικοί.
Η πρόσφατη εκτέλεση στο ‘Σαλάμι» είναι του Πάνου Μουζουράκη.
Σπέκυ, όντως, πώς λησμόνησ ατο «Σαλαμάκι»! («….πως είσαι καλά, δνε είσαι σαλάμι και ζεις!!!!»), Θα πάω να το ψάξω κι αυτό!
Κατά τα λοιπά, κρύβετε λόγια, μαρτυράτε την ηλικία σας. Έχετε ήδη προδώσει την πολιτική σας τοποθέτηση, οπότε κατέχω πλέον μπόλικα προσωπικά δεδομένα!Το cd είναι του Μελωδία και λέγεται «Μαθήματα πατριδογνωσίας». Έχει και μια ζωντανή εκτέλεση του «Βγαίνουμε από το τούνελ» πολύ καλή, λίγο λάτιν!
Και τώρα, θέλω να ρωτήσω, γιατί έχω πάθει σοκ: έχει πάει η Στασινοπούλου στη Eurovision ή παρερμήνευσα κάτι;;;
Τα τυπογραφικά θα τα διορθώσουμε, μάλιστα, με κεφαλαίο το Κόμμα (εξακολουθείτε να «δίνετε» τον ευατό σας στεγνά, χα χα χα!)
Να σχολιάζετε όσο θέλετε, και να πιάνετε όσο χώρο θέλετε, νοίκι πάντως δε θα σας ζητήσουμε! 🙂
Θα κοιτάξω τα λινκς, πριν να το ανεβάσω δούλευαν, αλλά τη wp την έχει πιάσει το γλυκύ της αυτές τις μέρες.
Λαχανίδι, ο μπαμπάς σου έχει πολύ καλό γούστο στη μουσική!
Μούργε, αν σου πω με τι συνειρμό τον θυμήθηκα, δνε θα με πιστεψεις! Διάβαζα χτες ξανά τα «Γράμματα στο γιο μού» της Έλλης Παππά. Κάποια στιγμή κάνει αναφορά στον Μπάτση που είχε μιλήσει στην Ασφάλεια. Από κει, σκέφτηκα τους δηλωσίες, με πιάσαν τα υπαρξιακά μου και μετά θυμήθηκα την Ιστορία της Μαρίας που είχα να την ακούσει πέντε έξι χρόνια. Οκ, ξέρω, δεν πάω καλά.
Οι «Χάνομαι γιατί ρεμβάζω» μου αρέσουν λιγότερο.
Γεράσιμε, ποιο από τα δύο; Ή και τα δύο;
Ντόλυ, ναι, ναι, το Σαλάμι, το είπε και ο Σπέκυ!!
Όλυφ, καλώς ορίσατε, τι ωραίο nickname είναι αυτό! Πολύ σουξέ το Σαλάμι τελικά! Η Μαρία, χμ, ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας θα έλεγα μάλλον…
Ελκυστά, καλώς ορίσατε και εσείς! Έχω βάσιμες υποψίες πως η εξαφάνιση του Νικολαΐδη από τη μουσική σκηνή υποδηλώνει πως μάλλον έχει αντισταθεί. Γιατί η μουσική σκηνή εσχάτως είναι να τραβάς τα μαλλιά σου…
Αεροζόλ, δεν τα ξέρω όλα τα τραγούδια από τους Λωτοφάγους, αλλά όσα έχω ακούσει, ναι, είναι πολύ καλά. (να τα ψάξω κι αυτά, αν και αυτά μάλλον θα είναι πιο εύκολο να βρεθούν!).
To πρώτο, το άλλο δεν το άκουσα…κοιτάζοντας κάποια νικς μου ‘φτιαξε η διάθεση: ‘λαχανίδι’, ‘μούργε’..:-)
Γεράσιμε, 😆 😆 😆 😆
Μπράβο και πάλι μπράβο φίλη και γειτόνισσα. Λοιπόν στην οδό Σανταρόζα που έχεις ανεβάσει είναι πράγματι η φωνή του Νικολαϊδη. Και πολύ σωστά θυμάται ο Speculoos πόσοι και ποιοί είχαν σκάσει μύτη σε εκείνους τους μουσικούς αγώνες. Ο Νικολαϊδης ήταν πραγματικά πολύ πολύ ωραίος, μάλιστα κάποιοι είχαν σπεύσει να τον χαρακτηρίσουν ως τον Έλληνα Μπρασένς.
Από τα τραγούδια του προτιμούσα και προτιμώ ακόμη το «Δωμάτιο Χρωματιστό». Ακόμα με πιάνει κάτι όταν το ακούω.
Τον είδα live μια και μοναδική φορά. Ήταν αρχές δεκαετίας του 1990 (αν θυμάμαι καλά), στη Θεσσαλονίκη, κι έπαιζε σε έναν πολύ μικρό χώρο στην Κορομηλά. Ήταν γλυκύτατος και δεν έχανε με τίποτα το χιούμορ του. Έπαιξε μιάμιση ώρα για τους (χωρίς υπερβολή) έξι-εφτά ανθρώπους που είχαμε μαζευτεί όλοι κι όλοι για να τον ακούσουμε.
@gerasimos: Κοίτα εγώ είμαι σοβαρό… Η krot μου χάλασε το nick μου! 😛
Τι μου θύμησες βρε παιδάκι μου!!!!! Τα άκουγα στο φεστιβάλ του Ρήγα όταν ήμουν πιτσιρικάς….
Και για να μην ξεχνιόμαστε ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΟΠΛΑ!!!!Χεχεχεχεχεχεχε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Chumba, πουλάκι μου, ίδια γενιά είστε με τον Σπέκυ ε? Εγώ στις αρχές του 90, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είχα παραστεί, δε με άφηνε ακόμα η μαμά μου να ταξιδεύω μόνη μου! 🙂
Καλά, πέρα από την πλάκα τώρα, σε ζηλευω τρελά, για την τύχη σου.
Ναι, στο κομματάκι που ανέβασα εγώ είναι ο ίδιος (είναι από τον δίσκο), αλλά στο λίνκι νομίζω πως το τραγουδάει ο Πίκος.
Χωρίς να έχω ακούσει ποτέ την φημολογία που αναφέρεις πάντως, κι εγώ το ίδιο πράγμα είχα σκεφτεί: πως είναι ο Έλληνας Μπρασσένς. Και η χροιά της φωνής μοιάζει λίγο, και το σκωπτικό ύφος και το στυλ των συγχορδιών! όχι; υπερβολή λες;
Τους αγώνες της Κέρκυρας, τους,εχμ, θυμάμαι κι εγώ, γιατί ο δαιμόνιος πατέρας τους είχε μαγνητοσκοπήσει (ή είχε βγει δίσκος; δεν θυμάμαι καλά), πάντως υπήρχαν σε κασέτα στο αυτοκίνητο και τους ακο΄τγαμε τόσο συχνά που τους είχα μάθει απ’εξω. Εσείς οι παλιότεροι, για θυμείστε, εκεί δεν είχε πρωτοεμφανιστεί κι η Ισιδώρα Σιδέρη; («Και θα χαθώ» ήταν το τραγούδι; -που το είπε και ο Χατζηγιάννης, έλεος!).
Λαχανίδι, μναι, φαίνεσαι!!
Σινίστρα, πόσο πιτσιρικάς; Γιατί εγώ στα φεστιβάλ του Ρήγα πρέπει να ήμουν από τους λίγους συμμετέχοντες με πιπίλα και νεογειλά δόντια. 🙂
Πωπω! Είναι φοβερό το ότι ενώ μεγάλωσα με αυτά τα τραγούδια, δεν θυμάμαι κανένα όνομα, ούτε του δημιουργού, ούτε των τραγουδιών.
edit: Έκανες που έκανες το update, βάλε και το άλλο τραγούδι να το χαρούμε! 🙂
exiled, δεν το βρίσκω πουθενά, ψάχνω όμως!!!
(αν το έχει κανείς, ας το στείλει guyz!)
Δεν τα ξέρω εγώ αυτά. Είμαι μικρή και ήμουν αγέννητη τότε!
Ένας παιδικός μου φίλος Κερκυραίος στην καταγωγή που ήταν στους αγώνες της Κέρκυρας (είμασταν τότε 11 – χρονών ντε, όχι 11 φίλοι) μου είχε πει ότι συμμετείχαν και οι αδελφοί Κατσιμίχα, μεταξύ άλλων. Ωραίες εποχές βρε παιδί μου.
Εμ, συγγνωμη αλλα οχι και ιδια γενια με τον Chumba…Δεν ειχα βγαλει δοντια οταν εγιναν οι αγωνες της Κερκυρας! Ειμαι απλως παλιομοδιτης!
Και για την πολιτικη τοποθετηση, τη μια δηλωνω Ευρωγραφειοκρατης και την αλλη σου λεω για το Κομμα (αυτο θα το ελεγε και η φιλτατη παρτιζανα εξαλλου η ο ΑΦΜ). Ακομα κι εγω μπερδευτηκα! 😆
Για να μην αφηνουμε αναπαντητα ερωτηματα, η Κριστη Στασινοπουλου ειχε εκπροσωπησει το 1983 την Ελλαδα καταλαμβανοντας τη 14η θεση μεταξυ 20 χωρων. To τραγουδι εκεινης της βραδιας παρακατω:
Από τα πολύ αγαπημένα τραγούδια, από την μακρινή εκείνη εποχή που ο Ίνδικτος άκουγε ακόμα Ελληνική μουσική.
Μαζί με την ΔΙΚΑΙΩΣΗ (του Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ) από την Ηδύλη Τσαλίκη ήταν τα καλύτερα πράγματα από τους Αγώνες της Κέρκυρας.
Και για όσους έχουν απορίες γιά τους αγώνες, το Playlist του CD είναι:
1 ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΑΡΙΜΠΑ – Γ.Μακρής
2 Η ΚΥΡΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ – Χρ.Στεργίου
3 Η ΑΓΑΠΗΤΙΚΙΑ ΜΟΥ – Γ.Φιλιππάκης & Χ.Καβαλιεράτος
4 ΝΥΧΤΩΔΙΑ – Κρ.Στασινοπούλου
5 ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ (Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ) – Ηλ.Λιούγκος
6 ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ – Στ.Παπασταύρου
7 ΓΙΑ ΝΑ Σ’ ΑΚΟΥΜΠΩ ΣΤΟΝ ΩΜΟ – Τ.Τσανακλίδου
8 ΔΩΜΑΤΙΟ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΟ – Β.Νικολαϊδης
9 ΔΙΚΑΙΩΣΗ (Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ) – Ηδύλη Τσαλίκη
10 ΜΙΚΡΗ ΠΡΑΣΙΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (ΟΔ.ΕΛΥΤΗ) – Β.Λέκκας
11 ΤΡΑΓΟΥΔΙ – Χρ.Στεργίου
12 ΟΔΟΣ ΣΑΝΤΑΡΟΖΑ – Β.Νικολαϊδης
13 ΚΑΙ ΘΑ ΧΑΘΩ – Ισιδώρα Σιδέρη
14 ΧΟΡΟΣ ΣΥΡΤΟΣ (ΓΙΑΝ.ΣΚΑΡΙΜΠΑ) – Ν.Μητσοβολέας
15 ΤΑΧΑ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΘΑ ΖΗΣΩ – Ηλ.Λιούγκος
16 ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ (ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ) – Ηδύλη Τσαλίκη
17 Ο ΛΑΘΡΟΒΙΟΣ – Β.Γερμανός
18 ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ – Β.Λέκκας
19 ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΑΙΟΣ – Κ.Ζηβόπουλος
20 ΧΑΜΟΓΕΛΟ ( Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ ) – Σόνια Θεοδωρίδου
21 ΘΟΛΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ – Στ.Παπασταύρου
22 Ω ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΜΟΥ – Γ.Μακρής
23 Ο ΦΥΓΑΣ – Ν.Μωραϊτόπουλος
24 ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ – Β.Λέκκας
25 ΣΤΑΛΕΣ ΒΡΟΧΗΣ – Πένυ Ξενάκη
26 ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΖΩΗ – Ηλέκτρα & Γ.Μελέκης
27 ΕΠΡΕΠΕ ΝΑΣΟΥΝ ΕΔΏ – Τ.Μπινιάρης
28 ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΛΑΡΙΣΗΣ – Κ.Χαρτοσια
29 ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΕΜΕΝΑ ΛΙΓΟ ΓΕΛΙΟ – Α.Βασαλάκη, Γ.Κοντόπουλος & Α.Πετρίδης
30 ΚΑΜΙΚΑΖΙ – Ηλέκτρα & Γ.Μελέκης
Θα σου πω αμέσως….Το 1985 ήμουν 11 χρ…
Ήταν η εποχή που γινόντουσαν τα φεστιβαλ του ΡΗΓΑ στο ΣΕΦ….
Αλεπού, ναι καλά, το πιστέψαμε! 🙂
Γεράσιμε, κι εγώ έτσι νομίζω και το ανέφερε και ο Σπέκυ, αλλά στο playlist που παραθέτει ο Ίντυ, δεν το βλέπω…
Σπέκυ, 😆 😆 😆 😆 😆
αχ, κοίτα να δείς που βγήκαν όλοι παλιομοδίτες και τελούντες σε πολιτική σύγχυση!
Και τι θέλετε να πείτε για τον Chumba! ο Chumba έχει γνωρίσει και την Έλενα Ναθαναηλ, για να μην πω και για τον Ίντυ που έχει φωτογραφία με τον Παττακό! Τι νομίζετε, Σπέκυ; Το πιο τζόβενο εδώ μέσα, c’est moi!
Ευρωγραφειοκράτης σε φλαμανδικό ινστιτούτο που όμως σέβεται το Κόμμα… Τι να σας πω, ο ψυχολόγος σας τι λέει; 🙂
Όμως, πιστέυω πως το τι δουλειά κάνουμε δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα και το τι πιστεύουμε, έτσι;
Όσο για την Κρίστη, απίστευτο μου φαίνεται. Ένα χρόνο μετά δεν ήταν που είχαμε στείλει την Αλέξια; Θα το δω το βίδεο.
Ίντυ, είσαι ζωντανή εγκυκλοπαίδεια!! Πω πω, και το Επέστρεφε, και το Κυριακή απόγευμα… τι λες τώρα! Δεν κάνεις ένα αφιερωματάκι, που είσαι και ειδικός;
Κάποια φορά πρέπει να μου εξηγήσεις, γιατί σταμάτησες να ακούς ελληνική μουσική.
Σινίστρα, ε, εντάξει, μου ρίχνεις 3-4 χρονάκια. Αλλά προφανώς εσένα σε πήγαιναν στα φεστιβάλια και πιο αργά, οι δικοί μου τα έκοψαν νωρίς…
Α, δεν θυμάμαι πού γινόντουσαν! Εδώ είχα πιπίλα σου λέω καλέ! (νομίζω πως στο τελευταίο πρέπει να ήμουν 5, άντε 6 χρονών).
Ε Κ Κ Λ Η Σ Η :
Έχει κανείς το Σαλάμι?!?!
Οι Κατσιμίχα ήταν νομίζω το 82 με το ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ.
Ίδια χρονιά και ο Θ. Παπακωνσταντίνου.
Από επαγγελματική διαστροφή μου άρεσε το πρώτο -αν και εγώ δεν τρέχω στα δικαστήρια, προτιμώ να διαβάζω το έγκλημα της κυρίας Ντόλυ και το crime section των Times- και από την ίδια επαγγελματική διαστροφή λάτρεψα το τελευταίο! Τελικά την έσφαξε άραγε και την έκανε σαλάμι ή όχι;
(θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι δεν τον γνώριζα τον κύριο Νικολαΐδη και ότι συμφωνώ σε γενικές γραμμές με stefy και αλεπού 😉 )
Ιντυ, κάνε ποστ λέμε!
Πρασινοτάτη, μόνο που στην περίπτωση της δική σου ισχύει, στης Αλεπούς όχι! χε χε!! 🙂
Μα, όχι δεν την έσφαξε βέβαια! Αφού δεν την βρίσκει καν! Πλάκα θα είχε να το κάνει όμως! 🙂
Εγω κυρία εγώ ! (‘εχω το σαλάμι)
σε όλες τις εκδοχες του : δισκογραφικό ψυχολογικό και αλλαντικό )
το ψυχολογικό είναι νεος όρος: τό συνδρομο του σαλαμιού αλά Νικολαϊδης λέγεται και ηταν αποτελει το θεμα της διδακτορικής μου διατριβής που μου εγινε δεκτη με τ επαίνων στο Χαρβαρντ όταν ημην 14 ετών . Το τραγούδι μου το έλεγε η νταντα μου ως ναούρισμα όταν ήμουν βρεφος.
(για τα αρχεία σας λιουμπι Κροτ…..ντα ντα )
Όλυφ!
είσαι θησαυρός!
το αλλαντικό δεν το θέλω, έχω κι εγώ -και μη σου στερήσω το φαγητό σου!
το ψυχολογικό καταγράφεται και παίρνει points, που θα χρησιμεύσουν στην αξιολόγησή σου!
το δισκογραφικό, αν υπάρχει σε mp3, μπορώ παρακαλώ να το λάβω emailικώς? στο krotkaya παπί gmail τελίτσα com!?
balshoe spasiba!!!
επιμελεια σχολιου-τυπογραφικα:
4η σειρα: στο ήταν ακολουθει κόμα και διαγραφεται το ρήμα αποτελεί
στην ιδια σειρα: διαγραφεται τό μου μετά το πού
6η σειρα: το ναούρισμα διαβάζεται νανούρισμα (ορθό και αν διαβαστει ώς νιαούρισμα)
ήταν ένα έμπρακτο δείγμα του συνδρόμου σαλάμι αλα Νικολαϊδης ……
παζάλστα κροτ αλλα εμπιθρι νιετ νιετ 😦
Εξαιρετικό ποστ!
Τον έμαθα πριν μερικά χρόνια όταν ξεκίνησα τις αναζητήσεις μου!
Καλησπέρα!
Όλυφ, μπορώ και να τα διορθώσω τα λαθάκια, αλλά δνε το κάνω, επειδή είναι χαριτωμένα!
Νιάμα προμπλέμ, ότσεν ζάλκο πάντως! 😦 Ευχαριστώ πολύ, το προσέθεσα στο ποστ.
Σταύρο, καλησπέρα, ευχαριστώ και χαίρομαι τα μάλα! 🙂
A… το ’82 θα ήταν… βρε πως περνάν τα χρόνια… τώρα που είμαστε; Φτάσαμε στο 2000; Θυμάμαι το 2000 μας φαινόταν τότε τόσο, μα τόσο μακρινό, φουτουριστικό και ασύλληπτο, που όταν ήρθε κάπως απογοητευτήκαμε.
Το ξέρεις ότι αυτό το τραγουδάκι με τη Σανταρόζα εγώ το είχα σε κασετούλα μικρή, εφτά-οκτώ χρονών, και το άκουγα με ευλάβεια, γιατί μου άρεσε πολύ. Νομίζω ότι το έλεγε ο Παπακωνσταντίνου σε εκείνη την εκδοχή ή μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά το λάτρευα. Ε, δεν το πιστεύω, αλλά δεν ήξερα τίποτα για το δημιουργό του…
Κροτ, με συγκίνησες
Δε θέλω να γίνω σπαστικός αρχειακός τύπος, αλλά ενδιαφέρον στην πρώτη έκδοση της «Οδού Σανταρόζα», επίσης, έχει και η φωτογραφία του οπισθόφυλλου, όπου, εκτός από τον ίδιο τον Νικολαΐδη, βλέπουμε και τον Μιχάλη Σιγανίδη (και τον Μιχάλη Τόμπλερ;) σε βρεφική ηλικία. «Επαιξε κοντραμπάσσο, μαντολίνο και τραγούδησε στο ‘Τραγουδάκια Πούφτιαξα», αναφέρεται ακριβώς από πάνω.
Οι «Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού» της Κέρκυρας το 1981 είναι μια ακόμη από τις πράξεις του Χατζιδάκι που, παρά τις δυσκολίες της σημερινής εποχής και τα 27 χρόνια που πέρασαν έκτοτε, είναι δύσκολο να ξεχαστεί, αν δει κανείς τη λίστα των συμμετεχόντων που παρέθεσε ήδη ο Ίνδικτος. Ποια ήταν η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού; Ορίστε: Ελένη Βλάχου (εκπρόσωπος διαπλεκομένων ΜΜΕ), Νίκη Γουλανδρή (εκπρόσωπος αστικής τάξεως), Νίκος Γκάτσος (ο Ποιητής), Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος (λαογράφος), Γιώργος Κουρουπός (μουσικός), Διονύσης Σαββόπουλος (λαϊκό είδωλο) και ο τότε δήμαρχος Κέρκυρας, που δε βρίσκω το όνομα του (αιρετός!).
Ο Χατζιδάκις, αν δεν κάνω λάθος, επανέλαβε το εγχείρημα της «αποκέντρωσης» το 1988 στην Καλαμάτα, όπου βραβεύθηκαν αν δε μ’ απατά η μνήμη μου ο Ορφέας Περίδης (με τον «Ρομπέν των καμένων δασών»;) και η Μάρω Βουμβάκη (προσφάτως επανεμφανίστηκε στο Κύτταρο).
Συν τω χρόνω, ο Βασίλης Νικολαϊδης αποκτά άλλη βαρύτητα, αν σκεφτεί κανείς σήμερα και τα λογάκια του τελευταίου τραγουδιού του πρώτου του δίσκου (με τη φωνή του Μιχάλη Σιγανίδη):
«Τα τραγουδάκια πούφτιαξα σου λέω τάχω βαρεθεί
γίναν μελάνι ξεραμένο στο χαρτί
τ’ ακκόρντα είναι εύκολα γι’ αυτό και δεν ξεχνιούνται
τα λόγια δεν έχουν νόημα όταν πολυμιλιούνται
κι’ εκτός από τις χάρες σου δεν έχουν τίποτ’
άλλο να μας πουν
τα τραγουδάκια πούφτιαξα για σένα με μελαγχολούν».
Αλλά επειδή κι εμένα με μελαγχολούν, ένα κουίζ, μια που με βάλατε όλοι σας να ξεσκονίζω βινύλια βραδιάτικα: Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της «Ρεζέρβας» του Διονύση Σαββόπουλου και του «Καρυωτάκη» της Λένας Πλάτωνος; (εκ πρώτης όψεως, κανένας!)
Αισθάνομαι ότι υπήρξα λίγο άδικος προς τον Μιχάλη Τόμπλερ, που έπαιξε κιθάρα σ’ εκείνον τον πρώτο δίσκο του Βασίλη Νικολαϊδη («Οδός Σανταρόζα») και με μια πρόχειρη έρευνα διαπίστωσα ότι σήμερα εργάζεται και ως μουσικοπαιδαγωγός-μουσικοθεραπευτής στο Ινστιτούτο Έρευνας Μουσικής και Ακουστικής (http://www.iema.gr)
Ωραίος τύπος ο Νικολαϊδης…
Το 1981 ήταν οι αγώνες της Κέρκυρας!
Πωπωπω… Ήμουν παιδί και γέρασα
οπου μαντέψτε για να συνεχίσω τις διηγήσεις του imwrong περι τών αγώνων (πω πω ουτε οι γριές στα χωριά δεν εκοβαν κι εραβαν έτσι διηγώντας….) ποιό τραγούδι ήταν τό μονο που χειροκρότησε ορθός περικαλώ ο Σαββόπουλος….
καλέ τι πνύκες, τί δοξαστικά, τι επαινετικοί λόγοι ειν’ τούτοι κε Νικολαίδη μας για την πάρτυ σας … ζουλεψα…
Γεράσιμε, εφώ σκεφτόμουν πως το 2000 θα ήμουν 23 χρονών και μου έμοιαζε πως θα ήμουν πολύύύύύ μεγάλη!! Καταλαβαίνω τι εννοείς πάντως, και δεν έχεις κι άδικο…
Σκαλιδάκι, πολύ χαίρομαι!! 🙂
imwrong, urnot wrong at all!! έχεις δίκιο για τους αγώνες της Καλαμάτας και σωστά τα θυμάσαι. Μου αρέσει που προσθέσατε όλοι το λιθαράκι της πληροφορίας σας στο ποστ.
Εννοείς τα 10 ποιήματα του Καρυωτάκη που μελοποίησε η Πλάτωνος; Ποιος είναι λοιπόν ο συνεκτικός κρίκος; πες μας!
ΑΦΜ, ε, όχι και γέρασες, παιδί πράμα!!
Όλυφ, ποιο; Του Νικολαΐδη; Πες κι εσύ ντε! (θα απαντήσω αύριο στο μέηλ).
Εύχομαι να το πετύχει το ποστάκι ο Νικολαΐδης -αν κομπιουτερίζεται- μόνο για να δει σε πόσο κόσμο λείπει…. 🙂
Μα την οδό Σανταρόζα φυσικά !
ειχε ερθει και 2ο το τραγουδι … νομίζω δηλαδή …..
εγώ δεν ημουν εκεί …δια της προφορικής παραδόσεως τα ξερω……..
όλυφ, αλοίμονο, άλλωστε τότε εσύ ήσουν της αγκαλιάς, σωστά;
Ο συνδετικός κρίκος «Καρυωτάκη»-«Ρεζέρβας» είναι ο μπασίστας Νίκος Τσεσμελής. Θα πρέπει, πάντως, κάποτε να γίνει μια καταγραφή των εργατών μουσικών, που έχτισαν με σκληρή δουλειά τις καλύτερες στιγμές της ελληνικής δισκογραφίας. Κρίμα που δε μπορεί να γίνει πια ένα μουσείο στα παλιά στούντιο της Κολούμπια (μετέπειτα PDR) στη Ριζούπολη.
Μου δώσατε τροφή για μελέτη και σας ευχαριστώ γι αυτό.
Τις καλημέρες μου.
Imworng, εμ, πού να το φανταστούμε! Αλλά, έχεις δίκιο.
Στιχάκια, σας ενέπνευσα επιτέλους?
Πωπω πόσοι είμαστε και πόσο νοσταλγικοί!
Κροτ, δεν είχα δει ότι είχες τέτοιο ωραίο πόστ, νόμιζα ότι μόνο ο
έτερος Βρυξελλιώτης είχε ασχοληθεί με τον ΒΝ.
Μπράβο-μπράβο-μπράβο!
Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ! 🙂
Γλυκά απάνθρωπη σε βρίσκω.
Αγαπητή Κροτ
1) Ο Νικολαΐδης πού βρίσκεται δεν ξέρω, πάντως πριν μερικά χρόνια (5; 6; κάτι τέτοιο) τον είχαμε δει ζωντανά σ’ ένα μικρό μπαρ κάπου στο Χαλάνδρι. Ούτε θυμάμαι ποιο. Μια χαρά ήτανε… (το ακροατήριο, βέβαια, σχεδόν αμιγώς δικηγόροι).
2) Στο μπλογκ του Πίκου Απίκου η εκτέλεση είναι πράγματι από τον ίδιο τον Πίκο Απίκο, ο οποίος είχε δοξαστεί παίζοντας αυτό το τραγούδι (και όχι μόνο) σε κάθε σχεδόν κιθαροκατάσταση που στήναμε στην Κομοτηνή κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, όταν είμασταν και συγκάτοικοι… Internal joke της εποχής, έτερος συμφοιτητής και σήμερα δικηγόρος, ο οποίος πάντοτε το έκανε παραγγελιά με τη σπηλαιώδη αναφώνηση «ΣΑΝΤΑΡΟΖΑΑΑ»! Η οποία σώζεται έκτοτε και χρησιμεύει ως χαιρετισμός 🙂
Ααααχ, μας συγκίνησες αφιλότιμη! Πάω να σε λινκάρω στον Πίκο Απίκο.
Βάσκες, εμένα; Μα γιατί; Μήπως είστε δικηγόρος?! 🙂
Χασοδίκη, ύποθέτω πως και το δικό σας το nickname υποδηλώνει πως σας αφορά η Σανταρόζα ή σφάλλω; Μπράβο του πάντως του Πίκου, πολύ καλός είναι! (και αρκούντως δηκτικός, όπερ προσόν αποτελεί σαφώς!)
Ώστε έκανε κι άλλη εμφάνιση ο Νικολαΐδης ε? Μα, πώς γίνεται να το πάρουμε πρέφα κι εμείς οι μη νομικοί; 🙂
Και αναρωτιόμουν τον τελευταίο καιρό πως αυξήθηκαν οι επισκέψεις στο blog μου!!!! Σας ευχαριστώ. Στο ποστ «η ιστορία της Μαρίας» τραγουδάω επίσης το ομώνυμο τραγούδι. Για κάποιο λόγο αυτήν την στιγμή δεν «τρέχει» ο player, αλλά θα το διορθώσω.
Χωρίς να έχω διασταυρωμένες πληροφορίες, στον Βασίλη Νικολαιδη ανήκει το «μπαράκι του Βασίλη» το οποίο είναι κάπου στα Εξάρχεια αν δε κάνω λάθος (εμείς οι σαλλλλονικεις δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον Πειραιά από την Αθήνα, πόσο μάλλον τις κατά τόπους περιοχές). Κατά καιρούς εμφανιζόταν εκεί, είχα ακούσει. Τώρα σε ο,τι αφορά τους αγώνες ελληνικού τραγουδιού στην Κέρκυρα, πράγματι οι Κατσιμιχαιοι κέρδισαν το 82 με το «Μια βράδια στο λούκι»(ο τίτλος αυτός δεν άρεσε καθόλου στον Μάνο).
Στο «Κυριακή απόγευμα» που ερμήνευσε ο Βασίλης Λεκκας, (το 81) έχει γράψει στίχους και μουσική ο…..Χρήστος Κυριαζης, ο οποίος κατόπιν κατέθεσε στην ελληνική δισκογραφία τους παροιμιώδεις τίτλους «έχω κλάψει για πολλές γυναίκες, τα τσιγάρα το ποτά και τα ξενύχτια» και άλλα τέτοια.
Αχ αυτά τα lap top… αντικατέστησαν τα στερεοφωνικά παλιού τύπου, τα οποία αναπαύονται στο πατάρι, παρέα με πολύτιμες κασέτες. Σήμερα έχει ανασκαφές μουσικών αναμνήσεων το απογευματινό πρόγραμμα. Σας ευχαριστώ και πάλι.
Με εκτίμηση
Αγαπητέ μου Πίκε Απίκε, τι χαρά να σε έχουμε εδώ, ειδικά που αγαπάμε και τη Φρουτοπία!! 🙂
Για την «Ιστορία της Μαρίας» το υπέθεσα, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο, δεν δουλευει.
Το «Μπαράκι του Βασίλη» είναι στα Εξάρχεια, στη Μαυρομιχάλη, αν θυμάμαι καλά, κι έχω πάει αρκετές φορές. Αλλα δεν είχα ιδέα γι’αυτό που αναφέρεις!!! Μάλλον πρέπει να το ψάξουμε! (Πίκε Απίκε, μόλις έκανες το ρουφιανάκι!).
Αχ, ναι, τώρα που το λες, κάπου το είχα ξανακούσει για τον Κυριαζή ότι έχει γράψει αυτό το καταπληκτικό τραγούδι! Τι να πεις. Δεν συμβαίνει για πρώτη φορά.
Καλές ανασκαφές λοιπόν, κι αν βρεις τίποτα καλό, μην ξεχάσεις να το μοιραστείς και με μας! 🙂
Ο Βασίλης από το Μπαράκι του Βασίλη (www.tobaraki.gr) δεν είναι ο Βασίλης Νικολαϊδης. Νομίζω λέγεται Τσουπίδης, Τσοπίδης, Τσουμίδης, κάτι τέτοιο και καμία σχέση ως εμφάνιση. Το μαγαζί είναι τώρα στη Διδότου. Μέχρι το σεισμό του ’99 ήταν στη Ζωοδόχου Πηγής. Έχει πάντα φουλ πρόγραμμα με διάφορες δραστηριότητες. Είναι μια από τις περιπτώσεις σταθερής προσπάθειας για στήριξη της καλλιτεχνικής δραστηριότητας αυτών που δεν τρελαίνονται με την δημοσιότητα και την υπερπαραγωγή.
imwrong, you are not wrong at all once again! 🙂
Είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που βλέπω το βιογραφικό του Νικολαϊδη σε άλλο site εκτός της βικιπαίδειας. Ψάχνοντας για τον Νικολαϊδη στο διαδίκτυο, με λύπη μου είχα διαπιστώσει πως δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα που να αναφέρεται σ’αυτόν τον τόσο σημαντικό τραγουδοποιό. Κι έτσι, έγραψε το λήμα, για τον Β.Ν. στη Βικιπαίδεια. Χαίρομαι που το χρησιμοποιείται.
Γεωργία Χ.
Κι΄εγώ έψαχνα από καιρό να βρώ ποιός με έβαλε στην Βικιπαίδεια. Περισσότερα για τον βίο και τις ημέρες μου θα βρεις στο μπλογκ ‘Άρωμα του τραγουδιού».
Με τις πιο θερμές μου ευχαριστίες.
βν
έγραψα όχι έγραψε
χρησιμοποιείτε !!!
αν είναι δυνατόν! συγγνώμη για τα λάθη
Γεωργία, ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά! 🙂
Πάρτε να έχετε: http://occupmed.blogspot.com/2008/07/blog-post.html
Μια εκπομπή με τον Βασίλη Νικολαΐδη από τη σειρά Νέα Πρόσωπα της
ΕΡΤ του 1983 εδώ : http://www.dailymotion.com/playlist/xjikm_nikosgian52_yyyyyyy/video/x749vk_yyyyyyy-yyyyyyyyyy_people
Theo και Gio, ευχαριστούμε πολύ!
Πολύ καθυστερημένα να πω παιδιά ότι το δικό μου αγαπημένο του Νικολαΐδη είναι το «Δελφίνι», από τον τελευταίο (;) του δίσκο που πήρα χαμπάρι, γύρω στο ’96.
«Ζει, τους εχθρούς του εμπιστεύεται…»
Κι’ εμένα (είναι ένα από τα αγαπημένα μου). Κι’ ας μην το προτιμάει ο κόσμος.
Φιλικά
βν
Βασίλη, είναι πολύ μεγάλη η χαρά μου που εμφανίστηκες έστω κι εδώ! 🙂 Ευχαριστώ για τα σχόλια.
Το λινκ που αναφέρει ο Βασίλης στο πρώτο σχόλιο είναι αυτό εδώ:
http://toaromatoutragoudiou.blogspot.com/2009/02/blog-post_18.html
Δύτη, κάλλιο αργά παρά ποτέ!
[μεταξύ μας, έχεις κανένα αρχειάκι να μου στείλεις? εγώ δεν είναι πως δεν το προτιμώ, είναι που δεν το ξέρω. 🙂 ]
Κρότκαγια, δυστυχώς δεν έχω αρχειάκι. Το έχω σε κασέτα αντιγραμμένη, η οποία μάλιστα δεν ξέρω πού βρίσκεται τώρα…
κρίμα! 😦