Εδώ και μερικές μέρες, με αφορμή τα ποστ της Ντόλυ και του Αμετανόητου, στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου διάφορα παλιά του Σαββόπουλου.

Παρένθεση: Έχω ξαναπεί ότι έμαθα, μετά δυσκολίας, να διαχωρίζω τα πρόσωπα και τις ζωές τους από τα τραγούδια που έχουν φτιάξει. Ο Σαββόπουλος σημαίνει πάρα πολλά για μένα, όχι ως πρόσωπο, αλλά ως μουσική. Και η μουσική του είναι απλά κορυφαία, οι στίχοι του συχνά απλά συγκλονιστικοί. Η παρένθεση κλείνει.

Νομίζω πως εκτός από την Παράγκα, πάρα πολλά τραγούδια του Σαββόπουλου σχολιάζουν πολύ εύστοχα την συγκυρία -κι ας έχουν περάσει 30 και βάλε χρόνια από τότε που γράφτηκαν. Ένα από αυτά είναι και το παρακάτω:

Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη

Στίχοι, Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

Τη νύχτα αυτή η αστυνομία μάζεψε τους αλήτες απ’το πάρκο
πλάκωσε το εκατό κι ακουγόταν μέχρι εδώ η σειρήνα
φύγε – φύγε όσο έμεινε καιρός γιατί η νύχτα στο κρατητήριο είναι κρύα
πως βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός
και το στόμα σου φαρμάκι απ’ τα τσιγάρα το πρωί στο λεωφορείο στριμωχτός μια διαδήλωση
κοιτάς πίσω απ’ τα τζάμια

Από όλα τα τραγούδια αγαπούσα πιο πολύ τα λαϊκά
η ζωή μου έχει αλλάξει κι έτσι τώρα δε με ζαχαρώνουν πια
Το κλειδί βάζω στην πόρτα για να μπω, το δωμάτιο είναι κρύο και στενό
όταν πέφτει το βραδάκι τι να πω, σε θυμάμαι με το πράσινο παλτό

Όταν πέφτει το σκοτάδι στα υπόγεια τα ρεύματα βουίζουν
την αλήθεια ποιος θα μάθει, ένορκοι πληρωμένοι θα με κρίνουν
Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά, στους διαδρόμους ψευτομάρτυρες καπνίζουν
και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά και το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι

Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω, Αλέξη πες μου, Αλέξη πες μου αν με θυμάσαι
το καλοκαίρι έχει τελειώσει, από καιρό έχει τελειώσει, τι ζητάς
στην παραλία τα καφενεία είναι κλειστά
κι η θάλασσα βρώμικη και σάπια, μετανάστες ξαναγύρισαν εδώ
τρομαγμένοι φεύγουν απ’ τη Γερμανία, την καρδιά μου στους σταθμούς την τριγυρνώ

Μην κοιτάς τους στρατιώτες, στα δημόσια ουρητήρια σοβαροί
μου θυμίζουν επεμβάσεις, μου θυμίζουν δυσκολίες γιώτα -χι
την θυμάμαι ένα κάμπο να διαβαίνει, στο ασανσέρ όλο φοβότανε να μπει
η συννεφούλα μου κερδίζει το παιχνίδι, τώρα στα χέρια της κρατάει το ψαλίδι
κι έτσι είναι περισσότερο ορφανή

Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω, Αλέξη πες μου με τι λόγια να στο πω
τα ορφανά μου που κρυώνουνε μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό
που ακούστηκε ο ʼλκης να πεθαίνει, όλη νύχτα ψήνονταν στον πυρετό
στο διάδρομο είχα δει ένα νεκρό, οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία
βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία

Η μποτίλια έχει αδειάσει, του μπάρμπα – Αλέξανδρου η μποτίλια έχει αδειάσει
κι απ’ το πάρκο μέχρι εδώ η σειρήνα του εκατό – ακούς – ουρλιάζει
το δωμάτιο είναι κρύο και στενό κι ο Τσιτσάνης μένα – γιάλα – με προγκάρει
αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις
αλλά εσύ που μ’ αγαπούσες μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις

Αναρωτιέμαι αν το επικείμενο νομοσχέδιο προβλέπει την υποχρέωση ανάρτησης disclaimer και για τις περιπτώσεις σχολιασμού. Και τι disclaimer θα υποχρεούται να βάλει κάποιος, ο οποίος γράφει και σχόλια, και νέα, και τα προσωπικά του, και τις αναμνήσεις του και τέλοσπάντων ό, τι του κατέβει;

Ο Χάρης έχει δίκιο: να προλάβουμε να δηλώσουμε τι είμαστε, για να μην βρεθούμε προ απροόπτου! Εξάλλου, ως γνωστόν, είσαι ό,τι δηλώσεις. Δηλώνω λοιπόν, ότι σήμερα αποφάσισα να σχολιάσω την επικαιρότητα χρησιμοποιώντας τους στίχους του Νιόνιου. Χτες, έπαιξα σε ένα blogoπαίχνιδο. Πριν από δέκα μέρες έγραψα για το ταξείδι μουσ τη Σλοβενία. Πριν από μερικές εβδομάδες, έγραψα ένα σχόλιο για τα σκάνδαλα στο ΥΠΠΟ.

Δηλώνω υπεύθυνα ότι εδώ μέσα γράφω ό,τι μου κατέβει. Δηλώνω υπεύθυνα πως δεν με ενδιαφέρουν τα μανιφέστα, γιατί συνήθως είναι κούφια λόγια χωρίς ουσία. Και γιατί πιστεύω πως τα πράγματα αλλάζουν: αλλάζουν όχι χτυπώντας πλήκτρα σε έναν υπολογιστή, αλλά συμμετέχοντας, δρώντας και δημιουργώντας. Μερικές φορές, αλλάζουν και μέσα από τις χορδές μιας κιθάρας.

Αυτό που κανένα νομοσχέδιο και κανένα μανιφέστο δεν μπορεί να εμποδίσει ή να αποτρέψει είναι η ροή των σκέψεων των ανθρώπων, η αγανάκτησή τους και η μετουσίωση της αγανάκτησης σε αντίδραση.

Αυτό που δεν γίνεται να μπει σε καλούπια, σε κανόνες, σε νόμους και σε προκάτ κινήματα είναι η κοινωνία και η ανάγκη των ανθρώπων να εκφράζονται. Και στην κοινωνία, όπως όλοι ξέρουμε, υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι: υπάρχουν τάξεις. Υπάρχουν αντιθέσεις.

Και οι αντιθέσεις πολώνονται. Και αυτό είναι νόμος. Όσο και η βαρύτητα.

 

Υ.Γ. Είναι αδύνατο να μπορέσει οποιοσδήποτε πολιτικός, υπουργός ή παράγοντας να χωρέσει σε ένα τσουβάλι (είτε αυτό λέγεται νομοσχέδιο, είτε μανιφέστο) τις εκατοντάδες τάσεις και αποχρώσεις της κοινωνίας. Και αυτό απλά αντικατοπτρίζεται και στα βλογς. Τα βλογς δεν είναι η κοινωνία. Είναι ένα κομμάτι από την αντανάκλασή της. Εδώ μέσα υπάρχει και η νοικοκυρά, και ο υπάλληλος, και ο επαναστάστης, και ο εργάτης, και ο δημοσιογράφος, και ο Κνίτης, και ο δεξιός, και ο φοιτητής, και ο μικροαστός, και ο πολιτικός ακόμα. Βάφτισέ το όπως θέλεις. Αλλά μην προσπαθείς να το χωρέσεις σε ένα κουτί. Και μην προσπαθείς να το προσεταιριστείς. Ή προσπάθησέ το, άμα σου κάνει κέφι. Απλά θα αποτύχεις.