Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δηλώνω με τρόπο απόλυτο πως δεν θέλω να αποκτήσω παιδιά. Η χλεύη, η ειρωνεία και η δηκτική-«μας-τα-‘παν-κι-άλλοι» αντίδραση που αντιμετώπιζα μονίμως, κυρίως από όσους είχαν ήδη λάβει το χρίσμα του γονιού, με ωθούσαν στο να υπεραμύνομαι της «αντι-μαμαδικότητάς» μου, με ακόμα πιο απόλυτο και σθεναρό τρόπο. Στην αρχή, τα κίνητρά μου ήταν ενστικτώδη: δεν ένιωθα καμία έλξη για τα στρουμπουλά μαγουλάκια και τα μωρουδίστικα δερματάκια -τουναντίον. Κατόπιν, η επιχειρηματολογία μου εμπλουτίστηκε και από ορισμένα εγωιστικότατης φύσεως επιχειρήματα, τύπου «θέλω να κάνω τη ζωή μου και τα παιδιά αποτελούν εμπόδιο», αλλά και από μερικά άλλα δήθεν «κοινωνικού χαρακτήρα», όπως «πρέπει να είσαι ανεύθυνος για να φέρνεις σε αυτόν τον κόσμο παιδιά».
Η δε χαζοχαρουμενίαση των νέων γονέων και νεότευκτων παππούδων που συχνά-πυκνά συναντούσα, ενίσχυε σταθερά και κατ’εξακολούθησιν τις απόψεις μου, όσο και την απόρριψη που ένιωθα για το μοντέλο της οικογένειας (μαμά-μπαμπάς-παιδιά) που παρουσιάζεται ως θεμέλιος λίθος μιας κοινωνίας και ενός πολιτισμού, των οποίων πολλά στοιχεία ουδόλως τιμητικά είναι. Τον ίδιο ρόλο έπαιζε και το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γάμων που ανήκουν στο περιβάλλον μου, κατέληξαν σε διαζύγιο, και μια μεγάλη πλειοψηφία των οικογενειών που γνωρίζω είναι μονογονεϊκές.
Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας (;), τον απόλυτον την θέσης μου αμβλύνθηκε, αλλά το περιεχόμενο παρέμεινε. Το θέμα απλώς δεν με ενδιαφέρει, δεν έχω μητρικό φίλτρο- τέλος. Προς επίρρωσιν της άποψής μου, έθετα και το ατράνταχτο επιχείρημα «δεν θα είμαι καλός γονιός, αν κάνω ένα παιδί χωρίς να το επιθυμώ» και «πρόκειται για μια σοβαρότατη απόφαση που εσφαλμένα λαμβάνεται συχνά για εθιμοτυπικούς λόγους».
Έφτασαν δυο ώρες, και μάλιστα λειψές, για να τεθούν σημαντικά ρήγματα στην θέση μου αυτή: μια συνέντευξη του κυρίου Ευγένιου Τριβιζά στην (αντιπαθητική κατ’εμέ) Βίκυ Φλέσσα. Ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με τα παραμύθια και τις τηλεοπτικές του παραγωγές. Μόλις, λοιπόν, αντιλήφθηκα την συνέντευξη, αποφάσισα να θυσιάσω τον ύπνο μου (τι κακό είναι αυτό, τα πιο ενδιαφέροντα προγράμματα να προβάλλονται στην μεταμεσονύχτια ζώνη;), και δεν το μετάνιωσα καθόλου.
Είπε πολλά, πάρα πολλά ενδιαφέροντα σε αυτό το δίωρο, ο κύριος Τριβιζάς, σε πείσμα των κακών ερωτήσεων και των στερούμενων εφυΐας σχολίων της οικοδέσποινας. Συγκράτησα λίγα και τα σημειώνω για να μην τα ξεχάσω -και για να τα ξαναδιαβάζω κάθε φορά που απογοητεύομαι από την περιρρέουσα κατάσταση. Μυαλά σαν του κυρίου Τριβιζά σπανίζουν επικίνδυνα -γι’αυτό και η λάμψη τους φαντάζει εντονότερη.
-
Το εκπαιδευτικό σύστημα, όχι μόνο δεν ευνοεί την ανάπτυξη της φαντασίας του παιδιού, αλλά αντιθέτως, την πνίγει. Καλείται, λοιπόν, ο γονιός να λειτουργήσει σαν αντίβαρο σε αυτή την κατάσταση. Απλά καθημερινά πράγματα λειτουργούν συνήθως σαν εναύσματα για την ανάπτυξη της φαντασίας ενός παιδιού. Κι αν αυτό έχει την τύχη να διατηρηθούν και να τονωθούν αυτά τα εναύσματα, τότε θα καταφέρει να χαρεί μια υγιή και ισορροπημένη ενήλικη ζωή. Ένα παιδί δεν λέει ψέματα, όταν διηγείται απίθανες ιστορίες και καθόλου δεν πρέπει να του κόβουμε τα φτερά με την κλασική ατάκα «μη λες ψέματα». Αφήνει την φαντασία του ελεύθερη και πλάθει ιστορίες. Πέρα από την δημιουργικότητα, αυτό συμβάλλει και στην ψυχική του ισορροπία.
-
Από τέτοια απλά καθημερινά πράγματα, εμπνέεται και ο ίδιος ο κύριος Τριβιζάς. Μια απλωμένη μπουγάδα, το πώμα ενός μπουκαλιού ή μια γάτα που λιάζεται σε ένα παράθυρο είναι συνήθως οι αφορμές που αξιοποιεί για να πλάσει τις ιστορίες ή τα ποιήματά του.
-
Είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε στο παιδί μια υγιή σχέση με την πραγματικότητα, χωρίς να πνίξουμε την φαντασία του. Οι ισορροπίες είναι λεπτές, και το έργο όχι εύκολο, αλλά είναι εφικτό. Αυτό φυσικά, απαιτεί να αφιερώνεται χρόνος ποιοτικός από τους γονείς. Αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.
-
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τα χιλιάδες «πρέπει» και «μη» που εκστομίζονται καθημερινά από το στόμα των γονιών. Πέρα από την απονέκρωση την φαντασίας και τα συγκεχυμένα μηνύματα, αυτές οι προστακτικές προκαλούν και στραγγαλισμό μιας προσωπικότητας που αναπτύσσεται. Το παιδί ευνουχίζεται και μπερδεύεται σε ένα κυκεώνα από υποχρεώσεις και απαγορεύσεις που είναι συχνά περιττές. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως υποχρεώσεις και απαγορεύσεις πρέπει να εκλείπουν πλήρως. Δεν θα αφήσουμε ένα παιδί να πέσει από το μπαλκόνι για να μην περιοριστεί η προσωπικότητά του. Μέτρο χρειάζεται και σαφής ορισμός προτεραιτοτήτων από μέρους των γονιών.
-
Τα παραδοσιακά παραμύθια προβάλλουν συνήθως κάποια κλασικά πρότυπα που ενίοτε είναι ξεπερασμένα, ή απλώς διαστεβλώνουν την προσωπικότητα των παιδιών ή τους δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις: η όμορφη προγκήπισσα και το πριγκηπόπουό με το λευκό άλογο δεν ευθύνονται τάχα για χιλιάδες απογοητεύσεις εφήβων κοριτσιών και νέων γυναικών, επειδή ο επίδοξος σύντροφος απείχε από αυτό το πρότυπο; Η κακή εικόνα που έχουμε για πολλά ζώα, όπως πχ ο λύκος ή η αλεπού δεν έχει τις ρίζες της στο γεγονός ότια αυτά συνήθως αποτελούν προσωποποιήσεις του Κακού; Ο κύριος Τριβιζάς, όμως πάει ακόμα πιο πέρα: πέραν του ότι πολλά κλασικά παραμύθια ενισχύουν στερεότυπα λανθασμένα ή παρωχυμένα, μας λέει πως είναι μεγάλο λάθος να προσωποποιούνται έννοιες όπως το καλό, το κακό, η εξυπνάδα και η ανδρεία. Και μας δίνει μια πολύτιμη συμβουλή για την καθημερινή μας ζωή, με ή χωρίς παιδιά. Είναι λάθος να λέμε σε κάποιον «είσαι κακός» ή «είσαι ηλίθιος» -πέρα από προσβλητικό, είναι κάτι που πληγώνει τον ψυχισμό, ακόμα και των ενηλίκων, πολλώ δε μάλλον ενός παιδιού. Είναι λοιπόν, προτιμότερο να πούμε σε ένα παιδί (αλλά και σε ένα ενήλικο) «αυτό που έκανες ήταν κακό ή λάθος». Ο ίδιος ο κύριος Τριβιζάς, στα έξοχα παραμύθια του, αποκαθηλώνει τα στερεότυπα, τα αποσυνθέτει και δημιουργεί αντιπρότυπα, πιο προσιτά και εύληπτα από ένα παιδί.
Την σκεφτόμουν αυτή την συνέντευξη για μέρες. Κάθησα και κράτησα σημειώσεις από όσα μπόρεσα να συγκρατήσω από τον χείμαρο των ιδεών που εξέφρασε ο κύριος Τριβιζάς. Και κάτι βασικό ανατράπηκε μέσα μου. Ακόμα και η ορολογία έχει την αξία της. Απαίσιά μου ακούγεται η φράση «κάνω παιδιά»: τι είναι τα παιδιά; κεφτεδάκια ή εξελόφυλλα; Εξίσου κακή μου ακούγεται η φράση «αποκτώ παιδιά», γιατί τα παιδιά δεν είναι ούτε κτήμα, ούτε απόκτημα. Από την πρώτη στιγμή που έρχονται στον κόσμο, τότε που ζυγίζουν λειψά τέσσερα κιλά, είναι αυτόνομες υπάρξεις, ξεχωριστοί άνθρωποι και όχι προεκτάσεις της μαμάς τους και του μπαμπά τους. Και είναι απαραίτητο οι γονείς να συνειδητοποιούν και να σέβονται αυτή την αλήθεια, αν επιθυμούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη υγιών ανθρώπων.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο ρόλος των γονιών: συμβολή στην ανάπτυξη -υλική και πνευματική- καινούριων, νέων ανθρώπων. Τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή θα φύγουν. Ας έχουν εκείνη την στιγμή, όσο το δυνατόν πιο υγιή προσωπικότητα.
Ο κύριος Τριβιζάς, με πέντε απλές κουβέντες, κατάφερε όσα δεν είχαν καταφέρει οι νουθεσίες πολλών ήδη χρισμένων γονιών όλα αυτά τα χρόνια: να βάλει στο κεφάλι μου την ιδέα, κάποια στιγμή, να φέρω στον κόσμο ένα παιδί, που θα ήθελα να αναθρέψω με βάση αυτή την κοσμοθεωρία.
______________________
Για τον κύριο Τριβιζά, εδώ.
Πριν από λίγο καιρό, το Παπί είχε γράψει ένα πολύ όμορφο ποστ για τα παραμύθια.
Είμαι εδώ κλεφτά, δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ, πρέπει να με διώξεις να ξαναπέσω στην εργασία μου, αλλά δεν άντεξα, θέλω να σχολιάσω!
Μόλις έγραψες το μοναδικό λόγο για τον οποίο μπορούσα να μπω στη διαδικασία του να γίνω μητέρα. Είναι ένας πολύ εγωιστικός και εγωκεντρικός λόγος, αλλά ίσως να έχει και τα καλά του. Θα ήθελα να γίνω μητέρα, για να μεγαλώσω το παιδί μου διαφορετικά από ότι με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Και εδώ θέλω να υπογραμμίσω ότι μια χαρά με μεγάλωσαν οι γονείς μου.
Έχω όμως κάποιες θεωρίες για τη ζωή και για τις ανθρώπινες σχέσεις που θα ήθελα να τις περάσω και παρακάτω. Και θα ήθελα να τεστάρω και τον εαυτο μου, αν όλα αυτά που λέω θα μπορούσα να τα κάνω πρακτικά, αν θα μπορούσα πχ να αγαπάω ένα παιδί και να μην το πνίγω με την αγάπη μου, να το αφήσω ελεύθερο να πετάξει, αν θα μπορούσα να πιστεύω κάτι και να μην το επιβάλω στο παιδί μου ως το σωστό, να το αφήσω να κρίνει.
Είμαι ένας άνθρωπος που κρίνει συνέχεια και τα πάντα. Από αντίδραση κυρίως. Καταλάθος και unintentionally δηλαδή. Θα ήθελα να δω αν το σχέδιο πετυχαίνει και on purpose…
υγ: ψέματα είπα, αν αποφασίσω ποτέ να γίνω μάνα, θα πρέπει να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι. που δεν τους βλέπω να εμφανίζονται…
Ευτυχώς δεν είδα τη συνέντευξη. Δε θέλω να μεταστραφώ. Είμαι μια χαρά έτσι συνειδητοποιημένα αντιπαιδικός. Τα δε κίνητρά μου δεν είναι καθόλου λογικά και πρακτικά όπως τα δικά σας. Θα το ξεστομίσω. Τα φοβάμαι. Ναι, τα φοβάμαι. Η ελευθεροστομία τους και ο αυθορμητισμός τους μου κόβουν τα γόνατα. Ποιός θέλει να ακούει αλήθειες τη σήμερον ημέρα; Ποιός θέλει αφοπλιστική ειλικρίνεια;(Ωχ, μάλλον κάμποσοι, επανέρχομαι ακουσίως στο θέμα του προηγούμενου ποστ). Από ότι φαίνεται αυτή μου η ψύχωση έχει πολύ βαθειές ρίζες. Ψυχανάλυση χρειάζομαι και όχι σχολιασμό ημερολογίων. Αποχωρώ ηττημένος.
Εγώ φυσικά ΔΙΑΦΩΝΩ κάθετα με τα παραπάνω γραμμένα…τα δικά σου…όχι του Τριβιζά…
Από τα λόγια του μάλιστα, έχω ΕΝΤΕΛΩΣ άλλα πράματα κατανοήσει!!!
Και φυσικά αγαπάω τα παιδιά για ΧΙΛΙΟΥΣ λόγους…ίσως και γιατί ακούω πολύ εγωιστές αυτούς που δεν τα «θέλουν».
Υγ δεν κάνω καμμία επίθεση…μην παρεξηγηθώ…απλά έχω διαφορετική άποψη, την οποία δεν θα την εκφράσω με επιχειρήματα εδώ μέσα…προτιμώ τις κατ’ ιδίαν κουβέντες!!!
Αγαπητή Кроткая
μάλλον ήσουν έτοιμη να δεχτείς το μήνυμα του Κυρίου (τριβιζά!!!!)
Για την Φλέσσα έχεις απόλυτη δίκιο. Το ένστικτό σου ήταν ορθό… νομίζω!
Δες το παρακάτω:
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=47379600
Μ-π
Δε θέλω να σε συγκολίσω αλλά ο λόγος που αποφάσισες να αλλάξεις την άποψή σου για τα παιδιά ισχύει για ένα κάρο κόσμο!Οχι πως είναι κακό, ίσως να ναι λίγο εγωιστικό αλλά κατά την άποψή μου είναι σωστό να θέλεις να μεγαλώσεις έναν άνθρωπο, που θα είναι αυτό που λέμε, καλό παιδί, με φαντασία, ευχάριστος και χρήσιμος για τους φίλους του και την κοινωνία. και αυτό είναι πρόκληση τη σήμερον ημέρα!Καλά κάνεις και το σκέφτεσαι έτσι, διότι, ασ μη γελιόμαστε, τα παιδία είναι προέκταση των γονιών τους και είναι ευτύχημα για ένα παιδί να έχει καλούς γονείς…οπότε σου εύχομαι καλή επιτυχία στο πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της υπόθεσης!Να βρεις ενα καλό παιδί για μπαμπά του παιδιού σου!καλό βόλι!
Είμαι σίγουρος ότι κάνετε λάθος. Ενα πανέμορφο, υπεύθυνο και τραγικό συνάμα λάθος. Η μητρότητα ακόμα και μη βιολογική θα είναι το μεγαλύτερο έργο της ζωής σας,μιας ολόκληρης ζωής, αν είναι νάρθει ας έρθει με τις καλύερες προοπτικές.
Καλημέρα βρε Κροτούλα και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!! 😀 Μας έλλειψες αλλά εύχομαι να έχεις περάσει πάαααρα πολύ καλά!
Έχεις ανοίξει…μεγάλο θέμα πάλι!…
Πάντως Θα έλεγα ότι, εκτός βέβαια από τις προσωπικές απόψεις του καθενός πάνω σ’ αυτό το θέμα, από αυτά που μεταφέρεις από την συνέντευξη του κ. Τριβιζά, μάλλον την ίδια άποψη με τον Manos S. θα σχημάτιζα!!! Δηλαδή Κροτούλα μου αν άκουγα την συνέντευξη….μάλλον να με αποτρέψει ήθελε ο άνθρωπος από το να φέρω ένα παιδί σ’ αυτή την κοινωνία που ζούμε πάρα το αντίθετο!!!
Πρασινοτάτη, αρχίζω από το τέλος. Οι άλλοι λόγοι που υπαινίσσεσαι είναι βέβαια πολύ πολύ βασικοι, αλλά μην απογοητεύεσαι από τόσο νωρίς! Κατά τα λοιπα, συμφωνούμε νομίζω, αν και δεν ξέρω αν θα το έθετα τόσο εξόφθαλμα εγωιστικά -για λόγους κομψότητας! 🙂 Και, τώρα πίσω στην εργασία σου!!
Ρασκόλνικοφ, μην νιώθετε ηττημένος! Αντιλαμβάνομαι τι υπονοείτε, όλα αυτά εμένα συνήθως μου προκαλούν αμηχανία, αλλά όχι και φόβο. Υπερβολή δεν είναι αυτό; Αλλά, τελικά, δεν είμαστε και τόσο σε θέση ισχύος εν σχέσει με τα παιδιά -και ευτυχώς, ευτυχώς να λέτε! όσο για την σύνδεση με το προηγούμενο ποστ, άλλου τύπου ειλικρίνεια και αυθορμητισμό εννοούσα εκεί, αλλά δεν το θίγω περαιτέρω γιατί δε με βολεύει!
Το θέμα της ψυχανάλυσης το αφήνω στην άκρη, για να μην κλάψουμε όλοι μαζί, χαχα!
Μάνο, προφανώς διαφωνούμε, αυτό φαίνεται εκ του πρακτέου! Είμαστε στην ίδια ηλικία, εσύ έχεις δυο παιδιά, κι εγώ κανένα! Δεν είναι κακό να διαφωνούμε, αν συμφωνούσαμε όλοι με όλους, θα ήταν πολύ ανιαρό! Σωστά;
Νομίζω όμως πως θα συμφωνήσεις ότι αν κάποιος δεν νιώθει έτοιμος και ικανός να αναλάβει την ευθύνη της ανατροφής ενός νέου ανθρώπου, καλύτερα να μην πάρει το ρίσκο, όχι από εγωισμό, αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν οδυνηρό και επικίνδυνο για όλους. Πόσα παρατημένα παιδιά υπάρχουν; Αν οι γονείς αυτοί είχαν συμπεριφερθεί πιο υπεύθυνα, και δεν είχαν επιλέξει να τα φέρουν στον κόσμο, δεν θα ήταν καλύτερα;
Επίσης, θα συμφωνήσεις, πιστεύω, ότι δεν υπάρχει κανένας νόμος που να μας υποχρεώνει να τεκνοποιούμε! Είναι μια επιλογή που παίρνουν όσοι νιώθουν ικανοί και έτοιμοι γι’αυτή, ή όσοι απλά το επιθυμούν.
Π&Α, την κ. Φλέσσα δεν την είχα σε πολλή εκτίμηση ούτως ή άλλως επειδή συνήθως έχει πολύ αξιολογους καλεσμένους στους οποίους θέτει άκαιρες ερωτήσεις και κάνει εντελώς άσχετα και άνευ ουσίας σχόλια. Μετά και από την ανάγνωση του άρθρου, ακόμα χειρότερα!
Ναι, μάλλον ήμουν έτοιμη για το μήνυμα -θα δείξει και ο ΄χρόνος, βέβαια!
Παρτιζανάκι, το καλό παιδί είναι μάλλον οκ, να δούμε το χρόνο πού θα βρούμε, χαχαχα! Πάντως, νομίζω πως ακριβώς δεν πρέπει να επιλέγουμε να φέρουμε στον κόσμο παιδιά για εγωιστικούς λόγους. Όταν γίνεται αυτό, και ο τρόπος που τα ανατρέφουμε εγωιστικότατος είναι. Τα μεγαλώνουμε για μας, όχι για κείνα… Και τα εγκλωβίζουμε πολύ συχνά, δεν τους αφήνουμε διόδους…
Διονυσε, εννοείτε πως θα γινόμουν καλή μητέρα; Ίσως, ίσως και όχι. Να δούμε αν θα το ανακαλύψουμε εν τέλει, χεχε!
Τζο, για να μην παρεξηγηθώ, ο Τριβιζάς δεν επεδίωξε να πείσει κανένα να αποκτήσει ή να μην αποκτήσει παιδιά. Μίλησε για το πώς θεωρεί πως είναι καλύτερο να μεγαλώνουν τα παιδιά. Απλώς ο λόγος του λειτούργησε πειστικα σε μένα, δεν ήταν όμως αυτός ο στόχος του.
(μια χαρά πέρασα, τώρα πάλι στη δουλειά, μπρρρ!! κι εσείς μου λείψατε καλέ!)
Κροτούλα, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο Τριβιζάς δεν επεδίωξε να πείσει κανέναν να αποκτήσει ή να μην αποκτήσει παιδιά. Εξάλλου και εγώ σε κάποιες συνεντεύξεις σε περιοδικά και στην τηλεόραση που τον έχω δει, μου φάνηκε πολύ σοβαρός άνθρωπος για να κάνει τέτοιου είδους παραινέσεις από τηλεόρασεως!!! Ήθελα να πω απλά, πως η συνέντευξη ενός ανθρώπου σαν του Τριβιζά, που έχει ασχοληθεί τόοοοοσο πολύ με το θέμα «παιδί» και ότι το αφορά, και όλες αυτές οι θλιβερές διαπιστώσεις….μάλλον θα λειτουργούσαν ανασταλτικά στην απόφασή μου για να κάνω παιδιά…
Υ.Γ. Θα ξέρεις βέβαια ότι το επάγγελμά του είναι τελείως άσχετο έτσι??? Ο άνθρωπος έχει σπουδάσει εγκληματολόγος!
εννοείται πως είναι ΠΛΕΟΝ ανεύθυνο το να έχεις παιδιά και να ΜΗΝ ΤΑ ΑΞΙΖΕΙΣ…αν με καταλαβαίνεις!!! Διαφωνώ με το “θέλω να κάνω τη ζωή μου και τα παιδιά αποτελούν εμπόδιο» το οποίο και η ίδια το αναφέρεις εγωιστικό (γιά μένα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ γιατί ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ζω με τα παιδιά μου!!!). Το ίδιο συμβαίνει και με τον φόβο διαζυγίου…τον οποίο τον κατατάσσω ΟΧΙ στην απόφαση να κάνεις παιδί αλλά στην απόφαση να παντρευτείς…!
Στο σχόλιο σου-απάντηση είμαι σχεδόν σύμφωνος λοιπόν…
Το δικό μου σχόλιο απλά ήθελε να πει, πως υπάρχουν χιλιάδες επιχειρήματα για να έρθουν στη ζωή τα παιδιά…και στην υπευθυνότητα μας είναι το θέμα αν είμαστε ΙΚΑΝΟΙ!!! ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΓΩΙΣΤΕΣ!!! Και το εγωισμό τον βάζω στην απόφαση γάμου…ΚΥΡΙΩΣ!!!
@ JO: Κι όχι απλά έχει σπουδάσει εγκληματολόγος, αλλά είναι λέκτορας της εγκληματολογίας σε ένα αρκετά καλό αγγλικό πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα θεωρείται εξαιρετικός στη δουλειά του ως εγκληματολόγος.
Και μία ακόμα παρατήρηση. Τα περισσότερα βιβλία του κρύβουν ένα μυστήριο ή «εγκλημα» που πρέπει να διαλευκανθεί.
Ανταπόκριση από το μέτωπο: Η εργασία μου προχωρά υπέροχα, θα επανακάμψω σύντομα!
Βέλγικο αδέρφι,
σε ενημερώνω ότι κι εγώ υπήρξα αντι-μαμά, αλλά τώρα σου λέω μετά βεβαιότητας ότι είμαι εντελώς το αντίθετο!
Χαρά στο κουράγιο σας. 😦
Jo, ναι, ακριβώς, το επεξήγησα για να μην υπάρξουν παρερμηνείες. Ναι, εγκληματολόγος και μάλιστα διδάσκει στο Ρέντινγκ!
Μάνο, εγωιστικό ή ό,τι άλλο, αν κάποιος θεωρεί τα παιδιά εμπόδιο στο να απολαύσει την υπόλοιπη ζωή του, καλύτερα να μην τα κάνει. Εκείνο που με ενοχλεί πολύ (και το λέω γενικά, όχι σε σένα -επειδή το έχω βιώσει προσωπικά από πολλές πηγες) είναι το να προσπαθούν να σε πείσουν ότι πρέπει να κάνεις παιδιά για να ολοκληρωθείς ή για διάφορους άλλους λόγους. Συνήθως πρόκειται για προβολή των επιθυμιών μας ή των αποτυχημένων επιλογών μας στους άλλους ανθρώπους (εννοώ των επιλογών αυτών που βάζουν τέτοιες πιέσεις σε άλλους).
Ξέρω ανθρώπους που έκαναν παιδιά, μόνο για να ικανοποιήσουν τους γονείς τους, με αποτέλεσμα να τα «παρκάρουν» στη γιαγιά όλες τις μέρες και ώρες και να μην τα βλέπουν ποτέ. Ε, αυτοί καλύτερα να είχαν μείνει άτεκνοι!
Και βέβαια, άλλο ο γάμος, άλλο τα παιδιά, συμφωνούμε. Στην Ελλάδα βέβαια, κατά 95% (και μπορεί να βάζω και μικρό ποσοστό), παιδιά εκτός γάμου δεν νοούνται, αλλά επίσης και γάμος = παιδιά. Διαφωνώ και με τις δύο αντιλήψεις προσωπικά, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως πρόκειται για προσωπικές επιλογές και δεν χωρεί σωστό και λάθος σε αυτό.
Πρασινοτάτη, πόσω στο βιβλίο σου καλέ εσύ! Τι κάνεις εδώ πάλι;
Αλεπούδιους, δλδ να περιμένουμε αλεπουδάκια σύντομα; χε χε χε!
Ασμοδαίε, κουράγιο, ναι, αλλά ως προς τι: που παρακολούθησα την συνέντευξη, που άντεξα την Φλέσσα, ή που επαναπροσδιορίζω την θέση μου ως προς τα παιδιά; Για να εξγούμαι, όλα αυτά δεν σημαίνουν πως θα πάω να κάνω μωρά αύριο! Πιστέυω πως πρόκειται για μια πολύ σοβαρή απόφαση, που πριν ληφθεί πρέπει να εξετάζονται πολλές παράμετροι. Θεωρώ την ψυχική μου υγεία ιδιαιτέρως ασταθή, ώστε να αποτολμήσω ένα τέτοιο βήμα, προς το παρόν. 🙂
προσωπικά θα ήθελα να είχα 6-8 κουτσούβελα, seriously.
Όμως (για να μην ξεφύγω), παρόλη την μη-αντιμαμαδική μου στάση ΘΑΥΜΑΖΩ τους ανθρώπους που το σκέφτονται πριν αποφασίσουν, ό,τι και αν αποφασίσουν. Το να κάνει παιδιά κανείς απαιτεί λίγο περισσότερη σκέψη από το να πάει για ΣΚ στο νησί και ίσως θα έπρεπε πραγματικά να μην θεωρείται και τόόόόόσο δεδομένο!
Σμακ
Ξέρεις Κροτάκι μου, πόσες φορές (σαν δασκάλα κυρίως) έχω «αναθεματίσει» γονιούς γιατί μόνο το βιολογικό τους ρόλο έπαιξαν και δεν κατανόησαν πως το παιδί δεν είναι μια προέκταση των δικών τους φιλοδοξιών ούτε απλά μια εκπλήρωση των πιέσεων του περίγυρού τους-οι οποίοι έχουνε ένα παιδί για να να έχουν, μήπως και δεν μπορούν πιο μετά-αλλά είναι μια ζωντανή οντότητα πρέπει να το βοηθήσεις να καλλιεργήσει σωστά την προσωπικότητά του και ν΄αναπτύξει τον ψυχισμό του? Ουουουουου..
Ίσως για μένα που δεν έχω παιδιά για τον χ λόγο να ΄ναι πιο εύκολο να βλέπω λάθος τρόπους διαπαιδαγώγησης. Δεν ξέρω…
Ξέρω όμως πως πρέπει να ΄σαι συνειδητοποιημένος για να γίνεις γονιός ή όταν γίνεις. Επίγνωση των δυσκολιών και όσων ευκολιών που χάνεις, μα και των τόσων χαρών που θα λάβεις που δεν μετρώνται ποιοτικά!
Φιλιάά
(συγγνώμη για το σεντόνι!)
που δεν μετρώνται ποσοτικά, εννοούσα! 😳
τη πολυ καλη συνεντευξη του Τριβιζα την ειδα και γω.
εμενα γιατι δεν μου προκαλεσε τετοια επιθυμια; 😆
υ.γ.
κροτ, σχεδον ολες τις φορες που κανουμε μια αλλαγη στη σταση ζωης για καποια πραγματα ή κανουμε ενα νεο μεγαλο βημα παραπερα στη ζωη μας ή αναθεωρουμε καποια πραγματα ή σχεσεις ή συναισθηματα, η περισσοτερη «δουλεια» γινεται υπογεια και σιγα σιγα μεσα μας και παντα ενα «τυχαιο» γεγονος μας το βγαζει στην επιφανεια και το συνειδητοποιούμε.
ησουν ετοιμη απο καιρο για αυτη τη σκεψη σου.
με το καλο!
Ευτυχως που το σκεφτεσαι πολύ και ξερεις πανω κατω για ποιο λογο θεωρεις οτι πρεπει να κανεις παιδια. Πολλοι πανε με τυφλοσουρτη (δε μιλαω για το καταλαθος αλλα το προγραμματισμενο) ενω δεν ειναι για τετοια σπορ και απλα το κανουν γιατι πρεπει η γιατι το εκανε και η κορη της θειας Μηλιτσας.
Τα παιδιά είναι ισόβια δέσμευση. Αν κάνεις λάθος δε μπορείς να τα επιστρέψεις.Θέλουν μια κάποια σταθερότητα. Κάθε τρέλλα μας και αλλαγη επηρρεάζει το σχολείο τους, τους φίλους που πρεπει να παρατησουν κλπ κλπ.Αλλαγες πρπει να γινονται προσεχτικα. Και τι γινεται οταν εισαι ανθρωπος που ζειςγαι τις αλλαγες; Δεν έχουν ολοι οι ανθρωποι τις αντοχες να ξενυχτησουν για να τα ταϊσουν ή να ξυπνησουν γαι να τα σκεπασουν και να τους δωσουν τα φαρμακα τους, ούτε να εργαστουν με συνεπεια για να μη λειψει ο μισθος απο το σπιτι, ούτε να κανουν πισω για να μην υπαρχουν αχρειαστες εντασεις και υποφερουν τα παιδια, ουτε να κοψουν κατι ελαχιστο απο την προσωπικη τους ανεση και ευχαριστηση για να το προσφερουν στο παιδι με τη μοσρφη χρονου ενασχολησης. Πολλοι αλλαξαν χαρακτηρα και προτεραιοτητες αφοτου εκαναν παιδι και ολα πανε τωρα καλα, επειδη το εκαναν συνειδητα. Τι γινεται ομως με αυτους που αλλαξαν βαρυγκομωντας και κρατανε ασυνειδητα εστω κακια στο παιδι και ξεσπανε στο συντροφο τους η σε οποιον αλλο εχουν του χεριου τους;Δεν καταλαβαινουν ολοι οτι το παιδι ειναι αυτονομο πλασμα και το αναγκαζουν να κανει μια ζωή/καριερα που δε θελει. Ανθρωποι που δεν αντεχουν το ατσαλο σπιτι και τα σκορπια πραγματα και τα σμπαραλιασμενα επιπλα και τις φωνες στις ωρες κοινης ησυχιας και τα χιλιαδες γιατι και τα νευρα και τα δακρυα ενος παιδιου, άνθρωποι που ασχολουνται με το παιδι μονο οταν εχει ρεπο η νταντα ή αυτοι που λενε «ελα μωρε, καπως θα μεγαλωσει, οι αλλοι που δεν ηξεραν πως τα καταφερναν;» Αυτοι οι ανθρωποι δεν πρεπει να κανουν ελαφρα τη καρδια παιδια. και μετα αναρωτιομαστε γιατι υπαρχουν τοσα πολλα προβληματικα παιδια, εγκατελλειμμενα για να μην παω πιο μακρια στα δολοφονημενα και τα κακοποιημενα.
Η σταθεροτητα και η αγαπη στο ζευγαρι ειναι σημαντικα, αλλα για μενα πιο σημαντικο ειναι να ειναι συνειδητοποιημενοι ως γονεις, οποτε αν στραβωσει κατι να μην καταστρεψουν το παιδι. Και καλυτερα μονογονεϊκη οικογενεια απο μια στην ουσια διαλυμενη οικογενεια που αρνειται να το παραδεχτει.
Συγγνώμη για τα τυπογραφικά.
Εστω κι έτσι, με το καλό οψέποτε σου προκύψει. Τα παιδιά δεν είναι κάτι μπαουλα που τα πας και τα φέρνεις. Κι αν καποιοι γονείς το νομιζαν ή το νομίζουν , κακώς έγιναν γονείς. Το θεμα ειναι τεράστιο, αλλά να σου πω την αλήθεια και ο πολυς ορθολογισμός δεν βοηθάει ούτε στο να καταλήξουμε κάπου ως προς το αν πρέπει να αποκτήσουμε ή οχι παιδιά, ούτε στο πώς θα τα μεγαλώσουμε.
Η Βίκυ Φλέσσα ειναι καλή συναδελφος μου. Εχω συνεργαστεί πολυ στενά μαζί της. Στον τομέα του υπουργειου Παιδείας που ειχε παλιότερα ήταν μάλλον εξαιρετική. Τώρα, στην εκπομπη δεν την βλεπω και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Ημουν περσι μαζι της στις Βρυξελλες.
Μπαρμπουνάκι, έξι με οκτώ? θεός φυλάξοι! Κουνέλα δλδ?
υγ. μη αντιμαμαδική = μαμαδική ή όχι?
Ρενατάκι, την επίγνωση μάλλον την αποκτάς εκ των υστέρων, γιατί άλλο να το βλέπεις και άλλο να το ζεις. Χρειάζεται όμως, τουλάχιστον, να είσαι προετοιμασμένος να στερηθείς πράγματα -γιατί έτσι κι αλλιώς θα χρειαστεί να στερηθείς (κυρίως πράγματα που χωρίς παιδιά έκανες αυθόρμητα και χωρίς δεύτερη σκέψη υποθέτω). Κατ’ακρίβειαν, χρειάζεται να είσαι πεισμένος και αποφασισμένος να δοθείς, φαντάζομαι. Αν και χρειάζεται επίσης να μην στερηθείς τα πάντα, γιατί πιεσμένοι και στερημένοι γονείς είναι κακοί γονείς. Η παιδίατρός μου έλεγε στη μητέρα μου ότι πρώτα κοιτάζω τον γονιό και μετά το παιδί. Ενας δυστυχισμένος γονιός έχει προβληματικά παιδιά.
Μούργο, χωρίς καμία διάθεση αστεϊσμου, βουλωμένο γράμμα διαβάζεις. Μήπως με παρακολουθείς στα κρυφά; Το λέω γιατί είμαι γενικώς σε φάση ανακατατάξεων, ξεκαθαρισμάτων και τακτοποίησης: κάνω φασίνα στο μυαλό και στην ψυχή μου.
Passer by, το εξαιρετικό σχόλιό σου, το προσυπογράφω λέξη προς λέξη. Και τα τυπογραφικά δεν ενοχλούν καθόλου.
Ριτς, συμφωνώ. Ο ορθολογισμός δεν έχει θέση εδώ. Αν κάποιος είναι αποφασισμένος και αυτό είναι στην πραγματικότητα η επιθυμία του, τότε το’χει. Αν πάλι προχωρά σε αυτό το βήμα γιατί έτσι λέει η παράδοση/η μαμά του/η κοινωνία/η τύχη ή αν το κάνει για τον εαυτό του, τότε δεν το’χει.
Όσο για την Φλέσσα, δεν την γνώριζα πριν από αυτή την εκπομπή, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη. Σε αυτή την εκπομπή πάντως δεν μου αρέσει -διακρίνω έναν εγωκεντρισμό και μια ωραιοπάθεια που με ενοχλούν. Φυσικά, δεν μπορώ να κρίνω τον άνθρωπο, δεν έχω κανένα δικαίωμα και σε αυτό εμπιστεύομαι απόλυτα την κρίση σου. 🙂
Τι θα πεί δεν έχεις μητρικό φίλτρο, κυρά μου; Κι εγώ πώς θα γίνω νονά; Ε; Μου έχω τάξει να βαφτίσω δυο μωρά, το δικό σου και της αλληνής! Για συντομεύετε, παρακαλώ! Άντε γιατί άντε!
Αν και από τα όσα είπε ο Τριβιζάς (ή μάλλον όπως -καλώς- μας τα μεταφέρεις μιας και δεν είχα μεταμεσονύχτιες ορέξεις για τηλεόραση) δε μου γεννήθηκε η επιθυμία να σπείρω μπισκοτάκια, τα σημεία στα οποία αναφέρεται με βρίσκουν (σχεδόν) σύμφωνο.
Η φαντασία των παιδιών πνίγεται από πολύ μικρή ηλικία είτε από το σχολείο (ήδη από τη πρώτη δημοτικού) είτε (πολύ περισσότερο τώρα) μέσα από την οικογένεια («πού να βρω χρόνο με το παιδί», «δωστου κάτι να ηρεμήσει» και άλλα νόστιμα). Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα ο τρόπος που ζωγραφίζουν τα παιδιά στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό. Οι ζωγραφιές παιδιών του δημοτικού είναι κυρίως βαρετές, ασφυκτικά κλεισμένες σε νόρμες του «φυσιολογικού» και καθωσπρεπικά κλισέ.
Εκεί που διαφωνώ (τόσο με τον Τριβιζά όσο και με τον Raskolnikov, δε διάβασα παρακάτω :oops:) είναι η στερεότυπη αντίληψη περί αθωότητας και ειλικρίνειας των παιδιών. Μέσες άκρες από την ηλικία των 5 χρόνων, τα παιδιά χάνουν κάθε ίχνος αθωότητας και όποιο ψήγμα ειλικρίνειας είχαν ή νομίζαμε ότι είχαν. Άπληστα και αδίστακτα διαόλια που θα σκαρφιστούν τα χίλια ψέμματα για να την σκαπουλάρουν και θα προσπαθούν να βρουν τρόπους να την βολέψουν. Ίσως ενδόμυχα αυτά τα παιδικά χαρακτηριστικά να λαχταρούμε και να τα ντύνουμε «αθωότητα», ίσως να μην έχουμε ιδέα τι είναι τα παιδιά (μάλλον ξεχάσαμε την παιδική μας ηλικία, το δύσκολο είναι να την κρατήσεις μέσα σου) και να πιστεύουμε ότι είναι αγγελούδια και ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που κάποτε (όχι πια) ισχυριζόμουν ότι το ιδανικό θα ήταν ένα παιδί που θα γεννιόταν κατευθείαν 15 χρονών.
Τώρα περί αναθεώρησης αντι-μαμικών (στάνταρ δε στέκει σαν όρος) τάσεων Κροτ, η άμεση φλαμανδική απάντηση είναι ότι γέρασες και είτε ξεκούτιανες είτε σε πιάσαν τύψεις.
Από την άλλη η όποια αλλαγή σε βαθιά ριζωμένες ιδέες έχει να κάνει με μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν στο περιβάλλον ενός ατόμου (οπότε τα ερεθίσματα είναι πιο ισχυρά) και αρκεί κάτι φαινομενικά μικρό για να την πυροδοτήσει.
Διαλέγεις και παίρνεις ή απορρίπτεις.
για ποιο σκοτεινό λόγο θεωρείτε κυρία Ντόλφω πως, ακόμα και αν καταδικάσω ένα αθώο πλάσμα στο να με έχει για μητέρα του, θα το καταδικάσω και στο να σας έχει για νονά;
Εγώ τα πρώτα έντεκα χρόνια γάμου έπαιξα γερή άμυνα. Άμυνα ζώνης, άμυνα man to woman (το man to man μου κάνει λίγο σε gay), σύνθετη άμυνα, με παγίδες κλπ.
Ξαφνικά (out of the blue, που λέμε στο Ντεπώ), έγινα πατέρας στα 38.
Δεν μετανιώνω που δεν έκανα παιδιά πρίν, αλλά τώρα με έχει φάει τα άγχος ότι δεν προλαβαίνω να τα χαρώ.
Δεν θέλει και πολύ σκέψη το πράγμα.
Αγαπητό μπισκοτάκι,
ευτυχώς που μάθαμε την συνταγή και δεν βασιζόμαστε σε σας για την διαιώνιση των μπισκοτακίων, γιατί αλλιώς θα πάθαινα στερητικό!
Για τα σοβαρά, δηλώνω εντελώς αναρμόδια να κρίνω αν τα παιδιά είναι αθώα αγγελούδια, δεν έχω καμία επαφή με κανένα άτομο κάτω των 18, σε αυτή τη φάση της ζωής μου, το ομολογώ. Υποθέτω πως τα παιδιά έχουν έναν άλλο τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας που οφείλεται στην άγνοια και την απειρία και ο οποίος μειώνεται όσο αυξάνονται οι γνώσεις και οι εμπειρίες, αλλά αυτό είναι η προσωπική μου άποψη και διόλου «επιστημονική» δεν είναι.
Αν ισχύουν τα όσα λες, μπισκοτάκι, τολμώ να παρατηρήσω πως και οι γονείς έχουν μια μεγάλη ευθύνη σε αυτό. Τα παιδιά αντιγράφουν τις πρακτικές των γονιών πολύ περισσότερο από όσο αφομοιώνουν τα λόγια τους.
Πάντως, δεν νομίζω πως γέρασα -ακόμα, έχω μερικά χρονάκια ως τα 40 ακόμα, χαχα!-, και σαφέστατα δεν αποφάσισα ακόμα να τεκνοποιήσω. Απλώς δεν απορρίπτω την προοπτική μετά βδελυγμίας πια.
Το έσχατο σχόλιο, το έκανε και ο Μούργος πιο πάνω (δεν τον διάβασες, φτου σου!). Μήπως με παρακολουθείς κι εσύ;
Ιντυ μου, τα 38 δεν ξέρω αν είναι καλή ηλικία για να γίνει κανείς μητέρα -αν και γνωρίζω κάποια πο έγινε στα 40. Κι εγώ ανθίσταμαι προς το παρόν. Αλλά who knows?
(ανένειψες επιτέλους???)
Μπα είπα απλά να περάσω μιά βόλτα από τους φίλους.
😦
Για τα παιδιά
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου,
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους αλλά όχι στις ψυχές τους,
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο,
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις,
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και σε τεντώνει με τη δύναμή του
για να μπορούν τα βέλη του να πάνε γρήγορα και μακριά.
Ας σε χαροποιεί το τέντωμα στο χέρι του τοξότη
Αφού ακόμα κι αν αγαπά το βέλος που πετά,
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει ασάλευτο.
Xαλίλ Γκιμπράν—-> υπεύθυνος και για το ‘σεντόνι’ 😉
άστα να πάνε. εδώ καταπνίγουν τη δική μας φαντασία…..
Γεράσιμε, ευχαριστώ πολύ για την πανέμορφη προσθήκη.
Βετεξ, ξεκινούν από νωρίς για να το πετύχουν. (πού χάθηκες εσύ;)
ναι βρε σε παρακολουθω!!
μπαινω αργα το βραδυ στο μπλογκ σου και το γυριζω αναποδα.
ψαχνω τα ντραφτς, τα πραιβετ σχολια, τα παντα!!
και μετα το συγυριζω για να μη κινησω υποψιες!!!!
τι αλλο θα ακουσουμε! 👿
μουργος ειμαι κροττττττ!!
που σημαινει: ειμαι καλο λαγωνικο!!!! 😀
που να σε πάρει, καλό είσαι όντως!! δεν πας να κοπρίσεις και πουθενά αλλού; 😀
Δύο αρνήσεις κατάφαση!!!
Αν έχεις μέσα και δύναμη (και χρόνο), why not?????
🙂
σωστά στο πρώτο!
μπρρρρρ, στο δεύτερο! (γιατί μετά θα πάψεις να τα έχεις και τα τρία?)
Μα γιαυτό φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά, για να τα καθοδηγήσουμε και να τους δώσουμε σωστά εφόδια για να κάνουν καλύτερο τον κόσμο μας (που θα γίνει ο κόσμος τους)
Btw δεν ήξερα ο Τριβιζάς είχε κάνει την Φρουτοπία, είναι απλά θεός!
d1af, όχι όλοι, δυστυχώς, όχι όλοι…
Ναι, βέβαια, ο Τριβιζάς είναι ο δημιουργός της Φρουτοπίας. Μάλιστα, όταν η Coca Cola θέλησε να χρησιμοποιήσει τη λέξη Frutopia για να ονομάσει ένα φρουτοποτό, χωρίς να ζητήσει την άδειά του, ο Τριβιζάς την πήγε στα δικαστήρια και κέρδισε την υπόθεση! Εμ, δεν παίζουν με έναν εγκληματολόγο!
Αν και οφ τοπικ με το θέμα μας,αλλά μιας και τέθηκε, η παραπάνω ιστορία είναι η μισή αλήθεια.
Fruitopia ονόμασε σε ορισμένα κράτη η Coca Cola τη σειρά φρουτοποτών που είναι γνωστή σε εμάς τους παροικούντες τω Βελγιω ως Minute Maid.
Η δίκη -όσο και η έφεση που άσκησε στην απόφαση η εταιρεία- που κέρδισε ο Τριβιζάς, αφορά το λανσάρισμα της Fruitopia στην Ελλάδα μόνο. Αν και ο συγγραφέας είχε εκφράσει την επιθυμία του να κυνηγήσει την υπόθεση και στο εξωτερικό, κάτι τέτοιο είναι αρκετά δύσκολο.
Στη γειτονική μας Γερμανία για παράδειγμα, τα Minute Maid τα ξέρουν ως Fruitopia.
Για του λόγου το αληθές, απλά κάντε κλικ στο http://www.minute-maid.de/
Speculoos, dank u wel! είχα πληροφορηθεί την μισή αλήθεια (αυτή που αναφέρθηκε στην συνέντευξη από την δημοσιογράφο, για να είμαι ειλικρινής).
Σε έχω ζαλίσει…αλλά είναι ένα θέμα ΜΕΓΑΛΟ και περίπλοκο.
Συμφωνώ στα παραπάνω που έγραψες…!
Συγχίζομαι στο πάρκινγκ-γιαγιάδοπαππούδες όσο δεν φαντάζεσαι…είναι παρόμοιο αδίκημα με το να εγκαταλείπεις το παιδί σου (γνώμη μου)!!
Αν λοιπόν δεν νιώθεις έτοιμη…μην το κάνεις το βήμα…ίσως και να μην είσαι «ικανή» (δεν το λέω με την άσχημη έννοια)!!! Απλά, άσε με να πιστεύω πως ίσως αργότερα…θα το μετανιώσεις…
Ax ti mou 8ymizeis
ta tria kala lykakia kai ton rouni rouni to ypoulo kako gourouni……
kai bebaia froutopia gia panta
enas ma8hteyomenos Pikos Apikos
Μάνο, όχι, καλέ, δε με έχεις ζαλίσει! Πιθανόν, δεν ξέρω, θα δείξει! Ε, δε με πήραν και τα χρόνια πια!
Άζαδ, πω πω ναι!
καλησπέρα Κrotkaya,
είμαι η Αθανασία που σου είχα ζητήσει πληροφορίες για την Φιλανδία.Πρώτα θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την παρότρυνση να επικοινωνήσω με τον κύριο Θάνο – πραγματικά εκτός του ότι είναι ένα τρομερά αξιόλογο άτομο, είναι πολύ φιλικός και cool όπως είπες και εσύ-, και δεύτερον μη μασάς όταν θα αισθανθείς έτοιμη να κάνεις παιδί να το κάνεις, αλλά σε μία χώρα όπου θα έχει την υποδομή να σε στηρίξει.Εύχομαι να πάρεις τη μεγάλη απόφαση και να πάνε όλα καλά.
Αθανασία, χαίρομαι πολύ που πήγαν όλα καλά! 🙂 Καλή τύχη λοιπόν!