Στίγμα

 

με διάθεση ρετρό

 

Σας μιλώ για μιαν εποχή που δεν θα θυμάστε πια. Τότε που η Μονμάρτρη ήταν όμορφη, γεμάτη λουλούδια και νέους αισιόδοξους -αν και πεινασμένους. Τους αρκούσε ένα ποίημα ή μια ματιά για να είναι ευτυχισμένοι. Τότε που η ουσία ήταν η ποίηση που διάβαζαν κι όχι το φαγητό που έτρωγαν -και ο πρωινός καφές, ιεροτελεστία. Τότε, εκείνος ξενυχτούσε για να διορθώσει μια λεπτομέρεια σε μια ζωγραφιά. Τότε, εκείνη ήταν όμορφη -και αρκούσε να αγαπιούνταν, για να αγαπούν την ζωή.

Τώρα πια, αν περάσει τυχαία από το παλιό του σπίτι, δεν το αναγνωρίζει. Ίσως, κι όταν κοιτάξει τυχαία στον καθρέφτη, να μην αναγνωρίζει ούτε κι αυτήν την αντανάκλαση.

Je vous parle d’un temps
Que les moins de vingt ans
Ne peuvent pas connaître
Montmartre en ce temps-là
Accrochait ses lilas
Jusque sous nos fenêtres
Et si l’humble garni
Qui nous servait de nid
Ne payait pas de mine
C’est là qu’on s’est connu
Moi qui criait famine
Et toi qui posais nue

La bohème, la bohème
Ça voulait dire on est heureux
La bohème, la bohème
Nous ne mangions qu’un jour sur deux

Dans les cafés voisins
Nous étions quelques-uns
Qui attendions la gloire
Et bien que miséreux
Avec le ventre creux
Nous ne cessions d’y croire
Et quand quelque bistro
Contre un bon repas chaud
Nous prenait une toile
Nous récitions des vers
Groupés autour du poêle
En oubliant l’hiver La bohème, la bohème
Ça voulait dire tu es jolie
La bohème, la bohème
Et nous avions tous du génieSouvent il m’arrivait
Devant mon chevalet
De passer des nuits blanches
Retouchant le dessin
De la ligne d’un sein
Du galbe d’une hanche
Et ce n’est qu’au matin
Qu’on s’asseyait enfin
Devant un café-crème
Epuisés mais ravis
Fallait-il que l’on s’aime
Et qu’on aime la vie

La bohème, la bohème
Ça voulait dire on a vingt ans
La bohème, la bohème
Et nous vivions de l’air du temps

Quand au hasard des jours
Je m’en vais faire un tour
A mon ancienne adresse
Je ne reconnais plus
Ni les murs, ni les rues
Qui ont vu ma jeunesse
En haut d’un escalier
Je cherche l’atelier
Dont plus rien ne subsiste
Dans son nouveau décor
Montmartre semble triste
Et les lilas sont morts

La bohème, la bohème
On était jeunes, on était fous
La bohème, la bohème
Ça ne veut plus rien dire du tout

Paroles: Jacques Plante. Musique: Charles Aznavour   1966
© Editions Djanik

 

Διάβασα για πρώτη φορά για την Closerie des lilas, στην Αρραβωνιαστικά του Αχιλλέα της Άλκης Ζέη (εκεί συναντιόταν η Δάφνη με τον Jean Paul και έπιναν καπουτσίνο). Την επόμενη φορά που βρέθηκα στο Παρίσι, την αναζήτησα και την βρήκα. Έκτοτε, κάθε φορά που βρίσκομαι στο Παρίσι, περνώ οπωσδήποτε για έναν καφέ από εκεί. Εκεί, έτυχε να κάνω και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τον Πουλαντζά και τον Αλτουσέρ (ω, ναι…). Η Closerie είναι ένα από τα σημεία αναφοράς μου σε αυτή την πολύ αγαπημένη πόλη, μάλλον επειδή συνδέεται με ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, από κείνα που διάβασα για πρώτη φορά στην εφηβεία και έκτοτε τα διάβασα ξανά καμιά δεκαπενταριά -και βάλε- φορές.

_____________________________________________________

Στις φωτογραφίες, βλέπουμε την Closerie des Lilas στην οδό Montparnasse (pl. Denfert Rochereau), στο Παρίσι. Και βέβαια, τον κύριο Charles Aznavour.