Στην πρώτη μου επίσκεψη στο Άμστερνταμ, πριν από 6 χρόνια, είχα αγοράσει ένα μπλουζάκι που έγραφε: «Sometimes, I am an angel, sometimes I am a devil, but most of the times I am just myslef». Το μπλουζάκι δεν ήταν πολύ καλής ποιότητας και σύντομα ξεχείλωσε, με αποτέλεσμα να παραμείνει θαμμένο στον πάτο του ντουλαπιού μου, και πλέον να το φοράω μόνο μέσα στο σπίτι ή στην παραλία.
Το αποτυπωμένο σλογκανάκι όμως, αν και πιασάρικο και σκέτη κοινοτυπία, έμεινε μες το κεφάλι μου και το θυμάμαι συχνά. Αυτές τις μέρες, το ξαναθυμήθηκα με αφορμή αυτό το Φραμπουάζειο ποστ, αλλά και τον διάλογο που παρακολούθησα σε ετούτο το ποστ της Ντόλυ. Και αυτό, γιατί μέσα στο κεφάλι μου το αγγελάκι και το διαβολάκι τσακώθηκαν χοντρά σχετικά με το ποιο είναι το σωστό στις περιπτώσεις που περιγράφονται ή υπονοούνται σε αυτά τα κείμενα.
Ας μην κρύβομαι. Έχω λάβει μια αρκετά συντηρητική ανατροφή σε ό,τι αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, και το γεγονός πως εδώ και δύο χρόνια συγκατοικώ «αστεφάνωτη» με τον καλό μου, αποτελεί ένα άλμα προόδου και ανεκτικότητας για τους γονείς μου. Πολλά από όσα έχω κάνει στην προσωπική μου ζωή έρχονται σε ευθεία ρήξη με την παιδεία που έλαβα τόσο από το σπίτι μου, όσο και από το υπερσυντηρητικό σχολείο μου. [Εννοείται πως το σπίτι δεν έχει λάβει γνώση ούτε για το ένα τρίτο από αυτά.] Και τούτο, γιατί μεγαλώνοντας, μολονότι έχω συχνά κατηγορηθεί για το απόλυτο του χαρακτήρα και του σθένους με το οποίο υποστηρίζω τις απόψεις μου, πήρα μια σοφή επιλογή. Παρατηρούσα όσα συνέβαιναν γύρω μου, και προσπαθούσα να τα κρίνω, να τα αποδεχτώ ή να τα απορρίψω, τηρώντας μια απόσταση από την παιδεία μου -όσο αυτό είναι εφικτό. Καθότι βέβαια, πολλές από τις αρχές που παίρνουμε στην παιδική μας ηλικίας εγγράφονται με ανεξίτηλη μελάνη, όχι απλά στο μυαλό, αλλά στην ψυχή και στα γονίδιά μας, συχνά ήταν τιτάνιος ο αγώνας που έδινα με την «συνείδησή» μου για να αναγνωρίσω ότι ορισμένα πράγματα που στην μαμά μου ή στην διευθύντρια του σχολείου μου θα φάνταζαν τουλάχιστον αιτία για να καεί κανείς στα φλογερά καζάνια της κολάσεως εις το διηνεκές, ήταν όχι απλώς αποδεκτά, αλλά και λογικά -ως και σύμφυτα με την ανθρώπινη φύση.
Θυμήθηκα λοιπόν το εξής περιστατικό. Πρέπει να συνέβη περί τα δέκα επτά χρόνια πριν, ίσως και ακόμα περισσότερα, όταν ήμουν στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Μια μέρα λάβαμε στο σπίτι μας ένα προσκλητήριο γάμου. Ένας μακρινός ξάδερφος του πατέρα μου ήταν που παντρευόταν. Ο ξάδερφος αυτός ήταν μεγαλούτσικος και επρόκειτο για τον πρώτο του γάμο, ο οποίος έσκασε σαν βόμβα στην μικρή οικογενειακή μας κοινότητα. Και αυτό, όχι τόσο γιατί ο ξάδερφος είχε πλέον για τα καλά πατημένα τα σαράντα -και άρα όλη η οικογένεια του είχε ήδη ετοιμάσει και καλοξεσκονίσει το ράφι του και τον είχε εναποθέσει εκεί χωρίς ο ίδιος φυσικά να ερωτηθει. Η βόμβα ήταν η μέλλουσα ξαδέρφη και εκλεκτή της καρδιάς του ξαδερφου: ήταν μόλις 19 χρονών. Ο γάμος δύο ανθρώπων που η διαφορά ηλικίας ανάμεσά τους, ήταν πάνω από 20 χρόνια, αποτελούσε ένα μικρό σκάνδαλο. Και ίσως όχι και τόσο μικρό.
Την ορισμένη ημερομηνία, η μαμά μου μου φόρεσε το καλό μου κόκκινο φουστανάκι, μου έκανε τα μαλλιά κοτσίδια -που τότε δεν πολυσυμπαθούσα-,μου φόρεσε τον χρυσό μου σταυρό (σαν μεγαλόσταυρος ήταν -έλεος!) και, οικογενειακώς και με χαμόγελα, αρριβάραμε στην εκκλησία. Διαισθητικά, αντιλήφθηκα μια παγωμάρα στην ατμόσφαιρα, πίσω από τα γέλια και τις ευχές. Οι κουτσομπόλες του σογιού είχαν στήσει χορό και αντάλλασσαν απόψεις περί των dessous του σκανδαλώδους γάμου. Κάποιοι έλεγαν πως ο ξάδερφος ξεμωράθηκε, άλλοι πως η νύφη τον τύλιξε επειδή ο ξάδερφος είχε το κομποδεματάκι του, κάποιο αποκαλούσαν τον ξάδερφο «άτυχο» και «θύμα», μερικοί χαρακτήριζαν την νύφη με επίθετα και ουσιαστικά που η αγωγή μου δεν μου επιτρέπει να επαναλάβω εδώ. Τα θυμάμαι όλα πάρα πολύ καλά, γιατί είχα εντυπωσιαστεί και γιατί η μαμά μου δεν κατάφερνε να μου βουλώσει τα αυτιά, να μην ακούω, όσο κι αν έκανε πως τάχα μου χάιδευε στο κεφάλι.
Εγώ, με το μικρό μου μυαλό, παρατηρούσα τους μελλόνυμφους. Ο ξάδερφος, πολύ καλοστεκούμενος για τα σαραντά κάτι του χρόνια χαμογελούσε καλοκάγαθα, σαν να μην αντιλαμβανόταν τα όσα διαμείβονταν, ούτε καν πίσω από την πλάτη του, αλλά μες τη μούρη του. Η νυφη από την άλλη, ήταν πανέμορφη -ποια νύφη δέκα εννιά χρονών δεν θα ήταν πανέμορφη άλλωστε;-, έλαμπε κυριολεκτικά, και στα δικά μου μάτια, κοιτούσε τον μέλλοντα σύζυγό της με λατρεία. Ούτε καν τον ξενύχιασε, όταν ακούστηκε το «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», και όλο το σόι χαρακτήρισε το γεγονός ως μέγιστη υποκρισία.
Δεν ξανάκουσα για το ζευγάρι αυτό μετά τον γάμο τους, παρά μόνο λίγα χρόνια πριν. Ο ξάδερφος τηλεφώνησε στον πατέρα μου, με την ευκαιρία κάποιας γιορτής και έτσι μάθαμε πως η μητέρα του έψηνε το ψάρι στα χείλη στη νύφη, σε τέτοιο βαθμό, που το ζευγάρι αποφάσισε να μετακομίσει σε κάποιο νησί -της άγονης γραμμής υποθέτω-, για να μην συγχρωτίζεται με το σόι παρά μόνο ελάχιστες φορές τον χρόνο. Το ζευγάρι ζούσε ευτυχισμένο, με δυο παιδάκια και ήταν όλοι τους πολύ πολύ καλά, σε πείσμα των κουτσομπολιών που ήθελαν να προκύψει διαζύγιο μες την πρώτη πενταετία.
Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά, με αφορμή τα κείμενα που ανέφερα στην αρχή. Ξαναθυμήθηκα και ένα δικό μου amour impossible που το έζησα πριν από επτά χρόνια. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, πως αν η αγάπη είναι αγνή, άδολη και ισχυρή, και όταν τα δύο «συμβαλλόμενα μέρη» είναι αποφασισμένα, κανένα, μα κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να είναι ανυπέρβλητο. Όπως κι αν ονομάζεται αυτό: οικογένεια, διαφορά ηλικίας, τρίτο πρόσωπο (ακόμα και αν αυτό είναι το ένα από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, αν με εννοείτε). Η μεγάλη διαφορά ηλικίας, η ύπαρξη ενός τρίτου προσώπου (σε όποια θέση και αν βρίσκεται αυτό), η απόσταση, η διαφορά κοινωνικής τάξης ή οικονομικής κατάστασης είναι σοβαρότατες δυσκολίες -αλλά αντιμετωπίσιμες, αν οι άνθρωποι είναι αρκετά πεισματάρηδες και αν αγαπούν αρκετά. Προσοχή: όχι αν είναι αρκετά ερωτευμένοι – αν αγαπούν αρκετά.
Ξέρω τον αντίλογο. Άλλοι θα πουν πως είμαι μικρή και δεν ξέρω από δυσκολίες αντικειμενικές (χα! έχω να πω!), και άλλοι πως διαβάζω πολλά ρομαντικά μυθιστορήματα. Θα πω μόνο, πως για πολλά χρόνια, έπαιρνα το λάθος αεροπλάνο και κυνήγησα αυτό που ήθελα, σε πείσμα ενός αμείλικτου εμποδίου: της γεωγραφικής απόστασης.
Πιστεύω πλέον, ακράδαντα, πως ένας και μόνο είναι ο αληθινός εχθρός που καλείται να αντιμετωπίσει η αγάπη: η καθημερινότητα και η ρουτίνα. Και αυτός δεν είναι ένας εχθρός που αντιμετωπίζεται με μία ή μερικές κρίσιμες μάχες: είναι εχθρός που απαιτεί καθημερινή επαγρύπνιση και αγώνα.
Τα ίδια όπλα δηλαδή που χρειαζόμαστε και για να ζήσουμε.
_______________________________________________
Ακούμε Una musica brutal των Gotan Project
Βλέπουμε Miss you της Cisya
Ο τίτλος του ποστ είναι δανεισμένος από το τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου Φθινοπωρινός σκύλος.
evelina_z13 said:
Συμφωνώ,επαυξάνω και προσυπογράφω…
Τί γίνεται όμως στην περίπτωση που,όντας προδωμένη,σου ζητείται δεύτερη ευκαιρία; Όταν,όσο κι αν αγαπάς,τα κατάλοιπα που σού’χει αφήσει μια στιγμή,μια κουβέντα,θολώνουν την εικόνα μιας μελλοντικής ευτυχισμένης συμβίωσης;
Ρόδι said:
Καθημερινότητα, ρουτίνα είπατε;;; Χμ… μακρυά κι αλάργα (όλοι αυτό μου λένε, αλλά πιστεύω πως αν μου χτυπήσουν την πόρτα θα τις αντιμετωπισω με χιούμορ)
«Θα πω μόνο, πως για πολλά χρόνια, έπαιρνα το λάθος αεροπλάνο και κυνήγησα αυτό που ήθελα, σε πείσμα ενός αμείλικτου εμποδίου: της γεωγραφικής απόστασης.» : Και το ειρωνικό δεν είναι ότι όσο καλά κρατεί η απόσταση όλα είναι τέλεια και μέλι-γάλα (δηλαδή μιλάμε για τρελά ρομάντζα όποτε σμίγει το «αποστασιοποιημένο» ζεύγος) και μόλις γίνει από τον έναν το μεγάλο βήμα για μόνιμη γεωγραφική εγγύτητα σπάει σχεδόν πάντα ο διάολος το ποδάρι του και ο έτερος τους ζεύγους είτε ξενερώνει είτε αποδεικνύεται ΑΛΛΟΣ (ή λάθος) άνθρωπος;;;
Dimosthenis said:
Είμαι εφτα χρόνια σε μια σχέση που μου έχει προσφέρει πέρα από τρία παιδιά, φοβερά όμορφες στιγμές και το αντίθετο βέβαια… Για τρία χρόνιαζούσαμε εγω στη Σουηδία και το κορίτσι με τα παιδιά στην Ελλάδα. Όλα καλά όταν βρισκόμασταν, μέχρι που ένα χρόνο πριν αποφασίσαμε να ζήσουμε όλοι μαζί, εδώ πάνω.
Φτάσαμε στο χωρισμό και αφού μηδενίσαμε το πιάσαμε από την αρχή…
Είπες μια μεγ’αλη αλήθεια κι αυτό είναι το κακό που κάνει η καθημερινότητα κι η ρουτίνα… Μεγάλος εχθρός…
zouri said:
δυστυχως στην ελαδδα,εχεις να αντιμετωπισεις και τα λογια .Οσο νωριτερα ξεκοψεις απο το σοι σου,τοσο πιο τυχερος εισαι.
Φτερό στον άνεμο said:
Τι σημασία έχει πως κοιτιέσαι την ώρα που φοράς το φράκο ή το νυφικό… Σημασία έχει πως κοιτιέσαι πριν σβήσεις το τελευταίο φως το βράδυ και πως κοιτιέσαι μόλις ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί. Εκεί είναι οι αλήθειες. Εκεί είναι ο έρωτας.
Καλημέρες!
nosyparker said:
Είχα καιρό να διαβάσω κάτι όμορφο μα συνάμα ρεαλιστικό για τον έρωτα, την αγάπη και τις σχέσεις. Πάντως έχουν δίκιο όσοι έγραψαν πως τις μεγαλύτερες ζημιές σε μια σχέση τις προκαλούν τα σόγια (εκατέρωθεν). Το θέμα είναι να έχουμε κλειστά τ΄αυτιά και ν’ αφουγκραζόμαστε μόνο το σύντροφό μας.
nosyparker said:
ΥΓ Συγχαρητήρια για τη μουσική σου επιλογή 😉
sweetpotatonatassaki said:
Δεν ξέρω που πάει ο έρωτας όταν πεθάνει – και δεν με νοιάζει να το βρω…
Ξέρω να σου πω,πως επιβιώνει μια αγάπη, με σχεδόν όλα τα εμπόδια που περιγράφεις – εκτός τη διαφορά ηλικίας, που είναι μικρή – δεκαπέντε χρόνια (ως τώρα…) : με αγώνα, αγωνία, πολύ χιούμορ, πολλή κουβέντα, πολλή προσπάθεια και από τις δυο πλευρές,»κλείσιμο» της πόρτας στους «απ’ έξω», απαραίτητα. Και βάζοντας κοινούς στόχους, και κοινές προτεραιότητες και αναγκαίες, αλλά όχι επώδυνες – για κανέναν από τους δυο – υποχωρήσεις. Και ίσως κι άλλα, που δεν μου έρχονται τώρα στο νου…
Καλημέρα, Ροδακινάκι μου! 🙂
Composition Doll said:
Εγώ δε μιλάω… Τι να πω, εξάλλου, που δεν το είπες εσύ;
en vain encre said:
να σου πω ροδάκινο,
γράφεις ΠΟΛΥ καλά παιδί μου – το ξέρεις;;;;
σε όλα συμφωνώ και λάτρεψα τον επίλογο!
ritsmas said:
Μικρο μου Κροτάκι, θα έλεγα σοφό και κατασταλαγμένο κείμενο. και βεβαια εχεις να δεις πολλά μπροστά σου και ν ακουσεις περισσότερα. Αν θέλεις να παλεύεις για κάτι, όμως, να παλεύεις με νύχια και με δόντια. Δεν γίνεται αλλιώς. Η αγάπη είναι χίμμαιρα κι ως τέτοια μόνο μπορεί να αντιμετωπιστεί
Ριτς
Βασιλική said:
α ρε μικρη μου…
σιωπη για τα οσα εγραψες…
απλα μια καλημερα…
καλα;
Кроткая said:
Καλημέρες και sorry guyz for the inconvenience – η wordpress κάνει τα δικά της (και είχα και το θράσσος να κοροϊδεύω την Ντόλυ που πάθαινε τα ίδια!).
Ή αλήθεια είναι πως ανέβηκε και ένα άλλο ποστ, το οποίο ΛΟΓΟΚΡΙΝΑ γιατί ο Μούργος μου το έκανε λαμπόγυαλο! Κι έτσι, διώξαμε το Μούργο και επανερχόμαστε στο σοβαρό μας θέμα!
Εβελίνι, μπορώ να σου απαντήσω μόνο κρίνοντας εξ ιδίων. Έχω δοκιμάσει και τις δύο εκδοχές: να είμαι αυτός που του ζητούσαν να δώσει την δεύτερη ευκαιρία -αλλά και να είμαι εκείνη που ζητούσε να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία.
Στην πρώτη περίπτωση, την έδωσα. Αλλά δεν… Στην δεύτερη περίπτωση την έλαβα -και φαίνεται να πετυχαίνει το πείραμα.
Οκ, δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες βέβαια, και κρίνουμε πάντα κατά περίπτωση. Αλλά πάντα το θέμα είναι να δεις πού χτυπάει η καρδιά σου και τι πραγματικά εσύ θέλεις, νομίζω.
Ρόδι, χμμμ, το μακριά κι αλάργα με βρίκσει σύμφωνη, αλλά δεν είναι και στο χέρι μας πάντα. Συμφωνώ πολύ για την αντιμετώπιση μέσω χιούμορ -ακόμα και το θάνατο νικάς αν τον αντιμετωπίσεις με χιούμορ!
Ως προς το δεύτερο, επειδή been there, done that, έχω να πω ότι το λάθος είναι να αποδώσεις στον άλλο χαρακτηριστικά που εσύ θες να έχει, αλλά δεν έχεις εξετάσει αν όντως τα έχει (lui attribuer des qualités qu’il n’a pas -sorry για την γαλλικούρα, αλλά μου ακούγεται καλύτερα στα γαλλικά!). Τότε το έχεις χάσει το παιχνίδι. Όταν παίζει η απόσταση βέβαια, είναι αναπόφευκτο να σου συμβεί και αυτό, οπότε μόλις η απόσταση εκμηδενιστεί, καλό είναι να επιβάλλεις στον εαυτό σου να πατήσει στη γη και να face the reality as it is, not as he would have liked it to be. Με πιαν’ς??
Δημοδθένη, θα σου πω ειλικρέναστατα ένα πράγμα: είστε το πρότυπό μου! Χωρίς τα παιδιά, ζω μιαν ανάλογη κατάσταση και καταλαβαίνω πολύ πολύ καλά τι εννοείς! Να είστε παντα ευτυχισμένοι, στο εύχομαι ολόψυχα!
Ζούρι, χα! Αυτό ξαναπές το -κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά είναι και θέμα χειρισμού. Είδα τους γονείς μου να το χειρίζονται με λεπτότητα χειρούργου και πλέον έχουν εξαίρετες σχέσεις με όλους -και ηρεμία μες το σπίτι τους!
Φτεράκι, δίκιο έχεις. Αλλά δεν ήμουν εκεί, όταν αυτοί ήταν στο κρεβάτι τους! Ήμουν μόνο στο γάμο! Για την ηλικία που είχα τότε, θα ήταν μάλλον ακατάλληλο το θέμα.
Nosy, ευχαριστώ πολύ. Να πω την αλήθεια μου, μιας και δεν έχω μπλεξίματα με ελληνικό σόι, ξέρω μόνον εκ του μακρόθεν. Αλλά όπως λες κι εσύ, πρέπει να τοποθετούμε όλους στην θέση που τους πρέπει. 🙂 και 😳 !
Γλυκοπατάτι, μερσί μερσί για το τραγουδάκι -το είχα μόνο σε κασετούλα και καθώς είμαι κλασική τεμπέλα, βαρέθηκα να ψάξω πώς να κάνω την μετατροπή. Για το θέμα μας, είχα ένα φίλο που έλεγε πολύ χαρακτηριστικά το εξής: Τα πολλά λόγια ειναι φτώχεια – αγάπη να υπάρχει.Και ο ίδιος είχε αρκετά τραβήξει από τον θεσμό «ελληνίδα μέλλουσα πεθερά»!
Ντόλυ, εσένα σου επιτρέπω να χρησιμοποιήσεις το κείμενο κατά το δοκούν και χωρίς να διεκδικήσω copyright!
Κίβι μου, μερσί, μερσί! Είχα και 19 στην έκθεση, μετράει? 🙂
Ριτς, κρατώ την φράση «Αν θέλεις να παλεύεις για κάτι, όμως, να παλεύεις με νύχια και με δόντια. Δεν γίνεται αλλιώς.» και την προσυπογράφω και την ενστερνίζομαι απολύτως!!
Fourfouri said:
Χα! Σε φαντάζομαι στο λάθος αεροπλάνο να μαδάς τη μαργαρίτα! Πάλι καλά έβαλες μυαλό! Εγώ τη γκρέμισα τη γεωγραφική απόσταση! Δε θες Μωάμεθ;! Ε, θα έρθει το βουνό! Μιλάμε τώρα, χωρίς δουλειά, χωρίς τίποτα ΚΑΙ μοναχοπαίδι! Απλά ξύπνησα ένα πρωί, είπα φεύγω και μετά από τρεις μήνες ΕΦΥΓΑ! Καταλαβαίνεις που τους γράφω όλους τους τρίτους κομπλεξικούς καλοθελητές!
Кроткая said:
Κερασάκι μου, φιλάκια και καλημέρες!!
Φουρφούρι, καλά σε είχα ψιλιαστεί εγώ για siter soul! Κι εγώ τον ρόλο του βουνού έκανα και μάζεψα τα μπογαλάκια μου και κατσικώθηκα! Βέβαια, η διαφορά είναι πως είχα βρει δουλειά, αλλά αν είχε χρειαστεί να περιμένω πάνω από όσο περίμενα, δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα. Το χωρίς δουλειά είναι παγίδα, Φουρφούρι, γιατί η χειρότερη μορφή εξάρτησης είναι η οικονομική. Ίσως να μην είναι μόνο η χειρότερη, αλλά και η βασικότερη!
Fourfouri said:
Εντάξει, δεν κάθησα και σε κανενός το σβέρκο, ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΙΣ! Απλά φωτοτύπισα αρκετά μέχρι να βρω κανονική δουλειά! Αν και τώρα που το σκέφτομαι, πόοοοσο μου λείπει να διπλώνω αρχιτεκτονικά σχέδια, μεγαλύτερα από το μπόι μου, δε φαντάζεσαι 😀
Кроткая said:
Φουρφουράκι, χαχα, και από όσο ξέρω δεν είσαι και πρώτο μπόι!!! :Ρ
Dot.Hakers said:
«Το χωρίς δουλειά είναι παγίδα, Φουρφούρι, γιατί η χειρότερη μορφή εξάρτησης είναι η οικονομική.»
Η έννοια της οικονομικής εξάρτησης δεν υφίσταται όταν ο άλλος αφήνει γονείς, φίλους, σκυλίά, γατιά, χωράφια, και έρχεται να είναι μαζί σου! Ό,τι έχεις το μοιράζεσαι… Τα λεφτά έρχονται και φεύγουν!
dimosthenis s said:
Μην έχεις πρότυπα, σε περιορίζουν!!!
Είναι απίστευτα ψυχοφθόρο αν και απ’ όσο κατάλαβα συζείς ήδη οπότε δεν χρειάζεταινα σου εξηγώ, μάλλον το βιώνεις.
Πάντως αν δεν είμασταν τόσο «κολλημένοι» τελικά ο ένας με τον άλλο, τώρα απλά θα είμασταν γονείς των παιδιών μας και τίποτα περισσότερο. Το να δούμε ότι κάναμε κάτι λάθος, ήτοι να παρασυρθούμε σε μια καταθλιπτική επανάληψη της καθημερινής ρουτίνας, μας έστειλε αδιάβαστους. Αυτό παλεύουμε να επαναπροσδιορίσουμε.
Όσο αφορά στους γύρω γύρω, όσο και να θες δεν γίνεται να ζεις σε στεγανά, εκτός κι αν κόψεις με το σόι (όπως εγώ για παράδειγμα) και ξεμπερδεύεις. Αλλιώς δοκιμάζεις τις αντοχές σου και τις αντοχές του συντρόφου σου.
Αν ό σύντροφός σου είναι κι ο άνθρωπος της ζωής σου και το ξέρεις και το πιστεύεις, τότε εγώ τουλάχιαστον δεν βάζω κανένα πάνω από αυτή, που όπως είπα μου έχει ηδη συμβει…
QueenElisabeth said:
Καλημέρα! Τέλειο το άσμα (και μερσί στη γλυκοπατάτα για το άλλο άσμα -ναι, είμαι σαβουρομαζώχτρα, όπου δω link το πατάω…).
Είδες πως αποφεύγω να σχολιάσω το κυρίως μέρος… Πάντως αν θα σχολίαζα θα σου προωθούσα τη συνομιλία που είχαμε με την κυρία Ντόλλυ…
sweetpotatonatassaki said:
Ραπσμπεράκι, κι εγώ… 😉
imleavingthecult said:
ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ ΠΑΕΙ, ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ.
μούργος said:
που παει το χιουμορ οταν πεθαινει; 😦
ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕΣ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙΣ ΤΟ ΠΟΣΤ ΕΞ’ ΑΙΤΙΑΣ ΜΟΥ!
αυτο σημαινει οτι σε χαλασε, και ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ
!!
Ο εφιαλτης σου- η βροχη- ειναι το ονειρο μας!!
σου γραφω απο μια περιοχη που εχει 46 υπο σκια και που χθες στο τσακ γλυτωσα το νοσοκομειο απο το θερμικο σοκ που επαθα!!!
Υ.Γ.
ειμαι πειραχτηρι. το ξερω.
ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΩ.
ΠΟΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(οριστε, με αναγκασες να απαντησω σοβαρα. κατι που αποφευγω σαν ο διαολος το λιβανι!)
Pan said:
Ανέφερες την καταραμένη λέξη: Σόι!!! Και όσο μεγαλύτερο, τόσο χειρότερα.
Η δικιά μου η αίσθηση είναι ότι οι μανάδες – ακριβώς επειδή είναι αυτές που είναι – θέλουν τα παιδιά τους να είναι ευτυχισμένα.
Αλλά μπαίνει το γ@#$$%^$#%ο, το καταραμένο το σόι στην μέση και τα κάνει όλα μαντάρα.
dimosthenis s said:
Άσχετο: Πάω Άμστερνταμ για πρώτη φορά σε δύο μέρες. Πού να πάω; (Δεν μιλάω για τα στάνταρ μουσεία)
Μερσί:)
Кроткая said:
Dot, συμφωνώ και διαφωνώ. Μου ακούγεται λίγο σαν trading: άφησα οικογένεια και σπίτι, άρα περιμένω από σένα οικονομική στήριξη -και δεν μου αρέσει. Το να σηκωθώ να φύγω ήταν επιλογή μου και δεν θελω υλικό αντάλλαγμα -μολονότι από την άλλη πλευρά είχα απεριόριστη στήριξη σε όλους τους τόμεις. Από την άλλη, βέβαια, όταν πρόκειται για τον άνθρωπό σου δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις και δεν σε νοιάζει. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος -α, και πολύ χαιρόμαστε που σας βλεπουμε εδώ!
Δημοσθένη, μάλλον εξαρτάται και από το τι είδους είναι ο περίγυρος. Ο δικός μου που είναι λίγο παρεμβατικός, όταν του επισημαίνεις ότι έχει υπερβεί τα εσκαμμένα, το καταλαβαίνει και μαζεύεται. 🙂 Αλλά ξέρω καλά πως δεν είναι όόόόλοι οι περίγυροι έτσι. Το ψυχοφθόρο κομμάτι είναι μεγαλύτερη απειλή κατ’εμέ, το άλλο, αλλά είναι υποκειμενικά όλα αυτά.
Για το Αμστερντάμι, μπορείς να δεις εδώ https://krotkaya.wordpress.com/2006/11/07/%ce%95%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%81%ce%b5%ce%bb%ce%bf%ce%af-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%af-%ce%bf%ce%b9-%ce%9f%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%b4%ce%bf%ce%af/, αλλά και να μου στείλεις ένα μέηλ για να σου πω πιο πολλά! 🙂 Το μέηλ μου ειναι στο προφίλ.
Ρασπμπεράκι, τώρα να σου πω ότι δεν με τρώει η περιέργεια, να δω τι είπατε, ψέμμα θα σου πω! 😛
Γλυκοπατάτα, τι κι εσύ? Αποφεύγεις να σχολιάσεις? Εσχολίασες αφού!
ureleavingthecult, τώρα εσείς κάποιο ζόρι τραβάτε, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο ακριβώς. Εύχομαι να το ξεπεράσετε γρήγορα και να μη σας ταλαιπωρεί για πολύ.
ΜΟΥΡΓΑΚΙ ΜΟΥ!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΧΑΧΑΧΑΧΑ! Λοιπόν, δεν κατάλαβες γρυ. Το άλλο ποστ ήταν να ανέβει αύριο, αλλά έκανε τα δικά του το wordpress και ανέβασε δύο μαζεμένα. Το ποστ απεσύρθη προσωρινά και θα ξανανέβει στην ώρα του, μαζί με όλα τα σχόλια που έγιναν! ΟΜΩΣ, επειδή πολύ μας έχεις ψήσει το ψάρι στα χείλη, εμένα και του παπιού, είπα να σε τρομάξω λιγάκι και να δω αν θα ψαρώσεις! ΨΑΑΑΑΑΑΡΙΙΙΙ!! (καλά, τα σοβαρά περί εκτίμησης, δεν τα σχολιάζω. έπρεπε να σου κάνω κάζο για να ακούσω καλή κουβέντα από το βρομόστομά σου!)
Παν, ενίοτε οι μανάδες νομίζουν πως μόνον αυτές ξέρουν πώς θα γίνουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα και εννοούν να το επιβάλλουν, ακόμα και στα ίδια τα παιδιά. Κι εκεί, χρειάζονται μια διακριτική σπρωξιά! 🙂
Τώρα το υπόλοιπο σόι, πέραν γονιών και αδερφών, θέλει απλώς σπρωξιά και μάλιστα όχι διακριτική!! 🙂
QueenElisabeth said:
Οκ, σου το προωθώ το email… Και btw, στρώθηκα και συγκέντρωσα τα πορίσματα της έρευνας. Σειρά έχει το μπλογκοπαίχνιδο που με κάλεσες. Και πρέπει να τα προλάβω πριν την Παρασκευή. Πάω διακοπές…
sweetpotatonatassaki said:
Όχι βρε! Κι εγώ είμαι σαβουρομαζώχτρα, όπου δω link το πατάω…
χιχιχι! 🙂
μούργος said:
😈 😈 😈 😈 😈 😈
κατι ηξερα εγω που παντα στο λαιμο μου καθονταν τα μικροσωμα κωλοσκυλα!!!!
😈 😈 😈 😈 😈 😈
Dot.Hakers said:
Χμμμ, trading ε; Τί να σου πώ; Ίσως… Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστή περίπτωση! Ξαναλέω όμως, τα χρήματα (ή ο,τιδήποτε άλλο υλικό) δεν είναι τίποτα μπροστά στην συμπαράσταση και την ωριμότητα που πρέπει να δείξεις στο πρόσωπο του ανθρώπου που τα «παρατάει όλα» για να έρθει κοντά σου και να είστε μαζί! Λαμβάνοντας υπόψη την απότομη αλλαγή γλώσσας, νοοτροπίας, καθημερινότητας, ιδεολογιών, κτλ, κτλ, που βιώνει ο «τα-παρατάω-όλα-για-τα-μάτια-του-άλλου», η υλική υποστήριξη είναι το τελευταίο που θα με απασχολούσε..!
Α, η χαρά όλη δική μου!
Кроткая said:
Ράσπμπεράκι! οκ! δεσμεύομαι να σχολιάσω και εκεί λοιπόν, γιατί όπως εσύ, έτσι κι εγώ, άμα έχω άποψη την λέω, ο κόσμος να χαλάσει!
Γλυκοπατάτι, χαχα, κι εγώ!
Ψάρακλας Μούργος, μουαχαχαχαχα! «Οι κοντοί κρύβουν εκπλήξεις», είπε το σπουργίτι του Αρκά!
Кроткая said:
Dot, that’s right! Αναμφιβόλως, κι εγώ αν ήταν να την δώσω, το ίδιο θα έλεγα. Αλλά όταν ήταν να την λάβω, δνε ήθελα να νιώθω εγώ βάρος. Αλλο που ήμουν και η μόνη που το έβλεπε έτσι! 🙂
Dot.Hakers said:
Και όσον αφορά το «σόι» ως τερατομορφο όν, δηλώνω ότι η παντελής αδιαφορία είναι το καλύτερο φάρμακο. Οι ζωές μας είναι πολύ πολυτιμότερες από το να ασχολούμαστε με κάθε πικρόχωλο καημένο…!
QueenElisabeth said:
Γλυκοπατάτα ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΧΡΥΣΟ ΜΟΥ!
Στην Κροτ μιλούσα!
sweetpotatonatassaki said:
Κι εγώ, στο Ροδάκινο μιλούσα! (γράφαμε μαζί, γι’ αυτό!) 🙂
mithradir said:
ΣΥΜΦΩΝΩ 120%.
Οχι μόνο συμφωνώ αλλά πιστεύω ότι είναι το πιο καθαρό κείμενο που έχω διαβάσει από τα χεράκια σου. Θα το εκτυπώσω και θα το ξαναδιαβάζω όταν τα κύμματα ανωριμότητας και εγωισμού θα με κατακλύζουν.
Απάντηση επίσης στο Μούργο (σε σχέση και με το σχόλιο σου): «Σε έχει γαμήσει ποτέ κοντός?» (κατά το «σε έχει γαμήσει ποτέ χοντρός» του Πάγκαλου στη Θάτσερ)!!!!
Σχολιάκι επιστημονικοφανές: είσαι Λαμαρκιανή (περί της βιολογίας μιλώ) γιατί αναφέρεις «εγγράφονται με ανεξίτηλη μελάνη, όχι απλά στο μυαλό, αλλά στην ψυχή και στα γονίδιά μας…». Η Λαμαρκιανή εξελικτική βιολογία θεωρεί ότι τα όντα μπορούν να μαθαίνουν και αυτό να εγγράφεται στα γονίδιά τους συνεπώς και με αυτόν τον τρόπο να εξελίσσονται. Κάτι που αντιπαρέρχεται η Δαρβινική εξελικτική που αναφέρεται στην επικράτηση του «ισχυρού» γονιδίου ασχέτως μάθησης.
Στην βιολογία ισχύει η Δαρβινική θεώρηση. Στη ζωή βεβαίως η Λαμαρκιανή (γιαυτό και οι εξελικτικοί οικονομολόγοι βασίζουν τη θεώρησή τους στον Λαμάρκ επειδή αναφέρονται στη δυνατότητα των συστημάτων και των ατόμων να μαθαίνουν συνεπώς και να μεταλλάσουν τη συμπεριφορά τους)!!!!
Πολύ μου άρεσε (λογοτεχνικά μιλώντας αυτή την φορά) αυτό το σχολιάκι, ήταν (για τα δικά μου δεδομένα) σουρεαλισμός, συνεπώς και μου άρεσε τα μάλα!!!
Επίσης συμφωνώ με En vain και επαυξάνω επίσης. Νομίζω ότι το επάγγελμα του Δημοσιογράφου θα σου πήγαινε γάντι. Δεν αρχίζεις να το σκέφτεσαι?
Φιλιά (και σκάω γιατί πολύ φλυάρησα. Αλλά τι να κάνω. Το δικό μου μαγαζί έχει γινεί πορνό οπότε δεν του ταιριάζει αυτή η θεματολογία).
aa-duck said:
🙂
Χστκ αν με πουν γραφική τώρα… Κρότκι, θέλω να πω ότι αγγιξες την καρδιά μου και το σνιφ μου.
(άσε που… για πεσ… μήπως έχουμε πάει και σε »αδελφά» σχολεία, πχ ελληνογαλλικη τύπου;)
Θυμάμαι έναν κύριο, μεγάλο ντον χουάν, καρδιοκατακτητή, να βλέπουμε μαζί ταινίες για amour impossible που λες κι εσύ, ή να συζητάμε για κοινούς γνωστούς και συγγενείς, να λέει σε κάθε «διάλυση» «μπα… δεν υπήρχε αληθινή αγάπη, μόνο ενθουσιασμός, αν αγαπούσαν θα άντεχαν». Και μου έκανε πάντα εντύπωση πως αυτός ο κύριος ο 5σχέσεισ εκ παραλλήλου μπορούσε και το ένιωθε αυτό… I believe in luv, θέλω να πιστεύω, δεν αντέχω να μην πιστεύω, αν και ένα κυνικό κομμάτι του εαυτού μου με βουτάει συχνά από το λαιμό και μου λέει άλλα…
κυνικό κομμάτι… δηλαδή μουργικό….
γκρρρ, το σίχαμα!
αλλά μερικές φορές όταν μετανιώνει και ζητάει συγνώμη, δεν θυμίζει λίγο τις μέρες που ήταν κουταβάκι; Θες να του φιλήσεις το μουσούδι και να το χαιδέψεις στο κεφαλάκι – άντε και στα πλευράκια
γκρρρ το σίχαμα!
μούργος said:
@mithradir, τωρα το προσεξα το ευγενικο σου σχολιο.
εγω θαλεγα να μην αφησουμε τα προσωπικα μας να επηρεαζουν στην κριση μας!!
ειχατε ασχημη εμπειρια,ε;
τωρα πατε με ψηλους, φανταζομαι!!
mithradir said:
Μούργος
ΘΕΟΣ!!!! «Στην κατάστασή μου θα πήγαινα με τον οποιονδήποτε»*
* Καστράτο – Αρκάς, απάντηση Λουκρητίας σε ερώτηση του Καστράτο «Σου αρέσει ο Σοπέν?»
μούργος said:
βελτιώνεσαι! 😉
μούργος said:
γνωριστε και μια αλλλλλλλλλη (η πολυ σκοτεινη της πλευρα) Кроткая εδω:
ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!
το πρωτο ποστ του μυθικου αυτου διαγωνισμου ειναι ηδη στον αερα!
η ανεξαρτητη,
εγκυρη
και παρα πολυ ολιγομελης
επιτροπη του διαγωνισμου
(aka. μουργος)
ευχεται ολοψυχα καλη επιτυχια στην Кроткая!!
καλα μη κανετε ετσι.
και βεβαια δεν τα πιστευω αυτα που λεω!!! 😆
αλλα τι να κανω,
ετσι δεν λενε ολοι οταν παρουσιαζουν διαγωνιζομενους!!
👿
renata said:
Εγώ πάλι θυμήθηκα το γνωστό λαϊκό άσμα «Πού πάει η αγάπη όταν πεθαίνει» μιας και έχω αναρωτηθεί πολλάκις, γιατί κι η αγάπη φθείρεται σιγά σιγά.
Άμα δεν θωρακίζεσαι απ΄τους άλλους και σε πάρει φαλάγγι η ρουτίνα, κάποια στιγμή το ΄χασες το παιγνίδι από χέρι!
Υπέροχο κείμενο, Κροτ-άκι μου,συγγνώμη αλλά παρασύρθηκα απ΄το θέμα! 🙂
mithradir said:
Ωρέ Μούργο, είναι με invitation only ο «διαγωνισμός» ή έρχεται όποιος γουστάρει?
Πορνογραφικά επιτρέπονται? (περνάω μια μικρή φασούλα γιαυτό…)
Кроткая said:
Dot, ορθότατα φίλε σπαμ! :Ρ
Ράσπμπερυ και Γλυκοπατάτα, σταματείστε το τσατ! Ράσπμπερυ έλαβα το μέηλ και σου απαντώ οσονούπω!
Δημοσθένη, μήνυμα ελήφθη και θα λάβεις κι εσύ μεήλ!
Μιθρ! ΣΟΚ! Καταρχάς, δεν το περίμενα αυτό από σένα και χαίρομαι τα μάλα.Μετά από 16 χρόνια, κυρίες και κύριε, μια πολυσχιδής προσωπικότητα μπορεί ακόμα να εκπλήσσει!
Ως προς την επιστημονική ανάλυση, δεν τον ήξερα τον Λαμάρκ, αλλά μου αρέσει, γιατί είναι πιο κοινωνιολογικός από το Δαρβίνο! Καλά κάνεις και φλυάρησες.
Όσο για τα περί δημοσιογραφίας, είναι κι αυτό ένα αποθημένο μου, όπως και η Μάγια Τσόκλη. Αλλά θα δούμε.
Συμβουλή φιλική: μη μπλέξεις με τα Λασμπόμουτρα και κυρίως με το Μούργο: είναι πολύ τζαναμπέτηδες!
Παπί μου, παπί μου! Έχεις κι εσύ τελειώσει καλόγριες??? Αχ, είμαστε πολλοί τελικά!!! Σε ποιο ήσουν καλε? Εγώ στο St Joseph και ο Μιθρ επίσης και η Ντόλυ στη Jeanne d’Arc!!!! Και δεν είσαι γραφική και έχεις δίκιο και σμουτς!
Όσο για το Μούργο, έχουν περάσει πολλάάάάά χρόνια από τότε που ήταν κουταβάκι, αλλά όταν το θυμάται, γίνεται λίγο συμπαθητικός.
το σίχαμα!!
Μούργο, μην την πέφτεις στον κολλητό μου!
Μιθρ, δε σου είπα να τον αποφεύγεις?
Μούργο, άσιχτιρ πια!
Μούργο ξανα (μα δεν υπάρχει θεός να με λυπηθεί;), θα ανεβάσω σχετική ανακοίνωση, να ενημερωθούν τα πληθη για τον ασήμαντο διαγωνισμό σας και θα κάνω έτσι και μια μικρή διαφήμιση στο ασήμαντο μπλογκ σας. Και δεν θέλω πληρωμή, μόνο να εξαφανιστείς για λίγο από την ζωή μου.
Ρενατάκι, μη λες συγγνώμες και βλακείες, ξέρω πως ξέρεις και χαίρομαι που σου άρεσε!
Μιθρ, δες εδώ> http://laspistasteria.wordpress.com/hotel/
Βασικά, δηλητηριώδη κείμενα ψάχνουν, δλδ το στοιχείο σου! Αν συμμετάσχεις, απειλείς ακόμα και εμένα που είμαι το φαβορί!
mpampakis said:
Μόλις διάβασα την πρώτη παράγραφο. Θα επιστρέψω και για το υπόλοιπο, αλλά δεν κρατιέμαι.
Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΕΦΤΑΙΓΕ ΠΟΥ ΤΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ ΞΕΧΕΙΛΩΣΕ;;;
γκουχ γκουχ έβηξε με νόημα…
Кроткая said:
Μπαμπάκη, ΟΥΣΤ από δω. Αμα διαβάσεις και το υπόλοιπο, θα δεις πως θα ανακαλέσεις το δηλητηριώδες σου σχόλιο!! Αθλιο βατόμουρο!
mpampakis said:
ΟΚ, το διάβασα όλο.
Έχεις δίκιο.
Να συμπληρώσω ότι κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ, δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα σε ένα ζευγάρι, εκτός από τους δύο που συμμετέχουν. (ενδεχομένως ούτε και αυτοί)
Να συμπληρώσω ότι κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ, που να ενδιαφέρεται για δυο ανθρώπους δεν τους κακολογεί στο γάμο τους. Κοινώς, οι πραγματικά δικοί σου θα πούνε καλή κουβέντα, οι υπόλοιποι θα ψάξουν το ψεγάδι για να κρύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες.
Να συμπληρώσω την ρήση του Βάρδου, που έλεγε ότι η Αγάπη είναι μια πηγή νερού που δεν μπορεί να κλείσει, κι ότι ακόμα κι αν πέσουν πάνω της πέτρες και χώμα είναι απλώς θέμα χρόνου να τα παραμερίσει και να αναβλύσει πάλι. Νομίζω τουλάχιστον ότι είναι του Βάρδου. Πάντως, δεν είναι δικιά μου (και μην γελάτε εκεί στη γαλαρία).
Να ολοκληρώσω τονίζοντας ότι το ξεχειλωμένο μπλουζάκι ήταν ελαφρώς εκτός θέματος για εναρκτήριο λάκτισμα. Λες και το έβαλες εκεί για να μου κάνεις πάσα να κάνω καζούρα. Αφού ξέρεις πού μπλέκεις, γιατί δεν κρατάς και καμιά πισινή;;;;
Α! Φωτογραφίες της θειας σου (χεχε) έχεις;
KV said:
Να συμφωνήσω απόλυτα με όσα γράφεις! Όμορφο κείμενο, τρυφερό… Να συμπληρώσω ότι συμφωνώ και με τον Μπαμπάκη: «κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ, δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα σε ένα ζευγάρι, εκτός από τους δύο που συμμετέχουν. (ενδεχομένως ούτε και αυτοί)»
Επίσης να πω ότι ο τίτλος ΔΕΝ έχει απάντηση! Αν ο έρωτας γίνει και αγάπη τότε … δεν πεθαίνει 🙂 Μπορεί να αλλάξει αλλά είναι σαν την ύλη: Δεν εξαφανίζεται!
σμακ
KV said:
α … ναι … και τι εννοούσε ο Μπαμπάκης με την ποιότητα του T-shirt???
industrial daisies said:
Κροτάκι, πιο πολύ σύμφωνη από ό,τι η τελευταία σου παράγραφος δεν νομίζω να με έχει βρει άλλο κείμενό σου…
passerby said:
Τα προβληματα ξεκινουν οταν παντρευεσαι για τους αλλους ενω πειθεις τον ευατο σου οτι το κανεις γιατι αγαπας.
Σιγα σιγα η βαρκα θα βαλει νερα.
Δεν εχω γνωρισει ταιριαστο ζευγαρι που το χωρισαν τα σογια.
Οταν μπαινουν στη μεση θειτσες και πεθερικα, στηνεις τειχος η την κανεις με την οικογενεια σου για αλλου.
Αμα δε θες ν ανοιξεις χαραμαδες, δεν ανοιγεις.
aa-duck said:
α παπαπαπαπαπ!!!!!!!!!
Jeanne D’ Arc!!!!!!!!!!!!
Кроткая said:
Μπαμπάκη μου, το σχόλιο είναι άξιο συμπλήρωμα του ποστ και βέβαια συμφωνούμε.
Τα περι του μπλουζακίου είναι θέμα στυλ! Με όποιο θέμα κι αν καταπιάνομαι ΔΕΝ χάνω το στύλ μου!
όχι, φωτογραφίες δεν έχω, άθλιο βατόμουρο!
Μπαρμπουνάκι 1, 🙂 αλοίμονο αν δεν συμφωνούσαμε!
Μπαρμπουνάκι 2, μην ακούς τις κακοήθειες του Βατόμουρου!
Μαργαρίτ, μερσί!
Περαστική, αυτό είναι απολύτως βέβαιο!
Παπάκι, χεχε! αν δνε ταιριάζαμε! Για πέρνα κι από του Μούργου που γίνεται το έλα να δεις!!
silia said:
Οταν πεθάνει ο έρωτας , πάει στην … ανακύκλωση .
Γι αυτό πολλοί χωρισμοί (οχι διαζύγια …χωρισμοί) , οφείλονται στο λεγόμενο …»τρίτο πρόσωπο» ….. Γιατί , ανακυκλώνεται ο «νεκρός ερωτας μας .
Τώρα….γιατί πεθαίνει ο Έρωτας …. τι να σου πω ;….
Μεγάλη νοσηρότητα , λίγα τα …νοσοκομεία , ανύπαρκτη σχεδον η φαρμακοβιομηχανία , το προσωπικό αδιάφορο…… Η …Πολιτεία φταίει . Η «Πολιτεία» της καρδιάς μας ….
———————————
Υπέροχο κείμενο .
Υπέροχο .
Urban Tulip said:
Με συγκίνησες…πραγματικά.
Ο έρωτας πεθαίνει; δεν νομίζω…
φιλι στο μαγουλάκι κροτίδι μου 🙂
vangelakas said:
Δυό χρόνια συγκατοικοσυζείς μετά τού καλού σου αστεφάνωτη;
Δέν μέ λές…; Είμεθα υποχρεωμένοι νά μαθαίνουμε τίς πομπές σου; Γιατί όλα αυτά; Μίλα καλλίτερα γι’αυτόν τόν μούργο τόν κανέλλο νά’ούμ’, στόν οποίον έβαλες αυτό τό σιχαμένο «σ» πρίν από τό ονοματάκι του καί δυσφήμισες τήν whiskas!
Ελπίζω πάντως, σ’αυτά τά δύο έτη νά έχετε συγκρατηθεί καί νά μήν εξασκίσατε (σίκ) τό σπόρ τών προγαμιαίας ανταλλαγής υγρών!
vangelakas said:
τής προγαμιαίας.
Τό σόκ ήταν βαρύ καί θόλωσα…
Manos S. said:
Γίνεται σύννεφο…ή πεθαίνει…..!!!
Кроткая said:
Σίλια, εξαιρετικό σχόλιο, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!! δεν θα το είχα ποτέ μου σκεφτεί έτσι!!
Τουλιπίδι μου, χαρτομαντηλάκι και σμουτς!
Βαγγέλαξ, ΟΥΣΤ ΛΕΜΕ! Για τον κανέλλο, άντε να διαβάσεις το λινκ λέμε! Ουφ πια λέμε, με όλους τους αναξιοπαθούντες που μαζεύτηκαν εδώ μέσα!!!
(ναι, έχουμε ανταλλάξει και σωματικά υγρά. αν σε σοκάρουν τα πόστια, φρόντισε να τα αναφέρεις στον εξομολόγο σου ντε! Πες και τρία πάτερ ημά και όλα οκ!)
Πεπονάκι, πεθαίνει- και μετά;
vangelakas said:
βρέ ασταδιάλα πού θά μού πείς αναξιοππππ… αναξιοπαθθθθ… (τί στό διάολο είν’τούτο;)
Εγώ αναξιοπαθούντες; Ε όχι!
Кроткая said:
Δημοσθένη, ΕΧΕΙΣ MAIL!!!
Βαγγέλαξ, ΟΥΣΤ ΚΑΛΕ!!
Кроткая said:
Δημοσθένη, ξέρω εγώ, έτσι θέλει αυτός!!! 🙂 Κατά βάθος γι’αυτό κάνει όσα κάνει! Για να τον αποπαίρνω μετά!!
giannis said:
…Σωστά , δεν λέω , αλλά έχεις άραγε ποτέ σκεφτεί ότι,
Кроткая said:
ότι?
(υποψιάζομαι σωστά? χεχεχε! GG?)
elafini said:
κοίτα γέλιο..έχω το ίδιο μπλουζάκι, αγορασμένο εδώ και χρόνια..ένα cartoon διαολάκι με φωτοστέφανο κι από κάτω η φράση sometines a damon sometimes an angel but always me..το ετοιμάζω και για post…χαχα…καλό σου απόγευμα
elafini said:
demon
Кроткая said:
Ελαφίνι, χεχε, ναι, εκείνο με το διαβολάκι -σε μαυρο το έχω εγώ!!!
Χαμένο Κορμί said:
ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ
Кроткая said:
εμ!!