Ένα κοριτσάκι με κόκκινους φιόγκους στα κοτσίδια και γαλάζιο φουστανάκι στέκεται με τη μαμά του στη στάση του λεωφορείου. Κρατάει μια μπαλίτσα πράσινη με κίτρινες βούλες και, καθώς παίζει με αυτή, η μπαλίτσα πέφτει και κυλά στο πεζοδρόμιο. Φτάνει στα πόδια του λίγο πριν πέσει στο δρόμο, εκείνος σκύβει, την πιάνει και την δίνει στο κοριτσάκι. Το κοριτσάκι χαμογελά, εκείνος του προσφέρει το χέρι του και το κοριτσάκι αποφασίζει να τον ακολουθήσει. Στέκονται παράμερα, η μαμά τους κοιτάζει. Εκείνος αρχίζει να διηγείται μια ιστορία, μια ιστορία για μεγάλους. Μια δική του τυπική μέρα, πώς επιστρέφοντας από την δουλειά αποκοιμήθηκε στο λεωφορείο, κι έφτασε μέχρι το τέρμα. Ξύπνησε και δεν ήξερε που βρισκόταν, αλλά σαν σε όνειρο, κατέβηκε και ακολούθησε τον ήχο της μουσικής που έφτανε από κάπου δυτικά. Και βρέθηκε σε ένα μεγάλο χώρο, με πολύ κόσμο και εκκωφαντική αλλά ωραία μουσική. Άρχιζε να λικνίζεται με το πλήθος στο ρυθμό και σκεφτόταν πως θα ήθελε κάθε μέρα να αποκοιμιέται στο λεωφορείο, αλλά να κατεβαίνει σε διαφορετικές στάσεις και να ακολουθεί έναν ήχο ή μια μυρωδιά ή μια εικόνα, κάθε φορά διαφορετική.  Εκείνη την ημέρα δεν γύρισε σπίτι, ξημερώθηκε στη γιορτή και πήγε κατευθείαν την επομένη στη δουλειά, άπλυτος και με τα ίδια ρούχα. Στη δουλειά του τον κοίταξαν παράξενα, κατάλαβαν πως κάτι είχε αλλάξει, αλλά κανείς δεν ρώτησε τι.

Το κοριτσάκι είχε πολλές άγνωστες λέξεις, αλλά τον κατάλαβε. Ήρθε το λεωφορείο, πήρε την μπαλίτσα της και πλησίασε τη μαμά της για να ανέβουν, αλλά εκείνη δίστασε. Στο μυαλό της έπαιζε με την ιδέα να κάνει το αντίθετο από τον άγνωστο. Να μην ανέβει στο λεωφορείο, αλλά να τον ακολουθήσει, σαν να ήταν εκείνος μουσική ή μυρωδιά ή εικόνα.

_________________________________________

Η ιδεά οφείλεται σε ένα σουρεαλιστικό email που έλαβα πριν από λίγες μέρες από τον Chat du Chesire, αυτόν τον σουρεαλιστικό τύπο που όλο τέτοια ακατάληπτα διηγείται!

Ακούμε την Έλλη Πασπαλά να τραγουδά το Youkali του Kurt Weill.

Advertisements